Η Αγία Οικογένεια

Η οικογένεια είναι εκ προοιμίου αντεπαναστατική. Τα λέει κι ο βλαντάς στα απομνημονεύματά του. Δεν πρέπει να σου απορροφά χρόνο και να σε εκβιάζει συναισθηματικά στα δύσκολα. Κι απ’ την άλλη δε φταίνε σε τίποτα οι δικοί σου να τους κάνεις δυστυχισμένους και να τραβάνε εξαιτίας σου τόσα βάσανα με εξορίες και φυλακές.

Εμείς όμως θέλουμε ολοκληρωμένους συντρόφους, που να μη θυσιάζουν το προσωπικό για το πολιτικό. Να αναπτύσσουν την προσωπικότητά τους ολόπλευρα και να τρυγάνε τους χυμούς της ζωής. Να έχουν πράγματα και περιεχόμενο να δώσουν στον αγώνα.

Η στάση ζωής προϋποθέτει να έχεις ζωή. Αλλιώς μας μένει η στάση που καταλήγει στασιμότητα μπρεζνιεφικού τύπου. Κι άντε το πολύ να γίνει στάση πληρωμών. Προς το παρόν τηρούμε στάση αναμονής περιμένοντας το θαύμα της αντίστασης. Η στάση σου με αφήνει κατάπληκτο αυτοματίξ, που έλεγε κι ο οβελίξ στην κατοικία των θεών.

Ο κομμουνισμός ως ιδεολογία δεν απαιτεί ζεν πρεμιέ, ούτε κομμουνιστές μοναχούς. Το οποίο εν παρόδω θα ήταν η καλύτερη ασχολία στον κόσμο. Να κλειστείς σε ένα μοναστήρι για να εξαγνίσεις την ψυχή σου και να την αφιερώσεις στη μελέτη του μαρξ και των -ισμών που παρήγαγε. Η μονή συντηρείται με δωρεές πιστών συντρόφων. Κι εσύ μαζί με την ψυχή σώζεις και το τομάρι σου καθώς το βιοποριστικό είναι οξύ θέμα στις μέρες μας.
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα και πανάκριβο. Dixi et salvavi animam meam.

Το κενό στη ζωή μας δεν είναι καλός αγωγός του κομμουνισμού. Για να μην πιάσουμε το κενό ηγεσίας και τα κενά μας στη θεωρία. Καταλήγουμε έτσι να μην την παλεύουμε και να παλεύουμε για ένα κιβώτιο αδειανό -σαν τη ζωή μας- για μιαν ελένη (του γκατζογιάννη).

Οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα. Η οποία μαζί με την αγία οικογένεια μας δίνει την αγία τριάδα της συντήρησης και των νοικοκυραίων. Αλλά το τάγμα ζηλωτών του σάββα μιχαήλ και του έκπτωτου άγγελου χάγιου με τις 12 φυλές του εξωκοινοβουλίου πολεμάν με τη ρομφαία στο χέρι τον πατερούλη αβραάμ και τη λαϊκή εξουσία που υποτάσσει τον περιούσιο λαό στις περιουσίες των μικροαστών και των αγροτοκτηνοτρόφων.

Συγκροτούν το αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο ιουδαίας και ξεσκεπάζουν την αναξιοπιστία του αβράμη και το ρεφορμισμό του συνθήματος, καμιά θυσία για την πλουτοκρατία. Καμιά θυσία ποτέ και πουθενά. Κατά το κανένα κράτος ποτέ και πουθενά, που είναι η σύγχρονη προσέγγιση μερικών αναρχικών στο παλαιστινιακό.

Η οικογένεια είναι το πρώτο επίπεδο κοινωνικοποίησης του παιδιού, μια κοινωνία σε μικρογραφία. Κάτι που δεν είναι απαραίτητα καλό γιατί μεταφέρει μαζί κι όλες τις βρωμιές και τα κατάλοιπα του παλιού κόσμου. Πχ το συλλογικό εγωισμό του εμείς (να είμαστε καλά), σε αντιπαράθεση με όλους τους άλλους που είναι απέναντι. Το οποίο σε μεγαλύτερη κλίμακα γίνεται ομάδα, έθνος κι άλλα εξίσου αφηρημένα κι αταβιστικά.

Κερδισμένα συνήθως βγαίνουν όσα παιδιά έχουν πλούσιες παραστάσεις εκτός σπιτιού και οικογένειας. Παλιά αυτό το εξασφάλιζε η δομή της οικογένειας κι οι μεγάλες φαμίλιες με θειους, παππούδες και γιαγιάδες. Κι ό,τι δε μπορούσαν να δώσουν αυτοί το αναλάμβανε η γειτονιά, οι ξιπόλητες συμμορίες, η πλατεία του χωριού και το έλυναν συλλογικά με όρους κοινότητας.

Κάθε σπίτι ήταν ένα μικρό γένος που το διέλυσε η αστυφιλία κι η τηλεόραση. Εγώ δεν πρόλαβα τη γενιά που έπεσε με τα μούτρα στο καινούριο χαζοκούτι, αλλά έζησα την έκρηξη της ιδιωτικής. Κι είμαι σίγουρος ότι αν σήμερα είχαμε μόνο τα δύο κρατικά ο κόσμος θα πάθαινε κατάθλιψη. Ή θα έβγαινε στους δρόμους να την αντιμετωπίσει. Έστω με όρους εκτόνωσης.

Το πρόβλημα σήμερα είναι η αστική αποξένωση που (μπορεί να) πάει χέρι-χέρι με τη διάλυση της οικογένειας. Ζητούμενο δεν είναι η κατάργησή της, αλλά συλλογικότητες και μορφές συμβίωσης που να την υπερβαίνουν. Στη διαλεκτική η άρνηση σημαίνει εξέλιξη και κρατάει κομμάτια του παρελθόντος μετασχηματισμένα.

Εκτός κι αν το πρόβλημά μας είναι η μονογαμία. Και θεωρούμε απλοϊκά οτιδήποτε άλλο χειραφέτηση που ντύνει ιδεολογικά τις ερωτικές μας επιθυμίες με ποικιλία για να μη βαρεθούμε το ίδιο φαγητό συνέχεια.

Εκτός κι αν είναι τα παιδιά κι ο περιορισμός του εαυτούλη μας που είναι διαλεχτή ψυχή και πρέπει να τον αφήσουμε να αναπτυχθεί ολόπλευρα ως προσωπικότητα χωρίς εμπόδια. Απέναντι σε εμάς οι άλλοι είναι η κόλαση που μπαίνει ως σύνορο κι όχι ως σύνολο που μας διευρύνει.

Αυτό το τελευταίο ακούγεται ίσως λίγο χριστιανικό. Είναι η διαλεκτική της μεταφυσικής ως στιγμή μές στο διαλεκτικό υλισμό. Αλλά το αντίθετο είναι οπωσδήποτε αστικός ατομισμός. Κι έχει πολύ στενά όρια για να χωρέσει οποιαδήποτε επαναστατική ιδέα ή να πλασαριστεί ως τέτοια.

Η κρίση παρέχει ευκαιρίες για πειράματα, αλλά η καρικατούρα των αντι-θεσμών μας καθιστά καχύποπτους πριν καν δοκιμαστούν. Η φτώχεια επιστρέφει πάνω στη βάση της αστικής αποξένωσης που έχει ξεριζώσει το κοινοτικό πνεύμα αλληλεγγύης. Δικό μας καθήκον είναι να το βρούμε σε νέα βάση.

Αυτό που χρεοκόπησε και μας πνίγει είναι η αστική οικογένεια κι ο τρόπος ζωής της. Τα υπόλοιπα ανήκουν στο κοινοτικό κατάλοιπο που περνά και χάνεται κι εμείς καλούμαστε να ανακαλύψουμε από την αρχή και να του δώσουμε μορφή και περιεχόμενο σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους είναι όταν τη θεωρείς στατικά. Ρηχός ετεροπροσδιορισμός με ένα αντί που δεν ξεφεύγει από τον αστικό ορίζοντα, ακριβώς γιατί ετεροπροσδιορίζεται. Δε βλέπει όρους εμφάνισης και δυναμική εξέλιξης. Δηλ αντιφάσεις, νόμους κίνησης και νομοτέλειες. Κι αν προβοκάρεις λίγο μπορείς εύκολα να χωρέσεις όλη την αναρχία συλλήβδην σε αυτό το καλούπι.

Ξέρεις, εμείς οι σταλινικοί είμαστε κολλημένοι στο γνωστό τρίπτυχο και μεγαλώνουμε σε ένα κόμμα που είναι σαν οικογένεια με αξιώματα, ρόλους, ιεραρχικές δομές και αξίες από τη μαμά πατρίδα με τον πατερούλη και τον πατερναλιστικό σοσιαλισμό του στρατώνα.

Ενώ γι’ αυτούς μόνη πατρίδα είναι τα παιδικά τους χρόνια κι οι παιδικές αρρώστιες που τους άφησαν πληγές και παιδικά τραύματα απ’ την οικογένεια. Που τους διέγραψε σαν άσωτους υιούς και τους έμεινε το κόμπλεξ της απόρριψης απ’ τους άλλους. Αλλά κάθε βράδυ στα όνειρά τους, τους εκδικούνται με όρους φαντασιακού.

Τους απροσάρμοστους τους βαφτίσαμε ασυμβίβαστους κι όλους τους άλλους ενσωματωμένους, γιατί δεν έχουν τις δικές μας υψηλές ανησυχίες. Και την επαναστατική συνείδηση τη βλέπουμε στο λούμπεν και στο περιθώριο όπου κινούμαστε αυτάρεσκα.

Η αυταρέσκεια είναι αντεστραμμένο μίσος για την κοινωνία που θεωρητικά θέλουμε να αλλάξουμε ίσα-ίσα για να μας χωρέσει. Όταν βρούμε έναν έντιμο τρόπο να στριμωχτούμε σε κάποια γωνιά της και να τα έχουμε καλά με τη συνείδησή μας, η ενσωμάτωση γίνεται πλήρης και ψάχνει εναλλακτικά φύλλα συκής, σαν τον δάχτυλο του κομμουνισμού για να κρυφτεί από πίσω του.

Γινόμαστε νύχι-κρέας με τον κομμουνιστικό δάκτυλο, χωρίς αξιώσεις για δαχτυλίδια και ταχυδακτυλουργούς με μαγικές λύσεις. Οργανωνόμαστε συλλογικά για να μειώσουμε το συντροφικό έλλειμμα και την απουσία οικογένειας που μας στοιχειώνει. Και στις ερωτικές σχέσεις ψάχνουμε να υπερβούμε το οιδιπόδειο με τη μαμά πατρίδα που δεν ξεπεράσαμε όσο ζούσε.
Καλή μας τύχη και καλή ωρίμανση.

Κι όλα αυτά με αφορμή μια επίσκεψη σε έναν παλιό συμμαθητή που έγινε ασφαλίτης κι οικογενειάρχης με γιο. Κι εγώ να μην ξέρω με ποιο απ’ τα δυο να φρικάρω περισσότερο. Κι αν στο μέλλον, όταν σφίξουν τα γάλατα θα χρειαστεί να τον σώσω εγώ, ή αυτός εμένα, ένεκα παλιάς γνωριμίας. Μάλλον το δεύτερο..