Α-αντι-αντι-ιμπεριαλίστα

Το τελευταίο διάστημα ποικίλες αφορμές «γαργάλησαν» το θυμικό της κε του μπλοκ για αυτήν την ανάρτηση. Από τον βαθιά ειρωνικό και προλεκάλτ συνάμα τίτλο «ένας είναι ο εχθρός ο αντι-ιμπεριαλισμός;» μιας επιστολής στον πρόσφατο προσυνεδριακό διάλογο του κόμματος, που είχε στο τέλος κι ένα.. ρητορικό ερωτηματικό με προφανή απάντηση. Και το διασκευασμένο σύνθημα «στον καπιταλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί» που φωνάξαμε στην πορεία αλληλεγγύης για το λαϊκό ξέσπασμα στη γείτονα τουρκία. Μέχρι το αντι-ιμπεριαλιστικό διήμερο της οργάνωσης, που ξεκινά σήμερα στη σούδα και συνεχίζει για εικοστή δεύτερη συνεχή χρονιά, πάντα με το ίδιο όνομα, γιατί θα ήταν άστοχο κι αστείο ίσως να μετονομαστεί.

Έτσι, η κε του μπλοκ προχώρησε σε μερικές ιντριγκαδόρικες υποθέσεις, με χαλαρή καλοκαιρινή διάθεση και μοναδικό προφανή σκοπό το.. (αυτο)τρολάρισμα, προκειμένου να βγουν πολιτικά συμπεράσματα και το απαραίτητο ηθικό δίδαγμα για το επαναστατικό προτσές.

Αν παίρναμε λοιπόν το κλαδί να το λυγίσουμε από τη μία πλευρά, τότε το διήμερο της οργάνωσης θα λεγόταν αντικαπιταλιστικό και θα διαδηλώναμε στη σούδα έξω από τις καπιταλιστικές βάσεις του αμερικανονατοϊκού καπιταλισμού που γίνονται ορμητήριο για τις καπιταλιστικές επεμβάσεις του ανά την υφήλιο, φωνάζοντας συνθήματα όπως: «ένας είναι ο εχθρός, ο καπιταλισμός» και «οι καπιταλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν», καταγγέλλοντας το βρώμικο παιχνίδι συμφερόντων και τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που αναπτύσσονται στην περιοχή με τους αγωγούς και τους υπόλοιπους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς.

Και τώρα ας το λυγίσουμε από την ανάποδη κι ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε το αντίστροφο σκηνικό με τα αντίστοιχα συνθήματα που θα φωνάζαμε στην αυριανή πορεία.
Ματ βία αυταρχισμός, αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός.
Ή εναλλακτικά, ανθρώπινος δε γίνεται ο ιμπεριαλισμός.
Και επίσης
Το μέλλον μας δεν είναι ο ιμπεριαλισμός, είναι…
Όπα, στάσου λίγο. Αν είναι να είμαστε συνεπείς πούροι αντι-ιμπεριαλιστές, δε μπορεί να έχουμε μαξιμαλιστικές αναφορές σε επαναστάσεις και κομμουνισμούς, που τρομάζουν κι απομακρύνουν τον κόσμο. Οπότε πρέπει να προσαρμόσουμε κάπως το σύνθημα.
Το μέλλον μας δεν είναι ο ιμπεριαλισμός, είναι το μεταβατικό πρόγραμμα κι η εθνική ανεξαρτησία.
Πολύ καλύτερα έτσι. Θέλει λίγη δουλειά η ρίμα και το μέτρο βέβαια, αλλά δεν είναι αυτό το κύριο.

Στο βραδινό γλέντι μετά την πορεία, θα διασκεδάζαμε με καζαντζίδη και θα διασκευάζαμε τους στίχους από τη μαντουβάλα. Όχι όπως στους απαράδεκτους, που έκαναν όλα τα φωνήεντα γιώτα. Μιντιβίλι, ιγίπι γλικί μι, λιχτιρί νι ίρθις στιν ιγκιλί μι.
Αλλά με ταξικό νόημα, από τη σκοπιά του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.
Καπιτάλα κουφάλα μεγάλη (τιριριν, τιριριν…)
Λαχταρώ να σου φάω το κεφάλι (τιριριν, τιριριν…)
Εκτός κι αν κρινόταν και αυτή η αναφορά αριστερίστικη και το αλλάζαμε σε «ιμπεριάλα». Παλιο-ιμπεριαλόσκυλα θα πεθάνετε..

Αυτή η νέα κατάσταση θα επηρέαζε αναπόφευκτα και τα συνθήματα του εξωκοινοβουλευτικού χώρου. Οι συμπαθείς τροτσκιστές του σεκ πχ θα έτρεχαν σαν παλαβά παιδιά χαρά γεμάτα και θα συνόδευαν το χορευτικό τους με την πολεμική ιαχή α-αντι-αντι-ιμπεριαλίστα (που θα ‘κοβε το αίμα κάθε φασίστα από τα γέλια). Από όπου προέκυψε κι ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης.

Σκέψου επίσης το μαρξ να ‘χε προλάβει τη στροφή στον 20ό αιώνα και το μεταίχμιο της μετάβασης στο ιμπεριαλιστικό στάδιο και αντί για το Κεφάλαιο (das Kapital) να είχε γράψει για το Imperium –την αυτοκρατορία- πολύ πριν από τους χαρντ και νέγκρι. Και την πάλαι ποτέ σοβαρή συνιστώσα, που ανακαλύπτει εκ νέου το εθνικό ζήτημα στην εποχή μας, να επαναθεμελιώσει τις θεωρητικές της αναλύσεις και να κάνει λόγο για «ολοκληρωτικό ιμπεριαλισμό» ως μετεξέλιξη του ανώτερου σταδίου που έβαζε ο βλαδίμηρος. Τείνοντας όμως έτσι προς τη θεωρία του υπερκαπιταλισμού και τις υπερταξικές αναλύσεις του καρλ κάουτσκι. Κι είναι ζήτημα να προσέξεις και να μη μπερδέψεις τους καρόλους κατά το προτσές της επαναθεμελίωσης.

Κι έτσι θα αντιστρέφονταν όλα και ο καπιταλισμός θα ήταν το ανώτερο στάδιο του ιμπεριαλισμού· της ιστορίας των υποτελών εθνών, των προτεκτοράτων και του οικονομικού επεκτατισμού (sic). Το ίδιο σχηματικά με την αντίληψη που μας λέει πως η επαναστατική συνείδηση πρέπει υποχρεωτικά να περάσει στο προτσές της διαμόρφωσής της απ’ τη φάση ενός θολού αντι-ιμπεριαλισμού, προτού φτάσει δια της συνεχούς ωρίμανσης στο ανώτατο στάδιο της αντικαπιταλιστικής συνείδησης και στην πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Και να τα αντιπαραθέτει χρονικά, αντί να μάθει να τα συνδέει διαλεκτικά.

Και ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα από όλα αυτά σφε αναγνώστη; Τι θέλει να μας πει άραγε η κε του μπλοκ; Α, τίποτα ιδιαίτερο. Απλά πως οι μονομέρειες κάθε είδους είναι κακό πράγμα κι αντίκεινται στη διαλεκτική σκέψη, φτωχαίνοντας τους ορίζοντες της δικής μας.
Κι όσο για το (αντι-ιμπεριαλιστικό) διήμερο, ό,τι αξιόλογο προκύψει κι υποπέσει στις κεραίες της κε θα καταγραφεί ξεχωριστά.