Μια εκδήλωση στο Τιτάνια

ή εναλλακτικά, μια τιτάνια εκδήλωση…

Την περασμένη τετάρτη η κε του μπλοκ είχε γεμάτο πρόγραμμα. Το οποίο ξεκίνησε με την εκδήλωση της αχτίδας χρηματοπιστωτικού για τις θέσεις του κόμματος, στο τιτάνια με την αλέκα, ως ορεκτικό, και συνεχίστηκε με κυρίως πιάτο την παρουσίαση του νέου βιβλίου του καλτσώνη με τίτλο «ο τσε για το κράτος και την επανάσταση» από τις εκδόσεις τόπος, που έγινε στο καφέ-βιβλιοπωλείο «έναστρο» στη σόλωνος. Για επιδόρπιο στο τέλος είχαμε τις γλυκές αυταπάτες του πι-πι, που αφήνουν μια γεύση τρότσκι στον ουρανίσκο, αλλά είναι αρκούντως λάιτ κι εύπεπτες για κάθε τύπο στομαχιού, ακόμα και για γκουρμέ συνταγές του σαλονιού.

Ας τα πάρουμε με χρονική σειρά.
Λίγο μετά τις έξι ξεκίνησε στο τιτάνια η εκδήλωση του χρηματοπιστωτικού αφού πρώτα χαμηλώσαμε τα κινητά μας –χωρίς ωστόσο να τα κλείσουμε ή να τα βγάλουμε εκτός αίθουσας, όπως στις (κ)όβες. Ο γραμματέας της αχτίδας μας διάβασε τις θέσεις του κόμματος, εν είδει εισήγησης κι είναι κρίμα που δε μίλησε περισσότερο εκτός κειμένου, γιατί τις λίγες φορές που το επιχείρησε κέρδιζε περισσότερο την προσοχή του κοινού από κάτω.

Μας μίλησε μεταξύ πολλών άλλων: για το δίλημμα των αστικών επιτελείων σχετικά με το μέλλον της ευρωζώνης (σφιχτό και ισχυρό νόμισμα ή χαλαρή ευρωζώνη με πιο πολλά κράτη μέλη;), για τη σάπια καπιταλιστική κοινωνία που σερβίρει φρέσκα ναρκωτικά και ληγμένα τρόφιμα, τα τρία τέταρτα του ασφαλιστικού ταμείου των τραπεζικών που χάθηκαν με το τελευταίο κούρεμα. Για το παράδειγμα ενός εράνου αλληλεγγύης των εργαζομένων μιας τράπεζας για μια συνάδελφό τους στη βουλγαρία, που έπρεπε να συγκεντρώσει ένα αστρονομικό ποσό για μια χειρουργική επέμβαση –σε μια χώρα που μέχρι πριν από μερικά χρόνια, θα μπορούσε να την κάνει εντελώς δωρεάν! Αλλά και για τα αντίθετα παραδείγματα: τους συνδικαλιστές της εργατικής αριστοκρατίας που προωθούν τη δικηγορική οδό διεκδίκησης, αποτρέπουν τις απεργίες που στρέφονται ενάντια στην εργοδοσία και συμφωνούν με τη συντεχνιακή λογική ένα ταμείο ανά τράπεζα.

Μίλησε ακόμα για το πιστωτικό σύστημα στο σοσιαλισμό, που θα εκφράζεται από έναν κεντρικό δημόσιο φορέα με ριζικά διαφορετικές λειτουργίες από τις σημερινές. Κι έκανε μια παρατήρηση για τη μαεστρία του οπορτουνισμού, που διολισθαίνει κι αλλάζει θέσεις, η οποία θα μας φανεί χρήσιμη στη συνέχεια και γι’ αυτό την κρατάμε.

Το κωμικό στιγμιότυπο κατά τη διάρκεια της ομιλίας –που δε μπορεί να χαρακτηριστεί highlight γιατί ήταν μάλλον το αντίθετό του- ήταν μια προσωρινή ελαφρά συσκότιση που «έφτιαξε ατμόσφαιρα» κι επιβράδυνε το ρυθμό ανάγνωσης του εισηγητή. Αλλά ευτυχώς λύθηκε γρήγορα. Γιατί αν δεν καώ εγώ αν δεν καείς κι εσύ, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως;

Στη συνέχεια ακολούθησαν οι ερωτήσεις του κοινού, για να τις μαζέψει η αλέκα. Κι ανάμεσα σε άλλες, υπήρχε κι ο κλασικός καημός του πικραμένου κουκουέ: αφού έχουμε άριστο πρόγραμμα (και μάλιστα εμπλουτισμένο) και τα λέμε τόσο καλά (αρκεί να μην είναι στην τηλεόραση), με επικεφαλής την αλέκα (κάτσε να δούμε όμως και το συνέδριο), γιατί δεν πείθουμε τον κόσμο κι είμαστε μόλις στο 4,5%, ενώ θα ‘πρεπε να ‘χουμε τουλάχιστον 15%; Η γγ μάζεψε και τις υπόλοιπες ερωτήσεις και προχώρησε στις απαντήσεις, που είχαν μερικά πολύ ενδιαφέροντα σημεία.

Κατά πρώτον, το πιο σοβαρό ζήτημα είναι γιατί δεν καταφέραμε να πείσουμε ριζοσπαστικές δυνάμεις που μετέχουν στο κίνημα. Ο κόσμος που είναι εκτός κινήματος δεν πείθεται εύκολα, γιατί του λείπει η πείρα και δε μπορεί να καλύψει ιδεαλιστικά, με άλμα αυτό το κενό.
Κατά δεύτερον, και χωρίς να υποτιμάμε τις δικές μας αδυναμίες –σύντομα εξάλλου θα ξεκινήσει και η διαδικασία του προσυνεδριακού, όπου θα συζητηθούν ανοιχτά- ο κόσμος δεν πείθεται μόνο από την ρητορική δεινότητα κάποιων λαοπλάνων πολιτικών. Τι πειθώ είχαν εξάλλου ο γιώργος παπανδρέου, ή ο σημίτης –που μπορεί να είχαν άλλες ικανότητες, αλλά το λέγειν δεν ήταν το δυνατό τους σημείο;

Ο κόσμος λοιπόν πείθεται γιατί υπάρχει ακόμα μια ισχυρή ανάμνηση από μια προηγούμενη εποχή με κατακτήσεις και δικαιώματα, ή ακόμα και από το πρόσφατο παρελθόν, με το πάρτι των επιδοτήσεων, που ένα μέρος τους, αντί να το δίνουν πχ κατευθείαν στους μεγαλοβιομήχανους, το έδωσαν στους αγρότες, για να πουλάνε φτηνά προϊόντα και πρώτες ύλες στους καπιταλιστές. Αυτή η εποχή όμως, που ο καπιταλισμός μπορούσε να δίνει κάτι, έχει τελειώσει οριστικά και δε μπορεί να γυρίσει πίσω. Κι αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε έναν κόσμο που αναπολεί τις χαμένες κατακτήσεις του.

Όχι επειδή εμείς σνομπάρουμε τις κατακτήσεις ή είμαστε μοιρολάτρες κι ηττοπαθείς. Αλλά επειδή ο καπιταλισμός έχει περάσει αντικειμενικά σε άλλη φάση εξαιτίας και του νόμου που είχε ανακαλύψει ο μαρξ: της τάσης μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Και αυτό τείνουν να το ξεχνάν πολλοί, πάνω στο ζήλο τους να κάνουν πολεμική στο κόμμα.

Το άλλο ζήτημα είναι τι σημαίνει ισχυρό κουκουέ, ποιοι δείκτες στο κίνημα το μετράνε και κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε για πραγματικά δυνατό κουκουέ, εφόσον οι δείκτες αυτοί (πχ το ποσοστό των εργαζομένων που οργανώνονται στο σωματείο) είναι σε τόσο χαμηλά επίπεδα. Κι εδώ είπε η αλέκα, έχουμε και εμείς σοβαρή ευθύνη ως κόμμα για την καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών στον περίγυρό μας, όταν είχαμε καλύτερα εκλογικά ποσοστά. Ενώ έπρεπε να ανησυχήσουμε τα μέλη μας και τον περίγυρο ότι αυτά δεν πατούσαν σε στέρεα βάση και δεν αντανακλούσαν την εικόνα του κινήματος.

Το κόμμα έπεσε εκλογικά, γιατί αρνήθηκε να συμμετάσχει σε μια αριστερή κυβέρνηση διαχείρισης. Κι ο κόσμος στράφηκε προς το σύριζα, με ένα μίγμα φόβου (να συγκρουστεί) κι αυταπατών, επειδή του υποσχέθηκε εύκολες λύσεις. Απέκρυψε όμως την αλήθεια για το «κακό μνημόνιο», που δεν ήταν παρά η επιλογή της αστικής τάξης για να αντιμετωπίσει την κρίση. Να απαξιώσει την εργατική δύναμη και σε δεύτερη φάση ένα μέρος του κεφαλαίου. Αυτό είναι το μνημόνιο.

Οι εύκολες λύσεις που υπόσχεται ο σύριζα, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ούτε στη δευτέρα παρουσία, ακόμα κι αν πάρει 90% και σχηματίσει μονοκομματική κυβέρνηση, όπως στην κίνα –όπου έχουν καραμπινάτο καπιταλισμό. Κι αυτό είναι αντικειμενικό, χωρίς να κάνουμε δίκη προθέσεων και της ηθικής τους –αν και ο οπορτουνισμός είναι κατεξοχήν ανήθικος. Όπως είναι αντικειμενικό ότι για να γίνουν επενδύσεις –που λέει ο σύριζα- πρέπει πρώτα να απεξαρτηθείς από τις δεσμεύσεις και την εξάρτηση που σου επιβάλλουν η εε και τα μονοπώλια.

Αυτή η αναφορά στην εξάρτηση ήταν και το τελευταίο σημείο που ακούσαμε ζωντανά, γιατί θέλαμε να προλάβουμε και τη βιβλιοπαρουσίαση του καλτσώνη. Τα υπόλοιπα τα είδαμε την επόμενη ημέρα στο ριζοσπάστη και σε αυτό το βιντεάκι που ανέβηκε στο διαδίκτυο. Όποιος δεν το έχει κάνει, αξίζει τον κόπο, έστω και λίγο καθυστερημένα, δεν έχει μπαγιατέψει η ουσία τους.

Το ερώτημα βέβαια είναι πόσο εύκολο είναι να πείσεις μαζικά τον κόσμο ενός κλάδου που συνήθισε να σκέφτεται συντεχνιακά και σκέφτεται ότι στο σοσιαλισμό δε θα υπάρχει παρά μόνο μια κεντρική τράπεζα, ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα αξιοποιηθούν σε άλλα πόστα. Πόσο εύκολο είναι άραγε να το αποδεχτεί και να παλέψει για αυτό, ως άμεσο στόχο; Αν και η κρίση αφαιρεί αντικειμενικά από τις αυταπάτες το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονταν τόσα χρόνια. Και δίνει τη δυνατότητα για πιο ουσιαστική παρέμβαση και καλύτερη δουλειά με τις μάζες.

Με αυτές τις σκέψεις αφήσαμε το τιτάνια και κατευθυνθήκαμε προς το έναστρο, για να ακούσουμε τον τιτάνα της τροτσκιστικής σκέψης πέτρο παπακωνσταντίνου και τους υπόλοιπους ομιλητές στην εκδήλωση για το βιβλίο του καλτσώνη. Αλλά αυτά θα τα δούμε στο δεύτερο μέρος.