Δρόμοι του πουθενά

Τις προάλλες η κε του μπλοκ βρέθηκε στο όμορφο, γειτονικό ρέθυμνο, για να παρακολουθήσει την εκδήλωση των οβ της σπουδάζουσας με ομιλητή το μαργαρίτη και θέμα τον χαρακτήρα της εε και το παράδειγμα της ουκρανίας. Πριν από την εκδήλωση ένας σφος τραγουδούσε τους «δρόμους του πουθενά», παίζοντας με τη συνωνυμία του ομιλητή και του γνωστού λαϊκού βάρδου, που είχε έρθει πρόπερσι και στο φεστιβάλ της οργάνωσης στην πάτρα. Και μπορεί να το έκανε ασυναίσθητα, αλλά το τραγούδι κολλούσε κάπως με το θέμα της εκδήλωσης και τον ουκρανικό λαό. Και ο δικός σου ο δρόμος (ηπα, εε) και ο δικός μου (ρωσία) στο πουθενά μας πάνε. Δικός μου που λέει ο λόγος δηλ, αφενός γιατί δεν μπλέκουμε στη λογική να επιλέξουμε τον «καλό ιμπεριαλιστική» κι αφετέρου γιατί ο δικός μας ο δρόμος μ’ έχει χρόνια διαλέξει, στην οδό γράφει μόνος, κτλ, κτλ...

Παρακάτω θα επιχειρήσω να παρουσιάσω κάποια σημεία της εισηγητικής ομιλίας του μαργαρίτη και της συζήτησης που ακολούθησε. Η παρουσίαση αυτή βασίζεται σε στενογραφημένες σημειώσεις που κράτησα, συνεπώς κάθε πιθανή αστοχία ή αβαρία κατά τη μεταφορά βαραίνει αυτονόητα εμένα και μόνο.

Η ουκρανία είναι κλειδί για τη γεωστρατηγική ισορροπία της ευρώπης και για την κατανόηση της στάσης των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών απέναντι στη δημοκρατία, τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μετά το 91’, που, για να το θέσουμε ευγενικά, δε στάθηκαν πολύ καλοί φίλοι των λαών –αν υπήρχε δηλ κάποια αμφιβολία επ’ αυτού μετά τη γιουγκοσλαβία.

Η ουκρανία αποτελούσε πάντα μήλο της έριδος, ήδη από το 18’ –για να μην πάμε παλιότερα- που την πήρε η γερμανία ως αντάλλαγμα για την υπογραφή της ανακωχής του μπρεστ λιτόφσκ με τους σοβιετικούς. Το 19’ πολεμούσαν στην ουκρανική επικράτεια δώδεκα διαφορετικοί στρατοί ενάντια στους μπολσεβίκους κατά τη διάρκεια του επαναστατικού «εμφυλίου» (άγγλοι, γάλλοι –πορτογάλοι όχι αλλά- ρουμάνοι, τσεχοσλοβάκοι και φυσικά έλληνες, για να μην ξεχνάμε την εθνική δόξα) λες κι είχε μέλι. Και όντως είχε κατά μία έννοια, αν λάβουμε υπόψη τα σιτηρά της και τον ορυκτό πλούτο της –κάτι που μας δείχνει με τη σειρά του πως ένας ευλογημένος τόπος γίνεται ενίοτε κατάρα για το λαό του. Στο τέλος του πολέμου, είχε αποσπαστεί το ένα τρίτο της αρχικής έκτασης της ουκρανίας και προσαρτήθηκε σε όμορες χώρες (πολωνία, τσεχοσλοβακία, ρουμανία).

Οι αναθεωρητικές σχολές της ιστορίας με τα έργα των κουρτουά (μαύρη βίβλος του κομμουνισμού), ίρβινγκ, ντέιβις, κ.ά, επικεντρώνουν στην ουκρανία ως το κατεξοχήν παράδειγμα για τις συνέπειες του «σταλινικού ολοκληρωτισμού». Και προκειμένου να φανεί ο τελευταίος ως το χειρότερο καθεστώς στην ευρώπη, πλειοδοτούν στις ήδη βεβαιωμένες σφαγές και θύματα των ναζί και διευρύνουν αυτό το νούμερο, όσο επιβάλλουν οι εκάστοτε προπαγανδιστικές ανάγκες με άκρως επιστημονικές μεθόδους, που ανάγονται στη σφαίρα της μεταφυσικής.

Ένας ξένος ερευνητής πχ (δυστυχώς δεν άκουσα καθαρά το όνομά του) {υστερόγραφη προσθήκη: όπως συμπλήρωσε ο waltendgewalt με σχόλιο, το όνομά του είναι alain blum} μετέφερε αυθαίρετα τα δημογραφικά δεδομένα και την τάση γεννήσεων και θανάτων μιας άλλης περιόδου στα χρόνια του μεγάλου ουκρανικού λιμού (χολομοντόρ), βγάζοντας έτσι έναν αριθμό για να το συγκρίνει με τον πραγματικό πληθυσμό της ουκρανίας και τη διαφορά την υπολόγισε αυτομάτως στα «θύματα του σταλινισμού». Έτσι, οι πιο γενναιόδωρες εκτιμήσεις φτάνουν μέχρι και τα δέκα εκατομμύρια, όπου αν συνυπολογιστούν κι οι βεβαιωμένες σφαγές κατά τη ναζιστική κατοχή, συμπεραίνουμε βασικά ότι οι ουκρανοί δε θα έπρεπε να υφίστανται ως λαός σήμερα.

Με βάση κάποιους πιο νηφάλιους υπολογισμούς –αν και δεν είμαι σίγουρος εάν πρόλαβα να τους καταγράψω με ακρίβεια- την εποχή της οκτωβριανής επανάστασης, ο πληθυσμός της ουκρανίας ανερχόταν στα 32 εκατομμύρια κι έπεσε στα 29 εκ. το 26’ λόγω των απωλειών από τον επαναστατικό πόλεμο και της γεωγραφικής συρρίκνωσης της χώρας, για να ανέβει κατά τη δεκαετία του 30’ και να φτάσει τα 40 εκ. αργότερα, με την αποκατάσταση και των αρχικών της συνόρων. Μετά το ναζιστικό λουτρό αίματος {με το μαργαρίτη να δίνει συγκλονιστικές λεπτομέρειες για τη μαζική εξόντωση πληθυσμών στην κοιλάδα του μπάμπι γιαρ –ένα είδος σύγχρονου καιάδα- για τα πτώματα που καλύπτονταν με ασβεστόσκονη, για να πέσουν πάνω τους τα επόμενα και για τις «θεματικές ημέρες», αφιερωμένες πχ στην εξόντωση κομμουνιστών ή των εβραίων} μειώθηκε εκ νέου στα 37 εκ. για να ακολουθήσει μεταπολεμικά μια σταθερά ανοδική πορεία και να φτάσει να αριθμεί πάνω από 50 εκ. κατοίκους το 91’ που διαλύθηκε η εσσδ.

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι παρά τον όγκο των αναλύσεων και της προπαγάνδας για τα χρόνια του χολομοντόρ, ελάχιστα λέγονται για τη σημερινή κατάσταση και τα τωρινά δημογραφικά δεδομένα της ουκρανίας, όπου οι συνταγές του καπιταλισμού έχουν επιφέρει μείωση του πληθυσμού κατά 6,5 εκατομμύρια μέσα σε είκοσι χρόνια, αύξηση θανάτων κι αυτοκτονιών, μείωση των γεννήσεων και του προσδόκιμου ζωής –χώρια η φτώχια κι η εκμετάλλευση- με άλλα λόγια μια πραγματική γενοκτονία. Εξίσου «ευεργετικές συνέπειες» είχαν υποστεί αντίστοιχα κι άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες στην προς ανατολάς επέκταση των ευρωνατοϊκών θέσεων, προκειμένου να προσεγγίσουν τα καύσιμα και το φυσικό αέριο της περιοχής –στη βουλγαρία πχ ο πληθυσμός έχει πέσει από τα 10 εκατομμύρια σε λιγότερο από επτά σήμερα.

Ερχόμαστε έτσι στη σύγχρονη εποχή, όπου είναι λογικό να υπάρχουν ισχυρές λαϊκές αντιδράσεις με την κατάσταση που επικρατεί, παράλληλα όμως έχουν αναπτυχθεί πολυπλόκαμοι μηχανισμοί αξιοποίησης και μετατροπής τους, με τρόπους που αρχίζουμε να μαθαίνουμε σταδιακά κι εμείς στην χώρα μας –που κινείται από υποδεέστερες θέσεις πλέον στη λυκοσυμμαχία της εε. Κάθε φορά που οι αντιδράσεις τείνουν να αποκτήσουν μαζικό χαρακτήρα, δρουν οι γνωστοί κουκουλοφόροι επικουρικά με το πνεύμα των πλατειών και μια ηθικολογική θεώρηση της πολιτικής –περί λαμογιών, κτλ- που καταλήγει να ενισχύει την χρυσή αυγή. Κι όλα τα σφυριά χτυπάνε συντονισμένα κατά του οργανωμένου μαζικού κινήματος που αποτελεί τη μόνη εναλλακτική απάντηση.

Στο κίεβο, το μαϊντάν ακολούθησε το δρόμο της άνω πλατείας, αποκτώντας καθαρά ναζιστικά χαρακτηριστικά, με την ανάδειξη του σβόμποντα και του δεξιού τομέα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, και με την κλιμάκωση της βίας, για να φτάσουν τα θύματα σε αξιοποιήσιμα επίπεδα, ώστε να δικαιολογούν μια «ανθρωπιστική επέμβαση» και ένα πραξικόπημα –το τελευταίο σε συνδυασμό και με την εξαγορά πολλών στελεχών του κόμματος του γιανουκόβιτς από ουκρανούς πλουτοκράτες, που καταλαμβάνουν αρκετές θέσεις στην κορυφής της λίστας forbes.

Ο νέος πρωθυπουργός γιάτσενιουκ είναι γνωστός για τα ναζιστικά του φρονήματα, αλλά οι πάτρωνες του τον συμβούλεψαν να περιορίσει την ανοιχτή εκδήλωσή τους, γιατί θα ήταν κάπως προβληματικό να παραλληλίσουν την επέμβαση της ρωσίας στην κριμαία με το χιτλερικό anschluss (προσάρτηση) στην αυστρία, όταν ηγείται ένας νεοναζί της κυβέρνησης του κιέβου. Ο οποίος ήταν μάλιστα από τους πρωτεργάτες της πορτοκαλί επανάστασης κι έτυχε θερμής υποδοχής στην ουάσιγκτον και το βερολίνο, για να ανταποδώσει άμεσα αυτή τη στήριξη με τα πρώτα κιόλας μέτρα της κυβέρνησής του: απαγόρευση των κκ και λιντσάρισμα κομμουνιστών, απαγόρευση άλλων ιδιωμάτων, εξαγγελία άμεσης πρόσδεσης της οικονομίας της χώρας με το δντ, κτλ.

Το πιο σημαντικό πάντως (όπως θα αναλυθεί στο δεύτερο μέρος) είναι ότι η ουάσιγκτον και οι βρυξέλλες προχωρούν για πρώτη φορά σε απροκάλυπτη συνεργασία με τους νεοναζί σε κυβερνητικό επίπεδο, στα πρότυπα και της «νέας ευρώπης» του χίτλερ. Ο μαργαρίτης αναφέρθηκε στο παρελθόν του δεξιού τομέα (που συνειδητοποίησα στενογραφώντας το πώς τα αρχικά του ταυτίζονται με αυτά της τηλεοπτικής δτ, στην οποία παρεμπιπτόντως θα κολλούσε γάντι το προσωνύμιο «δεξιός τομέας»), του εκλεκτού των γερμανών πυγμάχου κλίτσκο, με το κόμμα γροθιά, που φρόντισε πάντως καλού – κακού να πάρει την αμερικάνικη υπηκοότητα, και του σβόμποντα, που έχει αναλάβει τα υπουργεία που σχετίζονται άμεσα με τη διεξαγωγή πολέμου (στρατιωτικών, εσωτερικών, δικαιοσύνης, κτλ). Και το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο ως εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ουκρανίας, μετά τις ανατροπές, ως άμεσος πολιτικός απόγονος της ένωσης ουκρανών εθνικιστών με επικεφαλής τον αμετανόητο ναζί στεπάν μπαντιέρα, που έδρασε στο μεσοπόλεμο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μάλιστα εξήγαγε και… ναζιστική τεχνογνωσία στους κροάτες φασίστες της ουστάσα.

Οι παντογνώστες των καναλιών και του γνωστού συγκροτήματος λένε συχνά το εξής: πώς να μην κερδίσει έδαφος ο φασισμός στους ουκρανούς, με τόσα που τράβηξαν από τους σοβιετικούς και το στάλιν; Αυτό που αγνοούν (;) βέβαια είναι πως η ένωση του μπαντιέρα δε συγκροτήθηκε στο σοβιετικό τμήμα της ουκρανίας, αλλά στις δυτικές της περιφέρειες που αποσπάστηκαν και προσαρτήθηκαν στη πολωνία, τη ρουμανία και την τσεχοσλοβακία. Κι ότι διακρίθηκε στη σφαγή δεκάδων χιλιάδων πολωνών πχ –για τους οποίους δε λέει τίποτα η σημερινή πολωνική κυβέρνηση- στη γενοκτονία της λευκορωσίας κατά τη ναζιστική κατοχή και σε διάφορα αντικομμουνιστικά κι αντισημιτικά πογκρόμ –δράση για την οποία τιμήθηκαν κι από τους ναζί, με το μαργαρίτη να αναφέρει ενδεικτικά την 14^η μεραρχία γρεναδιέρων των ες-ες, αν τη σημείωσα σωστά.

Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι και το ευρωκοινοβούλιο αναγκάστηκε το 2010 να εκφράσει υποκριτικά τη λύπη του για την αποκατάσταση του ναζισμού, ενώ ένα ισραληνικό κέντρο (το βάιλαντ αν το ‘χω σημειώσει σωστά) συμπεριέλαβε το σβόμποντα στις δέκα πιο επικίνδυνες αναβιώσεις του ναζισμού παγκοσμίως.

Οι ηπα κι η εε χρησιμοποιούν αυτές τις οργανώσεις για να σπρώξουν το ρώσικο ιμπεριαλισμό πίσω από τα ουράλια. Ανησυχούν για το προβάδισμα του τελευταίου στο στρατιωτικό κομμάτι (με την έννοια πως μεγάλο κομμάτι του ρώσικου λαού δείχνει πεισμένο για την αναγκαιότητα των πολεμικών επιχειρήσεων και συναινεί σε αυτές). Και ψάχνουν κρέας για τα δικά τους κανόνια μεταξύ των λαών της ευρώπης, ακόμα και στην ελλάδα, για την οποία μπορεί να μην επαρκεί πια η αποπληρωμή των τοκοχρεωλύσιων και η παράδοση-ξεπούλημα των φιλέτων της. Αυτό ακριβώς ήταν και το νόημα της συνάντησης κορυφής των ευρωνατοϊκών ιμπεριαλιστών στις βρυξέλλες, που πέρασε στα ψιλά των μμε, αλλά και η σκοπιμότητα της επίδειξης στρατιωτικής δύναμης του ομπάμα (με τα ελικόπτερα και τα μεταγωγικά αεροπλάνα), προκειμένου να ασκήσει πίεση στους συμμάχους του για πιο ενεργό συμμετοχή και ανάληψη πολεμικών ευθυνών, όχι μόνο σε περιφερειακές αποστολές -πχ στο μάλι και την κεντροαφρικανική δημοκρατία.

Η ελληνική αστική τάξη δείχνει πρόθυμη για όλα. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η εσπευσμένη παρουσία του βενιζέλου στην ουκρανία (εκ μέρους της εε και της ελλάδας ως προεδρεύοντος μέλους της), 95 χρόνια μετά την αποστολή ελληνικού στρατού στην κριμαία από (έναν άλλο) βενιζέλο. Όπως δεν είναι τυχαία η απεγνωσμένη προσπάθεια του πρετεντέρη, μεταξύ άλλων, να αποδώσει σε παρανόηση και στην κακιά στιγμή το ναζιστικό χαιρετισμό του γιάτσενκο και να αποκρύψει το φασιστικό χαρακτήρα των δυνάμεων που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση –και μάλιστα λίγους μόλις μήνες μετά τη διαδήλωση αλληλεγγύης που διοργάνωσε ο δεξιός τομέας για τους διωκόμενους και συλληφθέντες ομοϊδεάτες τους της χρυσής αυγής! Η κυβέρνηση και ο ελληνικός καπιταλισμός είναι στενά δεμένοι με δεσμούς συμφερόντων με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, δεν έχουν πατρίδα, ούτε λαό, και μας έχουν κατάλληλα τοποθετημένους (στους οργανισμούς αυτούς) όχι μόνο για να πεινάσουμε, όπως τώρα, αλλά και για να ματώσουμε.

Εξίσου εγκληματικό βέβαια είναι να καλλιεργείς αυταπάτες και να ξεπερνάς όλη αυτή την κατάσταση με γενικά ευχολόγια για ειρηνική διευθέτηση και καταδίκη της βίας. Να βλέπεις την ανοιχτά φιλοφασιστική στάση της εε και να μιλάς για έναν απλό εκτροχιασμό που μπορεί να διορθωθεί ώστε να οικοδομηθεί μια ευρώπη των λαών –ενώ είναι φανερό πως το πιο πιθανό είναι να φτιαχτεί μια ευρώπη των στρατών. Και να αφοπλίζεις το λαό, φτιασιδώνοντας το προφανές –με τον ίδιο τρόπο και ζήλο που καλύπτει ο πρετεντέρης πχ το φασίστα γιάτσενιουκ.

Με τη ευκαιρία ο μαργαρίτης έκανε μια παρενθετική νύξη για το ιστορικό συνέδριο που ετοιμάζουν φέτος τα ασκι του συνασπισμού για τα 70χρονα των δεκεμβριανών και την... έξαρση βίας –sic- χωρίς καμία άλλη αναφορά στο λαϊκό κίνημα, το εαμ, την επέμβαση των βρετανών –οπότε μάλλον… κάτι ψυχολογικό πρέπει να ήταν.

Στο κλείσιμο της εισηγητικής του ομιλίας, ο μαργαρίτης αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και την καταστροφική λογική επιλογής του «καλύτερου ιμπεριαλιστή». Αλλά και στο σημαντικό ρόλο που καλείται να παίξει η διανόηση και η πανεπιστημιακή κοινότητα επισημαίνοντας στο λαό τα αυτονόητα, δείχνοντάς του πόσο ισχυρός είναι, γιατί αυτός δημιουργεί τον πλούτο και πάνω σε αυτόν βασίζονται τα κέρδη, οι ανταγωνισμοί και η κυριαρχία των «ισχυρών».

Εξίσου ενδιαφέρον ήταν και το δεύτερο μέρος, όπου ακολούθησε συζήτηση. Αλλά αυτό θα το κρατήσουμε κάβα για το ιστορικό ένθετο της κυριακής μάλλον, καθώς έχουμε ήδη ξεφύγει αρκετά σε έκταση σε αυτό το πρώτο μέρος.