Παρουσίαση θέσεων

Το μπρεζνιεφικό απολίθωμα βαδίζει στα τυφλά και με επαναστατική απαισιοδοξία προς το 10ο συνέδριο της οργάνωσης. Η απαισιοδοξία πηγάζει απ’ το ένα βήμα μπρος δύο πίσω που έκανε η οργάνωση στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 9ο συνέδριο. Στο διάστημα αυτό η κε του μπλοκ έγινε ακόμη πιο ανώριμη ενισχύοντας τα οπορτουνιστικά χαρακτηριστικά της και την έμφυτη τάση της να μιζεριάζει.

Γιατί πίσω-μπρος; Γιατί δέκα χρόνια πριν, η οργάνωση μπήκε μπροστά, πρωτοπορία στο ‘κίνημα αρσένη’ κι είδε τα μέλη της να διπλασιάζονται ως το επόμενο συνέδριο. Στο μεσοδιάστημα από το ένατο ξέσπασαν άλλα δύο κινήματα, ένα φοιτητικό κι ένα κατά βάση νεολαιίστικο. Δεν εξετάζω πώς και γιατί, αν μπήκε εξ αρχής ή σύρθηκε. Η ουσία είναι πως δεν ήταν ίδια η συμβολή της. Κι αντί για σταχανοβίτικα πλάνα στη στρατολόγηση, έπεσε μπρεζνιεφική στασιμότητα.

Βάζει και το κείμενο κάποια πράγματα. Διαπίστωση αδυναμιών και το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό όμως δεν είναι καινούριο. Ενενήντα χρόνια σοσιαλφασίστες είναι, με ένα διάλειμμα για Αλλαγή, δε θα τους μάθουμε τώρα. Το βασικό είναι εμείς τι κάναμε.
Και για το δεκέμβρη ούτε λέξη. Αλεζία; Ποια αλεζία;
Το μόνο χειρότερο από μια χαμένη ευκαιρία στο κίνημα, είναι οι χαμένες ευκαιρίες για κριτική κι αποτίμηση.

Μια σοβαρή αυτοκριτική θα ‘πρεπε να εξηγεί την κακή εικόνα για τις διαθέσεις του κόσμου τον μαϊούνη και να βάζει θέμα γραφειοκρατίας όπως το έπιανε ο μαρξ.
Ποιο είναι το τυπικό χαρακτηριστικό της;
Οι από πάνω γνωρίζουν τον κόσμο μέσα από τις δομές γιατί μόνο αυτές εμπιστεύονται. Οι από κάτω όμως τους ενημερώνουν βάση της επίσημης γραμμής που έχει οριστεί από πάνω. Φαύλος κύκλος που αφήνει απ’ έξω του το καινούριο.
Κι αν κάτι στραβώσει φταίει η βάση, οι απ’ έξω και τα γεγονότα. Και βασικά ο χατζηπετρής.

Η γνωστή καραμέλα για τα γραφειοκρατικά κκ και τα στελέχη γραφειοκράτες; Όχι ακριβώς. Η έννοια δεν είναι μονοσήμαντα φορτισμένη. Κάθε οργάνωση/κόμμα είναι εκ των πραγμάτων μια μορφή γραφειοκρατίας που έχει όργανα και διοικείται (στη διάλεκτό μας καθοδηγείται). Μπορεί να είναι γραφειοκρατία νέου τύπου, όμως η ουσία δεν αλλάζει. Το κόμμα είναι μέσο, όχι αυτοσκοπός –κι ας το ξεχνάμε πολλές φορές.
Θέλει προσοχή να μη γίνει κάτι κλειστό και χάσει τη ζωντανή επαφή του με τον κόσμο. Αυτό το τελευταίο ήταν το ζητούμενο που έλειψε τότε.

Θα πει κάποιος, για στάσου ρε απολίθωμα, τι είναι πιο σημαντικό; Οι εκτονώσεις και τα ξεσπάσματα, ή να έχει συνέχεια ο αγώνας;
Με άλλα λόγια, τι απ’ τα δυο προτιμάμε; Μια ανηφορική ευθεία που θυμίζει το δρομολόγιο του σίσσυφου και καρδιογράφημα ασθενή χωρίς παλμό; Ή μια οροσειρά από κινηματικές κορυφές που την ακολουθεί ο γκρεμός;
Ψευτοδίλημμα. Το σημαντικό είναι η διαλεκτική τους.

Στο κίνημα διαμορφώνονται συσχετισμοί, συνειδήσεις, οι μέρες είναι γεμάτες, μετράνε περισσότερο. Οι αγώνες είναι σχολείο, εκπαιδεύουν τον κόσμο και τις πρωτοπορίες, μας ωριμάζουν για τη μεγάλη στιγμή. Που όταν έρθει, θα πάμε σαν έτοιμοι από καιρό, με λουλούδια στο χέρι, να της πούμε ό,τι κι ο οβελίξ στη φράμπαλα:
-Βφκστφτ…

Γι’ αυτό αναφέρω και τον αρσένη. Ως κίνημα τον άμεσο στόχο του δεν τον πέτυχε. Μπορεί όμως να πει κανείς ότι απ’ αυτόν τον αγώνα δε βγήκαν κερδισμένοι οι μαθητές κι η οργάνωση;

Αυτό δένει και με το βασικό στόχο που μπαίνει στην εισαγωγή.
Βάζουμε στο επίκεντρο του προβληματισμού πώς θα ισχυροποιηθεί ακόμα περισσότερο η κνε ώστε να μάχεται στο πλευρό του κόμματος κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Επειδή η ισχυροποίηση είναι ζητούμενο σε κάθε συνέδριο, το ποιοτικά καινούριο είναι αυτό το κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Να ετοιμαζόμαστε δηλ για τίποτα πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες; Γιατί με τις αδιάφορες πιάσαμε ταβάνι και μας έφαγε η ρουτίνα.

Οι θέσεις βέβαια άλλο εννοούν. Να μάθουμε να μαχόμαστε τόσο σε μη επαναστατικές συνθήκες (όπου η καθημερινή δράση δεν έχει θεαματικά αποτελέσματα) όσο και σε συνθήκες ανόδου του κινήματος (που μπορεί να φέρουν στην ημερήσια διάταξη το θέμα της εξουσίας).
Με παραπάνω έμφαση στις δεύτερες, λέω εγώ. Μην κάνουμε όλη τη δουλειά μυρμηγκιού και χύσουμε στο τέλος την καρδάρα με τις ψήφους.

Στην ίδια παράγραφο της εισαγωγής βρίσκουμε την πάλη για σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Τον κομμουνισμό τον συναντάμε και στο κεντρικό σύνθημα του συνεδρίου ως νιότη του κόσμου.
Στην χώρα του βερμπαλιστάν όπου ο αγωνιστής φαίνεται από τα χτυπήματα του χεριού στο τραπέζι και τις φορές που θα μιλήσει για επανάσταση, οι αναφορές αυτές στερούν ένα βασικό επιχείρημα του εξωκοινοβουλίου.

Η συνήθης κριτική του ανεξάρτητου πριν σε όλα τα κομματικά ντοκουμέντα (από εκλογικές διακηρύξεις μέχρι απλές ανακοινώσεις της κε) είναι καταμέτρηση λέξεων τύπου word που καταλήγει στο συμπέρασμα: ούτε μία, ή μόλις μία φορά στο κείμενο η λέξη κομμουνισμός.
Ενώ αν το βάλεις δέκα φορές σε μία σελίδα, λύνεις τα ξόρκια κι ο κομμουνισμός επικρατεί παγκοσμίως. Στο ιδρυτικό κείμενο του σπόρτιγκ πάντως μετά βίας αναφέρθηκε δυο φορές.

Η δεύτερη πιο συνηθισμένη κριτική είναι για τη λαϊκή εξουσία που θα έρθει χωρίς επανάσταση. Όμως δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός ή δεύτερος και τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό. Η επαναστατική εργατική εξουσία είναι προϊόν της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Πιο πάνω βέβαια μιλάμε καθαρά για δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλά είναι τέτοια η χαρά του μέσου ναρίτη για το λεκτικό δάνειο που είναι έτοιμος να ξεχάσει όλες τις διαφορές μας.
Χαρά που γίνεται ενθουσιασμός στο επόμενο δάνειο με την αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης στην ίδια παράγραφο.

Είδα κι έπαθα να εξηγήσω στον εαυτό μου γιατί το αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι πιο προωθημένο από το αντικαπιταλιστικό.
Είναι πιο ευρύ και δυο φορές αντικαπιταλιστικό γιατί τα μονοπώλια είναι η ουσία του ιμπεριαλισμού (άρα δυο φορές αντιιμπεριαλιστικό) κι ο ιμπεριαλισμός ο καπιταλισμός της εποχής μας. Σκέτο αντικαπιταλιστικό είναι τόσο ρηχό που πιάνει και τους σεκίτες.

Ξέρω επίσης πολλά αντάρτικα κείμενα που παρεισέφρησε λαθραία ο αντι-ιμπεριαλισμός για να εξιλεωθούν για παλιές αμαρτίες (γιουγκοσλαβία). Έτσι προέκυψε η αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική γραμμή.
Αλλά αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;

Ριγμένη από αυτή τη στροφή βγαίνει η μ-λ αντι-ιμπεριαλιστική γραμμή. Η οποία όμως κερδίζει πόντους στο εξώφυλλο. Όπου το λογότυπο του δέκατου έχει σφυροδρέπανο αντί για μηδενικό (υπονοούμενο για το μπλοκ) και από πάνω ένα μικρό όμικρον σαν αστεράκι.

Η ιστορία με τα λεκτικά-πολιτικά δάνεια κι αντιδάνεια κρατάει από πολύ παλιά.
Από την εποχή που το πασοκ έκλεβε τα συνθήματά μας για να λεηλατήσει τον κόσμο του εαμ και (κατόπιν εκλογής) τα αποθεματικά των ταμείων.

Σήμερα ψαγμένοι αναλυτές ψάχνουν να βρουν πίσω απ’ τις γραμμές και τις διατυπώσεις, αλλαγές στη γραμμή του κόμματος (όπως τότε που το κρεμλίνο ανακοίνωνε ότι μια απόφαση πάρθηκε ομόψυχα που είναι άλλο πράγμα από την ομοφωνία). Κι είναι φορές που (θέλουν να) πιστεύουν ότι συνέβαλαν σε αυτό.

Θυμάμαι την χαρά κάποιων βαζιουλινίστας στο κείμενο της κε για το σοσιαλισμό που μιλούσε για πρώιμο κομμουνισμό. Ένα απλό τσιτάρισμα του λένιν, στα μάτια τους έπαιρνε διαστάσεις απόδειξης ότι στο κόμμα διαβάζουν λογική της ιστορίας κι επηρεάζονται.
Ένα είδος αυτοεπιβεβαίωσης ότι υπάρχουμε, μας προσέχουν. Πρέπει να είσαι πολύ κακός για να θες να χαλάσεις τέτοιες αυταπάτες.

Το κυνήγι του κρυφού νοήματος συνεχίζεται με σταχανοβίτικο ζήλο.
Είναι βεβαιωμένο ότι αν πάρει κανείς τις θέσεις τους συνεδρίου για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και τις βάλει να παίξουν ανάποδα ακούγεται το όνομα του συντρόφου με το μουστάκι και μια ομιλία του με βαριά γεωργιανή προφορά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τις δίνουμε μόνο σε σι-ντι κι όχι σε κασέτα.

Θυμίζει το μάθημα των κειμένων στο λύκειο, όπου ο καθένας πλειοδοτεί σε φαντασία και συνειρμούς μπας κι αρπάξει το βαθμό.
-Με αυτή τη φράση ο ποιητής θέλει να πει…
Εννιά στις δέκα ο ποιητής θα ‘βγαινε απ’ τα ρούχα του αν μπορούσε να ακούσει. Το άλλο ένα δέκατο είναι πράγματα που ούτε καν είχε σκεφτεί κι αν τα είχε υπ’ όψιν του εξαρχής θα έγραφε κάτι πολύ διαφορετικό για να τα χωρέσει.

Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στις κοινές ανακοινώσεις με τα αδελφά κόμματα και τους –ο μαρξ να τους κάνει- συμμάχους μας.
Πιέζουμε τη μύγα να βγάλει ξίγκι, ψάχνουμε να πιαστούμε από σκόρπιες φράσεις και λεξούλες, πανηγυρίζουμε για τα αυτονόητα, ενώ τα υπόλοιπα επαφίενται στην καλή μας πρόθεση κι απλώς τα φανταζόμαστε.

Σαν αρσενικά της προ κομιντέρν εποχής που ολοκλήρωναν στη θέα μιας γάμπας με την υποψία μπουτιού.
Ο αριστερισμός πάλι δεν αφήνει σχεδόν τίποτα στη φαντασία (άλλο αν τα κάνει όλα σε φαντασιακό επίπεδο). Η αλήθεια γυμνή (κι επαναστατική όπως λέει ο γκράμσι), η εξουσία στο πιάτο, πρέπει απλώς να απλώσεις το χέρι να την πιάσεις, σαν φυσική ανάγκη, σα να ξεδιψάς που έλεγε κι η κολοντάι.
Δεν υπάρχει άπαρτο κάστρο για τη φαντασία μας…

Τι άλλο έχουν οι θέσεις μας;
Τη θέση ότι δεν υπάρχει πρόβλημα που να απασχολεί τη νεολαία και να μη συνδέεται με το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, που μου θύμισε μια πρόσφατη κουβέντα που είχαμε στα σχόλια.
Την εκτίμηση, στη δίπλα σελίδα, ότι ο καπιταλισμός έχει σαπίσει. Αυτό ήταν! Μόνο που δε μας παίρνει για τακτική ώριμου φρούτου γιατί θα σαπίσουμε κι εμείς μαζί του.

Και την καλτ φράση για όσους φοράν την προβιά των φίλων του λαού, που καθιστά εκ νέου επίκαιρο το έργο του λένιν τι είναι οι φίλοι του λαού και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες.
Από τότε όμως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα (εκτός απ’ το ότι έχουμε ιμπεριαλισμό). Οι φίλοι του λαού είμαστε εμείς –χωρίς προβιά κι ας μας λένε ποίμνιο- κι οι σοσιαλδημοκράτες είναι οι κακοί.

Ο γκόρμπι μας ξεγέλασε με μια λεοντή κομμουνιστή και γι’ αυτό η αλέκα όταν τον επισκέφτηκε του πήγε το άγαλμα του ημίθεου για το ηράκλειο έργο που επιτελούσε. Τα λιοντάρια που βρυχώνται ότι είναι κομμουνισταράδες είναι εξίσου επικίνδυνα με τα πρόβατα.

Το πιάνουν κι αυτό οι θέσεις του κσ έχοντας για εφόδιο την απόφαση του συνεδρίου του κόμματος για τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης.
Τελικά ρε σύντροφε, ποιες ήταν οι αιτίες;
-Ναι, πείτε μου, ξέρω πως το μυστικό βρίσκεται σε μία λέξη, μην το πάρετε μαζί σας στον τάφο…
-Βα-ζε-λί-νη…

-Μα δεν είναι πολύ απλοϊκό να πεις μόνο το εικοστό συνέδριο ως αιτία;
-Δεν ήταν μόνο μία η αιτία, πρέπει να το δεις διαλεκτικά.
Ραγού, βούτυρο, αλτάνες, βελόνες, διακόπτης, αρθριτικά…
Κι αφού παίξεις με τη γκιλοτίνα της αγοράς και του γκόρμπι, μπορείς να πάρεις το ύφος του μπέκα και να αποφανθείς: πολύ επικίνδυνα πράγματα… να δείτε που θα ‘χουμε κάποιο ατύχημα...

Πάντως, το κομμάτι με την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό είναι πολύ καλό, το καλύτερο μαζί με αυτό για την ιδεολογική δουλειά. Καλύτερο σε κάποια σημεία κι από την επεξεργασία του κόμματος(!), γιατί βάζει ότι στο σοσιαλισμό οι ε-χ σχέσεις πρέπει να εξαλείφονται σχεδιασμένα κι ότι δεν είναι δυνατή η καθολική κοινωνικοποίηση γιατί δεν έχουν αναπτυχθεί επαρκώς οι παραγωγικές δυνάμεις.
Ρε λες όντως να διαβάζουν βαζιούλιν;

Από πού προκύπτει λοιπόν η επαναστατική απαισιοδοξία;
Σε ένα βαθμό από μια διάχυτη αίσθηση που συνοψίζεται στο σλόγκαν: το μέτωπο φεύγει, η οργάνωση έρχεται και μπαίνει ως αυτοσκοπός. Ίσως κάνω λάθος, αλλά πώς αλλιώς να εξηγήσεις πχ ότι στις περισσότερες σχολές υπάρχουν κυρίως αφίσες της κνε κι ελάχιστες πανσπουδαστική;

Βασικά όμως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Απαισιοδοξία στη σκέψη, αισιοδοξία στην πράξη.
Όχι, στάσου. Αυτό είναι απ’ τους ναρίτες που ντρέπονται να πουν δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και το λένε περιφραστικά. Πώς το βάζουν να δεις…
Δημοκρατία στα λόγια, συγκεντρωτισμός στην πράξη; Κάτι τέτοιο…

Η νεολαία τους έχει συνέδριο 26 φλεβάρη, στην επέτειο του 20ού συνεδρίου του κκσε για την αποχαριτακοποίηση.
Αυτά όμως θα τα δούμε σε άλλο κείμενο. Τώρα προέχει να βρω έναν τρόπο να τα πω όλα αυτά με τρόπο και με 800 λέξεις για να τα στείλω στον προσυνεδριακό. Αλλιώς θα γράψω κάτι ανώδυνο για το στρατό να ξεμπερδεύουμε…