Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Ζητούνται ισορροπίες

Το ψυχογράφημά μας είναι μια ευθεία γραμμή με ζιγκ-ζαγκ που πισωγυρίζουν. Περιμένοντας τον γκοντώ, την εξομάλυνση και τον γραμμικό θάνατο. Πνίγηκε από ανυπέρβλητες αντιφάσεις, θα λέει η ιατρική διάγνωση. Διαταραγμένη κομμουνιστική προσωπικότητα με δεξιές παρεκκλίσεις κι αριστερά προσχήματα.

Σε κυριεύει σιωπηλός προβληματισμός. Και καταλήγεις διαλεκτικά στην προβληματική σιωπή.
Γιατί δε μιλάς; Γιατί δεν τους τα λες; Γιατί δε μιλάμε πια μεταξύ μας; Γιατί ανοίγουμε το στόμα μας κυριως για να πούμε μπούρδες; Γιατί εγώ να (σ)τα λέω στο πληκτρολόγιο;

Γιατί το απρόσωπο βοηθάει σήμερα στην επικοινωνία;
Τίνος πράγματος γινόμαστε κοινωνοί; Της αλλοτρίωσης, της αντικοινωνικής αποξένωσης, της εσωτερικής απελπισίας. Του σιωπηλού προβληματισμού. Μπαίνουμε οικειοθελώς στην απομόνωση μαζί με τους άλλους συγκρατούμενους.

Ξέρεις καλά πως πια δεν έχω περιθώρια. Αλλά το περιθώριο έχει πολλούς σαν κι εμένα.
Ξέρω καλά πως θα σαλτάρω αν δε με βρω. Από το κόμμα μας περνάω το παλιό. Στη λεωφόρο της κόλασης που είναι στρωμένη με καλές προθέσεις σε ζητώ. Και στη Βικτώρια. Hasta la βικτώρια siempre.

Γύρω-γύρω κόσμος εχθρικός με αγκάθια. Σα συρματόπλεγμα.
Πολύ κρύο εφέτος. Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει. Με αρρώστιες παιδικές κι αγιάτρευτες.
Πιο κοντά, πιο κοντά, μουσκεμένο βαρίδιο βουλιάζω τους γύρω μου.

Πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια; Να μιλάμε πιο άνετα από οθόνες και πληκτρολόγια; Χωρίς να έχουμε τον άλλον απέναντι, να τον κοιτάς στα μάτια, να ρουφάς τις εκφράσεις του, πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά σε ό,τι του λες. Μάλλον δεν σε ενδιαφέρει. Σημασία έχει μόνο να του τα πεις.

Χρειαζόμαστε όμως ένα καλό άλλοθι.
Να εγώ για παράδειγμα, τα καταφέρνω καλύτερα στο γραπτό. Από κοντά εμπνέω στον άλλο να με διακόψει και να με κομπλάρει, ισως το γράφει στη φάτσα μου. Απο μακριά όμως όχι. Και να θέλει δηλ δε μπορεί να το κάνει. Γράφω ένα κατεβατό κι αν θέλει το διαβάζει.

Δε ζηλεύεις όμως αυτούς που έχουν αναπτύξει την ικανότητα να τους ακούνε οι άλλοι;
Μπα, όχι ιδιαίτερα. Λίγο μαλάκες μου φαίνονται κατά βάθος οι περισσότεροι. Ιμπεριαλιστές του λόγου και της παρέας.
Συνήθως με κύρος κοινωνικά επιβαλλόμενο.
Κάντε όλοι ησυχία να ακούσουμε τη μουσμουλιά του τάδε.
Κι ύστερα ό,τι μουσμουλιά και να έχει πει είναι εκ των πραγμάτων σημαντική, γιατί αλλιώς το μούσμουλο είσαι εσύ που κάθισες και τον άκουσες με τόση προσοχή. Οπότε νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι προς επίρρωσιν της αυθεντίας του.
-Όπως είπε κι ο μούσμουλος πριν...

Εγώ πιο πολύ ζηλεύω τους άλλους που μπορούν να κάθονται και να σε ακούν. Προσωπικά δεν τα καταφέρνω πάντα, παρά με πολύ κόπο και προσπάθεια.
Μπορεί βέβαια να είναι εξωτερικό, ή απλώς να φοβούνται να μιλήσουν και να εκτεθούν. Αλλά και μόνο που σου εμπνέουν να μιλήσεις και να πεις αυτά που θες είναι πολύ σημαντικό. Αυταξία από μόνο του.
Αν έχεις περάσει από έναν χώρο ή από ομοφωνίες νεκροταφείων το εκτιμάς πολύ περισσότερο.

Κι ένα ντιπ για ντιπ άσχετο υστερόγραφο για το λαος.
Τόσα χρόνια, η αμηχανία για τον χαρακτήρα του φαινόταν στην αγωνία του ρίζου να βρει λόγια να το χαρακτηρίσει. Ανάγκη να δώσουμε απαντήσεις, να το εντάξουμε σε μέτρα που καταλαβαίνουμε.
Το λαος είναι... (να εδώ λείπει ο χρωματισμός της φωνής, αλλά δε μπορεί να τα έχουμε όλα δικά μας) ...τέτοιο κι αλλιώτικο. Κόμμα φασιστικό και λαϊκίζον. Απ' αυτό κι από εκείνο. Του κνούτου και της πλουτοκρατίας.

Αλλά μετά τα τελευταία γεγονότα υπάρχει σαφές καταστάλαγμα.
Το λαος είναι το κόμμα-προβοκάτορας. Αυτό είναι, τους την είπαμε.
Καπουτσίνοι απόγονοι των γερμανοτσολιάδων που φορούσαν την κουκούλα για να καταδώσουν αγωνιστές και πατριώτες. Τότε που το πραγματικό δίλημμα ήταν: ή με τις κουκούλες ή με τους αντάρτες.
Μην κοιτάς που σήμερα τους βλέπεις στο ίδιο μπλοκ...

11 σχόλια:

  1. Ανυπόταχτο Μπιζέλι29 Μαΐου 2010 στις 10:49 π.μ.

    Οτι του φανεί του κομμουνιστοστεφανή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ημουν ετοιμος να απαντησω στον Ανωνυμο απο το προηγουμενο ποστ σου, αλλα για καποιο λογο αποφασισα να διαβασω πρωτα το καινουριο σου πονημα. Και επεσα πανω σε αυτο:
    "Πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάντια; Να μιλάμε πιο άνετα από οθόνες και πληκτρολόγια; Χωρίς να έχουμε τον άλλον απέναντι, να τον κοιτάς στα μάτια, να ρουφάς τις εκφράσεις του, πώς σκέφτεται, πώς αντιδρά σε ό,τι του λες. Μάλλον δεν σε ενδιαφέρει. Σημασία έχει μόνο να του τα πεις."

    Ενταξει λοιπον, δεν του τα λεω. Εχεις δικιο, δεν ειναι δα και τοσο σημαντικο. Στο χω ξαναπει, αυτα ειναι τα καλυτερα σου. Αυτα στα οποια θα ΄χεις λιγα σχολια, που δεν θα ξεκατινιαστουμε.

    Και για το τελος μια ντιπ για ντιπ σχετικη ερωτηση πανω στο ντιπ για ντιπ ασχετο υστερογραφο σου. Ποτε ανακαλυψες οτι παγιωθηκε αυτος ο χαρακτηρισμος για το ΛΑΟΣ απο το Ριζο? Δεν το πηρα χαμπαρι προσωπικα αλλα αν ισχυει, τους τη λεμε με φρασεολογια "Ρεσαλτο". Κι αυτο οχι οτι δειχνει τιποτα σημαντικο επι της ουσιας, αλλα ειναι ενα μικρο επικοινωνιακο πισωγυρισμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να του τα πεις. Σάμπως θα τον δεις κι από κοντά;

    Κυρίωςστον κυριακάτικο που έχει κάτι για όλους. Και βασικά μετά την 5η μάη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. οταν γραφεις τετοια κειμενα,απλα με μαγευεις.
    οταν αρχιζεις τα πολιτικα μνημοσυνα στον μουστακια με εξοργιζεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το παρακάτω σχόλιο το έγραψα στο blog "Οδονητής", και το μεταφέρω κι εδώ παρ' όλο που είναι άσχετο με την αρχική καταχώρηση, καθώς αναφέρεται σε ζήτημα της τρέχουσας επικαιρότητας:

    Αναφορικά με την δολοφονία ακτιβιστών από τον ισραηλινό στρατό, και τα διάφορα παπαγαλάκια που σπεύδουν να μιλήσουν για "εβραίους δολοφόνους":


    Δεν δολοφονούν οι “εβραίοι”, δολοφονούν οι “ισραηλινοί”!!! Η χρήση της λέξης καθορίζει το ιδεολογικό υπόβαθρο, και μαζί το σκοπό της δήλωσης!

    Οι εβραίοι είναι ένας λαός. Το κράτος του Ισραήλ είναι το οικοδόμημα που φροντίζει για την επιβολή της εξουσίας της ισραηλινής αστικής τάξης (των εβραίων καπιταλιστών δηλαδή). Είναι όργανο των καπιταλιστών εβραίων και είναι εξίσου δολοφονικό με τα όργανα κάθε εθνικής αστικής τάξης, δηλαδή με όλα τα καπιταλιστικά κράτη!

    Το κράτος του Ισραήλ και η πολιτική του εκφράζουν τα συμφέροντα της ισραηλινής αστικής τάξης και ΟΧΙ του εβραϊκού λαού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. H θρησκεία στο συγκεκριμμένο ζήτημα παίζει μεγαλο ρόλο.
    Ας μη κλείνουμε τα μάτια.
    Ήταν το δόγμα μια συγκεκριμμένης θρησκείας που ήθελε να επιστρέψει στη γη της επαγγελίας το 48.
    Ο θρησκευτικός φανατισμός(σε συνδυασμό με συγκεκριμμένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα)ήταν αυτός που τους έκανε να νομίζουν ότι ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να πάνε και να εγκατασταθούν σε ένα μέρος το οποίο πλέον κατοικούνταν από άλλους. Το δικαίωμα αυτό τους το δίναν οι "γραφές"..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το οποιο δογμα ομως δεν θα σημαινε και πολλα πραγματα, αν δεν υπηρχαν απο πισω συγκεκριμενα οικονομικα συμφεροντα. Κι αλλες θρησκειες (ολες οι μονοθειστικες βασικα) εχουν δογματα, αλλα τα εχει χεσμενα το Κεφαλαιο.

    Κομμαντο, στο μπλογκ μου υπαρχει κατι που σ' ενδιαφερει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Απολίθωμα, σε όλα αυτά που γράφεις για τους κώδικες επικοινωνίας μεταξύ συντρόφων ή "συντρόφων" έχεις δίκιο....

    Η κουλτούρα μας κουβαλάει αυτή την κατάρα... Του να μην ακούς αυτά που σου λέει ο διπλανός σου..

    Εγώ απλά έκανα κάποια στιγμή το εξής: Αυτόν που με διέκοπτε όταν πήγαινα να μιλήσω, του την έλεγα κανονικά. Δεν μπορούσα να περιμένω πότε θα κουλάρει για να ακούσει.

    Πάντως, όση μαγεία και να έχει η εκ του μακρόθεν συζήτηση ή/και αντιπαράθεση, η ζώσα διαδικασία είναι πολύ καλύτερη... απαιτεί όμως -δυστυχώς- πολλές φορές γερά νεύρα και -μη βιαστείς να με κατηγορήσεις- να βάλεις και συ τις φωνές. Αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλά κάνεις ούτως άλλως ρασκώληκα, απλά να ξέρεις ότι δεν είμαι εγώ αυτός που υπογράφει ως σταλινικό απολίθωμα.

    Ανώνυμε ένα: βάζω τα δυνατά μου για να πετύχω και τα δύο ταυτόχρονα. Τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς αντιφάσεις...

    Ανώνυμε δύο: εμένα μου έχει τύχει πολλές φορές να με κόβουν πριν καν βάλω τελεία στην πρώτη φάση κ τότε το χάνω και ξεσπάω.
    Λέω να γράψω και κάτι πιο ειδικό σχετικά, αλλά δεν ξέρω πότε θα βρω χρόνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.