Δε μας χέζεις ρε μπουρούση

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγά οι παίκτες των επαγγελματικών κατηγοριών μπάσκετ έδωσαν έναν απεργιακό αγώνα. Αλλά πρώτο θέμα στις ειδήσεις (αθλητικές κι όχι μόνο) ήταν ο θάνατος του πάουλ του προφήτη. Ζούμε στις μέρες όπου ένα χταπόδι είναι πιο σημαντικό από έναν ή μάλλον δισεκατομμύρια ανθρώπους και γίνεται είδηση ακόμα κι ο θάνατός του, ενώ τα εργατικά ατυχήματα είναι παράπλευρες απώλειες και δεν παίζουν. Η αισθητική σταρ τσάνελ επεκτείνεται επικίνδυνα.

Οι επιζήσαντες ασχολούνταν στα σοβαρά μαζί του κι είτε το πίστευαν ή το καταριόνταν. Ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που είχαν να ζηλέψουν από τον πάουλ ήταν ότι στην ανάγκη μπορούσε να φάει τα πόδια του κι αυτά να ξαναμεγαλώσουν, κάτι που είναι πολύ χρήσιμο σε περιόδους κρίσης.
Εμείς όμως τρωγόμαστε μεταξύ μας και με τα μουστάκια μας και παίζουμε το φάτους όλους, ο καθένας μόνος εναντίον όλων.

Τι είπαν όμως τα μέσα ενημέρωσης για την απεργία, τους απεργοσπάστες και τα επεισόδια με τα ματ;
Πρώτος τρόπος προσέγγισης: ιλαροτραγωδία, παρακμή, το μπασκετάκι πέθανε, πόσο πιο χαμηλά να πέσει. Κι άλλα τέτοια απολίτικα σαν τις χαζογκόμενες παντός φύλου που έρχονται σε καμιά συνέλευση κι όταν ανάψουν τα πνεύματα φεύγουν γιατί τα κόμματα μαλώνουν μεταξύ τους. Πετάνε και μια σοφία για το συνδικαλισμό στις μέρες μας και τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και την ασυνειδησία τους.
Ήθελα να ‘ξερα πώς είχαν αντιμετωπίσει τα μμε την απεργία των παε το 87’ αλλά ήμουν μικρός για να θυμάμαι. Ίσως ξέρει κάνας χαρίδημος.

Δεύτερη προσέγγιση, η οπαδική. Κατά της απεργίας, γιατί θίγεται η ομαδάρα μας. Συνθήματα κατά του λάζαρου παπαδόπουλου. Και οργή για τους παίκτες του παοκ που κατέβηκαν χωρίς παπούτσια και ρεζιλεύουνε λέει την ομάδα.
Για τους οπαδούς της όμως (που οι πιο πολλοί έχουν πάθει παράκρουση με τη μπάλα κι οι μπασκετικοί είναι είδος υπό εξαφάνιση, σαν τον τολιάτη και τον κοντόχοντρο που τότε ήτανε μικρός και δεν τα θυμάται) μία από τις πιο περήφανες στιγμές που μένουν στη συλλογική μνήμη, ήταν ο τελικός με τον ολυμπιακό και τους ξεκάλτσωτους παίκτες το 94’. Που έφυγαν στα αποδυτήρια και γύρισαν χωρίς κάλτσες για τα τελευταία δευτερόλεπτα, για να μην τιμωρηθεί η ομάδα τους. Και την επομένη τα σπορ του βορρά του μπούζα είχαν πρωτοσέλιδο την πίσω όψη μιας μαζορέτας με τίτλο πρωτάθλημα του ποπού και της αλητείας.
Μεγάλες στιγμές. Τότε που το ηθικό κι οι κάλτσες μας ήταν ακόμα ψηλά, πάνω απ τους αστραγάλους και δεν τρέχαμε όλοι στις κάλτσες για να βγάλουμε το γιωργάκη.

Ήταν στην εποχή της παντοκρατορίας του ιωαννίδη -που κι αυτόν τον στόλισε ο λάζαρος γιατί κάνει πολιτική καριέρα με τα αθλητικά του παράσημα. Και στην πρώτη χρονιά του φασούλα στον πειραιά, πολύ πριν γίνει δήμαρχος κι αρκετά μετά από τον καιρό που ήταν κνίτης. Ξεπούλησε πρώτα τις ιδέες του κι ακολούθησε και η ομάδα σαν εποικοδόμημα.

Κι έτσι βγήκε το γνωστό σύνθημα: μια μέρα θα το γράψει η ιστορία, ένας… φασούλας δύο μέτρα δεκατρία. Και μετά κάτι λέει για το λαό και το παρελθόν που πρόδωσε. Γιατί τότε είχαν κι ένα παρελθόν να πουλήσουν, δεν είχε φτάσει το τέλος της ιστορίας.
Ενώ σήμερα τα έχουν όλα ξεπουλημένα εξ αρχής, δεν τους έμεινε τίποτα να πουλήσουν. Μπαίνουν τα ματ στο γήπεδο αλλά αυτοί νοιάζονται μόνο να τιμήσουν το συμβόλαιο, που η τιμή του έχει πολλά μηδενικά, ασορτί με την προσωπικότητά τους.

Τρίτη προσέγγιση των μέσων η κριτική από τα αριστερά. Οι παίκτες είναι απεργοί εσωτερικού και πουλάνε μαγκιά εκ του ασφαλούς. Ας απεργούσαν και στην ευρωλίγκα και τότε εμείς θα τους στηρίζαμε.
Αυτό είναι με διαφορά το πιο φαιδρό επιχείρημα. Σαν εμάς τους μπλόγκερ που κάνουμε κριτική στο κόμμα και στους άλλους ότι είναι ανεπαρκείς και μετά λέμε πάρτε πρώτα τα όπλα για επανάσταση και τότε θα 'μαστε στο δρόμο μαζί σας. Και για τους μπλόγκερς δεν ξέρω, αλλά το σινάφι των ρουφ τουλάχιστον θα έβγαζε αφρούς απ’ το στόμα του με την απεργία στην ευρωλίγκα (πόσο μάλλον αν παίρναμε τα όπλα).

Εκτός από τα σκυλιά των καε, υπάρχουν κι αυτά του σωλήνα βασιλακόπουλου που είναι βαθύ πασόκ του ογδόντα και θα μπορούσε να ψηφίζει δημαρά και παρών στο μνημόνιο. Αυτοί το ανάγουν σε προσωπική κόντρα κι έχουν βάλει στο στόχαστρο το λάζαρο που έχει λέει προσωπικές φιλοδοξίες και τα κάνει όλα για ένα γινάτι. Κι όλα αυτά γιατί μπήκε μπροστά σε μια κινητοποίηση που ήταν συλλογική απόφαση με ευρεία πλειοψηφία σε μια πολύ μαζική συνέλευση. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Το παραμύθι είχε ξεκινήσει μερικά καλοκαίρια πριν σε μια προετοιμασία της εθνικής που ο φίλιππας την είχε πέσει στο λάζαρο γιατί το είχε ρίξει στο συνδικαλισμό κι αποπροσανατόλιζε την ομάδα. Τα συνδικάτα ήταν παλαιόθεν το πρώτο πράγμα που χτυπούσε ο (σοσιαλ)φασισμός.

Κι αφού βρήκανε τον κακό της υπόθεσης του φώναζαν όλοι εν χορώ δεύρον έξω απ’ το γήπεδο ρε κωλόπαιδο, αλλιώς στέλνουμε τα ματ.
Υπάρχει επίσης κι η γραμμή (γ)καλημερίδη που λέει ότι ο λάζαρος δεν είναι κακό παιδί, τον παρέσυραν! Λες κι έπεσε στα ναρκωτικά!
Και δηλ ποιος τον παρέσυρε; Τα ξένα κέντρα; Το ρωσόφιλο μπλοκ όπου γεννήθηκε; (η οακκε ακόμα να πάρει θέση). Το πανίσχυρο λόμπι των παικτών της Α2; Ποιος διάολε;

Και τα καλά παιδιά ποια είναι; Οι απεργοσπάστες, αυτοί που λούφαξαν, που υπέκυψαν στους εκβιασμούς των προέδρων, που κοίταξαν την πάρτη τους. Παιδιά-διαμάντια, σαν τον κολλητό του λάζου που δεν ξέρει να πει μια φράση και τον παπαλουκά που γράφει καλά όταν βγαίνει στο θέμο. Κι έδιναν και κάτι λεφτά με τη wind σε φιλανθρωπίες για κάθε καλάθι που βάζανε με την εθνική. Ορίστε, έχουν και κοινωνικές ευαισθησίες.

Ή σαν τον αντιπρόεδρο του πσακ, το γιουρούση, που έβγαλε ανακοίνωση παραίτησης για τη δημοκρατία και τη χούντα του ενός. Κι είπε ότι θα είναι αλληλέγγυος σε έναν άλλο πσακ με ειλικρινή πρόθεση για αληθινές θεσμικές αλλαγές.
(Επιστροφή στην κορυφή, στον τίτλο του κειμένου. Για εδώ πάει).

Δεν έχω πρόθεση να αγιογραφήσω τους απεργούς. Κάποια αιτήματα όπως το ασφαλιστικό είναι αυτονόητα (και τα αυτονόητα είναι τα πιο δύσκολα στις μέρες μας). Κάποια άλλα είναι λίγο πιο συντεχνιακά.
Και ο λάζος τη δευτέρα έλεγε ότι φεύγει απ' τον παοκ γιατί η διοίκηση εκβίαζε τους ξένους παίκτες με διακοπή συμβολαίου για να κατέβουν. Αλλά μία μέρα μετά (τα) γύρισε και ζητούσε συγνώμη.

Όπως και να 'χει όμως μοιάζει να είναι ο τελευταίος των μοϊκανών με χαρακτήρα. Πολύ βαρύς για να παίξει περιστροφές και πικ εν ρολ, αλλά πρωταθλητής ευρώπης με την εθνική στο βελιγράδι. Ξεγραμμένος στο φάιναλ φορ της μπολόνια απ' τον ομπράντοβιτς που έλεγε ότι θα το πάρει και με το λάζο σέντερ (σα να ‘λεγε ο γκουαρντιόλα ότι θα πάρει το τσάμπιονς λιγκ ακόμα και με φαν μπρόνκχορστ αριστερό μπακ). Αλλά γύρισε μόνος του έναν χαμένο ημιτελικό με τη μακάμπι.

Τα σημαντικά όμως είναι εκτός παρκέ. Εκεί όπου έχει το θάρρος της γνώμης και δε βάζει να παίξει η κασέτα με τα κλισέ. Κι όταν χρειάστηκε, τα έβαλε και με τους οργανωμένους: εγώ δεν παίζω για τη θύρα τρία και το σούπερ τέσσερα, αλλά για τους φιλάθλους.

Μετά την απεργία έδινε συνέντευξη στο κόντρα κι έλεγε ότι αποτυγχάνει μόνο όποιος κάθεται σπίτι, στον καναπέ, άπραγος. Οποιος σηκώνεται και δίνει μάχη, πάντα πετυχαίνει.
Κι έσφαξε με το βαμβάκι τους απεργοσπάστες.
Έτσι δε γίνεται συνήθως; Οι λίγοι παλεύουν για τους πολλούς. Κάποιοι φοβούνται τις απειλές. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που βρίσκουν στις απειλές τη δικαιολογία για να μην κάνουν αγώνα. Αυτό γίνεται συνήθως.
Δύσκολο να μη σκεφτείς συνειρμικά ότι αυτό το παιδί έχει σοβιετικές ρίζες και κάτι του έμεινε. Κι ας πρόλαβε μόνο την τελευταία δεκαετία της παρακμής.

Αυτό το διήμερο το πρωτάθλημα συνεχίστηκε κανονικά χωρίς απεργία. Και ζήσαμε εμείς καλύτερα χωρίς να ενοχλείται η αισθητική μας. Να το χαιρόμαστε. The show must go on.

Ναι ρε συ, αλλά τι σόου είναι αυτό; Άλλοι φτιάχνουν την ομορφιά στο παρκέ και στην κερκίδα και άλλοι την καρπώνονται και βγάζουν υπεραξία. Κι έβαλαν στη μέση το θεό του χρήματος και της σκοπιμότητας που κατέστρεψε την χαρά του απλού πιστού. Στράγγιξαν το άθλημα όσο ήταν της μόδας και το άφησαν να αργοπεθαίνει. Έστησαν μονοπώλια στους τίτλους και στα κέντρα αποφάσεων και ψάχνουν να βρουν τι φταίει για την πτωτική τάση στο κέρδος, το ενδιαφέρον και τα εισιτήρια. Μέχρι κι ο γκάλης που έφερε στην ελλάδα τα χρυσά συμβόλαια που είναι σκέτη πρόκληση, λέει ότι παλιά παίζανε βέβαια για τη νίκη αλλά τους ένοιαζε να προσφέρουν και θέαμα.

Κι εν τω μεταξύ ο κόσμος ψάχνει να απαυτώσει τον αιώνιο για να ρεφάρει απ' το πήδημα που τρώει κάθε μέρα στη δουλειά και γενικώς. Ναι ρε φίλε, αλλά αν δεν έχει θέαμα κι έρθει με 1-0 σε στιλ λιμόζ, δεν είναι σεξ. Αγχωμένη μαλακία, διδυμότειχο μπλουζ είναι. Ενώ στον έρωτα κι από κάτω να είσαι, το ευχαριστιέσαι και σου μένει κάτι να διηγείσαι.

Αλλιώς τι κάνουμε; Εσύ ντύνεσαι με δίχρωμα κασκόλ. Παίζουμε ξύλο για μια φανέλα που μας κερατώνει με τον χορηγό που τη στολίζει (ή τη λερώνει, όπως το πάρει κανείς). Ε, κερατάδες και δαρμένοι, δε λέει. Κάπου την έχουμε πατήσει κι οι δυο.