Εξουσία τι μπάλα παίζεις

Συνεχίζοντας σε αθλητικό πνεύμα, η κε του μπλοκ θα ασχοληθεί στη σημερινή ανάρτηση με το τελευταίο βιβλίο του ελευθεράτου. Τίτλος του, ο τίτλος του κειμένου.


Εν αρχή ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του παντελή μπουκάλα, με μερικές σκέψεις που μάλλον έχουν απασχολήσει κάθε κομμουνιστή φίλαθλο που προσπαθεί να απενοχοποιήσει τον εαυτό του.

Όσο διαβάζεις τις σελίδες του διονύση ελευθεράτου, φίλαθλος εσύ –τι φίλαθλος δηλαδή, πες καλύτερα κολλημένος με τη μπάλα σε όλες τις εκδοχές της, πλην των πεπονόμορφων- σκοντάφτεις πάνω στο αυθόρμητο και τόσο λογικό ερώτημα: πού να την πάρει ο άνεμος, τη μπάλα και να τη στείλει στο διάστημα, σαν έναν ακόμα δορυφόρο, πώς με όλα τούτα τα φάουλ και τα οφσάιντ, δε λες να πάρεις επιτέλους αποστάσεις ασφαλείας; Πώς, παρόλα αυτά παραμένεις πιστός του παιχνιδιού, ενήμερος μεν για τα παιχνίδια που παραχαράσσουν το καθαυτό παιχνίδι ή και το ακυρώνουν, αλλά εντέλει αδιάφορος, ακόμα κι αν εικάζεις ότι κάπως έτσι νομιμοποιείς τους όπου γης, όποιας φανέλας κι όποιας ιδεολογίας μπερλουσκόνηδες που καταχρώνται το κόλλημά σου, το εκμεταλλεύονται πολιτικά, οικονομικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά.

Το ‘χουν αυτό τα κείμενα κριτικής και μάλιστα όταν ο κρίνων δε στέκεται απόμακρος, ένας σνομπ βλοσυρός, ένας ακόμα απομυθοποιητής κι αποδομητής, σίγουρος πως τώρα μόλις αυτός πρωτοδιακρίνει όσα οι άλλοι, συναισθηματικώς εμπλεγμένοι ή πνευματικώς υστερούντες, αδυνατούσαν να δουν. Έχουν δηλ το γνώρισμα, εν όσω προσφέρουν απλόχερα υλικό για να στοιχειοθετηθεί ο πιο αυστηρός έλεγχος, να μη σε οδηγούν στην πλήρη άρνηση, αφού δεν παύουν να σου θυμίζουν ότι δε φταίει το καθαυτό παιχνίδι αν οι παιχνιδοκράτορες (οικονομικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, πάπες, καρδινάλιοι, δικτάτορες κι αυτοκράτορες, πρωθυπουργοί και πρόεδροι), το γελοιοποιούν, το κιβδληεύουν, το μετατρέπουν όντως σε όπιο.

Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σε τούτο το βιβλίο. Ο συγγραφέας του, το ξέρουμε άλλωστε κι από την πυκνή και πολύχρονη δημοσιογραφική δουλειά του, αγαπάει το αντικείμενο της κριτικής του, δεν το σνομπάρει, όπως το σνομπάρει πότε η πολλή λογιοσύνη και πότε η πολλή αριστεροσύνη και βέβαια το μείγμα τους. Κι όσο περισσότερα επίσημα ή φανταχτερά ενδύματα του αφαιρεί, ξηλώνοντάς τα με μεθοδικότητα, τόσο βαθύτερα και τρυφερότερα το αγαπάει, σα να θέλει να το προστατέψει, αλλά για αυτό που όντως είναι κι όχι για ό,τι θα θέλαμε ιδεοληπτικά, φαντασιωσικά ή κατά τους ορισμούς της νοσταλγίας μας, να είναι: αποκαθαρμένο, άθικτο, αγνό.

Στη συνέχεια μια γεύση από το κυρίως μέρος του βιβλίου με αποσπάσματα από το κεφάλαιο με τίτλο από του διόδωρου τη ρομφαία, στου άνθιμου τη σημαία. Καλή ανάγνωση.

Αλήθεια ποιες φωτογραφίες, ποια στιγμιότυπα θα είχαν θέση σε ένα άλμπουμ με θέμα «εκκλησία και μπάλα» -ασπρόμαυρη ή πορτοκαλί- στην ελλάδα; Η πρώτη απάντηση προφανής και εύκολη, αφορά στην εικόνα του συχωρεμένου χριστόδουλου στο πλημμυρισμένο από κόσμο καλλιμάρμαρο, τον ιούλιο του 2004. Τότε που ανακήρυττε την παναγία αρχιστράτηγο του άθλου της ποδοσφαιρικής εθνικής ελλάδας.

Ο ελευθεράτος αναφέρει στη συνέχεια την ευλογία που πήρε ο ολυμπιακός από τον διόδωρο ιεροσολύμων το 94 στο φάιναλ φορ του τελ αβίβ, αλλά έχασε τον τίτλο από την μπανταλόνα του αλησμόνητου κορνήλιους τόμπσον.

Τετάρτη 1η ιουλίου 2009, στο γήπεδο της τούμπας, 15.000 φίλοι του παοκ παρακολουθούν την πρώτη προπόνηση της ομάδας. Ανάμεσά τους είναι και δύο ιερείς. Ο παπα-πέτρος κι ο παπα-χρήστος, αμφότεροι γνωστοί κι ως παπα-παοκ στους κύκλους των φίλων της ομάδας. Ο παπα-χρήστος διαθέτει εισιτήριο διαρκείας στη θύρα 4, όπως κι οι δυο γιοι του, οι οποίοι μάλιστα είναι κι οι ίδιοι ποδοσφαιριστές.

Μόλις δημοσιεύεται στον τύπο η φωτογραφία των δύο ιουλιανών παραβατών, χαμογελαστών (ανόσιο αυτό, ε;) στις κερκίδες, δραστηριοποιούνται οι... υψηλόβαθμοι. Η μητρόπολη έδεσσας πέλλας κι αλμωπίας, στην οποία ανήκει ο παπα-πέτρος απαιτεί περισσότερη ιεροπρέπεια και –όπως τουλάχιστον γράφεται στον τύπο- αφήνει ανοιχτό ακόμη και το ενδεχόμενο του αφορισμού! Ο παπα-πέτρος καλείται σε απολογία.

Ο παπα-χρήστος είναι ιερέας στην κασσάνδρεια, αλλά ελέγχεται από το άγρυπνο μάτι και τη μηδενική ανοχή του μητροπολίτη θεσσαλονίκης άνθιμου. Με έγγραφο πλήρες σκληρών εκφράσεων, ο άνθιμος ζητά να τιμωρηθεί ο παπα-χρήστος κι αναθέτει σε δεσπότη να καλέσει σε απολογία τον «παρεκτραπέντα» παπά.

Μιλώντας, όχι στη μητρόπολη, αλλά στον αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό metropolis, ο παπα-χρήστος λέει το αυτονόητο: πως η κλήση του σε απολογία, εκτός των άλλων, προσβάλλει συλλήβδην χιλιάδες ανθρώπους που συχνάζουν στις κερκίδες, καθώς εδράζεται στην αντίληψη ότι είναι ανίερος ο συναγελασμός μαζί τους. Περισσότερο δηκτικός είναι στη συνέντευξή του στα νέα, στον αντώνη ρεπανά: υπάρχει υποκρισία και στους ανθρώπους της εκκλησίας. Δεν αντέχουμε το διαφορετικό. Δεν το μπορούμε. Έχουμε φτιάξει καλούπια στα οποία δε μπορούν να χωρέσουν όλοι οι άνθρωποι.

Το αναπόφευκτο ερώτημα είναι τι στην ευχή επιτρέπουν τα καλούπια της εσωτερικής εκκλησιαστικής λειτουργίας. Οι κερκίδες δεν έχουν τίποτε το ανόσιο, όταν συχνάζουν εκεί «υψηλόβαθμοι» εκπρόσωποι του κυρίου- είτε επειδή όντως το νιώθουν, είτε διότι παίζουν το επικοινωνιακό παιχνίδι «ποίμνιό μου κοίτα με, είμαι κι εγώ εδώ».

Τη Δευτέρα 3 αυγούστου 2009, ξεδιαλύνεται κάπως το μυστήριο της ανακολουθίας ανάμεσα στην πρακτική των υψηλόβαθμων της εκκλησίας και τα αναθέματα σε βάρος των ποδοσφαιρόφιλων ιερέων. Την ημέρα εκείνη ο παπα-χρήστος συναντάται με τον εντεταλμένο δεσπότη, ο οποίος του κοινοποιεί τη «γραμμή», στην πλήρη ανάπτυξή της: εφόσον ήθελε να πηγαίνει στο γήπεδο της τούμπας, όφειλε να τιμά τη θύρα 1 κι όχι την 4, όπου μαζεύονται οι «αλήτες». Εν ολίγοις, αν είσαι και παπάς, στα επίσημα θα πας.

Ο μητροπολίτης πειραιά σεραφείμ διαμαρτυρήθηκε προς τη μητρόπολη θεσσαλονίκης για κάτι που επιβαρήνει τους παπα-παοκ με συμπληρωματικό ανοσιούργημα: η ιδιότητά τους (παπάς) κάνει ρίμα με τη λέξη πειραιάς, διευκολύνοντας τους οπαδούς του παοκ να λένε το σύνθημα: γεια σου παπά, παπά, γαμώ τον πειραιά.

Από την άλλη οι οπαδοί του ολυμπιακού (κι όχι μόνο) εδώ και δεκαετίες τραγουδάνε ότι ασελγούν πάνω στον πύργο το λευκό, στο ρυθμό του τραγουδιού του τσιτσάνη «όμορφη θεσσαλονίκη». Άρχισαν να το κάνουν αρκετά χρόνια πριν πεθάνει, αλλά ο άνθιμος ολιγώρησε και δεν κατηγόρησε τον τσιτσάνη, που εκτός των άλλων ντρόπιασε και την παιδική του ιστορία: τα πρώτα μουσικά του ακούσματα εμπεριείχαν κι εκκλησιαστικές βυζαντινές ψαλμωδίες.

Τις επόμενες μέρες ένας blogger έγραψε σε ένα φόρουμ φίλων του παοκ.
Παπα-χρήστο, όταν θα πας για απολογία στον εξάνθιμο, μην αμελήσεις να του δωρίσεις κι αυτήν τη φωτογραφία. Ο νέος σε ηλικία άνθιμος εμφανίζεται σε κάποια εγκαίνια δίπλα στον γ. παπαδόπουλο, τον στ. παττακό κι άλλους στυλοβάτες της ελλάδας ελλήνων χριστιανών.

Άλλος blogger έγραψε: πού να έπαιζε και το hell’s bells όταν βγήκε η παοκάρα (σσ: τραγούδι των AC-DC που παίζει στην αρχή κάθε εντός έδρας αγώνα της Σεντ Πάουλι).
Αλλά τα περισσότερα σχόλια ήταν για το σκάνδαλο βατοπεδίου. Η αγνή αγάπη της εκκλησίας στα ταπεινότερα αθλήματα αναδείχθηκε στο λεγόμενο νοτιότερο βατοπέδι. Στις νηές βόλου. Εκεί η μητρόπολη δημητριάδος αποφάσισε να περιθάλψει το γκολφ.
Με άλλα λόγια ήθελε να κάνει μπίζνες με γήπεδο γκολφ σε κάτι εκτάσεις αμφίβολης κυριότητας.

Τι άλλο προέβλεπε η δουλειά, πέραν του γκολφ στην καταπατημένη έκταση; Α, ορισμένα ψιλοπράγματα... Μαρίνα για γιοτ και το κυριότερο ξενοδοχείο 999 κλινών. Γιατί όχι χιλίων; Για να μη γίνει υπέρβαση του ορίου, άνω του οποίου απαιτούνται πολλές περιβαλλοντικές μελέτες και άδειες πέραν αυτής που χορηγεί η νομαρχία. Αυτό κι αν είναι θαύμα. Αναρίθμητοι άνθρωποι της εκκλησίας ανατριχιάζουν με τον αριθμό 999, διότι δείχνει αντεστραμμένο το 666. Στις νηές, όμως, το 999 ήταν ευλογημένος αριθμός.

Το νοτιότερο βατοπέδι θα περνούσε απαρατήρητο, δίχως τις εμπεριστατωμένες μελέτες, το τρέξιμο και τη δημοσιοποίηση στοιχείων που έκαναν ορισμένοι δραστήριοι φορείς και πολίτες. Εξαιτίας τους η μητρόπολη δημητριάδας τα βρήκε μπαστούνια και δεν ήταν του γκολφ.