Σκέφτομαι και γράφω για τη φετινή Έκθεση

Η φετινή έκθεση ήταν κάπως διαφορετική, ίσως γιατί δεν συνέπιπτε χρονικά και με το φεστιβάλ, όπως άλλες χρονιές κι έτσι γλιτώσαμε και το ξεθέωμα με τη ‘μαραθώνια πορεία’ μέχρι τα δικαστήρια όπου μας περίμεναν τα λεωφορεία του οασθ, για να μας μεταφέρουν εξπρές στου παύλου μελά.

Επόμενη στάση - Next stop – φεστιβάλ κνε οδηγητή. Τερματικός σταθμός.

Παρακαλούνται οι επιβάτες να κρατάνε τα εισιτήρια του φεστιβάλ ανά χείρας, για να διευκολύνουν τον έλεγχο στις εισόδους.

Καλύτερα από μια άποψη, για να μην αποθαρρύνονται απ’ τον αστυνομικό κλοιό οι ανατολικοί να έρθουν στο άλλο άκρο της πόλης. Γιατί η θεσσαλονίκη είναι έτσι στενόμακρα δομημένη, που είναι πολύ εύκολο να την κόψεις στα δυο, κλείνοντας με άνωθεν εντολή δυο-τρεις κεντρικές αρτηρίες, και να προκαλέσεις μπάχαλο σε άλλες τόσες που απομένουν. Πρακτικά μετατρέπουν το κέντρο σε μια μεγάλη υγειονομική ζώνη για να αποτρέψουν τον κόσμο από μια πιθανή κάθοδο στο κέντρο και τις συγκεντρώσεις. Άστο μωρέ ταλαιπωρία σκέτη, πού να τρέχεις…

Μαζί με αυτούς καίγεται κι η σαββατιάτικη βόλτα των χλωρών, που ήθελαν μόνο να μαζέψουν ήλιο για να φωτοσυνθέσουν. Γιατί οι αποφασισμένοι θα βρουν έτσι κι αλλιώς τρόπο να κατέβουν. Το ‘χω καημό όμως να δω ένα συνάδελφο να κάνει ρεπορτάζ με αγανακτισμένους πολίτες, που δε μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους από τα μπλόκα της τροχαίας. Σαν κι αυτά που βγαίνουν μυριάδες σα γυμνοσάλιαγκες μετά τις μεγάλες πορείες.

Αυτό που έπαιξε αντιθέτως στα κανάλια ήταν οι αγανακτισμένοι καταναλωτές κι επιχειρηματίες που δυσκολεύονται να φτάσουν στον εκθεσιακό χώρο, για να κλείσουν εμπορικές συμφωνίες και να τονώσουν τη ρημαγμένη από πορείες κι απεργίες εθνική οικονομία –αυτή είναι κατά βάθος κι η αιτία της οικονομικής κρίσης. Κι άγρυπνος αρωγός τους ήταν ο εναλλακτικός δήμαρχος μπουτάρης, που σαν έτοιμος από καιρό, σα σουρωμένος, ζήτησε την απαγόρευση των διαδηλώσεων στα εγκαίνια της έκθεσης. Κοίτα να δεις σύντροφε με τι καμάρια συνεργαζόμασταν κάποτε.

Όλα τα σφυριά των αστικών επιτελείων βαράνε ενάντια στον εχθρό λαό και το δικαίωμά του να διαδηλώνει, να διεκδικεί και να γίνεται επικίνδυνος. Κι η αστυνομοκρατία εντείνεται χρόνο με τον χρόνο, σε ευθεία αναλογία με τις λαϊκές αντιδράσεις και τους διαδηλωτές, που καλείται να σφίξει στον κλοιό της. Φαντάσου δηλ να μην είχαν μειωθεί οι επίσημοι, οι παράτες και τα ταρατατζούμ τι θα γινόταν.

{Ανοίγει παρένθεση. Την παραμονή των εγκαινίων, στα προεόρτια, κάναμε πικετοφορία στην τούμπα εν όψει της συγκέντρωσης και συναντάμε πηγαίνοντας δυο κλούβες των ματ στη λαμπράκη –που ούτε στους αγώνες του παοκ δεν τους βλέπεις πάνω στο δρόμο! Κι εκεί που αναρωτιέσαι, πότε γίναμε τόσο επικίνδυνοι και χρειάζονται δυο κλούβες για να κάνουν ζάφτι πενήντα άτομα με πικέτες, βλέπεις πιο πέρα τους άλλους μαύρους, της αναρχίας, συγκεντρωμένους για πορεία αλληλεγγύης στην τοπική κατάληψη του ορφανοτροφείου. Και δε σου λέω να μην κάνουν, αλλά τόσος αυτισμός, ενώ ο κόσμος χάνεται, δείχνει όσο να πεις και τα όρια του χώρου –ανάθεμα δηλ αν μαζεύτηκαν τόσοι και την επομένη, στην πορεία της έκθεσης. Σε κάθε περίπτωση όμως, το πιο τρομακτικό για το μέσο τουμπιώτη δεν ήταν ούτε η κατάληψη στο ορφανοτροφείο με το αντικοινωνικό σκυλί, που ήταν εκπαιδευμένο να γρυλίζει στους πάντες, ούτε η συγκέντρωση των αναρχικών, αλλά οι πάνοπλοι ματατζήδες που ακολούθησαν την πορεία στους δρόμους της γειτονιάς και την περικύκλωναν από το πλάι με ασπίδες. Τόσες χιλιάδες μαζεύτηκαν εξάλλου για το διήμερο, να μην τους αξιοποιήσουν κάπως; Κλείνει η παρένθεση}.

Και πώς να μην κόψουν δηλ τις παράτες και τα ταρατατζούμ με την κατάσταση που επικρατεί; Τι να βγούνε δηλ να εξαγγείλουν στον κόσμο; Ότι αρχίζει η σχολική χρονιά και θα’ ρθει ο τζάμπο να τους σώσει; Ότι θα του πάρουν το σπίτι οι τράπεζες, με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας; Ότι θα διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο από το λεγόμενο ‘κράτος πρόνοιας’; Ότι ‘θα σας εξαφανίσομεν’, όπως ο μαυρογιαλούρος;

Παλιότερα η έκθεση ήταν μια ευκαιρία για τον εκάστοτε πρωθυπουργό και τον επίδοξο διάδοχό του, να εκθέσουν και να διαλαλήσουν την πολιτική τους πραμάτεια στην αστική τάξη, για το πώς θα αυγατίσουν την κερδοφορία της και ποιος είναι ο καταλληλότερος για να το κάνει. Ενώ το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό έβλεπε σαν πασαρέλα την περίσταση για να εκτεθεί-προβληθεί σε πρώτο πλάνο και να φτιάξει λεζάντα γύρω από το όνομά του.

Σήμερα τα ίδια πρόσωπα αποφεύγουν τις ανοιχτές δημόσιες εμφανίσεις, για να μην εκτεθούν στο γιούχα –και η τραγική ειρωνεία είναι πως ο μόνος τρόπος για να επιδείξουν στον καιρό της κρίσης ντεμέκ κοινωνικό πρόσωπο, είναι να εξαφανιστούν από προσώπου γης και να μην τους βλέπει κανείς. Ενώ οι λόγοι του πρωθυπουργού μοιάζουν με έκθεση ιδεών για μικρά παιδιά του δημοτικού, που καλούνται να φάνε αναπτυξιακό αέρα κοπανιστό και να καταπιούν αμάσητο το παραμύθι πως βλέπουμε φως στο τέλος του τούνελ –αλλά θα μας το κόψουν αν δεν πληρώσουμε το χαράτσι της δεη.

Και τι πολιτικά επιχειρήματα να αντιπαραθέσεις αλήθεια σε αυτό το κουκλοθέατρο; Να πεις στον πινόκιο ότι η μύτη του μεγαλώνει. Χαίρω πολύ θα σου απαντήσει. Στο σαμαρά ότι η πολιτική του ευνοεί το μεγάλο κεφάλαιο; Ναι θα σου πει κι είμαι περήφανος γιατί φέρνουμε επενδύσεις –που θα μας γδύσουν κανονικά, αλλά αυτό είναι άλλου παπά βαγγέλιο. Τι νόημα έχει να πεις στον αλέξη πχ ότι είναι ρεφορμιστής κι ευρωλάγνος; Ή στον χρυσαυγίτη πως είναι ακροδεξιός φασίστας –άντε να στο διορθώσει και να το κάνει ‘εθνικιστής’. Αφού ούτε καν το κρύβουν καλά-καλά.

Ο πιο ουσιαστικός αντίλογος γίνεται στους δρόμους, με όρους κινήματος. Όπου χθες δεν ήταν πολύ εύκολο να υπολογίσεις τα μεγέθη και τους συσχετισμούς. Αφενός γιατί είχαμε αρκετή άπλα, χωρίς ιδιαίτεα πυκνές γραμμές, κι αφετέρου γιατί είχαν έρθει ενισχύσεις κι από την υπόλοιπη ελλάδα –σε εμάς από τους γειτονικούς νομούς, κυρίως δυνάμεις της κοκμ, ενώ στους άλλους πολλοί αθηναίοι. Αυτή είναι ίσως κι η μόνη φορά τον χρόνο που λειτουργεί –με κεκτημένη ταχύτητα από τα παλιά- ο μηχανισμός της πασκε στο δημόσιο για να μαζέψει λίγο κόσμο. Δεν είναι απεργία εξάλλου, για να χαθεί στο μεροκάματο. Κι άσε τον φωτόπουλο της γενοπ δεη να πετάει εκ του ασφαλούς κορόνες για πολιτική απεργία διαρκείας με στόχο να πέσει η κυβέρνηση (για να ανεβεί ο τσίπρας), γνωρίζοντας πολύ καλά πως δε θα χρειαστεί να το κυνηγήσει στην πράξη για να κριθεί.

Στον επίλογο κρατάμε συνήθως ένα θετικό, αισιόδοξο μήνυμα για να ‘χουμε ευχάριστο φινάλε. Αλλά η κατάσταση στο δημόσιο και γενικότερα είναι τέτοια, με τόσο καταθλιπτικούς συσχετισμούς σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών, που δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία. Η μόνη ελπίδα είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Κι αυτοί θα γράψουν τον επιλογο…