Ο καραγκιόζης και το πλεόνασμα

Αυτές τις ημέρες παρακολουθούμε ένα ακόμα κοινοβουλευτικό θέατρο σκιών, που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο της ανάρτησης: «ο καραγκιόζης και το πλεόνασμα». Θα το φάμε, θα το πιούμε, θα το μοιραστούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Και οι χατζηαβάτηδες της κυβέρνησης με το λογιστικό πλεόνασμα και την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πλειοδότησαν σε δουλικότητα στην τάξη που υπηρετούν και τις πολυχρονεμένες πολυεθνικές –που έβαλαν μεταξύ άλλων στο μάτι την υγεία και τα πολυιατρεία του εοπυυ- και υπερψήφισαν το πολυνομοσχέδιο. Αβάντι μαέστρο!

Είδαμε μια παράσταση με τη συνήθη πλοκή και δράση: τεταμένο κλίμα, νταηλίκι, βαριές κι ασήκωτες κουβέντες, που γράφουν καλά στην κάμερα, ατάκες από φώσκολο και διαλιανίδη –που ζουν μες στις καρδιές μας: αυτό το «πουστόγερος» προς τον κακλαμάνη πχ είναι απευθείας βγαλμένο από τη δεκαετία με τις βάτες, με τον μπένι καμικάζι και άγριο νιάτο να έχει καταπιεί το γαρδέλη και να θυμίζει την κλασική σκηνή από τα τσακάλια: με θυμάσαι ρε πούστη;

Και με το σενάριο να διαρρέει και να φτάνει στα χέρια του καμμένου, που βρήκε σε φωτοτυπίες της βουλής σημειωμένες τις ατάκες του αδώνιδος.

Γίναμε στο ίδιο έργο θεατές, που είχε ωστόσο πρωτότυπα ευρήματα κι ευφάνταστη υπόθεση: με την κυβέρνηση να ορίζει με διατάγματα και με εντολή σαμαρά τη διάρκεια του φρέσκου γάλακτος και με την αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να ρίξει την κυβέρνηση με προτάσεις μομφής ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να μεμφθεί, ως γενική πρόβα για την πολιτική καταγγελία του μνημονίου. Κι αυτό θεωρείται νίκη της δημοκρατίας και του συντάγματος, σε αντίθεση με την καταπάτηση του κανονισμού της βουλής.
Είναι δίδαγμα όμως για όλους αυτούς, που λένε συχνά ότι χρειαζόμαστε μόνο ένα νόμο, που θα εξασφάλιζε την τήρηση των νόμων –που κι αυτό δηλ λάθος είναι, αλλά τέλος πάντων. Όταν εμείς λέμε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», δεν εννοούμε στενά την εργατική νομοθεσία και τα μέτρα που θα ψηφιστούν, αλλά κυρίως τον εργάτη που θα επιβάλλει το δίκιο του με τη δύναμη και την εξουσία του. Όχι με λόγια, με έργα, το άδικο πολέμα, όπως έγραφε κι ο ποιητής.

Αν το φρέσκο γάλα μπορούσε να ρίξει την κυβέρνηση, θα ήταν παράνομο και θα το έκαναν μακράς διάρκειας –σαν τη νομιμότητα που ζητούσε για το κόμμα μια μειοψηφική ομάδα στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του. Αλλά η κυβέρνηση αυτή είναι υψηλής παστερίωσης με εισαγόμενα στηρίγματα, αποτελούμενη από πολιτικά παχύδερμα, που δεν ιδρώνει εύκολα το αυτί τους. Άλλο αν εμείς οι αναίσθητοι γελάμε και δεν καταλαβαίνουμε πόση ευαισθησία χρειάζεται για να ψηφίσει κανείς αυτά τα μέτρα και να σηκώσει το βάρος της κρίσης, όπως οι βουλευτές του πασόκ –γιατί αυτοί πρωτίστως το σηκώνουν κι όχι ο άνεργος, ο μισθοσυντήρητος κι ο χαμηλοσυνταξιούχος.

Αυτό λέμε και στις ανακοινώσεις τους βενιζέλος και παπανδρέου, που έκαναν έναν άτυπο διαγωνισμό πολιτικής ευαισθησίας. Κάτι που πρέπει να τους έμεινε κατάλοιπο από τη μεταξύ τους διαμάχη στις εσωκομματικές εκλογές του πασοκ, για την ανάδειξη προέδρου, όπου το μέγκα μας είχε γανιάσει και τα γκάλοπ της ανατροπής ρωτούσαν τον κόσμο: 'ποιος από τους δύο θεωρείτε πως είναι ο πιο… ευαίσθητος;' κι άλλα τέτοια παρόμοια, εξόχως σοβαρά και πολιτικά.

Θαυμάσαμε λοιπόν και πρωταγωνιστές, βγαλμένους από τα ντοκιμαντέρ-αγιογραφίες του θεοδωράκη –και οσονούπω και με τον ίδιο το σταύρο- που μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα ταλαντούχοι, αλλά προσφέρουν στιγμές γέλιου στον πικραμένο λαό. Όπως ο αλέξης που έγινε κινηματικός και οδήγησε το κοινοβουλευτικό του ασκέρι στη λαοθάλασσα των συριζαίων έξω (και κάποιους διακοσμητικούς από το εξωκοινοβούλιο που καπελώθηκαν) αλλά δεν μπορούσε ούτε καν τη γροθιά του να κουνήσει πειστικά στο ρυθμό των συνθημάτων. {Και όταν λέμε λαοθάλασσα, όλα σχετικά είναι, έτσι; Θυμάμαι σε μια ιστορία του γκοσινί με την τάξη του μικρού νικόλα, που θα έπαιζε ένα θεατρικό και μοίρασαν τους ρόλους, αλλά είχαν πρόβλημα με την χορωδία, γιατί ο εύσωμος αλσέστ ήθελε να κάνει μόνος του το πλήθος}.

Ή σαν τον άλλο κινηματικό, το γιωργάκη, που μια φορά ήταν να κάνει κι αυτός μια... ηρωική πράξη, αλλά τα μπέρδεψε, γιατί δεν είχε μάθει καλά το σενάριο: "όχι στο δύο –για τις τράπεζες- ναι στο τρία –μα δεν υπάρχει τρία κύριε πρόεδρε". Και μετά απάντησε αντιγράφοντας κατ’ ουσίαν την επιστολή του μπένι, προσθέτοντας μόνο το «πράγματι» για να μην κάνει πάλι κάποιο λάθος και γελοιοποιηθεί. Και δεν ψήφισε λέει το άρθρο, γιατί δεν του το επέτρεπε η θέση του, ως πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς. Και γέλασαν και τα τσιμέντα.

Και πιο δίπλα ο ψαριανός, που μόνο στο μεθυσμένο μυαλό του πανούτσου παραμένει αριστερός και επαναστάτης, αλλά παλιότερα έπαιζε στο ραδιόφωνο τον ύμνο της διεθνούς –όχι της σοσιαλιστικής- και το παντιέρα ρόσα και πήγαινε σε τηλεοπτικά πάνελ με κόκκινα λάβαρα, αλλά τώρα που η δημαρ είναι στο ενάμισι με δύο παρά, ανησυχεί πως δε θα μπορεί να πέρδεται πια στης βουλής τα έδρανα και λοξοκοιτάζει προς την ελιά και την κυβέρνηση.

Κι ίσως η καλύτερη λύση θα ήταν μια ανταλλαγή ψαριανού-παπανδρέου μεταξύ δημαρ και ελιάς, κατά τα ποδοσφαιρικά πρότυπα, για να μη διαταραχτούν οι πολιτικές ισορροπίες του τόπου. Αλλά όπως λέει κι ο μώμος, φαντάζεσαι τον ψαριανό με κολλητή στολή ποδηλάτη και το γαπ dj να παίζει ζαμπέτα στο νέο κόσμο;

Ληγμένα γάλατα, ληγμένα χημικά στους διαδηλωτές, κυβερνήσεις με ημερομηνία λήξης, «φρέσκα» πολιτικά προϊόντα με κατεψυγμένο λόγο για ληγμένα μυαλά. Ψάχνεις να βρεις μια αρχή κι ένα τέλος σε όλα αυτά και καταλαβαίνεις πως πρέπει να τους τελειώνουμε πριν μας τελειώσουν –και δεν εννοώ προφανώς εκείνο το συλλαβιστό «τε-λειώ-σα-τε» του δεινού ρήτορα και δημεγέρτη τσίπρα. Γιατί η άρχουσα τάξη διακατέχεται από μια επίμονη 'τελειομανία' με τις λαϊκές κατακτήσεις και την εργατική τάξη που βλέπει τις δικές της αντοχές να τελειώνουν και δίνει τον τελευταίο χορό του ζαλόγγου. Ενώ η κυβέρνηση εξαγγέλλει το τέλος του μνημονίου και την αρχή της ανάπτυξης, μαζί με το τέλος της ιστορίας και των διαδηλώσεων, που απαγορεύτηκαν, με εντολή σαμαρά.

Αλλά κάθε τέλος μνημονίου είναι και μια καινούρια αρχή. Κι αυτό το ξέρει από πρώτο χέρι ο λαός – σίσσυφος με τις θυσίες χωρίς τέλος και αντίκρισμα. Κι αν θέλει να βάλει μια τελεία σε αυτό πρέπει να οργανώσει τον αγώνα του μαζί με ένα δυνατό κόμμα για να μη μείνουν οι αντιδράσεις μας χωρίς πολιτικό στίγμα και σημεία στίξης, αλλά με το στίγμα της πρώτης γενιάς που έζησε χειρότερα από την προηγούμενη και θα παραδώσει έναν ακόμα χειρότερο κόσμο στις επόμενες. Πρέπει να μπει ένα τέλος στα ψέματα και τις αυταπάτες -μέρα που 'ναι-, να έχει αρχή και τέλος ο αγώνας μας, όπου η αρχή αναφέρεται στο στρατηγικό στόχο της εξουσίας και το τέλος στο σκοπό για έναν κόσμο χωρίς φτώχια, κοινωνική αδικία κι εκμετάλλευση.

Ψάχνεις να βρεις και κάτι καινούριο να σχολιάσεις, σε μορφή χρονογραφήματος, αλλά τι ανατροπή να συμβεί σε μια θεατρική παράσταση που ανεβαίνει χρόνια τώρα, χωρίς ιδιαίτερες παραλλαγές, σαν τη μέρα της μαρμότας. Απαγόρευση διαδηλώσεων, όπως στην επταετία, πρωτογενές πλεόνασμα για πρώτη φορά από το εθνοσωτήριο 43’, γενόσημα πολιτικά μορφώματα με τα ίδια χαρακτηριστικά, γιατί τα πρωτότυπα φθάρηκαν πολιτικά, αλλά είχαν εγγύηση και στα αλλάζει η αντιπροσωπεία: έναν τζήμερο γιατί δεν πέρασε η μπογιά της δράσης και της ντόρας, ένα ποτάμι στη θέση της φούσκας των οικολόγων και τη δημαρ και το όλον πασόκ που είναι σαν εκείνο το μακάβριο ανέκδοτο με τη μικρή αννούλα (από την προεκλογική του ανδρέα) που μετά την έκρηξη (κρίση) πήγε παντού, σε όλα τα αστικά κόμματα και δανείζει στελέχη και το πολιτικό του dna σε άλλα βιώσιμα –σαν το χρέος- σχήματα.

Και ο μαρινάκης, που προαλείφεται για νέος μπερλουσκόνι –εκεί δηλ που απέτυχε ο βγενόπουλος- και έχει συγκριτικά με τον καβαλιέρε πιο πολλά πρωταθλήματα και πολύ περισσότερα κιλά, αλλά σαφώς λιγότερα τσάμπιονς λιγκ, ροζ σκάνδαλα και βασικά, κανάλια –προς το παρόν τουλάχιστον.

Η ώρα μπορεί να άλλαξε, τα χρόνια να περνάνε, αλλά το σκηνικό παραμένει καταθλιπτικά ίδιο. Και αντί να εξεγείρεται με αυτό ο λαός, νευριάζει με τους κριτικούς της παράστασης που επισημαίνουν τα κακώς κείμενα και «λένε τα ίδια και τα ίδια, κολλημένοι στον 19^ο αιώνα». Ενώ αν είχες μια ασυνέπεια ρε παιδί μου κι άλλαζες συνεχώς θέσεις, σαν πολιτικό εκκρεμές, λέγοντας πχ ότι δε θα στηρίξεις ένα νομοσχέδιο, για να το ψηφίσεις κανονικά κι αδιαμαρτύρητα στη συνέχεια, θα είχε τουλάχιστον λίγο σασπένς το όλο θέμα.

ένεκα της ημέρας

Υγ: καλή δύναμη σήμερα στους συντρόφους που θα βρεθούν στο δρόμο για να σπάσουν την απαγόρευση των διαδηλώσεων και τις κόκκινες ζώνες. Λίγη προσοχή μόνο στις κόκκινες γραμμές, που έχει χαράξει με ζέση ο κουβέλης. Τόσο κόπο έκανε ο άνθρωπος, μην πάει έτσι τζάμπα.

Υγ2: η κε του μπλοκ επαναφέρει δοκιμαστικά στα δεξιά του μπλοκ το θεσμό της ψηφοφορίας, όπου μπορείτε να απαντήσετε κι εσείς στο ερώτημα «ποιον θεωρείτε μεγάλη μορφή –του κινήματος κι όχι μόνο;»