Και τώρα κάτι τελείως διαφορετικό

Εναλλακτικός τίτλος: Μπάρτσα κι αλληλεξάρτηση

Χτες βράδυ η μπαρτσελόνα παίζοντας με την παρί και τα νεύρα μας, κατάφερε να πάρει με την ψυχή στο στόμα την πρόκριση στα ημιτελικά του τσου λου, για έκτη συνεχή χρονιά. That ‘s what uefa wants, που θα ‘λεγε και μια ψυχή. Αν και μέχρι τώρα στα νοκ-άουτ η μπάρτσα είχε μάλλον κόντρα διατησία. Αλλά εμείς δεν είμαστε μίζεροι να το κάνουμε θέμα.

Κόντρα στους γάλλους η μπάρτσα έπαιξε μόνο όσο χρειαζόταν, δίνοντας τον ορισμό της μίνιμουμ προσπάθειας. Έτρεξε δέκα λεπτά μέχρι να ισοφαρίσει, είχε είκοσι τελικές –χωρίς πολλές ευκαιρίες όμως- και καλύτερο παίκτη στη σειρά αγώνων το βαλντές, ενώ πέρασε με δύο ισοπαλίες, χάρη στα εκτός έδρας γκολ.

Κάποιος στο τουίτερ έγραψε πως πριν την είσοδο του μέσι η ομάδα ήταν σαν το μικρό παιδί της γειτονιάς που το πλακώνουν στο ξύλο και φωνάζει το μεγάλο του αδερφό να καθαρίσει. Εμένα πάλι μου θύμισε το μαθητή που έχει δυνατότητες αλλά βαριέται να διαβάσει γιατί ξέρει πως του φτάνει και το 14 για να περάσει στη σχολή που θέλει, οπότε γιατί να πάει για παραπάνω; Ναι, αλλά τώρα οι βάσεις ανεβαίνουν κατακόρυφα και πρέπει να αρχίσει να γράφει εικοσάρια, αλλιώς δεν περνάει ούτε την ντόρντμουντ.

Η μπάρτσα βρέθηκε αντιμέτωπη με το δίλημμα να χάσει την χρονιά στο τσου λού ή το μέσι, που είναι περίπου ταυτόσημα. Παραλίγο να τα χάσει και τα δύο, αλλά έμεινε τελικά ζωντανή, με ένα γκολ απ’ το συνδυασμό βίγια-πέδρο, που ως τότε ήταν ίσως οι χειρότεροι του γηπέδου. Αλλά η φάση ξεκινά από τον αργεντίνο, που άγγιξε την ομάδα με το ραβδάκι του και της μετέδωσε την αύρα του μέχρι να σκοράρει. Μετά απλώς περπατούσε, για να μην πιέσει το μυ του, παίζοντας άψογα το ρόλο του ελ σιντ, που τρομοκρατεί τους εχθρούς και μόνο με την παρουσία του.

Πριν τον αγώνα ο ινιέστα παραδέχτηκε πως η ομάδα πάσχει από messidependencia, ότι είναι δηλ εξαρτημένη από το μέσι και την απόδοσή του. Κι εδώ μπαίνει το κλασικό ερώτημα: η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Ο μέσι τη μπαρτσελόνα ή το αντίστροφο; Και τι σχέση έχουν τελικά; Εξάρτησης ή ανισότιμης αλληλεξάρτησης;

Στην αργεντινή ο μέσι δεν έχει πάρει τίποτα με την ανδρών, ενώ η εθνική ισπανίας, που είναι μια κόπια της μπαρτσελόνα χωρίς το μέσι, έχει σαρώσει τα πάντα. Η μπάρτσα όμως δεν έχει μάθει να παίζει χωρίς αυτόν και δεν έχει άλλον τρόπο να ξεμπλοκάρει αν βραχυκυκλώσει.

Ο Μέσι περιμένει με αγωνία την εκλογή ΓΓ στο 19ο Συνέδριο

Κι εδώ αρχίζει μια χυδαία αντικομμουνιστική επίθεση, με αφορμή υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες της ομάδας. Για το μονότονο τίκι-τάκα που είναι αφόρητα βαρετό σαν το σοσιαλισμό της ddr (αλλά αν το χάσουμε, τότε θα το εκτιμήσουμε). Για την ομάδα που υποτιμά το ζήτημα της εξάρτησης από το μέσι, τις καταστροφικές συνέπειες και τον καταλανικό αγώνα για εθνική ανεξαρτησία. Για την ανάγκη να παλέψουμε ενάντια στην ιμπεριαλιστική κατοχή μπάλας και τα σταλινικά ποσοστά της –πάνω από 70% σε κάθε αναμέτρηση. Και για την έλλειψη ενός εναλλακτικού σχεδίου βήτα, με αλαβάνο κι έξοδο από την ευρωζώνη, που να σπεκουλάρει στις αδυναμίες του αντιπάλου και να αξιοποιεί με ευέλικτη τακτική τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Οι παραπάνω αντιλήψεις κινούνται στα θολά νερά ενός ρηχού ισπανο-σκεπτικισμού κι οδηγούν μαθηματικά στη λογική της επιλογής ενός καλού ιμπεριαλιστή σύμμαχου. Έρχονται να ασκήσουν εκ του πονηρού πίεση στην μπάρτσα για να απαρνηθεί τη φυσιογνωμία και την ταυτότητά της ως ομάδα. Κρύβουν πίσω από τακτικά ζητήματα τη συνολική τους διαφωνία και βγαίνουν σα γυμνοσάλιαγκες μετά την καταιγίδα να μας πείσουν να παλέψουμε κάτω από ξένες σημαίες. Δε διστάζουν να καπηλευτούν μάλιστα εμβληματικές μορφές του μπλαουγκράνα κινήματος, σαν το λιονέλ μέσι, για τους σκοπούς της προπαγάνδας τους.

Η μπάρτσα όμως είναι καταδικασμένη να ζήσει ή να πεθάνει με τις αξίες της και τη μοναδικότητά της. Δε μπορεί να αλλάξει στιλ παιχνιδιού και να γίνει σαν όλους τους άλλους. Αν κάτι δεν πάει καλά με το σχέδιο, πρέπει να παλέψει να το εφαρμόσει σωστά· όχι να αρχίσεις τις ιδεολογικές εκπτώσεις και να αλλάξει αγωνιστική προσωπικότητα. Κι αυτά δεν είναι ρομαντικές ιδεοληψίες ενός κοινού που αεροβατεί· αλλά η έφοδος των ρομαντικών της μπάλας (και της αγάπης για το θέαμα) στον ουρανό.

Η αυριανή κλήρωση θα βγάλει τα ζευγάρια των ημιτελικών και τον επόμενο αντίπαλο. Και το πιο ωραίο ίσως σενάριο θα ήταν αυτό που θα έβγαζε δύο εμφυλίους: έναν ισπανικό με το λαϊκό μέτωπο της μπαρτσελόνα ενάντια στους λευκοφρουρούς του φράνκο· κι έναν γερμανικό μπάγερν-ντόρντμουντ, σαν αθλητική μικρογραφία της διελκυστίνδας bdr-ddr (ταιριάζουν εξάλλου και τα αρχικά τους). Όχι γιατί η μπορούσια είναι ανατολικογερμανικής προέλευσης, αλλά επειδή είναι μικρό κι ανερχόμενο αουτσάιντερ, σε σχέση με τα βαυαρικά πάντσερ.

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια οργανωμένη προσπάθεια να πέσει στάχτη στα μάτια του φίλαθλου κόσμου, για να ξεχάσει τα πραγματικά του προβλήματα. Ποια είναι αυτά;

Η γκάζπρομ έγινε εν μια νυκτί επίσημος χορηγός του ουέφα τσάμπιονς λιγκ, η τσεσεκά λύνει και δένει στην ευρωλίγκα, ο ιβάν σαββίδης πήρε τον παοκ κι έδιωξε τον επαναστάτη πάμπλο γκαρσία χωρίς να ανοίξει μύτη… σε λίγο το ρωσόφιλο μπλοκ θα επιβάλει να ξεκινάει το τσου-λου γενάρη μήνα, για να βολεύει τις ομάδες του και δε θα έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα.

Αυτή είναι η πραγματική χούντα, και όχι η επέμβαση των ματ στην ιερισσό, που προστατεύουν μια επένδυση που φέρνει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας από το οργανωμένο παραγωγικό σαμποτάζ εναντίον της χώρας.