Και στα εκατό, θα ‘μαι πάλι εδώ...

...να σου τραγουδώ

-ανταπόκριση από την πολιτ(ιστ)ική παρέμβαση του κκε

Το βασικό σημείο αναφοράς της χτεσινής μέρας κατά τη γνώμη μου ήταν το στάδιο ειρήνης και φιλίας (σεφ). Μπορεί να επιλέχθηκε για να τονίσει τη σύνδεση με την εργατούπολη του πειραιά, όπου 94 χρόνια πριν ιδρύθηκε το σεκε, αλλά σε τελική ανάλυση προσφερόταν για μια σειρά προεκτάσεις και συνειρμούς.

Αφενός γιατί είναι ιστορικό στάδιο, με ρετρό ονομασία μπρεζνιεφικής κοπής –από την εποχή που ήταν ακόμα ακμαίο το φιλειρηνικό κίνημα- όπου σου ‘ρχεται αυθόρμητα να συμπληρώσεις στο τέλος ένα «των λαών». Και το οποίο έχει φιλοξενήσει μεταξύ άλλων την πρώτη εμφάνιση του ενιαίου συνασπισμού και το 12^ο συνέδριο του κκε –πριν μεταφερθεί η διεξαγωγή τους στην έδρα της κε, στον περισσό- την ίδια ακριβώς χρονιά με το ευρωμπάσκετ και το τιρινινί.

Το οποίο μας φέρνει στο αφετέρου. Που είναι η υγιής οπαδική διάθεση και το γηπεδικό κλίμα που ενέπνεε η περίσταση. Και το οποίο είχε ξεκινήσει ήδη από τις άτυπες προσυγκεντρώσεις στους σταθμούς του ησαπ: θρύψαλλα τα τζάμια στον ηλεκτρικό, ο λαός ποτάμια, μέτωπο λαϊκό, το μόνο που ‘χω στόχο από παιδί μικρό, τη λαϊκή εξουσία και το σοσιαλισμό.

Ή εναλλακτικά.

Όλοι μπεί- όλοι μπεί- όλοι μπείτε μέσα, το τρένο να γεμίσουμε,

στον πειραιά να πάμε, σοσιαλισμό να χτίσουμε.

Κι ένα πάνω στη μεγάλη ένταση:

«τι-μή-στε» τον «ψεύ-τη» τον ο-πορ-του-νι-σμό.

Και αμέσως στο καπάκι η φωνή απ’ το άσπρο φορτηγάκι στα μεγάφωνα: Σύντροφοι και φίλοι. Προστατέψτε την ομάδα μας. Μην απαντάτε στις προβοκάτσιες. Όχι υβριστικά συνθήματα.

Εν τω μεταξύ όλα τα βαγόνια ήταν φίσκα: μη σπρώχνετε ρε παιδιά, χίλιοι σύντροφοι χωράνε, ένας φραξιονιστής περισσεύει. Τελικά παστωθήκαμε όλοι σα σαρδέλες. Κι όπως μας τράνταζε ο συρμός και πέφταμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου απ’ τους χειρισμούς του οδηγού, ήμασταν σίγουροι μέσα μας ότι θα πάμε άκλαυτοι κι ότι αυτή ήταν η προβοκάτσια που είχαμε προβλέψει και περιμέναμε. Κι ενώ πλησιάζαμε στο φάληρο, μία στάση μετά τη μικρή μόσχα στο μοσχάτο, το θυμικό έπαιζε περίεργα παιχνίδια κι επηρέαζε τις αισθήσεις:

Επόμενη στάση, ομόνοια. Μελλοντικά πλατεία μπελογιάννη. Next stop, Belloyannis square. Προσοχή στο κενό μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.

Στη διαδρομή συζητούσαμε αν η ομιλία της αλέκας θα είχε τίποτα σημαντικές ανακοινώσεις, συνεδριακού περιεχομένου, και σκεφτόμασταν τι ευρήματα θα (θέλαμε να) έχει η γιορτή για τα 94χρονα. Πχ τα μέλη της κετουκε να κάθονται στο ταρτάν, με τέτοιο τρόπο που τα καθίσματα να σχηματίζουν τον αριθμό 94. Ή να μας δώσουν να κρατάμε καρτέλες που να σχηματίζουν το σφυροδρέπανο του κόμματος, ή ένα τεράστιο κολάζ με τη μορφή της γγ να δακρύζει, όπως ο μίσα, η μασκότ των ολυμπιακών της μόσχας.

Σώπασε γραμματέα μας και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας είναι.

Φτάσαμε σχετικά νωρίς, για να προλάβουμε να πάρουμε κλίμα από τις κερκίδες και την είσοδο των ομάδων στον αγωνιστικό χώρο. Συναντήσαμε ακροβολισμένους συντρόφους που πουλούσαν τα πάντα: από ημερολόγια σε μορφή παλιάς εφημερίδας, μέχρι σοβιετικές κάρτες και άλλα πιο παραδοσιακά προϊόντα. Και σκεφτήκαμε με πρωτοπόρο επιχειρηματικό πνέυμα, τι πωλήσεις θα έκανε μια κομματική μπουτίκ, με αξεσουάρ κι αναμνηστικά του κουκουέ, της κούβας και του ευρύτερου κομμουνιστικού κινήματος.

Κάναμε το σχετικό χαβαλέ μεταξύ μας, για το αν έχουμε όλοι προσκλήσεις για την ίδια θύρα και αν θα μας κάνουν σωματικό έλεγχο για κέρματα στην είσοδο –που θα πάνε για την οικονομική ενίσχυση. Και πιάσαμε θέσεις για να παρακολουθήσουμε την είσοδο σε στιλ παρέλασης των σημαιοφόρων νέων, με μια θάλασσα κόκκινες σημαίες, και από καμιά ελληνική, εδώ κι εκεί. Στην οροφή του γηπέδου, αντί για λάβαρα με τους τίτλους και τα πρωταθλήματα, είχε άλλα δικά μας, με τους κλασικούς, το σήμα του κόμματος και διάφορα συνθήματα. Ενώ τα δημοσιογραφικά θεωρεία ήταν επενδυμένα με το έμβλημα του κκε.

Ο κόσμος συνέχισε να έρχεται για αρκετή ώρα ακόμα, καθυστερώντας για λίγο την έναρξη του προγράμματος και γέμισε ασφυκτικά το στάδιο, ακόμα και πίσω από την κεντρική εξέδρα, σε βαθμό που χρειάστηκε να μαζέψουν οι σύντροφοι κάποια πανό και κορδέλες που κάλυπταν τη «νεκρή ζώνη» για να χωρέσουν οι όρθιοι. Εμείς εν τω μεταξύ κάναμε πλάκα ότι αν δεν χωράμε στο σεφ, μπορούμε να μετακινηθούμε δίπλα στο καραϊσκάκη. Κι αν δεν κάνω λάθος, αυτή ήταν η πρώτη φορά που γέμισε φέτος το σεφ, πάλι με κόκκινα χρώματα, αλλά καμία σχέση με τα ειωθότα.

Ευτυχώς πάντως το σεφ έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα και δε μπορεί να δίνει ο καθένας τις δικές του αυθαίρετες εκτιμήσεις. 12 χιλιάδες χωράει συνολικά το στάδιο. Αν υπολογίσεις όμως και τις λυόμενες κερκίδες; Και αυτούς που ήταν κάτω, στο ταρτάν; Δε φτάνουμε κοντά στις 15 χιλιάδες; Βγάλε όμως το κενό πίσω από την εξέδρα. Μας κάνει... Κι η αστυνομία πόσους δίνει;

Ενώ το βασικό ερώτημα παραμένει: τι να ψήφισαν όλοι αυτοί άραγε στις τελευταίες εκλογές;

Η έδρα μας βέβαια ήταν κάπως κρύα, χωρίς παλμό κι οργανωτές κερκίδας, ή έστω ένα πέταλο με τους τιφόζι της σπουδάζουσας. Φταίνε ίσως κι οι αποστάσεις από τη σκηνή που ήταν πολύ μεγάλες –ενώ κι η γιγαντοοθόνη με τις προδιαγραφές της δεκαετίας με τις βάτες, δε βοηθούσε ιδιαίτερα. Αν και το βασικό πρόβλημα είναι ότι συνήθως καλούμαστε να παίξουμε στο γήπεδο του αντιπάλου: στη βουλή, στο γυαλί και πάντα με επικοινωνιακούς όρους, χωρίς ουσία. Όταν παίζουμε στο δικό μας γήπεδο όμως, γενικά «τους έχουμε», σχεδόν άνευ αντιπάλου, καλή ώρα.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τους χαιρετισμούς του κκ των λαών της ισπανίας (που το όνομά του είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό του) και του κκ τουρκίας. Οι εκπρόσωποί τους διάβασαν στη γλώσσα τους μόνο τις πρώτες φράσεις και το κλείσιμο του χαιρετισμού. Έτσι η μετάφραση με το πλήρες κείμενο στα ελληνικά, έμοιαζε με διαλεκτική αντιστροφή των διερμηνειών στις αθλητικές συνεντεύξεις τύπου, όπου ο προπονητής μπορεί να μιλάει κάνα λεπτό συνεχόμενα κι ο μεταφραστής στο καπάκι εξηγεί: νικήσαμε δίκαια σήμερα. Και τέλος...

Υπ’ όψιν ότι στην ισπανική τα αρχικά του κόμματος διαβάζονται ως κα-κα-έ. Βίβα ελ κακαέ ι ελ σοθιαλίσμο, που είπε κι ο κομπανιέρος στο τέλος.

Η ομιλία της αλέκας δεν έβγαλε κάποια είδηση για το συνέδριο, πέραν του ήδη γνωστού ότι η «προσυνεδριακή περίοδος είναι κοντά» (έ-έ-έρχεται) κι ότι πρέπει να έχουμε ανοιχτά μάτια σε όλες τις παρατηρήσεις καλής προαίρεσης, ακόμα κι αν είναι άδικες, γιατί μας βοηθάν να δούμε τις αδυναμίες και τα κενά που καλύπτει η αστική προπαγάνδα.

Είχε όμως κάποια ενδιαφέροντα σημεία, από τα οποία η κε του μπλοκ ξεχώρισε τα εξής.

Τη βιβλική αναφορά στη στήλη άλατος: «αν ο λαός κοιτάξει πίσω, προς το 2009 και τις χαμένες κατακτήσεις του, θα την πατήσει σαν τη γυναίκα του λωτ»*. Το σχόλιο για τις διακηρύξεις του σύριζα (για φιλολαϊκή μετάλλαξη της εε κι έξοδο από την κρίση χωρίς σύγκρουση) που δε θα γίνουν πράξη ούτε στη δευτέρα παρουσία –την ίδια μέρα ένα άρθρο στον κυριακάτικο ρίζο, μιλούσε για τις υποσχέσεις του σύριζα και την τρίτη παρουσία, ενώ τα μεγάφωνα στο στάδιο τόνιζαν ότι «η πρόταση εξουσίας του κκε είναι για το σήμερα». Γίνεται φανερό με άλλα λόγια ότι προσπαθούμε να αντιστρέψουμε (και με επικοινωνιακούς όρους) το αφόρητο κλισέ για το σοσιαλισμό που αφορά τάχα τη μετά θάνατον ζωή.

Το λαϊκό απόφθεγμα «στραβοπατήματα γίνονται και στον ίσιο δρόμο». Την κλασική φράση ότι ο άνεργος κι ο μισθωτός δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα από τη λαϊκή εξουσία, παρά μόνο να χάσουν τις αλυσίδες τους. Τον εύστοχο χαρακτηρισμό μιας πιθανής μελλοντικής κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» με κορμό το σύριζα και ολίγη από ανελ, ως συνάντηση κοσμοπολιτισμού κι εθνικισμού. Την παραδοχή ότι έχουμε κάνει λάθη κατά το παρελθόν, όχι όμως από φόβο ή επειδή προδώσαμε το λαό, σε αντίθεση με τα συνειδητά εγκλήματα των αστών.

Την εκτίμηση ότι η άρνησή μας το μάη του 12’ στην πίεση για συμμετοχή σε μια αριστερή κυβέρνηση είναι ιστορικής σημασίας –κάτι που η αλέκα ανέφερε μαζί με τη διάσπαση του 68’.

Το συμπέρασμα ότι το κκε δεν ετεροκαθορίζεται –όπως του καταλόγιζε κάποτε η νδ, η οποία έλεγε ότι κάναμε τα γλυκά μάτια στο πασόκ, το οποίο πήρε μετά τη σκυτάλη, με τη λογική του αριστερού ψάλτη της δεξιάς, την οποία αναπαράγει και σήμερα ο σύριζα, ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση ως προς το τι είναι δεξιά κι αριστερά σήμερα, η οποία έχει γίνει μια έννοια-χυλός, που χωράει σχεδόν τα πάντα. Μέχρι και τη μαριλίζα.

Την αναφορά στην αντίθεση μονοπώλια-λαός (μαζί με το δίπολο κεφάλαιο-εργασία) και στην απαλλαγή από τις ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις. Με την προσθήκη ότι μόνο το κουκουέ μπορεί να δώσει σήμερα νόημα σε έναν αγώνα για την εδαφική ακεραιότητα.

Αυτό το σημείο το είχε αναπτύξει πιο διεξοδικά στην ομιλία της στη διεθνή συνάντηση των κκ, στη βηρυττό, που δημοσιεύτηκε και στον κυριακάτικο ρίζο με τον πρωτοσέλιδο τίτλο: ο αντι-ιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αντικαπιταλιστικός. Κι η οποία έχει πολύ ζουμί και ενδιαφέρον –όσο κι αν θελήσουν κάποιοι να την παρουσιάσουν ως ντροπιαστική, αντι-προγραμματική και γενικώς «νέα συμφωνία της βάρκιζας». Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης και μιας άλλης ιστοσελίδας, βασικά.

Απ’ το καλλιτεχνικό μέρος η κε του μπλοκ σημείωσε την αρχή με τους τυμπανιστές, που θύμισε κάπως την τελετή έναρξης του αθήνα 04’. Τους υψίφωνους από την ορχήστρα «εμπρός» -αν σημείωσα καλά- που έμοιαζαν με παλαίμαχους του κόκκινου στρατού, καθώς τραγουδούσαν τον «ιερό πόλεμο». Τον τρόπο εκτέλεσης των κομματιών του πρώτου μέρους, που μας έκανε να νιώσουμε... της λυρικής και μάλλον απέτυχε να πιάσει το σφυγμό του κόσμου στο στάδιο –κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Και το σαφώς καλύτερο δεύτερο μέρος το οποίο τελείωσε με το «παιδιά σηκωθείτε» (να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους). Κι είχες την αίσθηση ότι ο κόσμος ήταν έτοιμος να κάνει πράξη το στίχο και να βγει στους δρόμους για την επανάσταση.

Σύντροφοι αφήνουμε τις σημαίες και τα όπλα στο άσπρο φορτηγάκι.

Βγαίνοντας από το στάδιο μπορεί να είχαμε μια ελαφρά νοσταλγία για τη μαρία δημητριάδη, που εξέφραζε το πάθος άλλων πιο ηρωικών καιρών. Αλλά ίσως να είναι πιο ηρωικό τελικά να μένεις όρθιος σε καιρούς δύσκολους και εντελώς αντιηρωικούς. Κι αυτό είναι που κρατάμε από την χτεσινή μέρα.

Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε και στην ιστοσελίδα του 902  που εκτός από τη ζωντανή κάλυψη της εκδήλωσης είχε και ζωντανό σχολιασμό, κάνοντας συνολικά πολύ καλή δουλειά.

Και του χρόνου...

*το οποίο ταίριαζε και με το όνομα ενός κιθαρίστα από τους μουσικούς που έπαιξαν (νώε).