Και που λες Σωτηρία...

…σωτηρία δε βρήκαμε.
Ούτε κι έναν τοίχο για να βάλουμε την πλακέτα σου.
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Μα της κολόνας ακόμα μεγαλύτερο.
Κυκλοφορώ με την πλακέτα σου τοίχο-τοίχο, μην τους πετύχω. Γιατί οι περισσότεροι δεν σε ξέρουνε, αλλά τους φτάνει που ξέρουν για σένα που ανήκες.

Εμείς δεν τραγουδάμε σωτηρία για να σμίξουμε τον κόσμο, αλλά για να βάλουμε τείχη ανάμεσά μας. Κι όποιος θέλει να βάλει πλακέτα προς τιμήν σου, ας τη βάλει στη δική του πλευρά του τείχους. Αλλιώς να το περάσει από γενική συνέλευση, δσ κι επιτροπή αγώνα.
Κομμένη η πλάκα κι η πλακέτα.
Τους ήρωες μπορεί να τους χαρίζουμε, αλλά τις κολόνες ποτέ. Είναι ιδιοκτησία μας, η ψυχή μας.

Αλλά δεν πειράζει. Θα γίνουμε εμείς για σένα τοίχος, σωτηρία, σύντροφοι –και μη- μπετοναρισμένοι και θα την καρφώσουμε στην καρδιά μας την πλακέτα σου. Κι ίσως περπατάμε ενωμένοι σε αλυσίδες, με λάβαρα της ddr, σαν τείχος του βερολίνου (που ‘χε πει κι ο τόνι ριγκατόνι). Ή ίσως την επόμενη φορά να βγάλουμε μια αφίσα για σένα, για να κατεβαίνει πιο εύκολα (αλλά προσεκτικά, για να μη σκιστεί). Ή ίσως να τη βάλουμε πάνω σε παγοκολόνα, ώστε όποιος τη σπάσει, να μπορεί να φωνάξει περήφανα: ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε.
Κι έχω απορία να δω αν αυτοί που σε έζησαν κι έρχονται κάθε χρόνο με το στεφάνι, έχουν την ίδια γνώμη με τους μεταλλαγμένους συντρόφους δεύτερης γενιάς.

Μην ανησυχείς σωτηρία, δε σε βεβήλωσαν. Απλά σε αποκαθήλωσαν. Αλλά όπως την ξεβίδωναν, τους λάσκαρε μια βίδα και ξέφυγε λίγο. Κι ήταν σα να έρχεται το λεωφορείο με τους απεργοσπάστες και να σε πατάει δεύτερη φορά, τριάντα χρόνια μετά απ’ την πρώτη.

Κι είναι λοιπόν κι αυτοί που έρχονται κάθε χρόνο στο μνημόσυνο με ένα στεφάνι. Σαν κι αυτό που αφήσαμε κι εμείς στην κηδεία του γράψα, γιατί ήταν τίμιος σύντροφος και το αίμα νερό δε γίνεται.
Το θέμα όμως είναι πώς τιμάς τον άλλο στη ζωή με τις πράξεις σου. Κι εγώ δεν τους είδα ποτέ σωτηρία στην πύλη που έδινες προκηρύξεις, λίγο πριν δώσεις και τη ζωή σου, να ‘ρχονται να συνεχίσουν αυτό που έκανες. Να πάρουν τη σκυτάλη και να περιφρουρήσουν μια απεργία. Ας έρθουν έστω μια φορά να αφήσουν συμβολικά ένα στεφάνι και μετά να φύγουν. Κι αν ήρθαν ίσως κάποιες φορές, ήτανε λίγες, πολύ λίγες για να το κρύψουν λέγοντας πόσο λίγοι είναι.

Κι είναι κι η δική μας ανακοίνωση, που αρχίζει εκείνα τα παλιά για τους σοσιαλφασίστες και δε συμμαζεύεται. Κι εμένα που λες δε με βρίσκει σύμφωνο. Αυτά τα κρατάω για τις λέρες τους πασόκους, που είναι πέμπτη φάλαγγα μες στην τάξη μας και γι’ αυτό στο κίνημα είμαστε μακριά κι αλάργα και τους απομονώνουμε.

Αλλά η ουσία της ανακοίνωσης είναι αλλού ξέρεις. Εκεί που λέει ότι αυτά τα κάνουν μόνο οι απόγονοι των ες-ες στη βαλτική –κι αλλού- κι οι απόγονοι των συνεργατών τους εδώ στο γράμμο. Κι αυτό που σε χαρακτηρίζει δηλ σε τελική ανάλυση, είναι οι πράξεις σου. Δεν σε πειράζει να το κάνεις, αλλά σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι;

Κι άντε εσύ που είσαι πιο έξυπνος, ας πούμε κατάλαβες ότι οι δικοί μου το κάνουν για να με μπετονάρουν. Εσύ τι έκανες γι’ αυτό; Για να μην του δώσεις πάτημα να πετύχει αυτό που ήθελε; Κι από πού βγαίνει ότι ο άλλος είναι προβοκάτορας; Και γιατί είναι καλύτερο από αυτά που σου σέρνει αυτός;

Και το χειρότερο απ’ όλα σωτηρία, είναι ότι κάποιοι ανοίγουν την κουβέντα για το τι θα ήσουνα τώρα άμα ζούσες. Κι είναι απ’ τις απορίες που έχεις στην άκρη του μυαλού σου να το ζεματάνε. Βλέπεις τα στερνά της έλλης παππά κι αναρωτιέσαι τι εξέλιξη θα ‘χε ο μπελογιάννης. Σκέφτεσαι τους συντρόφους που μας άφησαν το 80', δέκα χρόνια πριν έρθουν τα πάνω-κάτω κι αρχίσουμε να ζούμε σα νυχτερίδες, σε έναν κόσμο με αναποδογυρισμένες αξίες. Και τρέμεις. Τι θα γινόταν η σωτηρία, ο ξυλούρης, ο λοΐζος; Θα άντεχαν να μείνουν όρθιοι σε όλα αυτά τα χτυπήματα; Βλέπεις και πώς κατάντησαν κάποιοι από αυτούς που έζησαν και λες ευτυχώς..

Αλλά το πιο πιθανό σωτηρία, αν ζούσες τώρα, είναι ότι θα σ’ έπαιρνε κι εσένα η μπάλα και θα μας έβριζαν όλους μαζί. Κι αν είχες τρόπο να τα δεις όλα αυτά και στόμα να μιλήσεις, θα τα έκλεινες όλα, να μη βλέπεις, να μη λες, να σε κουφαίνει η σιωπή. Εδώ είναι παίξε-γέλασε και σώπα.
Αλλά μην ανησυχείς σωτηρία. Την τελευταία λέξη θα την πούνε οι λαοί, το κίνημα, οι σύντροφοι με τον αγώνα τους. Όχι οι κολόνες..

Και τώρα στα σχόλια πάμε με φόρα για το βούρκο. Εγώ κυλίστηκα πρώτος εξάλλου, σα γουρούνι κι αναλαμβάνω ακέραια την πολιτική ευθύνη. Το θυμικό νίκησε. Βουρ στη λάσπη! Αλλά με στιλ και πάνω απ’ όλα με αρχές.

Και ζητώ συγνώμη αν μπέρδεψα κανένα με τις αλλαγές προσώπου, που ήταν πολλές κι απότομες.

Και τώρα πάμε, όλοι μαζί, το ρεφραίν:
Γεια και χαρά σας βρε συντοπίτες
Κι εμένα οι παππούδες μου ήτανε κνίτες
Γεια σας!