Κομμουνισμός σημαίνει φως…

(…κι είναι καημός πολύ πικρός)

Δεύτε λάβετε φως από το πατριαρχείο της κομμουνιστικής ορθοδοξίας. Αλλά μετά ήρθε το σχίσμα των εκκλησιών με τους κινέζους κι οι αιρετικοί ευρωκομμουνιστές που τους καταδικάσαμε στην τρίτη οικουμενική των κομμουνιστικών κομμάτων. Ετερόφωτα σώματα που έκαναν τη βόλτα τους σαν πλανήτες περιπλανώμενοι κι έφυγαν για τη δύση απ’ τον τρίτο δρόμο για το σοσιαλισμό. Κι είχαμε και τους τρότσκες να λεν πως το φως διαδίδεται σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα κι όχι σε μια μόνο χώρα.
Πώς θα γίνει δηλ; Γύρω-γύρω σκοτάδι και στη μέση φως;

Ο ρόλος του διαφωτιστή είχε νόημα όσο ο κόσμος ζούσε στο σκοτάδια του αναλφαβητισμού και της αμάθειας και διψούσε για εργαλεία που θα τον ‘καναν να φωτίσει το μυστήριο της ζωής κι όσα συμβαίνουν γύρω του.
Σήμερα τον λούζουν ένα σωρό φώτα, εκτυφλωτικά και πολύχρωμα για να μην τον αφήσουν να δει την αλήθεια. Πολύχρωμο life style περιτύλιγμα στη μαυρίλα κι ένας ποταμός άχρηστες πληροφορίες τον πνίγουν μες σε ένα ωκεανό ασημαντότητας και του σβήνουν κάθε δίψα για αλήθειες.

Κι εμείς σα δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου πάμε να του τραβήξουμε την προσοχή. Και γινόμαστε ενίοτε φορτικοί σα λέιζερ που τον τυφλώνουν –όπως όταν βγαίνεις στο φως μετά από βαρύ ύπνο. Μα πώς αλλιώς θα διαπερνούσαμε τα άλλα φώτα που τον χτυπάν πρωί-βράδυ για να τον φτάσουμε;
-Καλημέρα σας. Ριζοσπάστη θα πάρετε;
Κλείνουν τα παντζούρια μπροστά από μάτια κι αυτιά και συνεχίζουν μακάρια.

Και μετά ψάχνουμε όπως στο στρατό να βρούμε πού βάζουν οι αστοί το αντι-κούκου της ταξικής συνείδησης. Κι αν είναι εγγενές στις σχέσεις παραγωγής και στο φετιχισμό του εμπορεύματος ή το βάζουν στην τηλεόραση και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.

Για εβδομήντα χρόνια είχαμε το φάρο της σοβιετικής ένωσης να μας φωτίζει. Ένα από τα θαύματα της παλιάς τάξης πραγμάτων και του κόσμου που χάθηκε. Κι όπως θα έλεγε κι ο κομάντο, το κουκουέ είναι το τελευταίο ύψωμα στο οποίο προλαβαίνεις ακόμα να ανέβεις και να δεις τι ήταν αυτό που αφήσαμε πίσω μας. Κι από εκεί πια αποχαιρέτα τον το φάρο που χάσαμε. Κι αν φτωχικό τον βρήκες δε σε γέλασε.

Κάποιοι λένε ότι ήταν παγίδα, σαν τους δόλ-ιους φάρους*. Τον ακολουθήσαμε και τσακιστήκαμε στα βράχια. Αλλά πιο κοντά στην αλήθεια είναι ο μύθος του ίκαρου που πέταξε για την έφοδο στον ουρανό με δαιδαλώδεις αντιφάσεις και ζιγκ-ζαγκ σαν αυτά της ηγεσίας που μας στοίχισαν την ήττα. Προς τιμήν του βάφτισαν το πέλαγος που έπεσε ικάριο και το δικό μας αρχιπέλαγος γκούλαγκ. Γιατί την ιστορία τη γράφουν οι νικητές όπως θέλουν και διακηρύσσουν το τέλος της.

Αλλά την κομμουνιστική μυθολογία του κινήματος τη γράφουν οι λαοί για τους ήρωές τους που γίνονται είδωλα. Άλλο αν μετά υπογράψαμε καταδίκες της προσωπολατρίας κι οι ρεβιζιονιστές διέγραψαν τους ειδωλολάτρες από το κόμμα. Ώσπου ήρθε η εικονομαχία για το σφυροδρέπανο και τα ‘κονίσματα που έλεγε κι ο χαρίλαος, και ξανάρθαμε στον ίσιο δρόμο.

Και ποιο είναι το επιμύθιο της ιστορίας με τον ίκαρο;
Ο αδύναμος κρίκος είναι εκεί που οι αστοί ήταν αδύναμοι και δεν είχαν καλό αντηλιακό.
Κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινίσει,
άλλος ήλιος έχει βγει, σε άλλη θάλασσα, άλλη γη.

Αν οι εφοδεύοντες στον ουρανό πλησιάσουν πολύ στο άρμα του ήλιου θα γίνουν κατάμαυροι, ασορτί με την αντίδραση που θα νικήσει. Αν μείνουν μακριά του μένουν χλομοί, ασορτί με τις πιθανότητες να νικήσουμε. Κι η ζωή γίνεται απάλευτη όπως στη σουηδία που έχει έξι μήνες νύχτα.

Εμείς στο ηλιακό σύστημα της σοβιετίας είχαμε ρόλο δορυφόρου. Βλαστάρια που φύτρωσαν στραβά προς το παράθυρο ψάχνοντας το λιγοστό φως του φάρου. Κι όταν έσβησε το καντήλι του σε εμάς έμειναν οι στρεβλώσεις κι η ρετσινιά του φυτού.
Αφήστε όλα τα κκ να ανθίσουν.

Η σοβιετία ζει και βασιλεύει μου λέει η γοργόνα κάθε φορά που τη ρωτάω. Αλλά ο ήλιος της βασίλεψε και χάθηκε στη δύση. Το ηλιοβασίλεμα που συγκλόνισε τον κόσμο, όχι επειδή ήταν όμορφο, όσο δραματικό.
Το φως του κομμουνισμού ταξιδεύει παντού, ακόμα και στο κενό ηγεσίας. Το κατάπιε όμως η μαύρη τρύπα της περεστρόικα και της γκλάσνοστ που έριξε φως στις μαύρες κηλίδες της ιστορίας κι αμαύρωσε το σύντροφο με το μουστάκι.

Έκτοτε ζούμε τη μεγάλη νύχτα του κινήματος και περιμένουμε να γυρίσει η περσεφόνη για να τιμωρήσουμε τους περσεφονιάδες που κυνηγάν τη ζωή μας.
Ο πάγος κόλλησε, ο δρόμος που χαράξαμε έσβησε.
Ζούμε στην εποχή των παγετώνων χωρίς τον ήλιο που θέρμαινε την ελπίδα της επανάστασης και ξαφνικά έσβησε όπως στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Η φαντασία κι οι αστοί στην εξουσία.

Αλλά το πιο πηχτό σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει. Και το άστρο της σοβιετίας μένει πυξίδα στον ουρανό να δείχνει την έφοδο. Σα μεγάλη σοβιετική άρκτος με τη μικρή πιο δίπλα για δορυφόρο της, σα ddr.

Κι αν τα ορφανά της πάμε και της ανάβουμε πότε-πότε ένα κεράκι δεν είναι για λιβάνισμα. Είναι το φωτάκι που ξορκίζει τον παιδικό φόβο για το σκοτάδι και μας νανουρίζει για το μακάριο ύπνο του δικαίου όπου θα ονειρευτούμε την επανάσταση.
Το όνειρο πρέπει να ζήσει. Για τα ορφανά μας. Για την εκδίκηση.

Το βάθος του ουρανού είναι πάντα κόκκινο, αλλά από εδώ που είμαστε δε φτάνουμε να το δούμε. Πρέπει να σηκωθούμε όλοι μαζί σαν ανθρώπινη πυραμίδα και να υψώσουμε επιτέλους ταξικό ανάστημα.
Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως;

Άλλο αν στο τέλος καήκαμε όλοι μαζί ομαδικώς στον χυλό του συνασπισμού και της περεστρόικα και τώρα φυσάμε και το γιαούρτι στις συμμαχίες. Και γενικώς το φυσάμε (με winds of change και τα ρέστα) και δεν κρυώνει. Κι άντε μετά να βρεις τους καλοπροαίρετους. Και να ξεχωρίσεις τους καλούς απ' τους κακούς.

Το καλό και το κακό. Το καλό και... Έλα ρε ειρήνη, εξήγησέ τους κι εσύ, τι να πω;
http://www.youtube.com/watch?v=T86alHPkCt0

Έλα στο φως και φύγε απ' το σκοτάδι

Υποσημειώσεις

*http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=25/7/2010&id=12322&pageNo=9&direction=1