Από Πέραμα σε Κερατσίνι, φασίστας δε θα μείνει

Αρχικός τίτλος: Εδώ μόνο ΚΚΕ

Στην προηγούμενη ανάρτηση για το φεστιβάλ, τους οπαδούς και το τσάκισμα του φασισμού είχαν μείνει μερικές ουρές (όπως λέγονται τα παραλειπόμενα στη δημοσιογραφική αργκό) που δυστυχώς καθίστανται τραγικά επίκαιρες μετά τα χτεσινοβραδινά στο κερατσίνι. Παραθέτω πρώτα την αρχική μορφή του μισοτελειωμένου κειμένου που ‘χα ξεκινήσει να γράφω –με κίνδυνο να φανώ στην αρχή εκτός θέματος- και εν συνεχεία, θα πιάσουμε το νήμα με την ουσία του πράγματος.

Φεύγοντας το σάββατο από τον χώρο του φεστιβάλ, είδαμε γραμμένο σε έναν τοίχο του αρχηγείου ένα σύνθημα γεμάτο σημειολογία: «εδώ μόνο ΚΚΕ!» Τι εννοούσε άραγε ο συνθηματογράφος ποιητής;  Μόνο κουκουέ, όπως στη σοβιετία και τον υπαρκτό που γνωρίσαμε (κι αγάπησαν κάποιοι παράφορα, μέχρι μίσους για την προδοσία της να πάψει να υπάρχει και να τους αφήσει ορφανούς). Μόνο κουκουέ εδώ στο φεστιβάλ, που λειτουργεί για ένα τριήμερο σα σοσιαλιστική νησίδα δίπλα στο κέντρο της πόλης. Ή γενικά στη δυτική θεσσαλονίκη, που κάποτε είχε όλους τους δήμους της κόκκινους και κρατάει ακόμα κάποιες παραδόσεις;

Ναι αλλά το 'παύλου μελά' ανήκει σ’ όλο το λαό της θεσσαλονίκης κι αυτό το νόημα είχε κι η επιλογή για την αξιοποίηση του χώρου –παράδειγμα που ακολούθησαν κι άλλοι τελευταία, όπως η νκα με τις φετινές αναιρέσεις. Και ακόμα κι αν πάρεις τη μικρή πολιτεία του φεστιβάλ ως δείγμα, συρρέει τόσος κόσμος, που αποκλείεται να ψηφίζει στο σύνολό του μόνο το κόμμα. Συνεπώς;

Συνεπώς η εξήγηση ήταν πολύ πιο απλή. Βρέθηκε προφανώς κάποιος χούλιγκαν με σπρέι και άφησε μια κραυγή αγωνίας για επιβεβαίωση του εαυτού του και της ομάδας του: εδώ μόνο παοκ, πχ. Και οι σύντροφοι που ανέλαβαν να ρετουσάρουν τον χώρο σκέφτηκαν σοφά κι οικονομικά κι έτσι αντί να σβήσουν όλο το σύνθημα, απλώς το διόρθωσαν με τις απαραίτητες παρεμβάσεις –όπως είχαμε κάνει παλιά σ’ ένα κτίριο με συνθήματα των μουλάδων για την εε, όπου σβήσαμε μόνο το αστεράκι με την παρένθεση στην υπογραφή.

Μακάρι βέβαια να ήταν τόσο εύκολο και στην πραγματική ζωή να μετατραπεί η οπαδική καψούρα –που γίνεται ενίοτε αφιόνι- σε πολιτική συνείδηση. Και να μπορούσαμε να σβήσουμε με ασβέστη τις αυταπάτες και τις ανορθογραφίες στη μαζική συνείδηση, όπως αυτή διαπλάθεται από την κυρίαρχη κουλτούρα και ιδεολογία.

----------------------------------------------------------------

Είχα ήδη αρχίσει να γράφω τις παραπάνω γραμμές, όταν έσκασε σα βόμβα η είδηση για την πολιτική δολοφονία του παύλου φύσσα από τα χρυσαυγίτικα τάγματα εφόδου. Και να σκεφτείς πως συνέβη σε μια περιοχή σαν το κερατσίνι, που κάποτε ήταν κατακόκκινη και θα της πήγαινε ταμάμ το σύνθημα από τον τοίχο του αρχηγείου: εδώ μόνο κκε. Όπως είχε πει κάποτε ο σπύρος παπαδόπουλος για τα παιδικά του χρόνια στη γειτονική κοκκινιά, είχαμε στη γειτονιά έναν δεξιό κι έναν αεκτζή, αλλά δεν τους μιλούσε κανείς.

Αλλά το θέμα φυσικά δεν είναι ο ολυμπιακός. Μιλάμε για μια καθαρά πολιτική δολοφονία κι όχι για ποδοσφαιρικό καβγά, όπως προσπάθησαν να το παρουσιάσουν τα κανάλια και διάφορες ιστοσελίδες, πάνω στη σύγχυση και την αναμπουμπούλα των πρώτων στιγμών -ή μάλλον των όχι και τόσο πρώτων στιγμών…

Η καλή προπαγάνδα από το πρωί φαίνεται...

Μιλάμε για τη δολοφονία ενός ενεργού και πολιτικοποιημένου μέλους του συνδικάτου μετάλλου, που έχει μπει στο μάτι των εφοπλιστών και των ναζί υπαλλήλων τους και όχι για μια 'σύγκρουση των άκρων, που έχουν ανοίξει επικίνδυνη βεντέτα με απρόβλεπτες συνέπειες'. Και αν ισχύει πως έχουν κανονίσει οι χρυσαυγίτες συγκέντρωση για αύριο κοντά στον τόπο του εγκλήματος –όπου επιστρέφει πάντα ο δολοφόνος- φαίνεται πως επενδύουν σοβαρά στον αποπροσανατολισμό και την καλλιέργεια κλίματος τρομοκρατίας, για να φοβίσουν τον 'φιλήσυχο κόσμο' με τα 'άκρα' που τον πιέζουνε σαν συμπληγάδες.

Πιο συγκεκριμένα μιλάμε για οργανωμένο σχέδιο, καρτέρι συμμορίας, αναγνώριση στόχων, και όχι για κάποια φιλονικία, όπου άναψαν τα αίματα και φτάσαμε στο… μοιραίο. Κι έχουμε να κάνουμε με συλλογική εκτέλεση του σχεδίου και του παιδιού, πιθανότατα με την ανοχή –αν όχι συνεργασία- της αστυνομίας κι όχι με έναν μεμονωμένο φυσικό αυτουργό, που «τον συλλάβαμε και αποκαταστήσαμε την τάξη».

Ποια τάξη αλήθεια; Αυτή που είναι ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος; Με τους δημοσιολόγους της να μένουν άσπιλοι και αμόλυντοι από αίμα, να ασκούν από οθόνης το ακριβοπληρωμένο τους «λειτούργημα» και να καταδικάζουν γενικά τη βία (απ’ όπου κι αν προέρχεται), (επι)ζητώντας μια πιο σοβαρή χρυσή αυγή, που να μην εκτίθεται με τόσο ακραίες πράξεις για να μην καεί ως εφεδρεία του συστήματος.
Υπάρχει καλύτερη χρυσή αυγή και τη θέλουνε.

Στην πραγματικότητα όμως αυτή ακριβώς την χρυσή αυγή χρειάζονται. Μια λούμπεν συμμορία που να κάνει θριαμβικές εφόδους στις κόκκινες γειτονιές και να ανακόπτει δυναμικά τους ταξικούς αγώνες και την οργάνωσή τους. Το ξεγύμνωμα της αστικής εξουσίας συνεχίζεται παράλληλα με το στριπτήζ του χρυσαυγίτη, που λέγαμε στην τελευταία ανάρτηση. Οι φορείς και οι μηχανισμοί της κυρίαρχης προπαγάνδας (πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι) αποτελούν την πολιτική πλατφόρμα και τον ιδεολογικό βραχίονα της χρυσής αυγής και του καλπάζοντα φασισμού. Ενώ τα σύγχρονα τάγματα εφόδου γίνονται ο εκτελεστικός βραχίονας, η σιδερένια γροθιά –ή μήπως φτέρνα;- της αστικής τάξης που βρυχάται για να συντρίψει τον εργαζόμενο λαό, πριν τη συντρίψουν τα αδιέξοδά της. Η επίθεσή τους πατάει προφανώς στη δική μας αδυναμία στην οργάνωση και τη μαζικότητα του αγώνα, αλλά είναι σημάδι πρωτίστως του δικού τους πανικού και της δικής τους αδυναμίας.

Διαβάζω ξανά όσα έχω γράψει και μου φαίνονται κούφιες φράσεις χωρίς νόημα. Γιατί η ουσία είναι τι θα κάνουμε στην πράξη για να αλλάξουμε τα πράγματα. Δε θα περιμένουμε φυσικά το συνταγματικό τόξο να ενώσει τις δυνάμεις του για να σώσει την (αστική) δημοκρατία του και να κηρύξει παράνομο το χαϊδεμένο παιδί του συστήματος. Τα βέλη του περίφημου τόξου που στρέφονται προς την χρυσή αυγή είναι τα βέλη του πολιτικού έρωτά τους και τίποτα περισσότερο. Εδώ εξάλλου δε μιλάμε απλώς για την εγκληματική δράση μιας συμμορίας-οργάνωσης, αλλά για το διαρκές έγκλημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, το συλλογικό οργανωμένο έγκλημα μιας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού ή των μπράβων της που την προστατεύουν.

Κι η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως ο μόνος που μίλησε αυτή την εβδομάδα για το ενδεχόμενο να χαρακτηριστεί εγκληματική οργάνωση η χρυσή αυγή ήταν ο βορίδης, πιθανότατα γιατί διαθέτει τεχνογνωσία και αυτογνωσία από το παρελθόν του στην επεν.

Χρυσαυγίτη, πες αλεύρι...

Δεν μπορούμε επίσης να περιμένουμε τους φασίστες να κάνουν το μοιραίο λάθος για να αποκαλυφτεί ο χαρακτήρας τους στην ‘κοινή γνώμη’ και να αρχίσουν να ξεφουσκώνουν. Δεν υπάρχει κανένα απολύτως λάθος, παρά μόνο οργανωμένο σχέδιο που εκτελείται στην εντέλεια. Το μόνο λάθος που μπορεί να προκύψει στην εξίσωση είναι ο παράγοντας χι που δεν μπορούν να προβλέψουν, δηλαδή ο λαϊκός παράγοντας και η δική μας δράση, που τα έχουν προϋπολογίσει να ισούνται με μηδέν, προκειμένου να αλωνίζουν ελεύθεροι.

Είπαμε και χτες πως η δράση αυτή πρέπει να είναι στοχευμένη σε αυτά ακριβώς που μπαίνουν χωρίς προσχήματα πλέον στο στόχαστρο του φασισμού: το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Τη δράση αυτή πρέπει να τη διακρίνει οργάνωση και συνέχεια. Δεν μπορεί να αναλώνεται σε συναισθηματικές εξάρσεις και δυναμικές συλλογικές εκτονώσεις, ούτε να περιορίζεται οπαδικά σε ορισμένες περιοχές-σύμβολα {‘εδώ μόνο εμείς’} και να κλείνεται σε ‘κινηματικά γκέτο’ κλείνοντας ταυτόχρονα τα μάτια και τη μύτη της στις βρωμιές που γίνονται έξω από τη νησίδα της. Οφείλει αντιθέτως να στοχεύει στο σύνολο, να αλλάξει όλη την εικόνα, να σαρώσει καθολικά το φασισμό και το σύστημα που τον γεννάει.

Για να κάνουμε επανασύνδεση με την εισαγωγή, ο μαχητικός αντιφασισμός δεν μπορεί να γίνει με φάπες κι οπαδικούς όρους –που γεννάνε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε και μια φράση της επικαιρότητας, πρέπει να λιντσάρουμε πολιτικά το φασισμό, εφαρμόζοντας όχι το νόμο του λιντς, αλλά το δίκιο του εργάτη ως νόμο. Να αφαιρέσουμε από τους φασίστες κάθε πάτημα κι απήχηση στον εργατόκοσμο και τη νεολαία, να κάνουμε τους επικεφαλής τους να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν στο δρόμο –όπως δεν μπορούσαν να το κάνουν κι οι ταγματσφαλίτες πρόγονοί τους χωρίς τη συνοδεία όπλου και την υψηλή προστασία των γερμανών ή των άγγλων κατά περίσταση.

Να κάνουμε την οργή μας δύναμη αγώνα κι ανατροπής του φασισμού και της τάξης που τον γεννάει, ανατροπής του κόσμου της εκμετάλλευσης που βασίζεται στο ναζιστικό υπόκοσμο.