Σημειώσεις για το φασισμό

Όπλο του συστήματος είναι οι χρυσαυγίτες...

λέει στο τέλος ένα σύνθημά μας. Αν το καλοσκεφτείς δηλ και το φιλοσοφήσεις, ο φασισμός δεν είναι παρά ένα εργαλείο, όπως και το μαχαίρι. Το θέμα είναι πώς θα χρησιμοποιηθεί. Για να αλείψει βούτυρο στο ψωμί του συστήματος ή για να ξεκάνει τους ταξικούς και πολιτικούς του εχθρούς –τους επίδοξους νεκροθάφτες του, με άλλα λόγια.

Γιατί να ‘μαστε όμως δογματικοί και να αποκλείσουμε κάποια από αυτές τις συμπληρωματικές λειτουργίες του εργαλείου-όπλου; Η χρυσή αυγή είναι σε κάθε περίπτωση ένας όχλος θρασύδειλων μαχαιροβγάλτηδων. Ένα αιχμηρό μαχαίρι ενάντια στο κίνημα και τη γροθιά του. Η αιχμή του δόρατος ή μάλλον του βέλους του συνταγματικού τόξου που στοχεύει κατευθείαν πάνω στις λαϊκές κατακτήσεις και τα εργατικά δικαιώματα.

Ο φασισμός είναι η φυσική συνέχεια-απόληξη αυτού του τόξου. Είναι δηλ, παραφράζοντας το γνωστό τσιτάτο, η συνέχεια της αστικής δημοκρατίας (δικτατορίας του κεφαλαίου) με άλλα μέσα. Μια ποιοτική αναβάθμιση όσων ζούμε σήμερα.

Μπορεί στην αστική δημοκρατία οι καπιταλιστές να ασκούν την κυριαρχία τους έμμεσα και γι’ αυτό πιο σίγουρα, δια αντιπροσώπων μέσω του κοινοβουλίου, όπως μας λένε οι κλασικοί. Αλλά η ολοκλήρωση της κυριαρχίας τους έρχεται με τον ολοκληρωτισμό και την επικράτηση του φασισμού, όπως κατ’ αντιστοιχία στην οικονομική βάση η επικράτηση του μονοπωλίου καταργεί τον ‘ελεύθερο, δημοκρατικό ανταγωνισμό’ –ή «υγιή» όπως επιμένουν να τον βαφτίζουν και σήμερα κάποιες πολιτικές δυνάμεις. Κι η ολοκλήρωση αυτή δε συνιστά κάποια αρρώστια που θεραπεύεται ή εκτροπή από το κλασικό αστικό ιδεώδες και τις αρχές του, αλλά εξέλιξη και απόρροια του προτσές ανάπτυξης της αστικής κοινωνίας.

Ο φασισμός είναι το αποτέλεσμα και ο πολιτικός θρίαμβος της συστηματικής  αποπολιτικοποίησης των τελευταίων δεκαετιών. Η ιδεολογία που εκφράζει την αποϊδεολογικοποιημένη μάζα, μετά το ‘τέλος των ιδεολογιών’ και της ιστορίας, που διακήρυξε η νικήτρια αστική τάξη το 89’.

Πρώτα ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές. Δε μίλησα γιατί αυτοί έχουν καταστρέψει την –τελευταία σοβιετική- χώρα με την ιδεολογική τους ηγεμονία {από την άλλη βέβαια ευτυχώς που δε νίκησαν στον εμφύλιο, γιατί σήμερα θα ήμασταν σαν την αλβανία. Λες να ήμασταν τελικά και στο σύμφωνο της βαρσοβίας και να μην το ξέρουμε;}

Ύστερα ήρθαν να πάρουν τους εργάτες. Δε μίλησα, γιατί νόμιζα ότι ήμουν κάτι κοινωνικά ανώτερο, που αρνείται να δεχτεί ότι προλεταριοποιείται. Κι όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν χρειάστηκε, γιατί ήμουν ήδη ένας από αυτούς και τους ακολούθησα πρόθυμα.

Ο αντιφασισμός από την άλλη είναι κι αυτός ένα εργαλείο για το κίνημα, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός, γιατί συνδέεται οργανικά με άλλους ευρύτερους, πιο γενικούς σκοπούς. Ο αντιφασισμός επίσης δεν μπορεί να νοείται ως μια χαρούμενη ‘εναλλακτική’ ανεμελιά με σφυρίχτρες, αλλά ως μια σκληρή σύγκρουση· κυρίως ως η μάχη για ταξικό αγώνα και συνειδητοποίηση ενάντια στη λουμπενοποίηση που θα επανδρώσει τη σιδερένια φτέρνα του μέλλοντος. Και το ειδοποιό στοιχείο του λούμπεν δεν είναι η φτώχια κι η εξαθλίωση αλλά η πνευματική εξαθλίωση κι η έλλειψη (ταξικής) συνείδησης.

Ο μαχητικός αντιφασισμός είναι ένα πολύ σημαντικό πεδίο, που δεν πρέπει να το αφήσουμε να εκφυλιστεί με όρους οπαδικής εκτόνωσης (ντου, φάπες, κτλ) αλλά να το δούμε σοβαρά. Για να το θέσω διαφορετικά, όσοι είναι κοντά στο κόμμα δε γνωρίζουν πχ μόνο για τη δεινή οικονομική θέση του που επιδρά αρνητικά σε μια σειρά ζητήματα, αλλά (γνωρίζουν) και για τις προετοιμασίες που (πρέπει να) γίνονται για διαφορετικές, πιο οξυμένες μορφές δράσης. Γιατί η εποχή μας δεν κυοφορεί μονοσήμαντα ‘πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες’ όπως τις είχε πει μια φορά η αλέκα, αλλά και δύσκολες, πρωτόγνωρες (για εμάς τους νεότερους) καταστάσεις.

Αυτό το πεδίο δεν είναι ίσως το πιο σημαντικό ή αυτό που θα δώσει τη λύση υποκαθιστώντας τα υπόλοιπα, αλλά είναι κι αυτό πρωτίστως πολιτικό, όπως και το κομμάτι της περιφρούρησης συνολικά εξάλλου. Ήδη οι μαζικές (αντι)συγκεντρώσεις αυτής της εβδομάδας σε πέραμα, νίκαια, κερατσίνι έχουν αναγκάσει τους φασίστες να λουφάξουν στις τρύπες τους και να ματαιώσουν κάποιες δραστηριότητές τους.

Το πιο βασικό ζήτημα βέβαια παραμένει η μαζικότητα, η συσπείρωση καινούριου κόσμου. Από εκεί απορρέει πρωτίστως η ελπίδα κι η δύναμη, αυτό που μας δίνει φτερά ότι δεν είμαστε οι ίδιοι και οι ίδιοι που τρέχουμε για κάθε ζήτημα που προκύπτει, ο απρόβλεπτος παράγοντας που θα αλλάξει τα κόζια για να προκύψουν κι οι πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες..

Δεν μπορώ πάντως να μην αναφερθώ σε κάτι που έχω εδώ και λίγες μέρες στην άκρη της γλώσσας και των δαχτύλων μου, αλλά δεν το πληκτρολογούσα. Το δεκέμβρη του 08’ δολοφονήθηκε στα εξάρχεια από μπάτσο ένα παιδί μεσοαστικής οικογένειας κι ακολούθησαν όσα γνωρίζουμε. Την τρίτη το βράδυ δολοφονήθηκε από έναν φασίστα στο κερατσίνι –μια εργατική περιοχή-σύμβολο- ένας νέος εργάτης με πολιτική συνείδηση και δράση. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να προεξοφλήσω την εξάντληση της δυναμικής αυτών των κινητοποιήσεων, ίσα-ίσα. Αλλά σίγουρα δεν πλησιάζουν την ένταση και τη φόρτιση του δεκέμβρη. Κι είναι να απορεί κανείς με τα αντανακλαστικά και τα διαφορετικά σταθμά ορισμένων.

Κράτησα για το τέλος ένα σενάριο που καλλιεργείται συστηματικά το τελευταίο διάστημα με βάση και τη διαβόητη θεωρία των άκρων. Η πιο πρόσφατη εκδοχή του μιλάει για διμέτωπο ακρωτηριασμό των δύο άκρων και μια «έξυπνη θυσία» από την πλευρά της αστικής εξουσίας στην πολιτική σκακιέρα: να δώσει δηλ την χρυσή αυγή θέτοντάς την εκτός νόμου, για να ‘παίρνει σειρά και το κουκουέ’ όπως είπε καθαρά κι η ακριβοπούλου τις προάλλες στο σκάι.

Δε λέω ότι δεν πρέπει να παρακολουθούμε κάθε σενάριο για να προετοιμαστούμε κατάλληλα για όλα τα ενδεχόμενα. Αλλά το κομμουνιστικό κίνημα έχει πικρή πείρα από τη συγκεκριμένη εφαρμογή στην πράξη τέτοιων νομοθετικών πλαισίων και ξέρει πολύ καλά ενάντια σε ποιον στρέεφονται. Θα είναι λοιπόν τουλάχιστον αφελές να περιμένει κανείς πως το σύστημα θα χτυπήσει νομικά τα μαντρόσκυλα που το φυλάνε –ή αντιστρόφως πως τα «αντισυστημικά» μαντρόσκυλα θα δαγκώσουν το χέρι που τα ταΐζει.

Για να το θέσω διαφορετικά, με μια ιστορική αναλογία. Οι επίγονοι των ναζί και των ταγματασφαλιτών θα τιμωρηθούν από το αστικό κράτος, όσο τιμωρήθηκαν κι οι πολιτικοί τους πρόγονοι το 45’, σε πολύ πιο ευνοϊκούς συσχετισμούς,  από τα δικαστήρια του απο-κατεστημένου δημοκρατικού καθεστώτος, που άνοιγε παράλληλα μια βιομηχανία στημένων δικών για να στήσει τους κομμουνιστές και τους εαμίτες στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ας μην τρώμε λοιπόν τη φόλα για τα μαντρόσκυλα. Έχουν γνώση οι φύλακες..