Ημερολόγια κατασκήνωσης - ημέρα έκτη
Κι ο διεθνισμός συνεχίστηκε με διμερείς συναντήσεις.
-Αυτά για την τυνησία ας μιλήσουμε για εσάς τώρα.
-Έχουμε ως σημείο αναφοράς το μαρξ και το λένιν. Είμαστε μαρξιστές, είμαστε λενινιστές, αλλά δεν είμαστε μαρξιστές-λενινιστές.
Ο τυνήσιος απέναντι τα ‘χασε.
-Είστε μαοϊκοί; -Μπα. –Είστε τροτσκιστές; -Τσου.
Την αλήθεια ρε-ε-ε…
-Ρε σεις εγώ στα γαλλικά δε μπορώ να το αναλάβω αυτό. Αρχίζει η μεταξύ μας συνεννόηση στα ελληνικά.
Να τους πούμε ότι ο στάλιν κήρυξε το τέλος της πάλης των τάξεων;
Τι λες παιδί μου; Εδώ είχε πει ότι όσο προχωράει το προτσές οικοδόμησης η ταξική πάλη οξύνεται. Κι απ’ αυτό άρχισε ολόκληρη ρουσολογία στον προσυνεδριακό, γιατί σου λέει αν οξύνεται πώς θα έχουμε απονέκρωση του κράτους;
Να τους πούμε ότι υπήρχε κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός;
Μα τότε είναι που θα σε πει τροτσκιστή. Και δε θα ‘χει και πολύ άδικο δηλ, αλλά τέλος πάντων. Εκτός κι αν δηλώνεις αρχειομαρξιστής σκέτο, σαν το ρασκόλνικοβ.
Κοίτα να δεις, κι ο λένιν έγραψε μετεπαναστατικά ότι στόχος μας είναι να επιβάλουμε εργατικό έλεγχο στην παραγωγή και να φτάσουμε στον κρατικό καπιταλισμό. Να χάνεις το λογισμό σου δηλ. Αλλά τότε ήμασταν κι από αυτό πιο πίσω ακόμα. Αυτός το έγραψε στα μικροαστικά παιδιαρίσματα, λίγο πριν τη νεπ. Δεν είναι το ίδιο.
Αυτό που είπε ο στάλιν το 36’ ήταν πως τέθηκαν οι βάσεις του σοσιαλισμού κι αυτό το προτσές ολοκληρώθηκε. Και δεν είχε άδικο, οι βάσεις είχαν τεθεί.
Αν θες κάνε κριτική σε άλλα πράγματα. Γραφειοκρατία, ατροφία σοβιέτ, τη θεωρία για το κομμουνιστικό κράτος. Κοίτα να δεις που θα πω εγώ στο ναρ τι κριτική να κάνει για το στάλιν.
Αλλά πάλι φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα. Ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός;
Κι εκεί δεν ξεφεύγεις με συνδικαλιές και κορδελάκια. Εκτός από κάτι ναρίτες που για να βρουν κοινό σημείο επαφής με τους μουλάδες έλεγαν ότι δεν ήταν σοσιαλισμός αυτό που είχαμε τη δεκαετία του 70 και του 80. Για πιο πριν θα μας το πουν οι ιστορικοί.
Με τόσα μουλάρια γύρω, το ναρ κι η αραν θύμιζαν έργο του χεμινγουαίη. Τι γυρεύω εγώ εδώ; Έλα ντε.
Ναι, αλλά δεν είναι σαν τα δικά μας τα μουλάρια έλεγε μια σφισσα. Αυτοί είναι πολύ καλύτεροι.
Μωρέ καλά είναι και τα δικά μας, αλλά τα πετυχαίνεις μόνο για πολεμική σε συνελεύσεις. Αλλιώς μπορεί να τα αγαπούσες. Αλλά η λογική του φοιτητικού συνδικαλισμού έχει κάνει μεγάλο κακό. Και πολλοί μένουνε πάντα παιδιά –με χρόνιες παιδικές αρρώστιες- και την κουβαλάνε ως τα γεράματά τους.
Τέλος πάντων, κάθε κίνημα έχει τα μου-λου που του αξίζουν. Κι η τουρκία έχει τέσσερα –ζωή να ‘χουν. Τα σημείωσα εντυπωσιασμένος. TKPML. TKP-ML. TKP (ML). Και τέλος το TKP/ML. Ούτε στο δίσκο του χαρούλη δεν είχε τόσα.
Τι λέγαμε όμως; Α, ναι. Για τον υπαρκτό. Λέγε ρε, ήταν ή δεν ήταν;
-Όχι, εμείς λέμε πως δεν ήταν σοσιαλισμός. Ε, αν είναι έτσι το ψόφησες, δε σώζεται με τίποτα.
Είχε λέει δεξιά γραμμή ο στάλιν. Δεν ήταν η τάξη ενεργό υποκείμενο.
Α, ναι; Κι η κολεκτιβοποίηση πώς έγινε δηλ; Με διάταγμα από τα πάνω και δεξιά; Δεν ήταν ταξική πάλη στην ύπαιθρο; Τον πόλεμο με τους ναζί ποιος τον έκανε;
Ναι, αλλά εκείνος ήταν μεγάλος πατριωτικός πόλεμος, σου λέει, όχι ταξικός. Και για ποια πατρίδα πολεμούσαν; Να σώσουμε τη μεγάλη σοσιαλιστική πατρίδα έλεγαν σε όλους τους τόνους. Κι ο κομαντάντε που τελείωνε τις επιστολές του με το σύνθημα πατρίδα ή θάνατος; Εθνικιστής κι αυτός;
Ναι, αλλά τα σοβιέτ δεν είχαν ενεργό ρόλο στην παραγωγή.
Κοίτα να δεις, η μονοπρόσωπη διεύθυνση επί λένιν αποφασίστηκε. Όχι λόγω εμφυλίου, αλλά πριν καν αρχίσει. Αν είμαστε συνεπείς αναρχικοί στην κριτική μας να το πάμε μέχρι τέλους. Μη σταματάμε στο στάλιν.
-Κι εμείς κάνουμε κριτική στα λάθη, αλλά το θεωρούμε σοσιαλισμό, είπε ο τυνήσιος. Ψάξε βρες τώρα ποιος είναι ο δογματικός της υπόθεσης.
Επόμενη στάση οαχάκα και συνέντευξη με το μεξικάνο που είναι δάσκαλος και μέλος του πολιτμπιρό της νεολαίας του εκεί μ-λ κόμματος. Ναι, η νεολαία έχει πολίτ μπιρό. Και ναι, όταν λέμε μουλού, βασικά εννοούμε το ρεύμα σκέψης χότζα.
Η οαχάκα είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο όπου οι χοτζικοί κατάφεραν να είναι πρωτοπορία κι η ακατανίκητη δύναμη κι ακτινοβολία των ιδεών του αλβανού ηγέτη παρέμεινε φωτεινή κι επίκαιρη όσο ποτέ.
Και το ναρ παραμένει η μοναδική οργάνωση που όταν τους δείχνουν σε βιντεάκι τον χότζα κι οι γύρω χειροκροτούν (ή αποδοκιμάζουν, ανάλογα το περιβάλλον) ψάχνονται μεταξύ τους και ρωτάν ο ένας τον άλλον για να βρουν ποιον δείχνει η εικόνα.
Για να μην το παίζω ξύπνιος να πω ότι κι εγώ τον ξέρω χάρη σε ένα γραφικό σύντροφο εδώ στη θεσσαλονίκη που έρχεται σε κάθε πορεία –ανεξαρτήτως θέματος- με ντούμπλεφας σημαία που έχει απ’ τη μια το χότζα κι απ’ την άλλη το σύντροφο με το μουστάκι.
Άρχισε ο χουάν να μιλάει σαν χείμαρρος χωρίς σταματημό (το ποτάμι δε γυρίζει πίσω πια) κι είπε ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα. Για την απεργία των δασκάλων και τον κόσμο που αγκάλιασε τον αγώνα τους. Για τους 27 νεκρούς από τους οποίους μόνο ένας ήταν δάσκαλος. Για την κορύφωση στις 14 ιούνη, μαζί με τα γενέθλια του γκεβάρα που αν ζούσε τότε θα γινόταν 79 χρονών. Για το λαό που αναπολεί αυτές τις στιγμές και θέλει να τις ξαναζήσει. Και για το αντίκτυπο στα παιδιά που αντί να ακούν σακίρα τραγουδάν το βενσερέμος.
Για τη συνέλευση των λαών της οαχάκα (ΑΡΡΟ), όπου κάθε οργάνωση συμμετείχε με δικό της αντιπρόσωπο, όσο μικρή κι αν ήταν. Για την οριζόντια δομή που ήθελαν να περάσουν οι αναρχικοί. Και για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό που λειτούργησε υποδειγματικά από τα πάνω προς τα κάτω και τανάπαλιν. Για την αναδίπλωση του νοέμβρη, όπου η ΑΡΡΟ αποφάσισε να αποφύγει τη σύγκρουση, αλλά κάποιοι κουκουλοφόροι με τσάντες τους φώναζαν προδότες και πετούσαν πέτρες μέχρι να τους ψεκάσουν όλους οι μπάτσοι.
Μικρός που είναι ο κόσμος…
Για την αφέλεια κάτι συντρόφων που δεν πήραν μέτρα προστασίας με τον ασύρματο και στοχοποίησαν τους δικούς μας. Για τον ηρωική τους συνεννόηση στα οδοφράγματα της οαχάκα για να σταματήσουν τα οχήματα των δυνάμεων καταστολής. Και για τις σχέσεις τους με τους ζαπατίστας και την άλλη καμπάνια του μάρκος που έχει πασιφιστικό χαρακτήρα, αλλά τη στηρίζουν κριτικά.
Αυτά κι άλλα τόσα, για μία ώρα, καταγραμμένα σε βιντεάκι. Άντε να δούμε ποιος θα τα μεταφράσει για να μπουν κι οι υπότιτλοι και να το σηκώσουν κάποτε στη σελίδα του ρεύματος.
Εν τω μεταξύ τα νέα των συντρόφων πίσω στην πατρίδα ήταν σκατά. Σαν τις ανθρώπινες σχέσεις δηλ. Ομιλίτες-στρείδια που βάζουν καπάκι στα συναισθήματα και τα κρατάν μέσα τους να σιγοβράζουν. Αλλά τα αίτια συσσωρεύονται κι οι κρίσεις ξεσπάνε πετώντας το καπάκι απέναντι, στον τοίχο του βερολίνου που είναι ετοιμόρροπος.
Οι κομμουνιστές τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε να κλειστούν μέσα μαζί με τα παιδιά των εργατών. Κι όλοι μαζί με τον πι-πι προσπαθούμε να ρίξουμε γέφυρες ανάμεσά μας για να αρχίσουμε να επικοινωνούμε. Σαν απόρθητο κάστρο όπου λάμπει το άστρο του σοβιετικού γίγαντα με τα πήλινα πόδια. Κι ο ομιλίτης διαβάζει τη φαινομενολογία του πνεύματος της ηρεμίας και του χέγκελ και μένει φαινομενικά μακριά από κρίσεις. Οι οποίες πάντα ξεσπάνε απότομα σε κλειστά συστήματα κι ανθρώπους. Κι ύστερα ψάχνουμε τον προδότη που είναι απ’ το εσ. και τα αίτια που είναι πάντα μέσα μας.
Η μόνη διέξοδος απ’ το αδιέξοδο μοιάζει η απλή έξοδος (αντικαπιταλιστική ή σκέτη) απ’ όλα αυτά. Οι δημόσιες σχέσεις πέτυχαν, οι ανθρώπινες πέθαναν, αλλά τι σημασία έχει; Οι κακές μέρες περάσανε κι οι χειρότερες έρχονται. Και θα αρχίσουμε νομοτελειακά να νοσταλγούμε την πάλαι ποτέ υπαρκτή σχέση. Η νοσταλγία είναι σωσίβιο σωτηρίας πριν την ανυπαρξία και τα ναυάγια της καθημερινής ταξικής πάλης που τα ξεβράζει το new left wave.
-Όχι σύντροφε, στα αγγλικά current λεγόμαστε, όχι wave.
Α, μάλιστα.
Τη δε ημέρα εβδόμη η κε του μπλοκ ξεκουράστηκε και θαύμασε όσα είχε φτιάξει γύρω της, χωρίς να κρατήσει σημειώσεις. Έπαιξε μπάλα με τους επίλεκτους της ελληνικής αποστολής και μάλωσε διεθνιστικά με τους αντίπαλους που ήταν κλέφτες κι απατεώνες και δεν παραδέχονταν την ήττα τους. Πάνω στα νεύρα της μπήκε μαζί με το κινητό στη θάλασσα κι έχασε πολύτιμα τηλέφωνα. Ευτυχώς πολλά τα θυμάται απ’ έξω.
Οι αναγνώστες του μπλοκ που τη γνωρίζουν προσωπικά καλούνται να επικοινωνήσουν μαζί της για να ορίσουμε συνδέσμους και να αποκαταστήσουμε επαφή.
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Η επιστροφή του προφήτη
Το ξέρω θα ‘ρθεις μια μέρα να με ξαναδείς
Διακόπτουμε την κανονική ροή των ημερολογίων κατασκήνωσης με μικροαστική παρέκκλιση για να ασχοληθούμε με της πίτσας μου τον χαβά που είναι η μπάρτσα. Οι ομοϊδεάτες του γούφιους μπορεί να πιστεύουν ότι κουβαλάν κάτι από τη μαγεία της λόγω χρωμάτων, μεγάλης ιστορίας κι επειδή και τα δυο κάνουν μπε. Κι ο γείτονας αι-δημήτρης το ίδιο.
Αλλά όπως έχει πει κι ο πανούτσος τι μπορεί να σημαίνει μεγάλη ιστορία; Κάποιες ομάδες έδωσαν κάποια παιχνίδια, κάποια τα κέρδισαν, κάποια τα έχασαν και κάποια ήρθαν χι. Και κάποια άλλα άσο ημίχρονο, διπλό τελικό –ή αντίστροφα- που είναι η ομορφιά του αθλήματος.
Μόνο η μπάρτσα κουβαλά τέτοιο μύθο για να πει πειστικά πως είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ. Οι άλλοι το πολύ να είναι κλαμπ σάντουιτς.
Μεσοβδόμαδα έγινε το φιλικό με τη μίλαν για το κύπελλο γκαμπέρ –προς τιμήν του ελβετού ιδρυτή της μπάρτσα- κι ελέω ίμπρα έδωσε παραπάνω ειδήσεις απ’ όσες μπορεί να αντέξει η ηρεμία μιας ομάδας. Αλλά και μπόλικες αναμνήσεις για να έχουν να διηγούνται μετά οι φίλαθλοι στα εγγόνια τους. Κορυφαία όλων, η επιστροφή του ροναλντίνιο στο καμπ νου.
Η επιστροφή του έγινε με πρόεδρο το ροσέλ, τον άνθρωπο της ΝΙΚΕ που τον είχε φέρει στη βαρκελώνη λίγο πριν τα σπάσει με τον λαπόρτα. Και τώρα σκέφτεται να τον ξαναφέρει ως διοικητικό στην αγαπημένη του πόλη όπου το πάρτι δε σταματούσε ποτέ. Εντός γηπέδου έδινε παραστάσεις μπροστά στο πιο εκλεκτικό κοινό της ευρώπης. Και τις συνέχιζε εκτός γηπέδου στα κλαμπ της πόλης, μαζί με το μουσικό συγκρότημα που είχε φτιάξει.
Το τελευταίο αντίο του ήταν πικρό και το είπε σε μια εντός έδρας ήττα από τη βιγιαρεάλ που ήταν καταδικαστική για τον τίτλο. Το επόμενο δίμηνο η επίσημη γραμμή της ομάδας έλεγε πως ήταν τραυματίας. Ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλώς σε πολύ κακή φυσική κατάσταση για να εμφανιστεί ξανά στο γήπεδο. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια για να προλάβει τον τελικό του τσου λου (στη μόσχα αδερφές μου, στη μόσχα) αλλά η μπάρτσα αποκλείστηκε απ’ τη γιουνάιτεντ στα ημιτελικά και το παραμύθι έλαβε λυπημένο τέλος.
Το επόμενο καλοκαίρι ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο πεπ και ξεκίνησε η αποσταλινοποίηση κι η εκκαθάριση της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων. Από την τριάδα REM (απ’ τα αρχικά των Ρόνι, Ετό, Μέσι) έμεινε μόνο ο αργεντίνος που ακολούθησε σόλο καριέρα κι έγινε ο απόλυτος σταρ. Απ’ την τετράδα των φαντάστικος, το ίδιο. Ο ντέκο έφυγε πρώτος, ο ρόνι ακολούθησε, ο ετό πήρε παράταση ένα χρόνο, αλλά τα γκολ του δεν τον έσωσαν κι ο ανρί κόλλησε πέρσι τα τελευταία του ένσημα ως εν ενεργεία βετεράνος.
Δεν ήταν τόσο ότι λαλούσαν πολλά κοκόρια κι αργούσε να ξημερώσει, χωρίς να δούμε άσπρη μέρα. Πάνω απ’ όλα ήταν θέμα ψυχολογίας κι απογαλακτισμού του μέσι από το δάσκαλό του. Έπρεπε να χωριστούν για να μάθει να πετάει μόνος του.
Χωρίς το βραζιλιάνο η ομάδα έκανε το χειρότερο ξεκίνημα της 35ετίας, αλλά έδρεψε καρπούς στη συνέχεια. Η μπάρτσα είχε να κάνει τέτοια αρχή από την πρώτη σεζόν του κρόιφ. Η οποία όμως έκλεισε θριαμβευτικά με πεντάρα επί της ρεάλ στη μαδρίτη και το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια ξηρασίας. Κάτι σαν προοίμιο για το θάνατο του φράνκο και την πτώση της δικτατορίας στα τέλη της ίδιας χρονιάς (1974).
Πέρσι οι μπλαουγκράνα τίμησαν την παράδοση με το παραπάνω. Έβαλαν ένα περισσότερο στη ρεάλ, έπαιξαν (σ)έξι φούτμπολ κι έκλεισαν το 2009 με έξι τίτλους, έναν για κάθε γκολ της εξάρας στο μπερναμπέου.
Αν η ιστορία είχε μηχανικές αναλογίες θα ήμασταν σχεδόν σε επαναστατική κατάσταση. Αλλά αυτή έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία. Ενίοτε και τα δυο μαζί. Κι αν έχει κάποια σημασία, αυτή η σεζόν μας έδωσε το δεκέμβρη.
Τότε ο ρόνι έφυγε καλοκαίρι κι απ’ την πίσω πόρτα. Τώρα γύρισε πίσω por la puerta grande που λεν και στην ισπανία.
Θα ‘ρθει και θα ‘ναι ντάλα μεσημέρι. Ή έστω ζώνη πράιμ τάιμ για την τηλεοπτική μετάδοση. Βγήκε στη σκηνή για ένα τελευταίο χειροκρότημα και μια τιμητική αποκατάσταση απ’ το κόμμα, όσο είναι ακόμα εν ενεργεία και πατάει στα πόδια του. Έστω και σαν σκιά του εαυτού του.
Πριν από αυτόν κανείς δεν είχε δει κάτι παρόμοιο. Ήταν το nunca antes visto, όπως αναγνώρισε κι ο γκουαρντιόλα. Και χωρίς αυτόν τίποτα δε θα ήταν το ίδιο σήμερα.
Ο ντίνιο ήταν ο ζωγράφος της αναγέννησης της μπάρτσα. Κάτι σαν λεονάρντο ντα βίντσι της ομάδας. Χωρίς αυτόν δε θα μιλούσαμε για τον γκαουντί και το μοντέρνο. Χωρίς την αναγέννηση δε θα υπήρχαν ποτέ οι επαναστάσεις των δύο τελευταίων αιώνων (του μεγάλου 19ου και του σύντομου εικοστού).
Ο ρόνι έκανε στη μπάρτσα την επανάσταση που δε μπόρεσε να φέρει ο μέσι στην αρχεντίνα. Την πήρε απ’ το χεράκι και την οδήγησε μόνος του στη λεωφόρο των επιτυχιών. Ο αργεντίνος στη μπάρτσα είναι το πρώτο βιολί σε μια ορχήστρα με πολυβόλα, αλλά μαέστρος είναι ο προπονητής.
Η μπάρτσα του μέσι έκανε το μπερναμπέου δυο φορές –μία στην εξάρα κι άλλη μία πέρσι- να σωπάσει. Ο ρόνι έκανε το κοινό του μπερναμπέου να τον χειροκροτήσει σε ένδειξη αναγνώρισης.
Αν ο μέσι έχει το όνομα και την χάρη για να είναι ο μεσσίας, τότε ο ρόνι είναι ο προφήτης που ήρθε να ετοιμάσει τις μάζες για τη διδασκαλία του και να διακηρύξει το τζόγο μπονίτο.
Κι αν ο γκουαρντιόλα έκανε τη σαλώμη, ήταν γιατί εξέφραζε την αναγκαιότητα να προχωρήσει το ιστορικό προτσές. Η ομάδα είχε μπλοκάρει με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής κι είχε ανάγκη από αλλαγές.
Η ιστορία γράφεται με ζιγκ-ζαγκ και πισωγυρίσματα. Ενίοτε και με μικρές ιεροσυλίες στο ρόλο της μαμής.
Στο τέλος ο ροναλντίνιο είχε την τύχη κάθε ιεραπόστολου. Τον έφαγαν οι κανίβαλοι. Κι αυτοί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι οι χορηγοί, όχι οι χούλιγκανς. Οι εταιρίες με τα πατατάκια, όχι ο κόσμος που τα τρώει. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ο τζόγος πάντα τρώει το τζόγο μπονίτο. Αλλά ποτέ δε θα σβήσει απ’ τη μνήμη του κόσμου το χαμόγελο του βραζιλιάνου. Που έγινε παγκοσμίως γνωστό σαν το έργο του αυθεντικού ντα βίντσι. Κι εξίσου αινιγματικό με αυτό της τζοκόντα.
Χαμογελούσε άραγε επειδή το απολάμβανε ή απλώς πετάνε τα δόντια του;
-----...........-----
Τι άλλο είδαμε στο φετινό γκαμπέρ; Τον ίμπρα να στάζει χολή για τον γκουαρντιόλα για να κατεβάσει το πωλητήριό του στη μίλαν, που δεν έχει μία. Δει δη χρημάτων ω άνδρες μιλανέζοι.
Τον βίγια να ανοίγει λογαριασμό με τη νέα του φανέλα και τον ινζάγκι να απαντά με γκολάρα από τα παλιά. Το παρόν και το παρελθόν στη θέση του σέντερ φορ. Το μέλλον ίσως είναι ο μπόγιαν και τα άλλα φιντάνια της μασια που προωθεί ο γκουαρντιόλα στην πρώτη ομάδα.
Χρειάζονται αρκετά τέτοια για να καλύψουν τα κενά ενός μικρού ρόστερ 19 ατόμων. Και πάνω απ’ όλα αλχημείες και παίκτες πολυσύνθετοι με δυνατότητα να παίζουν σε πολλές θέσεις. Ο πουγιόλ μπορεί να καλύψει στα πλάγια, ο πικέ με τις επιθετικές αρετές στο κέντρο, ο αντριάνο και τις δύο πλευρές, ο μάξγουελ όλη την αριστερή, ακόμα κι ως εσωτερικός στη θέση του κεϊτά (αν και βασικά είναι δικός μας, του εξ). Δεν είναι τυχαίο ότι η μπάρτσα νίκησε στον τελικό του τσου λου τη γιουνάτεντ χωρίς τους βασικούς πλάγιους μπακ της (άλβες κι αμπιντάλ).
Θα χωρούσαν κι άλλες αναλύσεις. Για τον προβοκάτορα μουρίνιο, τη σημερινή πρεμιέρα, τη μεταγραφή του μασεράνο. Αλλά θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα. Η πλάκα είναι ότι η λίβερπουλ πούλησε το μασεράνο γιατί φεσώθηκε κανονικά απ’ τους αμερικανούς που την αγόρασαν κι αναγκαστικά εκποιεί την περιουσία της (εκεί δεν είχαν πι-πι να σκεφτεί τη διαγραφή χρεών).
Κι η μπάρτσα που έχει επίσης ένα σωρό χρέη –αλλά με θετικούς ισολογισμούς τα τελευταία χρόνια- αγοράζει κανονικά και κλείνει συμβόλαια με την χαμηλότερη φορολογία της ευρώπης. Κι αυτό εξηγεί εν πολλοίς γιατί οι αστέρες προτιμούν την ισπανική λίγκα.
Αξίζει όμως μία μικρή ωδή σε έναν πίντο που βαδίζει στα χνάρια του μεγάλου γκρόμπελαρ. Αρκετά τρελός για να μπερδέψει τον αντίπαλο στα πέναλτι αλλά και για μία γκάφα που θα κρεμάσει την ομάδα του. Στο γκαμπέρ τα έκανε και τα δύο, αλλά είχε την τελευταία λέξη. Στις εκτελέσεις της μίλαν είχε τρία στα τέσσερα σε αποκρούσεις και κράτησε το τρόπαιο στη βαρκελώνη.
Θύμισε αρκετά το μικρό του έπος σε έναν ημιτελικό κυπέλλου με τη μαγιόρκα. Η ομάδα έπαιζε με δέκα κι είχε πέναλτι εις βάρος της. Αν το έτρωγε έμπαινε σε μπελάδες. Ο πίντο κοίταξε τον παίκτη απέναντι κι άρχισε να του κάνει νοήματα για να του δείξει σε ποια γωνιά θα πέσει. Ο αντίπαλος μπήκε σε μουντ μπλόφας, έχασε τη συγκέντρωσή του και το έστειλε πάνω του. Ο πίντο είχε πέσει ακριβώς στη γωνιά που του είχε δείξει. Μικρός θεούλης...
Δεν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου. Αλλά είναι ο καταλληλότερος για τη μπάρτσα. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Δεν γκρινιάζει που παίζει μόνο στο κύπελλο. Δεν έχει τάσεις ανέλιξης και καριερισμού. Δίνει το κάτι παραπάνω όταν χρειάζεται. Κι είναι όσο τρελός θέλει η κερκίδα για να τον αγαπήσει.
Το ίδιο ισχύει και για τον βαλντές που είναι παρεξηγημένο αγόρι. Ο κασίγιας ντύνεται σαν ίκερ για να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται στην άμυνά του. Είναι σε εγρήγορση διαρκείας κι έχει αρκετές φάσεις για να βγει ήρωας. Ο βαλντές πάλι όχι.
Με τέτοια κατοχή (μπάλας) απ’ τη μπάρτσα ο αντίπαλος έχει μόνο μία λύση: αντίσταση με κλεφτοπόλεμο. Όποιος κομάντο πάει κοντά στην εστία έχει καλές πιθανότητες. Αλλά αυτό το καταφέρνουν ελάχιστοι.
Άθλημα βγαλμένο από τη ζωή και τις τακτικές του φον κλαούζεβιτς. Έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς.
Εκτός κι αν μπλέξουμε σε κάνα πόλεμο με την κίνα, οπότε οι συσχετισμοί αλλάζουν. Έντεκα εμείς κι αυτοί χίλια πεντακόσια (σε εκατομμύρια). Καλή ώρα όπως στην πρεμιέρα της εθνικής στο μουντομπάσκετ, το σάββατο.
Γενικώς είναι εύκολο να κάνεις τον ήρωα σε εποχές που διακυβεύεται η ύπαρξή σου –χωρίς αυτό να μειώνει στο παραμικρό την αξία σου. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά. Σε εποχές δύσκολες κι αντιηρωικές. Αν δε σας βοηθάει το αθλητικό παράδειγμα, μπορείτε να σκεφτείτε τη σοβιετία μετά το δεύτερο παγκόσμιο και να κάνετε την αναλογία.
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον υποψήφιο της ανταρσύα στο νομό μαγνησίας με το μου-λου παρελθόν και στα νεύρα του κομάντο. Που ξέχασε την πατριωτική εντροπία του και στο φιλικό της εθνικής μπάσκετ με την usa, υποστήριζε τα αμερικανάκια.
Ανοίξανε την αλυσίδα κι έγινε ένας απ’ αυτούς. Αλλά δεν έχει να χάσει παρά μόνο την αλυσίδα του.
Η μπάρτσα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό όπιο του λαού.
Είναι η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου. Η ομορφιά ενός άσχημου ποδοσφαιρικού κόσμου που είναι χωμένος στη σαπίλα, αλλά κρατάει καθαρά τα νύχια του.
Όπως κι εμείς τη φανέλα μας από χορηγούς.
Διακόπτουμε την κανονική ροή των ημερολογίων κατασκήνωσης με μικροαστική παρέκκλιση για να ασχοληθούμε με της πίτσας μου τον χαβά που είναι η μπάρτσα. Οι ομοϊδεάτες του γούφιους μπορεί να πιστεύουν ότι κουβαλάν κάτι από τη μαγεία της λόγω χρωμάτων, μεγάλης ιστορίας κι επειδή και τα δυο κάνουν μπε. Κι ο γείτονας αι-δημήτρης το ίδιο.
Αλλά όπως έχει πει κι ο πανούτσος τι μπορεί να σημαίνει μεγάλη ιστορία; Κάποιες ομάδες έδωσαν κάποια παιχνίδια, κάποια τα κέρδισαν, κάποια τα έχασαν και κάποια ήρθαν χι. Και κάποια άλλα άσο ημίχρονο, διπλό τελικό –ή αντίστροφα- που είναι η ομορφιά του αθλήματος.
Μόνο η μπάρτσα κουβαλά τέτοιο μύθο για να πει πειστικά πως είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ. Οι άλλοι το πολύ να είναι κλαμπ σάντουιτς.
Μεσοβδόμαδα έγινε το φιλικό με τη μίλαν για το κύπελλο γκαμπέρ –προς τιμήν του ελβετού ιδρυτή της μπάρτσα- κι ελέω ίμπρα έδωσε παραπάνω ειδήσεις απ’ όσες μπορεί να αντέξει η ηρεμία μιας ομάδας. Αλλά και μπόλικες αναμνήσεις για να έχουν να διηγούνται μετά οι φίλαθλοι στα εγγόνια τους. Κορυφαία όλων, η επιστροφή του ροναλντίνιο στο καμπ νου.
Η επιστροφή του έγινε με πρόεδρο το ροσέλ, τον άνθρωπο της ΝΙΚΕ που τον είχε φέρει στη βαρκελώνη λίγο πριν τα σπάσει με τον λαπόρτα. Και τώρα σκέφτεται να τον ξαναφέρει ως διοικητικό στην αγαπημένη του πόλη όπου το πάρτι δε σταματούσε ποτέ. Εντός γηπέδου έδινε παραστάσεις μπροστά στο πιο εκλεκτικό κοινό της ευρώπης. Και τις συνέχιζε εκτός γηπέδου στα κλαμπ της πόλης, μαζί με το μουσικό συγκρότημα που είχε φτιάξει.
Το τελευταίο αντίο του ήταν πικρό και το είπε σε μια εντός έδρας ήττα από τη βιγιαρεάλ που ήταν καταδικαστική για τον τίτλο. Το επόμενο δίμηνο η επίσημη γραμμή της ομάδας έλεγε πως ήταν τραυματίας. Ενώ στην πραγματικότητα ήταν απλώς σε πολύ κακή φυσική κατάσταση για να εμφανιστεί ξανά στο γήπεδο. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια για να προλάβει τον τελικό του τσου λου (στη μόσχα αδερφές μου, στη μόσχα) αλλά η μπάρτσα αποκλείστηκε απ’ τη γιουνάιτεντ στα ημιτελικά και το παραμύθι έλαβε λυπημένο τέλος.
Το επόμενο καλοκαίρι ανέλαβε τα ηνία της ομάδας ο πεπ και ξεκίνησε η αποσταλινοποίηση κι η εκκαθάριση της παλιάς φρουράς των μπολσεβίκων. Από την τριάδα REM (απ’ τα αρχικά των Ρόνι, Ετό, Μέσι) έμεινε μόνο ο αργεντίνος που ακολούθησε σόλο καριέρα κι έγινε ο απόλυτος σταρ. Απ’ την τετράδα των φαντάστικος, το ίδιο. Ο ντέκο έφυγε πρώτος, ο ρόνι ακολούθησε, ο ετό πήρε παράταση ένα χρόνο, αλλά τα γκολ του δεν τον έσωσαν κι ο ανρί κόλλησε πέρσι τα τελευταία του ένσημα ως εν ενεργεία βετεράνος.
Δεν ήταν τόσο ότι λαλούσαν πολλά κοκόρια κι αργούσε να ξημερώσει, χωρίς να δούμε άσπρη μέρα. Πάνω απ’ όλα ήταν θέμα ψυχολογίας κι απογαλακτισμού του μέσι από το δάσκαλό του. Έπρεπε να χωριστούν για να μάθει να πετάει μόνος του.
Χωρίς το βραζιλιάνο η ομάδα έκανε το χειρότερο ξεκίνημα της 35ετίας, αλλά έδρεψε καρπούς στη συνέχεια. Η μπάρτσα είχε να κάνει τέτοια αρχή από την πρώτη σεζόν του κρόιφ. Η οποία όμως έκλεισε θριαμβευτικά με πεντάρα επί της ρεάλ στη μαδρίτη και το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια ξηρασίας. Κάτι σαν προοίμιο για το θάνατο του φράνκο και την πτώση της δικτατορίας στα τέλη της ίδιας χρονιάς (1974).
Πέρσι οι μπλαουγκράνα τίμησαν την παράδοση με το παραπάνω. Έβαλαν ένα περισσότερο στη ρεάλ, έπαιξαν (σ)έξι φούτμπολ κι έκλεισαν το 2009 με έξι τίτλους, έναν για κάθε γκολ της εξάρας στο μπερναμπέου.
Αν η ιστορία είχε μηχανικές αναλογίες θα ήμασταν σχεδόν σε επαναστατική κατάσταση. Αλλά αυτή έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία. Ενίοτε και τα δυο μαζί. Κι αν έχει κάποια σημασία, αυτή η σεζόν μας έδωσε το δεκέμβρη.
Τότε ο ρόνι έφυγε καλοκαίρι κι απ’ την πίσω πόρτα. Τώρα γύρισε πίσω por la puerta grande που λεν και στην ισπανία.
Θα ‘ρθει και θα ‘ναι ντάλα μεσημέρι. Ή έστω ζώνη πράιμ τάιμ για την τηλεοπτική μετάδοση. Βγήκε στη σκηνή για ένα τελευταίο χειροκρότημα και μια τιμητική αποκατάσταση απ’ το κόμμα, όσο είναι ακόμα εν ενεργεία και πατάει στα πόδια του. Έστω και σαν σκιά του εαυτού του.
Πριν από αυτόν κανείς δεν είχε δει κάτι παρόμοιο. Ήταν το nunca antes visto, όπως αναγνώρισε κι ο γκουαρντιόλα. Και χωρίς αυτόν τίποτα δε θα ήταν το ίδιο σήμερα.
Ο ντίνιο ήταν ο ζωγράφος της αναγέννησης της μπάρτσα. Κάτι σαν λεονάρντο ντα βίντσι της ομάδας. Χωρίς αυτόν δε θα μιλούσαμε για τον γκαουντί και το μοντέρνο. Χωρίς την αναγέννηση δε θα υπήρχαν ποτέ οι επαναστάσεις των δύο τελευταίων αιώνων (του μεγάλου 19ου και του σύντομου εικοστού).
Ο ρόνι έκανε στη μπάρτσα την επανάσταση που δε μπόρεσε να φέρει ο μέσι στην αρχεντίνα. Την πήρε απ’ το χεράκι και την οδήγησε μόνος του στη λεωφόρο των επιτυχιών. Ο αργεντίνος στη μπάρτσα είναι το πρώτο βιολί σε μια ορχήστρα με πολυβόλα, αλλά μαέστρος είναι ο προπονητής.
Η μπάρτσα του μέσι έκανε το μπερναμπέου δυο φορές –μία στην εξάρα κι άλλη μία πέρσι- να σωπάσει. Ο ρόνι έκανε το κοινό του μπερναμπέου να τον χειροκροτήσει σε ένδειξη αναγνώρισης.
Αν ο μέσι έχει το όνομα και την χάρη για να είναι ο μεσσίας, τότε ο ρόνι είναι ο προφήτης που ήρθε να ετοιμάσει τις μάζες για τη διδασκαλία του και να διακηρύξει το τζόγο μπονίτο.
Κι αν ο γκουαρντιόλα έκανε τη σαλώμη, ήταν γιατί εξέφραζε την αναγκαιότητα να προχωρήσει το ιστορικό προτσές. Η ομάδα είχε μπλοκάρει με τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής κι είχε ανάγκη από αλλαγές.
Η ιστορία γράφεται με ζιγκ-ζαγκ και πισωγυρίσματα. Ενίοτε και με μικρές ιεροσυλίες στο ρόλο της μαμής.
Στο τέλος ο ροναλντίνιο είχε την τύχη κάθε ιεραπόστολου. Τον έφαγαν οι κανίβαλοι. Κι αυτοί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι οι χορηγοί, όχι οι χούλιγκανς. Οι εταιρίες με τα πατατάκια, όχι ο κόσμος που τα τρώει. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ο τζόγος πάντα τρώει το τζόγο μπονίτο. Αλλά ποτέ δε θα σβήσει απ’ τη μνήμη του κόσμου το χαμόγελο του βραζιλιάνου. Που έγινε παγκοσμίως γνωστό σαν το έργο του αυθεντικού ντα βίντσι. Κι εξίσου αινιγματικό με αυτό της τζοκόντα.
Χαμογελούσε άραγε επειδή το απολάμβανε ή απλώς πετάνε τα δόντια του;
-----...........-----
Τι άλλο είδαμε στο φετινό γκαμπέρ; Τον ίμπρα να στάζει χολή για τον γκουαρντιόλα για να κατεβάσει το πωλητήριό του στη μίλαν, που δεν έχει μία. Δει δη χρημάτων ω άνδρες μιλανέζοι.
Τον βίγια να ανοίγει λογαριασμό με τη νέα του φανέλα και τον ινζάγκι να απαντά με γκολάρα από τα παλιά. Το παρόν και το παρελθόν στη θέση του σέντερ φορ. Το μέλλον ίσως είναι ο μπόγιαν και τα άλλα φιντάνια της μασια που προωθεί ο γκουαρντιόλα στην πρώτη ομάδα.
Χρειάζονται αρκετά τέτοια για να καλύψουν τα κενά ενός μικρού ρόστερ 19 ατόμων. Και πάνω απ’ όλα αλχημείες και παίκτες πολυσύνθετοι με δυνατότητα να παίζουν σε πολλές θέσεις. Ο πουγιόλ μπορεί να καλύψει στα πλάγια, ο πικέ με τις επιθετικές αρετές στο κέντρο, ο αντριάνο και τις δύο πλευρές, ο μάξγουελ όλη την αριστερή, ακόμα κι ως εσωτερικός στη θέση του κεϊτά (αν και βασικά είναι δικός μας, του εξ). Δεν είναι τυχαίο ότι η μπάρτσα νίκησε στον τελικό του τσου λου τη γιουνάτεντ χωρίς τους βασικούς πλάγιους μπακ της (άλβες κι αμπιντάλ).
Θα χωρούσαν κι άλλες αναλύσεις. Για τον προβοκάτορα μουρίνιο, τη σημερινή πρεμιέρα, τη μεταγραφή του μασεράνο. Αλλά θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα. Η πλάκα είναι ότι η λίβερπουλ πούλησε το μασεράνο γιατί φεσώθηκε κανονικά απ’ τους αμερικανούς που την αγόρασαν κι αναγκαστικά εκποιεί την περιουσία της (εκεί δεν είχαν πι-πι να σκεφτεί τη διαγραφή χρεών).
Κι η μπάρτσα που έχει επίσης ένα σωρό χρέη –αλλά με θετικούς ισολογισμούς τα τελευταία χρόνια- αγοράζει κανονικά και κλείνει συμβόλαια με την χαμηλότερη φορολογία της ευρώπης. Κι αυτό εξηγεί εν πολλοίς γιατί οι αστέρες προτιμούν την ισπανική λίγκα.
Αξίζει όμως μία μικρή ωδή σε έναν πίντο που βαδίζει στα χνάρια του μεγάλου γκρόμπελαρ. Αρκετά τρελός για να μπερδέψει τον αντίπαλο στα πέναλτι αλλά και για μία γκάφα που θα κρεμάσει την ομάδα του. Στο γκαμπέρ τα έκανε και τα δύο, αλλά είχε την τελευταία λέξη. Στις εκτελέσεις της μίλαν είχε τρία στα τέσσερα σε αποκρούσεις και κράτησε το τρόπαιο στη βαρκελώνη.
Θύμισε αρκετά το μικρό του έπος σε έναν ημιτελικό κυπέλλου με τη μαγιόρκα. Η ομάδα έπαιζε με δέκα κι είχε πέναλτι εις βάρος της. Αν το έτρωγε έμπαινε σε μπελάδες. Ο πίντο κοίταξε τον παίκτη απέναντι κι άρχισε να του κάνει νοήματα για να του δείξει σε ποια γωνιά θα πέσει. Ο αντίπαλος μπήκε σε μουντ μπλόφας, έχασε τη συγκέντρωσή του και το έστειλε πάνω του. Ο πίντο είχε πέσει ακριβώς στη γωνιά που του είχε δείξει. Μικρός θεούλης...
Δεν είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου. Αλλά είναι ο καταλληλότερος για τη μπάρτσα. Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Δεν γκρινιάζει που παίζει μόνο στο κύπελλο. Δεν έχει τάσεις ανέλιξης και καριερισμού. Δίνει το κάτι παραπάνω όταν χρειάζεται. Κι είναι όσο τρελός θέλει η κερκίδα για να τον αγαπήσει.
Το ίδιο ισχύει και για τον βαλντές που είναι παρεξηγημένο αγόρι. Ο κασίγιας ντύνεται σαν ίκερ για να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται στην άμυνά του. Είναι σε εγρήγορση διαρκείας κι έχει αρκετές φάσεις για να βγει ήρωας. Ο βαλντές πάλι όχι.
Με τέτοια κατοχή (μπάλας) απ’ τη μπάρτσα ο αντίπαλος έχει μόνο μία λύση: αντίσταση με κλεφτοπόλεμο. Όποιος κομάντο πάει κοντά στην εστία έχει καλές πιθανότητες. Αλλά αυτό το καταφέρνουν ελάχιστοι.
Άθλημα βγαλμένο από τη ζωή και τις τακτικές του φον κλαούζεβιτς. Έντεκα αυτοί, έντεκα κι εμείς.
Εκτός κι αν μπλέξουμε σε κάνα πόλεμο με την κίνα, οπότε οι συσχετισμοί αλλάζουν. Έντεκα εμείς κι αυτοί χίλια πεντακόσια (σε εκατομμύρια). Καλή ώρα όπως στην πρεμιέρα της εθνικής στο μουντομπάσκετ, το σάββατο.
Γενικώς είναι εύκολο να κάνεις τον ήρωα σε εποχές που διακυβεύεται η ύπαρξή σου –χωρίς αυτό να μειώνει στο παραμικρό την αξία σου. Το θέμα είναι τι κάνεις μετά. Σε εποχές δύσκολες κι αντιηρωικές. Αν δε σας βοηθάει το αθλητικό παράδειγμα, μπορείτε να σκεφτείτε τη σοβιετία μετά το δεύτερο παγκόσμιο και να κάνετε την αναλογία.
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον υποψήφιο της ανταρσύα στο νομό μαγνησίας με το μου-λου παρελθόν και στα νεύρα του κομάντο. Που ξέχασε την πατριωτική εντροπία του και στο φιλικό της εθνικής μπάσκετ με την usa, υποστήριζε τα αμερικανάκια.
Ανοίξανε την αλυσίδα κι έγινε ένας απ’ αυτούς. Αλλά δεν έχει να χάσει παρά μόνο την αλυσίδα του.
Η μπάρτσα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό όπιο του λαού.
Είναι η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου. Η ομορφιά ενός άσχημου ποδοσφαιρικού κόσμου που είναι χωμένος στη σαπίλα, αλλά κρατάει καθαρά τα νύχια του.
Όπως κι εμείς τη φανέλα μας από χορηγούς.
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
Well show me the way to the next whiskey bar
Που θα μπορούσε να είναι κι ο ύμνος της ελληνικής αποστολής και θα τον τραγουδούσε εν χορώ. For –όπως θα μπορούσαν να βεβαιώσουν και τα ουκ ολίγα αλκοολικά μέλη της- if we don’t find the next whiskey bar...
Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα πέμπτη
Εναλλακτικός τίτλος: Πες το και θα γίνει
Η πέμπτη μέρα είχε ξύπνημα από τα άγρια χαράματα για τα περισσότερα μέλη της αποστολής που είχαν χρέωση να σερβίρουν το πρωινό με την χωριάτικη. Η επίσημη εκδοχή λέει ότι το σερβίρισαν με χαμόγελο στα χείλη και αντάρτικα. Η δική μου εκδοχή –που είμαι μίζερος και στριμμένος- είναι ότι έκαναν μπόλικα σάουντ τσεκ γιατί ξεχνούσαν τα λόγια και βασικά νύσταζαν.
Και μετά διμερείς συναντήσεις και διεθνισμός. Όπου κάποιοι το βλέπουν ως ευκαιρία για χαρά και δημιουργικές γνωριμίες. Κι εγώ ως πηγή ευθύνης κι άγχους να συνεννοηθώ σωστά με τους άλλους και να μην κάνω λάθος στη μετάφραση. Διαφορά ψυχολογίας.
Φέρω βαρέως κάθε λάθος, την κόλαση των άλλων που κρέμονται από μένα, κουράζομαι από τις φράσεις επιπέδου έι τζέι κι αγχώνομαι σα να έδινα εξετάσεις. Αυτό ακριβώς άλλωστε είναι κι η ζωή μας. Ένας μαραθώνιος εξετάσεων όπου κόβεσαι μια και καλή στο τέλος.
Ώσπου κάπου μπερδεύεις τις γλώσσες, παθαίνεις πολιτισμικό σοκ κι ανακαλύπτεις τη μαγεία της εσπεράντο που είναι λίγο απ’ όλα. Καμ γουίθ μι για να τη βρεις.
Κι εκεί που είσαι χαμένος στη μετάφραση, σε πιάνουν τα φροϋδικά κι η επιθυμία να τα εγκαταλείψεις όλα και να γυρίσεις στην απόλυτη ασφάλεια που είναι η κοιλιά της μάνας. Και σε κοινωνικό επίπεδο η σοβιετία κι η αγκαλιά της μαμάς πατρίδας. Που αφήνει τα παιδιά ευνουχισμένα μόγγολα κι αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν πήραν την κατάσταση στα χέρια τους να την υπερασπιστούν όταν πέθαινε.
Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία. Κι η επιστροφή στη σκλαβιά των τεσσάρων ελευθεριών του κεφαλαίου, των αόρατων δεσμών και της αφηρημένης ελευθερίας χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Η ελευθερία για να είναι πραγματική, πρέπει να νοείται θετικά. Όχι μόνο ελευθερία από, αλλά κι ελευθερία για να. Να έχεις τους όρους και τα εφόδια για να κάνεις αυτό που θες κι ονειρεύεσαι.
Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά είναι κόμπλεξ που ξεπερνιούνται –εκτός από αυτό της ήττας στο 91’ που ακόμα μας κατατρύχει. Ειδικά αν ακούσεις τη μετάφραση των τούρκων που είναι για τα σκυλιά -κομματικής ράτσας και καλά εκπαιδευμένα να την ακούν χωρίς να βαριούνται φουσκώνονας τα στήθη από διεθνιστική περηφάνια.
Μα πώς ακριβώς βοηθάει αυτό τους τούρκους να ατσαλώσουν συνειδήσεις; Χάνει που χάνει απ’ τη μεταφορά σε άλλη γλώσσα, αν είναι κακή κι η μετάφραση...
Και γιατί όλοι μιλάνε στη γλώσσα τους κι εμείς με τα ωραία μας ελληνικά τα λέμε όλα στα εγγλέζικα; Σε ποιο ακριβώς σημείο ξεφεύγω και γίνομαι σταλινικός που το βλέπει στενά εθνικά;
Άβυσσος η τουρκική πραγματικότητα. Ένας γρίφος τυλιγμένος σ' ένα μυστήριο μέσα σ' ένα αίνιγμα, που έλεγε κι ο τσώρτσιλ για τη σοβιετία.
Οι δικοί τους δημόσιοι υπάλληλοι απαγορεύεται βάση συντάγματος να απεργήσουν. Κι όταν ζητούσαν πληροφορίες για τα αίτια και την αφορμή του δεκέμβρη, τα έχαναν. Έγινε εξέγερση επειδή η αστυνομία σκότωσε ένα παιδί; Μα εδώ σκοτώνει πολλούς και συνέχεια.
Κάποια επίλεκτα μέλη της ελληνικής αποστολής συγκρότησαν τη φράξια δίχως μπλούζα και κυκλοφορούσαν γυμνόστηθα (γυναικείες συμμετοχές δεν υπήρξαν). Κι οι υπόλοιποι τους κοίταζαν με απορία, όπως εμείς τα απλωμένα ρούχα μας κάθε πρωί που ήταν μούσκεμα απ’ την υγρασία.
Κολυμπούσαμε στον ιδρώτα κι οι σκηνές μας στη σκόνη. Ζωγράφισα με το δάχτυλο ένα σφυροδρέπανο στη δικιά μας να την ξεχωρίζω. Κι ο κοντόχοντρος έψαχνε νυχοκόπτες για την κούρα του σαν εκείνο τον τύπο του μπρεχτ που είναι χωμένος στα σκατά ως το λαιμό, αλλά θέλει να κρατήσει τα νύχια του καθαρά.
Κι ένας σφος που είναι στο χείλος του γκρεμού της νΚα να μου λέει πως διαβάζοντας το μπλοκ στην αρχή, με είχε περάσει για ασφαλίτη. Ώσπου με είδε από κοντά και του έφυγαν οι υποψίες. Τώρα έγιναν βεβαιότητα. Με έβλεπε να κρατάω και σημειώσεις για τους γύρω μου σαν χαφιές και του θύμιζα τροντ σόλιντ στον οσφπ.
Σόλιντ εζ ε ροκ από ιδεολογικής άποψης.
Και μετά αθλοπαιδιές και ποδόσφαιρο, όπου αφήσαμε τους άλλους να τρέχουν και πήραμε το παιχνίδι με λεβεντιά και τακτική ρεχάγκελ. Και ντεμέκ σύγκρουση με τους τουρκογερμανούς στην κερκίδα που βρήκαν παρηγοριά για την ήττα στις μαζορέτες μας γιατί το ποδόσφαιρο είναι διεθνής γλώσσα (άσχετο). Κι έτσι στο επόμενο παιχνίδι δεν τις είχαμε, γιατί το κονέ είχε γίνει κι εξέλιπε το κίνητρο για μπάλα και φίλαθλο πνεύμα.
Κι η ρόζα; Μπα. Άστο καλύτερα. Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλει.
Το βράδυ είχαμε εαακ-ήθος-πολιτισμός με ναρίτισσες πάνω σε καρέκλες –ελλείψει τραπεζιού- και τραγούδια με πολιτικό μήνυμα. Πρέζα όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς δικτάτορας… σε σπαστά ελληνικά από τούρκικο συγκρότημα. Μάλλον είναι σμυρναίικα όπως μας είπε μια συντρόφισσα, φανατική οπαδός του ολοκληρωτικού.
Δεν υπήρχαν πιάτα, μπουκάλια και γαρδένιες, αλλά ταξική αρένα με χαλίκια και –κινούμενη ιδεολογική- άμμο, να σηκώνει τη σκόνη του χρόνου και να θολώνει ακόμα πιο πολύ το ήδη θολό πολιτικό τοπίο για την πολιτική φύση του ναρ.
Τι πλαστήρας, τι παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά και χορεύουν στον ίδιο ανατολίτικο ρυθμό αποδεικνύοντας πού πραγματικά ανήκουμε. Λαοί φτιαγμένοι από άλλη ράτσα που με τα χρόνια αναμείχθηκαν κι έγιναν αδέλφια με δεσμούς αίματος που πότισε απλόχερα μικρασία και βαλκάνια.
Αυτό που τους ενώνει είναι η φιγούρα του καραγκιόζη με την ελληνική ψυχή-πονηριά και το τούρκικο όνομα.
Δηλώνω ευτυχής που πρόλαβα ως παιδί να δω παραστάσεις του απ' το σπαθάρη στο παιδικό πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης. Κι ακόμα περισσότερο που γνώρισα έναν γνήσιο σωσία του στην κατασκήνωση να ενσαρκώνει τη φιλία των δυο λαών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανατολής -αργοί ρυθμοί, πυκνό τρίχωμα- αφήνοντας όλους τους άλλους κομπάρσους στη σκιά του να παίζουν θέατρο, ως τη μέρα της αναχώρησής του.
Συγγενής της μεγάλης σταρ και πολιτικού τζιοβάννας φραγκούλη, παρουσιάστριας του πες το και θα γίνει. Ο τζιοβάνης έχει μεγαλύτερο ταλέντο παρουσιαστή, αλλά η μικρή οθόνη είναι πολύ μικρή για να το χωρέσει και να το αναδείξει.
Εμπνευστής κι ερμηνευτής του διεθνιστικού συνθήματος: Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, κεμπάπ, καφέ, καζάν ντιμπί.
Ε, τώρα καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι πολύ αστείο καθαυτό. Γελάς με το άτομο και τον τρόπο του, όχι με την ουσία.
Επ’ ευκαιρίας να ενισχύσουμε και τη βρώμα που βγήκε στην ελληνική αποστολή και να του ευχηθούμε όλοι μαζί καλά στέφανα. Ήδη πάντως έκανε τις πρώτες πρόβες για το γαμήλιο ταγκό στο αντίστοιχο workshop με έναν δίμετρο γορίλα από άλλη αποστολή.
Πιθανόν κι η νυφούλα να είναι αντίστοιχων διαστάσεων, γιατί ο ίδιος κατά βάθος δεν ήθελε ακόμα να φύγει, αλλά ήταν τρομοκρατημένος στο ενδεχόμενο να αργήσει έστω και μία μέρα.
Οπότε ας του ευχηθούμε καλύτερα του χρόνου τέτοια μέρα να είναι ζωντανός, με σχέση –για να σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ ωριμότητας- και βασικά μαζί μας.
Τζιοβάνη αλάνι για πάντα στην πλατεία
Με φρέντο και καζάν ντιμπί να γράφεις ιστορία
Στο κείμενο της έκτης μέρας: διεθνισμός, διμερείς επαφές και μια μαρτυρία από οαχάκα
Παρεμπιπτόντως: Ζητούνται άτομα παρά τω σάββα για συμμετοχή στο οαμέρα.
Υγ: I tell you, we must die...
Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα πέμπτη
Εναλλακτικός τίτλος: Πες το και θα γίνει
Η πέμπτη μέρα είχε ξύπνημα από τα άγρια χαράματα για τα περισσότερα μέλη της αποστολής που είχαν χρέωση να σερβίρουν το πρωινό με την χωριάτικη. Η επίσημη εκδοχή λέει ότι το σερβίρισαν με χαμόγελο στα χείλη και αντάρτικα. Η δική μου εκδοχή –που είμαι μίζερος και στριμμένος- είναι ότι έκαναν μπόλικα σάουντ τσεκ γιατί ξεχνούσαν τα λόγια και βασικά νύσταζαν.
Και μετά διμερείς συναντήσεις και διεθνισμός. Όπου κάποιοι το βλέπουν ως ευκαιρία για χαρά και δημιουργικές γνωριμίες. Κι εγώ ως πηγή ευθύνης κι άγχους να συνεννοηθώ σωστά με τους άλλους και να μην κάνω λάθος στη μετάφραση. Διαφορά ψυχολογίας.
Φέρω βαρέως κάθε λάθος, την κόλαση των άλλων που κρέμονται από μένα, κουράζομαι από τις φράσεις επιπέδου έι τζέι κι αγχώνομαι σα να έδινα εξετάσεις. Αυτό ακριβώς άλλωστε είναι κι η ζωή μας. Ένας μαραθώνιος εξετάσεων όπου κόβεσαι μια και καλή στο τέλος.
Ώσπου κάπου μπερδεύεις τις γλώσσες, παθαίνεις πολιτισμικό σοκ κι ανακαλύπτεις τη μαγεία της εσπεράντο που είναι λίγο απ’ όλα. Καμ γουίθ μι για να τη βρεις.
Κι εκεί που είσαι χαμένος στη μετάφραση, σε πιάνουν τα φροϋδικά κι η επιθυμία να τα εγκαταλείψεις όλα και να γυρίσεις στην απόλυτη ασφάλεια που είναι η κοιλιά της μάνας. Και σε κοινωνικό επίπεδο η σοβιετία κι η αγκαλιά της μαμάς πατρίδας. Που αφήνει τα παιδιά ευνουχισμένα μόγγολα κι αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν πήραν την κατάσταση στα χέρια τους να την υπερασπιστούν όταν πέθαινε.
Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία. Κι η επιστροφή στη σκλαβιά των τεσσάρων ελευθεριών του κεφαλαίου, των αόρατων δεσμών και της αφηρημένης ελευθερίας χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Η ελευθερία για να είναι πραγματική, πρέπει να νοείται θετικά. Όχι μόνο ελευθερία από, αλλά κι ελευθερία για να. Να έχεις τους όρους και τα εφόδια για να κάνεις αυτό που θες κι ονειρεύεσαι.
Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά είναι κόμπλεξ που ξεπερνιούνται –εκτός από αυτό της ήττας στο 91’ που ακόμα μας κατατρύχει. Ειδικά αν ακούσεις τη μετάφραση των τούρκων που είναι για τα σκυλιά -κομματικής ράτσας και καλά εκπαιδευμένα να την ακούν χωρίς να βαριούνται φουσκώνονας τα στήθη από διεθνιστική περηφάνια.
Μα πώς ακριβώς βοηθάει αυτό τους τούρκους να ατσαλώσουν συνειδήσεις; Χάνει που χάνει απ’ τη μεταφορά σε άλλη γλώσσα, αν είναι κακή κι η μετάφραση...
Και γιατί όλοι μιλάνε στη γλώσσα τους κι εμείς με τα ωραία μας ελληνικά τα λέμε όλα στα εγγλέζικα; Σε ποιο ακριβώς σημείο ξεφεύγω και γίνομαι σταλινικός που το βλέπει στενά εθνικά;
Άβυσσος η τουρκική πραγματικότητα. Ένας γρίφος τυλιγμένος σ' ένα μυστήριο μέσα σ' ένα αίνιγμα, που έλεγε κι ο τσώρτσιλ για τη σοβιετία.
Οι δικοί τους δημόσιοι υπάλληλοι απαγορεύεται βάση συντάγματος να απεργήσουν. Κι όταν ζητούσαν πληροφορίες για τα αίτια και την αφορμή του δεκέμβρη, τα έχαναν. Έγινε εξέγερση επειδή η αστυνομία σκότωσε ένα παιδί; Μα εδώ σκοτώνει πολλούς και συνέχεια.
Κάποια επίλεκτα μέλη της ελληνικής αποστολής συγκρότησαν τη φράξια δίχως μπλούζα και κυκλοφορούσαν γυμνόστηθα (γυναικείες συμμετοχές δεν υπήρξαν). Κι οι υπόλοιποι τους κοίταζαν με απορία, όπως εμείς τα απλωμένα ρούχα μας κάθε πρωί που ήταν μούσκεμα απ’ την υγρασία.
Κολυμπούσαμε στον ιδρώτα κι οι σκηνές μας στη σκόνη. Ζωγράφισα με το δάχτυλο ένα σφυροδρέπανο στη δικιά μας να την ξεχωρίζω. Κι ο κοντόχοντρος έψαχνε νυχοκόπτες για την κούρα του σαν εκείνο τον τύπο του μπρεχτ που είναι χωμένος στα σκατά ως το λαιμό, αλλά θέλει να κρατήσει τα νύχια του καθαρά.
Κι ένας σφος που είναι στο χείλος του γκρεμού της νΚα να μου λέει πως διαβάζοντας το μπλοκ στην αρχή, με είχε περάσει για ασφαλίτη. Ώσπου με είδε από κοντά και του έφυγαν οι υποψίες. Τώρα έγιναν βεβαιότητα. Με έβλεπε να κρατάω και σημειώσεις για τους γύρω μου σαν χαφιές και του θύμιζα τροντ σόλιντ στον οσφπ.
Σόλιντ εζ ε ροκ από ιδεολογικής άποψης.
Και μετά αθλοπαιδιές και ποδόσφαιρο, όπου αφήσαμε τους άλλους να τρέχουν και πήραμε το παιχνίδι με λεβεντιά και τακτική ρεχάγκελ. Και ντεμέκ σύγκρουση με τους τουρκογερμανούς στην κερκίδα που βρήκαν παρηγοριά για την ήττα στις μαζορέτες μας γιατί το ποδόσφαιρο είναι διεθνής γλώσσα (άσχετο). Κι έτσι στο επόμενο παιχνίδι δεν τις είχαμε, γιατί το κονέ είχε γίνει κι εξέλιπε το κίνητρο για μπάλα και φίλαθλο πνεύμα.
Κι η ρόζα; Μπα. Άστο καλύτερα. Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλει.
Το βράδυ είχαμε εαακ-ήθος-πολιτισμός με ναρίτισσες πάνω σε καρέκλες –ελλείψει τραπεζιού- και τραγούδια με πολιτικό μήνυμα. Πρέζα όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς δικτάτορας… σε σπαστά ελληνικά από τούρκικο συγκρότημα. Μάλλον είναι σμυρναίικα όπως μας είπε μια συντρόφισσα, φανατική οπαδός του ολοκληρωτικού.
Δεν υπήρχαν πιάτα, μπουκάλια και γαρδένιες, αλλά ταξική αρένα με χαλίκια και –κινούμενη ιδεολογική- άμμο, να σηκώνει τη σκόνη του χρόνου και να θολώνει ακόμα πιο πολύ το ήδη θολό πολιτικό τοπίο για την πολιτική φύση του ναρ.
Τι πλαστήρας, τι παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά και χορεύουν στον ίδιο ανατολίτικο ρυθμό αποδεικνύοντας πού πραγματικά ανήκουμε. Λαοί φτιαγμένοι από άλλη ράτσα που με τα χρόνια αναμείχθηκαν κι έγιναν αδέλφια με δεσμούς αίματος που πότισε απλόχερα μικρασία και βαλκάνια.
Αυτό που τους ενώνει είναι η φιγούρα του καραγκιόζη με την ελληνική ψυχή-πονηριά και το τούρκικο όνομα.
Δηλώνω ευτυχής που πρόλαβα ως παιδί να δω παραστάσεις του απ' το σπαθάρη στο παιδικό πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης. Κι ακόμα περισσότερο που γνώρισα έναν γνήσιο σωσία του στην κατασκήνωση να ενσαρκώνει τη φιλία των δυο λαών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανατολής -αργοί ρυθμοί, πυκνό τρίχωμα- αφήνοντας όλους τους άλλους κομπάρσους στη σκιά του να παίζουν θέατρο, ως τη μέρα της αναχώρησής του.
Συγγενής της μεγάλης σταρ και πολιτικού τζιοβάννας φραγκούλη, παρουσιάστριας του πες το και θα γίνει. Ο τζιοβάνης έχει μεγαλύτερο ταλέντο παρουσιαστή, αλλά η μικρή οθόνη είναι πολύ μικρή για να το χωρέσει και να το αναδείξει.
Εμπνευστής κι ερμηνευτής του διεθνιστικού συνθήματος: Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, κεμπάπ, καφέ, καζάν ντιμπί.
Ε, τώρα καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι πολύ αστείο καθαυτό. Γελάς με το άτομο και τον τρόπο του, όχι με την ουσία.
Επ’ ευκαιρίας να ενισχύσουμε και τη βρώμα που βγήκε στην ελληνική αποστολή και να του ευχηθούμε όλοι μαζί καλά στέφανα. Ήδη πάντως έκανε τις πρώτες πρόβες για το γαμήλιο ταγκό στο αντίστοιχο workshop με έναν δίμετρο γορίλα από άλλη αποστολή.
Πιθανόν κι η νυφούλα να είναι αντίστοιχων διαστάσεων, γιατί ο ίδιος κατά βάθος δεν ήθελε ακόμα να φύγει, αλλά ήταν τρομοκρατημένος στο ενδεχόμενο να αργήσει έστω και μία μέρα.
Οπότε ας του ευχηθούμε καλύτερα του χρόνου τέτοια μέρα να είναι ζωντανός, με σχέση –για να σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ ωριμότητας- και βασικά μαζί μας.
Τζιοβάνη αλάνι για πάντα στην πλατεία
Με φρέντο και καζάν ντιμπί να γράφεις ιστορία
Στο κείμενο της έκτης μέρας: διεθνισμός, διμερείς επαφές και μια μαρτυρία από οαχάκα
Παρεμπιπτόντως: Ζητούνται άτομα παρά τω σάββα για συμμετοχή στο οαμέρα.
Υγ: I tell you, we must die...
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
Η Σμύρνη μάνα μ’ καίγεται
Το πιο εκνευριστικό με τους τούρκους οικοδεσπότες είναι ότι στήνουν χορό όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Από τις τουαλέτες, μέχρι τα μαγειρεία και την ουρά για το φαγητό. Έναν περίεργο χορό όπου πιάνονται απ’ το μικρό το δαχτυλάκι –να τελικά πού χρησιμεύει- και κινούν κυκλικά τα χέρια, σα να τραβάνε κουπί.
Ο χορός είναι όπλο των λαών, ενάντια στην απαλεψιά και τη ζωή που είναι δύσκολη. Αλλά όσο πιο απάλευτη είναι η ζωή, τόσο περισσότερο χορεύει ο κόσμος για να ξεχάσει τις αλυσίδες του –αντί να τις χάσει απλώς και να χορέψει στο ταψί τα αφεντικά του. Κι αν είναι όντως έτσι, αρχίζω να ανησυχώ για το νησί της επανάστασης όπου ακούν και χορεύουν ρούμπα όλη την ώρα.
Κι είναι κι άλλα πολλά. Το ξέσπασμα του πολεμιστή πριν τη μάχη, η υπέρβαση του φόβου και της ύπαρξής του. Το ξέσπασμα του λαού πριν από κάθε μικρή μάχη που έχει να δώσει στην καθημερινή του ζωή. Ο πόνος, ο έρωτας, οι παραδόσεις και τα συναισθήματα.
Κι ένα σωρό άλλα που είναι αμφίβολο αν τα σκέφτονται και τα βιώνουν όσοι χορεύουν. Οι περισσότεροι χουφτώνουν, κάνουν επίδειξη, ή απλώς εκτονώνονται. Αλλά έχουν και μια σειρά επιχειρήματα να σου αποδείξουν γιατί δεν είναι έτσι.
Διασκεδάζουμε με πολιτικό άλλοθι. Και μιζεριάζουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για να διαφέρουμε από τους άλλους. Πετάμε μαζί με τα απόνερα το μωρό. Και μαζί με τους χαζοχαρούμενους την χαρά που αγνοείται και την βγάλαμε ερήμην ένοχη.
Αλλά για πρώτη φορά έχουμε διεθνιστική επιχειρηματολογία, ντεμέκ μη αντικοινωνική, που δεν απαξιώνει τις παραδόσεις, το λαϊκό στοιχείο, τα αρχέγονα ένστικτα και δε συμμαζεύεται.
Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους χορούς, είπε η δομινικανή συντρόφισσα. Οι δικοί μας είναι πάντα με ζευγάρια.
Πες τα χρυσόστομη! Μου χαρίζεις αυτό τον χορό;
Κι εσύ γιατί δεν χορεύεις; ρώτησε ο καψιμιτζής. Δεν έχεις καλή σχέση με το αυθόρμητο;
Κοίτα να δεις που μέσω φρόιντ θα βγάλουμε πολιτική φλέβα.
Η τέταρτη μέρα περιελάμβανε απόδραση απ’ το αλκατράζ κι εκδρομή στη σμύρνη με πρώτη στάση την παλιά πόλη. Αλλά τις παραδοσιακές ομορφιές τις συναντάς πια μόνο στα βιβλία της διδώς σωτηρίου. Η παλιά πόλη έχει γίνει ένα μοναστηράκι αλά τουρκ με στενούς δρόμους, όπου κυκλοφορούν ελεύθερα αυτοκίνητα.
Και μετά σε ένα ύψωμα παράκεντρα, όπου βλέπεις πιάτο την πόλη κι αφήνεις πίσω σου τα στρώματα της ατμόσφαιρας καθώς ανεβαίνεις με το ασανσέρ του ξενοδοχείου που το έχτισε κάποτε ένας πλούσιος εβραίος γιατί δεν υπήρχε τότε άλλος τρόπος για να ανέβει. Και λίγα τετράγωνα πιο πέρα, η αυθεντική φτώχεια και μια άγρια ομορφιά, που πιο πολύ τη λες άγρια, παρά ομορφιά. Αλλά είναι τέτοια γιατί δεν είναι προκάτ, όπως το παζάρι.
Όπου οι συντρόφισσες καλλωπίζαν το φαίνεσθαι με χρωματιστές πασμίνες. Κι εσύ να αναρωτιέσαι αν το κάνουν για να καλύψουν με παραλλαγή βαθύτερα κενά κι αν είναι θύματα του φορμαλισμού που δίνουν σημασία στη μορφή κι όχι στο περιεχόμενο.
Ή αν είναι που το όμορφο περιεχόμενο πρέπει να αναζητά αντίστοιχα όμορφες φόρμες για να εκφραστεί και να αναδειχτεί.
Ούτως ή άλλως είχαμε τις πιο όμορφες συντρόφισσες του κάμπινγκ και τη σοβαρότερη αποστολή, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται.
Ειδικά αν σκεφτείς πως το μόνο που ένοιαζε τις πασμινοφόρες συντρόφισσες ήταν να μην εκθέσω στο μπλοκ τα μικροαστικά, καταναλωτικά τους ένστικτα.
Και το παζάρεμα για την τελική τιμή που αν δεν το κάνεις τους προσβάλλεις και σε κυνηγάν από πίσω όπως στη ζωή του μπράιαν. Αλλά κανείς σφος δεν είχε θάρρος να το κάνει. Δεν είναι δα και προκηρύξεις για μοίρασμα, να νικήσει τις αναστολές του.
Κι ακούει και τη φωνή της συνείδησης μέσα του να του λέει ρυθμικά: δεν είναι για παζάρια και για διάλυση...
Και τι αγοράσαμε τελικά;
Χάντρες και καθρεφτάκια, όπως και στον ελληνοκουβανικό, αλλά αυτά αντί για τον τσε είχαν τον κεμάλ. Τους τα πήγαμε πεντακόσια χρόνια πριν και τώρα παίρνουν εκδίκηση και τα στέλνουν πίσω να τα αγοράσουμε οικειοθελώς. Εμπόριο να γίνεται...
Κι οι ταξιτζήδες που τρέχουν σαν τρελοί και νοσταλγείς τους ταρίφες της ελλάδας. Αλλά αν ο αντικειμενικός πολιτικός μας στόχος είναι η σύγκρουση, ο δικός μας τον πέτυχε με το παραπάνω και τράκαρε με ένα άλλο γιώτα χι.
Κι αν κάνουν όπως στα συγκρουόμενα και μας δώσουν δωρεάν έξτρα γύρο, θα λέμε ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός. Νικηφόρος δεν ξέρω, αλλά μοβόρικος θα ‘ναι σίγουρα.
Έχουν φαίνεται μέσα τους συσσωρευμένη ενέργεια και βγάζουν τα σπασμένα στο τιμόνι. Αυτό στα φροϋδικά λέγεται μετουσίωση. Κάποιοι σφοι διοχετεύουν τη δική τους στην οργάνωση. Και κάτι άλλοι που ξέρω στα μπλοκ και στο διαδίκτυο. Αν την κρατάς μέσα σου, κάπου τρελαίνεσαι και σε πιάνει κρίση υπερσυσσώρευσης, κυκλική κι επαναλαμβανόμενη.
Κι ήταν κι η ξεναγός μας η ζουχάλ που ασφυκτιά γιατί σκέφτεται ευρωπαϊκά -έχει και κάτι ιδεολογικές διαφωνίες- πίνει αλκοόλ στα κρυφά κάθε βράδυ κι ήταν μακράν ο πιο συμπαθητικός τούρκος/άλα που γνώρισα.
Άσε που ξέρει κι ισπανικά. Αλλά όταν ξέρεις τα βασικά η επικοινωνία περιορίζεται σε αυτά και μοιάζει με εξετάσεις προφορικών. Πώς σε λένε, πού μένεις, τι ωραία αυτά τα σπίτια και βράσε ρύζι. Με ρεβίθια.
Κι ήταν στα κοντά κι ένα δημοψήφισμα όπου είχαν να διαλέξουν μεταξύ πλαστήρα και παπάγου –στρατού κι εκκλησίας, αν κατάλαβα καλά- και το εμεπ καλεί σε αποχή.
Μια χώρα που έγινε δυτική με άγαρμπο τρόπο και τώρα φαίνεται άγαρμπη η ίδια, όπως και πολλές γυναίκες της για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Σαν βίαιοι ρυθμοί κολεκτιβοποίησης που δεν πήραν υπ’ όψιν τους, ανθρώπους και συνθήκες.
Κι αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία κάθε ασιατικής χώρας. Όπου ο καπιταλισμός επιβλήθηκε έξωθεν, κυρίως σαν βαρβαρότητα, γιατί δεν χρειάστηκε τίποτα προοδευτικό να τον επιβάλει.
Κι η ελλάδα στέκει στη μέση δύο κόσμων και παντρεύει ιδανικά δύση κι ανατολή χωρίς να ξέρει κι η ίδια πού ακριβώς ανήκει. Αλλά κρατάει κι απ’ τους δύο τα χειρότερα.
Είναι πάντα συγκινητικό να βρίσκεις πατριώτες στο εξωτερικό. Ειδικά ηλίθια πρόβατα που τρέμουν τους γκρίζους λύκους και στοιβάζονται στο μαντρί του εθνικισμού για να νιώσουν ασφάλεια πίσω από προστάτες κι εθνικούς νταβατζήδες.
Μας σύστησε να πάμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο για να το ενισχύσουμε, ο κοντόχοντρος άρχισε να της λέει για τα γκούντις και τους τούρκους μικροεβέ που πρέπει κι αυτούς να τους ενισχύσουμε κι αυτή φρίκαρε κι είπε στεγνά ότι είναι ρατσίστρια και μισεί τους τούρκους.
Εγώ πάλι τους έξω τους συμπάθησα πολύ περισσότερο από τους δικούς μας στο κάμπινγκ.
Γυρίσαμε στο αλκατράζ με ανεβασμένο ηθικό. Η πόλη ήταν μέτρια, κατώτερη των περιγραφών και θύμιζε κάπως θεσσαλονίκη. Αλλά η εμπειρία ήταν μοναδική. Σαν πενταήμερη, αλλά αυτή τη φορά με άτομα που πραγματικά συμπαθώ κι έχουν πλάκα.
Κι ύστερα επιστροφή στο ίδιο σκηνικό με τα συνεδριακά καρτελάκια μπροστά απ’ το μπλουζάκι με τον τσε. Και τους τούρκους με τη σταλινική ιδεολογία και τον τρόπο ζωής σύριζα.
Μα πες μου, έχεις ξαναδείς σταλινικούς συριζαίους; Α, ναι. Την κοε.
Για μια μέρα όμως οι πέτρες έσπαγαν πιο εύκολα και με χαμόγελο...
Υγ: η κε του μπλοκ διαψεύδει κατηγορηματικά οποιαδήποτε σχέση δική της, ή της αποστολής με τις φωτιές που ξέσπασαν πρόσφατα στην ευρύτερη περιοχή της σμύρνης κι αναφέρει ενημερωτικά απλώς ότι μετά από εμάς στο κάμπινγκ θα πήγαιναν κάποιοι τροτσκιστές.
Ρε μήπως μπέρδεψαν τα κάμπινγκ εκεί στη νΚα;
Ο χορός είναι όπλο των λαών, ενάντια στην απαλεψιά και τη ζωή που είναι δύσκολη. Αλλά όσο πιο απάλευτη είναι η ζωή, τόσο περισσότερο χορεύει ο κόσμος για να ξεχάσει τις αλυσίδες του –αντί να τις χάσει απλώς και να χορέψει στο ταψί τα αφεντικά του. Κι αν είναι όντως έτσι, αρχίζω να ανησυχώ για το νησί της επανάστασης όπου ακούν και χορεύουν ρούμπα όλη την ώρα.
Κι είναι κι άλλα πολλά. Το ξέσπασμα του πολεμιστή πριν τη μάχη, η υπέρβαση του φόβου και της ύπαρξής του. Το ξέσπασμα του λαού πριν από κάθε μικρή μάχη που έχει να δώσει στην καθημερινή του ζωή. Ο πόνος, ο έρωτας, οι παραδόσεις και τα συναισθήματα.
Κι ένα σωρό άλλα που είναι αμφίβολο αν τα σκέφτονται και τα βιώνουν όσοι χορεύουν. Οι περισσότεροι χουφτώνουν, κάνουν επίδειξη, ή απλώς εκτονώνονται. Αλλά έχουν και μια σειρά επιχειρήματα να σου αποδείξουν γιατί δεν είναι έτσι.
Διασκεδάζουμε με πολιτικό άλλοθι. Και μιζεριάζουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για να διαφέρουμε από τους άλλους. Πετάμε μαζί με τα απόνερα το μωρό. Και μαζί με τους χαζοχαρούμενους την χαρά που αγνοείται και την βγάλαμε ερήμην ένοχη.
Αλλά για πρώτη φορά έχουμε διεθνιστική επιχειρηματολογία, ντεμέκ μη αντικοινωνική, που δεν απαξιώνει τις παραδόσεις, το λαϊκό στοιχείο, τα αρχέγονα ένστικτα και δε συμμαζεύεται.
Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς τους χορούς, είπε η δομινικανή συντρόφισσα. Οι δικοί μας είναι πάντα με ζευγάρια.
Πες τα χρυσόστομη! Μου χαρίζεις αυτό τον χορό;
Κι εσύ γιατί δεν χορεύεις; ρώτησε ο καψιμιτζής. Δεν έχεις καλή σχέση με το αυθόρμητο;
Κοίτα να δεις που μέσω φρόιντ θα βγάλουμε πολιτική φλέβα.
Η τέταρτη μέρα περιελάμβανε απόδραση απ’ το αλκατράζ κι εκδρομή στη σμύρνη με πρώτη στάση την παλιά πόλη. Αλλά τις παραδοσιακές ομορφιές τις συναντάς πια μόνο στα βιβλία της διδώς σωτηρίου. Η παλιά πόλη έχει γίνει ένα μοναστηράκι αλά τουρκ με στενούς δρόμους, όπου κυκλοφορούν ελεύθερα αυτοκίνητα.
Και μετά σε ένα ύψωμα παράκεντρα, όπου βλέπεις πιάτο την πόλη κι αφήνεις πίσω σου τα στρώματα της ατμόσφαιρας καθώς ανεβαίνεις με το ασανσέρ του ξενοδοχείου που το έχτισε κάποτε ένας πλούσιος εβραίος γιατί δεν υπήρχε τότε άλλος τρόπος για να ανέβει. Και λίγα τετράγωνα πιο πέρα, η αυθεντική φτώχεια και μια άγρια ομορφιά, που πιο πολύ τη λες άγρια, παρά ομορφιά. Αλλά είναι τέτοια γιατί δεν είναι προκάτ, όπως το παζάρι.
Όπου οι συντρόφισσες καλλωπίζαν το φαίνεσθαι με χρωματιστές πασμίνες. Κι εσύ να αναρωτιέσαι αν το κάνουν για να καλύψουν με παραλλαγή βαθύτερα κενά κι αν είναι θύματα του φορμαλισμού που δίνουν σημασία στη μορφή κι όχι στο περιεχόμενο.
Ή αν είναι που το όμορφο περιεχόμενο πρέπει να αναζητά αντίστοιχα όμορφες φόρμες για να εκφραστεί και να αναδειχτεί.
Ούτως ή άλλως είχαμε τις πιο όμορφες συντρόφισσες του κάμπινγκ και τη σοβαρότερη αποστολή, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται.
Ειδικά αν σκεφτείς πως το μόνο που ένοιαζε τις πασμινοφόρες συντρόφισσες ήταν να μην εκθέσω στο μπλοκ τα μικροαστικά, καταναλωτικά τους ένστικτα.
Και το παζάρεμα για την τελική τιμή που αν δεν το κάνεις τους προσβάλλεις και σε κυνηγάν από πίσω όπως στη ζωή του μπράιαν. Αλλά κανείς σφος δεν είχε θάρρος να το κάνει. Δεν είναι δα και προκηρύξεις για μοίρασμα, να νικήσει τις αναστολές του.
Κι ακούει και τη φωνή της συνείδησης μέσα του να του λέει ρυθμικά: δεν είναι για παζάρια και για διάλυση...
Και τι αγοράσαμε τελικά;
Χάντρες και καθρεφτάκια, όπως και στον ελληνοκουβανικό, αλλά αυτά αντί για τον τσε είχαν τον κεμάλ. Τους τα πήγαμε πεντακόσια χρόνια πριν και τώρα παίρνουν εκδίκηση και τα στέλνουν πίσω να τα αγοράσουμε οικειοθελώς. Εμπόριο να γίνεται...
Κι οι ταξιτζήδες που τρέχουν σαν τρελοί και νοσταλγείς τους ταρίφες της ελλάδας. Αλλά αν ο αντικειμενικός πολιτικός μας στόχος είναι η σύγκρουση, ο δικός μας τον πέτυχε με το παραπάνω και τράκαρε με ένα άλλο γιώτα χι.
Κι αν κάνουν όπως στα συγκρουόμενα και μας δώσουν δωρεάν έξτρα γύρο, θα λέμε ο τρίτος γύρος θα είναι ο τελικός. Νικηφόρος δεν ξέρω, αλλά μοβόρικος θα ‘ναι σίγουρα.
Έχουν φαίνεται μέσα τους συσσωρευμένη ενέργεια και βγάζουν τα σπασμένα στο τιμόνι. Αυτό στα φροϋδικά λέγεται μετουσίωση. Κάποιοι σφοι διοχετεύουν τη δική τους στην οργάνωση. Και κάτι άλλοι που ξέρω στα μπλοκ και στο διαδίκτυο. Αν την κρατάς μέσα σου, κάπου τρελαίνεσαι και σε πιάνει κρίση υπερσυσσώρευσης, κυκλική κι επαναλαμβανόμενη.
Κι ήταν κι η ξεναγός μας η ζουχάλ που ασφυκτιά γιατί σκέφτεται ευρωπαϊκά -έχει και κάτι ιδεολογικές διαφωνίες- πίνει αλκοόλ στα κρυφά κάθε βράδυ κι ήταν μακράν ο πιο συμπαθητικός τούρκος/άλα που γνώρισα.
Άσε που ξέρει κι ισπανικά. Αλλά όταν ξέρεις τα βασικά η επικοινωνία περιορίζεται σε αυτά και μοιάζει με εξετάσεις προφορικών. Πώς σε λένε, πού μένεις, τι ωραία αυτά τα σπίτια και βράσε ρύζι. Με ρεβίθια.
Κι ήταν στα κοντά κι ένα δημοψήφισμα όπου είχαν να διαλέξουν μεταξύ πλαστήρα και παπάγου –στρατού κι εκκλησίας, αν κατάλαβα καλά- και το εμεπ καλεί σε αποχή.
Μια χώρα που έγινε δυτική με άγαρμπο τρόπο και τώρα φαίνεται άγαρμπη η ίδια, όπως και πολλές γυναίκες της για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Σαν βίαιοι ρυθμοί κολεκτιβοποίησης που δεν πήραν υπ’ όψιν τους, ανθρώπους και συνθήκες.
Κι αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία κάθε ασιατικής χώρας. Όπου ο καπιταλισμός επιβλήθηκε έξωθεν, κυρίως σαν βαρβαρότητα, γιατί δεν χρειάστηκε τίποτα προοδευτικό να τον επιβάλει.
Κι η ελλάδα στέκει στη μέση δύο κόσμων και παντρεύει ιδανικά δύση κι ανατολή χωρίς να ξέρει κι η ίδια πού ακριβώς ανήκει. Αλλά κρατάει κι απ’ τους δύο τα χειρότερα.
Είναι πάντα συγκινητικό να βρίσκεις πατριώτες στο εξωτερικό. Ειδικά ηλίθια πρόβατα που τρέμουν τους γκρίζους λύκους και στοιβάζονται στο μαντρί του εθνικισμού για να νιώσουν ασφάλεια πίσω από προστάτες κι εθνικούς νταβατζήδες.
Μας σύστησε να πάμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο για να το ενισχύσουμε, ο κοντόχοντρος άρχισε να της λέει για τα γκούντις και τους τούρκους μικροεβέ που πρέπει κι αυτούς να τους ενισχύσουμε κι αυτή φρίκαρε κι είπε στεγνά ότι είναι ρατσίστρια και μισεί τους τούρκους.
Εγώ πάλι τους έξω τους συμπάθησα πολύ περισσότερο από τους δικούς μας στο κάμπινγκ.
Γυρίσαμε στο αλκατράζ με ανεβασμένο ηθικό. Η πόλη ήταν μέτρια, κατώτερη των περιγραφών και θύμιζε κάπως θεσσαλονίκη. Αλλά η εμπειρία ήταν μοναδική. Σαν πενταήμερη, αλλά αυτή τη φορά με άτομα που πραγματικά συμπαθώ κι έχουν πλάκα.
Κι ύστερα επιστροφή στο ίδιο σκηνικό με τα συνεδριακά καρτελάκια μπροστά απ’ το μπλουζάκι με τον τσε. Και τους τούρκους με τη σταλινική ιδεολογία και τον τρόπο ζωής σύριζα.
Μα πες μου, έχεις ξαναδείς σταλινικούς συριζαίους; Α, ναι. Την κοε.
Για μια μέρα όμως οι πέτρες έσπαγαν πιο εύκολα και με χαμόγελο...
Υγ: η κε του μπλοκ διαψεύδει κατηγορηματικά οποιαδήποτε σχέση δική της, ή της αποστολής με τις φωτιές που ξέσπασαν πρόσφατα στην ευρύτερη περιοχή της σμύρνης κι αναφέρει ενημερωτικά απλώς ότι μετά από εμάς στο κάμπινγκ θα πήγαιναν κάποιοι τροτσκιστές.
Ρε μήπως μπέρδεψαν τα κάμπινγκ εκεί στη νΚα;
Κυριακή 22 Αυγούστου 2010
Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς
Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα τρίτη
Λόγω της ημέρας (η ζέστη, τα λόγια του παπά) θα κολλούσε να μπει σήμερα το κείμενο για την εκδρομή στη σμύρνη. Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο. Σήμερα θα εκπέμψουμε σε άλλα μήκη, πιο φιλοσοφικά, περί αμπέλων κι υδάτων.
Εμείς οι κομμουνιστές δεν κρυώνουμε. Ούτε υποφέρουμε από τη ζέστη. Επίσης δεν πεινάμε και δεν γκρινιάζουμε. Δεν έχουμε αντιλήψεις, παρά μόνο πειθαρχία εργοστασίου. Δε βαριόμαστε σε ανούσιες εκδηλώσεις. Δεν έχουμε κενά κι απορίες όταν δε μας καλύπτουν οι απαντήσεις. Τα καλύπτουμε εκ των έσω.
Δεν είμαστε μίζεροι. Έχουμε κομμουνιστική αισιοδοξία πως έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Από θάνατο. Κι εμείς να νικήσουμε θα βρούμε έναν δικτάτορα του προλεταριάτου να τους ξύσει όλους απ' το κάδρο.
Διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον κατεβατά και πολυσέλιδες πλατφόρμες. Συνήθως μας φαίνονται ελλιπή κι έχουμε να προσθέσουμε επιπλέον πράγματα. Υπερασπιζόμαστε με πάθος πρόσωπα και καταστάσεις για τα οποία αλλάζουμε γνώμη σε κάποια φάση της ζωής μας.
Μαθαίνουμε τους μισούς στίχους από τα αντάρτικα και μετά τους μπερδεύουμε. Αλλά εξακολουθούμε να ακούμε τραγούδια που γράφτηκαν –στην καλύτερη- τριάντα χρόνια πριν. Κι αν είμαι ρετρό μη με φοβάσαι. Κοντεύω κιόλας τριάντα χρονών.
Μαθαίνουμε με δίψα περιττές πληροφορίες ξεκομμένες από το προτσές της ζωής που εξελίσσεται μπροστά μας. Μαθαίνουμε να λέμε και να κάνουμε συνδικαλιές για να τη λέμε στον άλλο.
Κατά κανόνα έχουμε κοινωνικό έλλειμμα. Είμαστε ερωτευμένοι με την ίδια τη ζωή και σπανίως περισσεύουν συναισθήματα και για τους ανθρώπους γύρω μας.
Έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει...
Θέλουμε άλλους τρεις συντρόφους για να αλλάξουμε μια λάμπα πριν αποφασίσουμε τελικά ότι φταίει το σύστημα. Υιοθετούμε το δόγμα μπους στις συμμαχίες μας –ή μαζί μας ή εναντίον μας- ως υγιές αντίσωμα απέναντι στη λογική που θέλει μαζί μας όποιον δεν είναι εναντίον μας.
Ξέρουμε να αναλύουμε άριστα τις αντικειμενικές συνθήκες αλλά το χάνουμε κάπου με τα υποκείμενα. Διαδίδουμε ανοησίες περί έρωτα για να πηδήξουμε ή να πηδηχτούμε τζάμπα.
Διαθέτουμε απεριόριστη ώρα για την οργάνωση. Κατανοούμε την αναγκαιότητα να της διαθέσουμε ακόμα περισσότερη ακόμα κι όταν δε γίνεται. Και πετυχαίνουμε με τη μέρα ό,τι κι ο άγιαξ με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που μεγάλωνε τον χώρο και τις διαστάσεις του γηπέδου.
Διαθέτουμε ελάχιστη ώρα για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα γιατί συνήθως δε διαθέτουμε καν εαυτό.
Θέλουμε να κοινωνικοποιήσουμε τα μέσα παραγωγής και να παράγουμε έργο για την οργάνωση που είναι το καλύτερο μέσο κοινωνικοποίησης. Ο κοινός εχθρός μας είναι η κόλαση. Δηλ οι άλλοι όπως λέει κι ο σαρτρ.
Δεν πηγαίνουμε εκκλησία τις κυριακές γιατί έχουμε δουλειά στα γραφεία. Κατεβάσαμε το θεό από τον ουρανό στη γη. Τον βάλαμε σε μαυσωλείο και προσπαθούμε να γίνουμε κατ’ εικόνα κι ομοίωσή του. Αφήνουμε μούσια ως ιεραπόστολοι της αλήθειας που κηρύσσουν τζιχάντ στους αιρετικούς και τους άπιστους. Προσδοκούμε ανάσταση κινήματος και την έφοδό του στον ουρανό δια της αναλήψεως.
Αμήν.
Είναι λίγο τρομακτικό. Γιατί γίναμε κομμουνιστές ρε σύντροφε;
Είναι τρελοί αυτοί οι κομμουνιστές. Αλλά είναι τα καλύτερα παιδιά.
Έρχονται από πολύ μακριά και μοιάζουν συχνά με εξωγήινοι.
Αλλά ήρθαν για να μείνουν ώσπου η γη να γίνει κόκκινη. Από ζωή.
. . . . . . . -.- -.- -.- -.-
Β. Η ερωτική σχέση είναι μια σχέση διαλεκτική, με δύο πόλους που αλληλεπιδρούν κι αναπτύσσονται και την οικοδομούν από κοινού σαν σοσιαλισμό. Κι η απιστία είναι κάτι σαν την παραοικονομία που έρχεται να καλύψει τα κενά της μονογαμικής σχέσης και του κεντρικού σχεδιασμού.
Για κάποιους η μονογαμία είναι αφύσικη κι απεχθής σαν μονοκομματικό σύστημα και σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα. Οι πιο πολλοί θέλουν την ασφάλεια της σχέσης και του σοβιετικού κράτους, αλλά και να ξεσκάν πού και πού με ταξίδια σε άλλες χώρες κι άλλες αγκαλιές. Διαλεκτική υπέρβαση; Ή μήπως διπλή ηθική και (μικρο)αστική υποκρισία;
Η απαγόρευση της εξόδου από τα εθνικά σύνορα είναι η θέληση της δικτατορίας του προλεταριάτου ενάντια στα μικροαστικά μας κατάλοιπα. Αλλά οι οπαδοί του μίσσιου βλέπουν τον έρωτα ως εικόνα από τα προσεχώς και την κομμουνιστική κοινωνία του μέλλοντος όπου δεν έχουν θέση οι κανόνες και οι απαγορεύσεις.
Οι γενιές που θα ζήσουν τότε, απαλλαγμένες από την κτητικότητα και τον καταναλωτισμό των ψυχών και του έρωτα –τις δυο όψεις στο νόμισμα της σημερινής αλλοτρίωσης- θα μπορούν να μας πουν περσότερα για το θέμα.
Ως τότε ο έρωτας θα είναι ένα πεδίο πρώιμου κι ανώριμου κομμουνισμού όπου κουβαλάμε μαζί μας τα ταξικά μας κατάλοιπα και κυρίως την ανωριμότητά μας.
Το θέμα είναι πώς τα διαχειριζόμαστε αυτά τα κατάλοιπα. Γιατί ο καθένας απλώς θεωρητικοποιεί τις πράξεις του και τους χαρίζει εκ των υστέρων ιδεολογικό άλλοθι για να τα ‘χει καλά με τον εαυτό του.
Κι η κατακερματισμένη πραγματικότητα μας διασπά μεταμοντέρνα σε χίλια κομμάτια κι άντε να τα μαζέψεις μετά σε κάτι ενιαίο και να αφιερωθείς σε ένα σύντροφο. Τους αλλάζεις σαν κανάλια στην τηλεόραση και χάνεις την ουσία στο ζάπινγκ.
Β2. Άφησέ με να φύγω λίγο μακριά σου κι όταν γυρίσω θα μοιραστούμε τη γύρη που μάζεψα όσο έλειπα και θα γευτούμε μαζί τη γλύκα της.
Ναι, αλλά όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, δεν έχεις μάτια για τίποτα άλλο.
Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα τέλος, αλλά αρχή της πραγματικής ιστορίας.
Δεν είναι ένας ακίνητος παράδεισος. Τέτοιος ήταν μόνο ο κόσμος της μπρεζνιεφικής στασιμότητας. Μέχρι που ήρθε ο επάρατος γκόρμπι με τη διχαλωτή γλώσσα και το μήλο της περεστρόικα να δείξει ότι δεν υπάρχει επί γης παράδεισος.
Μη σε παγιδέψουν σε καμιά βιτρίνα και σε παραδείσους τους χαθείς...
Κι η σχέση είναι μια διαρκής επανάσταση όπου εξελίσσεσαι μαζί με το σύντροφό σου και γίνεστε ένα σύνολο, μια διαλεκτική ενότητα, όπου ο ένας προϋποθέτει τον άλλο χωρίς να τον απορροφά πλήρως.
Είναι ζωώδης η φύση του ανθρώπου και τα ένστικτά του; Τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει απ’ τα ζώα; Η όρθια στάση που του επιτρέπει να βλέπει στα μάτια το σύντροφό του; Το ότι δεν κάνει σεξ για αναπαραγωγή αλλά για τη δική του ευχαρίστηση με το σύντροφο της επιλογής του; Η μήπως ότι διαμεσολαβεί κοινωνικά το ένστικτό του και το συνδέει με το συναίσθημα;
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η εκδήλωση για την κρίση ήταν πολύ βαρετή, με έξι ομιλητές, κλασικά κακή μετάφραση και πολύ ήλιο γιατί στη σκιά του εστιατορίου μιλούσαν οι βουλευτές της ντι λίνκε.
Ες αύριον τα σπουδαία...
Λόγω της ημέρας (η ζέστη, τα λόγια του παπά) θα κολλούσε να μπει σήμερα το κείμενο για την εκδρομή στη σμύρνη. Αλλά αυτό θα είναι το επόμενο. Σήμερα θα εκπέμψουμε σε άλλα μήκη, πιο φιλοσοφικά, περί αμπέλων κι υδάτων.
Εμείς οι κομμουνιστές δεν κρυώνουμε. Ούτε υποφέρουμε από τη ζέστη. Επίσης δεν πεινάμε και δεν γκρινιάζουμε. Δεν έχουμε αντιλήψεις, παρά μόνο πειθαρχία εργοστασίου. Δε βαριόμαστε σε ανούσιες εκδηλώσεις. Δεν έχουμε κενά κι απορίες όταν δε μας καλύπτουν οι απαντήσεις. Τα καλύπτουμε εκ των έσω.
Δεν είμαστε μίζεροι. Έχουμε κομμουνιστική αισιοδοξία πως έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη. Από θάνατο. Κι εμείς να νικήσουμε θα βρούμε έναν δικτάτορα του προλεταριάτου να τους ξύσει όλους απ' το κάδρο.
Διαβάζουμε με μεγάλο ενδιαφέρον κατεβατά και πολυσέλιδες πλατφόρμες. Συνήθως μας φαίνονται ελλιπή κι έχουμε να προσθέσουμε επιπλέον πράγματα. Υπερασπιζόμαστε με πάθος πρόσωπα και καταστάσεις για τα οποία αλλάζουμε γνώμη σε κάποια φάση της ζωής μας.
Μαθαίνουμε τους μισούς στίχους από τα αντάρτικα και μετά τους μπερδεύουμε. Αλλά εξακολουθούμε να ακούμε τραγούδια που γράφτηκαν –στην καλύτερη- τριάντα χρόνια πριν. Κι αν είμαι ρετρό μη με φοβάσαι. Κοντεύω κιόλας τριάντα χρονών.
Μαθαίνουμε με δίψα περιττές πληροφορίες ξεκομμένες από το προτσές της ζωής που εξελίσσεται μπροστά μας. Μαθαίνουμε να λέμε και να κάνουμε συνδικαλιές για να τη λέμε στον άλλο.
Κατά κανόνα έχουμε κοινωνικό έλλειμμα. Είμαστε ερωτευμένοι με την ίδια τη ζωή και σπανίως περισσεύουν συναισθήματα και για τους ανθρώπους γύρω μας.
Έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει...
Θέλουμε άλλους τρεις συντρόφους για να αλλάξουμε μια λάμπα πριν αποφασίσουμε τελικά ότι φταίει το σύστημα. Υιοθετούμε το δόγμα μπους στις συμμαχίες μας –ή μαζί μας ή εναντίον μας- ως υγιές αντίσωμα απέναντι στη λογική που θέλει μαζί μας όποιον δεν είναι εναντίον μας.
Ξέρουμε να αναλύουμε άριστα τις αντικειμενικές συνθήκες αλλά το χάνουμε κάπου με τα υποκείμενα. Διαδίδουμε ανοησίες περί έρωτα για να πηδήξουμε ή να πηδηχτούμε τζάμπα.
Διαθέτουμε απεριόριστη ώρα για την οργάνωση. Κατανοούμε την αναγκαιότητα να της διαθέσουμε ακόμα περισσότερη ακόμα κι όταν δε γίνεται. Και πετυχαίνουμε με τη μέρα ό,τι κι ο άγιαξ με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που μεγάλωνε τον χώρο και τις διαστάσεις του γηπέδου.
Διαθέτουμε ελάχιστη ώρα για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα γιατί συνήθως δε διαθέτουμε καν εαυτό.
Θέλουμε να κοινωνικοποιήσουμε τα μέσα παραγωγής και να παράγουμε έργο για την οργάνωση που είναι το καλύτερο μέσο κοινωνικοποίησης. Ο κοινός εχθρός μας είναι η κόλαση. Δηλ οι άλλοι όπως λέει κι ο σαρτρ.
Δεν πηγαίνουμε εκκλησία τις κυριακές γιατί έχουμε δουλειά στα γραφεία. Κατεβάσαμε το θεό από τον ουρανό στη γη. Τον βάλαμε σε μαυσωλείο και προσπαθούμε να γίνουμε κατ’ εικόνα κι ομοίωσή του. Αφήνουμε μούσια ως ιεραπόστολοι της αλήθειας που κηρύσσουν τζιχάντ στους αιρετικούς και τους άπιστους. Προσδοκούμε ανάσταση κινήματος και την έφοδό του στον ουρανό δια της αναλήψεως.
Αμήν.
Είναι λίγο τρομακτικό. Γιατί γίναμε κομμουνιστές ρε σύντροφε;
Είναι τρελοί αυτοί οι κομμουνιστές. Αλλά είναι τα καλύτερα παιδιά.
Έρχονται από πολύ μακριά και μοιάζουν συχνά με εξωγήινοι.
Αλλά ήρθαν για να μείνουν ώσπου η γη να γίνει κόκκινη. Από ζωή.
. . . . . . . -.- -.- -.- -.-
Β. Η ερωτική σχέση είναι μια σχέση διαλεκτική, με δύο πόλους που αλληλεπιδρούν κι αναπτύσσονται και την οικοδομούν από κοινού σαν σοσιαλισμό. Κι η απιστία είναι κάτι σαν την παραοικονομία που έρχεται να καλύψει τα κενά της μονογαμικής σχέσης και του κεντρικού σχεδιασμού.
Για κάποιους η μονογαμία είναι αφύσικη κι απεχθής σαν μονοκομματικό σύστημα και σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα. Οι πιο πολλοί θέλουν την ασφάλεια της σχέσης και του σοβιετικού κράτους, αλλά και να ξεσκάν πού και πού με ταξίδια σε άλλες χώρες κι άλλες αγκαλιές. Διαλεκτική υπέρβαση; Ή μήπως διπλή ηθική και (μικρο)αστική υποκρισία;
Η απαγόρευση της εξόδου από τα εθνικά σύνορα είναι η θέληση της δικτατορίας του προλεταριάτου ενάντια στα μικροαστικά μας κατάλοιπα. Αλλά οι οπαδοί του μίσσιου βλέπουν τον έρωτα ως εικόνα από τα προσεχώς και την κομμουνιστική κοινωνία του μέλλοντος όπου δεν έχουν θέση οι κανόνες και οι απαγορεύσεις.
Οι γενιές που θα ζήσουν τότε, απαλλαγμένες από την κτητικότητα και τον καταναλωτισμό των ψυχών και του έρωτα –τις δυο όψεις στο νόμισμα της σημερινής αλλοτρίωσης- θα μπορούν να μας πουν περσότερα για το θέμα.
Ως τότε ο έρωτας θα είναι ένα πεδίο πρώιμου κι ανώριμου κομμουνισμού όπου κουβαλάμε μαζί μας τα ταξικά μας κατάλοιπα και κυρίως την ανωριμότητά μας.
Το θέμα είναι πώς τα διαχειριζόμαστε αυτά τα κατάλοιπα. Γιατί ο καθένας απλώς θεωρητικοποιεί τις πράξεις του και τους χαρίζει εκ των υστέρων ιδεολογικό άλλοθι για να τα ‘χει καλά με τον εαυτό του.
Κι η κατακερματισμένη πραγματικότητα μας διασπά μεταμοντέρνα σε χίλια κομμάτια κι άντε να τα μαζέψεις μετά σε κάτι ενιαίο και να αφιερωθείς σε ένα σύντροφο. Τους αλλάζεις σαν κανάλια στην τηλεόραση και χάνεις την ουσία στο ζάπινγκ.
Β2. Άφησέ με να φύγω λίγο μακριά σου κι όταν γυρίσω θα μοιραστούμε τη γύρη που μάζεψα όσο έλειπα και θα γευτούμε μαζί τη γλύκα της.
Ναι, αλλά όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, δεν έχεις μάτια για τίποτα άλλο.
Ο κομμουνισμός δεν είναι ένα τέλος, αλλά αρχή της πραγματικής ιστορίας.
Δεν είναι ένας ακίνητος παράδεισος. Τέτοιος ήταν μόνο ο κόσμος της μπρεζνιεφικής στασιμότητας. Μέχρι που ήρθε ο επάρατος γκόρμπι με τη διχαλωτή γλώσσα και το μήλο της περεστρόικα να δείξει ότι δεν υπάρχει επί γης παράδεισος.
Μη σε παγιδέψουν σε καμιά βιτρίνα και σε παραδείσους τους χαθείς...
Κι η σχέση είναι μια διαρκής επανάσταση όπου εξελίσσεσαι μαζί με το σύντροφό σου και γίνεστε ένα σύνολο, μια διαλεκτική ενότητα, όπου ο ένας προϋποθέτει τον άλλο χωρίς να τον απορροφά πλήρως.
Είναι ζωώδης η φύση του ανθρώπου και τα ένστικτά του; Τι είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει απ’ τα ζώα; Η όρθια στάση που του επιτρέπει να βλέπει στα μάτια το σύντροφό του; Το ότι δεν κάνει σεξ για αναπαραγωγή αλλά για τη δική του ευχαρίστηση με το σύντροφο της επιλογής του; Η μήπως ότι διαμεσολαβεί κοινωνικά το ένστικτό του και το συνδέει με το συναίσθημα;
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η εκδήλωση για την κρίση ήταν πολύ βαρετή, με έξι ομιλητές, κλασικά κακή μετάφραση και πολύ ήλιο γιατί στη σκιά του εστιατορίου μιλούσαν οι βουλευτές της ντι λίνκε.
Ες αύριον τα σπουδαία...
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Ξέρω τι έκανες φέτος το καλοκαίρι
Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα δεύτερη
-Τελικά πήγε στις έντεκα. –Ποιο πράγμα;
-Αυτό που ήταν να κάνουμε στις δέκα.
Η όβα του ναρ δηλ, αλλά ντεμέκ περιφρουρημένη γιατί ήμουν κι εγώ μπροστά. Την οποία τελικά θα μπορούσα ίσως να παρακολουθήσω ως παρατηρητής, αλλά δε φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο.
Το πρωινό ξύπνημα ήταν καθημερινή απόλαυση με πολλές επιλογές. Η μία ήταν ο τούρκος με το ραδιομεγάφωνο που φώναζε να ξυπνήσουν όλοι οι αρκαντάς κι έπαιζε με τις πιθανότητες να φάει παντόφλες κατακέφαλα. Γι’ αυτό είναι τα αδέρφια εξάλλου. Για να παίζουμε και να μαλώνουμε.
Η δεύτερη ήταν πιο αποτελεσματική. Να αφεθείς στη ζεστή αγκαλιά του ήλιου και να ξυπνήσεις μούσκεμα κατά τις εννιά. Το μέρος που μας έδωσαν για τον γιουνάν μαχαλά ήταν ιδανικό. Κι όταν στήναμε τις σκηνές δίναμε μάχη για μια θέση στον ήλιο –όπως είπε κι ο κοντόχοντρος. Τελικά τα καταφέραμε όλοι.
Όπως και να ‘χει είναι άκρως συγκινητικό να βλέπεις τον ανθό της σπουδάζουσας νεολαίας στο πόδι απ’ το άγριο χάραμα. Τώρα που έχουμε την τεχνογνωσία να το δοκιμάσουν και σε καμιά απεργία.
Μετά το εγερτήριο υπήρχε ένα εξίσου ευρύ φάσμα δυνατοτήτων. Μπάνιο σε ένα βούρκο με χρώμα λεκάνης όπου ο ναυαγοσώστης δε σε άφηνε να πας βαθιά που ήταν πιο καθαρά γιατί οι τούρκοι δεν ξέρουν να κολυμπάνε κι έχουν ιστορικά πνιγμών –κι ο ναυαγοσώστης στην πραγματικότητα ήταν εν πλω πάνω σε βάρκα. Εργαστήρια (workshops) κι εκδηλώσεις στα τούρκικα –η αγγλική μετάφραση ήταν προαιρετική και δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Και πρωινό με όλα τα υλικά της χωριάτικης. Που αν τα άφηνες για να τα βρεις στα επόμενα γεύματα, έμενες με την όρεξη και τα ρεβίθια στο πιάτο. Κι έβλεπες τον κοντόχοντρο να τα πετάει πίσω του σαν κοντορεβιθούλης.
Οι τουαλέτες δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό το ευρύ φάσμα γιατί τις καθάριζαν τρεις φορές από τις επτά ως τις δέκα και μετά τις άφηναν στο έλεος χιλιάδων κατασκηνωτών να βρωμίσουν μέχρι το άλλο πρωί. Κάθε φορά ξυπνούσα με μειωμένη προσδοκία ικανοποίησης των βιολογικών μου αναγκών και το φόβο μήπως αποκτήσω φροϋδικά κόμπλεξ πρωκτικού τύπου που τη βρίσκει όταν σφίγγεται.
Ευτυχώς ο κοντόχοντρος δεν είχε τέτοια κωλύματα κι ενεργούσε τρεις φορές τη μέρα. Τα ρεβίθια και το ρύζι είχαν διπλή επίδραση στην ελληνική αποστολή. Άλλους τους στούμπωνε η έλλειψη φρούτων και σαλάτας κι άλλοι έστελναν μέι-ντέι κάθε μέρα απ’ τις μελιτζάνες και τα πικάντικα.
Διαφορετικές κι οι αντιδράσεις της αποστολής στις συνθήκες κατασκήνωσης που συναντήσαμε. Οι ναρίτες ήρθαν με υλικά, αφίσες, φακέλους γνωριμίας κι ήταν παραδόξως εξωστρεφείς και δραστήριοι. Η αποστολική φράξια της αραν είχε έρθει για πιο χαλαρά πράγματα, ξενέρωσαν τη ζωή τους που δεν είχαμε το ελεύθερο για εκδρομές χωρίς τουρκική συνοδεία κι έλιωσαν στη μπλόφα και στα χαρτιά.
Κι η κε του μπλοκ γνώρισε τους τούρκους κι αγάπησε τους έλληνες. Που ξέρουν καλά αγγλικά και κολύμπι και δε στήνουν χορό όπου βρεθούν κι όπου σταθούν –από τα μαγειρεία ως τις τουαλέτες- εκτός κι αν έχουν πιει. Επίσης, αν δεν ήμουν απολίθωμα, θα (ήθελα να) ήμουν καπετάν μιζέριας.
Συμπάθησα αντιθέτως τον κόσμο έξω από το κάμπινγκ και πιο πολύ τα φαγητά τους. Αυτό όμως τις επόμενες μέρες, με τις εκδρομές.
Ψυχικά ήμουν με την αράν, αλλά σώματι με τους ναρίτες που τους ήξερα κι είχαν στο πρόγραμμα ενδιαφέροντα πράγματα που μπορούσα να παρακολουθήσω. Δηλ επαφές και διμερείς συναντήσεις με νεολαίες και κόμματα του εξωτερικού.
-Πιστεύεις ότι αν ήμασταν σοβαρή οργάνωση δε θα έπρεπε να σε αφήνουμε να τις παρακολουθείς αυτές τις συναντήσεις;
Όχι, ρε συ. Αυτό είναι το τελευταίο. Έχω άλλους λόγους να το πιστεύω.
Τι ωραίες που είναι οι διεθνείς επαφές. Ποτάμια σκέψεων και λυρικές συνδικαλιές που σκοντάφτουν πάνω στην άγνοια της γλώσσας και βρίσκουν διέξοδο σε παιδικά λεκτικά σχήματα και ετικέτες.
-Γουάτ ντου γιου ριντ; ρωτάει ο τουρκογερμανός από δίπλα.
-Αλτουσέρ. Έλεμεντς οβ σελφ-κρίτικ, του δείχνω τον τίτλο.
-Άι ντοντ λάικ χιμ. Χι’ζ ρέβιζιονιστ.
Ναι, ρε αρχηγέ. Νίδερ ντου γουί. Αλλά αυτό είναι σελφ κρίτικ. Γι’ αυτό το διαβάζουμε.
Κι άντε να του εξηγήσω ότι το ‘φερα για καζούρα στους αρανίτες σφους.
-Φίλοζοφ; ρωτάει ένας παραδίπλα.
Τι λες παιδί μου; Πέφτεις στην παγίδα του ιδεαλισμού; Εδώ μόνο επιστήμη δεχόμαστε. Τι την έχουμε την τομή;
Σε τέτοιες στιγμές οι ιδέες μας είναι ταξικά καθαρές κι αγνές σαν τον έρωτα ενός μικρού κοριτσιού.
Θυμάμαι έναν διάλογο που πετύχαμε στο κούρδικο του τσετίν.
-Χρειάζεται επανάσταση ενάντια σε οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό και το ρεφορμισμό.
Το μεταφράσαμε στα ελληνικά να δούμε αν είχε κάνα πλεονασμό και τελικά το βολέψαμε το γενικό νόημα.
Ο άλλος όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.
-Ναι, αλλά δεν είπες το πιο σημαντικό. Ένοπλη επανάσταση.
Κάπως έτσι κυλάνε πολλά συντονιστικά εαακ.
Λέει φερ’ ειπείν ο πρώτος ομιλητής ότι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Ναι, αλλά δεν πάμε πουθενά χωρίς αρετή και τόλμη, θα πει ο δεύτερος. Κι ο επόμενος θα πει ότι όλα αυτά είναι πολύ καλά, αλλά δεν κάνουμε τίποτα αν δεν έχουμε οργάνωση και θεωρία.
Και πάει λέγοντας στο ρυθμό που πάει το κοκοράκι.
Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θα σου αγοράσω… μια επαναστατική συνείδηση.
Κι ο καθένας προσθέτει μετά κι από ένα.
Όλα αυτά αποκρυσταλλώνονται σε πείρα που περνάει από γενιά σε γενιά.
Κι έτσι στα συντονιστικά προσπαθούν όλοι να τα χωρέσουν όλα στο λόγο τους. Γιατί αν ξεχάσουν κάτι θα δώσουν πάτημα στον επόμενο για να τους την πει. Κι αντ’ αυτού προτιμάν να μιλήσουν κάνα μισάωρο.
Έτσι κρυστάλλινα, χωρίς κορδελάκια, φαίνονται στα αγγλικά κι οι μεταξύ μας διαφορές.
-Γιατί αποχωρήσατε το 89;
-Το κόμουνιστ πάρτι έκανε κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με τη δεξιά..
Α, πες μας έτσι. Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δεν χρειάζονται περσότερα.
-Και ποιες είναι οι ιδεολογικές σας διαφορές;
-Η σοβιετική ένωση.. τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα.. δεν ήταν σοσιαλισμός..
Ενώ στα ελληνικά θα άρχιζες τις ιδιότυπες δικαιολογίες και θα ξεγλιστρούσες σαν χέλι.
Στάλιν γουόζ ράιτ εντ τρότσκι λεφτ.
Εσείς με ποιον ακριβώς είστε; Μήπως με αυτόν; Ε... Μήπως με τον άλλον; Ε...
Στον τρότσκι τους απαντάν όχι και παρακαλάν μέσα τους μην πετύχουν μετά οι άλλοι το ρασκόλνικοβ.
Η πρώτη επαφή της ημέρας ήταν με τους τουρκογερμανούς της ντιντεφ που κάνουν δουλειά με τους μετανάστες. Μία από τις οργανώσεις που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της για τη σμύρνη ήταν η σοσιαλιστική νεολαία που είναι κάτι σαν τσικό του ες πε ντε και διατηρεί σχέσεις με τη βήτα διεθνή.
Μετά πιάσαμε κουβέντα για μουσική, τους είπα για σάντρα και μόντερν τόκινγκ και τους πιάσαν τα γέλια –υποθέτω η σωστή απάντηση ήταν ραμστάιν. Δεν ξέρω για ποιο λόγο η δεκαετία με τις βάτες είναι πιο αστεία από το γιωργάκη και το νετανιάχου. Το χιούμορ είναι προσωπική υπόθεση.
Η δεύτερη επαφή ήταν με το γαλλικό αντίστοιχο της κίνησης 18-55, παραδοσιακοί μεταμοντέρνοι με τις ευρωκομμουνιστικές ιδιαιτερότητές τους –ακόμα κι αυτοί. Συμμαχούν εκλογικά με όλους τους σχηματισμούς της αριστεράς –αυτό το τελευταίο με την ευρεία ποσαδιστική έννοια- αλλά κατηγορούν το ΝΡΑ ότι είναι απλώς αντινεοφιλελεύθερο κι όχι γνήσια αντικαπιταλιστικό.
Κι άντε τώρα να βγάλεις άκρη για τις σχέσεις του κόμματος με το εμεπ.
Το εμεπ παρακολουθεί τις διεθνείς διαδικασίες που συγκαλούμε, αλλά συμμετέχει ως παρατηρητής εξαιτίας κάποιων διαφωνιών. Σύμφωνα με τη ναρίτικη εκδοχή –που δεν πρέπει να είναι μακριά από την αλήθεια- αυτές είναι βασικά δύο. Οι τούρκοι ανήκουν στο ρεύμα του χότζα και δε δέχονται ότι υπήρχε σοσιαλισμός μετά το στάλιν (αλλά την ίδια στιγμή διατηρούν σχέσεις με το ναρ που λέει πως δεν υπήρχε καθόλου σοσιαλισμός και μας κατηγορεί για σταλινική στροφή). Κι έχουν ενστάσεις για τις σχέσεις μας με το ακελ και κάποια άλλα κόμματα στη μέση ανατολή (αλλά φιλοξενούν τα συριακά κκ που συμμετέχουν στην κυβέρνηση κι οργανώσεις που έχουν σχέση με τη σοσιαλιστική διεθνή)!
Ένα ακόμη στοιχείο είναι ότι το κόμμα ζητά απ’ το εμεπ να κόψει τις σχέσεις με το ναρ. Αλλά την ίδια στιγμή πρωτοστάτησε στην ανασύσταση του τε κα πε και στην ουσία το ανασυγκρότησε σχεδόν μόνο του σε στιλ κομιντέρν. Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό ας το μοιραστεί μαζί μας.
Επιστροφή στο γιουνάν μαχαλά και το σοκάκ μας που σημαίνει μικρό δρομάκι, ενώ ο μεγάλος δρόμος είναι σκέτο σοκ –χωρίς υποκοριστικό. Ο σοκ είχε τη δική του ιστορία. Μέχρι που μπήκαμε στο τρίτο σοκ του πα-σοκ προς το σοσιαλισμό και κάπου στρίψαμε λάθος και βγήκαμε στον ευρωμονοσόκ του μάαστριχτ και της ονε απ' όπου θα μας βγάλει το σοκ της κοε και του αλέκου.
Οι τούρκοι διοργανωτές ονόμασαν το σοκ μας προμηθέα αλλά η ελληνική αποστολή τον μετονόμασε από τα κάτω κι αριστερά σε σοκ άρη βελουχιώτη και συμπλήρωσε από κάτω –στα κρητικά πρότυπα- την ιδιότητά του: κομμουνισταράς.
Κάποιοι από την ελληνική αποστολή όμως συνέχισαν να μας τρώνε τα συκώτια με τη διαγραφή του χρέους και την παύση πληρωμών που θα την επιβάλλει το κίνημα με μαζικό πολιτικό εκβιασμό. Δηλ σε μια αστική κυβέρνηση.
-Μα όχι. Αφού λέμε και κάτω η κυβέρνηση.
-Δηλ θα είναι δική μας η εξουσία.
-Μα εκεί καταλήγουν όλα. Γι’ αυτό λέμε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
-Μα αν έχουμε εμείς την εξουσία, ποιον ακριβώς θα εκβιάσουμε; Τους δικούς μας; Και πού χρειάζεται ο μπε (μαζικός πολιτικός εκβιασμός);
Βασικά ο μπε χρειάζεται σφε αναγνώστη ως αγωνιστική διατύπωση που κρύβει την αδυναμία μας και την έλλειψη πίστης. Και θυμίζει λίγο αυτό που έκανε ο μικρός πέπε στο αστερίξ στην ισπανία. Που κρατούσε την ανάσα του, γινόταν κόκκινος κι απειλούσε ότι θα σκάσει αν δεν του έκαναν το χατίρι.
Γιατί αν έχεις τη δύναμη να επιβάλεις πράγματα δεν κάθεσαι να σκας. Απλώς τα επιβάλλεις.
Αυτά ως εισαγωγικά για την τρίτη μέρα και την εκδήλωση της ελληνικής αποστολής για την κρίση.
Το βράδυ στο γιουνάν μαχαλά δέσαμε τον κακοφωνίξ στο δέντρο και στήσαμε γλέντι με κιθάρες. Στα μαύρα κοράκια μπέρδεψαν πάλι τους στίχους –δε βαριέσαι.. Κι ύστερα ξεκίνησαν τον μπεζεντάκο.
Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε...
Α, μπα; Λες να το πάνε μέχρι τέλους; Έστησα αυτί απ’ τη σκηνή μου και περίμενα.
Μα αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά, ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.
Κάτσε να δούμε τι θα πουν στη δεύτερη στροφή.
Μα αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά, ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.
-Το κουκουέ λέει ρε-εεεε…
-Τελικά πήγε στις έντεκα. –Ποιο πράγμα;
-Αυτό που ήταν να κάνουμε στις δέκα.
Η όβα του ναρ δηλ, αλλά ντεμέκ περιφρουρημένη γιατί ήμουν κι εγώ μπροστά. Την οποία τελικά θα μπορούσα ίσως να παρακολουθήσω ως παρατηρητής, αλλά δε φτάσαμε μέχρι αυτό το σημείο.
Το πρωινό ξύπνημα ήταν καθημερινή απόλαυση με πολλές επιλογές. Η μία ήταν ο τούρκος με το ραδιομεγάφωνο που φώναζε να ξυπνήσουν όλοι οι αρκαντάς κι έπαιζε με τις πιθανότητες να φάει παντόφλες κατακέφαλα. Γι’ αυτό είναι τα αδέρφια εξάλλου. Για να παίζουμε και να μαλώνουμε.
Η δεύτερη ήταν πιο αποτελεσματική. Να αφεθείς στη ζεστή αγκαλιά του ήλιου και να ξυπνήσεις μούσκεμα κατά τις εννιά. Το μέρος που μας έδωσαν για τον γιουνάν μαχαλά ήταν ιδανικό. Κι όταν στήναμε τις σκηνές δίναμε μάχη για μια θέση στον ήλιο –όπως είπε κι ο κοντόχοντρος. Τελικά τα καταφέραμε όλοι.
Όπως και να ‘χει είναι άκρως συγκινητικό να βλέπεις τον ανθό της σπουδάζουσας νεολαίας στο πόδι απ’ το άγριο χάραμα. Τώρα που έχουμε την τεχνογνωσία να το δοκιμάσουν και σε καμιά απεργία.
Μετά το εγερτήριο υπήρχε ένα εξίσου ευρύ φάσμα δυνατοτήτων. Μπάνιο σε ένα βούρκο με χρώμα λεκάνης όπου ο ναυαγοσώστης δε σε άφηνε να πας βαθιά που ήταν πιο καθαρά γιατί οι τούρκοι δεν ξέρουν να κολυμπάνε κι έχουν ιστορικά πνιγμών –κι ο ναυαγοσώστης στην πραγματικότητα ήταν εν πλω πάνω σε βάρκα. Εργαστήρια (workshops) κι εκδηλώσεις στα τούρκικα –η αγγλική μετάφραση ήταν προαιρετική και δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Και πρωινό με όλα τα υλικά της χωριάτικης. Που αν τα άφηνες για να τα βρεις στα επόμενα γεύματα, έμενες με την όρεξη και τα ρεβίθια στο πιάτο. Κι έβλεπες τον κοντόχοντρο να τα πετάει πίσω του σαν κοντορεβιθούλης.
Οι τουαλέτες δεν συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό το ευρύ φάσμα γιατί τις καθάριζαν τρεις φορές από τις επτά ως τις δέκα και μετά τις άφηναν στο έλεος χιλιάδων κατασκηνωτών να βρωμίσουν μέχρι το άλλο πρωί. Κάθε φορά ξυπνούσα με μειωμένη προσδοκία ικανοποίησης των βιολογικών μου αναγκών και το φόβο μήπως αποκτήσω φροϋδικά κόμπλεξ πρωκτικού τύπου που τη βρίσκει όταν σφίγγεται.
Ευτυχώς ο κοντόχοντρος δεν είχε τέτοια κωλύματα κι ενεργούσε τρεις φορές τη μέρα. Τα ρεβίθια και το ρύζι είχαν διπλή επίδραση στην ελληνική αποστολή. Άλλους τους στούμπωνε η έλλειψη φρούτων και σαλάτας κι άλλοι έστελναν μέι-ντέι κάθε μέρα απ’ τις μελιτζάνες και τα πικάντικα.
Διαφορετικές κι οι αντιδράσεις της αποστολής στις συνθήκες κατασκήνωσης που συναντήσαμε. Οι ναρίτες ήρθαν με υλικά, αφίσες, φακέλους γνωριμίας κι ήταν παραδόξως εξωστρεφείς και δραστήριοι. Η αποστολική φράξια της αραν είχε έρθει για πιο χαλαρά πράγματα, ξενέρωσαν τη ζωή τους που δεν είχαμε το ελεύθερο για εκδρομές χωρίς τουρκική συνοδεία κι έλιωσαν στη μπλόφα και στα χαρτιά.
Κι η κε του μπλοκ γνώρισε τους τούρκους κι αγάπησε τους έλληνες. Που ξέρουν καλά αγγλικά και κολύμπι και δε στήνουν χορό όπου βρεθούν κι όπου σταθούν –από τα μαγειρεία ως τις τουαλέτες- εκτός κι αν έχουν πιει. Επίσης, αν δεν ήμουν απολίθωμα, θα (ήθελα να) ήμουν καπετάν μιζέριας.
Συμπάθησα αντιθέτως τον κόσμο έξω από το κάμπινγκ και πιο πολύ τα φαγητά τους. Αυτό όμως τις επόμενες μέρες, με τις εκδρομές.
Ψυχικά ήμουν με την αράν, αλλά σώματι με τους ναρίτες που τους ήξερα κι είχαν στο πρόγραμμα ενδιαφέροντα πράγματα που μπορούσα να παρακολουθήσω. Δηλ επαφές και διμερείς συναντήσεις με νεολαίες και κόμματα του εξωτερικού.
-Πιστεύεις ότι αν ήμασταν σοβαρή οργάνωση δε θα έπρεπε να σε αφήνουμε να τις παρακολουθείς αυτές τις συναντήσεις;
Όχι, ρε συ. Αυτό είναι το τελευταίο. Έχω άλλους λόγους να το πιστεύω.
Τι ωραίες που είναι οι διεθνείς επαφές. Ποτάμια σκέψεων και λυρικές συνδικαλιές που σκοντάφτουν πάνω στην άγνοια της γλώσσας και βρίσκουν διέξοδο σε παιδικά λεκτικά σχήματα και ετικέτες.
-Γουάτ ντου γιου ριντ; ρωτάει ο τουρκογερμανός από δίπλα.
-Αλτουσέρ. Έλεμεντς οβ σελφ-κρίτικ, του δείχνω τον τίτλο.
-Άι ντοντ λάικ χιμ. Χι’ζ ρέβιζιονιστ.
Ναι, ρε αρχηγέ. Νίδερ ντου γουί. Αλλά αυτό είναι σελφ κρίτικ. Γι’ αυτό το διαβάζουμε.
Κι άντε να του εξηγήσω ότι το ‘φερα για καζούρα στους αρανίτες σφους.
-Φίλοζοφ; ρωτάει ένας παραδίπλα.
Τι λες παιδί μου; Πέφτεις στην παγίδα του ιδεαλισμού; Εδώ μόνο επιστήμη δεχόμαστε. Τι την έχουμε την τομή;
Σε τέτοιες στιγμές οι ιδέες μας είναι ταξικά καθαρές κι αγνές σαν τον έρωτα ενός μικρού κοριτσιού.
Θυμάμαι έναν διάλογο που πετύχαμε στο κούρδικο του τσετίν.
-Χρειάζεται επανάσταση ενάντια σε οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό και το ρεφορμισμό.
Το μεταφράσαμε στα ελληνικά να δούμε αν είχε κάνα πλεονασμό και τελικά το βολέψαμε το γενικό νόημα.
Ο άλλος όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.
-Ναι, αλλά δεν είπες το πιο σημαντικό. Ένοπλη επανάσταση.
Κάπως έτσι κυλάνε πολλά συντονιστικά εαακ.
Λέει φερ’ ειπείν ο πρώτος ομιλητής ότι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Ναι, αλλά δεν πάμε πουθενά χωρίς αρετή και τόλμη, θα πει ο δεύτερος. Κι ο επόμενος θα πει ότι όλα αυτά είναι πολύ καλά, αλλά δεν κάνουμε τίποτα αν δεν έχουμε οργάνωση και θεωρία.
Και πάει λέγοντας στο ρυθμό που πάει το κοκοράκι.
Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι, θα σου αγοράσω… μια επαναστατική συνείδηση.
Κι ο καθένας προσθέτει μετά κι από ένα.
Όλα αυτά αποκρυσταλλώνονται σε πείρα που περνάει από γενιά σε γενιά.
Κι έτσι στα συντονιστικά προσπαθούν όλοι να τα χωρέσουν όλα στο λόγο τους. Γιατί αν ξεχάσουν κάτι θα δώσουν πάτημα στον επόμενο για να τους την πει. Κι αντ’ αυτού προτιμάν να μιλήσουν κάνα μισάωρο.
Έτσι κρυστάλλινα, χωρίς κορδελάκια, φαίνονται στα αγγλικά κι οι μεταξύ μας διαφορές.
-Γιατί αποχωρήσατε το 89;
-Το κόμουνιστ πάρτι έκανε κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με τη δεξιά..
Α, πες μας έτσι. Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δεν χρειάζονται περσότερα.
-Και ποιες είναι οι ιδεολογικές σας διαφορές;
-Η σοβιετική ένωση.. τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα.. δεν ήταν σοσιαλισμός..
Ενώ στα ελληνικά θα άρχιζες τις ιδιότυπες δικαιολογίες και θα ξεγλιστρούσες σαν χέλι.
Στάλιν γουόζ ράιτ εντ τρότσκι λεφτ.
Εσείς με ποιον ακριβώς είστε; Μήπως με αυτόν; Ε... Μήπως με τον άλλον; Ε...
Στον τρότσκι τους απαντάν όχι και παρακαλάν μέσα τους μην πετύχουν μετά οι άλλοι το ρασκόλνικοβ.
Η πρώτη επαφή της ημέρας ήταν με τους τουρκογερμανούς της ντιντεφ που κάνουν δουλειά με τους μετανάστες. Μία από τις οργανώσεις που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της για τη σμύρνη ήταν η σοσιαλιστική νεολαία που είναι κάτι σαν τσικό του ες πε ντε και διατηρεί σχέσεις με τη βήτα διεθνή.
Μετά πιάσαμε κουβέντα για μουσική, τους είπα για σάντρα και μόντερν τόκινγκ και τους πιάσαν τα γέλια –υποθέτω η σωστή απάντηση ήταν ραμστάιν. Δεν ξέρω για ποιο λόγο η δεκαετία με τις βάτες είναι πιο αστεία από το γιωργάκη και το νετανιάχου. Το χιούμορ είναι προσωπική υπόθεση.
Η δεύτερη επαφή ήταν με το γαλλικό αντίστοιχο της κίνησης 18-55, παραδοσιακοί μεταμοντέρνοι με τις ευρωκομμουνιστικές ιδιαιτερότητές τους –ακόμα κι αυτοί. Συμμαχούν εκλογικά με όλους τους σχηματισμούς της αριστεράς –αυτό το τελευταίο με την ευρεία ποσαδιστική έννοια- αλλά κατηγορούν το ΝΡΑ ότι είναι απλώς αντινεοφιλελεύθερο κι όχι γνήσια αντικαπιταλιστικό.
Κι άντε τώρα να βγάλεις άκρη για τις σχέσεις του κόμματος με το εμεπ.
Το εμεπ παρακολουθεί τις διεθνείς διαδικασίες που συγκαλούμε, αλλά συμμετέχει ως παρατηρητής εξαιτίας κάποιων διαφωνιών. Σύμφωνα με τη ναρίτικη εκδοχή –που δεν πρέπει να είναι μακριά από την αλήθεια- αυτές είναι βασικά δύο. Οι τούρκοι ανήκουν στο ρεύμα του χότζα και δε δέχονται ότι υπήρχε σοσιαλισμός μετά το στάλιν (αλλά την ίδια στιγμή διατηρούν σχέσεις με το ναρ που λέει πως δεν υπήρχε καθόλου σοσιαλισμός και μας κατηγορεί για σταλινική στροφή). Κι έχουν ενστάσεις για τις σχέσεις μας με το ακελ και κάποια άλλα κόμματα στη μέση ανατολή (αλλά φιλοξενούν τα συριακά κκ που συμμετέχουν στην κυβέρνηση κι οργανώσεις που έχουν σχέση με τη σοσιαλιστική διεθνή)!
Ένα ακόμη στοιχείο είναι ότι το κόμμα ζητά απ’ το εμεπ να κόψει τις σχέσεις με το ναρ. Αλλά την ίδια στιγμή πρωτοστάτησε στην ανασύσταση του τε κα πε και στην ουσία το ανασυγκρότησε σχεδόν μόνο του σε στιλ κομιντέρν. Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω ή διαφορετικό ας το μοιραστεί μαζί μας.
Επιστροφή στο γιουνάν μαχαλά και το σοκάκ μας που σημαίνει μικρό δρομάκι, ενώ ο μεγάλος δρόμος είναι σκέτο σοκ –χωρίς υποκοριστικό. Ο σοκ είχε τη δική του ιστορία. Μέχρι που μπήκαμε στο τρίτο σοκ του πα-σοκ προς το σοσιαλισμό και κάπου στρίψαμε λάθος και βγήκαμε στον ευρωμονοσόκ του μάαστριχτ και της ονε απ' όπου θα μας βγάλει το σοκ της κοε και του αλέκου.
Οι τούρκοι διοργανωτές ονόμασαν το σοκ μας προμηθέα αλλά η ελληνική αποστολή τον μετονόμασε από τα κάτω κι αριστερά σε σοκ άρη βελουχιώτη και συμπλήρωσε από κάτω –στα κρητικά πρότυπα- την ιδιότητά του: κομμουνισταράς.
Κάποιοι από την ελληνική αποστολή όμως συνέχισαν να μας τρώνε τα συκώτια με τη διαγραφή του χρέους και την παύση πληρωμών που θα την επιβάλλει το κίνημα με μαζικό πολιτικό εκβιασμό. Δηλ σε μια αστική κυβέρνηση.
-Μα όχι. Αφού λέμε και κάτω η κυβέρνηση.
-Δηλ θα είναι δική μας η εξουσία.
-Μα εκεί καταλήγουν όλα. Γι’ αυτό λέμε αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.
-Μα αν έχουμε εμείς την εξουσία, ποιον ακριβώς θα εκβιάσουμε; Τους δικούς μας; Και πού χρειάζεται ο μπε (μαζικός πολιτικός εκβιασμός);
Βασικά ο μπε χρειάζεται σφε αναγνώστη ως αγωνιστική διατύπωση που κρύβει την αδυναμία μας και την έλλειψη πίστης. Και θυμίζει λίγο αυτό που έκανε ο μικρός πέπε στο αστερίξ στην ισπανία. Που κρατούσε την ανάσα του, γινόταν κόκκινος κι απειλούσε ότι θα σκάσει αν δεν του έκαναν το χατίρι.
Γιατί αν έχεις τη δύναμη να επιβάλεις πράγματα δεν κάθεσαι να σκας. Απλώς τα επιβάλλεις.
Αυτά ως εισαγωγικά για την τρίτη μέρα και την εκδήλωση της ελληνικής αποστολής για την κρίση.
Το βράδυ στο γιουνάν μαχαλά δέσαμε τον κακοφωνίξ στο δέντρο και στήσαμε γλέντι με κιθάρες. Στα μαύρα κοράκια μπέρδεψαν πάλι τους στίχους –δε βαριέσαι.. Κι ύστερα ξεκίνησαν τον μπεζεντάκο.
Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε...
Α, μπα; Λες να το πάνε μέχρι τέλους; Έστησα αυτί απ’ τη σκηνή μου και περίμενα.
Μα αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά, ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.
Κάτσε να δούμε τι θα πουν στη δεύτερη στροφή.
Μα αυτοί είναι μακριά, εβίβα βρε παιδιά, ζήτω το κόμμα μας το εργατικό.
-Το κουκουέ λέει ρε-εεεε…
Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010
A las barricadas revolucionarias
Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα πρώτη
Δεν χρειαζόταν να φτάσουμε ως εδώ, σε ξένη χώρα για να βιώσουμε τόση αποξένωση και να 'μαστε δυο ξένοι στην ίδια αποστολή. Το κάναμε μια χαρά και στην ελλάδα.(...)
Το όνομά της βγαίνει απ' το (...). Κι αυτό που θαυμάζουμε πάνω της είναι το κομμουνιστικό προσόν της στράτευσης.
Εμείς στρατιώτες του έρωτα. Ή απλώς τυχοδιώκτες με το soldier of fortune για ύμνο τους. Κι αυτή αμαζόνα, σαν αυτές που ακούγαμε να αλαλάζουν στο κάμπινγκ χτυπώντας την καρωτίδα τους. Θέλει αυστηρά μόνο αυτό που έχουν να της δώσουν και το παίρνει υπό την απειλή του όπλου. Και σε σκοτώνει με άδεια βλέμματα κι αδιαφορία όταν την απειλείς πως θα της δώσεις αυτό που ζητάει οικειοθελώς, επειδή σου αρέσει πολύ.
Κι όλοι μαζί ζούμε έναν κομμουνισμό του στρατώνα αλά τουρκ. Με αυστηρούς κανόνες, πρόγραμμα κατασκήνωσης κι ελεγχόμενη ροή του κόσμου που βγαίνει και του αλκοόλ που εισέρχεται -και βασικά απαγορεύεται. Κι ένα μίνι μάρκετ με ελλείψεις στα βασικά είδη, όπως στη σοβιετία. Πουλούσε όμως ναράτα που είναι χυμός ροδιού.
Το ρόδι έσπασε, η τάση χαράχτηκε.
Και χρωματιστά κολάρα στο λαιμό για να αναγνωρίζουν τι εθνικότητας κομματόσκυλα είμαστε και να μη μας περνάνε για αδέσποτα και μας καταχεριάσει η κουρδιστή περιφρούρηση από το αραράτ. Οι κούρδοι κάναν το μπόγια που παίζει το μπαμπούλα στα παιδικά παραμύθια κι εμείς τους ρατσιστές με τα στερεότυπα. Και κανείς δε σκέφτηκε ότι λόγω εθνικότητας είχαμε μπλε κολάρα κι ήμασταν οι ριγμένοι στον καταμερισμό εργασίας.
Κι όλα αυτά με σήμα καμπάνα, ελληνικό. Γιατί απέναντι στα νησιά μπορεί να μην πιάνει ούτε με αίτηση, αλλά εδώ η κοσμοτέ έχει..
Κι όμως, ήταν πολύ μακριά από όσα μας περιέγραφαν για τη στρατιωτική πειθαρχία. Αν πούμε ραντεβού δέκα παρά πέντε, εννοούμε παρά πέντε. Ούτε λεπτό αργότερα. Γι’ αυτούς ένα λεπτό καθυστέρηση σημαίνει ότι τους πιάνει η ασφάλεια.
Στην πρεμιέρα πρέπει να έπιασε πολλούς συντρόφους η ασφάλεια γιατί οι συναυλίες άρχισαν με δίωρη καθυστέρηση (στο βιλαμπάχο οι αναιρέσεις ακόμα αρχίζουν). Κι η πλειοψηφία του κόσμου ήταν ντόπια δεκαπεντάχρονα που ήρθαν να διασκεδάσουν.
Τα υπόλοιπα ήταν μάλλον παλαιοκομματική τρομοκρατία από το σφο με την κουκουέ μόρφωση προς το εαακίτικο χυμαδιό που αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο μπορεί να φέρει την καταστροφή.
Το απόγευμα περάσαμε όμορφες στιγμές διεθνιστικής αλληλεγγύης με έναν τούρκο σύντροφο στην άθλια παραλία του κάμπινγκ. Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, η δική τους πλευρά του αιγαίου είναι άσχημη. Πώς να μη θέλουν μετά να το κόψουν στη μέση.
Τα κομμουνιστικά είναι διεθνής γλώσσα, αλλά με το σύντροφο δεν καταλαβαινόμασταν γρι. Τόσα χρόνια μαζί οι δυο λαοί κι έμειναν ελάχιστα πράγματα για να μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Μετά έμαθα πως αυτός ακριβώς –μεταξύ άλλων- ήταν ο σκοπός της εκκαθάρισης που πέτυχε η καθαρεύουσα. Είπαμε μετά βίας λίγα πράγματα για την οικογένειά του που ήταν ταξίδι στη σαλανίκ. Ψάξαμε για κοινούς γνωστούς και βρήκαμε τον κεμάλ, τη σάμο και τον ολυμπιακό.
Και στο καπάκι έρχεται η κρίσιμη ερώτηση. Κόμουνιστ πάρτι;
Ποιος παιδί μου, το ναρ; Τι του λες τώρα; Γουόνα μπι κάποτε; Θα κάνει φέτος συνέδριο για να γίνει; Κι έφυγε κι ο κοντόχοντρος για μπάνιο.
-Περίπου, του κάνω με το χέρι.
–Ναρ; Επιμένει αυτός.
Θυμήθηκα φευγαλέα τη ροδάδα απ’ το μίνι μάρκετ.
-Εγώ κουκουέ, του λέω. Κι αυτός -δείχνω προς τον κοντόχοντρο- περίπου.
Κι άντε τώρα να του πω ότι δεν είμαι οργανωμένο μέλος. Και την ίδια γλώσσα να ξέραμε, αυτά ούτε στον εαυτό σου δεν τα εξηγείς εύκολα.
Κι έτσι άτυπα, έστω και για έναν τούρκο σύντροφο, το κόμμα βρέθηκε εκεί κι έδωσε το παρόν στο κάμπινγκ του εμεπ.
Εδώ κολλάν να μπουν κάποια πράγματα και για τις σχέσεις του κόμματος με το εμεπ, αλλά θα τις βάλω στο επόμενο κείμενο για να μη βγει πολύ μικρό.
Είμαι περίπου κνίτης κατά το ολίγον έγκυος. Ή αλλιώς τουρκοκνίτης που είπε κι ο κοντόχοντρος όταν βρήκαμε έναν τούρκο με κρητική καταγωγή.
Μέχρι που βρήκαμε έναν αυθεντικό τουρκοκνίτη που ήταν μαζί στην αποστολή, μιλούσε τούρκικα και χάρηκε όταν με γνώρισε γιατί λέει είμαστε συνάδελφοι.
Κλασική περίπτωση απαλεψιάς. Αλλά αυτός είναι μέλος κι εγώ όχι.
Το βράδυ μας έκλεισε μια φαντασμαγορική τελετή έναρξης με φωτορυθμικά, άπειρα σάουντ-τσεκ και πολεμικά ελικόπτερα που πετούσαν χωρίς φώτα και θόρυβο από πάνω μας για να κόβουν κίνηση και μου θύμισαν τα παιδικά μου χρόνια και τα αεροπλανάκια με τις διαφημίσεις πάνω απ’ την τούμπα. Συγκίνηση.
Και πάνω απ’ όλα χωρίς μετάφραση, στα αγγλικά έστω. Κι όταν υπήρχε ήταν όπως στις δηλώσεις μετά τον αγώνα που ο κόουτς μιλάει σερί κάνα λεπτό κι η μετάφραση είναι: είμαι ικανοποιημένος απ’ την προσπάθεια των παιδιών.
Καταλάβαμε μόνο ότι στα τούρκικα οι παλαιστίνιοι λέγονται φιλισταίοι.
Ακούγαμε διάφορα ονόματα χωρών χωρίς άλλη εξήγηση και ψάχναμε να βρούμε με ποιους κληρωθήκαμε. Αλλά χωρίς διερμηνέα ήμασταν σαν τον αιγύπτιο στο αστερίξ λεγεωνάριος.
–Τι είπε τώρα; με ρώτησε ο αρανίτης δίπλα μου.
-Ότι οι οργανώσεις απ’ την ίδια χώρα δε μπορούν να κληρωθούν μεταξύ τους πριν τη φάση των 16.
Τρίχες στη μύτη..
Αλλά το προτσές μετεξελίχτηκε γρήγορα σε γιουροβίζιον με διευρυμένη σύνθεση. Στείλαμε τη δικιά μας με ένα ωραίο τραπεζομάντιλο για φόρεμα κι έκλεψε αντικειμενικά την παράσταση. Δεν υπήρχε κύπρος και γκαραντί δωδεκάρι, αλλά όταν έγινε αναφορά στις γενικές απεργίες κάναν όλοι κοντινά στην αποστολή μας και χειροκροτήσαμε διεθνιστικά τους εαυτούς μας.
Και στο καπάκι οι συναυλίες με το νταλγκά και την κρυμμένη θλίψη της ανατολής. Ο καημός κι η ράθυμη μελαγχολία ενός λαού που πέρασε πολλά και τα αποτύπωσε στα τραγούδια του με τρόπο αυθεντικό κι αυθόρμητο που βγαίνει από μέσα του. Όχι με κραυγές και κλαρίνα που τρυπούν τη φαντασία, όπως στα σκυλάδικα.
Και πριν προλάβεις να το φιλοσοφήσεις αρχίζουν τα πανηγυρτζίδικα και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς. Κόσμος που ξεσηκώνεται με πιπιζάρους, λύρες, ποντιακό ροκ (λαϊστέρα, λαϊστέρα) και το σουξέ μπέλα τσάο που έπαιζε τρεις φορές τη μέρα. Ίσως γιατί έχει ανάγκη να περάσει καλά και πασχίζει να πείσει τον εαυτό του με το στανιό.
Μου τη δίνει ο διεθνισμός. Για την ακρίβεια ο διεθνισμός-δηθενισμός του μπελα και του μάνου τσάο. Σαν παιχνίδια χωρίς σύνορα με λιγότερη πλάκα και χωρίς δάφνη μπόκοτα.
Τι θέλω και μπλέκω εγώ με αυτά, σταλινικός άνθρωπος; Αυτά είναι καλά για τροτσκιστές σαν τον ρασκόλνικοβ. Που αρχίσαμε να τον λέμε τρότσκα στην πλάκα -άσχετα αν το πιστεύουμε κιόλας.
Το παν είναι να βάζεις διαλεκτικά τα ζητήματα. Έτσι αυτός πιστεύει ότι αν είχε νικήσει ο τρότσκι σήμερα θα είχαμε κομμουνισμό. Κι εγώ εξίσου διαλεκτικά γνωρίζω ότι τα στραβά του στάλιν θα τα είχαμε ούτως ή άλλως, αλλά τα καλά είναι εντελώς αμφίβολο αν θα τα πετύχαινε ο λέοντας.
Μεγάλο πράγμα η διαλεκτική. Και μας χωράει όλους...
Δεν χρειαζόταν να φτάσουμε ως εδώ, σε ξένη χώρα για να βιώσουμε τόση αποξένωση και να 'μαστε δυο ξένοι στην ίδια αποστολή. Το κάναμε μια χαρά και στην ελλάδα.(...)
Το όνομά της βγαίνει απ' το (...). Κι αυτό που θαυμάζουμε πάνω της είναι το κομμουνιστικό προσόν της στράτευσης.
Εμείς στρατιώτες του έρωτα. Ή απλώς τυχοδιώκτες με το soldier of fortune για ύμνο τους. Κι αυτή αμαζόνα, σαν αυτές που ακούγαμε να αλαλάζουν στο κάμπινγκ χτυπώντας την καρωτίδα τους. Θέλει αυστηρά μόνο αυτό που έχουν να της δώσουν και το παίρνει υπό την απειλή του όπλου. Και σε σκοτώνει με άδεια βλέμματα κι αδιαφορία όταν την απειλείς πως θα της δώσεις αυτό που ζητάει οικειοθελώς, επειδή σου αρέσει πολύ.
Κι όλοι μαζί ζούμε έναν κομμουνισμό του στρατώνα αλά τουρκ. Με αυστηρούς κανόνες, πρόγραμμα κατασκήνωσης κι ελεγχόμενη ροή του κόσμου που βγαίνει και του αλκοόλ που εισέρχεται -και βασικά απαγορεύεται. Κι ένα μίνι μάρκετ με ελλείψεις στα βασικά είδη, όπως στη σοβιετία. Πουλούσε όμως ναράτα που είναι χυμός ροδιού.
Το ρόδι έσπασε, η τάση χαράχτηκε.
Και χρωματιστά κολάρα στο λαιμό για να αναγνωρίζουν τι εθνικότητας κομματόσκυλα είμαστε και να μη μας περνάνε για αδέσποτα και μας καταχεριάσει η κουρδιστή περιφρούρηση από το αραράτ. Οι κούρδοι κάναν το μπόγια που παίζει το μπαμπούλα στα παιδικά παραμύθια κι εμείς τους ρατσιστές με τα στερεότυπα. Και κανείς δε σκέφτηκε ότι λόγω εθνικότητας είχαμε μπλε κολάρα κι ήμασταν οι ριγμένοι στον καταμερισμό εργασίας.
Κι όλα αυτά με σήμα καμπάνα, ελληνικό. Γιατί απέναντι στα νησιά μπορεί να μην πιάνει ούτε με αίτηση, αλλά εδώ η κοσμοτέ έχει..
Κι όμως, ήταν πολύ μακριά από όσα μας περιέγραφαν για τη στρατιωτική πειθαρχία. Αν πούμε ραντεβού δέκα παρά πέντε, εννοούμε παρά πέντε. Ούτε λεπτό αργότερα. Γι’ αυτούς ένα λεπτό καθυστέρηση σημαίνει ότι τους πιάνει η ασφάλεια.
Στην πρεμιέρα πρέπει να έπιασε πολλούς συντρόφους η ασφάλεια γιατί οι συναυλίες άρχισαν με δίωρη καθυστέρηση (στο βιλαμπάχο οι αναιρέσεις ακόμα αρχίζουν). Κι η πλειοψηφία του κόσμου ήταν ντόπια δεκαπεντάχρονα που ήρθαν να διασκεδάσουν.
Τα υπόλοιπα ήταν μάλλον παλαιοκομματική τρομοκρατία από το σφο με την κουκουέ μόρφωση προς το εαακίτικο χυμαδιό που αν το αφήσεις ανεξέλεγκτο μπορεί να φέρει την καταστροφή.
Το απόγευμα περάσαμε όμορφες στιγμές διεθνιστικής αλληλεγγύης με έναν τούρκο σύντροφο στην άθλια παραλία του κάμπινγκ. Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, η δική τους πλευρά του αιγαίου είναι άσχημη. Πώς να μη θέλουν μετά να το κόψουν στη μέση.
Τα κομμουνιστικά είναι διεθνής γλώσσα, αλλά με το σύντροφο δεν καταλαβαινόμασταν γρι. Τόσα χρόνια μαζί οι δυο λαοί κι έμειναν ελάχιστα πράγματα για να μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Μετά έμαθα πως αυτός ακριβώς –μεταξύ άλλων- ήταν ο σκοπός της εκκαθάρισης που πέτυχε η καθαρεύουσα. Είπαμε μετά βίας λίγα πράγματα για την οικογένειά του που ήταν ταξίδι στη σαλανίκ. Ψάξαμε για κοινούς γνωστούς και βρήκαμε τον κεμάλ, τη σάμο και τον ολυμπιακό.
Και στο καπάκι έρχεται η κρίσιμη ερώτηση. Κόμουνιστ πάρτι;
Ποιος παιδί μου, το ναρ; Τι του λες τώρα; Γουόνα μπι κάποτε; Θα κάνει φέτος συνέδριο για να γίνει; Κι έφυγε κι ο κοντόχοντρος για μπάνιο.
-Περίπου, του κάνω με το χέρι.
–Ναρ; Επιμένει αυτός.
Θυμήθηκα φευγαλέα τη ροδάδα απ’ το μίνι μάρκετ.
-Εγώ κουκουέ, του λέω. Κι αυτός -δείχνω προς τον κοντόχοντρο- περίπου.
Κι άντε τώρα να του πω ότι δεν είμαι οργανωμένο μέλος. Και την ίδια γλώσσα να ξέραμε, αυτά ούτε στον εαυτό σου δεν τα εξηγείς εύκολα.
Κι έτσι άτυπα, έστω και για έναν τούρκο σύντροφο, το κόμμα βρέθηκε εκεί κι έδωσε το παρόν στο κάμπινγκ του εμεπ.
Εδώ κολλάν να μπουν κάποια πράγματα και για τις σχέσεις του κόμματος με το εμεπ, αλλά θα τις βάλω στο επόμενο κείμενο για να μη βγει πολύ μικρό.
Είμαι περίπου κνίτης κατά το ολίγον έγκυος. Ή αλλιώς τουρκοκνίτης που είπε κι ο κοντόχοντρος όταν βρήκαμε έναν τούρκο με κρητική καταγωγή.
Μέχρι που βρήκαμε έναν αυθεντικό τουρκοκνίτη που ήταν μαζί στην αποστολή, μιλούσε τούρκικα και χάρηκε όταν με γνώρισε γιατί λέει είμαστε συνάδελφοι.
Κλασική περίπτωση απαλεψιάς. Αλλά αυτός είναι μέλος κι εγώ όχι.
Το βράδυ μας έκλεισε μια φαντασμαγορική τελετή έναρξης με φωτορυθμικά, άπειρα σάουντ-τσεκ και πολεμικά ελικόπτερα που πετούσαν χωρίς φώτα και θόρυβο από πάνω μας για να κόβουν κίνηση και μου θύμισαν τα παιδικά μου χρόνια και τα αεροπλανάκια με τις διαφημίσεις πάνω απ’ την τούμπα. Συγκίνηση.
Και πάνω απ’ όλα χωρίς μετάφραση, στα αγγλικά έστω. Κι όταν υπήρχε ήταν όπως στις δηλώσεις μετά τον αγώνα που ο κόουτς μιλάει σερί κάνα λεπτό κι η μετάφραση είναι: είμαι ικανοποιημένος απ’ την προσπάθεια των παιδιών.
Καταλάβαμε μόνο ότι στα τούρκικα οι παλαιστίνιοι λέγονται φιλισταίοι.
Ακούγαμε διάφορα ονόματα χωρών χωρίς άλλη εξήγηση και ψάχναμε να βρούμε με ποιους κληρωθήκαμε. Αλλά χωρίς διερμηνέα ήμασταν σαν τον αιγύπτιο στο αστερίξ λεγεωνάριος.
–Τι είπε τώρα; με ρώτησε ο αρανίτης δίπλα μου.
-Ότι οι οργανώσεις απ’ την ίδια χώρα δε μπορούν να κληρωθούν μεταξύ τους πριν τη φάση των 16.
Τρίχες στη μύτη..
Αλλά το προτσές μετεξελίχτηκε γρήγορα σε γιουροβίζιον με διευρυμένη σύνθεση. Στείλαμε τη δικιά μας με ένα ωραίο τραπεζομάντιλο για φόρεμα κι έκλεψε αντικειμενικά την παράσταση. Δεν υπήρχε κύπρος και γκαραντί δωδεκάρι, αλλά όταν έγινε αναφορά στις γενικές απεργίες κάναν όλοι κοντινά στην αποστολή μας και χειροκροτήσαμε διεθνιστικά τους εαυτούς μας.
Και στο καπάκι οι συναυλίες με το νταλγκά και την κρυμμένη θλίψη της ανατολής. Ο καημός κι η ράθυμη μελαγχολία ενός λαού που πέρασε πολλά και τα αποτύπωσε στα τραγούδια του με τρόπο αυθεντικό κι αυθόρμητο που βγαίνει από μέσα του. Όχι με κραυγές και κλαρίνα που τρυπούν τη φαντασία, όπως στα σκυλάδικα.
Και πριν προλάβεις να το φιλοσοφήσεις αρχίζουν τα πανηγυρτζίδικα και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς. Κόσμος που ξεσηκώνεται με πιπιζάρους, λύρες, ποντιακό ροκ (λαϊστέρα, λαϊστέρα) και το σουξέ μπέλα τσάο που έπαιζε τρεις φορές τη μέρα. Ίσως γιατί έχει ανάγκη να περάσει καλά και πασχίζει να πείσει τον εαυτό του με το στανιό.
Μου τη δίνει ο διεθνισμός. Για την ακρίβεια ο διεθνισμός-δηθενισμός του μπελα και του μάνου τσάο. Σαν παιχνίδια χωρίς σύνορα με λιγότερη πλάκα και χωρίς δάφνη μπόκοτα.
Τι θέλω και μπλέκω εγώ με αυτά, σταλινικός άνθρωπος; Αυτά είναι καλά για τροτσκιστές σαν τον ρασκόλνικοβ. Που αρχίσαμε να τον λέμε τρότσκα στην πλάκα -άσχετα αν το πιστεύουμε κιόλας.
Το παν είναι να βάζεις διαλεκτικά τα ζητήματα. Έτσι αυτός πιστεύει ότι αν είχε νικήσει ο τρότσκι σήμερα θα είχαμε κομμουνισμό. Κι εγώ εξίσου διαλεκτικά γνωρίζω ότι τα στραβά του στάλιν θα τα είχαμε ούτως ή άλλως, αλλά τα καλά είναι εντελώς αμφίβολο αν θα τα πετύχαινε ο λέοντας.
Μεγάλο πράγμα η διαλεκτική. Και μας χωράει όλους...
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
Κύριλλε ελέησον
Η κε του μπλοκ κράτησε στο ψυγείο την ανταπόκριση της βιργινίας ρίχτερ για την εκδήλωση με τον κύριλλο για τους διανοούμενους και τώρα που οι συνθήκες ωρίμασαν κι η ζέστη χτυπάει κόκκινο, την προσφέρει δροσερό πιάτο στους σφους αναγνώστες.
Το κείμενο αυτό είναι άρθρο συνεργάτη μας κι ως εκ τούτου απηχεί προσωπικές λατρευτικές απόψεις και πεποιθήσεις της συγγραφέα του που βρίσκεται στα πρόθυρα της προσωπολατρίας. Κάποια σκόρπια σχόλια της κε του μπλοκ εντός του κειμένου βρίσκονται εντός αγκύλης και σε πλάγια γραφή για να ξεχωρίζουν και να διαχωρίζουν τη θέση της.
ΚΥΡΙΛΛΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΜΑΣ
Έτρεχα να φτάσω στην σύγχρονη εποχή, εκεί στην Θεμιστοκλέους πήγε να με φάει άδικα μια TDM κι όχι τίποτα άλλο αλλά θα πήγαινα χωρίς να έχω απολαύσει τον Κύριλλο από κοντά. Μια φορά τον είχα ακούσει (τηλε) και ήταν έρωτας με το πρώτο άκουσμα. “Τι είπε ο άνθρωπος!”
{Η πίστη σου σέσωκέ σε!. Προς το παρόν ο παπασταύρου αναφέρεται ως θνητός –τι είπε ο άνθρωπος- αλλά σύντομα η βιργινία θα εγκαταλείψει το μονοφυσιτισμό και θα ανακαλύψει τη θεία φύση Του}
Πέρα από την επιθυμία μου να τον ακούσω, έπρεπε να κάνω και την ανταπόκριση για τους συντρόφους Θεσσαλονικείς, που ελπίζω να την έχουν διαβάσει την ΚΟΜΕΠ 3/2010 γιατί εγώ θα γράψω τα εκτός αυτής {τη διαβάσαμε}. Λοιπόν για να εξηγήσω , ο Κύριλλος Παπασταύρου, υπεύθυνος της ΙΕ της ΚΕ του ΚΚΕ, θα μιλούσε σε εκδήλωση της Κ.Ο Δικηγόρων (!) για το άρθρο της Ελενης Μπελλου “Η σχέση της διανόησης με το Κόμμα”.
Μαζευτήκαμε σιγά-σιγά, 4-5 οι κάτω των 30 ήτανε, και οι περισσότεροι άνω των 65! Σκεφτόμουν εγώ, ρε τι ξύλο θα χουν φάει. Δυο σύντροφοι πιο πέρα συζητούσαν για την αντισυνταγματικότητα του Μνημονίου και λέγανε κάτι για παραγράφους κι εδάφια (εγώ δεν ξέρω, βοσκούσα τα πρόβατα εκεί κάτω).
Άρχισε ο ΘΕΟΣ (εντάξει απολίθωμα είμαι λίγο biased) και κρεμόμασταν από τα χείλη του.
{Μου το εξήγησε κι από κοντά τι είναι αυτό το biased, αλλά δεν το συγκράτησα. Ο νοών νοείτω}.
Σκοπός είπε του άρθρου είναι να διερευνήσει 3 πράγματα.
Το δύσκολο πρόβλημα της σχέσης των διαφόρων τμημάτων που εντάσσονται στην πνευματική εργασία με την εργατική τάξη
Την συμμαχία της ε.τ. με τους διανοούμενους που δεν εντάσσονται σε αυτήν
Πως συντάσσεται η δουλειά των κομμουνιστών διανοούμενων στην υπόθεση του ΚΚ.
Ας τα πιάσουμε λοιπόν ένα-ένα όπως τα έπιασε και ο ΘΕΟΣ.
1.Τα τελευταία χρόνια έχουν συντελεστεί αλλαγές που αφορούν τους εργαζόμενους της πνευματικής εργασίας. Παλιά ήταν κυρίως κρατικοί λειτουργοί ή αυτοαπασχολούμενοι.
Τώρα μια χούφτα χιόνι δηλαδή όλο και περισσότερα τμήματα εντάσσονται στην μισθωτή εργασία (εκεί πάνω άρχισα να κουνιέμαι εντόνως στην θέση μου, γιατί έλεγα από μέσα μου σαν ξόρκι -αχ που σαι νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος- δεν έπιασε όμως γιατί συνέχιζε να παίρνει η διευθύντριά μου στο κινητό και όχι ο KANDEL).
Ανέφερε όλο και περισσότερους κλάδους που οργανώνονται με καπιταλιστική ιδιοκτησία (παροχή νομικών, ιατρικών, επιστημονικών υπηρεσιών), η οποία οργάνωση είναι αντιφατική ως προς την συνειδητοποίηση αυτών των τμημάτων των μεταβολών της κοινωνικής τους ένταξης.
Άνοιγμα παρένθεσης. Πάω σε συναδέλφισσα,
–Πάρε συναδέλφισσα το φυλλάδιο, αύριο έχουμε απεργία.
–Τι απεργία, έχω να τελειώσω την τάδε μελέτη.
–Τι να τελειώσεις την μελέτη, εδώ τελειώνουν την ζωή σου
–Ναι αλλά εγώ είμαι επιστήμονας
–Ναι αλλά εσύ παίρνεις 900 ευρώ
–Ναι αλλά μόλις πάρω την αύξηση, αφού θα δουν ότι κάνω reports στις 3 το βράδυ Κυριακής θα δεις τι μισθό θα μου δώσουν
Τίτλος Κατερίνα Τάδε, ΒΑ, Msc, άνιωθη. Κλείνει η παρένθεση.
2.Ενω παλιότερα η διανόηση απολάμβανε προνόμια που την έφερναν πιο κοντά στην αστική τάξη, πλέον συντελούνται συνθήκες που τείνουν να αποσταθεροποιήσουν αυτήν την σχέση.
Μισθωτά τμήματα της διανόησης εντάσσονται με όλο και χειρότερους όρους στην αγορά εργασίας (ρε μήπως να το βγάλω το διδακτορικό, κανένας δεν με παίρνει), ενώ μικραίνει συνεχώς το ποσοστό που εντάσσεται στην κρατική υπαλληλία (πάλι δεν πέρασα ΑΣΕΠ, το κέρατο μου). Άρα πλησιάζουν στην εργατική τάξη.
Βέβαια η ένταξη αυτή γίνεται με μικροαστικούς όρους, άρα είναι ευάλωτοι σε ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά ρεύματα -δεξιός τε και αριστερός - (νιαρ, νιουρ και ξύριζα, καθώς και το απόλυτο κόμμα της διανόησης ΔΗΑΝ)
Βέβαια εδώ έρχεται και η απόλυτη ατάκα “Η παρέμβαση του ΚΚ δεν μπορεί να έχει σχέση μόνο με την οικονομική σχέση («ένταξη στην καπ. παραγωγή αλλά και τον ρόλο της διανόησης στην βάση και το εποικοδόμημα» -φςςςςςς τι ειπεεεεε!!! Να πάω να το πω στον ξάδερφο μου, που έκανε 10 χρόνια να περάσει και να τελειώσει το πανεπιστήμιο με αντιγραφή και τώρα το παίζει μεγάλος επιστήμονας!!!!)
3.Το πιο μεγάλο θέμα ήταν το 3ο. Ο ρόλος του κομμουνιστή επιστήμονα (ρε μήπως να το κάνω το διδακτορικό?)
Είναι δύσκολη η ένταξη της επιστημονικής εργασίας στα πλαίσια του ΚΚ. Το πανεπιστήμιο σήμερα δεν μπορεί ΟΥΤΕ και θέλει να στηρίξει μια μαρξιστική εργασία, τον μαρξιστικό τρόπο σκέψης, αλλά αξιοποιεί την λεγόμενη μαρξίζουσα σκέψη, ενσωματώνοντας στην δουλειά του τον αναθεωρημένο μαρξισμό.
Ανοίγει παρένθεση. Η μικρή Βιργινία πριν ανακαλύψει τι είναι ο μαρξισμός, συνομιλεί με τον καθηγητή της.
–Κα Καθηγητά, το πείραμα έδειξε το αντίθετο από αυτό που προτείνουμε
–Αποκλείεται κάντο πάλι.
–Μα είναι η τρίτη φορά που το κάνω με στατιστικά σημαντικό αποτέλεσμα και είναι αυτό.
–Δεν γίνεται να πούμε αυτό, μετά δεν θα μας ξαναδώσουν χρηματοδότηση.
–Ναι αλλά αυτό είναι η αλήθεια
–Η αλήθεια δεν είναι μία (!!!!!!!!!!αυτό θα πει επιστήμων-αγνωστικιστής)
Κλείνει η παρένθεση.
Εδώ ο Κύριλλος έπιασε το νόημα της “θυσίας” του επιστήμονα. Ο εργάτης που απεργεί μπορεί να χάσει την δουλειά του, αλλά τον βοηθάει το ταξικό του ένστικτο. Για να μπορεί να κάνει το ίδιο ένας επιστήμονας, όχι μόνο να απεργήσει, αλλά να μη δημοσιεύσει ένα αντιμαρξιστικό άρθρο, πρέπει να έχει βαθιά γνώση του μαρξισμού-λενινισμού. Να είναι έτοιμος να καθυστερήσει 3-4 χρόνια να τελειώσει, και να είναι έτοιμος ότι μπορεί να μην πάρει ποτέ θέση στο πανεπιστήμιο (κοίτα να δεις, εγώ τα ήξερα από πριν!)
Το Κόμμα πρέπει να προσανατολίζεται και στους νέους χώρους που υπάρχουν επιστήμονες οι οποίοι θα στρατεύονται κάτω από την ταξική πάλη, ώστε να απεξαρτητοποιηθεί η σοσιαλιστική οικοδόμηση από τους αστούς ειδικούς. Είναι βασικό λοιπόν για το κόμμα η στρατολόγηση νέων επιστημόνων στα πλαίσια της μισθωτής εργασίας. (Θα πάω να το κάνω το διδακτορικό!)
{Το «απεξαρτητοποιηθεί» μπορεί να κατανοηθεί ως κάτι ανάμεσα στο «ανεξαρτητοποιηθεί» και το «απεξαρτηθεί», συνδυάζοντας και τις δύο έννοιες. Αν και αδόκιμος νεολογισμός, μου άρεσε και τον διατήρησα στο τελικό κείμενο}.
Στις συνθήκες που έρχονται θα είναι πολύ μεγάλος και ο ρόλος των κομμουνιστών επιστημόνων.
Εδώ ο Κύριλλος μας είπε μια πραγματική ιστορία. Καθηγητής “διέταξε” τον διδακτορικό του να γράψει εργασία για τον αντιμαρξιστικο τρόπο δράσης του ΚΚΕ, και του είπε ότι κριτήριο για την λήψη του διδακτορικού διπλώματος θα είναι η διαγραφή του από το Κόμμα.
Αλήθεια? Τραβηγμένο? Θα το κρίνει η ιστορία. (μπα άστο το διδακτορικό)
Όπως και να χει, το Κόμμα πρέπει να έχει ποδιά σε κάθε κάθε ΚΑΘΕ χώρο δουλειάς ώστε να μπορεί να συσπειρώνει της μάζες, να τις καθοδηγεί, ώστε να αντιδράσουν στις συνθήκες που έρχονται.
Για το Σφυροδρέπανο, ανταποκρίτρια Βιργινία Ρίχτερ (ερωτευμένη με τον Κύριλλο)
Η κε του μπλοκ γνωστοποιεί στους επίδοξους σχολιαστές του κειμένου ότι η ανταποκρίτρια βιργινία βρίσκεται σε διακοπές για να ξεπεράσει τον έρωτά της –εκτός κι αν τον έπεισε να την ακολουθήσει- και δε θα μπορεί να απαντήσει άμεσα στα σχόλιά της. Ίσως όμως μπορεί να το κάνει στη θέση της ο μονίμως ερωτευμένος –όχι απαραίτητα με τον κύριλλο- κομμουνάρος ουγκ-ουγκ που παρακολούθησε κι αυτός την εκδήλωση.
Ενδιαφέρον άρθρο για τη διανόηση -με αφορμή την περίπτωση του αϊνστάιν- με καλές παραπομπές στους κλασικούς είχε και το τελευταίο πριν. Ωστόσο η κε του μπλοκ θεωρεί πως το καλύτερο κείμενο που έχει διαβάσει για τη διανόηση είναι το σχετικό βιβλίο του ρούση, το τελευταίο πριν τα σπάσει στο κόμμα με ευχαριστίες στον πρόλογο προς την αλέκα και αναφορά στο 17ο συνέδριο. Στο ίδιο βιβλίο βρίσκει κι ο σκαμπαρδώνης τον αυτοπροσδιορισμό του ρούση ως μικροαστού διανοούμενου που τον χρησιμοποίησε και στον περιβόητο προσυνεδριακό.
Συλλεκτικό από κάθε άποψη..
Υγ: από την επόμενη ανάρτηση η κε του μπλοκ αρχίζει εκτενές αφιέρωμα στα όσα έζησε κατά την παραμονή της στην τουρκία. Υπομονή..
Το κείμενο αυτό είναι άρθρο συνεργάτη μας κι ως εκ τούτου απηχεί προσωπικές λατρευτικές απόψεις και πεποιθήσεις της συγγραφέα του που βρίσκεται στα πρόθυρα της προσωπολατρίας. Κάποια σκόρπια σχόλια της κε του μπλοκ εντός του κειμένου βρίσκονται εντός αγκύλης και σε πλάγια γραφή για να ξεχωρίζουν και να διαχωρίζουν τη θέση της.
ΚΥΡΙΛΛΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ΑΠΟΓΕΙΩΣΕ ΜΑΣ
Έτρεχα να φτάσω στην σύγχρονη εποχή, εκεί στην Θεμιστοκλέους πήγε να με φάει άδικα μια TDM κι όχι τίποτα άλλο αλλά θα πήγαινα χωρίς να έχω απολαύσει τον Κύριλλο από κοντά. Μια φορά τον είχα ακούσει (τηλε) και ήταν έρωτας με το πρώτο άκουσμα. “Τι είπε ο άνθρωπος!”
{Η πίστη σου σέσωκέ σε!. Προς το παρόν ο παπασταύρου αναφέρεται ως θνητός –τι είπε ο άνθρωπος- αλλά σύντομα η βιργινία θα εγκαταλείψει το μονοφυσιτισμό και θα ανακαλύψει τη θεία φύση Του}
Πέρα από την επιθυμία μου να τον ακούσω, έπρεπε να κάνω και την ανταπόκριση για τους συντρόφους Θεσσαλονικείς, που ελπίζω να την έχουν διαβάσει την ΚΟΜΕΠ 3/2010 γιατί εγώ θα γράψω τα εκτός αυτής {τη διαβάσαμε}. Λοιπόν για να εξηγήσω , ο Κύριλλος Παπασταύρου, υπεύθυνος της ΙΕ της ΚΕ του ΚΚΕ, θα μιλούσε σε εκδήλωση της Κ.Ο Δικηγόρων (!) για το άρθρο της Ελενης Μπελλου “Η σχέση της διανόησης με το Κόμμα”.
Μαζευτήκαμε σιγά-σιγά, 4-5 οι κάτω των 30 ήτανε, και οι περισσότεροι άνω των 65! Σκεφτόμουν εγώ, ρε τι ξύλο θα χουν φάει. Δυο σύντροφοι πιο πέρα συζητούσαν για την αντισυνταγματικότητα του Μνημονίου και λέγανε κάτι για παραγράφους κι εδάφια (εγώ δεν ξέρω, βοσκούσα τα πρόβατα εκεί κάτω).
Άρχισε ο ΘΕΟΣ (εντάξει απολίθωμα είμαι λίγο biased) και κρεμόμασταν από τα χείλη του.
{Μου το εξήγησε κι από κοντά τι είναι αυτό το biased, αλλά δεν το συγκράτησα. Ο νοών νοείτω}.
Σκοπός είπε του άρθρου είναι να διερευνήσει 3 πράγματα.
Το δύσκολο πρόβλημα της σχέσης των διαφόρων τμημάτων που εντάσσονται στην πνευματική εργασία με την εργατική τάξη
Την συμμαχία της ε.τ. με τους διανοούμενους που δεν εντάσσονται σε αυτήν
Πως συντάσσεται η δουλειά των κομμουνιστών διανοούμενων στην υπόθεση του ΚΚ.
Ας τα πιάσουμε λοιπόν ένα-ένα όπως τα έπιασε και ο ΘΕΟΣ.
1.Τα τελευταία χρόνια έχουν συντελεστεί αλλαγές που αφορούν τους εργαζόμενους της πνευματικής εργασίας. Παλιά ήταν κυρίως κρατικοί λειτουργοί ή αυτοαπασχολούμενοι.
Τώρα μια χούφτα χιόνι δηλαδή όλο και περισσότερα τμήματα εντάσσονται στην μισθωτή εργασία (εκεί πάνω άρχισα να κουνιέμαι εντόνως στην θέση μου, γιατί έλεγα από μέσα μου σαν ξόρκι -αχ που σαι νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος- δεν έπιασε όμως γιατί συνέχιζε να παίρνει η διευθύντριά μου στο κινητό και όχι ο KANDEL).
Ανέφερε όλο και περισσότερους κλάδους που οργανώνονται με καπιταλιστική ιδιοκτησία (παροχή νομικών, ιατρικών, επιστημονικών υπηρεσιών), η οποία οργάνωση είναι αντιφατική ως προς την συνειδητοποίηση αυτών των τμημάτων των μεταβολών της κοινωνικής τους ένταξης.
Άνοιγμα παρένθεσης. Πάω σε συναδέλφισσα,
–Πάρε συναδέλφισσα το φυλλάδιο, αύριο έχουμε απεργία.
–Τι απεργία, έχω να τελειώσω την τάδε μελέτη.
–Τι να τελειώσεις την μελέτη, εδώ τελειώνουν την ζωή σου
–Ναι αλλά εγώ είμαι επιστήμονας
–Ναι αλλά εσύ παίρνεις 900 ευρώ
–Ναι αλλά μόλις πάρω την αύξηση, αφού θα δουν ότι κάνω reports στις 3 το βράδυ Κυριακής θα δεις τι μισθό θα μου δώσουν
Τίτλος Κατερίνα Τάδε, ΒΑ, Msc, άνιωθη. Κλείνει η παρένθεση.
2.Ενω παλιότερα η διανόηση απολάμβανε προνόμια που την έφερναν πιο κοντά στην αστική τάξη, πλέον συντελούνται συνθήκες που τείνουν να αποσταθεροποιήσουν αυτήν την σχέση.
Μισθωτά τμήματα της διανόησης εντάσσονται με όλο και χειρότερους όρους στην αγορά εργασίας (ρε μήπως να το βγάλω το διδακτορικό, κανένας δεν με παίρνει), ενώ μικραίνει συνεχώς το ποσοστό που εντάσσεται στην κρατική υπαλληλία (πάλι δεν πέρασα ΑΣΕΠ, το κέρατο μου). Άρα πλησιάζουν στην εργατική τάξη.
Βέβαια η ένταξη αυτή γίνεται με μικροαστικούς όρους, άρα είναι ευάλωτοι σε ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά ρεύματα -δεξιός τε και αριστερός - (νιαρ, νιουρ και ξύριζα, καθώς και το απόλυτο κόμμα της διανόησης ΔΗΑΝ)
Βέβαια εδώ έρχεται και η απόλυτη ατάκα “Η παρέμβαση του ΚΚ δεν μπορεί να έχει σχέση μόνο με την οικονομική σχέση («ένταξη στην καπ. παραγωγή αλλά και τον ρόλο της διανόησης στην βάση και το εποικοδόμημα» -φςςςςςς τι ειπεεεεε!!! Να πάω να το πω στον ξάδερφο μου, που έκανε 10 χρόνια να περάσει και να τελειώσει το πανεπιστήμιο με αντιγραφή και τώρα το παίζει μεγάλος επιστήμονας!!!!)
3.Το πιο μεγάλο θέμα ήταν το 3ο. Ο ρόλος του κομμουνιστή επιστήμονα (ρε μήπως να το κάνω το διδακτορικό?)
Είναι δύσκολη η ένταξη της επιστημονικής εργασίας στα πλαίσια του ΚΚ. Το πανεπιστήμιο σήμερα δεν μπορεί ΟΥΤΕ και θέλει να στηρίξει μια μαρξιστική εργασία, τον μαρξιστικό τρόπο σκέψης, αλλά αξιοποιεί την λεγόμενη μαρξίζουσα σκέψη, ενσωματώνοντας στην δουλειά του τον αναθεωρημένο μαρξισμό.
Ανοίγει παρένθεση. Η μικρή Βιργινία πριν ανακαλύψει τι είναι ο μαρξισμός, συνομιλεί με τον καθηγητή της.
–Κα Καθηγητά, το πείραμα έδειξε το αντίθετο από αυτό που προτείνουμε
–Αποκλείεται κάντο πάλι.
–Μα είναι η τρίτη φορά που το κάνω με στατιστικά σημαντικό αποτέλεσμα και είναι αυτό.
–Δεν γίνεται να πούμε αυτό, μετά δεν θα μας ξαναδώσουν χρηματοδότηση.
–Ναι αλλά αυτό είναι η αλήθεια
–Η αλήθεια δεν είναι μία (!!!!!!!!!!αυτό θα πει επιστήμων-αγνωστικιστής)
Κλείνει η παρένθεση.
Εδώ ο Κύριλλος έπιασε το νόημα της “θυσίας” του επιστήμονα. Ο εργάτης που απεργεί μπορεί να χάσει την δουλειά του, αλλά τον βοηθάει το ταξικό του ένστικτο. Για να μπορεί να κάνει το ίδιο ένας επιστήμονας, όχι μόνο να απεργήσει, αλλά να μη δημοσιεύσει ένα αντιμαρξιστικό άρθρο, πρέπει να έχει βαθιά γνώση του μαρξισμού-λενινισμού. Να είναι έτοιμος να καθυστερήσει 3-4 χρόνια να τελειώσει, και να είναι έτοιμος ότι μπορεί να μην πάρει ποτέ θέση στο πανεπιστήμιο (κοίτα να δεις, εγώ τα ήξερα από πριν!)
Το Κόμμα πρέπει να προσανατολίζεται και στους νέους χώρους που υπάρχουν επιστήμονες οι οποίοι θα στρατεύονται κάτω από την ταξική πάλη, ώστε να απεξαρτητοποιηθεί η σοσιαλιστική οικοδόμηση από τους αστούς ειδικούς. Είναι βασικό λοιπόν για το κόμμα η στρατολόγηση νέων επιστημόνων στα πλαίσια της μισθωτής εργασίας. (Θα πάω να το κάνω το διδακτορικό!)
{Το «απεξαρτητοποιηθεί» μπορεί να κατανοηθεί ως κάτι ανάμεσα στο «ανεξαρτητοποιηθεί» και το «απεξαρτηθεί», συνδυάζοντας και τις δύο έννοιες. Αν και αδόκιμος νεολογισμός, μου άρεσε και τον διατήρησα στο τελικό κείμενο}.
Στις συνθήκες που έρχονται θα είναι πολύ μεγάλος και ο ρόλος των κομμουνιστών επιστημόνων.
Εδώ ο Κύριλλος μας είπε μια πραγματική ιστορία. Καθηγητής “διέταξε” τον διδακτορικό του να γράψει εργασία για τον αντιμαρξιστικο τρόπο δράσης του ΚΚΕ, και του είπε ότι κριτήριο για την λήψη του διδακτορικού διπλώματος θα είναι η διαγραφή του από το Κόμμα.
Αλήθεια? Τραβηγμένο? Θα το κρίνει η ιστορία. (μπα άστο το διδακτορικό)
Όπως και να χει, το Κόμμα πρέπει να έχει ποδιά σε κάθε κάθε ΚΑΘΕ χώρο δουλειάς ώστε να μπορεί να συσπειρώνει της μάζες, να τις καθοδηγεί, ώστε να αντιδράσουν στις συνθήκες που έρχονται.
Για το Σφυροδρέπανο, ανταποκρίτρια Βιργινία Ρίχτερ (ερωτευμένη με τον Κύριλλο)
Η κε του μπλοκ γνωστοποιεί στους επίδοξους σχολιαστές του κειμένου ότι η ανταποκρίτρια βιργινία βρίσκεται σε διακοπές για να ξεπεράσει τον έρωτά της –εκτός κι αν τον έπεισε να την ακολουθήσει- και δε θα μπορεί να απαντήσει άμεσα στα σχόλιά της. Ίσως όμως μπορεί να το κάνει στη θέση της ο μονίμως ερωτευμένος –όχι απαραίτητα με τον κύριλλο- κομμουνάρος ουγκ-ουγκ που παρακολούθησε κι αυτός την εκδήλωση.
Ενδιαφέρον άρθρο για τη διανόηση -με αφορμή την περίπτωση του αϊνστάιν- με καλές παραπομπές στους κλασικούς είχε και το τελευταίο πριν. Ωστόσο η κε του μπλοκ θεωρεί πως το καλύτερο κείμενο που έχει διαβάσει για τη διανόηση είναι το σχετικό βιβλίο του ρούση, το τελευταίο πριν τα σπάσει στο κόμμα με ευχαριστίες στον πρόλογο προς την αλέκα και αναφορά στο 17ο συνέδριο. Στο ίδιο βιβλίο βρίσκει κι ο σκαμπαρδώνης τον αυτοπροσδιορισμό του ρούση ως μικροαστού διανοούμενου που τον χρησιμοποίησε και στον περιβόητο προσυνεδριακό.
Συλλεκτικό από κάθε άποψη..
Υγ: από την επόμενη ανάρτηση η κε του μπλοκ αρχίζει εκτενές αφιέρωμα στα όσα έζησε κατά την παραμονή της στην τουρκία. Υπομονή..
Κυριακή 1 Αυγούστου 2010
Πλάκα μου κάμπινγκ...
Κανονικά τέτοια εποχή θα σου έγραφα για τις ντάτσες στο ποσείδι.
Γιατί γίνεται κακός χαμός και συνωστίζονται όλοι πάντα γύρω από ένα συγκεκριμένο τραπέζι στην καντίνα. Για τη σχέση της σταχανοβίτικης νόρμας με το σουβλάκι και το υγρό λεμόνι που ρίχνεις για να μαυρίσουν γρήγορα και να μη φαίνονται ωμά. Και μια δεκάρικη ανάλυση, γιατί παλιά το ποσείδι ήταν αλλιώς. Και το χειρότερο δεν είναι που γερνάμε και γκρινιάζουμε. Αλλά ότι η γκρίνια έχει βάση. Γιατί όντως παλιά το ποσείδι δεν ήταν έτσι.
Θα σου έλεγα και για ένα ερωτικό γράμμα που βρήκαμε κάποτε πεταμένο. Το έγραφε μια κοπέλα σε ένα σύντροφο, μάλλον στέλεχος. Μπορεί να μην είμαι όσο έξυπνη θες και να μην τρέχω σε πορείες, αλλά έχω αισθήματα.
-Τώρα δηλ έχεις στοιχεία; -Όχι ρε συ, ούτε που ξέρω για ποιον λέει. -Τότε γιατί αναπαράγεις την προβοκάτσια;
Ο μέσος σύντροφος παραείναι ρομαντικός και κολλημένος με το παρελθόν για να ξεγράψει το δικό του τόσο εύκολα.
Φέτος όμως πήγαμε αλλού. Σε ένα κάμπινγκ της πλάκας στη νάξο, όπου η οργάνωση των νΚαπελεύθερων κύλησε σαν τέντζερης και βρήκε την ανοργανωσιά του ιδιοκτήτη που έψαχνε την αρπαχτή. Και στο καπάκι ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων πλανιόταν πάνω απ' το νΚάμπινγκ το οποίο άρχισε τελικά να παίρνει σάρκα κι οστά απ' την τρίτη μέρα -κατά τας γραφάς- κι είχε από ζίζεκ και σύριζα παντιού μέχρι κι εκδήλωση για τον ιμπεριαλισμό!
Τι άλλο; Βόλτα στην απείρανθο και περιοδεία της λίλας στο χωριό του γλέζου. Πιο πριν ο κοντόχοντρος χτύπησε την πόρτα του για ενότητα της αριστεράς, αλλά αυτός έλειπε.
Μυστική εκδρομή στα μεταλλεία που αν δεν είχα βύσμα ως απολίθωμα μάλλον δε θα τη μάθαινα εγκαίρως. Ο ξεναγός μας -πατέρας σφισσας, αλλά πασόκος δημοπρούχοντας- μας έστειλε να μοιραστούμε σε δύο ταβέρνες, αλλά εμείς δεν αντέχαμε άλλες διασπάσεις. Πήγαμε όλοι στη μία και καταστρέψαμε την προεκλογική του εκστρατεία. Άντε τώρα να τα βγάλει πέρα με τους φουρτουνάκηδες που ένιωσαν ριγμένοι.
Αχτίφ παλιού τύπου για την τουρκία όπου θα λέμε σαν πυθίες, στάλιν γουόζ ράιτ εντ τρότσκι λεφτ, ώστε ο καθένας να καταλαβαίνει αυτό που του αρέσει.
Νίψον ανομήματα μη μονάν όψιν.
Κι ένα μάλλον ξενέρωτο πάρτι ακριβώς δίπλα απ' το μπαρ που έκλεισε το ξεκίνημα που είχε κλείσει και το διπλανό κάμπινγκ. Η χαρά του ρασκόλνικοβ.
Γενική αίσθηση όμως ήταν πως άλλες χρονιές τα πράγματα ήταν πιο άγρια. Ίσως γιατί είχε περισσότερα τασάκια -της χαρι-τάσης. Ή ίσως γιατί φέτος ο κόσμος φοβήθηκε την αρνητική δημοσιότητα στο μπλοκ κι αυτολογοκρίθηκε.
Μέχρι τώρα μου είχε τύχει να περνάω από πηγαδάκια και να στερεύουν στο λεπτό από κουβέντες ή απλά να αλλάζουν θέμα συζήτησης. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που είδα να ξεστήνουν από δίπλα μου και να πηγαίνουν τη σκηνή τους σε απόσταση ασφαλείας από τη δική μου. Εξαιτίας του ήλιου, λέει η επίσημη εκδοχή. Αν και το κάμπινγκ ήταν άθλιο και δεν είχε παρά σκόρπιες σκιές εδώ κι εκεί σε όλη του την έκταση -που δεν ήταν και τόσο μεγάλη για να χωρέσει άνετα τα στίφη μας.
Κακώς όμως. Ενίοτε βέβαια τυχαίνει κι εκθέτω κόσμο ασυναίσθητα. Βασικά όμως όταν όλοι περιμένουν να γράψω κάτι -καλή ώρα- εμένα με πιάνει το αντιδραστικό μου και δε γράφω απολύτως τίποτα.
Γι' αυτό λοιπόν προτιμώ να σου πω για τη θάλασσα. Που σου κάνει τα μαλλιά μπούκλες, τη φωνή μπάσα και το λίπος γραμμώσεις. Φεύγουν τα πιασίματα κι έρχεται η έμπνευση σαν το αλάτι.
Μες στο νερό δεν υπάρχουν χοντροί και λεπτοί, κνίτες και βάρβαροι, πρώην και μεταλλαγμένοι. Είμαστε όλοι σύντροφοι. Περίπου όπως στον κομμουνισμό.
Το νερό είναι καλός αγωγός των κομμουνιστικών ιδεών και τις μεταφέρει πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι το ίντερνετ στη στεριά. Κι έτσι έφτασαν στο νησί του φιντέλ και της επανάστασης, αλλά παλεύουν ακόμα να πιάσουν ριζες στην ηπειρωτική ευρώπη και το δυτικό κόσμο.
Τα νεογέννητα μωρά ξέρουν να κολυμπάν άριστα. Με τον καιρό όμως οι άνθρωποι αλλοτριώνονται, ξεχνούν τη φυσική τους κατάσταση και καταλήγουν ναυάγια της ταξικής πάλης που τους ξεβράζει δεσμώτες στο σπήλαιο της παραβολής του πλάτωνα.
Κάποιοι ατρόμητοι βουτηχτές κάνουν το μεγάλο άλμα και πνίγονται πρόωρα και βολουνταριστικά. Άλλοι πνίγονται στη δουλειά, ή σε μια κουταλιά θαλασσινό νερό και βουλιάζουν κάθε νύχτα στη στεριά. Κι είναι κι αυτοί που άκουσαν κάπου ότι η θάλασσα είναι κρύα και φοβούνται να μπουν μέσα και να δοκιμάσουν μόνοι τους. Μένουν στο περιθώριο και περιμένουν το ραβδί του μωυσή να την ανοίξει στα δύο για να περάσουν απέναντι.
Και το μεγάλο ζήτημα παραμένει από τι θα πάμε σε αυτή τη ζωή.
Αν θα πάμε αυθόρμητα χωρίς σχέδιο, καπετάνιο κι ιεραρχίες, αλλά με σχεδία καρυδότσουφλο στους ψυχρούς ανέμους της αλλαγής που φυσάνε κόντρα. Ή αν θα πάμε σαν τιτανικός με τις σιδερένιες νομοτέλειες να πέσουμε πάνω στο παγόβουνο. Αντί για τον πάγο σπάσαμε εμείς και τα σύνορα χαράχτηκαν, με των λαών το αίμα.
Κι είναι και το άλλο.
Ποτέ δεν κατάλαβα πολύ καλά γιατί κρυώνουμε κι όταν μπαίνουμε κι όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα. Εντάξει, όταν μπαίνεις είναι πιο κρύα απ' ό,τι έξω. Αλλά όταν βγαίνεις; Ρώτησα και τη ρόζα που ξέρει από φυσική. Όταν βγαίνεις, κρυώνεις λέει μόνο όταν φυσάει. Και το βράδυ η θάλασσα είναι πάντα ζεστή από τον ήλιο που μάζεψε μέσα της. Το δοκιμάσαμε κι είχε δίκιο.
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι.
Εγώ έδωσα στον εαυτό μου άλλη εξήγηση, πιο λογοτεχνική. Όταν βγαίνεις απ' τη θάλασσα σε πιάνει παγωμάρα που την αποχωρίζεσαι. Περνάει από τη βάση στο εποικοδόμημα κι απ' το μυαλό στο σώμα. Και καταλήγει σύγκρυο, σαν αυτό που με πιάνει ενίοτε όταν είναι να αποχωριστώ τη ρόζα.
Το θέμα είναι γιατί την αφήσαμε εξ αρχής και βγήκαμε στη στεριά. Κι είμαστε έκτοτε σαν ψάρια έξω απ' τα νερά μας. Στα οποία η κε του μπλοκ στέκει αλληλέγγυα κι αρνείται από θέση αρχής να τα φάει ή να τα πειράξει. Εκτός απ' τα ψάρια του αλφαβητίξ που είναι πάντα καλή αφορμή για καβγάδες μεταξύ μας. Κάπου πρέπει να ξεδίνουμε όσο δε μας παίρνει να τα βάλουμε με τους ρωμαίους.
Όπως θα 'λεγε κι ο ρουσώ, αν υπήρχε κάποιος να σταματήσει τον πρώτο οργανισμό που άφησε τη θάλασσα και βγήκε στη στεριά για να ζήσει, θα είχαμε γλιτώσει από όλα τα δεινά.
Αλλά με τι να τον σταματήσει, με καραμπίνα; Τότε δεν υπήρχαν ούτε όπλα, ούτε άνθρωποι. Αυτούς τους βρήκαμε αργότερα στη στεριά.
Ο πολιτισμός κι η ανθρωπότητα ως πηγή δυστυχίας. Αν είναι να το πιάσουμε φροϋδικά να το πάμε βαθιά ως τις ρίζες και να το πιάσουμε απ' το κύτταρο, όπως κάνουμε συνήθως στον όμιλο.
Ίσως κάποτε σου πω και για τη ρόζα. Μπορεί στο επόμενο ταξίδι.
Η κε του μπλοκ αναχωρεί χωρίς ανάσα για το λιμάνι της σμύρνης και τους σταλινικούς σφους του εμεπ, με ενδιάμεσο σταθμό την αθήνα. Για τους άλλους που πηγαίνουν κατευθείαν από νάξο ενδιάμεσος σταθμός θα είναι η μύκονος. Είναι κι εκεί πατρίδα με επαναθεμελίωση.
Άντε και του χρόνου νΚάμπινγκ εκεί.
Γιατί γίνεται κακός χαμός και συνωστίζονται όλοι πάντα γύρω από ένα συγκεκριμένο τραπέζι στην καντίνα. Για τη σχέση της σταχανοβίτικης νόρμας με το σουβλάκι και το υγρό λεμόνι που ρίχνεις για να μαυρίσουν γρήγορα και να μη φαίνονται ωμά. Και μια δεκάρικη ανάλυση, γιατί παλιά το ποσείδι ήταν αλλιώς. Και το χειρότερο δεν είναι που γερνάμε και γκρινιάζουμε. Αλλά ότι η γκρίνια έχει βάση. Γιατί όντως παλιά το ποσείδι δεν ήταν έτσι.
Θα σου έλεγα και για ένα ερωτικό γράμμα που βρήκαμε κάποτε πεταμένο. Το έγραφε μια κοπέλα σε ένα σύντροφο, μάλλον στέλεχος. Μπορεί να μην είμαι όσο έξυπνη θες και να μην τρέχω σε πορείες, αλλά έχω αισθήματα.
-Τώρα δηλ έχεις στοιχεία; -Όχι ρε συ, ούτε που ξέρω για ποιον λέει. -Τότε γιατί αναπαράγεις την προβοκάτσια;
Ο μέσος σύντροφος παραείναι ρομαντικός και κολλημένος με το παρελθόν για να ξεγράψει το δικό του τόσο εύκολα.
Φέτος όμως πήγαμε αλλού. Σε ένα κάμπινγκ της πλάκας στη νάξο, όπου η οργάνωση των νΚαπελεύθερων κύλησε σαν τέντζερης και βρήκε την ανοργανωσιά του ιδιοκτήτη που έψαχνε την αρπαχτή. Και στο καπάκι ένα πρόγραμμα εκδηλώσεων πλανιόταν πάνω απ' το νΚάμπινγκ το οποίο άρχισε τελικά να παίρνει σάρκα κι οστά απ' την τρίτη μέρα -κατά τας γραφάς- κι είχε από ζίζεκ και σύριζα παντιού μέχρι κι εκδήλωση για τον ιμπεριαλισμό!
Τι άλλο; Βόλτα στην απείρανθο και περιοδεία της λίλας στο χωριό του γλέζου. Πιο πριν ο κοντόχοντρος χτύπησε την πόρτα του για ενότητα της αριστεράς, αλλά αυτός έλειπε.
Μυστική εκδρομή στα μεταλλεία που αν δεν είχα βύσμα ως απολίθωμα μάλλον δε θα τη μάθαινα εγκαίρως. Ο ξεναγός μας -πατέρας σφισσας, αλλά πασόκος δημοπρούχοντας- μας έστειλε να μοιραστούμε σε δύο ταβέρνες, αλλά εμείς δεν αντέχαμε άλλες διασπάσεις. Πήγαμε όλοι στη μία και καταστρέψαμε την προεκλογική του εκστρατεία. Άντε τώρα να τα βγάλει πέρα με τους φουρτουνάκηδες που ένιωσαν ριγμένοι.
Αχτίφ παλιού τύπου για την τουρκία όπου θα λέμε σαν πυθίες, στάλιν γουόζ ράιτ εντ τρότσκι λεφτ, ώστε ο καθένας να καταλαβαίνει αυτό που του αρέσει.
Νίψον ανομήματα μη μονάν όψιν.
Κι ένα μάλλον ξενέρωτο πάρτι ακριβώς δίπλα απ' το μπαρ που έκλεισε το ξεκίνημα που είχε κλείσει και το διπλανό κάμπινγκ. Η χαρά του ρασκόλνικοβ.
Γενική αίσθηση όμως ήταν πως άλλες χρονιές τα πράγματα ήταν πιο άγρια. Ίσως γιατί είχε περισσότερα τασάκια -της χαρι-τάσης. Ή ίσως γιατί φέτος ο κόσμος φοβήθηκε την αρνητική δημοσιότητα στο μπλοκ κι αυτολογοκρίθηκε.
Μέχρι τώρα μου είχε τύχει να περνάω από πηγαδάκια και να στερεύουν στο λεπτό από κουβέντες ή απλά να αλλάζουν θέμα συζήτησης. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που είδα να ξεστήνουν από δίπλα μου και να πηγαίνουν τη σκηνή τους σε απόσταση ασφαλείας από τη δική μου. Εξαιτίας του ήλιου, λέει η επίσημη εκδοχή. Αν και το κάμπινγκ ήταν άθλιο και δεν είχε παρά σκόρπιες σκιές εδώ κι εκεί σε όλη του την έκταση -που δεν ήταν και τόσο μεγάλη για να χωρέσει άνετα τα στίφη μας.
Κακώς όμως. Ενίοτε βέβαια τυχαίνει κι εκθέτω κόσμο ασυναίσθητα. Βασικά όμως όταν όλοι περιμένουν να γράψω κάτι -καλή ώρα- εμένα με πιάνει το αντιδραστικό μου και δε γράφω απολύτως τίποτα.
Γι' αυτό λοιπόν προτιμώ να σου πω για τη θάλασσα. Που σου κάνει τα μαλλιά μπούκλες, τη φωνή μπάσα και το λίπος γραμμώσεις. Φεύγουν τα πιασίματα κι έρχεται η έμπνευση σαν το αλάτι.
Μες στο νερό δεν υπάρχουν χοντροί και λεπτοί, κνίτες και βάρβαροι, πρώην και μεταλλαγμένοι. Είμαστε όλοι σύντροφοι. Περίπου όπως στον κομμουνισμό.
Το νερό είναι καλός αγωγός των κομμουνιστικών ιδεών και τις μεταφέρει πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι το ίντερνετ στη στεριά. Κι έτσι έφτασαν στο νησί του φιντέλ και της επανάστασης, αλλά παλεύουν ακόμα να πιάσουν ριζες στην ηπειρωτική ευρώπη και το δυτικό κόσμο.
Τα νεογέννητα μωρά ξέρουν να κολυμπάν άριστα. Με τον καιρό όμως οι άνθρωποι αλλοτριώνονται, ξεχνούν τη φυσική τους κατάσταση και καταλήγουν ναυάγια της ταξικής πάλης που τους ξεβράζει δεσμώτες στο σπήλαιο της παραβολής του πλάτωνα.
Κάποιοι ατρόμητοι βουτηχτές κάνουν το μεγάλο άλμα και πνίγονται πρόωρα και βολουνταριστικά. Άλλοι πνίγονται στη δουλειά, ή σε μια κουταλιά θαλασσινό νερό και βουλιάζουν κάθε νύχτα στη στεριά. Κι είναι κι αυτοί που άκουσαν κάπου ότι η θάλασσα είναι κρύα και φοβούνται να μπουν μέσα και να δοκιμάσουν μόνοι τους. Μένουν στο περιθώριο και περιμένουν το ραβδί του μωυσή να την ανοίξει στα δύο για να περάσουν απέναντι.
Και το μεγάλο ζήτημα παραμένει από τι θα πάμε σε αυτή τη ζωή.
Αν θα πάμε αυθόρμητα χωρίς σχέδιο, καπετάνιο κι ιεραρχίες, αλλά με σχεδία καρυδότσουφλο στους ψυχρούς ανέμους της αλλαγής που φυσάνε κόντρα. Ή αν θα πάμε σαν τιτανικός με τις σιδερένιες νομοτέλειες να πέσουμε πάνω στο παγόβουνο. Αντί για τον πάγο σπάσαμε εμείς και τα σύνορα χαράχτηκαν, με των λαών το αίμα.
Κι είναι και το άλλο.
Ποτέ δεν κατάλαβα πολύ καλά γιατί κρυώνουμε κι όταν μπαίνουμε κι όταν βγαίνουμε από τη θάλασσα. Εντάξει, όταν μπαίνεις είναι πιο κρύα απ' ό,τι έξω. Αλλά όταν βγαίνεις; Ρώτησα και τη ρόζα που ξέρει από φυσική. Όταν βγαίνεις, κρυώνεις λέει μόνο όταν φυσάει. Και το βράδυ η θάλασσα είναι πάντα ζεστή από τον ήλιο που μάζεψε μέσα της. Το δοκιμάσαμε κι είχε δίκιο.
Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι.
Εγώ έδωσα στον εαυτό μου άλλη εξήγηση, πιο λογοτεχνική. Όταν βγαίνεις απ' τη θάλασσα σε πιάνει παγωμάρα που την αποχωρίζεσαι. Περνάει από τη βάση στο εποικοδόμημα κι απ' το μυαλό στο σώμα. Και καταλήγει σύγκρυο, σαν αυτό που με πιάνει ενίοτε όταν είναι να αποχωριστώ τη ρόζα.
Το θέμα είναι γιατί την αφήσαμε εξ αρχής και βγήκαμε στη στεριά. Κι είμαστε έκτοτε σαν ψάρια έξω απ' τα νερά μας. Στα οποία η κε του μπλοκ στέκει αλληλέγγυα κι αρνείται από θέση αρχής να τα φάει ή να τα πειράξει. Εκτός απ' τα ψάρια του αλφαβητίξ που είναι πάντα καλή αφορμή για καβγάδες μεταξύ μας. Κάπου πρέπει να ξεδίνουμε όσο δε μας παίρνει να τα βάλουμε με τους ρωμαίους.
Όπως θα 'λεγε κι ο ρουσώ, αν υπήρχε κάποιος να σταματήσει τον πρώτο οργανισμό που άφησε τη θάλασσα και βγήκε στη στεριά για να ζήσει, θα είχαμε γλιτώσει από όλα τα δεινά.
Αλλά με τι να τον σταματήσει, με καραμπίνα; Τότε δεν υπήρχαν ούτε όπλα, ούτε άνθρωποι. Αυτούς τους βρήκαμε αργότερα στη στεριά.
Ο πολιτισμός κι η ανθρωπότητα ως πηγή δυστυχίας. Αν είναι να το πιάσουμε φροϋδικά να το πάμε βαθιά ως τις ρίζες και να το πιάσουμε απ' το κύτταρο, όπως κάνουμε συνήθως στον όμιλο.
Ίσως κάποτε σου πω και για τη ρόζα. Μπορεί στο επόμενο ταξίδι.
Η κε του μπλοκ αναχωρεί χωρίς ανάσα για το λιμάνι της σμύρνης και τους σταλινικούς σφους του εμεπ, με ενδιάμεσο σταθμό την αθήνα. Για τους άλλους που πηγαίνουν κατευθείαν από νάξο ενδιάμεσος σταθμός θα είναι η μύκονος. Είναι κι εκεί πατρίδα με επαναθεμελίωση.
Άντε και του χρόνου νΚάμπινγκ εκεί.