Τα εμβλήματα του κομμουνισμού

Η νεοταξίτικη ορθογραφία αντικαθιστά το δίφθογγο μβ με δίψηφο φωνήεν (γκ) και μας ταυτίζει με το (όχι και τόσο) νόθο παιδί της, το φασισμό.
Η προπαγάνδα της μπορεί να πείσει μόνο πολιτικά αναλφάβητους, αλλά αυτοί όσο πάει και πληθαίνουν. Το απολιτίκ είναι η μάστιγα του αιώνα μας.

Το πλέον κλασικό έμβλημα είναι το σφυροδρέπανο, σύμβολο ενότητας της εργατικής τάξης με την αγροτιά. Βέβαια τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ούτε και τα σφυροδρέπανα τους κομμουνιστές (να τα ακούει κι η κε του μπλοκ). Αν αρνείσαι όμως εξ αρχής τα ‘κονίσματα, που ‘λεγε κι ο χαρίλαος, τι σόι παπάς θα γίνεις;

Πιο βέβηλοι βέβαια [παρήχηση] είναι οι ρασοφόροι που τα αποδέχονται στα λόγια και τα μαγαρίζουν με πράξεις. Οι άλλοι τουλάχιστον είναι ειλικρινείς άθεοι κι ας συγχέουν την καθοδήγηση με την κατήχηση (το κόμμα με μοναστήρι, τους συντρόφους με ποίμνιο κι άλλα πολλά που θα δούμε ξεχωριστά σε άλλο κείμενο).

Πέρα από την κλασική εκδοχή δύο είναι οι διασκευές που διεκδικούν τον τίτλο του απόλυτου red symbol.
Το διαβητόσφυρο της DDR που δίνει έμφαση στη συμμαχία με τη διανόηση πριν καν προκύψει το ζήτημα της ετε (πολύ μπροστά οι γερμανοί σύντροφοι).
Και το μπυροδρέπανο του κομπάσο από το γκράνμα που αντικαθιστά το σφυρί με το μπουκάλι της άμστελ και ανοίγει νέους ορίζοντες.

Άνοιγμα στο λούμπεν στοιχείο και τους μπεκρούλιακες, που θα ψηφίζουν το κόμμα, γιατί έτσι σας αρέσει. Άδειασμα των αναρχικών, αφού πλέον η μόνη λύση θα ‘ναι δρεπάνι και μπουκάλι. Μέτωπο κατά της περεστρόικα και της αντιαλκοολικής εκστρατείας επί γκόρμπι.

Η μόνη εκδοχή που διεκδικεί δάφνες μεγαλύτερης ορθοδοξίας από την πρώτη είναι το αστροσφυροδρέπανο που είχε στη σημαία της η σοβιετία και το έχουν κρατήσει και τα μουλού. Δεδομένης της ομοιότητας του δρεπανιού με ημισέληνο, το όλο σκηνικό φέρνει κάπως σε έναστρο ουρανό, ενδεικτικό του πόσο ρομαντικοί είναι οι κομμουνιστές, ενίοτε και με τη φιλοσοφική έννοια (αν μιλάμε για σοσιαλισμό και σοβιετία).

Έναστρο ουρανό θυμίζει κι η σημαία της λδ της κίνας (χωρίς φεγγάρια και σφυροδρέπανα). Το μεγάλο αστέρι συμβολίζει την εργατική τάξη και τα μικρά γύρω του τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις που συμμετέχουν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Ένα εξ αυτών αντιστοιχεί στην εθνική αστική τάξη (ένα λάθος που το κάναμε μαζί με τους κινέζους).

Ωστόσο μόνο οι θρυλικοί ποσαδίστας συνέλαβαν πλήρως το νόημα της σημειολογίας. Είδαν στο διάστημα το νέο επαναστατικό υποκείμενο και στον (ταξικό) πόλεμο των άστρων τη διαλεκτική συνέχεια της τριλογίας του μαρξ για την ταξική πάλη στη γαλλία.

Οι άλλοι τροτσκιστές αντί για αστέρι χρησιμοποιούν το τεσσάρι απ’ τη διεθνή τους κι από την κομιντέρν αναγνωρίζουν μόνο τα τέσσερα πρώτα συνέδρια, σαν φανατικοί της θύρας τέσσερα. Οι υπογραφές στους τοίχους Ζε -4- και Αμπαλαέα -4- έχουν κατά βάθος φλογερά διεθνιστικά κι αντισεξιστικά μηνύματα.

Στους παραδοσιακούς τριτοδιεθνιστές δε μένει παρά να συνταχθούμε με τον σούπερ τρία που είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην κομμουνιστική πειθαρχία κι οργάνωση. Ένας οπαδικός σύνδεσμος νέου τύπου, απέναντι στα άναρχα κι αναρχίζοντα λεφούσια με τους μπαχαλάκηδες παοκτζήδες.

Επιστρέφοντας στο αστέρι, βλέπουμε ότι εκτός από τη λαϊκή δημοκρατία της κίνας παρουσιάζεται αυτόνομα και σε άλλες αδελφές χώρες (λδ βιετνάμ, πιο παλιά η γιουγκοσλαβία με τον ερυθρό αστέρα κ.ά.).
Ο επιθετικός προσδιορισμός αδελφές μπροστά απ’ τις χώρες μπορεί να νοηθεί και σεξιστικά για να υποδηλώσει το διττό χαρακτήρα αυτών των κοινωνιών. Καπιταλιστική φύση σε σοσιαλιστικό σώμα που ασφυκτιά και καταπιέζεται φορώντας κομματικούς μανδύες που τη σκεπάζουν (το κομμουνιστικό αντίστοιχο της μπούρκας).

Το αστεράκι βέβαια έγινε παγκοσμίως γνωστό από τον μπερέ του τσε, του γιατρού αγωνιστή που στην πορεία συνειδητοποίησής του συνάντησε τον μαρξισμό και πιο μετά τους σοβιετικούς.
Συνήθως στον αντι-ιμπεριαλιστικό τρίτο κόσμο συνέβαινε το ανάποδο. Πρώτα γίνονταν φίλοι της χώρας των σοβιέτ και μετά κομμουνιστές. Κι όταν εξέλειψε η πρώτη, δεν υπήρχε ανάγκη πια να δηλώνουν το δεύτερο.

Απ’ τον γκεβάρα τσίμπησε το αστέρι κι ο χώρος των εαακ.
Κράτησε το αστέρι και τους κινηματικούς αστέρες κι έχασε τα υπόλοιπα (μαζί με την κομμουνιστική προοπτική). Αποστασιοποιήθηκαν μπρεχτικά από τις σιδερένιες νομοτέλειες που κατέρρευσαν και κατέληξαν στον κύκλο με τον κεραυνό που δείχνει τα αστραπιαία χτυπήματα των κομάντο που καίγονται για να γίνουν τα σκοτάδια φως.
Άλλο αν δε φαίνεται φως στο τούνελ και μείναμε μόνο καμένοι σύντροφοι. Όχι άλλο κάρβουνο…

Σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, η αστραπή θα μπορούσε να συμβολίζει τη φόρμουλα του λένιν για εξηλεκτρισμό και εξουσία του κκ. Αλλά ο χώρος έχει αλεργία στα κάπα (κόμματα), ειδικά όταν είναι δύο στη σειρά (κκ).
Κι επειδή η αριστερά είναι κλειστός κύκλος και γνωριζόμαστε μεταξύ μας, όλοι ξέρουν πού παραπέμπει η αστραπή κλεισμένη σε κύκλο. Αυτά είναι αλφαβήτα (χωρίς το βήτα, κλεισμένη σε κύκλο).

Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του θα γίνει μια σύντομη εισαγωγή στην κομμουνιστική σημειολογία στον χώρο των κόμικ. Το κείμενο –αν και ανολοκλήρωτο- είναι αφιερωμένο στις πολιτιστικές ομάδες των εστιών του καποδιστριακού στην αθήνα και πιο ειδικά στην τάξη των ισπανικών.

Συνεχίζεται…