Αυτά τα έχουμε ακούσει

Απεργιακό ημερολόγιο – Ιούλιος 2013

Η κε του μπλοκ ξέμεινε στα Χανιά για διακοπές μετά το διήμερο της οργάνωσης και καταγράφει τις σημειώσεις της απ’ τα απεργιακά τεκταινόμενα της πόλης.

Η συγκέντρωση του καταπράσινου εργατικού κέντρου έγινε στην πλατεία αγοράς, δίπλα στα ανοιχτά μαγαζιά της κεντρικής στοάς, που λειτουργούσαν κανονικά για να τονίζουν σημειολογικά τη μικροαστική νιρβάνα της πόλης και τις άοκνες προσπάθειες των πράσινων εργατοπατέρων για τη ζύμωση και την επιτυχία της απεργίας. Η δική μας συγκέντρωση έγινε λίγα τετράγωνα παραδίπλα, στην πλατεία 1866 ή αλλιώς νέων καταστημάτων, εκ των οποίων κάποια μεγάλα έκλειναν στη θέα της πορείας, όχι γιατί ήταν κάτι τρομακτικό σα μέγεθος ή για το φόβο επεισοδίων, αλλά από ταξικό ένστικτο ενάντια στην απειλή του οργανωμένου ταξικού κινήματος.

Στη συγκέντρωση ο κόσμος απλώθηκε προς αναζήτηση σκιάς κι αγνοούσε τις εκκλήσεις από τα μεγάφωνα: συνάδελφοι, κατεβαίνουμε όλοι στο δρόμο για να ξεκινήσει η συγκέντρωση... Ένα-μηδέν. Συνάδελφοι, να κατεβούμε στο δρόμο για τους χαιρετισμούς και την κεντρική ομιλία… εύκολο δύο-μηδέν, οι περισσότεροι φτάσαμε ως τα παρκαρισμένα αμάξια στην άκρη του δρόμου και περιμέναμε τη συνέχεια. Συνάδελφοι, κατεβαίνουμε στο δρόμο για να ξεκινήσει η πορεία. Καλώς τα τα παιδιά τα τρία-μηδέν, κι αν δε δούμε την πορεία να φεύγει, δεν το κουνάει κανείς, ούτε με εντολή γγ.

Κάναμε ένα μικρό κύκλο μέχρι το δημαρχείο, που τελεί υπό κατάληψη από τους εργαζόμενους και ξεκινήσαμε δεύτερο κύκλο ακόμα μεγαλύτερο, περνώντας μέσα από το παλιό λιμάνι, όπου ήμασταν κινητό αξιοθέατο για τους τουρίστες που μας χάζευαν κι έβγαζαν φωτογραφίες, αγνοώντας προφανώς πως καταστρέφουμε τον τουρισμό και το ελληνικό τρίπτυχο souvlaki-bouzouki-mousaka.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ο δεύτερος κύκλος ήταν ενωτικός, μαζί με τους υπόλοιπους που ήρθαν από το δημαρχείο και συνεχίσαμε όλοι μαζί. Με το εργατικό κέντρο να κάνει ηρωικό ελιγμό για να μπει νταβατζιλίκι επικεφαλής, αλλά είχε χρυσαυγίτικα γραμμένο στο πανό το αδεδυ με ήτα (αδεδη) κι έβαλαν ένα δικό τους ν το κρατά από εκεί χαμηλά, μήπως και μπορέσει να κρύψει τίποτα. Ακολουθούσαν οι οτα, καθηγητές, οι δημοσιογράφοι της ερα που είχαν ένα εντελώς πρόχειρο πανό, όπου φαινόταν απ’ την πίσω πλευρά το λογότυπο μιας ιδιωτικής εταιρίας (nokia connecting people). Και πιο πίσω ανταρσυα, μου-λου, κι ένα πανό με μαύρα γράμματα που έλεγε «ελευθερία ή θάνατος», πρωτοβουλία πιθανότατα του τοπικού δημάρχου, που εκλέχτηκε με τη στήριξη των ευρύτερων δημοκρατικών δυνάμεων του νησιού: σύριζα, ανταρσυα και του αστυνομικού της περιοχής στο ψηφοδέλτιό του.

Οι συσχετισμοί ήταν σαφώς με το μέρος τους –και πώς να μην είναι δηλ σε τέτοια πόλη- αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν η σύνθεση των μπλοκ, καθώς στη δική τους συγκέντρωση υπήρχαν μόνο εργαζόμενοι κι υπάλληλοι του δημοσίου, αλλά κανένα σωματείο-πανό από τον ιδιωτικό τομέα! Μια εικόνα που αντιστρεφόταν πλήρως στη δική μας συγκέντρωση και προσφέρεται για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων: τον πασόκο κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς.

Στα προεόρτια της πέμπτης και το απογευματινό συλλαλητήριο του παμε, την έκπληξη την έκαναν οι υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας, που ήρθαν για πρώτη φορά –και το πιο βασικό από μόνοι τους!- σε δική μας πορεία και μπήκαν στην κεφαλή της με τα περιπολικά τους. Μπορεί να μην έχουμε συνηθίσει τον ήχο και οι σειρήνες να σου προκαλούν ασυναίσθητα ένα διαρκές άγχος πως μας την πέφτουν από κάπου, αλλά είναι μάλλον προτιμότερες από τις χαρούμενες σφυρίχτρες των τροτσκιστών. Στο τέλος της συγκέντρωσης ακούσαμε και μια μαντινάδα: σήμερα ανακοίνωσαν πως θα απολύσουν πάλι, σήμερα είμαστε εμείς, μα αύριο θα ‘ναι κι άλλοι. Αλλά το ηθικό δίδαγμα της ημέρας είχε βγει στο ξεκίνημα, στον χαιρετισμό του εκπροσώπου των δημοτόμπατσων: δεν είχαμε έρθει ποτέ μαζί σας ως τώρα, αν ήταν θα μας βλέπατε εξάλλου…

Έτσι ακριβώς είναι. Σε αυτή τη συγκυρία οι ταξικές δυνάμεις συναντούν καινούριο κόσμο που μέχρι τώρα μας γύριζε την πλάτη και αρνούνταν να πάρει μέρος σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις και άλλες τέτοιες εξαλλοσύνες. Αλλά τώρα μπήκανε θέλοντας και μη στον χορό, κουβαλώντας πάντα μαζί τις αυταπάτες, την ανυπομονησία και την ψευδή συνείδηση του παρελθόντος. Κι επειδή χρειάζονται δύο για να χορέψουν, πέφτει σε εμάς το βάρος να ξεπεράσουμε την αμοιβαία καχυποψία, τα σημεία όπου σκοντάφτει η συνείδηση του συνάδελφου, να διαπαιδαγωγήσουμε όσους μπαίνουν πρώτη φορά στην μάχη, να την οργανώσουμε βαθαίνοντας τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της… και πρωτίστως να διασφαλίσουμε πως δε θα είναι η πρώτη και τελευταία φορά που συναντιόμαστε με αυτόν τον κόσμο, πως θα αναπτυχθούν δεσμοί και θα υπάρξει συνέχεια, αντί για ηττοπάθεια και απογοήτευση.

Αλλά αν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, μπορεί να κρατήσει για ρεζουμέ αυτό που είπε στη συνέλευση της ελμε χανίων ένας καθηγητής των παρεμβάσεων: αυτά με τα μονοπώλια τα ακούμε δεκαπέντε χρόνια τώρα, το θέμα είναι να παραιτηθεί ο υπουργός..! –επιτέλους μια φρέσκια πρόταση που δε μυρίζει ναφθαλίνη- Και τελικά πέρασε η αγωνιστική τους πρόταση να υποδεχτούν το βενιζέλο στα χανιά με γιαούρτια κι οπωροκηπευτικά –για να φροντίσουν προφανώς τη σιλουέτα του. Αρκεί να τα βρουν πρώτα οι ίδιοι και να μην τα καταναλώσουν μεταξύ τους, όπως πήγε να γίνει στην χτεσινή συνέλευση, όπου οι σεκίτες κατηγορούσαν τους «σταλινιστές ναρίτες» που κινήθηκαν εναντίον τους για κάποια διαφωνία τους. Γιατί η συμμαχία στον αντικαπιταλιστικό πόλο δε σημαίνει αυτομάτως συμμαχία και στο κίνημα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό στους μη μυημένους.

Το άλλο «μεγάλο θέμα» των ημερών είναι το πρώτο συνέδριο του σύριζα, όπου προσωπικά αδυνατώ να βρω πολιτική ουσία πέραν των οργανωτικών θεμάτων και το παιχνίδι συσχετισμών, κατ’ εικόνα κι ομοίωση σχεδόν των αστικών κομμάτων. Θα μου πεις βέβαια πως και το οργανωτικό είναι πολιτικό σε τελευταία ανάλυση, αλλά το χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή από το να ξεπέσει σε πολιτικάντικο. Δε μιλάμε εξάλλου για κάποια σπουδαία μετεξέλιξη του σύριζα σε… κόμμα νέου τύπου, με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και λενινιστικές αρχές συγκρότησης, όπως θέλουν κάποιοι να μας το παρουσιάσουν. Οι τάσεις εξακολουθούν να υπάρχουν κι ο καθένας θα κάνει του κεφαλιού του όπως πριν, με τη διαφορά πως χάνει το δικαίωμα της άσκησης βέτο και τα προνόμια της συνιστώσας στην εκπροσώπησή του στα κεντρικά όργανα. Το αριστερό ρεύμα του λαφαζάνη άλλωστε –για το οποίο τόση κουβέντα γίνεται- δεν ήταν κάποια διακριτή συνιστώσα, αλλά τάση στο εσωτερικό του σύριζα κι ως τέτοια θα εξακολουθεί να υφίσταται.

Πώς συνδέεται αυτό τώρα με το αρχικό θέμα της ανάρτησης; Πολύ απλά, η λογική που λέει «να παραιτηθεί ο υπουργός και η κυβέρνηση», για να έρθει μια άλλη προοδευτική, στρώνει το κόκκινο χαλί στον καλπάζοντα κυβερνητισμό του σύριζα. Κι αν οι δημόσιοι υπάλληλοι εναποθέσουν εκεί τις ελπίδες τους για να δικαιωθεί ο αγώνας τους, θα έχουν κάνει ό,τι χειρότερο για να τον υποθηκεύσουν.