Είστε η ντροπή όλων των εργατών…

…πράσινα τσιράκια των εργοδοτών

Ούτε η καταρρακτώδης βροχή δεν μπορεί να ξεπλύνει τη ντροπή των ζαχαρένιων εργατοπατέρων της γσεε (που προτίμησαν τη ζαχαρένια τους, από το να βγουν να διαδηλώσουν στη βροχή) και να σταθεί άλλοθι για τη ματαίωση της χτεσινής τους πορείας. Ούτως ή άλλως το μόνο που έκαναν μέχρι τώρα ήταν να παίρνουν απλώς την απόφαση για την κήρυξη απεργίας –και αυτό υπό την πίεση του παμε και των εργατικών κέντρων που έπαιρναν αντίστοιχες αποφάσεις. Ποτέ δεν την κυνηγούσαν, δεν  την προετοίμαζαν, δεν την περιφρουρούσαν, δεν έκαναν κάτι συμβολικό έστω που να αποδεικνύει ότι ίδρωνε το αυτί τους για την επιτυχία της. Το μόνο που είχαν κάνει μετά από μια επίθεση στον ηγέτη παναγόπουλο με γιαούρτια και κλοτσοπατινάδα, ήταν να βάλουν φουσκωτούς να φυλάνε την εξέδρα γύρω του. Αν λοιπόν δεν μπορούν καν να πραγματοποιήσουν μια πορεία, η παρουσία τους γίνεται διακοσμητικού χαρακτήρα και κινδυνεύουν να πάψουν να είναι χρήσιμοι για το σύστημα.

Αλλά αν ο δικός τους ρόλος και η ξετσιπωσιά τους είναι γνωστά εδώ και καιρό, το ερώτημα είναι τι ρόλο βαράνε δίπλα τους άλλες δυνάμεις ως συνοδοιπόροι και χειροκροτητές του παναγόπουλου, αντί να τους απομονώσουν και να τους απομονομιμοποιήσουν πλήρως, για να μην έχουν πουθενά μούτρα (και κόσμο) να βγούνε στο δρόμο και να το παίξουν κινηματικοί. Τι άλλο χρειάζονται ως έναυσμα κι ως αφορμή μετά κι από το χτεσινό, για να αλλάξουν ρότα και τακτική; Εκτός κι αν κάποιοι εξ αυτών φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν την πασκε ή να εγκολπώσουν στις τάξεις τους το μηχανισμό της.

Στα χανιά τώρα, η πορεία μας ήταν σαν το προεκλογικό διαφημιστικό του κόμματος: έρχεται θύελλα. Βροχή κι ομπρέλες στην αρχή, αλλά όταν πιαστήκαμε αλυσίδες, σταμάτησε να βρέχει και σε κάποια φάση βγήκε και ήλιος, όπως στα τροπικά κλίματα. Παρά τις περίεργες καιρικές συνθήκες ο κόσμος ήταν περισσότερος απ’ ό, τι συνήθως –ίσως να ήμασταν περισσότεροι κι από την πορεία του εργατικού κέντρου· που είχε δέκα εργατοπατέρες στην κεφαλή, είκοσι εκπαιδευτικούς ακριβώς πίσω, φοιτητές της εαακ, σπουδαστές του τει με πλαίσιο της πασπ (που λέει ότι δεν είναι πασόκ) και μετά οι οργανώσεις (μ-λ, ανταρσύα και σύριζα).

Γενικώς τα χανιά είναι από τα σπάνια μέρη που αν δεν έχουν καλό καιρό, μπορεί και να μαζευτούν περισσότεροι, γιατί αποθαρρύνονται από τις άλλες βασικές τους επιλογές (θάλασσα, εκδρομή, καφέ στο λιμάνι). Έτσι όταν η κεφαλή της πορείας έμπαινε στην πλατεία δικαστηρίων για να καταλήξει, οι τελευταίοι διαδηλωτές ήταν… μερικά μέτρα πιο πίσω, γιατί εδώ τα μεγέθη είναι τελείως διαφορετικά για να εντυπωσιάσουν τους πρωτευουσιάνους συντρόφους. Στην ουρά παρεμπιπτόντως είχαμε και μια μικρή αυτοκινητοπομπή με αγροκτηνοτρόφους της πασυς (sic), όπως την είπε στη ρύμη του λόγου κι ένας από τους ομιλητές της συγκέντρωσης.

Αυτός που τα είπε πολύ καλά πάντως ήταν ο πέρρος στην χτεσινή ελληνοφρένεια. Δεν είχε βέβαια απέναντι κάποιον δύσκολο συνομιλητή που τον ζόρισε με τις ερωτήσεις του (καλαμούκης). Αλλά για αυτό ακριβώς μπόρεσε να αναπτύξει απερίσκεπτος τη σκέψη του και να απαντήσει εύστοχα κι επί της ουσίας τα ερωτήματα που τέθηκαν –κι ας μην ήταν ιδιαίτερα εχθρικά- χωρίς πολλά κλισέ και ξύλινο λόγο. Αξίζει τον κόπο κατά τη γνώμη μου να ακολουθήσετε εδώ το σύνδεσμο της χτεσινής εκπομπής και να πατήσετε να ακούσετε τον πέρρο από το 7.50 κι έπειτα.

Όπως είπε βέβαια ο πέρρος, μπορεί να ήταν μαζική η πορεία αλλά εμείς δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι. Και το μείζον ζήτημα κατά τη δική μου αντίληψη είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε τη φθίνουσα συμμετοχή ενός ταλαντευόμενου κόσμου, με τον οποίο δεν έχουμε αναπτύξει σταθερούς, που φαίνεται να κουράστηκε και να απογοητεύτηκε. Πέρσι τέτοιες μέρες για παράδειγμα, είχαμε τη μεγάλη 48ωρη πανεργατική απεργία, που χτυπήθηκε σε όλο το μήκος της με χημικά για να σπάσουν τα μπλοκ του παμε, που ήταν τα πιο μαζικά και έδιναν τον τόνο κείνη τη μέρα. Φέτος, μετά από μια γεμάτη κινηματική τριετία, είναι η πρώτη χρονιά που, παρά τα διάφορα επιμέρους μέτωπα (όπως το κλείσιμο της ερτ, η επιστράτευση των εκπαιδευτικών, κτλ) δεν είχαμε ένα μεγάλο απεργιακό σταθμό, που να αγκαλιάσει όλους τους κλάδους –ενώ κι οι πανεργατικές απεργίες ήταν συγκριτικά μειωμένες.

Η περιβόητη δέσμευση του σαμαρά πχ για δωρεάν ασύρματο δίκτυο, ηχεί ως θρασύτατη πρόκληση, που δε θα τολμούσε ίσως να την εκστομίσει πριν από δυο χρόνια. Το κάνει τώρα, γιατί νιώθει να έχει το ελεύθερο να προβαίνει ατιμώρητος σε τέτοιες προκλήσεις, βλέπει πως δε δέχεται ως κυβέρνηση ιδιαίτερη πίεση και αρχίζει να πιστεύει πως μπορεί να εξαντλήσει την τετραετία (μαζί με το λαό), με το σύριζα να ακολουθεί τη γνωστή τακτική του ώριμου φρούτου, ως υπεύθυνο αστικό αντιπολιτευτικό κόμμα.

Συνεπώς η χτεσινή δεν ήταν μια απεργία σαν τις άλλες, όπως έγραψε κι ο πρωτούλης στο ρίζο. Πολύ περισσότερο δεν νοείται ως σταθμός, με την έννοια πως μπορούμε να μείνουμε σε αυτό. Το βασικό ζητούμενο είναι ο σχεδιασμός από εδώ και πέρα, για να υπάρξει άμεση συνέχεια, να ανακόψουμε την κινηματική νηνεμία του τελευταίου διαστήματος και να μην αρχίσουμε από τώρα (ή μάλλον μετά το πολυτεχνείο) να σκεφτόμαστε τα χριστούγεννα (μαζί με τα τζάμπο) και την χρονιά που έρχεται.

Υστερόγραφα

Χτες ο κόσμος είχε να ξεπεράσει κι ένα επιπλέον εμπόδιο, με την καλλιεργούμενη τρομοκρατία από οθόνης, που έχει περάσει πλέον σε νέα επίπεδα αμερικάνικων προδιαγραφών, με την ελας να δίνει η ίδια στη δημοσιότητα τη σκηνή της δολοφονίας και στα κανάλια τις πρώτες ύλες της τρομοϋστερίας, χωρίς κουκίδες, απαγορευτικά, προειδοποιήσεις κι άλλα τέτοια συντηρητικά ταμπού. Κι αναρωτιέται κανείς: αν το κράτος κι οι μηχανισμοί του δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να σκηνοθετήσει το κλίμα του εμφυλίου και της απειλής των άκρων, τι είναι αυτό που θα την εμπόδιζε να έχει και ρόλο πρωταγωνιστή, στο εκτελεστικό κομμάτι;

Δεύτερο: τα παραπάνω είχαν γραφτεί πριν από την εισβολή των ματ στο ραδιομέγαρο της ερτ, που βαφτίζεται εκκένωση, λες και μιλάμε για βουλωμένη τουαλέτα, για να μας δείξουν ποια είναι η ταξική γνώμη που έχουν για τους εργαζόμενους. Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν είχε την υπομονή να περιμένει άλλες δέκα μέρες, την επέτειο του πολυτεχνείου, για να ‘ναι πιο προφανείς οι συνειρμοί. Από σήμερα όμως η ελληνική δημοκρατία μπορεί να ανασάνει ανακουφισμένη δια την τάξιν που επιβλήθηκε και μας έσωσε από τα δύο άκρα. Δεν ακούσατε ποιες ήταν οι τελευταίες λέξεις του δημοσιογράφου στο πρόγραμμα της ερα, λίγο πριν κλείσουν τα μικρόφωνα; Ψυχή βαθιά… Φως φανάρι, πως τα άκρα το πάνε για εμφύλιο..

Ευτυχώς που σήμερα έχει καλύτερο καιρό και θα μπορέσει να δώσει το απόγευμα το παρών κι η γσεε του παναγόπουλου –λέμε τώρα…