Το ροκ του μέλλοντός μας

Μέρα κι ενάντια ενώθηκαν
Και τι με νοιάζει εμένα
Δεν είμαι με κανένα...


Τι γίνεται σε ένα κακό λάιβ που έχει πολλή φασαρία για να μιλήσεις στο διπλανό σου; Βλέμμα στο κενό, περισυλλογή κι ενδοσκόπηση μέχρι να τελειώσει. Που εγώ αυτό κάνω ούτως ή άλλως, αλλά τώρα το έκαναν κι οι υπόλοιποι κι είχα καλό άλλοθι.

Κι έτσι βρήκα το πολιτικό αντίστοιχο της σούπας που λέγεται: ακούω έντεχνο.
-Είμαι αριστερός…
Και καλά με αναφορές στους κλασικούς και στο κλασικό ροκ. Αλλά κατά βάση ρεφορμιστές του κερατά, τσιράκια του ελλην-άδικου συρμού και των ελαφρομπιτ καταστάσεων. Ντροπαλές παραχωρήσεις, επώδυνοι συμβιβασμοί και (σε τελική ανάλυση) άνοιγμα των ποδιών για να δουν κάτω απ’ το μίνι σου όσοι κάθονται στο τραπέζι όπου ανέβηκες να χορέψεις.
Κάτω απ’ τη φλούδα μυαλό κουκούτσι. Μόνο η καρδιά του σοσιαλδημοκράτη που προσπαθεί να παντρέψει τα αγεφύρωτα.

Κι εμείς με ποιους είμαστε;
Τι πλαστήρας, τι παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά, που μαζεύεται και ξεδίνει στα σκυλάδικα.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο ισχύει αυτό που έλεγε σε μια σούπερ μπάλα ο πανούτσος στον κάρπετ για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών.
-Όλοι οι δεξιοί θεωρούν καλύτερο τον πελέ κι οι αριστεροί τον μαραντόνα (που όντως έτσι είναι).
-Κι εσύ;
-Εμείς οι ρέιβερ είμαστε με τον ροναλντίνιο…!
Κι αρχίζει να κουνάει σαν χαζό πάνω-κάτω τα χέρια του.
Αν δεν πιάνετε το αστείο, δε μπορώ να το εξηγήσω, ίσως και να μην είναι στην τελική. Έχει να κάνει με το στιλ του πανούτσου που είναι ιδιαίτερο και το φαντεζί παιχνίδι του ντίνιο (κάποτε).

Έτσι κι η κε του μπλοκ. Στο ψευτο-δίλημμα εμπορικά ή ποιότητα διαλέγει το καλτ των 80’ς που τα συνδυάζει αμφότερα σε σημείο υπερβολής. Είμαστε με τους τζένγκις χαν, τις ροκ συναυλίες επί γκόρμπι και τις περιοδείες της γιοβάννα πίσω απ’ το παραπέτασμα.

Άλλη προβιά που φοράει ο οπορτουνισμός είναι ο μεταμοντέρνος μύλος που όλα τα ακούει και κρατάει από κάθε είδος τα καλύτερα. Ιδεολογικό ποτ πουρί. Μαρξ μαζί με φρόιντ κι ολίγη από χόλογουέι, τσε και μπακούνιν, μητροπάνος με σκυλιά (ακούω στα κρυφά και πέγκυ ζήνα).
Πολιτικο τουρσί με ρεμίξ και διασκευές. Αλλά οι εννιά στις δέκα είναι από αναθεωρητές του γλυκού νερού που το λένε πολύ χειρότερα από το αυθεντικό.

Στον αντίποδα εμείς οι παραδοσιακοί, κολλημένοι χρόνια στις ίδιες κασέτες, τις βάζουμε κάθε φορά απ’ την αρχή κι ας μασάνε από το πολύ παίξιμο. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι ο κόσμος μας βαριέται γιατί δε μας καταλαβαίνει και του πέφτουμε βαριοί, σαν κλασική μουσική με τσιτάτα από κλασικούς.
Η τελευταία φορά που ήρθε να μας ακούσει ήταν η ενάτη συμφωνία της βάρκιζας. Έκτοτε άρχισε η παρακμή.

Κι όμως, τα τραγούδια μας δεν αφορούν μια μικρή ελίτ. Εμείς τραγουδάμε αδερφέ μου για να σμίξουμε τον κόσμο, όχι για να ξεχωρίσουμε απ’ αυτόν. Το λάιτ μοτίβ μας (καλά το λέω μαέστρο;) έχει νότες από τη μουσική της κοινωνίας του μέλλοντος. Άλλο αν καμιά φορά δεν είμαστε στο ύψος των περιστάσεων και τραγουδάμε σαν κακοφωνίξ.
Μια χαρά τα έγραψε ο συνθέτης (μαρξ), αλλά χωρίς σωστή ερμηνεία μαζί με το τραγούδι εκτελούμε και τις ελπίδες μας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι να βρεις το είδος (αυτό το ξέρουμε από πριν) αλλά έναν καλό τραγουδιστή, τον καλύτερο όλων των εποχών.
Το κόμμα έχει πει ανεπανάληπτα τραγούδια, αλλά έχει να βγάλει τόσο καλό δίσκο από τη δεκαετία του σαράντα.
-Και τα τελευταία καλά είναι, λες. –Όχι ρε συ, δεν ακούγονται, σου πετάν οι πιο ντούροι.
Κάτι σαν τον παπακωνσταντίνου. Άλλαξαν οι εποχές κι έπεσε κι αυτός μαζί με το τείχος. Κι ας μας προειδοποιούσε απ’ το 87 με το καταρρέω.

Το κόμμα είναι ιστορική μπάντα με πρωτοπόρο ήχο, επιπέδου μπητλς, μέχρι που μας διέλυσε η σκρόφα η γιόκο στην τασκένδη. Οι επίγονοι σέρνονται πάνω στην (πολιτική) σκηνή σαν έφηβα γεράκια, όπως κάνουν οι στόουνς. Αλλά αυτούς τους ακούει πιο πολύ το εξωκοινοβούλιο, για δύο λόγους.
Επειδή το όνομά τους θυμίζει κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης με λοστούς και νεράντζια. Κι επειδή πρέπει να πουν κάτι διαφορετικό απ’ το κόμμα που είναι με τους μπητλς.

Ο μαγικός αυλός του λένιν χόρεψε στο ρυθμό του τα πλήθη, παρά τα φάλτσα και τις παραφωνίες. Ώσπου ήρθε ο γκόρμπι κι έγινε μαέστρος στο ρέκβιεμ για ένα όνειρο το οποίο κίνησε τον ρου της ιστορίας για εβδομήντα χρόνια.
Δεν ήταν αυτό όμως το κύκνειο άσμα μας.
Την τελευταία λέξη θα την τραγουδήσουν οι λαοί.