ΚΚΕ και ας μην π... ποτέ

Τι είναι ανώμαλο; -Το σύστημα;

Τι είναι το σύστημα; -Ανώμαλο.

Φώναζαν κάτι τροτσκιστές στις παρελάσεις περηφάνιας των ομοφυλόφιλων (gay pride), με θεωρητικό σκοπό να τους δώσουν κάποιο ταξικό περιεχόμενο.

Τα αστικά επιτελεία σήμερα αποθεώνουν την «ελεύθερη αγορά» όπως έκανε κάποτε το φεμινιστικό –κι όχι μόνο- κίνημα με τον ελεύθερο έρωτα. Κι εδώ κολλάει (και στις δύο) περιπτώσεις το ερώτημα που έβαζε ο βλαδίμηρος, ζητώντας διευκρινίσεις. Ελεύθερος από τι; Από υλικούς περιορισμούς; Από τη μητρότητα; Ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι τους άλλους –στη δική μας περίπτωση;

Γιατί όπως γράφει ο πόε, πολλές λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους και μένουν φθαρμένες, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Ακόμα κι η απελευθέρωση χρησιμοποιείται για τις… σκλαβωμένες από τον κρατισμό αγορές. Ενώ η σεξουαλική απελευθέρωση εκφυλίστηκε σε φτηνό αγοραίο εμπόρευμα, ως η άλλη όψη του πουριτανισμού, στο νόμισμα της αστικής υποκρισίας. Κι ενσωματώθηκαν στην χοάνη του συστήματος, που τα αλέθει στον καλό μύλο της αντίδρασης. Σε μια κοινωνία που έχει την αγορά ως μέτρο της ελευθερίας, η τελευταία θα τείνει προς τις αγοραίες –εξ ου και χυδαίες- τυπικές σχέσεις της μιας βραδιάς, σαν απλές εμπορικές συναλλαγές, χωρίς περαιτέρω συναισθηματικές περιπλοκές.

Οι φιλελεύθεροι λοιπόν λένε πως στην αγορά, όπως και στον έρωτα όλα επιτρέπονται κι είναι θεμιτά, ακόμα και τα βίτσια ή η πορνεία. Ο καθένας είναι ελεύθερος πχ να εκδίδει την εργατική του δύναμη στην αγορά ως εμπόρευμα και να έρχεται σε φτηνές αγοραίες σχέσεις με τον εργοδότη του –που του τον φορά κανονικά κι άνευ σιέλου- όχι επειδή του αρέσει, αλλά για να πληρωθεί ένα κομμάτι από την αξία που παράγει και να μπορέσει να βγάλει τα προς το ζην –συνήθως χωρίς μέτρα προφύλαξης γιατί ανεβάζουν το κόστος εργασίας και μειώνουν την απόλαυση για τον εργοδότη.

Κι έτσι ο καθένας μας γίνεται κύριος και νταβατζής του εαυτού του, καθώς πλασάρεται στην αγορά εργασίας και μπορεί να προσδοκά πως μια μέρα θα ανελιχθεί και θα εξελιχθεί σε μια ακριβοπληρωμένη πόρνη πολυτελείας. Αν και τώρα υπάρχουν οργανωμένοι νταβατζήδες, που λέγονται γραφεία ευρέσεως εργασίας και σε νοικιάζουν στον υποψήφιο πελάτη, κρατώντας για λογαριασμό τους ένα μικρό ποσό για το προξενιό που συνήψαν.

Επειδή όμως πρέπει να υπάρχει και λίγο βίτσιο, για να νοστιμίζει η ζωή, ο εκδιδόμενος εργαζόμενος πρέπει να δείχνει πως όλα αυτά του αρέσουν, στην πραγματικότητα τον ενθουσιάζουν ως προοπτική, και ότι είναι πρόθυμος να τα κάνει με ελάχιστο αντίτιμο, ή και εντελώς δωρεάν, να παρακαλά και να βάζει μέσο προκειμένου να εξασφαλίσει έναν πελάτη.

Ναι! Εκμεταλλεύσου με, ξεζούμισέ με, ταπείνωσέ με, κόψε μου τις άδειες και τα επιδόματα, κάνε με απόψε μισθωτό σου σκλάβο αφεντικό, άφησέ με να σε γλείψω για να σε ευχαριστήσω και να κρατήσω τη δουλειά, βάλε με να δουλέψω υπερωρία, στείλε με στην υπερορία πάλι, με τρελαίνεις.

Ο λαός δεν πρέπει να βγαίνει στους δρόμους και να αντιδράει με διαδηλώσεις, γιατί καταστρέφει την αγορά και το ρομαντικό επενδυτικό περιβάλλον ξενερώνοντας τον αστό επιβήτορα. Πρέπει αντίθετα να μένει δεμένος χειροπόδαρα με kinky γούνινες χειροπέδες και trendy αόρατα δεσμά, που ξεπηδάν από οθόνης κι από τη δύναμη της συνήθειας και να χαλαρώσει για να απολαύσει εκουσίως το βιασμό του. Γιατί η βία πηγαίνει πακέτο με τη συναίνεση και εκδηλώνεται πρωτίστως εκεί που την παίρνει –και τον παίρνει ο εργαζόμενος.

Ο οποίος καλείται συνάμα να ακολουθήσει τα προβλεπόμενα από το σύνδρομο της στοκχόλμης και να λατρέψει το βιαστή του σαν ευεργέτη, γιατί μόνος αυτός διαθέτει τέτοια μεγάλα προσόντα, όπως τα μέσα παραγωγής, για να μας ταΐσει. Κι εμείς πρέπει να σκιστούμε στη δουλειά (και γενικώς), να γίνουμε τελειομανείς, εργασιομανείς και νυμφομανείς, προκειμένου να τον ικανοποιήσουμε. Και να απομονώσουμε τους ξενέρωτους με τα μούσια και τα ταγάρια που μας ζαλίζουν με συνδικάτα, αντιτιθέμενα συμφέροντα και ταξική ζάλη.

Γιατί υπάρχουν κι αυτά τα σκουριασμένα μυαλά, κάτι απολιθώματα του περασμένου αιώνα, που έχουν κολλήσει στις ορθόδοξες, μονογαμικές σχέσεις και τη μόνιμη σταθερή δουλειά, λες κι έχουμε παντρευτεί το αντικείμενο των σπουδών μας και τη δουλειά μας. Δε θέλουν αλλαγές που θα τονώσουν τη ρουτινιάρικη εργασιακή μας σχέση, αρρωσταίνουν με την ημιαπασχόληση, τις εποχιακές δουλειές και τα one night stand μεροκάματα. Είναι γεμάτοι ταμπού κι αγκυλώσεις και δε θέλουν να ακούσουν για κινητικότητα απελπιστικά διαθέσιμων δημόσιων υπαλλήλων, που εξοικειώνονται με τις καινούριες κινήσεις και στάσεις πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις. Δε σκαμπάζουν από βίτσια νεκρόφιλων, με το βαμπίρ του κεφαλαίου που ρουφά άπληστα ζωντανή εργασία για να αναπαραχθεί και έναν κόσμο που θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα –ή και ο ίδιος ο γείτονας ει δυνατόν- και να φάνε μεταξύ τους τις σάρκες τους, για να τη βρούνε.

Τι είναι όμως φετίχ; Το περιγράφει πολύ καλά ο αρκάς στον ισοβίτη, με ένα γέρο κρατούμενο που έχει ξεχάσει πως ακριβώς είναι οι γυναίκες –τις μπερδεύει με τους μπουφέδες- και τον πρώτο καιρό στη φυλακή του άρεσε να σκέφτεται ότι είναι στο μπαρ ενός ξενοδοχείου με μια όμορφη γυναίκα, το γκαρσόνι τους σερβίριζε σαμπάνια και αυτοί έπιναν το τελευταίο ποτήρι πριν ανέβουν στο δωμάτιο. Όσο περνούσαν όμως τα χρόνια άρχισε να ξεχνά. Στην αρχή ξέχασε πώς ήταν τα ξενοδοχεία, μετά πώς είναι η σαμπάνια και στο τέλος ξέχασε πως είναι οι γυναίκες. Και τώρα πια όταν έχει ερωτικές φαντασιώσεις, σκέφτεται γκαρσόνια.

Το φετίχ βασικά είναι ένα υποκατάστατο, που παίρνει τη θέση της βασικής κατάστασης. Η σημερινή γενιά μακροχρόνια ανέργων, που έχει ξεχάσει πως είναι τελικά να σταυρώνεις μια δουλειά, θα χαίρεται απλά όταν την καλούν σε συνεντεύξεις –γιατί επιτέλους μου απάντησε κάποιος- κι ας μην την προσλάβουν ποτέ και θα ικανοποιείται χαϊδεύοντας την εφημερίδα ή την οθόνη με τις μικρές αγγελίες, σαν τον παππού κρατούμενο.

Ο καπιταλισμός είναι μια κατεξοχήν φετιχιστική και βιτσιόζα κοινωνία, που μπορεί να ικανοποιεί τα πιο εκκεντρικά βίτσια της ελίτ, αλλά να αφήνει ακάλυπτες τις πιο βασικές ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας, που προκρίνει το ‘να έχεις’ αντί του ‘να είσαι’, ως το βασικό τρόπο για να εκφράσουμε την προσωπικότητά μας, να νιώσουμε επιβεβαίωση και να οικειοποιηθούμε κάθε τι ωραίο γύρω μας. Ευνοεί το περιτύλιγμα και τη λογική της βιτρίνας αντί για το περιεχόμενο, προβάλλοντας πρότυπα που πρέπει να αντιγράψουμε όλοι για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Μεταμορφώνει με το ραβδί του τις παραγωγικές σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ του οι άνθρωποι σε σχέσεις μεταξύ πραγμάτων –κι εκεί εδράζεται ο φετιχισμός του εμπορεύματος που αναλύει και ο κάρολος. Καθιστά την εξουσία ‘αφροδισιακό’ και την ιδιοκτησία στο απόλυτο φετίχ που προσκυνά η αστική κοινωνία. Δημιουργεί ψευδείς συνειδήσεις με αντεστραμμένα είδωλα και λανθασμένη αντίληψη-κοσμοθεώρηση της πραγματικότητας, θεωρώντας την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, σχεδόν διαστροφικές συμπεριφορές.

Φετίχ είναι η προτεραιότητα της βιωσιμότητας του χρέους και των δανειστών έναντι του λαού που το αποπληρώνει. Κι η ‘παραγωγή για την παραγωγή’ με μοναδικό σκοπό (όχι την κατανάλωση και την ανταλλαγή των προϊόντων με κάτι άλλο που μας λείπει, αλλά) την πώληση και το κέρδος.

Φετίχ είναι και να απομονώνεις ένα μέρος από το όλο, πχ το νόμισμα από την οικονομία και τους σκοπούς που υπηρετεί, ένα αίτημα-κρίκο από την αλυσίδα που απαιτείται για να σπάσουμε τις αλυσίδες μας, τη μορφή από το περιεχόμενο, ένα μέσο (πχ κοινοβουλευτική δουλειά) από το σκοπό, ένα επιμέρους μέτωπο από τα υπόλοιπα –πχ τις σεξιστικές διακρίσεις.

Όλο το σύστημα είναι άρρωστο και ταυτισμένο με το φετιχισμό και τη διαστροφή. Και η«υγιής επιχειρηματικότητα» υπάρχει μόνο σε αρρωστημένα διεστραμμένα μυαλά της σοσιαλδημοκρατίας, παλιάς και σύγχρονης, που διαστρέφουν κάθε έννοια αριστεράς, κάθε γνήσια ριζοσπαστική διάθεση, και στοχεύουν στην αναστροφή, την επιστροφή στο ευτυχισμένο 2009 προ κρίσης. Αλλά η διάψευση θα έρθει οδυνηρή σα διάστρεμμα.

Το πρόβλημα εξάλλου δεν εντοπίζεται στα πρόσωπα, αλλά στους λόγους για τους οποίους ενεργούν έτσι. {Η αιτία του φασισμού πχ δεν ήταν ο διεστραμμένος νους ενός ημίτρελου ηγέτη, αλλά το διεστραμμένο σύστημα που τον έστρεψε ενάντια στις τάξεις που τον απειλούσαν. Όσο είμαστε μες σε αυτό το σύστημα όμως, ο φασισμός είναι ένα απόλυτα φυσιο-λογικό αποτέλεσμα}.

Αυτό το διεστραμμένο σύστημα λοιπόν αξιοποιεί τη δύναμη της συνήθειας, για να παρουσιάσει ως φυσιο-λογικές τις δικές του ανωμαλίες. Και διαστρέφει τις έννοιες, για να παρουσιάσει ως ‘ανωμαλία’ οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα δικά του πλαίσια.

Οι φιλελεύθεροι μας βεβαιώνουν πως ο καπιταλισμός τα πάντα εν σοφία εποίησε. Προνοούν για αυτό ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης και η περίφημη αόρατη χείρα του άνταμ σμιθ. Ενώ την ίδια στιγμή μας βάζουν κανονικά χείρα και μας απειλεί το δυσθεώρητο παλούκι της κρίσης. Γιατί όπως εκλαΐκευε στους εργάτες της εποχής του ένας παλιότερος κομμουνιστής, η κρίση είναι ένα τεράστιο παλούκι που χουν οι αστοί στον κώλο τους και θέλουν να το χώσουν στο δικό μας. Και δε μπορούμε να το εξαφανίσουμε-διαγράψουμε, χωρίς να αλλάξουμε τίποτα άλλο, ώστε να είμαστε άπαντες ευχαριστημένοι και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ούτε να βάλουμε βαζελίνη, για να μην πονάει τόσο, όπως μας συμβουλεύουν οι διάφορες εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας.

Το ‘χε πιάσει πολύ καλά εξάλλου κι ο χάρρυ κλυνν στον αστυνόμο μπέκα.

Πείτε μου μια λέξη, ξέρω ότι όλο το μυστήριο κρύβεται σε μια λέξη.

Βα-ζε-λί-νη.

Αυτό είναι το μυστήριο κι η διαχρονική πρόταση της σοσιαλδημοκρατίας ενάντια στον καπιταλισμό.

Ευχαριστούμε αλλά δε θα πάρουμε.

Αυτή η ακατανόητη, στείρα άρνηση είναι που τρελαίνει τους επίδοξους βιαστές και τη βαφτίζουν ταμπού, χάρη στους δημοσιολόγους και τα παπαγαλάκια τους στις οθόνες, για να δείξουν πόσο καθυστερημένοι, αναχρονιστικοί και συντηρητικοί είμαστε –σα να κυκλοφορούμε με σωβρακοφανέλα ένα πράγμα. Ενώ η τολμηρή κι ατρόμητη κυβέρνηση, θα μας πάρει και τα σώβρακα, σπάζοντας αυγά και μαζί κάθε ταμπού.

Ταμπού η μονιμότητα στο δημόσιο, ταμπού και η σύνταξη στα 65, ταμπού και το ταμείο ανεργίας, εφόσον η δουλειά είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις, όποιος θέλει βρίσκει, αλλιώς είναι ανίκανος κι έχει αυτός πρόβλημα ή είναι μπακούρης από άποψη.

Το ταμπού όμως, αν το δούμε ιστορικά, προήλθε ως δαιμονοποίηση και μέτρο περιορισμού της σεξουαλικής πράξης και κατά συνέπεια της τεκνοποίησης, σε συνθήκες που τα πολλά παιδιά ήταν δυστυχία, γιατί δεν μπορούσαν να τα θρέψουν. Και ω τι συγκίνηση, που επιστρέφουμε στις παραδοσιακές αξίες, και τα ίδια ταμπού, σήμερα που ο κόσμος δε μπορεί να θρέψει καλά-καλά τον εαυτό του, πόσο μάλλον ένα παιδί –τουλάχιστον έχει πλέον αντισύλληψη και μπορεί να κάνει ελεύθερο έρωτα. Ελεύθερο από τι όμως, που λέει κι ο λένιν.

Κι έτσι ήδη η απεργία θεωρείται ταμπού για πολλούς εργαζόμενους, ακριβώς με αυτό το σκεπτικό, γιατί φοβούνται πως θα χάσουν τη δουλειά τους και δε θα μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Ενώ κάποιες λέξεις, όπως σωματείο, εργατική τάξη, ταξική πάλη, δεν μπορεί καν να τις εκστομίσει, γιατί θα χάσει αυτομάτως –λες και παίζουμε επιτραπέζιο ταμπού, κι είναι στη λίστα με τις απαγορευμένες λέξεις.

Το θέμα λοιπόν είναι πότε θα σπάσουμε τα ταμπού από την ανάποδη, το μέγα ταμπού της ταξικής πάλης, να βγούμε από το ταμπούρι μας και να κατεβούμε στον ομαλό, να πάρουμε τουφέκι ενάντια στο ανώμαλο σύστημά τους, που ξεζουμίζει τη ζωή από τις χαρές και τους χυμούς της, και να τους δείξουμε τη γλύκα απ’ την ανάποδη.

Να γυρίσει ο τροχός –της ιστορίας, που κινείται από την ταξική πάλη- και να πηδήξει ο φτωχός, εργαζόμενος λαός, στο μεγάλο άλμα προς την κοινωνία του μέλλοντος. Και τότε πια να μην ισχύει το σύνθημα στον τίτλο της ανάρτησης..

Κι ο κομμουνισμός δε θα ‘ρθει να ικανοποιήσει όλα τα βίτσια –μέχρι να ‘χει πχ ο καθένας στη διάθεσή του ένα κρουαζιερόπλοιο- αλλά να τα εξαλείψει και να γιατρέψει τους βιτσιόζους, καλλιεργώντας στη θέση τους κάθε λογής και γούστο που θα αναπτύσσει ολόπλευρα την ανθρώπινη προσωπικότητα. Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης