Well show me the way to the next whiskey bar

Που θα μπορούσε να είναι κι ο ύμνος της ελληνικής αποστολής και θα τον τραγουδούσε εν χορώ. For –όπως θα μπορούσαν να βεβαιώσουν και τα ουκ ολίγα αλκοολικά μέλη της- if we don’t find the next whiskey bar...

Ημερολόγια κατασκήνωσης – ημέρα πέμπτη

Εναλλακτικός τίτλος: Πες το και θα γίνει

Η πέμπτη μέρα είχε ξύπνημα από τα άγρια χαράματα για τα περισσότερα μέλη της αποστολής που είχαν χρέωση να σερβίρουν το πρωινό με την χωριάτικη. Η επίσημη εκδοχή λέει ότι το σερβίρισαν με χαμόγελο στα χείλη και αντάρτικα. Η δική μου εκδοχή –που είμαι μίζερος και στριμμένος- είναι ότι έκαναν μπόλικα σάουντ τσεκ γιατί ξεχνούσαν τα λόγια και βασικά νύσταζαν.

Και μετά διμερείς συναντήσεις και διεθνισμός. Όπου κάποιοι το βλέπουν ως ευκαιρία για χαρά και δημιουργικές γνωριμίες. Κι εγώ ως πηγή ευθύνης κι άγχους να συνεννοηθώ σωστά με τους άλλους και να μην κάνω λάθος στη μετάφραση. Διαφορά ψυχολογίας.

Φέρω βαρέως κάθε λάθος, την κόλαση των άλλων που κρέμονται από μένα, κουράζομαι από τις φράσεις επιπέδου έι τζέι κι αγχώνομαι σα να έδινα εξετάσεις. Αυτό ακριβώς άλλωστε είναι κι η ζωή μας. Ένας μαραθώνιος εξετάσεων όπου κόβεσαι μια και καλή στο τέλος.
Ώσπου κάπου μπερδεύεις τις γλώσσες, παθαίνεις πολιτισμικό σοκ κι ανακαλύπτεις τη μαγεία της εσπεράντο που είναι λίγο απ’ όλα. Καμ γουίθ μι για να τη βρεις.

Κι εκεί που είσαι χαμένος στη μετάφραση, σε πιάνουν τα φροϋδικά κι η επιθυμία να τα εγκαταλείψεις όλα και να γυρίσεις στην απόλυτη ασφάλεια που είναι η κοιλιά της μάνας. Και σε κοινωνικό επίπεδο η σοβιετία κι η αγκαλιά της μαμάς πατρίδας. Που αφήνει τα παιδιά ευνουχισμένα μόγγολα κι αναρωτιέσαι μετά γιατί δεν πήραν την κατάσταση στα χέρια τους να την υπερασπιστούν όταν πέθαινε.

Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία. Κι η επιστροφή στη σκλαβιά των τεσσάρων ελευθεριών του κεφαλαίου, των αόρατων δεσμών και της αφηρημένης ελευθερίας χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Η ελευθερία για να είναι πραγματική, πρέπει να νοείται θετικά. Όχι μόνο ελευθερία από, αλλά κι ελευθερία για να. Να έχεις τους όρους και τα εφόδια για να κάνεις αυτό που θες κι ονειρεύεσαι.

Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά είναι κόμπλεξ που ξεπερνιούνται –εκτός από αυτό της ήττας στο 91’ που ακόμα μας κατατρύχει. Ειδικά αν ακούσεις τη μετάφραση των τούρκων που είναι για τα σκυλιά -κομματικής ράτσας και καλά εκπαιδευμένα να την ακούν χωρίς να βαριούνται φουσκώνονας τα στήθη από διεθνιστική περηφάνια.

Μα πώς ακριβώς βοηθάει αυτό τους τούρκους να ατσαλώσουν συνειδήσεις; Χάνει που χάνει απ’ τη μεταφορά σε άλλη γλώσσα, αν είναι κακή κι η μετάφραση...
Και γιατί όλοι μιλάνε στη γλώσσα τους κι εμείς με τα ωραία μας ελληνικά τα λέμε όλα στα εγγλέζικα; Σε ποιο ακριβώς σημείο ξεφεύγω και γίνομαι σταλινικός που το βλέπει στενά εθνικά;

Άβυσσος η τουρκική πραγματικότητα. Ένας γρίφος τυλιγμένος σ' ένα μυστήριο μέσα σ' ένα αίνιγμα, που έλεγε κι ο τσώρτσιλ για τη σοβιετία.
Οι δικοί τους δημόσιοι υπάλληλοι απαγορεύεται βάση συντάγματος να απεργήσουν. Κι όταν ζητούσαν πληροφορίες για τα αίτια και την αφορμή του δεκέμβρη, τα έχαναν. Έγινε εξέγερση επειδή η αστυνομία σκότωσε ένα παιδί; Μα εδώ σκοτώνει πολλούς και συνέχεια.

Κάποια επίλεκτα μέλη της ελληνικής αποστολής συγκρότησαν τη φράξια δίχως μπλούζα και κυκλοφορούσαν γυμνόστηθα (γυναικείες συμμετοχές δεν υπήρξαν). Κι οι υπόλοιποι τους κοίταζαν με απορία, όπως εμείς τα απλωμένα ρούχα μας κάθε πρωί που ήταν μούσκεμα απ’ την υγρασία.

Κολυμπούσαμε στον ιδρώτα κι οι σκηνές μας στη σκόνη. Ζωγράφισα με το δάχτυλο ένα σφυροδρέπανο στη δικιά μας να την ξεχωρίζω. Κι ο κοντόχοντρος έψαχνε νυχοκόπτες για την κούρα του σαν εκείνο τον τύπο του μπρεχτ που είναι χωμένος στα σκατά ως το λαιμό, αλλά θέλει να κρατήσει τα νύχια του καθαρά.

Κι ένας σφος που είναι στο χείλος του γκρεμού της νΚα να μου λέει πως διαβάζοντας το μπλοκ στην αρχή, με είχε περάσει για ασφαλίτη. Ώσπου με είδε από κοντά και του έφυγαν οι υποψίες. Τώρα έγιναν βεβαιότητα. Με έβλεπε να κρατάω και σημειώσεις για τους γύρω μου σαν χαφιές και του θύμιζα τροντ σόλιντ στον οσφπ.
Σόλιντ εζ ε ροκ από ιδεολογικής άποψης.

Και μετά αθλοπαιδιές και ποδόσφαιρο, όπου αφήσαμε τους άλλους να τρέχουν και πήραμε το παιχνίδι με λεβεντιά και τακτική ρεχάγκελ. Και ντεμέκ σύγκρουση με τους τουρκογερμανούς στην κερκίδα που βρήκαν παρηγοριά για την ήττα στις μαζορέτες μας γιατί το ποδόσφαιρο είναι διεθνής γλώσσα (άσχετο). Κι έτσι στο επόμενο παιχνίδι δεν τις είχαμε, γιατί το κονέ είχε γίνει κι εξέλιπε το κίνητρο για μπάλα και φίλαθλο πνεύμα.
Κι η ρόζα; Μπα. Άστο καλύτερα. Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλει.

Το βράδυ είχαμε εαακ-ήθος-πολιτισμός με ναρίτισσες πάνω σε καρέκλες –ελλείψει τραπεζιού- και τραγούδια με πολιτικό μήνυμα. Πρέζα όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς, βασιλιάς δικτάτορας… σε σπαστά ελληνικά από τούρκικο συγκρότημα. Μάλλον είναι σμυρναίικα όπως μας είπε μια συντρόφισσα, φανατική οπαδός του ολοκληρωτικού.

Δεν υπήρχαν πιάτα, μπουκάλια και γαρδένιες, αλλά ταξική αρένα με χαλίκια και –κινούμενη ιδεολογική- άμμο, να σηκώνει τη σκόνη του χρόνου και να θολώνει ακόμα πιο πολύ το ήδη θολό πολιτικό τοπίο για την πολιτική φύση του ναρ.

Τι πλαστήρας, τι παπάγος, όλοι οι σκύλοι μια γενιά και χορεύουν στον ίδιο ανατολίτικο ρυθμό αποδεικνύοντας πού πραγματικά ανήκουμε. Λαοί φτιαγμένοι από άλλη ράτσα που με τα χρόνια αναμείχθηκαν κι έγιναν αδέλφια με δεσμούς αίματος που πότισε απλόχερα μικρασία και βαλκάνια.

Αυτό που τους ενώνει είναι η φιγούρα του καραγκιόζη με την ελληνική ψυχή-πονηριά και το τούρκικο όνομα.
Δηλώνω ευτυχής που πρόλαβα ως παιδί να δω παραστάσεις του απ' το σπαθάρη στο παιδικό πρόγραμμα της κρατικής τηλεόρασης. Κι ακόμα περισσότερο που γνώρισα έναν γνήσιο σωσία του στην κατασκήνωση να ενσαρκώνει τη φιλία των δυο λαών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ανατολής -αργοί ρυθμοί, πυκνό τρίχωμα- αφήνοντας όλους τους άλλους κομπάρσους στη σκιά του να παίζουν θέατρο, ως τη μέρα της αναχώρησής του.

Συγγενής της μεγάλης σταρ και πολιτικού τζιοβάννας φραγκούλη, παρουσιάστριας του πες το και θα γίνει. Ο τζιοβάνης έχει μεγαλύτερο ταλέντο παρουσιαστή, αλλά η μικρή οθόνη είναι πολύ μικρή για να το χωρέσει και να το αναδείξει.
Εμπνευστής κι ερμηνευτής του διεθνιστικού συνθήματος: Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, κεμπάπ, καφέ, καζάν ντιμπί.
Ε, τώρα καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι πολύ αστείο καθαυτό. Γελάς με το άτομο και τον τρόπο του, όχι με την ουσία.

Επ’ ευκαιρίας να ενισχύσουμε και τη βρώμα που βγήκε στην ελληνική αποστολή και να του ευχηθούμε όλοι μαζί καλά στέφανα. Ήδη πάντως έκανε τις πρώτες πρόβες για το γαμήλιο ταγκό στο αντίστοιχο workshop με έναν δίμετρο γορίλα από άλλη αποστολή.
Πιθανόν κι η νυφούλα να είναι αντίστοιχων διαστάσεων, γιατί ο ίδιος κατά βάθος δεν ήθελε ακόμα να φύγει, αλλά ήταν τρομοκρατημένος στο ενδεχόμενο να αργήσει έστω και μία μέρα.
Οπότε ας του ευχηθούμε καλύτερα του χρόνου τέτοια μέρα να είναι ζωντανός, με σχέση –για να σπάσει το προσωπικό του ρεκόρ ωριμότητας- και βασικά μαζί μας.

Τζιοβάνη αλάνι για πάντα στην πλατεία
Με φρέντο και καζάν ντιμπί να γράφεις ιστορία

Στο κείμενο της έκτης μέρας: διεθνισμός, διμερείς επαφές και μια μαρτυρία από οαχάκα
Παρεμπιπτόντως: Ζητούνται άτομα παρά τω σάββα για συμμετοχή στο οαμέρα.

Υγ: I tell you, we must die...