-Τις επόμενες μέρες θα σε επισκεφτούν κατά σειρά τρία πνεύματα. Θα δουν τις αντιδράσεις σου κι αναλόγως θα κρίνουν αν έχουν θέση απολιθώματα σαν κι εσένα στον αιώνα μας.
-Πρώτον, δεν υπάρχουν πνεύματα. Αυτό που λες είναι ιδεαλιστικό, δεν πατά στην οικονομία. Και δεύτερον, τα χριστούγεννα μου τη δίνουν. Το πνεύμα τους είναι το χρήμα κι η υποκρισία και με επισκέπτονται κάθε μέρα. Εκτός κι αν έρθουν με μανδύα κοσύγκιν να μην τα γνωρίσω.
-Πουλάμε πνεύμα στο πνεύμα; Τέλος πάντων, εγώ μια φορά σε προειδοποίησα…
Κι έφυγε απ’ το παράθυρο χωρίς αντίο.
Ξάπλωσα κουρασμένος να συνέρθω. Η ματιά καρφώνει τον άρη στον απέναντι τοίχο. Καιρό είχαμε να βγάλουμε ωραία αφίσα.
-Ραντεβού στα γουναράδικα σύντροφε.
Είδα νοερά τη μορφή του να ζωντανεύει, όρθια, αγέρωχη, έτοιμη για εκδίκηση.
-Εκεί θα πάμε, μου απαντά.
-Ναι, βέβαια, εκεί θα π… πώς είπατε;
-Είμαι το πνεύμα των χριστουγέννων του παρελθόντος. Ακολούθα με.
Μια φορά δεν το κάναμε και… Όχι άλλη βάρκιζα. Ακολούθησα.
Δεκέμβρης 44. Πρώτη στάση στην κηδεία των θυμάτων που έγινε παλλαϊκό συλλαλητήριο.
Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα. Σήμερα ο λαός διαλέγει τις αλυσίδες, αρκεί να είναι επίχρυσες.
Έτσι κάνει και στο άλλο δίλημμα. Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. Συνήθως διαλέγει τις αυταπάτες.
Ευμενής ουδετερότητα που έλεγε κι ο λένιν. Αλλά για το κεφάλαιο.
Καμιά ουδετερότητα δεν είναι ευμενής για την υπόθεσή μας.
Ποιος να μείνει ουδέτερος δηλ; Η μη μονοπωλιακή αστική τάξη;
Δεύτερη στάση, σκοτάδι, σε ένα λαγούμι.
-Τι είναι αυτό το τούνελ; Πού είμαστε;
-Πλατεία τσώρτσιλ, πρώην συντάγματος. Κάτω απ’ το μεγάλη βρετανία.
-Κι αυτός ποιος είναι;
-Ο νίκος γαλανός. Θα γιόρταζε τα 100 χρόνια απ’ το σύνταγμα του όθωνα με πυροτεχνήματα. Έτοιμος να φωνάξει γελώντας 'μέρι κρίστμας' και να πατήσει το κουμπί. Αλλά τελευταία στιγμή έφαγε άκυρο από πάνω.
Μη φοβάσαι τη φωτιά. Αλλιώς θα τη βρεις μπροστά σου γιγαντωμένη.
-Ο μάργκαρετ γράφει πως όταν άρχισε ο δεκέμβρης δεν προλαβαίνατε να γυρίσετε, ακόμα κι αν σας καλούσαν.
-Δεν έχει να κάνει. Τι πήγαμε στην ήπειρο για πουρνάρια; Πολιτικό ήταν το θέμα, όχι τεχνικό.
Η τρίτη ήταν κυριολεκτικά στάση. Στάση λεωφορείων.
-Τι κάνουμε εδώ;
-Περιμένουμε το επόμενο.
Το βλέπουμε από μακριά. Το 171, αγ. δημήτριος – βάρκιζα.
-Αποκλείεται, δε μπαίνω. Ούτε συζήτηση.
-Καλά, σε δοκίμαζα. Θα πάρουμε το από πίσω.
Κοιτάω να δω, δεν έχει αριθμό. Κοιτάω παραδίπλα. ΓΙΑΛΤΑ.
Τι εννοεί ο ποιητής;
-Ξέρεις πως γίναν με μια βδομάδα διαφορά; Η γιάλτα πρώτη. Τυχαίο λες να ‘ταν;
-Δεν ξέρω, αλλάζω κατηγορία. Νισάφι, πάμε σε άλλη εποχή.
-Εντάξει. Πάμε στο 89. Τον αγριοκοιτάω. Κι εσύ τέκνον βρούτε;
-Όχι τις γνωστές καραμέλες. Μόνο κάτι να διαβάσεις. Επετειακό και χριστουγεννιάτικο.
Χριστούγεννα του 89… Τι έγινε τότε;
Μου δίνει έναν κιτρινισμένο ρίζο της εποχής. Ανοίγω και διαβάζω.
Το πγ της κε του κκε χαιρετίζει την ηρωική εξέγερση του ρουμάνικου λαού που, πληρώνοντας βαρύτατο φόρο αίματος, ανέτρεψε το δεσποτικό, τυραννικό καθεστώς τσαουσέσκου. Ένα καθεστώς που ματοκύλισε τη ρουμανία και ποδοπάτησε βάναυσα το σοσιαλισμό και τις μεγάλες ανθρωπιστικές και δημοκρατικές αξίες του.
Στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν κι εξελίσσονται στη ρουμανία, το κκε υποστηρίζει τις προσπάθειες για την εξομάλυνση της κατάστασης ώστε ο ρουμάνικος λαός να μη θρηνήσει νέα θύματα.
Το πγ της κε του κκε εύχεται μετά την ανατροπή του τσαουσέσκου, η ρουμανία να προχωρήσει γρήγορα μπροστά και με σταθερότητα και να μπορέσει να ξεπεράσει τα μεγάλα προβλήματά της, στο δρόμο της σοσιαλιστικής ανάπτυξης που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και το σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών του ρουμάνικου λαού.
Σε αυτή την κατεύθυνση θα εκφράσουν την πιο ενεργή αλληλεγγύη τους στο ρουμανικό λαό οι έλληνες κομμουνιστές.
27.12.89 ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ
-Ναι, κοίτα να δεις… εε, είναι που είχε χρυσές τουαλέτες… κι ήταν κι η εκκλησία… γκουχ… τον υποστήριζαν κι από το εσ…
Μπα, άστο δε σώζεται. Κοίτα να μείνει μεταξύ μας.
-Έγινε. Εσύ ετοιμάσου για επίσκεψη. Θα ‘ρθει να σε δει το πνεύμα της εξέγερσης των χριστουγέννων.
-Μα δεν ήταν εξέγερση.
-Το ξέρω, αλλά πώς να το λέμε; Πνεύμα της κατάστασης με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά που εκτονώθηκε; Πετάς ένα χαϊδευτικό και καθαρίζεις. Κι οι φυρομακεδόνες έτσι προκύψαν.
[...] Η κουσουρεάλ εκδήλωση έφτανε στο τέλος. Οι μάζες αποχωρούσαν. Ο σπαρίλας ανέλαβε τις συστάσεις.
Κι αυτός είναι ο μήτσος από το φυσικό. Φανατικός αναγνώστης.
-Ναι, ξέρω, είχαμε γνωριστεί, αλλά δε μου τα ‘χε πει όλα. Πάμε άλλη μία από την αρχή. Μπρεζνιεφικό απολίθωμα.
-Χαίρω πολύ. Πνεύμα της εξέγερσης των χριστουγέννων.
(Άντε πάλι. Αφού δεν ήταν…)
Ξέρω τι έκανες πέρσι τα χριστούγεννα.
-Για στάσου, τι τα λες σε μένα; Πες τα στους δικούς σου που τους έχεις και μαζεμένους κι έγιναν πέρσι ουρά στο αυθόρμητο.
-Οι δικοί μου έχουν μπλέξει με τους σεκίτες στην ανταρσύα. Τι άλλο να πάθουν; Θα πάω σε αυτούς σε άλλη φάση.
-Κοίτα, δεν ξέρω γιατί ήρθες να με δεις. Το κόμμα ήταν στους δρόμους πέρσι το δεκέμβρη. Απ’ τα μπάχαλα έμεινε μακριά, όχι απ’ τον κόσμο.
Τα μεγάφωνα άρχισαν να παίζουν τα παιδιά του πειραιά.
Άφησε ένα γέλιο, σατανικό σαν της μελίνας και μου είπε:
-Ποτέ την Κυριακή…
-Μην κρίνεις το κόμμα από μια συγκυρία. Πρέπει να βλέπεις τη συνέχεια κι ο δεκέμβρης δεν είχε καμία.
-Μα ο χρόνος δεν είναι αφαίρεση. Είναι ένα σύνολο από συγκυρίες. Καθεμιά πρέπει να τη δένεις με την προοπτική. Και του δεκέμβρη δεν ήταν καμιά τυχαία.
Το αφήσαμε εκεί και κλείσαμε συνάντηση με σύνδεσμο το σπαρίλα (ακόμα περιμένουμε). Πριν φύγω μου φώναξε.
-Έσο έτοιμος. Το βράδυ θα σε επισκεφτεί το πνεύμα των χριστουγέννων της κοινωνίας του μέλλοντος.
Κλείστηκα σπίτι να μη δω κανέναν. Πιάνω τα βελάκια να ηρεμήσω τα νεύρα μου. Στο κέντρο αντί για στόχο, φωτό του ιούδα με το σημάδι στο μέτωπο. Τον παίρνει ξώφαλτσα στο μάτι.
-Ωωχ!
-Τι, ωχ; Ποιος μίλησε;
-Εγώ, μου λέει ο γκόρμπι.
Είμαι το πνεύμα των χριστουγέννων της κοινωνίας του μέλλοντος.
-Ε, αυτό πια… τι τραγική ειρωνεία είναι αυτή;
-Έτσι είναι. Η ζωή είναι μια φαρσοκωμωδία που επαναλαμβάνεται, πότε έτσι, πότε αλλιώς. Κάτσε να σου διαβάσω μια ιστορία.
Τα παλιά τα χρόνια υπήρχε μια χώρα μυθική, η χώρα των σοβιέτ, όπου ζούσε ο λαός των εβραιομπολσεβίκων. Ο αρχηγός τους ο λένιν τους οδήγησε στη γη της κομμουνιστικής επαγγελίας, όπου έχτισαν μια μαρξιστική αυτοκρατορία (του κακού) που είχε δεκαπέντε σοβιετικές δημοκρατίες (δώδεκα φυλές του ιακώβ και τσόντα οι τρεις βαλτικές).
Ο κόκκινος άγγελος γεννήθηκε μάρτη του 31 στο χωριουδάκι πριβόλνογιε που σημαίνει ελεύθερο. Τον βρήκαν τρεις μάγοι ακολουθώντας ένα περίεργο σημάδι στο μέτωπο του ουρανού που ανήγγειλε τον ερχομό του και του χάρισαν τρία δώρα: γκλάσνοστ, περεστρόικα και νόμο της αξίας, που σύμφωνα με τις γραφές θα τον έκαναν παντοδύναμο.
Εκείνο τον καιρό κυβερνούσε την χώρα ο αιμοσταγής τύραννος ιωσήφ ηρώδης. Μόλις έμαθε τα καθέκαστα, άφρισε από θυμό και διέταξε κολεκτιβοποίηση και λιμό στην ουκρανία και την περιοχή του καυκάσου.
Η παιδική θνησιμότητα έφτασε στα ύψη. Σε μερικά χωριά έχασαν τη ζωή τους όλα τα παιδιά κάτω των δύο χρόνων, εξαιτίας της κακής διατροφής και των επιδρομών των κυβερνητικών δυνάμεων (στοιχεία από τη βιογραφία του γκόρμπι με τον τίτλο ο κόκκινος άγγελος, φράση που ανήκει στον αντιφρονούντα επιστήμονα ζαχάροφ).
Αλλά ο μικρός γκόρμπι σώθηκε ως εκ θαύματος. Και την έβγαλε καθαρή και στον πόλεμο με τους ναζί (εδώ τη γλίτωσε ο χρουτσώφ στο στάλινγκραντ). Που όταν κατέλαβαν τον καύκασο βγάλαν εφημερίδα με πρωτοσέλιδο Ο χριστός αναστήθηκε. Για την ακρίβεια ξαναγεννήθηκε. Κι ήδη στα δώδεκα ήταν διχασμένη προσωπικότητα κλείνοντας μέσα της κι έναν ιούδα.
Τέλειωσε το λύκειο στα δεκαεννιά στο γειτονικό σταυριούπολ, όπου διοικούσε ο σουσλόφ.
Η σταυρούπολη ιδρύθηκε το 1777, απ’ τον εκλεκτό της αικατερίνης, γκριγκόρι ποτέμκιν που διοργάνωσε την περιοδεία της τσαρίνας στα μόλις κατακτημένα εδάφη του νότου και για να την ευχαριστήσει, έστησε στο διάβα της βιτρίνες χωριών, τεράστια πανό με ζωγραφιές που πίσω τους δεν υπήρχε τίποτε. Έτσι έμεινε στην ιστορία ο αλληγορικός όρος χωριά ποτέμκιν.
Αλά ποτέμκιν ήταν κι ο σοσιαλισμός του γκόρμπι. Μέχρι που υπέκυψε στις αυθεντικές βιτρίνες της δύσης.
Ο στάλιν ονόμασε την πόλη βοροσίλοφσκ, αλλά οι γερμανοί της δώσαν το παλιό της όνομα που έμεινε και μετά την ανακατάληψη. Πόλη του σταυρού. Εκεί που θα ανέβαινε κι η σοβιετία με την προδοσία του γκόρμπι.
Σαράντα χρόνια μετά, οι σοβιετικοί έψαχναν έναν σωτήρα να τους βγάλει απ’ το τέλμα της μπρεζνιεφικής στασιμότητας. Ο κόκκινος άγγελος είχε το σημάδι του εκλεκτού. Ο κόσμος τον δέχτηκε σαν μεσσία. Αλλά ο γκόρμπι φιλούσε υπέροχα. Κι όταν τον κατάλαβαν ήταν πλέον αργά. Τίμιος χωρίς καθαρό κούτελο, πού ακούστηκε;
Και ζήσαμε εμείς κακά κι οι αστοί καλύτερα.
-Μα εσύ είσαι το τρίτο πνεύμα. Γιατί μου αναλύεις το παρελθόν;
-Η σοβιετία είναι ρετρό νότα από τη μουσική του μέλλοντος. Παρά τα φάλτσα και τις αδυναμίες. Η επιστροφή στο μέλλον είναι νομοτέλεια. Ξέρεις ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα;
-Να δίνουμε περισσότερο βάρος στην υποδιαίρεση ένα;
-Όχι. Το μέλλον είναι μετασχηματισμένο παρελθόν. Τα απολιθώματα έχουν θέση σε αυτό, αρκεί να μαθαίνουν απ’ τα λάθη τους.
-Μα έχουμε κάνει σκληρή αυτοκριτική για αυτά.
-Αυτοκριτική δεν είναι να παραδέχεσαι τα λάθη σου. Σημαίνει να τα εξηγείς. Αλλιώς είσαι καταδικασμένος να τα επαναλάβεις. Αυτή είναι η χειρότερη τιμωρία. Και δεν χρειάζονται γκόρμπι και πνεύματα να την επιβάλουν.
Υστερόγραφο
Κλείνουμε την χρονιά με χυδαίο αντικομμουνισμό και κωσταγιάννη.
Αν πήγαιναν τα τανκς στον περισσό, λέει, η αλέκα θα ‘χε κλειστεί μέσα και θα καλούσε το λαό να βγάλει συμπεράσματα για τις επόμενες εκλογές.
Το θέμα είναι τι θα έκανε ο κωσταγιάννης μπροστά στο δίλημμα κουκουέ ή τανκς. Το κόβω να διάλεγε καραμανλή.
Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Φεύγουν οι (υπερ)βάσεις που μένουν
Στο πεζοδρόμιο της στουρνάρη ο κόσμος βαρούσε ενέσεις σε δημόσια θέα. Αλλά εμείς πηγαίναμε για πιο σκληρά πράγματα. Την τριήμερη συνδιάσκεψη της οκδε σπάρτακος. Όπου, αν κατάλαβα καλά, η πρώτη μέρα είναι ανοιχτή σε όλους, όπως κάνουμε εμείς στο συνέδριο.
Μπαίνοντας στο γκίνη με μιάμιση ώρα καθυστέρηση προλάβαμε την εισήγηση του οικοδεσπότη (μια χαρά το πήγαμε) που μιλούσε για την ανταρσύα, τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (δσ1) και τις διασπαστικές συγκεντρώσεις (δσ2). Η πρώτη υποδιαίρεση δεν είναι ακόμα ώριμο να εφαρμοστεί όσο υπάρχει η δεύτερη. Θα ωριμάσει όταν πάρουνε τους συσχετισμούς για ενωτικές συγκεντρώσεις (εσ με τη γσεε) γιατί έχουμε και μια στρατηγική να υπηρετήσουμε (το ενιαίο μέτωπο των τροτσκιστών).
Αυτή είναι η διαλεκτική του δσ1. Όχι με αυτή τη διατύπωση, αλλά αυτό εννοούσε ο οικοδεσπότης.
Στο τέλος του δρόμου μας περίμεναν σοφές απαντήσεις στα σκοτεινά υπαρξιακά της ανταρσύα: αυτοτέλεια αντί διάχυσης, οργανώσεις αντί για τάσεις, διπλή κάρτα μέλους και μοντέλο ομοσπονδίας.
Οι συριζαίοι που μίλησαν στη συνέχεια είπαν ότι η ίδια ακριβώς κουβέντα περί δομής γίνεται και στο σύριζα. Κάτι σαν κάλεσμα –στην οκδε και γενικώς- να αφήσουν το σύριζα του εξωκοινοβουλίου και να έρθουν στον αυθεντικό, όπου υπάρχει ψωμί και για τις συνιστώσες.
Εμένα πάλι μου θύμισε την κουβέντα για το σχέδιο ανάν.
Ομοσπονδία ή συνομοσπονδία; Επαναστατική μειοδοσία και ξεπούλημα στο σεκ; Ή μήπως διαίρει και βασίλευε δια της ενώσεως με το ναρ διαιτητή κι επικυρίαρχο;
Μέχρι πρόσφατα πάγια θέση ήταν η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με αυτοτέλεια του κεκτημένου του μερα, βάση των ψηφισμάτων του οηε. Αλλά οι ηγεσίες επέβαλαν τεχνητά κι από τα πάνω την ένωση και την πασπάλισαν με επίκληση στη θέληση της βάσης, της οποίας το Όχι φοβήθηκαν και γι’ αυτό απέφυγαν δημοψηφίσματα κι ολομελειακές διαδικασίες.
Αυτό όμως δε θα περάσει έτσι!
Να ανοίξει τώρα ο φάκελος της κύπρου (και στην εξεταστική να μπει ο γιος του κάππου)!
Με τη βάση ενάντια στις βάσεις του γκαργκάνα.
Μέρα ενιαίο ανεξάρτητο.
Για να μπουν κι οι ανένταχτοι στην εξίσωση, είπε ο σπαρτακιστής, πρέπει να προεικάζεται η αυτενέργεια κι η αυτοοργάνωση στις δομές της ανταρσύα. Βασικά δηλ να μην έχει δομές. Μόνο δομιστές και αλτουσεριανούς δομομαρξιστές.
Μια οργάνωση νέου τύπου πρέπει να έχει στοιχεία από την κοινωνία του μέλλοντος. Αυτοθυσία και συντροφικότητα πάνω απ’ όλα. Αλλά ως διαμεσολάβηση δε μπορεί να είναι ακριβής μικρογραφία της. Έχει δομές, ιεραρχία κι έναν τύπο γραφειοκρατίας (νέου τύπου). Αλλιώς γίνεται ένα με το κίνημα και δεν έχει λόγο διακριτής ύπαρξης (που για κάποιους αντάρτες είναι υπό συζήτηση).
Όλοι οι ομιλητές έβαλαν θέμα υπέρβασης των δομών της ανταρσύα. Την οποία ο καθένας εννοεί διαφορετικά, αλλά δεν έχει (ακόμα) τους συσχετισμούς να την επιβάλει και στους υπόλοιπους. Μόνο δύο εξ αυτών είπαν πως το ζήτημα της δομής είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό.
Με άλλα λόγια η δομή υπηρετεί το πολιτικό περιεχόμενο, δεν το δημιουργεί. Το βασικό πρόβλημα της ανταρσύα δεν είναι ότι η συμμαχία κλείστηκε από τα πάνω ερήμην της βάσης, αλλά η συγκολλητική βάση πάνω στην οποία κλείστηκε.
Αλλά η δομή έχει μια σχετική αυτοτέλεια. Κι αυτό δε φαίνεται να μας απασχολεί ιδιαίτερα.
Ο δσ1 σημαίνει δημοκρατία στη συζήτηση, ενότητα στην πράξη. Κι αυτό δεν αλλάζει ως αρχή αν παίξουμε λίγο με το δίπολο και τη δομή. Κάθε εποχή πρέπει να φτιάχνει το δικό της καλούπι.
Μετά τον εισηγητή έπαιξε μια διεθνιστική νότα του αλέξ κριβίν, καλεσμένου απ’ το γαλλικό νουβό παρτί, που όπως μας είπε άργησε λόγω χιονοθύελλας, αλλά δε φταίει το νουβό παρτί γι’ αυτό (γαλλικό, αντικαπιταλιστικό χιούμορ).
Μας είπε ότι πριν λίγα χρόνια, αν κάποιος δήλωνε αντικαπιταλιστής στη γαλλία τον έλεγαν τρελό ή γέρο. Εμείς εδώ τον λέμε σεκίτη.
Αρχικά, λέει, ήταν 140 άτομα σε όλη τη γαλλία, τώρα όμως αριθμούν 8 χιλιάδες μέλη που πληρώνουν τακτικά τις συνδρομές τους. Παρηγοριά στον σπαρτακιστή μάλλον. Αλλά είναι ζήτημα αν φτάνουν τα 140 τα μέλη της οκδε σπάρτακος στην ελλάδα.
Μας εξήγησε τη θετική σημασία της εκλογικής ανόδου των πρασίνων κι ότι δεν πρέπει να θεωρούμε χαμένη τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά στην ελλάδα που διατηρεί οργανικές σχέσεις με την εργατική τάξη.
Κι έκλεισε μιλώντας για την ελληνική ανορθογραφία, την ιδιαιτερότητα της ελλάδας που αποτελεί το λασκαρισμένο (sic) κρίκο στην αλυσίδα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Αναρωτιέμαι πόσοι καταλάβαιναν εκεί μέσα ότι η περίφημη αυτή ιδιαιτερότητα συνδέεται βασικά με το «σταλινκό» κκ που έμεινε σταθερό και δε μεταλλάχτηκε. Ότι τα διάφορα νουβό παρτί ευδοκιμούν ακριβώς εκεί που χρεωκόπησαν τα παραδοσιακά κκ (παραλίγο κι εδώ, αλλά ευτυχώς δεν). Κι ότι οι έλληνες είναι πολύ τυχερoί που δεν έχουν να διαλέξουν μεταξύ ενός τυπικού κι ενός εναλλακτικού σύριζα (όπως στη γαλλία).
Ο μόνος ανένταχτος που μίλησε ήταν ο παπαδάκης (δικηγόρος, υποψήφιος της ανταρσύα) που πιο πολύ ως προσωπικότητα πήρε το λόγο, παρά ως ανένταχτος.
Μίλησε κι αυτός για την υπέρβαση, υπέρ ενός συσπειρωσιακού μοντέλου με αιρετούς κι ανακλητούς και αυτοαναίρεση των οργανώσεων.
Κι άφησε σπόντα για την απουσία των μουλάδων και τους κενούς νοήματος διαχωρισμούς, ειδικά από τη στιγμή που τρώνε ξύλο από τους σταλινικούς του κκε. Δεν ξέρω αν έβαλε μέσα και την κοε που δεν την άφησαν οι αντι-σταλινικοί να μιλήσει στο σπόρτιγκ.
Μετά πήραν το λόγο με αλφαβητική σειρά οι οργανώσεις, αλλά την αραν την έριξαν και την έβαλαν δεύτερη μετά την αρας. Αυτές οι δύο κι ο ναρίτης εκπρόσωπος, κάναν λόγο για όσμωση με τις μάζες, τα κινήματα και τις κινήσεις πόλεων. Το τελευταίο ειδικά το πρόφεραν με ευλάβεια, σα να μιλούσαν για αντάρτικο πόλεων.
Εν τω μεταξύ μια μυστήρια μορφή με παλαιστινιακό έκοβε βόλτες γύρω από το προεδρείο.
Εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι το αρκτικόλεξο ανταρσύα κινδυνεύει να έχει την τύχη του εαακ. Το ορθόδοξο είναι η ανταρσύα. Αλλά οι αλτουσεριανοί, έλεγαν το ανταρσύα κι οι συριζαίοι ο ανταρσύα, που με συγκίνησε πολύ γιατί μου θύμισε το απολίθωμας του σήφη σταλινάκη. Τουλάχιστον υπάρχει συμφωνία στον αριθμό. Προς το παρόν.
Μένει να δούμε τι σημαίνει το καθένα και τι πολιτικό σκεπτικό κρύβει πίσω του. Κι ο τύπος με το παλαιστινιακό συνέχιζε να κόβει βόλτες.
Την πιο σωστή τοποθέτηση την έκανε ένας σταλινικός. Δηλ ο εκπρόσωπος του εκκε.
Να προχωρήσει η ανταρσύα, αλλά χωρίς βιασύνες και κουκουλώματα.
Αυτό είναι. Ούτε κουκούλες, ούτε γραβάτες. Η βαριά ανάλυση του ελαφρού για το δεκέμβρη αποκτά άλλο βάθος και νόημα.
Ποιος τον ακούει όμως; Μια ζωή με τις κουκούλες πάνε οι αντάρτες.
Ναι, αλλά παλιότερα το εκκε είχε σχέσεις με κάτι τούρκους που αποδείχτηκαν χαφιέδες, μου είπε ο διπλανός. Κι έτσι γνώρισα τον αβράμη, που ελπίζω να μη με περάσει για χαφιέ μετά από αυτό το κείμενο.
Την ίδια στιγμή ήταν φως φανάρι πως ο μυστήριος κάτι τρωγόταν να κάνει.
Ο αβράμης είναι οικοδόμος απ’ την τουρκία και ζει αρκετά χρόνια στην ελλάδα. Πρώτα στο σεκ, στη διάσπαση με τη δεα, ώσπου διαφώνησε με το σύριζα κι έφυγε στην οκδε σπάρτακος μαζί με άλλους συντρόφους που κάθονταν στη γωνία και μου τους έδειξε. Κάτι σαν το ενιαίο μέτωπο ιουδαίας από τη ζωή του μπράιαν.
Ο αβράμης είχε όρεξη για κουβέντα και με βομβάρδισε με πληροφορίες.
Για τον κερκυραίο κομμουνιστή ανανεωτή που ήταν κάποτε υποψήφιος με το κόμμα στην άλφα αθήνας και βγήκε να μιλήσει με την κανέλλη σε συγκέντρωση στο κολωνάκι.
Για έναν πρώην σύντροφό του που πήγαινε πάντα με τη γραμμή και τον φώναζαν ναιναίξ.
Και για μια φορά που ήθελε [ο ίδιος] να μιλήσει απλά κι αντί για προλαλήσαντες είπε, οι σύντροφοι που λάλησαν πριν κι είδε τους γύρω του να πέφτουν κάτω απ’ τα γέλια.
Με ρώτησε αν ήμουν σύντροφος, ζορίστηκα, του είπα μέσες άκρες την αλήθεια (κολλημένος με την πρώην) και μου απάντησε ότι ζηλεύει την οργάνωση που έχει το κόμμα. Η πιο σωστή κουβέντα που άκουσα τόση ώρα εκεί μέσα για εμάς.
Και παρόλο που του ‘χα πει –στρογγυλεμένη έστω- την αλήθεια ένιωθα πως θα ‘βγαινε απ’ τη γωνία κάποιος απ’ τους προλαλήσαντες να πει τρεις φορές κικιρίκου.
Οι εργασίες της συνδιάσκεψης έκλεισαν με ένα διάγγελμα του μυστήριου που ήθελε να κλείσουν ταβέρνα για το μεσημεριανό διάλειμμα της δεύτερης μέρας.
Από την αρχή τρωγόταν να την πει...
Πέτυχα έναν εστιακό και βγήκαμε σφαιράτοι για καθαρό αέρα. Στο πεζοδρόμιο μόνιμο ντεκόρ οι προλαλήσαντες με τις ενέσεις.
Καλά εσείς λαλήσατε νωρίς. Αλίμονο σε όσους μένουν πίσω...
Υγ: το σνομπ των τελευταίων ημερών, οφείλεται σε έλλειψη πρόσβασης στο δίκτυο. Αυτές οι γραμμές γράφονται από ίντερνετ καφέ και μ’ έχει πιάσει το τσιγγούνικό μου για τα γαμησιάτικα που χρεώνουν.
Οπότε δικά μου σχόλια από βδομάδα μάλλον. Μπορείτε όμως να μιλάτε μεταξύ σας. Σφυροδρέπανο κονέκτινγκ πιπλ.
Μπαίνοντας στο γκίνη με μιάμιση ώρα καθυστέρηση προλάβαμε την εισήγηση του οικοδεσπότη (μια χαρά το πήγαμε) που μιλούσε για την ανταρσύα, τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό (δσ1) και τις διασπαστικές συγκεντρώσεις (δσ2). Η πρώτη υποδιαίρεση δεν είναι ακόμα ώριμο να εφαρμοστεί όσο υπάρχει η δεύτερη. Θα ωριμάσει όταν πάρουνε τους συσχετισμούς για ενωτικές συγκεντρώσεις (εσ με τη γσεε) γιατί έχουμε και μια στρατηγική να υπηρετήσουμε (το ενιαίο μέτωπο των τροτσκιστών).
Αυτή είναι η διαλεκτική του δσ1. Όχι με αυτή τη διατύπωση, αλλά αυτό εννοούσε ο οικοδεσπότης.
Στο τέλος του δρόμου μας περίμεναν σοφές απαντήσεις στα σκοτεινά υπαρξιακά της ανταρσύα: αυτοτέλεια αντί διάχυσης, οργανώσεις αντί για τάσεις, διπλή κάρτα μέλους και μοντέλο ομοσπονδίας.
Οι συριζαίοι που μίλησαν στη συνέχεια είπαν ότι η ίδια ακριβώς κουβέντα περί δομής γίνεται και στο σύριζα. Κάτι σαν κάλεσμα –στην οκδε και γενικώς- να αφήσουν το σύριζα του εξωκοινοβουλίου και να έρθουν στον αυθεντικό, όπου υπάρχει ψωμί και για τις συνιστώσες.
Εμένα πάλι μου θύμισε την κουβέντα για το σχέδιο ανάν.
Ομοσπονδία ή συνομοσπονδία; Επαναστατική μειοδοσία και ξεπούλημα στο σεκ; Ή μήπως διαίρει και βασίλευε δια της ενώσεως με το ναρ διαιτητή κι επικυρίαρχο;
Μέχρι πρόσφατα πάγια θέση ήταν η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία με αυτοτέλεια του κεκτημένου του μερα, βάση των ψηφισμάτων του οηε. Αλλά οι ηγεσίες επέβαλαν τεχνητά κι από τα πάνω την ένωση και την πασπάλισαν με επίκληση στη θέληση της βάσης, της οποίας το Όχι φοβήθηκαν και γι’ αυτό απέφυγαν δημοψηφίσματα κι ολομελειακές διαδικασίες.
Αυτό όμως δε θα περάσει έτσι!
Να ανοίξει τώρα ο φάκελος της κύπρου (και στην εξεταστική να μπει ο γιος του κάππου)!
Με τη βάση ενάντια στις βάσεις του γκαργκάνα.
Μέρα ενιαίο ανεξάρτητο.
Για να μπουν κι οι ανένταχτοι στην εξίσωση, είπε ο σπαρτακιστής, πρέπει να προεικάζεται η αυτενέργεια κι η αυτοοργάνωση στις δομές της ανταρσύα. Βασικά δηλ να μην έχει δομές. Μόνο δομιστές και αλτουσεριανούς δομομαρξιστές.
Μια οργάνωση νέου τύπου πρέπει να έχει στοιχεία από την κοινωνία του μέλλοντος. Αυτοθυσία και συντροφικότητα πάνω απ’ όλα. Αλλά ως διαμεσολάβηση δε μπορεί να είναι ακριβής μικρογραφία της. Έχει δομές, ιεραρχία κι έναν τύπο γραφειοκρατίας (νέου τύπου). Αλλιώς γίνεται ένα με το κίνημα και δεν έχει λόγο διακριτής ύπαρξης (που για κάποιους αντάρτες είναι υπό συζήτηση).
Όλοι οι ομιλητές έβαλαν θέμα υπέρβασης των δομών της ανταρσύα. Την οποία ο καθένας εννοεί διαφορετικά, αλλά δεν έχει (ακόμα) τους συσχετισμούς να την επιβάλει και στους υπόλοιπους. Μόνο δύο εξ αυτών είπαν πως το ζήτημα της δομής είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό.
Με άλλα λόγια η δομή υπηρετεί το πολιτικό περιεχόμενο, δεν το δημιουργεί. Το βασικό πρόβλημα της ανταρσύα δεν είναι ότι η συμμαχία κλείστηκε από τα πάνω ερήμην της βάσης, αλλά η συγκολλητική βάση πάνω στην οποία κλείστηκε.
Αλλά η δομή έχει μια σχετική αυτοτέλεια. Κι αυτό δε φαίνεται να μας απασχολεί ιδιαίτερα.
Ο δσ1 σημαίνει δημοκρατία στη συζήτηση, ενότητα στην πράξη. Κι αυτό δεν αλλάζει ως αρχή αν παίξουμε λίγο με το δίπολο και τη δομή. Κάθε εποχή πρέπει να φτιάχνει το δικό της καλούπι.
Μετά τον εισηγητή έπαιξε μια διεθνιστική νότα του αλέξ κριβίν, καλεσμένου απ’ το γαλλικό νουβό παρτί, που όπως μας είπε άργησε λόγω χιονοθύελλας, αλλά δε φταίει το νουβό παρτί γι’ αυτό (γαλλικό, αντικαπιταλιστικό χιούμορ).
Μας είπε ότι πριν λίγα χρόνια, αν κάποιος δήλωνε αντικαπιταλιστής στη γαλλία τον έλεγαν τρελό ή γέρο. Εμείς εδώ τον λέμε σεκίτη.
Αρχικά, λέει, ήταν 140 άτομα σε όλη τη γαλλία, τώρα όμως αριθμούν 8 χιλιάδες μέλη που πληρώνουν τακτικά τις συνδρομές τους. Παρηγοριά στον σπαρτακιστή μάλλον. Αλλά είναι ζήτημα αν φτάνουν τα 140 τα μέλη της οκδε σπάρτακος στην ελλάδα.
Μας εξήγησε τη θετική σημασία της εκλογικής ανόδου των πρασίνων κι ότι δεν πρέπει να θεωρούμε χαμένη τη σοσιαλδημοκρατία, ειδικά στην ελλάδα που διατηρεί οργανικές σχέσεις με την εργατική τάξη.
Κι έκλεισε μιλώντας για την ελληνική ανορθογραφία, την ιδιαιτερότητα της ελλάδας που αποτελεί το λασκαρισμένο (sic) κρίκο στην αλυσίδα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Αναρωτιέμαι πόσοι καταλάβαιναν εκεί μέσα ότι η περίφημη αυτή ιδιαιτερότητα συνδέεται βασικά με το «σταλινκό» κκ που έμεινε σταθερό και δε μεταλλάχτηκε. Ότι τα διάφορα νουβό παρτί ευδοκιμούν ακριβώς εκεί που χρεωκόπησαν τα παραδοσιακά κκ (παραλίγο κι εδώ, αλλά ευτυχώς δεν). Κι ότι οι έλληνες είναι πολύ τυχερoί που δεν έχουν να διαλέξουν μεταξύ ενός τυπικού κι ενός εναλλακτικού σύριζα (όπως στη γαλλία).
Ο μόνος ανένταχτος που μίλησε ήταν ο παπαδάκης (δικηγόρος, υποψήφιος της ανταρσύα) που πιο πολύ ως προσωπικότητα πήρε το λόγο, παρά ως ανένταχτος.
Μίλησε κι αυτός για την υπέρβαση, υπέρ ενός συσπειρωσιακού μοντέλου με αιρετούς κι ανακλητούς και αυτοαναίρεση των οργανώσεων.
Κι άφησε σπόντα για την απουσία των μουλάδων και τους κενούς νοήματος διαχωρισμούς, ειδικά από τη στιγμή που τρώνε ξύλο από τους σταλινικούς του κκε. Δεν ξέρω αν έβαλε μέσα και την κοε που δεν την άφησαν οι αντι-σταλινικοί να μιλήσει στο σπόρτιγκ.
Μετά πήραν το λόγο με αλφαβητική σειρά οι οργανώσεις, αλλά την αραν την έριξαν και την έβαλαν δεύτερη μετά την αρας. Αυτές οι δύο κι ο ναρίτης εκπρόσωπος, κάναν λόγο για όσμωση με τις μάζες, τα κινήματα και τις κινήσεις πόλεων. Το τελευταίο ειδικά το πρόφεραν με ευλάβεια, σα να μιλούσαν για αντάρτικο πόλεων.
Εν τω μεταξύ μια μυστήρια μορφή με παλαιστινιακό έκοβε βόλτες γύρω από το προεδρείο.
Εκεί είναι που συνειδητοποίησα ότι το αρκτικόλεξο ανταρσύα κινδυνεύει να έχει την τύχη του εαακ. Το ορθόδοξο είναι η ανταρσύα. Αλλά οι αλτουσεριανοί, έλεγαν το ανταρσύα κι οι συριζαίοι ο ανταρσύα, που με συγκίνησε πολύ γιατί μου θύμισε το απολίθωμας του σήφη σταλινάκη. Τουλάχιστον υπάρχει συμφωνία στον αριθμό. Προς το παρόν.
Μένει να δούμε τι σημαίνει το καθένα και τι πολιτικό σκεπτικό κρύβει πίσω του. Κι ο τύπος με το παλαιστινιακό συνέχιζε να κόβει βόλτες.
Την πιο σωστή τοποθέτηση την έκανε ένας σταλινικός. Δηλ ο εκπρόσωπος του εκκε.
Να προχωρήσει η ανταρσύα, αλλά χωρίς βιασύνες και κουκουλώματα.
Αυτό είναι. Ούτε κουκούλες, ούτε γραβάτες. Η βαριά ανάλυση του ελαφρού για το δεκέμβρη αποκτά άλλο βάθος και νόημα.
Ποιος τον ακούει όμως; Μια ζωή με τις κουκούλες πάνε οι αντάρτες.
Ναι, αλλά παλιότερα το εκκε είχε σχέσεις με κάτι τούρκους που αποδείχτηκαν χαφιέδες, μου είπε ο διπλανός. Κι έτσι γνώρισα τον αβράμη, που ελπίζω να μη με περάσει για χαφιέ μετά από αυτό το κείμενο.
Την ίδια στιγμή ήταν φως φανάρι πως ο μυστήριος κάτι τρωγόταν να κάνει.
Ο αβράμης είναι οικοδόμος απ’ την τουρκία και ζει αρκετά χρόνια στην ελλάδα. Πρώτα στο σεκ, στη διάσπαση με τη δεα, ώσπου διαφώνησε με το σύριζα κι έφυγε στην οκδε σπάρτακος μαζί με άλλους συντρόφους που κάθονταν στη γωνία και μου τους έδειξε. Κάτι σαν το ενιαίο μέτωπο ιουδαίας από τη ζωή του μπράιαν.
Ο αβράμης είχε όρεξη για κουβέντα και με βομβάρδισε με πληροφορίες.
Για τον κερκυραίο κομμουνιστή ανανεωτή που ήταν κάποτε υποψήφιος με το κόμμα στην άλφα αθήνας και βγήκε να μιλήσει με την κανέλλη σε συγκέντρωση στο κολωνάκι.
Για έναν πρώην σύντροφό του που πήγαινε πάντα με τη γραμμή και τον φώναζαν ναιναίξ.
Και για μια φορά που ήθελε [ο ίδιος] να μιλήσει απλά κι αντί για προλαλήσαντες είπε, οι σύντροφοι που λάλησαν πριν κι είδε τους γύρω του να πέφτουν κάτω απ’ τα γέλια.
Με ρώτησε αν ήμουν σύντροφος, ζορίστηκα, του είπα μέσες άκρες την αλήθεια (κολλημένος με την πρώην) και μου απάντησε ότι ζηλεύει την οργάνωση που έχει το κόμμα. Η πιο σωστή κουβέντα που άκουσα τόση ώρα εκεί μέσα για εμάς.
Και παρόλο που του ‘χα πει –στρογγυλεμένη έστω- την αλήθεια ένιωθα πως θα ‘βγαινε απ’ τη γωνία κάποιος απ’ τους προλαλήσαντες να πει τρεις φορές κικιρίκου.
Οι εργασίες της συνδιάσκεψης έκλεισαν με ένα διάγγελμα του μυστήριου που ήθελε να κλείσουν ταβέρνα για το μεσημεριανό διάλειμμα της δεύτερης μέρας.
Από την αρχή τρωγόταν να την πει...
Πέτυχα έναν εστιακό και βγήκαμε σφαιράτοι για καθαρό αέρα. Στο πεζοδρόμιο μόνιμο ντεκόρ οι προλαλήσαντες με τις ενέσεις.
Καλά εσείς λαλήσατε νωρίς. Αλίμονο σε όσους μένουν πίσω...
Υγ: το σνομπ των τελευταίων ημερών, οφείλεται σε έλλειψη πρόσβασης στο δίκτυο. Αυτές οι γραμμές γράφονται από ίντερνετ καφέ και μ’ έχει πιάσει το τσιγγούνικό μου για τα γαμησιάτικα που χρεώνουν.
Οπότε δικά μου σχόλια από βδομάδα μάλλον. Μπορείτε όμως να μιλάτε μεταξύ σας. Σφυροδρέπανο κονέκτινγκ πιπλ.
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Τα εμβλήματα του κομμουνισμού
Η νεοταξίτικη ορθογραφία αντικαθιστά το δίφθογγο μβ με δίψηφο φωνήεν (γκ) και μας ταυτίζει με το (όχι και τόσο) νόθο παιδί της, το φασισμό.
Η προπαγάνδα της μπορεί να πείσει μόνο πολιτικά αναλφάβητους, αλλά αυτοί όσο πάει και πληθαίνουν. Το απολιτίκ είναι η μάστιγα του αιώνα μας.
Το πλέον κλασικό έμβλημα είναι το σφυροδρέπανο, σύμβολο ενότητας της εργατικής τάξης με την αγροτιά. Βέβαια τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και τα σφυροδρέπανα τους κομμουνιστές (να τα ακούει κι η κε του μπλοκ). Αν αρνείσαι όμως εξ αρχής τα ‘κονίσματα, που ‘λεγε κι ο χαρίλαος, τι σόι παπάς θα γίνεις;
Πιο βέβηλοι βέβαια [παρήχηση] είναι οι ρασοφόροι που τα αποδέχονται στα λόγια και τα μαγαρίζουν με πράξεις. Οι άλλοι τουλάχιστον είναι ειλικρινείς άθεοι κι ας συγχέουν την καθοδήγηση με την κατήχηση (το κόμμα με μοναστήρι, τους συντρόφους με ποίμνιο κι άλλα πολλά που θα δούμε ξεχωριστά σε άλλο κείμενο).
Πέρα από την κλασική εκδοχή δύο είναι οι διασκευές που διεκδικούν τον τίτλο του απόλυτου red symbol.
Το διαβητόσφυρο της DDR που δίνει έμφαση στη συμμαχία με τη διανόηση πριν καν προκύψει το ζήτημα της ετε (πολύ μπροστά οι γερμανοί σύντροφοι).
Και το μπυροδρέπανο του κομπάσο από το γκράνμα που αντικαθιστά το σφυρί με το μπουκάλι της άμστελ και ανοίγει νέους ορίζοντες.
Άνοιγμα στο λούμπεν στοιχείο και τους μπεκρούλιακες, που θα ψηφίζουν το κόμμα, γιατί έτσι σας αρέσει. Άδειασμα των αναρχικών, αφού πλέον η μόνη λύση θα ‘ναι δρεπάνι και μπουκάλι. Μέτωπο κατά της περεστρόικα και της αντιαλκοολικής εκστρατείας επί γκόρμπι.
Η μόνη εκδοχή που διεκδικεί δάφνες μεγαλύτερης ορθοδοξίας από την πρώτη είναι το αστροσφυροδρέπανο που είχε στη σημαία της η σοβιετία και το έχουν κρατήσει και τα μουλού. Δεδομένης της ομοιότητας του δρεπανιού με ημισέληνο, το όλο σκηνικό φέρνει κάπως σε έναστρο ουρανό, ενδεικτικό του πόσο ρομαντικοί είναι οι κομμουνιστές, ενίοτε και με τη φιλοσοφική έννοια (αν μιλάμε για σοσιαλισμό και σοβιετία).
Έναστρο ουρανό θυμίζει κι η σημαία της λδ της κίνας (χωρίς φεγγάρια και σφυροδρέπανα). Το μεγάλο αστέρι συμβολίζει την εργατική τάξη και τα μικρά γύρω του τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις που συμμετέχουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ένα εξ αυτών αντιστοιχεί στην εθνική αστική τάξη (ένα λάθος που το κάναμε μαζί με τους κινέζους).
Ωστόσο μόνο οι θρυλικοί ποσαδίστας συνέλαβαν πλήρως το νόημα της σημειολογίας. Είδαν στο διάστημα το νέο επαναστατικό υποκείμενο και στον (ταξικό) πόλεμο των άστρων τη διαλεκτική συνέχεια της τριλογίας του μαρξ για την ταξική πάλη στη γαλλία.
Οι άλλοι τροτσκιστές αντί για αστέρι χρησιμοποιούν το τεσσάρι απ’ τη διεθνή τους κι από την κομιντέρν αναγνωρίζουν μόνο τα τέσσερα πρώτα συνέδρια, σαν φανατικοί της θύρας τέσσερα. Οι υπογραφές στους τοίχους Ζε -4- και Αμπαλαέα -4- έχουν κατά βάθος φλογερά διεθνιστικά κι αντισεξιστικά μηνύματα.
Στους παραδοσιακούς τριτοδιεθνιστές δε μένει παρά να συνταχθούμε με τον σούπερ τρία που είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην κομμουνιστική πειθαρχία κι οργάνωση. Ένας οπαδικός σύνδεσμος νέου τύπου, απέναντι στα άναρχα κι αναρχίζοντα λεφούσια με τους μπαχαλάκηδες παοκτζήδες.
Επιστρέφοντας στο αστέρι, βλέπουμε ότι εκτός από τη λαϊκή δημοκρατία της κίνας παρουσιάζεται αυτόνομα και σε άλλες αδελφές χώρες (λδ βιετνάμ, πιο παλιά η γιουγκοσλαβία με τον ερυθρό αστέρα κ.ά.).
Ο επιθετικός προσδιορισμός αδελφές μπροστά απ’ τις χώρες μπορεί να νοηθεί και σεξιστικά για να υποδηλώσει το διττό χαρακτήρα αυτών των κοινωνιών. Καπιταλιστική φύση σε σοσιαλιστικό σώμα που ασφυκτιά και καταπιέζεται φορώντας κομματικούς μανδύες που τη σκεπάζουν (το κομμουνιστικό αντίστοιχο της μπούρκας).
Το αστεράκι βέβαια έγινε παγκοσμίως γνωστό από τον μπερέ του τσε, του γιατρού αγωνιστή που στην πορεία συνειδητοποίησής του συνάντησε τον μαρξισμό και πιο μετά τους σοβιετικούς.
Συνήθως στον αντι-ιμπεριαλιστικό τρίτο κόσμο συνέβαινε το ανάποδο. Πρώτα γίνονταν φίλοι της χώρας των σοβιέτ και μετά κομμουνιστές. Κι όταν εξέλειψε η πρώτη, δεν υπήρχε ανάγκη πια να δηλώνουν το δεύτερο.
Απ’ τον γκεβάρα τσίμπησε το αστέρι κι ο χώρος των εαακ.
Κράτησε το αστέρι και τους κινηματικούς αστέρες κι έχασε τα υπόλοιπα (μαζί με την κομμουνιστική προοπτική). Αποστασιοποιήθηκαν μπρεχτικά από τις σιδερένιες νομοτέλειες που κατέρρευσαν και κατέληξαν στον κύκλο με τον κεραυνό που δείχνει τα αστραπιαία χτυπήματα των κομάντο που καίγονται για να γίνουν τα σκοτάδια φως.
Άλλο αν δε φαίνεται φως στο τούνελ και μείναμε μόνο καμένοι σύντροφοι. Όχι άλλο κάρβουνο…
Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, η αστραπή θα μπορούσε να συμβολίζει τη φόρμουλα του λένιν για εξηλεκτρισμό και εξουσία του κκ. Αλλά ο χώρος έχει αλεργία στα κάπα (κόμματα), ειδικά όταν είναι δύο στη σειρά (κκ).
Κι επειδή η αριστερά είναι κλειστός κύκλος και γνωριζόμαστε μεταξύ μας, όλοι ξέρουν πού παραπέμπει η αστραπή κλεισμένη σε κύκλο. Αυτά είναι αλφαβήτα (χωρίς το βήτα, κλεισμένη σε κύκλο).
Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του θα γίνει μια σύντομη εισαγωγή στην κομμουνιστική σημειολογία στον χώρο των κόμικ. Το κείμενο –αν και ανολοκλήρωτο- είναι αφιερωμένο στις πολιτιστικές ομάδες των εστιών του καποδιστριακού στην αθήνα και πιο ειδικά στην τάξη των ισπανικών.
Συνεχίζεται…
Η προπαγάνδα της μπορεί να πείσει μόνο πολιτικά αναλφάβητους, αλλά αυτοί όσο πάει και πληθαίνουν. Το απολιτίκ είναι η μάστιγα του αιώνα μας.
Το πλέον κλασικό έμβλημα είναι το σφυροδρέπανο, σύμβολο ενότητας της εργατικής τάξης με την αγροτιά. Βέβαια τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και τα σφυροδρέπανα τους κομμουνιστές (να τα ακούει κι η κε του μπλοκ). Αν αρνείσαι όμως εξ αρχής τα ‘κονίσματα, που ‘λεγε κι ο χαρίλαος, τι σόι παπάς θα γίνεις;
Πιο βέβηλοι βέβαια [παρήχηση] είναι οι ρασοφόροι που τα αποδέχονται στα λόγια και τα μαγαρίζουν με πράξεις. Οι άλλοι τουλάχιστον είναι ειλικρινείς άθεοι κι ας συγχέουν την καθοδήγηση με την κατήχηση (το κόμμα με μοναστήρι, τους συντρόφους με ποίμνιο κι άλλα πολλά που θα δούμε ξεχωριστά σε άλλο κείμενο).
Πέρα από την κλασική εκδοχή δύο είναι οι διασκευές που διεκδικούν τον τίτλο του απόλυτου red symbol.
Το διαβητόσφυρο της DDR που δίνει έμφαση στη συμμαχία με τη διανόηση πριν καν προκύψει το ζήτημα της ετε (πολύ μπροστά οι γερμανοί σύντροφοι).
Και το μπυροδρέπανο του κομπάσο από το γκράνμα που αντικαθιστά το σφυρί με το μπουκάλι της άμστελ και ανοίγει νέους ορίζοντες.
Άνοιγμα στο λούμπεν στοιχείο και τους μπεκρούλιακες, που θα ψηφίζουν το κόμμα, γιατί έτσι σας αρέσει. Άδειασμα των αναρχικών, αφού πλέον η μόνη λύση θα ‘ναι δρεπάνι και μπουκάλι. Μέτωπο κατά της περεστρόικα και της αντιαλκοολικής εκστρατείας επί γκόρμπι.
Η μόνη εκδοχή που διεκδικεί δάφνες μεγαλύτερης ορθοδοξίας από την πρώτη είναι το αστροσφυροδρέπανο που είχε στη σημαία της η σοβιετία και το έχουν κρατήσει και τα μουλού. Δεδομένης της ομοιότητας του δρεπανιού με ημισέληνο, το όλο σκηνικό φέρνει κάπως σε έναστρο ουρανό, ενδεικτικό του πόσο ρομαντικοί είναι οι κομμουνιστές, ενίοτε και με τη φιλοσοφική έννοια (αν μιλάμε για σοσιαλισμό και σοβιετία).
Έναστρο ουρανό θυμίζει κι η σημαία της λδ της κίνας (χωρίς φεγγάρια και σφυροδρέπανα). Το μεγάλο αστέρι συμβολίζει την εργατική τάξη και τα μικρά γύρω του τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις που συμμετέχουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ένα εξ αυτών αντιστοιχεί στην εθνική αστική τάξη (ένα λάθος που το κάναμε μαζί με τους κινέζους).
Ωστόσο μόνο οι θρυλικοί ποσαδίστας συνέλαβαν πλήρως το νόημα της σημειολογίας. Είδαν στο διάστημα το νέο επαναστατικό υποκείμενο και στον (ταξικό) πόλεμο των άστρων τη διαλεκτική συνέχεια της τριλογίας του μαρξ για την ταξική πάλη στη γαλλία.
Οι άλλοι τροτσκιστές αντί για αστέρι χρησιμοποιούν το τεσσάρι απ’ τη διεθνή τους κι από την κομιντέρν αναγνωρίζουν μόνο τα τέσσερα πρώτα συνέδρια, σαν φανατικοί της θύρας τέσσερα. Οι υπογραφές στους τοίχους Ζε -4- και Αμπαλαέα -4- έχουν κατά βάθος φλογερά διεθνιστικά κι αντισεξιστικά μηνύματα.
Στους παραδοσιακούς τριτοδιεθνιστές δε μένει παρά να συνταχθούμε με τον σούπερ τρία που είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην κομμουνιστική πειθαρχία κι οργάνωση. Ένας οπαδικός σύνδεσμος νέου τύπου, απέναντι στα άναρχα κι αναρχίζοντα λεφούσια με τους μπαχαλάκηδες παοκτζήδες.
Επιστρέφοντας στο αστέρι, βλέπουμε ότι εκτός από τη λαϊκή δημοκρατία της κίνας παρουσιάζεται αυτόνομα και σε άλλες αδελφές χώρες (λδ βιετνάμ, πιο παλιά η γιουγκοσλαβία με τον ερυθρό αστέρα κ.ά.).
Ο επιθετικός προσδιορισμός αδελφές μπροστά απ’ τις χώρες μπορεί να νοηθεί και σεξιστικά για να υποδηλώσει το διττό χαρακτήρα αυτών των κοινωνιών. Καπιταλιστική φύση σε σοσιαλιστικό σώμα που ασφυκτιά και καταπιέζεται φορώντας κομματικούς μανδύες που τη σκεπάζουν (το κομμουνιστικό αντίστοιχο της μπούρκας).
Το αστεράκι βέβαια έγινε παγκοσμίως γνωστό από τον μπερέ του τσε, του γιατρού αγωνιστή που στην πορεία συνειδητοποίησής του συνάντησε τον μαρξισμό και πιο μετά τους σοβιετικούς.
Συνήθως στον αντι-ιμπεριαλιστικό τρίτο κόσμο συνέβαινε το ανάποδο. Πρώτα γίνονταν φίλοι της χώρας των σοβιέτ και μετά κομμουνιστές. Κι όταν εξέλειψε η πρώτη, δεν υπήρχε ανάγκη πια να δηλώνουν το δεύτερο.
Απ’ τον γκεβάρα τσίμπησε το αστέρι κι ο χώρος των εαακ.
Κράτησε το αστέρι και τους κινηματικούς αστέρες κι έχασε τα υπόλοιπα (μαζί με την κομμουνιστική προοπτική). Αποστασιοποιήθηκαν μπρεχτικά από τις σιδερένιες νομοτέλειες που κατέρρευσαν και κατέληξαν στον κύκλο με τον κεραυνό που δείχνει τα αστραπιαία χτυπήματα των κομάντο που καίγονται για να γίνουν τα σκοτάδια φως.
Άλλο αν δε φαίνεται φως στο τούνελ και μείναμε μόνο καμένοι σύντροφοι. Όχι άλλο κάρβουνο…
Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, η αστραπή θα μπορούσε να συμβολίζει τη φόρμουλα του λένιν για εξηλεκτρισμό και εξουσία του κκ. Αλλά ο χώρος έχει αλεργία στα κάπα (κόμματα), ειδικά όταν είναι δύο στη σειρά (κκ).
Κι επειδή η αριστερά είναι κλειστός κύκλος και γνωριζόμαστε μεταξύ μας, όλοι ξέρουν πού παραπέμπει η αστραπή κλεισμένη σε κύκλο. Αυτά είναι αλφαβήτα (χωρίς το βήτα, κλεισμένη σε κύκλο).
Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του θα γίνει μια σύντομη εισαγωγή στην κομμουνιστική σημειολογία στον χώρο των κόμικ. Το κείμενο –αν και ανολοκλήρωτο- είναι αφιερωμένο στις πολιτιστικές ομάδες των εστιών του καποδιστριακού στην αθήνα και πιο ειδικά στην τάξη των ισπανικών.
Συνεχίζεται…
Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009
Με ποιους να πας και ποιους να αφήσεις...
Τρεις ιστορίες για το δεκέμβρη, με τις απόψεις της και το ύφος της η καθεμιά.
1.Με ρωτάς αν θα πάω. Τι νόημα έχει; Με το ζόρι να του δώσουμε πολιτικό περιεχόμενο; Το παιδί δεν ήταν καν πολιτικοποιημένο.
Λες κι ήταν χωροταξικό το θέμα (πότε θα δει το ταξικό αυτός ο χώρος); Το σκότωσαν μες στην έδρα μας και ζητάμε εκδίκηση. Αν δεν ήταν στα εξάρχεια; Αν ήταν μετανάστης; Πόσοι θα βγαίναν στους δρόμους; Τώρα ως κι η τατιάνα συγκινήθηκε…
Διαβάζω για το δεκέμβρη, την εξέγερση… Ποια εξέγερση ρε βασίλη; Τι άφησε πίσω δηλ; Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον μικρόκοσμό μας.
Κι ο κόσμος; Δεν τον βρήκαμε για το ασφαλιστικό και τα στέιτζ, θα τον βρούμε τώρα; Με τι πολιτικό περιεχόμενο;
Οι λαϊκιστές περιμένουν στη γωνία. Χτυπάνε τη νεολαία, σου λέει. Ναι, αλλά τι είναι η νεολαία, χυλός; Ως τι τη χτυπάνε; Με ηλικιακά κριτήρια;
Συνεδριάζουν οι άλλοι σαν κονκλάβιο. Πάμε για σύγκρουση. Να σπάσουμε τις κόκκινες ζώνες.
Τι είναι η σύγκρουση, φετίχ; Σύγκρουση για τη σύγκρουση;
Σε τι πλαίσιο και με τι σκοπό; Να εκτονωθούμε επετειακά; Να καταλάβουμε το υπουργείο; Πάμε άλλη μέρα που δε θα μας περιμένουν. Γιατί πηγαίνουμε με το μαλόξ στο χέρι να τις φάμε και να μετρήσουμε παράσημα; Έχουμε γίνει μαζόχες. Αν δε μυρίσουμε χημικό, μας μένει η αίσθηση του ανικανοποίητου.
Όχι, δε μ’ άρεσε η στάση του κόμματος. Δεν ήταν προβοκάτσια ο δεκέμβρης. Έπρεπε να ‘ναι εκεί, να σκύψει στα γεγονότα, να τα δει. Όχι στο περιθώριο των γεγονότων. Πού είναι φέτος, γιατί δεν κάνει τίποτα; Γιατί δεν παίρνει μέρος στο πανεκπαιδευτικό τη Δευτέρα;
Αλλά το εναλλακτικό των εξαρχείων το βαρέθηκα.
Μιλάω με κόσμο που είναι ιστορία στα λόγια κι αναρωτιέμαι τι συνείδηση να έχει, πόσο ριζοσπαστική είναι στ’ αλήθεια.
Αγωνιστές με οικογενειακό επίδομα, ντυμένοι στα μάυρα σαν σε κηδεία. Γιατί είναι αυτός επαναστάτης και δεν είναι ο υπάλληλος με το πουκάμισο;
Να σου πω και για τον κορκονέα; Να σαπίσει στη φυλακή.
Δε με νοιάζει αν ήταν γόνος μπετατζή κι είχε μητέρα αγράμματη. Να τον κλείσουν μέσα ισόβια.
Αλλά αυτός είναι το πρόβλημα; Όχι το σύστημα που τον γέννησε και τον όπλισε;
Σα λερναία ύδρα. Κόβεις το γκοτζαμάνη και σου βγαίνει ο μελίστας. Κόβεις το μελίστα και σου βγαίνει καλαμπόκας. Ως πότε θα χτυπάμε μόνο τα κεφάλια;
2. Πέρσι τέτοια μέρα ήμουν στο εξωτερικό.
Το συμβάν το έμαθα από ένα μπλογκ. Ψάχνοντας βρήκα αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων κι ένα βίντεο με τη στιγμή της δολοφονίας. Δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας: στυγνή κι αναίτια δολοφονία.
Οι δηλώσεις της κυβέρνησης με εξόργισαν πιο πολύ κι από το ίδιο το γεγονός. Δε διακρίνω πολιτικές ευθύνες είπε ο Αντώναρος. Κι ακόμα: οι ευθύνες πρώτα - πρώτα είναι σε αυτούς που καταφεύγουν στη βία και όχι στην Αστυνομία
Καταδικάζω όλες τις μορφές βίας από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Η άσκηση βίας δεν είναι συμβατή με το δημοκρατικό πολίτευμα
Σε ερώτηση τι παραπάνω θα έκανε η κυβέρνηση για την προστασία των πολιτών είπε: Περιμένετε και θα δείτε.
Αυτοί που είχαν συναποφασίσει τη δημιουργία των Ειδικών Φρουρών, του σώματος που δέχεται στις τάξεις του πρώην μπράβους της νύχτας και άλλους ποινικούς και μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων τους δίνει ένα κουμπούρι και τους αμολάει στους δρόμους... 'ένιπταν τα χείρας τους'.
Βασικά δεν ένιπταν τας χείρας τους, αλλά πουλούσαν ωμό τσαμπουκά σε όλη την κοινωνία. Η αστυνομία ήταν εκείνη που είχε ξεκινήσει τελείως αναίτια τη βία ξεπερνώντας κάθε όριο. Μια τέτοια δολοφονία δε θα συνέβαινε ούτε στη χούντα, ούτε στη δεκαετία του '50. Το καθεστώς κυνήγαγε ανηλεώς, βασάνιζε οργανωμένους πολιτικούς αντιπάλους του, μπορεί να χτύπαγε σε μια διαδήλωση. Αλλά ποτέ δε θα πυροβόλαγε κάποιον στη μέση του δρόμου απλά επειδή είπε μια κουβέντα.
Κι αυτοί, αφού είχαν ξαπλώσει το παιδί και δε ζήτησαν συγνώμη μας είπαν περιμένετε και θα δείτε σα να μας λένε όποιος κουνηθεί τον τσακίσαμε.
Τη Δευτέρα, η κινητοποίηση των μαθητών ήταν εντυπωσιακή. Ποτέ δεν είχαν κατέβει τόσοι μαθητές στο δρόμο σε τόσο πολλές πόλεις, κωμοπόλεις, ακόμα και χωριά της χώρας.
Ήταν η καμπή που ο διονυσιασμός των δύο προηγούμενων βραδιών στην Αθήνα, με το ξέσπασμα των δικαίως εξοργισμένων ανθρώπων πλάι σε παθολογικούς χουλιγκάνους και προβοκάτορες αστυνομικούς με πολιτικά, μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα πολιτικό κίνημα με συγκεκριμένα αιτήματα δεδομένης και μιας προγραμματισμένης εργατικής απεργίας την επόμενη μέρα.
Οι μαθητές ήταν πιο... βίαιοι από το συνηθισμένο με πέτρες και νεράντζια σε αστυνομικά τμήματα. Αναμενόμενο. Το αστικό κράτος τους είχε στείλει το μήνυμα ότι μπορεί να σκοτώνει οποιονδήποτε από αυτούς ανά πάσα στιγμή σαν κοτόπουλο και μετά να ζητάει και τα ρέστα.
Έμπαινε λοιπόν το θέμα πώς όλη αυτή η οργή και διάθεση για δράση θα γινόταν εποικοδομητική, θα οδηγούσε σε θετικές μετατοπίσεις μέσα στην κοινωνία.
Το μόνο κόμμα και πολιτικό κίνημα που είχα ψηφίσει ως τότε κι ήλπιζα ότι είχε τη θέληση και τη δύναμη να συμβάλει σε κάτι τέτοιο ήταν το ΚΚΕ. Η στάση του όμως εξ αρχής ήταν κάπως... αμήχανη. Το πρωτοσέλιδο του ρίζου μετά το συμβάν δεν είχε δει τις μεγαλειώδεις σε όγκο και ένταση κινητοποιήσεις των μαθητών. Έβλεπε τις ΄κινητοποιήσεις του ΚΚΕ σε πολλές πόλεις της χώρας' από τη μία και 'όλα όσα διαδραματίζονται από τους δήθεν αντιεξουσιαστές' από την άλλη, καθώς και... ακατανόμαστα κέντρα που 'συντονίζουν αυτή τη δράση των δήθεν αγανακτισμένων' και 'σύμπραξη δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μ' αυτούς'.
[http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=9%2F12%2F2008]
Αδυνατούσε να δει δηλαδή το πολύ απλό ότι, ναι, υπήρχε πολλή αυθόρμητη βία που σε μεγάλο βαθμό εξηγούνταν από την κρατική βία που είχε ξεπεράσει κάθε όριο κι ερχόταν σαν κερασάκι στην τούρτα σε μια όλο και μεγαλύτερη καταπίεση, οικονομική και κοινωνική κυρίως. Αδυνατούσε να απευθυνθεί ανοιχτά στους κινητοποιημένους και να τους πει πχ. μην ξοδεύετε απερίσκεπτα την οργή σας σε ανοργάνωτη βία, ό,τι και να κάνετε, απομονώστε τους χαφιέδες που είναι ανάμεσά σας και να αντιμετωπίσει τους αυθόρμητους αγωνιστές συντροφικά στέλνοντας μέλη του στο πλευρό τους, όπως έπρεπε να κρίνει κάθε επαναστατική οργάνωση που κινείται 'μες στις μάζες σα το ψάρι στο νερό'. Προτίμησε την ασφάλεια των αποστειρωμένων, απομακρυσμένων μπλοκ και την άρνηση να δώσει στο κόσμο που κινητοποιούνταν έξω από τις γραμμές του να καταλάβει ότι δεν θεωρεί όλους τους υπόλοιπους καθοδηγούμενους από σκοτεινά κέντρα.
Αυτό ήταν. Το κίνημα θα ήταν πολιτικά ακέφαλο. Το ιστορικό κόμμα της εργατικής τάξης της Ελλάδας στην πράξη αρνιόταν να το συνδράμει. Το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΝ ήταν ελεύθεροι να παίξουν τα φτηνά ψηφοθηρικά παιχνίδια τους, βλάπτοντας το. Οι αντιεξουσιαστές και εξωκοινοβουλευτικοί κομμουνιστές με σοβαρές ιδέες για εναλλακτικές στη σημερινή βαρβαρότητα και τρόπους για να φτάσουμε σε αυτές ήταν πολύ αδύναμοι.
Το τηλέφωνο μου και το ίντερνετ είχαν πάρει φωτιά καθώς προσπαθούσα να μάθω από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους τι ακριβώς συνέβαινε πέρα από εναλλακτικά και συμβατικά μίντια.
Στην Αθήνα ήρθα αργά το Δεκέμβρη. Το κίνημα είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει, οι πορείες μικραίνανε. Έμεινα με το στόμα ανοικτό με το κλίμα που επικρατούσε. Αλλά και με τις μαυροκόκκινες σημαίες που δεσπόζαν. Δύο χρόνια πριν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν οι κόκκινες. Η οργή ξεχείλιζε. Η διαδήλωση άρχισε να προπηλακίζει τον κόσμο μέσα σ' ένα ψιλοκυριλέ εστιατόριο. Ήμουν ξαφνιασμένος. Δε φώναζα. Κοίταγα σαν ηλίθιος. Κατά βάθος όμως το χαιρόταν η ψυχή μου. Τους έχω φάει κι εγώ στη μάπα όλους τους μπον βιβέρ που τους ενδιαφέρει μόνο πώς θα ξοδέψουν τα λεφτά τους, ενώ εμείς σκιζόμαστε να κάνουμε κάτι της προκοπής με τις ζωές μας.
Φίλοι, εργαζόμενοι που τρώνε το αγγούρι στο κώλο, μου εξηγούσαν πώς βρέθηκαν στο κέντρο το βράδυ της δολοφονίας, μαθαίνοντας τα νέα από στόμα σε στόμα, πώς δεν είχαν ιδέα τι για ποιο λόγο ακριβώς κατεβαίνουν, πώς βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την αστυνομία με πέτρες όλη τη νύχτα. Δεν είναι στην εφηβεία, δε τα 'χουν όλα έτοιμα, κάποιοι ποτέ δεν ήταν αναρχικοί ούτε είχαν σκεφτεί ποτέ να αρχίσουν στα πετρίδια την αστυνομία κι είναι πολύ πιο μορφωμένοι από το μέσο όρο. Δεν πάει όμως σ' αυτή τη χώρα να προκόβουν μόνο οι γλείφτες κι αφού σε λυσσάνε στο ξύλο στις φοιτητικές διαδηλώσεις, τώρα και να σε πυροβολούν.
Ήμουν περήφανος για τους φίλους μου. Ανατρίχιαζα στη σκέψη ότι θα μπορούσα κι εγώ εκείνο τα βράδυ να είμαι μαζί τους. Κάναν αυτό που έπρεπε. Η δολοφονία αυτή δε μπορούσε να περάσει στο ντούκου, με σιωπή. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν αυτό.
Μου ‘ρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις περιγραφές που είχα διαβάσει των κινητοποιήσεων το 2001 στην Αργεντινή. Εκεί, γραβατωμένοι υπάλληλοι κατευθείαν από τη δουλειά έσπαγαν πεζοδρόμια για να εφοδιάσουν τις πρώτες γραμμές που επιχειρούσαν να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο. Πάνω από ένας νεκροί πέφτανε σε κάθε μια τέτοια απόπειρα.
Ο συνειρμός αυτός δεν είναι μια ρομαντική χίμαιρα. Δεν είναι πολύ μεγάλη η απόσταση από όσα συνέβησαν στο Μπουένος Άιρες και στην Αθήνα. Όχι τόση όση φανταζόμαστε τουλάχιστον. Η ταξική πάλη μπορεί να ανάψει οπουδήποτε στον κόσμο πολύ γρήγορα.
Ο Δεκέμβρης του 2008 έστειλε ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο που ενέπνευσε και ξύπνησε προοδευτικές δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, ήταν ένα βαθύ σοκ για την ελληνική κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι συνειδητοποίησαν την κυνικότητα και βαρβαρότητα του συστήματος που ζούμε και συνεχίζουμε να αποκαλούμε 'δημοκρατία'. Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας κατρακύλησαν σε αντιδραστικές φοβίες και συντηρητικοποίηση με πυρήνα την υπεράσπιση της προσωπικής προκοπής σε ένα 'κόσμο – ζούγκλα'. Πολύς κόσμος από την άλλη ήρθε σε επαφή με την επαναστατική σκέψη και απέκτησε πολύτιμες αγωνιστικές εμπειρίες.
Το χάσμα ανάμεσα στους μεσο- και μεγαλοαστούς και στο δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας μεγάλωσε.
Από εμάς εξαρτάται σε τι θα οδηγήσουν αυτές οι αλλαγές που η αυξανόμενη βαρβαρότητα των αστικών κυβερνήσεων και το αυθόρμητο κίνημα του Δεκέμβρη έφεραν.
Η νέα κυβέρνηση, δια στόματος Πάγκαλου, διεμήνυσε ότι η πορεία προς τη φασιστικοποίηση της κοινωνίας δε ανασχέθηκε με τις εκλογές:
Εμείς θα πούμε ότι δεν είμαστε εναντίον του να έχουν οι νέοι επαναστατικά οράματα. Τα οράματα όμως αυτά στην εποχή μας πρέπει να μην είναι η ανατροπή του ισχύοντος και αποδεκτού από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος.
Λες και η φεουδαρχία ή ο ναζισμός δεν ήταν ισχύοντα καθεστώτα 'αποδεκτά' (βλέπε ανεκτά) από τη συντριπτική πλειοψηφία. Λες και έχει δικαίωμα το κάθε εκμεταλλευτικό παράσιτο τύπου Πάγκαλου να υπαγορεύει τι πρέπει και τι δε πρέπει να είναι όραμα των νέων.
Λες και σ'αυτή τη χώρα δεν είχαμε ποτέ ιδιώνυμα και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και δε τα κατάργησε ο λαός μας με την πάλη του.
Ενάντια στον αστικό φασισμό, να τους ετοιμάσουμε νέους καλύτερα οργανωμένους και βαθύτερα επαναστατικούς Δεκέμβρηδες.
Καλή τύχη και καλό κουράγιο σε όσους κατεβαίνουν σήμερα στις πορείες.
3. Με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Έλα ντε.
Το δεύτερο εύκολα το απαντάς, δύσκολα το κάνεις. Αν δε θέλουν αυτοί να σ’ αφήσουν τι κάνεις; Εκτός κι αν ούτε εσύ το θέλησες κατά βάθος.
Μα τι καθόμαστε και τα κοιτάμε τα μαλακισμένα;
Σε αυτούς τους δρόμους, σε ετούτη την πορεία, μια μέρα η περιφρούρηση δεν θα ‘ναι ουτοπία. Κι η περιφρούρηση πάνω απ’ όλα είναι πολιτική.
Τελειώσαμε; Φεύγουμε; Κάτσε, πού πας; Δεν τις φάγαμε ακόμα. Τι, έτσι άκλαυτοι θα πάμε; Χωρίς λίγη συγκίνηση;
Φιρί-φιρί το πάμε. Περπατάμε παράληλα με τους μπάχαλους σε παράταξη, σαν ειρηνική συνύπαρξη. Σπάνε μια βιτρίνα, τους φωνάζουμε, σταματάν και τους ξαναβρίσκουμε δέκα μέτρα παρακάτω. Η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι το δεκέμβρη δε σταματούσαν. Τώρα το αυθόρμητο μας υπακούει.
Ξαναφτάνουμε στα προπύλαια.
-Αυτά πώς τους γλίτωσαν και δεν τα ‘χουν κάψει;
-Προς το παρόν τα έβαψαν.
Γυρνάω να δω. Είχαν γράψει ρεζίστ, από ένα γράμμα σε κάθε κολόνα του κεντρικού κτιρίου. Μπράβο, τα παλικάρια, αυτό είναι αντίσταση. Γιατί δεν κατεβάζουν και τη σημαία από πάνω; Αυτό κι αν θα είναι αντίσταση. Εφάμιλλη του γλέζου και του σάντα.
Μεγάλη μπουκιά φάε... Το βράδυ πήγα σπίτι κι είδα πώς ταπείνωσαν το σταυρό (βγαίνει και σε παραλλαγή με αγκύλες) κι ύψωσαν το μαυροκόκκινο λάβαρο της λευτεριάς μαζί με το αδούλωτο φρόνημά μας.
Μέτρο της εξέγερσης είναι η βία κι η καφρίλα. Συνείδηση λουδίτη που σπάει τη βιτρίνα του συστήματος κι αφήνει την ουσία. Αντι-μπατσικό συλλαλητήριο ενάντια στο όργανο, όχι την τάξη που το χρησιμοποιεί. Πρακτική κι ιδεολογική ηγεμονία της αναρχίας.
Εμπρός στο δρόμο του κολοκοτρώνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.
Επιστροφή στην ομόνοια. Πίσω μας το τρίγωνο της σκωμπίας. Για αντίποινα μας στρίμωξαν αναδρομικά στο τρίγωνο παραπλεύρως, στουρνάρη-σόλωνος-τρικούπη. Κι εμείς κλειστήκαμε οικειοθελώς και στήσαμε ταμπούρι.
Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της μπατσοκρατίας διαλέγει ή την εξέγερση ή τα χριστούγεννα. Πόσα τζάμια να έσπασαν άραγε όταν θάβαμε τους νεκρούς μας στα δεκεμβριανά;
Αυτό το πράγμα είναι αδιέξοδο. Δεν υπάρχει κανένα αυθόρμητο. Συνειδητά έρχονται όλοι, έτοιμοι να παίξουν μια παράσταση με ρόλους γνωστούς και απαράλλακτους.
Κι ο κόσμος συνηθίζει και δεν αντιδρά. Μαθαίνει να τρώει χημικά, να μετράει ήρωες και θύματα, να κοιτάει παθητικά τους μπάχαλους και να γίνεται ντεκόρ στο κυνήγι με τους μπάτσους. Τα παιδία παίζει και φαντασιώνεται εξεγέρσεις στην πλάτη του κόσμου που κατεβαίνει στους δρόμους.
Κι ο γιωργάκης στην αναμπουμπούλα χαίρεται και μεθοδεύει την κατάργηση του ασύλου.
Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι ουτοπιστές κι ουδεμία σχέση/επαφή έχουν με την πραγματικότητα.
1.Με ρωτάς αν θα πάω. Τι νόημα έχει; Με το ζόρι να του δώσουμε πολιτικό περιεχόμενο; Το παιδί δεν ήταν καν πολιτικοποιημένο.
Λες κι ήταν χωροταξικό το θέμα (πότε θα δει το ταξικό αυτός ο χώρος); Το σκότωσαν μες στην έδρα μας και ζητάμε εκδίκηση. Αν δεν ήταν στα εξάρχεια; Αν ήταν μετανάστης; Πόσοι θα βγαίναν στους δρόμους; Τώρα ως κι η τατιάνα συγκινήθηκε…
Διαβάζω για το δεκέμβρη, την εξέγερση… Ποια εξέγερση ρε βασίλη; Τι άφησε πίσω δηλ; Οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον μικρόκοσμό μας.
Κι ο κόσμος; Δεν τον βρήκαμε για το ασφαλιστικό και τα στέιτζ, θα τον βρούμε τώρα; Με τι πολιτικό περιεχόμενο;
Οι λαϊκιστές περιμένουν στη γωνία. Χτυπάνε τη νεολαία, σου λέει. Ναι, αλλά τι είναι η νεολαία, χυλός; Ως τι τη χτυπάνε; Με ηλικιακά κριτήρια;
Συνεδριάζουν οι άλλοι σαν κονκλάβιο. Πάμε για σύγκρουση. Να σπάσουμε τις κόκκινες ζώνες.
Τι είναι η σύγκρουση, φετίχ; Σύγκρουση για τη σύγκρουση;
Σε τι πλαίσιο και με τι σκοπό; Να εκτονωθούμε επετειακά; Να καταλάβουμε το υπουργείο; Πάμε άλλη μέρα που δε θα μας περιμένουν. Γιατί πηγαίνουμε με το μαλόξ στο χέρι να τις φάμε και να μετρήσουμε παράσημα; Έχουμε γίνει μαζόχες. Αν δε μυρίσουμε χημικό, μας μένει η αίσθηση του ανικανοποίητου.
Όχι, δε μ’ άρεσε η στάση του κόμματος. Δεν ήταν προβοκάτσια ο δεκέμβρης. Έπρεπε να ‘ναι εκεί, να σκύψει στα γεγονότα, να τα δει. Όχι στο περιθώριο των γεγονότων. Πού είναι φέτος, γιατί δεν κάνει τίποτα; Γιατί δεν παίρνει μέρος στο πανεκπαιδευτικό τη Δευτέρα;
Αλλά το εναλλακτικό των εξαρχείων το βαρέθηκα.
Μιλάω με κόσμο που είναι ιστορία στα λόγια κι αναρωτιέμαι τι συνείδηση να έχει, πόσο ριζοσπαστική είναι στ’ αλήθεια.
Αγωνιστές με οικογενειακό επίδομα, ντυμένοι στα μάυρα σαν σε κηδεία. Γιατί είναι αυτός επαναστάτης και δεν είναι ο υπάλληλος με το πουκάμισο;
Να σου πω και για τον κορκονέα; Να σαπίσει στη φυλακή.
Δε με νοιάζει αν ήταν γόνος μπετατζή κι είχε μητέρα αγράμματη. Να τον κλείσουν μέσα ισόβια.
Αλλά αυτός είναι το πρόβλημα; Όχι το σύστημα που τον γέννησε και τον όπλισε;
Σα λερναία ύδρα. Κόβεις το γκοτζαμάνη και σου βγαίνει ο μελίστας. Κόβεις το μελίστα και σου βγαίνει καλαμπόκας. Ως πότε θα χτυπάμε μόνο τα κεφάλια;
2. Πέρσι τέτοια μέρα ήμουν στο εξωτερικό.
Το συμβάν το έμαθα από ένα μπλογκ. Ψάχνοντας βρήκα αφηγήσεις αυτόπτων μαρτύρων κι ένα βίντεο με τη στιγμή της δολοφονίας. Δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας: στυγνή κι αναίτια δολοφονία.
Οι δηλώσεις της κυβέρνησης με εξόργισαν πιο πολύ κι από το ίδιο το γεγονός. Δε διακρίνω πολιτικές ευθύνες είπε ο Αντώναρος. Κι ακόμα: οι ευθύνες πρώτα - πρώτα είναι σε αυτούς που καταφεύγουν στη βία και όχι στην Αστυνομία
Καταδικάζω όλες τις μορφές βίας από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Η άσκηση βίας δεν είναι συμβατή με το δημοκρατικό πολίτευμα
Σε ερώτηση τι παραπάνω θα έκανε η κυβέρνηση για την προστασία των πολιτών είπε: Περιμένετε και θα δείτε.
Αυτοί που είχαν συναποφασίσει τη δημιουργία των Ειδικών Φρουρών, του σώματος που δέχεται στις τάξεις του πρώην μπράβους της νύχτας και άλλους ποινικούς και μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων τους δίνει ένα κουμπούρι και τους αμολάει στους δρόμους... 'ένιπταν τα χείρας τους'.
Βασικά δεν ένιπταν τας χείρας τους, αλλά πουλούσαν ωμό τσαμπουκά σε όλη την κοινωνία. Η αστυνομία ήταν εκείνη που είχε ξεκινήσει τελείως αναίτια τη βία ξεπερνώντας κάθε όριο. Μια τέτοια δολοφονία δε θα συνέβαινε ούτε στη χούντα, ούτε στη δεκαετία του '50. Το καθεστώς κυνήγαγε ανηλεώς, βασάνιζε οργανωμένους πολιτικούς αντιπάλους του, μπορεί να χτύπαγε σε μια διαδήλωση. Αλλά ποτέ δε θα πυροβόλαγε κάποιον στη μέση του δρόμου απλά επειδή είπε μια κουβέντα.
Κι αυτοί, αφού είχαν ξαπλώσει το παιδί και δε ζήτησαν συγνώμη μας είπαν περιμένετε και θα δείτε σα να μας λένε όποιος κουνηθεί τον τσακίσαμε.
Τη Δευτέρα, η κινητοποίηση των μαθητών ήταν εντυπωσιακή. Ποτέ δεν είχαν κατέβει τόσοι μαθητές στο δρόμο σε τόσο πολλές πόλεις, κωμοπόλεις, ακόμα και χωριά της χώρας.
Ήταν η καμπή που ο διονυσιασμός των δύο προηγούμενων βραδιών στην Αθήνα, με το ξέσπασμα των δικαίως εξοργισμένων ανθρώπων πλάι σε παθολογικούς χουλιγκάνους και προβοκάτορες αστυνομικούς με πολιτικά, μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα πολιτικό κίνημα με συγκεκριμένα αιτήματα δεδομένης και μιας προγραμματισμένης εργατικής απεργίας την επόμενη μέρα.
Οι μαθητές ήταν πιο... βίαιοι από το συνηθισμένο με πέτρες και νεράντζια σε αστυνομικά τμήματα. Αναμενόμενο. Το αστικό κράτος τους είχε στείλει το μήνυμα ότι μπορεί να σκοτώνει οποιονδήποτε από αυτούς ανά πάσα στιγμή σαν κοτόπουλο και μετά να ζητάει και τα ρέστα.
Έμπαινε λοιπόν το θέμα πώς όλη αυτή η οργή και διάθεση για δράση θα γινόταν εποικοδομητική, θα οδηγούσε σε θετικές μετατοπίσεις μέσα στην κοινωνία.
Το μόνο κόμμα και πολιτικό κίνημα που είχα ψηφίσει ως τότε κι ήλπιζα ότι είχε τη θέληση και τη δύναμη να συμβάλει σε κάτι τέτοιο ήταν το ΚΚΕ. Η στάση του όμως εξ αρχής ήταν κάπως... αμήχανη. Το πρωτοσέλιδο του ρίζου μετά το συμβάν δεν είχε δει τις μεγαλειώδεις σε όγκο και ένταση κινητοποιήσεις των μαθητών. Έβλεπε τις ΄κινητοποιήσεις του ΚΚΕ σε πολλές πόλεις της χώρας' από τη μία και 'όλα όσα διαδραματίζονται από τους δήθεν αντιεξουσιαστές' από την άλλη, καθώς και... ακατανόμαστα κέντρα που 'συντονίζουν αυτή τη δράση των δήθεν αγανακτισμένων' και 'σύμπραξη δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μ' αυτούς'.
[http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/page.do?publDate=9%2F12%2F2008]
Αδυνατούσε να δει δηλαδή το πολύ απλό ότι, ναι, υπήρχε πολλή αυθόρμητη βία που σε μεγάλο βαθμό εξηγούνταν από την κρατική βία που είχε ξεπεράσει κάθε όριο κι ερχόταν σαν κερασάκι στην τούρτα σε μια όλο και μεγαλύτερη καταπίεση, οικονομική και κοινωνική κυρίως. Αδυνατούσε να απευθυνθεί ανοιχτά στους κινητοποιημένους και να τους πει πχ. μην ξοδεύετε απερίσκεπτα την οργή σας σε ανοργάνωτη βία, ό,τι και να κάνετε, απομονώστε τους χαφιέδες που είναι ανάμεσά σας και να αντιμετωπίσει τους αυθόρμητους αγωνιστές συντροφικά στέλνοντας μέλη του στο πλευρό τους, όπως έπρεπε να κρίνει κάθε επαναστατική οργάνωση που κινείται 'μες στις μάζες σα το ψάρι στο νερό'. Προτίμησε την ασφάλεια των αποστειρωμένων, απομακρυσμένων μπλοκ και την άρνηση να δώσει στο κόσμο που κινητοποιούνταν έξω από τις γραμμές του να καταλάβει ότι δεν θεωρεί όλους τους υπόλοιπους καθοδηγούμενους από σκοτεινά κέντρα.
Αυτό ήταν. Το κίνημα θα ήταν πολιτικά ακέφαλο. Το ιστορικό κόμμα της εργατικής τάξης της Ελλάδας στην πράξη αρνιόταν να το συνδράμει. Το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΝ ήταν ελεύθεροι να παίξουν τα φτηνά ψηφοθηρικά παιχνίδια τους, βλάπτοντας το. Οι αντιεξουσιαστές και εξωκοινοβουλευτικοί κομμουνιστές με σοβαρές ιδέες για εναλλακτικές στη σημερινή βαρβαρότητα και τρόπους για να φτάσουμε σε αυτές ήταν πολύ αδύναμοι.
Το τηλέφωνο μου και το ίντερνετ είχαν πάρει φωτιά καθώς προσπαθούσα να μάθω από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους τι ακριβώς συνέβαινε πέρα από εναλλακτικά και συμβατικά μίντια.
Στην Αθήνα ήρθα αργά το Δεκέμβρη. Το κίνημα είχε αρχίσει να ξεφουσκώνει, οι πορείες μικραίνανε. Έμεινα με το στόμα ανοικτό με το κλίμα που επικρατούσε. Αλλά και με τις μαυροκόκκινες σημαίες που δεσπόζαν. Δύο χρόνια πριν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν οι κόκκινες. Η οργή ξεχείλιζε. Η διαδήλωση άρχισε να προπηλακίζει τον κόσμο μέσα σ' ένα ψιλοκυριλέ εστιατόριο. Ήμουν ξαφνιασμένος. Δε φώναζα. Κοίταγα σαν ηλίθιος. Κατά βάθος όμως το χαιρόταν η ψυχή μου. Τους έχω φάει κι εγώ στη μάπα όλους τους μπον βιβέρ που τους ενδιαφέρει μόνο πώς θα ξοδέψουν τα λεφτά τους, ενώ εμείς σκιζόμαστε να κάνουμε κάτι της προκοπής με τις ζωές μας.
Φίλοι, εργαζόμενοι που τρώνε το αγγούρι στο κώλο, μου εξηγούσαν πώς βρέθηκαν στο κέντρο το βράδυ της δολοφονίας, μαθαίνοντας τα νέα από στόμα σε στόμα, πώς δεν είχαν ιδέα τι για ποιο λόγο ακριβώς κατεβαίνουν, πώς βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν την αστυνομία με πέτρες όλη τη νύχτα. Δεν είναι στην εφηβεία, δε τα 'χουν όλα έτοιμα, κάποιοι ποτέ δεν ήταν αναρχικοί ούτε είχαν σκεφτεί ποτέ να αρχίσουν στα πετρίδια την αστυνομία κι είναι πολύ πιο μορφωμένοι από το μέσο όρο. Δεν πάει όμως σ' αυτή τη χώρα να προκόβουν μόνο οι γλείφτες κι αφού σε λυσσάνε στο ξύλο στις φοιτητικές διαδηλώσεις, τώρα και να σε πυροβολούν.
Ήμουν περήφανος για τους φίλους μου. Ανατρίχιαζα στη σκέψη ότι θα μπορούσα κι εγώ εκείνο τα βράδυ να είμαι μαζί τους. Κάναν αυτό που έπρεπε. Η δολοφονία αυτή δε μπορούσε να περάσει στο ντούκου, με σιωπή. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν αυτό.
Μου ‘ρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις περιγραφές που είχα διαβάσει των κινητοποιήσεων το 2001 στην Αργεντινή. Εκεί, γραβατωμένοι υπάλληλοι κατευθείαν από τη δουλειά έσπαγαν πεζοδρόμια για να εφοδιάσουν τις πρώτες γραμμές που επιχειρούσαν να καταλάβουν το Προεδρικό Μέγαρο. Πάνω από ένας νεκροί πέφτανε σε κάθε μια τέτοια απόπειρα.
Ο συνειρμός αυτός δεν είναι μια ρομαντική χίμαιρα. Δεν είναι πολύ μεγάλη η απόσταση από όσα συνέβησαν στο Μπουένος Άιρες και στην Αθήνα. Όχι τόση όση φανταζόμαστε τουλάχιστον. Η ταξική πάλη μπορεί να ανάψει οπουδήποτε στον κόσμο πολύ γρήγορα.
Ο Δεκέμβρης του 2008 έστειλε ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο που ενέπνευσε και ξύπνησε προοδευτικές δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, ήταν ένα βαθύ σοκ για την ελληνική κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι συνειδητοποίησαν την κυνικότητα και βαρβαρότητα του συστήματος που ζούμε και συνεχίζουμε να αποκαλούμε 'δημοκρατία'. Μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας κατρακύλησαν σε αντιδραστικές φοβίες και συντηρητικοποίηση με πυρήνα την υπεράσπιση της προσωπικής προκοπής σε ένα 'κόσμο – ζούγκλα'. Πολύς κόσμος από την άλλη ήρθε σε επαφή με την επαναστατική σκέψη και απέκτησε πολύτιμες αγωνιστικές εμπειρίες.
Το χάσμα ανάμεσα στους μεσο- και μεγαλοαστούς και στο δυναμικότερο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας μεγάλωσε.
Από εμάς εξαρτάται σε τι θα οδηγήσουν αυτές οι αλλαγές που η αυξανόμενη βαρβαρότητα των αστικών κυβερνήσεων και το αυθόρμητο κίνημα του Δεκέμβρη έφεραν.
Η νέα κυβέρνηση, δια στόματος Πάγκαλου, διεμήνυσε ότι η πορεία προς τη φασιστικοποίηση της κοινωνίας δε ανασχέθηκε με τις εκλογές:
Εμείς θα πούμε ότι δεν είμαστε εναντίον του να έχουν οι νέοι επαναστατικά οράματα. Τα οράματα όμως αυτά στην εποχή μας πρέπει να μην είναι η ανατροπή του ισχύοντος και αποδεκτού από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος.
Λες και η φεουδαρχία ή ο ναζισμός δεν ήταν ισχύοντα καθεστώτα 'αποδεκτά' (βλέπε ανεκτά) από τη συντριπτική πλειοψηφία. Λες και έχει δικαίωμα το κάθε εκμεταλλευτικό παράσιτο τύπου Πάγκαλου να υπαγορεύει τι πρέπει και τι δε πρέπει να είναι όραμα των νέων.
Λες και σ'αυτή τη χώρα δεν είχαμε ποτέ ιδιώνυμα και πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και δε τα κατάργησε ο λαός μας με την πάλη του.
Ενάντια στον αστικό φασισμό, να τους ετοιμάσουμε νέους καλύτερα οργανωμένους και βαθύτερα επαναστατικούς Δεκέμβρηδες.
Καλή τύχη και καλό κουράγιο σε όσους κατεβαίνουν σήμερα στις πορείες.
3. Με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. Έλα ντε.
Το δεύτερο εύκολα το απαντάς, δύσκολα το κάνεις. Αν δε θέλουν αυτοί να σ’ αφήσουν τι κάνεις; Εκτός κι αν ούτε εσύ το θέλησες κατά βάθος.
Μα τι καθόμαστε και τα κοιτάμε τα μαλακισμένα;
Σε αυτούς τους δρόμους, σε ετούτη την πορεία, μια μέρα η περιφρούρηση δεν θα ‘ναι ουτοπία. Κι η περιφρούρηση πάνω απ’ όλα είναι πολιτική.
Τελειώσαμε; Φεύγουμε; Κάτσε, πού πας; Δεν τις φάγαμε ακόμα. Τι, έτσι άκλαυτοι θα πάμε; Χωρίς λίγη συγκίνηση;
Φιρί-φιρί το πάμε. Περπατάμε παράληλα με τους μπάχαλους σε παράταξη, σαν ειρηνική συνύπαρξη. Σπάνε μια βιτρίνα, τους φωνάζουμε, σταματάν και τους ξαναβρίσκουμε δέκα μέτρα παρακάτω. Η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι το δεκέμβρη δε σταματούσαν. Τώρα το αυθόρμητο μας υπακούει.
Ξαναφτάνουμε στα προπύλαια.
-Αυτά πώς τους γλίτωσαν και δεν τα ‘χουν κάψει;
-Προς το παρόν τα έβαψαν.
Γυρνάω να δω. Είχαν γράψει ρεζίστ, από ένα γράμμα σε κάθε κολόνα του κεντρικού κτιρίου. Μπράβο, τα παλικάρια, αυτό είναι αντίσταση. Γιατί δεν κατεβάζουν και τη σημαία από πάνω; Αυτό κι αν θα είναι αντίσταση. Εφάμιλλη του γλέζου και του σάντα.
Μεγάλη μπουκιά φάε... Το βράδυ πήγα σπίτι κι είδα πώς ταπείνωσαν το σταυρό (βγαίνει και σε παραλλαγή με αγκύλες) κι ύψωσαν το μαυροκόκκινο λάβαρο της λευτεριάς μαζί με το αδούλωτο φρόνημά μας.
Μέτρο της εξέγερσης είναι η βία κι η καφρίλα. Συνείδηση λουδίτη που σπάει τη βιτρίνα του συστήματος κι αφήνει την ουσία. Αντι-μπατσικό συλλαλητήριο ενάντια στο όργανο, όχι την τάξη που το χρησιμοποιεί. Πρακτική κι ιδεολογική ηγεμονία της αναρχίας.
Εμπρός στο δρόμο του κολοκοτρώνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι.
Επιστροφή στην ομόνοια. Πίσω μας το τρίγωνο της σκωμπίας. Για αντίποινα μας στρίμωξαν αναδρομικά στο τρίγωνο παραπλεύρως, στουρνάρη-σόλωνος-τρικούπη. Κι εμείς κλειστήκαμε οικειοθελώς και στήσαμε ταμπούρι.
Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της μπατσοκρατίας διαλέγει ή την εξέγερση ή τα χριστούγεννα. Πόσα τζάμια να έσπασαν άραγε όταν θάβαμε τους νεκρούς μας στα δεκεμβριανά;
Αυτό το πράγμα είναι αδιέξοδο. Δεν υπάρχει κανένα αυθόρμητο. Συνειδητά έρχονται όλοι, έτοιμοι να παίξουν μια παράσταση με ρόλους γνωστούς και απαράλλακτους.
Κι ο κόσμος συνηθίζει και δεν αντιδρά. Μαθαίνει να τρώει χημικά, να μετράει ήρωες και θύματα, να κοιτάει παθητικά τους μπάχαλους και να γίνεται ντεκόρ στο κυνήγι με τους μπάτσους. Τα παιδία παίζει και φαντασιώνεται εξεγέρσεις στην πλάτη του κόσμου που κατεβαίνει στους δρόμους.
Κι ο γιωργάκης στην αναμπουμπούλα χαίρεται και μεθοδεύει την κατάργηση του ασύλου.
Τα πρόσωπα της ιστορίας είναι ουτοπιστές κι ουδεμία σχέση/επαφή έχουν με την πραγματικότητα.
Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009
Πώς το λένε;
Ο φάνης παρρής είναι μέλος της ιδεολογικής επιτροπής του κόμματος.
Αλλά προσοχή στον τόνο! Πολύς κόσμος παθαίνει ό,τι και με τη φανή χαλκιά. Μπερδεύεται με την φάνη πάλλη και το λέει λάθος.
Πρώτη του εμφάνιση στο ευρύ κοινό ήταν πέρσι την άνοιξη στα 40χρονα του παρισινού μάη, ένα άρθρο στο ριζοσπάστη κι ένα μεγαλύτερο στην κομεπ με το ίδιο θέμα.
Βασικό του μειονέκτημα –κατά τη γνώμη μου- ήταν ότι στο μεγαλύτερο μέρος του εξηγούσε τι δεν ήταν ο μάης του 68 απαντώντας σε όσους τον είχαν κάνει σημαία τους και σήκωναν επετειακές εκδηλώσεις.
Τρέξιμο πίσω απ’ τη συγκυρία μου φάνηκε εμένα.
Αν θες να μιλήσεις για το γεγονός και τη σημασία του δε βάζεις να γράψει γι’ αυτά κάποιος που ήταν αγέννητος τότε. Ή τον βάζεις συνεπικουρικά, σε δεύτερο πλάνο.
Θα μπορούσε να γράψει γι’ αυτά ο ιστορικός ο μαργαρίτης, που είχε ζήσει τον απόηχο των γεγονότων στο παρίσι και δε θα ‘λεγε και πολύ διαφορετικά πράγματα. Αλλά το στιλ είναι ο άνθρωπος (όπως έλεγε για το σύντροφο με το μουστάκι ο τρότσκι). Κι αυτό του μάργκαρετ είναι αξεπέραστο.
Είναι όπως παλιά με τους ραψωδούς και τα έπη. Ξέρεις πάνω-κάτω την υπόθεση (η γραμμή του κόμματος) αλλά θες να δεις πώς θα το δώσει ο ποιητής. Κι άμα το δώσει καλά φεύγεις χαρούμενος, αισιόδοξος για το κόμμα και τα στελέχη του.
Αν όχι όμως;
Μια βιβλιοπαρουσίαση έχει εγγενείς περιορισμούς γιατί πρέπει να περιγράψεις τα περιεχόμενα χωρίς να τ’ αναλύσεις. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό.
Το πιο απογοητευτικό ήταν ότι ο σύντροφος είχε μπροστά του γραμμένη μια εισήγηση και μας τη διάβαζε (αν θέλαμε κάτι τέτοιο αρκούσε η τελευταία κομεπ). Κι όταν χρειάστηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις κόμπιαζε, έχανε τα λόγια του και κατέφευγε στο… πώς το λένε;
Φράση που μεταφέρεται από σύντροφο σε σύντροφο σα μαγικό ξόρκι και πρέπει να την είπε πάνω από εκατό φορές σε δυο γύρους απαντήσεων (τον τρίτο που θα είναι ο τελικός τον φυλάξαμε για αργότερα).
Μου τη δίνει να μου απαντάν με ερώτηση. Αλλά δεν ξέραμε τι να του απαντήσουμε και συνέχιζε να αναρωτιέται ακατάπαυστα.
Θα μου πεις, πολύ φτηνή κριτική, ρε απολίθωμα. Γιατί να την πεις σε κάποιον που δεν το έχει το λέγειν, ή κομπλάρει μπροστά σε κοινό; Κάν’ του πολιτική κριτική άμα θες.
Έτσι είναι. Εμένα όμως άλλο με προβληματίζει.
Ένα στέλεχος βγαίνει έξω, μιλάει σε κόσμο, σε συνελεύσεις, σε εξορμήσεις, πιάνει τον παλμό του… κι αφού σπάσει τα μούτρα του πολλές φορές, μαθαίνει στο τέλος να μιλάει μπροστά σε κοινό και να απαντάει σωστά. Άμα δεν τα ‘χει κάνει όλα αυτά, πώς έφτασε να γίνει στέλεχος;
Ρήτορας γίνεσαι, δε γεννιέσαι έτοιμος. Όπου βλέπετε τέτοιους, ξύστε λίγο την επιφάνεια να δείτε αν έχουνε και ουσία (συνήθως δεν έχουν). Στα πανεπιστήμια έχει πολλούς…
Στην τελική αν δε μπορούν οι πιο διαβασμένοι να αρθρώσουν δυο κουβέντες για θεωρητικά ζητήματα, ποιος θα το κάνει; Κι αν δε μπορούν να τα καταφέρουν με συντρόφους, τι θα κάνουν άμα βγουν να μιλήσουν παραέξω;
Πάμε και στο πολιτικό.
Δε θα σταθώ στο κομμάτι της παρουσίασης, τα περιεχόμενα του λευκώματος μπορεί να τα βρει κανείς εύκολα, μεταξύ άλλων στο χτεσινό ρεπορτάζ του ρίζου. Παρεμπιπτόντως όμως ακούσαμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα:
Ότι επικρίνουμε τη θεωρία περί αυτόνομου αντι-ιμπεριαλιστικού σταδίου κι εθνικής αστικής τάξης (αυτοκριτική στην ουσία σε παλιές αμαρτίες του κόμματος).
Ότι το κκ ηπα ζήτησε να φύγει από την κομιντέρν εν μέσω (βήτα παγκοσμίου) πολέμου και στο επόμενο συνέδριό του το 44 αυτοδιαλύθηκε!
Ότι εκτός από τη διεθνή των κκ υπήρχαν κι άλλα τμήματα της διεθνούς, συνδικαλιστικό, των νεολαιών κι η κόκκινη αθλητική διεθνής που διοργάνωνε προπολεμικά τις σπαρτακιάδες. Αλλά μετά τις σταμάτησαν κι οι σοβιετικοί συμμετείχαν στους ολυμπιακούς. Υπάρχει και θεωρία που το συνδέει αυτό με τη γιάλτα, τον οηε και την ειρηνική συνύπαρξη που ως αυταπάτη είχε ξεκινήσει επί στάλιν (στα τελευταία του).
Ότι τον όρο σιδηρούν παραπέτασμα τον χρησιμοποίησε πρώτα ο γκαίμπελς (για να τον οικειοποιηθεί μετά κι ο υπόλοιπος αστικός κόσμος).
Κι ότι το κόμμα αρχικά στην ονομασία του αναφερόταν ως κκε-ετκδ, δηλ ελληνικό τμήμα της κομμουνιστικής διεθνούς.
Από αυτό το τελευταίο ορμώμενες ξεπήδησαν μέσα μου ένας ποταμός απορίες.
Ήταν λάθος η διάλυση της διεθνούς; Βεβαίως. Ένα σωρό κομματικά ντοκουμέντα το αναγνωρίζουν.
Πρέπει να φτιάξουμε διεθνή στην εποχή μας; Χρειάζεται ένα ενιαίο, διεθνές κέντρο να καθοδηγεί και να συντονίζει; Να συγκεντρώνει τη διεθνή εμπειρία και να επεξεργάζεται τακτική και στρατηγική;
Στα λόγια δύσκολα θα βρεις κάποιον να διαφωνεί.
Γιατί δεν προχωράει στην πράξη; Πρέπει να παίρνουμε υπ’ όψιν και τη διεθνή κατάσταση, σε συνθήκες ανασύνταξης για το κομμουνιστικό κίνημα. Γίνονται κάποια βήματα, αργά αλλά σταθερά. Ένα από αυτά είναι η έκδοση διεθνούς κομμουνιστικής επιθεώρησης (κομεπ) που είναι στα σκαριά. Δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες.
Ως εδώ πάει καλά. Πάμε και στα πιο δύσκολα.
Πώς το φανταζόμαστε αυτό το κέντρο; Συγκροτημένο με αυστηρή δομή, δεσμευτικές αποφάσεις για όλα τα μέλη του κι εθνικά τμήματα ανά χώρα, όπως η κομιντέρν;
Ή ως συνέχεια της σημερινής κατάστασης της χαλαρής σύνδεσης με διεθνείς συσκέψεις και κοινές επεξεργασίες που να πιάνουν ένα μίνιμουμ;
Το άλφα, ε; Ναι, αλλά δεν είναι αυτονόητα η σωστή απάντηση.
Δεν είναι αυτόνομα τα εθνικά κκ για να χαράξουν αυτόνομα τακτική; Τι συμβαίνει στην περίπτωση διαφωνίας με το διεθνές κέντρο; Πόσες νικηφόρες επαναστάσεις καθοδήγησε η κομιντέρν;
Κι η ηγεσία; Θα είναι κούτβης σταλμένος έξωθεν που θα ανακαλείται από τα πάνω; Ή δεν θα περιλαμβάνεται αυτό στη δικαιοδοσία της διεθνούς;
Ήρθαν κι έδεσαν και δυο ερωτήσεις απ’ το κοινό για τα παλιά.
Πώς εξηγούνται οι διαγραφές του 56; (αυτές είχαν γίνει επί κομινφόρμ)
Ποιος είχε πάρει την απόφαση για συμμετοχή στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο; Η διεθνής, ή το κόμμα κι ο ζαχαριάδης;
Το ίδιο πράγμα ρωτούσαν στην ουσία οι σύντροφοι.
Δεύτερος κύκλος ερωτήσεων. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω πια.
Τι λέμε για τους 21 όρους του λένιν για συμμετοχή στην κομιντέρν; Ισχύουν αυτούσιοι ως κριτήριο στο σήμερα;
Ίσως κάποια σημεία θέλουν επικαιροποίηση. Αλλά στην ουσία οι 21 όροι είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου κι η σημασία τους διατηρείται στο ακέραιο.
Και αυτός που μιλάει (ακόμη και) για ένοπλη πάλη (συνδυασμός νόμιμων και παράνομων μορφών); Φυσικά. Το κόμμα εξάλλου δε δίστασε να πάρει τα όπλα όταν έπρεπε.
Την περίμενα μέσες άκρες την απάντηση κι ήθελα να δω πώς θα το δώσει. Τα όπλα τα πήρε το κόμμα επειδή αναγκάστηκε, όχι όταν έπρεπε. Δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση αυτό.
Τι γίνεται όμως με τα κόμματα που δεν πιάνουν ούτε κατά προσέγγιση τους 21 όρους; Ποια είναι η τακτική μας απέναντί τους;
Ένας σύντροφος το έκανε πιο συγκεκριμένο. Πώς αξιολογούμε όσα είπε ο τσάβες για την ανάγκη να γίνει μια τέταρτη διεθνής;
Δεν είναι θέμα ονομασίας, αλλά χαρακτήρα. Η διεθνής που θέλουμε έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και φυσιογνωμία (κομμουνιστική).
Κατανοητό. Αλλά γιατί έχουμε πάρε-δώσε με κόμματα που μόνο στο όνομα έχουν τέτοια φυσιογνωμία (κι αυτό όχι πάντα); Γιατί υπογράφουμε από κοινού διακηρύξεις που όσο περισσότερους χωράνε, τόσο λιγότερα λένε; Γιατί δεν κρατάμε ίδια μέτρα και σταθμά ιδεολογικής καθαρότητας με αυτά που έχουμε εντός συνόρων;
Τι σχέσεις μπορεί να μας δένουν με το ακελ που στέλνει τον ηγέτη του στη φιέστα του τείχους, δίνει αυξήσεις πασοκικού τύπου κι έχει το συντελεστή φορολόγησης κερδών στο 10%;
Το τελευταίο το ‘πε ο κύρτσος στην κανέλλη σε ένα πάνελ για το ασφαλιστικό κι έκοψε τη φόρα της λιάνας (που ως τότε τον είχε πάρει παραμάζωμα).
Οι ιστορικοί δεσμοί δε λένε τίποτα από μόνοι τους. Και με τον κάουτσκι έχουμε τέτοιους, αλλά τους κόψαμε από καιρό.
Η ιδεολογική καθαρότητα είναι η μισή αρχοντιά, αλλά (εμείς ψάχνουμε την ολόκληρη και) τη θυμόμαστε κατά περίσταση.
Τι σημαίνει ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες; Γι' αυτό ακριβώς τη θέλουμε τη διεθνή, για να ωριμάσουν. Ο λένιν ξεκίνησε την κομιντέρν με ελάχιστους αντιπροσώπους.
Ναι, αλλά ο λένιν είχε πίσω του τον αέρα της οκτωβριανής επανάστασης που φύσηξε σε όλη την ευρώπη. Πρέπει δηλ να νικήσει πρώτα μια επανάσταση και μετά να χτίσουμε τη διεθνή γύρω απ' το νικηφόρο κκ της;
Δε μπορώ να πω ότι πήραμε ικανοποιητικές απαντήσεις (σε όσα από αυτά διατυπώσαμε).
Κάποια γενικά πράγματα που ήταν πολύ σωστά, αλλά δεν απαντούσαν σε αυτά που είχαμε ρωτήσει. Μαζί με παραπομπές στο τρέχον τεύχος της κομεπ που έχει σχετικό αφιέρωμα και στον υπό έκδοση δεύτερο τόμο απ’ το δοκίμιο ιστορίας του κόμματος για τις διαγραφές του 56 (για το 89-91 θα περιμένουμε τον τρίτο).
Τακτική που πηγάζει απ’ το σχολείο της ζωής.
Ο μέσος σύντροφος βομβαρδίζεται με τόσα αντιδιαλεκτικά ερωτήματα που νιώθει την ανάγκη να ξεκινήσει από την αλφαβήτα (του μπουχάριν) και καταλήγει να λέει την ιστορία της ζωής του. Δε γίνεται αλλιώς.
-Μα γιατί δεν ενώνεστε εσείς οι αριστεροί;
Ξεκινάς απ’ το συνέδριο του σδεκρ το 1903, αλλά σε κόβουν πριν καν πεις για τον κάουτσκι, γιατί χαθήκαν στις στροφές της ιστορίας κι έχασαν τη σύνδεση με το σήμερα.
Οι πρόλογοι βοηθούν επίσης να κερδίσεις χρόνο και να σκεφτείς καλύτερα την ερώτηση. Δεν είναι μηχανές οι σύντροφοι να έχουν έτοιμες απαντήσεις σε χαρτάκια. Το θέμα είναι να μη μείνουνε στους προλόγους. Από αυτό προτιμώ τα χαρτάκια.
Αλλά η συντονίστρια ήθελε να το μαζεύουμε (μην ξεχειλώσει). Ο κόσμος έφυγε με χαμόγελο. Η ζωή συνεχίζεται χωρίς τις απαντήσεις που θέλαμε. Με σημαίες και με ταμπούρλα.
Το βασικό μας στόχο τον πετύχαμε. Πουλήθηκαν αρκετά λευκώματα. Δεν είχα εικοσάευρο πάνω μου (ειδική τιμή για την παρουσίαση) κι έφυγα με άδεια χέρια.
Φεύγοντας πέσαμε στη γιορτή των αγγέλων, σαν πάρτι της δαπ στην αριστοτέλους. Πήχτρα κόσμος, τριπλάσιος απ’ όσο μαζεύουμε στην αλέκα. Πού είναι ο μπιρσίμ να βάλει μια τάξη;
Σπρωξίδι, πανικός. Με τα πολλά βγήκαμε. Αλλά χάσαμε μες στο μπούγιο την αισιοδοξία μας. Πώς σκατά θα αλλάξει αυτός ο κόσμος κεμάλ, μου λες;
Δε βαριέσαι… Ό,τι κι αν είναι οι σύντροφοι, μπροστά σε αυτό είναι χρυσοί και άγιοι. Πάνω απ’ όλα σύντροφοι. Με τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές τους. Και ποιος δεν έχει;…
Ένας σύντροφος λέει πως όταν μιλάει με τους απ' έξω που είναι κοντά μας τους βλέπει μες στην κριτική και τη γκρίνια. Γιατί αυτό, γιατί το άλλο, λάθος εκείνο...
Αλλά αν τους πετύχει σε άλλη κουβέντα, με απ' έξω που μας τη λένε, σηκώνουν αυτοί την υπεράσπιση κι αυτός κάθεται στη γωνία και τους απολαμβάνει.
Εδώ στο μπλοκ μιλάω σε όλους μαζί ανάκατα. Οπότε να με συμπαθάτε για τις αντιφάσεις και τη σχιζοφρένεια. Μιλ μερσί.
Υστερόγραφο
Ανακάλυψα με αρκετή καθυστέρηση κάποια παλιά σχόλια σε παλιότερα κείμενα. Σόρι που δεν τα είδα εγκαίρως.
Ενημερώνω τους φίλους, συντρόφους, συναγωνιστές (ισχύει για τον καθένα η αρχή του αυτοπροσδιορισμού) ρασκώληκα, κόκκινο δρόμο, χρήστο και το εξαφανισμένο τιτοϊκό κατασκεύασμα ότι το εμεσέν μου είναι σε αχρησία κι ότι στα υπόλοιπα θα απαντήσω εντός των ημερών.
Πρόσχωμεν...
Αλλά προσοχή στον τόνο! Πολύς κόσμος παθαίνει ό,τι και με τη φανή χαλκιά. Μπερδεύεται με την φάνη πάλλη και το λέει λάθος.
Πρώτη του εμφάνιση στο ευρύ κοινό ήταν πέρσι την άνοιξη στα 40χρονα του παρισινού μάη, ένα άρθρο στο ριζοσπάστη κι ένα μεγαλύτερο στην κομεπ με το ίδιο θέμα.
Βασικό του μειονέκτημα –κατά τη γνώμη μου- ήταν ότι στο μεγαλύτερο μέρος του εξηγούσε τι δεν ήταν ο μάης του 68 απαντώντας σε όσους τον είχαν κάνει σημαία τους και σήκωναν επετειακές εκδηλώσεις.
Τρέξιμο πίσω απ’ τη συγκυρία μου φάνηκε εμένα.
Αν θες να μιλήσεις για το γεγονός και τη σημασία του δε βάζεις να γράψει γι’ αυτά κάποιος που ήταν αγέννητος τότε. Ή τον βάζεις συνεπικουρικά, σε δεύτερο πλάνο.
Θα μπορούσε να γράψει γι’ αυτά ο ιστορικός ο μαργαρίτης, που είχε ζήσει τον απόηχο των γεγονότων στο παρίσι και δε θα ‘λεγε και πολύ διαφορετικά πράγματα. Αλλά το στιλ είναι ο άνθρωπος (όπως έλεγε για το σύντροφο με το μουστάκι ο τρότσκι). Κι αυτό του μάργκαρετ είναι αξεπέραστο.
Είναι όπως παλιά με τους ραψωδούς και τα έπη. Ξέρεις πάνω-κάτω την υπόθεση (η γραμμή του κόμματος) αλλά θες να δεις πώς θα το δώσει ο ποιητής. Κι άμα το δώσει καλά φεύγεις χαρούμενος, αισιόδοξος για το κόμμα και τα στελέχη του.
Αν όχι όμως;
Μια βιβλιοπαρουσίαση έχει εγγενείς περιορισμούς γιατί πρέπει να περιγράψεις τα περιεχόμενα χωρίς να τ’ αναλύσεις. Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό.
Το πιο απογοητευτικό ήταν ότι ο σύντροφος είχε μπροστά του γραμμένη μια εισήγηση και μας τη διάβαζε (αν θέλαμε κάτι τέτοιο αρκούσε η τελευταία κομεπ). Κι όταν χρειάστηκε να απαντήσει σε ερωτήσεις κόμπιαζε, έχανε τα λόγια του και κατέφευγε στο… πώς το λένε;
Φράση που μεταφέρεται από σύντροφο σε σύντροφο σα μαγικό ξόρκι και πρέπει να την είπε πάνω από εκατό φορές σε δυο γύρους απαντήσεων (τον τρίτο που θα είναι ο τελικός τον φυλάξαμε για αργότερα).
Μου τη δίνει να μου απαντάν με ερώτηση. Αλλά δεν ξέραμε τι να του απαντήσουμε και συνέχιζε να αναρωτιέται ακατάπαυστα.
Θα μου πεις, πολύ φτηνή κριτική, ρε απολίθωμα. Γιατί να την πεις σε κάποιον που δεν το έχει το λέγειν, ή κομπλάρει μπροστά σε κοινό; Κάν’ του πολιτική κριτική άμα θες.
Έτσι είναι. Εμένα όμως άλλο με προβληματίζει.
Ένα στέλεχος βγαίνει έξω, μιλάει σε κόσμο, σε συνελεύσεις, σε εξορμήσεις, πιάνει τον παλμό του… κι αφού σπάσει τα μούτρα του πολλές φορές, μαθαίνει στο τέλος να μιλάει μπροστά σε κοινό και να απαντάει σωστά. Άμα δεν τα ‘χει κάνει όλα αυτά, πώς έφτασε να γίνει στέλεχος;
Ρήτορας γίνεσαι, δε γεννιέσαι έτοιμος. Όπου βλέπετε τέτοιους, ξύστε λίγο την επιφάνεια να δείτε αν έχουνε και ουσία (συνήθως δεν έχουν). Στα πανεπιστήμια έχει πολλούς…
Στην τελική αν δε μπορούν οι πιο διαβασμένοι να αρθρώσουν δυο κουβέντες για θεωρητικά ζητήματα, ποιος θα το κάνει; Κι αν δε μπορούν να τα καταφέρουν με συντρόφους, τι θα κάνουν άμα βγουν να μιλήσουν παραέξω;
Πάμε και στο πολιτικό.
Δε θα σταθώ στο κομμάτι της παρουσίασης, τα περιεχόμενα του λευκώματος μπορεί να τα βρει κανείς εύκολα, μεταξύ άλλων στο χτεσινό ρεπορτάζ του ρίζου. Παρεμπιπτόντως όμως ακούσαμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα:
Ότι επικρίνουμε τη θεωρία περί αυτόνομου αντι-ιμπεριαλιστικού σταδίου κι εθνικής αστικής τάξης (αυτοκριτική στην ουσία σε παλιές αμαρτίες του κόμματος).
Ότι το κκ ηπα ζήτησε να φύγει από την κομιντέρν εν μέσω (βήτα παγκοσμίου) πολέμου και στο επόμενο συνέδριό του το 44 αυτοδιαλύθηκε!
Ότι εκτός από τη διεθνή των κκ υπήρχαν κι άλλα τμήματα της διεθνούς, συνδικαλιστικό, των νεολαιών κι η κόκκινη αθλητική διεθνής που διοργάνωνε προπολεμικά τις σπαρτακιάδες. Αλλά μετά τις σταμάτησαν κι οι σοβιετικοί συμμετείχαν στους ολυμπιακούς. Υπάρχει και θεωρία που το συνδέει αυτό με τη γιάλτα, τον οηε και την ειρηνική συνύπαρξη που ως αυταπάτη είχε ξεκινήσει επί στάλιν (στα τελευταία του).
Ότι τον όρο σιδηρούν παραπέτασμα τον χρησιμοποίησε πρώτα ο γκαίμπελς (για να τον οικειοποιηθεί μετά κι ο υπόλοιπος αστικός κόσμος).
Κι ότι το κόμμα αρχικά στην ονομασία του αναφερόταν ως κκε-ετκδ, δηλ ελληνικό τμήμα της κομμουνιστικής διεθνούς.
Από αυτό το τελευταίο ορμώμενες ξεπήδησαν μέσα μου ένας ποταμός απορίες.
Ήταν λάθος η διάλυση της διεθνούς; Βεβαίως. Ένα σωρό κομματικά ντοκουμέντα το αναγνωρίζουν.
Πρέπει να φτιάξουμε διεθνή στην εποχή μας; Χρειάζεται ένα ενιαίο, διεθνές κέντρο να καθοδηγεί και να συντονίζει; Να συγκεντρώνει τη διεθνή εμπειρία και να επεξεργάζεται τακτική και στρατηγική;
Στα λόγια δύσκολα θα βρεις κάποιον να διαφωνεί.
Γιατί δεν προχωράει στην πράξη; Πρέπει να παίρνουμε υπ’ όψιν και τη διεθνή κατάσταση, σε συνθήκες ανασύνταξης για το κομμουνιστικό κίνημα. Γίνονται κάποια βήματα, αργά αλλά σταθερά. Ένα από αυτά είναι η έκδοση διεθνούς κομμουνιστικής επιθεώρησης (κομεπ) που είναι στα σκαριά. Δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες.
Ως εδώ πάει καλά. Πάμε και στα πιο δύσκολα.
Πώς το φανταζόμαστε αυτό το κέντρο; Συγκροτημένο με αυστηρή δομή, δεσμευτικές αποφάσεις για όλα τα μέλη του κι εθνικά τμήματα ανά χώρα, όπως η κομιντέρν;
Ή ως συνέχεια της σημερινής κατάστασης της χαλαρής σύνδεσης με διεθνείς συσκέψεις και κοινές επεξεργασίες που να πιάνουν ένα μίνιμουμ;
Το άλφα, ε; Ναι, αλλά δεν είναι αυτονόητα η σωστή απάντηση.
Δεν είναι αυτόνομα τα εθνικά κκ για να χαράξουν αυτόνομα τακτική; Τι συμβαίνει στην περίπτωση διαφωνίας με το διεθνές κέντρο; Πόσες νικηφόρες επαναστάσεις καθοδήγησε η κομιντέρν;
Κι η ηγεσία; Θα είναι κούτβης σταλμένος έξωθεν που θα ανακαλείται από τα πάνω; Ή δεν θα περιλαμβάνεται αυτό στη δικαιοδοσία της διεθνούς;
Ήρθαν κι έδεσαν και δυο ερωτήσεις απ’ το κοινό για τα παλιά.
Πώς εξηγούνται οι διαγραφές του 56; (αυτές είχαν γίνει επί κομινφόρμ)
Ποιος είχε πάρει την απόφαση για συμμετοχή στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο; Η διεθνής, ή το κόμμα κι ο ζαχαριάδης;
Το ίδιο πράγμα ρωτούσαν στην ουσία οι σύντροφοι.
Δεύτερος κύκλος ερωτήσεων. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω πια.
Τι λέμε για τους 21 όρους του λένιν για συμμετοχή στην κομιντέρν; Ισχύουν αυτούσιοι ως κριτήριο στο σήμερα;
Ίσως κάποια σημεία θέλουν επικαιροποίηση. Αλλά στην ουσία οι 21 όροι είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του κόμματος νέου τύπου κι η σημασία τους διατηρείται στο ακέραιο.
Και αυτός που μιλάει (ακόμη και) για ένοπλη πάλη (συνδυασμός νόμιμων και παράνομων μορφών); Φυσικά. Το κόμμα εξάλλου δε δίστασε να πάρει τα όπλα όταν έπρεπε.
Την περίμενα μέσες άκρες την απάντηση κι ήθελα να δω πώς θα το δώσει. Τα όπλα τα πήρε το κόμμα επειδή αναγκάστηκε, όχι όταν έπρεπε. Δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση αυτό.
Τι γίνεται όμως με τα κόμματα που δεν πιάνουν ούτε κατά προσέγγιση τους 21 όρους; Ποια είναι η τακτική μας απέναντί τους;
Ένας σύντροφος το έκανε πιο συγκεκριμένο. Πώς αξιολογούμε όσα είπε ο τσάβες για την ανάγκη να γίνει μια τέταρτη διεθνής;
Δεν είναι θέμα ονομασίας, αλλά χαρακτήρα. Η διεθνής που θέλουμε έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και φυσιογνωμία (κομμουνιστική).
Κατανοητό. Αλλά γιατί έχουμε πάρε-δώσε με κόμματα που μόνο στο όνομα έχουν τέτοια φυσιογνωμία (κι αυτό όχι πάντα); Γιατί υπογράφουμε από κοινού διακηρύξεις που όσο περισσότερους χωράνε, τόσο λιγότερα λένε; Γιατί δεν κρατάμε ίδια μέτρα και σταθμά ιδεολογικής καθαρότητας με αυτά που έχουμε εντός συνόρων;
Τι σχέσεις μπορεί να μας δένουν με το ακελ που στέλνει τον ηγέτη του στη φιέστα του τείχους, δίνει αυξήσεις πασοκικού τύπου κι έχει το συντελεστή φορολόγησης κερδών στο 10%;
Το τελευταίο το ‘πε ο κύρτσος στην κανέλλη σε ένα πάνελ για το ασφαλιστικό κι έκοψε τη φόρα της λιάνας (που ως τότε τον είχε πάρει παραμάζωμα).
Οι ιστορικοί δεσμοί δε λένε τίποτα από μόνοι τους. Και με τον κάουτσκι έχουμε τέτοιους, αλλά τους κόψαμε από καιρό.
Η ιδεολογική καθαρότητα είναι η μισή αρχοντιά, αλλά (εμείς ψάχνουμε την ολόκληρη και) τη θυμόμαστε κατά περίσταση.
Τι σημαίνει ότι δεν είναι ώριμες οι συνθήκες; Γι' αυτό ακριβώς τη θέλουμε τη διεθνή, για να ωριμάσουν. Ο λένιν ξεκίνησε την κομιντέρν με ελάχιστους αντιπροσώπους.
Ναι, αλλά ο λένιν είχε πίσω του τον αέρα της οκτωβριανής επανάστασης που φύσηξε σε όλη την ευρώπη. Πρέπει δηλ να νικήσει πρώτα μια επανάσταση και μετά να χτίσουμε τη διεθνή γύρω απ' το νικηφόρο κκ της;
Δε μπορώ να πω ότι πήραμε ικανοποιητικές απαντήσεις (σε όσα από αυτά διατυπώσαμε).
Κάποια γενικά πράγματα που ήταν πολύ σωστά, αλλά δεν απαντούσαν σε αυτά που είχαμε ρωτήσει. Μαζί με παραπομπές στο τρέχον τεύχος της κομεπ που έχει σχετικό αφιέρωμα και στον υπό έκδοση δεύτερο τόμο απ’ το δοκίμιο ιστορίας του κόμματος για τις διαγραφές του 56 (για το 89-91 θα περιμένουμε τον τρίτο).
Τακτική που πηγάζει απ’ το σχολείο της ζωής.
Ο μέσος σύντροφος βομβαρδίζεται με τόσα αντιδιαλεκτικά ερωτήματα που νιώθει την ανάγκη να ξεκινήσει από την αλφαβήτα (του μπουχάριν) και καταλήγει να λέει την ιστορία της ζωής του. Δε γίνεται αλλιώς.
-Μα γιατί δεν ενώνεστε εσείς οι αριστεροί;
Ξεκινάς απ’ το συνέδριο του σδεκρ το 1903, αλλά σε κόβουν πριν καν πεις για τον κάουτσκι, γιατί χαθήκαν στις στροφές της ιστορίας κι έχασαν τη σύνδεση με το σήμερα.
Οι πρόλογοι βοηθούν επίσης να κερδίσεις χρόνο και να σκεφτείς καλύτερα την ερώτηση. Δεν είναι μηχανές οι σύντροφοι να έχουν έτοιμες απαντήσεις σε χαρτάκια. Το θέμα είναι να μη μείνουνε στους προλόγους. Από αυτό προτιμώ τα χαρτάκια.
Αλλά η συντονίστρια ήθελε να το μαζεύουμε (μην ξεχειλώσει). Ο κόσμος έφυγε με χαμόγελο. Η ζωή συνεχίζεται χωρίς τις απαντήσεις που θέλαμε. Με σημαίες και με ταμπούρλα.
Το βασικό μας στόχο τον πετύχαμε. Πουλήθηκαν αρκετά λευκώματα. Δεν είχα εικοσάευρο πάνω μου (ειδική τιμή για την παρουσίαση) κι έφυγα με άδεια χέρια.
Φεύγοντας πέσαμε στη γιορτή των αγγέλων, σαν πάρτι της δαπ στην αριστοτέλους. Πήχτρα κόσμος, τριπλάσιος απ’ όσο μαζεύουμε στην αλέκα. Πού είναι ο μπιρσίμ να βάλει μια τάξη;
Σπρωξίδι, πανικός. Με τα πολλά βγήκαμε. Αλλά χάσαμε μες στο μπούγιο την αισιοδοξία μας. Πώς σκατά θα αλλάξει αυτός ο κόσμος κεμάλ, μου λες;
Δε βαριέσαι… Ό,τι κι αν είναι οι σύντροφοι, μπροστά σε αυτό είναι χρυσοί και άγιοι. Πάνω απ’ όλα σύντροφοι. Με τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές τους. Και ποιος δεν έχει;…
Ένας σύντροφος λέει πως όταν μιλάει με τους απ' έξω που είναι κοντά μας τους βλέπει μες στην κριτική και τη γκρίνια. Γιατί αυτό, γιατί το άλλο, λάθος εκείνο...
Αλλά αν τους πετύχει σε άλλη κουβέντα, με απ' έξω που μας τη λένε, σηκώνουν αυτοί την υπεράσπιση κι αυτός κάθεται στη γωνία και τους απολαμβάνει.
Εδώ στο μπλοκ μιλάω σε όλους μαζί ανάκατα. Οπότε να με συμπαθάτε για τις αντιφάσεις και τη σχιζοφρένεια. Μιλ μερσί.
Υστερόγραφο
Ανακάλυψα με αρκετή καθυστέρηση κάποια παλιά σχόλια σε παλιότερα κείμενα. Σόρι που δεν τα είδα εγκαίρως.
Ενημερώνω τους φίλους, συντρόφους, συναγωνιστές (ισχύει για τον καθένα η αρχή του αυτοπροσδιορισμού) ρασκώληκα, κόκκινο δρόμο, χρήστο και το εξαφανισμένο τιτοϊκό κατασκεύασμα ότι το εμεσέν μου είναι σε αχρησία κι ότι στα υπόλοιπα θα απαντήσω εντός των ημερών.
Πρόσχωμεν...