Το αλφαβητάρι του χοντρού

Όσοι επισκέπτονται συχνά βιβλιοπωλεία θα γνωρίζουν μια σειρά μικρών εγχειριδίων, που παίρνουν μια θεματική κατηγορία ή ένα χόμπι και αναλύουν κάποιες βασικές έννοιες με εκλαϊκευτικό τρόπο, συγκεντρώνοντας σε ένα μικρό βιβλιαράκι πληροφορίες, κανόνες, με δυο λόγια την αλφαβήτα όσων πιστών ασχολούνται με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Εξ ου κι η αντίστοιχη ονομασία τους: πχ το αλφαβητάρι του καπνιστή, του φοιτητή, του καλοφαγά, του μπάσκετ, των μαντινάδων, των πούρων αβάνας! Και πάει λέγοντας. Στη σύγχρονη εποχή της θεσσαλονίκης πχ μπορούσες να βρεις κάποτε το αλφαβητάρι του ασφαλισμένου και του καλού φαντάρου. Καθώς επίσης και το αλφαβητάρι του κομμουνισμού, των μπουχάριν και πρεομπραζένσκι, που ανήκει πάντως σε διαφορετική κατηγορία.

Σε αυτή την κατηγορία λοιπόν υπάρχει και το αλφαβητάρι του χοντρού, που αποτελεί παρηγοριά και πολύτιμο εργαλείο για κάθε εύσωμο συνάνθρωπό μας, που τον έχει πάρει από κάτω και νιώθει μειονεκτικά. Ο συγγραφέας αναλύει με ευφυή τρόπο και συνεπές ταξικό κριτήριο την επιβαλλόμενη δικτατορία των χτικιάρηδων, τα ανορεξικά πρότυπα ομορφιάς, τις διάφορες κατηγορίες χοντρών –από την παραιτημένη ως το λεβεντόχοντρο, (που ‘ναι καταδικασμένος σε μια ιδιότυπη μοναξιά, γιατί κανείς δεν τον αγκαλιάζει), τις χάρες και τα πλεονεκτήματα της εύσωμης τάξης, τις κατασκευασμένες ενοχές και την ιδεολογική διαπάλη που αναπτύσσεται παράλληλα με την ταξική της συνείδηση καθώς και τις διάφορες παγίδες που απειλούν να τη διαβρώσουν.

Αυτές τις χρονιάρες μέρες λοιπόν που όλοι γινόμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι, που νιώθουμε κάποιες εσωτερικές διεργασίες και γουρουνιάζουμε χωρίς κόμπλεξ και τύψεις συνείδησης· τώρα που κάθε αφόρητη κοινωνική σύμβαση-υποχρέωση φαίνεται να αποκτά επιτέλους κάποιο νόημα, εφόσον καταλήγει σε ένα πλούσιο γιορτινό τραπέζι· σήμερα που ανακαλύπτουμε τα προσωπικά μας όρια και νιώθουμε μέσα μας πραγματικά γεμάτοι –«αφήσαμε όμως λίγο χώρο και για το γλυκό;»· που το φαΐ γίνεται αχώριστος σύντροφος, ικανός να γεμίσει κάθε υπαρξιακό κενό και να δώσει λύσεις, χωρίς να μας απογοητεύει ποτέ· και διαπιστώνουμε στην πράξη το συγκριτικό πλεονέκτημα και την υπεροχή –ακόμα και του πιο χυδαίου- διατροφικού υλισμού, που δεν υπερίπταται στα σύννεφα, πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του κι αναγνωρίζει τον πρωτοπόρο ρόλο του σώματος της εργατικής τάξης.

Αυτές τις (φ)άγιες μέρες λοιπόν, τα διδάγματα που αναλύει, εκλαϊκεύει και μας δίνει μασημένη τροφή (τι άλλο;) αυτό το αλφαβητάρι καθίστανται δραματικά επίκαιρα. Μας καλούν να εμβαθύνουμε στο καταστάλαγμα της λαϊκής σοφίας, τα τσιτάτα για την επανάσταση που περνάει από το στομάχι και τη ζωή που είναι ένα πιάτο φαΐ και αλίμονο σε αυτόν που δεν το γεύτηκε. Να αφομοιώσουμε την κινηματική πείρα των συνεστιάσεων, της συλλογικής κουζίνας, της αγωνιστικής ταβέρνας, των λαϊκών τσιμπουσιών και γυράδικων κι άλλων πολύπλευρων μορφών πάλης.

Να διδαχτούμε από τους λαϊκούς ήρωες της κλασικής μας παιδείας, τον αλσέστ από το μικρό νικόλα, που μασουλάει συνέχεια, φτύνει ψίχουλα όταν μιλάει και το χέρι του κολλάει απ’ το βούτυρο σε κάθε χειραψία. Τις θυμόσοφες φράσεις του λαϊκού ηγέτη μαζεστίξ, στην ασπίδα της αρβέρνης, που θυμίζουν κάπως τον χαρίλαο: όταν έχεις ορεξούλα, όλα πάνε κατ’ ευχούλα. Και την αγνή κι άδολη απορία του ταξικού βράχου οβελίξ, μπροστά στα ιδεολογήματα της αστικής τάξης (που μας θέλει λιμασμένους κι ολιγαρκείς) καθώς αδυνατεί να καταλάβει πώς θα μπορούσε κανείς να παραφάει και να πάθει κάτι κακό από το φαγητό.

Αλλά (να διδαχτούμε) και από τους επιστημονικούς υπολογισμούς που είχαμε κάνει στο ξεκίνημα της κρίσης με το λαϊκό στρώμα και τη φόρμουλα-σύνθημα προς ζύμωση: ένα κιλό σε κάθε εργάτη για κάθε ποσοστιαία μονάδα του χρέους της χώρας επί του αεπ. Στο 120% το χρέος; 120 κιλά και το ενδεικνυόμενο βάρος για να επιβιώσουμε.

Αυτοί που μας αρπάζουν το φαΐ από το τραπέζι, έρχονται να μας πουν με θράσος πως όλοι μαζί τα φάγαμε. Και γαντζώνονται γερά γύρω από την κουτάλα της εξουσίας –«δεν μπορεί κανείς να μας την πάρει», όπως έλεγε κι ο ανδρέας στο θρυλικό δίσκο του χάρρυ κλυνν «ραντεβού με την εισαγγελία».

Εμπνεόμαστε απ’ τους μακροχρόνιους εργατικούς αγώνες για το ψωμί του λαού. Το βαθύτατα λαϊκό μέγεθος της παχυσαρκίας, λόγω έτοιμης τροφής και λιπαρής κακής διατροφής –πόσοι εργάτες έχουν σήμερα την πολυτέλεια του χρόνου και των χρημάτων για να μαγειρεύουν ό,τι προβλέπει ένα υγιεινό, χορταστικό διαιτολόγιο με γκουρμεδιές; Από την καταπολέμηση του κατοχικού συνδρόμου, που δε μπόρεσε ωστόσο να καταστεί κρίκος για την κατάληψη της εξουσίας. Απ’ το στόχο πάλης για γνήσιο εργατικό έλεγχο των κρεάτων και των λαχανικών που μας ταΐζουνε. Αλλά όχι από το ρεφορμιστικό σύνθημα της καύσης θερμίδων και πληρωμών, χωρίς λαϊκή εξουσία, ως ενδιάμεσο σκαλοπάτι για το νέο άνθρωπο της κοινωνίας του μέλλοντος.

Έχουμε ως αδιαπραγμάτευτη αφετηρία το ειδικό βάρος της εργατικής τάξης και της πολιτικής της πρωτοπορίας στην ταξική πάλη. Αλλά παράλληλα επιδιώκουμε συμμαχία με τα μεσαία σ(τρ)ώματα, που στοχοποιούνται στην κρίση, γιατί έχουν ακόμα λίπος να κάψουν, έχουν παχάκια κι αντικειμενικό συμφέρον να παλέψουν στο πλευρό μας. Ωστόσο έχουν αντιφατική συνείδηση, γιατί ονειρεύονται να ανελιχθούν και να γίνουν κι αυτοί χτικιάρηδες –όπως και κάποιοι αποστάτες της τάξης μας, που ‘χαν ταξικές κοιλίτσες, αλλά λύγισαν και πέρασαν στην άλλη όχθη.

Η κε του μπλοκ πήρε την πρωτοβουλία μαζί με ένα συμπλόγκερ σφο που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, για να μη λουστεί την κοινωνική κατακραυγή για αυτό που θα ακολουθήσει, να εκλαϊκεύσει ακόμα περισσότερο τις παραπάνω ιδέες και να τις προσαρμόσει σε κάποια δικά μας τσιτάτα και συνθήματα, που θα εκφράσουν τους λαϊκούς πόθους και την πείνα του εργατόκοσμου.

Πάλης ξεκίνημα, νέα τσιμπούσια, οδηγοί της ελπίδας, οι πρώτοι χοντροί

Εμπρός χοντρέ, μη σκύβεις το κεφάλι, στη δίαιτα μπροστά, αντίσταση και πάλη

Χοντρέ μπορείς και αν το καταλάβεις, θα γίνεις ο κυρίαρχος του λίπους που παράγεις

Χωρίς το γύρο γρανάζι δε γυρνά, χοντρέ μπορείς χωρίς λαχανικά

Δίνε ένα σουβλάκι σε όποιον σηκώνεται, εσύ να πάρεις πρέπει την ποικιλία

Τα λαχανικά τους είναι μια απάτη, νόμος είναι ζαμπόν και ωμοπλάτη

Εργάτη πολέμα, μας φάγανε το γεύμα

Εννέα εβδομάδες δίαιτα και θυσία, τσακίζουν το λαό για την πλουτοκρατία

Ο λαός πρέπει να διορθώσει την παραγγελία του

Και τέλος

Από τον καθένα με βάση τις δυνατότητές του, στον καθένα με βάση την όρεξή του

Ζήτω ο βλαδίμηρος λένιν και τα ανεξίτηλά έργα του «τι να φάμε» (αντί του ‘τι να κάνουμε’) και «κρέατος κι επανάστασης», γωνία…

Και καλή μας όρεξη…