Ζητούνται ισορροπίες

Το ψυχογράφημά μας είναι μια ευθεία γραμμή με ζιγκ-ζαγκ που πισωγυρίζουν. Περιμένοντας τον γκοντώ, την εξομάλυνση και τον γραμμικό θάνατο. Πνίγηκε από ανυπέρβλητες αντιφάσεις, θα λέει η ιατρική διάγνωση. Διαταραγμένη κομμουνιστική προσωπικότητα με δεξιές παρεκκλίσεις κι αριστερά προσχήματα.

Σε κυριεύει σιωπηλός προβληματισμός. Και καταλήγεις διαλεκτικά στην προβληματική σιωπή.
Γιατί δε μιλάς; Γιατί δεν τους τα λες; Γιατί δε μιλάμε πια μεταξύ μας; Γιατί ανοίγουμε το στόμα μας κυριως για να πούμε μπούρδες; Γιατί εγώ να (σ)τα λέω στο πληκτρολόγιο;

Γιατί το απρόσωπο βοηθάει σήμερα στην επικοινωνία;
Τίνος πράγματος γινόμαστε κοινωνοί; Της αλλοτρίωσης, της αντικοινωνικής αποξένωσης, της εσωτερικής απελπισίας. Του σιωπηλού προβληματισμού. Μπαίνουμε οικειοθελώς στην απομόνωση μαζί με τους άλλους συγκρατούμενους.

Ξέρεις καλά πως πια δεν έχω περιθώρια. Αλλά το περιθώριο έχει πολλούς σαν κι εμένα.
Ξέρω καλά πως θα σαλτάρω αν δε με βρω. Από το κόμμα μας περνάω το παλιό. Στη λεωφόρο της κόλασης που είναι στρωμένη με καλές προθέσεις σε ζητώ. Και στη Βικτώρια. Hasta la βικτώρια siempre.

Γύρω-γύρω κόσμος εχθρικός με αγκάθια. Σα συρματόπλεγμα.
Πολύ κρύο εφέτος. Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει. Με αρρώστιες παιδικές κι αγιάτρευτες.
Πιο κοντά, πιο κοντά, μουσκεμένο βαρίδιο βουλιάζω τους γύρω μου.

Πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια; Να μιλάμε πιο άνετα από οθόνες και πληκτρολόγια; Χωρίς να έχουμε τον άλλον απέναντι, να τον κοιτάς στα μάτια, να ρουφάς τις εκφράσεις του, πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά σε ό,τι του λες. Μάλλον δεν σε ενδιαφέρει. Σημασία έχει μόνο να του τα πεις.

Χρειαζόμαστε όμως ένα καλό άλλοθι.
Να εγώ για παράδειγμα, τα καταφέρνω καλύτερα στο γραπτό. Από κοντά εμπνέω στον άλλο να με διακόψει και να με κομπλάρει, ισως το γράφει στη φάτσα μου. Απο μακριά όμως όχι. Και να θέλει δηλ δε μπορεί να το κάνει. Γράφω ένα κατεβατό κι αν θέλει το διαβάζει.

Δε ζηλεύεις όμως αυτούς που έχουν αναπτύξει την ικανότητα να τους ακούνε οι άλλοι;
Μπα, όχι ιδιαίτερα. Λίγο μαλάκες μου φαίνονται κατά βάθος οι περισσότεροι. Ιμπεριαλιστές του λόγου και της παρέας.
Συνήθως με κύρος κοινωνικά επιβαλλόμενο.
Κάντε όλοι ησυχία να ακούσουμε τη μουσμουλιά του τάδε.
Κι ύστερα ό,τι μουσμουλιά και να έχει πει είναι εκ των πραγμάτων σημαντική, γιατί αλλιώς το μούσμουλο είσαι εσύ που κάθισες και τον άκουσες με τόση προσοχή. Οπότε νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι προς επίρρωσιν της αυθεντίας του.
-Όπως είπε κι ο μούσμουλος πριν...

Εγώ πιο πολύ ζηλεύω τους άλλους που μπορούν να κάθονται και να σε ακούν. Προσωπικά δεν τα καταφέρνω πάντα, παρά με πολύ κόπο και προσπάθεια.
Μπορεί βέβαια να είναι εξωτερικό, ή απλώς να φοβούνται να μιλήσουν και να εκτεθούν. Αλλά και μόνο που σου εμπνέουν να μιλήσεις και να πεις αυτά που θες είναι πολύ σημαντικό. Αυταξία από μόνο του.
Αν έχεις περάσει από έναν χώρο ή από ομοφωνίες νεκροταφείων το εκτιμάς πολύ περισσότερο.

Κι ένα ντιπ για ντιπ άσχετο υστερόγραφο για το λαος.
Τόσα χρόνια, η αμηχανία για τον χαρακτήρα του φαινόταν στην αγωνία του ρίζου να βρει λόγια να το χαρακτηρίσει. Ανάγκη να δώσουμε απαντήσεις, να το εντάξουμε σε μέτρα που καταλαβαίνουμε.
Το λαος είναι... (να εδώ λείπει ο χρωματισμός της φωνής, αλλά δε μπορεί να τα έχουμε όλα δικά μας) ...τέτοιο κι αλλιώτικο. Κόμμα φασιστικό και λαϊκίζον. Απ' αυτό κι από εκείνο. Του κνούτου και της πλουτοκρατίας.

Αλλά μετά τα τελευταία γεγονότα υπάρχει σαφές καταστάλαγμα.
Το λαος είναι το κόμμα-προβοκάτορας. Αυτό είναι, τους την είπαμε.
Καπουτσίνοι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων που φορούσαν την κουκούλα για να καταδώσουν αγωνιστές και πατριώτες. Τότε που το πραγματικό δίλημμα ήταν: ή με τις κουκούλες ή με τους αντάρτες.
Μην κοιτάς που σήμερα τους βλέπεις στο ίδιο μπλοκ...