Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

Εαακίτη έχεις ταλέντο

Χτες στην αθήνα έγιναν μαζικές διαδηλώσεις για το σπάσιμο της απαγόρευσης των κινητοποιήσεων, με το σύριζα να σπάει τελικά το σπάσιμο και να εξαφανίζεται από νωρίς, εφόσον δεν υπήρχε αυτή τη φορά κάποιο κοινοβουλευτικό σόου, και με τα μπλοκ της ανταρσύα να πνίγονται στα χημικά από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής. Μερικοί κοντόφθαλμοι προσπάθησαν να το κεφαλαιοποιήσουν αυτό ενάντια στο παμε που μπλόκαρε στην πανεπιστημίου και δεν κατάφερε να φτάσει στο σύνταγμα. Με τη λογική τους δηλ έπρεπε προφανώς οι δικοί μας να περάσουν πάνω από τα προπορευόμενα μπλοκ ή να τα ανοίξουν μαγικά στα δύο, όπως ο μωυσής την ερυθρά θάλασσα. Μην παραξενεύεσαι σφε αναγνώστη, αυτό το σκεπτικό είχαν πχ και για την 20ή οκτώβρη, τότε που είχαν μείνει πιο πίσω και το παμε «περιφρουρούσε το κοινοβούλιο» και τους εμπόδισε να καταλάβουν τη βουλή, τα χειμερινά ανάκτορα και την ανατολική θράκη.

Τιμής ένεκεν ωστόσο η κε του μπλοκ θα καταπιαστεί σήμερα με τα/την εαακ και το πρόσφατο αντιπολεμικό διήμερο που διοργάνωσαν για 13η συνεχή χρονιά στα χανιά και για πρώτη φορά χωρίς εισιτήριο, με κουτιά προαιρετικής ενίσχυσης στην είσοδο –αν και πρέπει να τους πήρε αρκετές ώρες και μερικά ηρεμιστικά μέχρι να το συναποφασίσουν με την εξοντωτική αρχή της ομοφωνίας. Πρέπει όμως να δώσω προκαταβολικά μερικές εκατέρωθεν διευκρινίσεις: α. όποιος (ψευδώνυμα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) το εκλαμβάνει αυτό ως «σαλιαρίσματα με τους αριστεριστές» κτλ, δεν χρειάζεται να υποβάλει τον εαυτό του σε τέτοιο μαρτύριο και να διαβάσει το κείμενο, και β. έχοντας αρκετό καιρό να έρθω σε επαφή με τον χώρο, πήρα μπόλικη δόση μαζεμένη και μου βγήκαν αυθόρμητα ορισμένα αντανακλαστικά, τα οποία ωστόσο αφορούν καθαρά το (παρα)πολιτικό κομμάτι και δεν απαξιώνουν συνολικά την αξιέπαινη προσπάθεια του διημέρου, που έχει καθιερωθεί πλέον ως θεσμός για την πόλη. Κι η γκαντεμιά της υπόθεσης είναι πως ενώ όλη την εβδομάδα είχε σχεδόν καιρό για μπάνιο, τις ημέρες του διημέρου, έπεσε αισθητά η θερμοκρασία κι αυτό μπορεί να αποθάρρυνε έναν κόσμο από το να κάνει ένα πέρασμα από το πάρκο ειρήνης.

Την πρώτη μέρα το πολιτικό πρόγραμμα είχε συζήτηση για το φασιστικό κίνδυνο και την απάντηση του κινήματος με το μήτσο από το φυσικό. Εμείς πήγαμε τη δεύτερη μέρα στη συζήτηση για την εε και πέσαμε διάνα, ακόμα κι όταν κάναμε λάθος συνεννόηση με μια αφίσα και πήγαμε με δυο σχεδόν ώρες καθυστέρηση. Αλλά τελικά, μόλις τότε άρχιζε η συζήτηση. Και στην είσοδο μας προσπέρασε τρέχοντας κι αλαφιασμένος ο καλτσώνης, που μάλλον είχε αργήσει ή έφερνε απέξω κάτι που ξέχασε. Και στο τέλος της εκδήλωσης το είχε δαγκώσει και σηκώθηκε όρθιος να ζεσταθεί κάπως. Από μια άποψη συμμεριζόμουν κι εγώ αυτή την παγωμάρα ως αίσθηση, όχι τόσο λόγω της θερμοκρασίας –βόρειος και εύσωμος γαρ- αλλά από αυτά που είχαμε ακούσει. Μαζί του στο πάνελ των ομιλητών ήταν η μαριάννα τσίχλη (που έχει μείνει στην αρας, αν δεν έχω χάσει κάποιο επεισόδιο) από την εναλλακτική παρέμβαση δικηγόρων και ο τοπικός υποψήφιος δήμαρχος (κυριακάκης) που τον έκοψα για κουκουνάρι ολκής και τον λυπήθηκε πολιτικά η ψυχή μου με αυτά που έχει μπλέξει και τραβάει.

Η εισηγητική ομιλία του καλτσώνη είχε κάποιες ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για τον χαρακτήρα της εε. Μίλησε για την ιδιομορφία της σύμπλεξης της ελληνικής αστικής τάξης στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα και την εξάρτηση του ελληνικού καπιταλισμού που εκφράστηκε τόσο σε ιστορικά γεγονότα (όπως τα παρκερικά του 19ου αιώνα και η παρουσία μοίρας του αγγλικού στόλου στο γουδή το 1909, για να καθορίζει τις εξελίξεις) όσο και σε άρθρα του εκάστοτε ελληνικού συντάγματος –που είναι πιο κοντά και στο αντικείμενο του καλτσώνη- με δεσμευτικές διερμηνευτικές δηλώσεις που δεν κρίθηκαν απαραίτητες σε άλλες χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής ένωσης. Αναφέρθηκε στο χρέος ως βασικό μοχλό της εξάρτησης, το ελλειμματικό αγροτικό ισοζύγιο μετά από την ένταξη της ελλάδας στην εοκ, στην επιτάχυνση των αναδιαρθρώσεων μέσω των εσπα και την αποσάθρωση της παραγωγικής μας βάσης.

Και έφτασε στο δια ταύτα: «τι να κάνουμε». Μια λύση που περνά υποχρεωτικά από τη διαγραφή του χρέους και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της εε –ενώ βρήκε ευκαιρία να σχολιάσει καυστικά και τις θέσεις του σταθάκη για το επαχθές χρέος και του σύριζα για μια προοδευτική μετάλλαξη της εε. Για να κλείσει λέγοντας πως χρειάζονται δύο πράγματα: ενότητα κι ενότητα (ο βλαδίμηρος θα πρόσθετε κι ένα τρίτο: ενότητα), η οποία νοείται σε δύο επίπεδα, τα οποία δεν άκουσα γιατί σε αυτό το σημείο μιλούσα με το διπλανό μου, συγκράτησα όμως το δίπολο «ανεξαρτησία-λαϊκή κυριαρχία» όπως και την κατακλείδα για την ανάγκη να δημιουργηθεί (όχι ένα ααδμ, αλλά) ένα νέο εαμ.

Που το εξειδίκευσε κάπως στη δευτερολογία, μιλώντας για μίνιμουμ και μάξιμουμ πρόγραμμα και την προτεραιότητα του πρώτου. Γιατί αν μιλήσει στους μαθητές του στη σχολή για την επανάσταση, το σοσιαλισμό και την κοινωνικοποίηση, θα πουν: πάει το ‘χασε ο καλτσώνης. Ενώ αν τους μιλήσει για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια της εε, θα καθίσουν να τον ακούσουν κι ενδέχεται να συμφωνήσουν. Γιατί το θέμα δεν είναι να απευθυνθούμε στους χιλιάδες αλλά στα εκατομμύρια.

Αυτό βέβαια δε συνιστά πολύ ισχυρό επιχείρημα, γιατί η «αυθόρμητη συνείδηση» μπορεί να ενθουσιαζόταν κι αν κάποιος τρίτος έριχνε το σύνθημα «έξω οι μετανάστες», που θα έδινε υποτίθεται άμεση λύση στα ζωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, με πολύ πιο πειστικό κι απτό τρόπο από οποιοδήποτε πρόγραμμα (μεταβατικό ή μίνιμουν) της αριστεράς. Θέλω να πω δηλ ότι η συνείδηση ζυμώνεται σαφώς από την πείρα της στο πεδίο της πράξης (και όχι μόνο της θεωρητικής ζύμωσης), αλλά αυτό δεν μπορεί να περιοριστεί σχηματικά στα άμεσα κι ευκόλως εννοούμενα από τον κόσμο, χωρίς να δείχνει την προοπτική. Πόσο μάλλον που η διέξοδος από την κρίση απαιτεί μια συνολική πρόταση κι όχι κάποια μεσοβέζικα βήματα.

Από αυτό το τελευταίο πιάστηκε πάντως κι η τσίχλη (δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο) προς επίρρωση όσων είχε πει προηγουμένως (για την αναγκαιότητα ενός μετώπου ενάντια στο ευρώ, το οποίο –δε μας το είπε αλλά εξυπακούεται- θα χωρούσε προφανώς το σχέδιο β’ του αλαβάνου και ένας μηλιός ξέρει ποιον άλλο). Τα οποία μου φάνηκαν αρκετά γνωστά και οικεία γιατί ουσιαστικά τα είχα ξαναδιαβάσει πρόσφατα και με πανομοιότυπες διατυπώσεις σε κάποια σημεία σε ένα άρθρο του πι σωτήρη για την κυβέρνηση της αριστεράς –αλτουσεριανός και αυτός, αλλά σε άλλη οργάνωση της ανταρσύα.

Τι άλλο μας είπε η τσίχλη; Καταρχάς πως σε αντίθεση με κάποιες εκτιμήσεις από αριστερή σκοπιά (χωρίς να μας πει όμως ποιες) δεν έχουμε μια γενικευμένη κατάρρευση του συστήματος, αλλά μια σχετική σταθεροποίηση και υποτυπώδη ανάπτυξη –αναιμική και με αντιφατικά χαρακτηριστικά μεν, ωστόσο ανάπτυξη. Για να περάσει στον ελληνικό σχηματισμό και τη σχετική ύφεση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων μετά το 12’. Και να προσθέσει λίγο μετά ότι το σύστημα σήμερα δεν έχει περιθώρια για παραχωρήσεις –ή για να το εκφράσουμε διαφορετικά:

Σε συνθήκες πολιτικής κι ιδεολογικής πόλωσης, σε συνθήκες ενός ιδιότυπου ακήρυχτου εμφυλίου πολέμου, σε συνθήκες μιας μεταηγεμονικής και μεταδημοκρατικής συνθήκης, δεν υπάρχει περιθώριο να λειτουργήσει ο κλασικός μηχανισμός της πίεσης από τα κάτω για αναπροσαρμογές της κυρίαρχης πολιτικής, δεν είναι σε λειτουργία ο μηχανισμός του «κινηματικού εκβιασμού». Αντίθετα η έμφαση είναι στην πλήρη κατίσχυση από την πλευρά των κυρίαρχων δυνάμεων. Με αυτή την έννοια, μόνο μια τομή στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, μόνο η κατάληψη της πολιτικής και κυβερνητικής εξουσίας με τρόπο που εκπροσωπεί τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις μπορεί να βάλει φραγμό στο μηχανισμό της καταστροφής
όπως λέει ο πι σωτήρης στο άρθρο του στο συλλογικό βιβλίο «κυβέρνηση της αριστεράς», εκδόσεις τόπος, σελ 59.

Το ωραίο της υπόθεσης βέβαια είναι πως αυτήν ακριβώς την άποψη χρεώνει η ανταρσύα στο κόμμα, που τα παραπέμπει όλα στη δευτέρα παρουσία ή μάλλον «στο επέκεινα», όπως είπε και η τσίχλη, που ακούγεται και πιο ψαγμένη λέξη. Ενώ ο σύριζα; Ο σύριζα λέει ναι μεν κάνει δεξιά στροφή, αλλά δεν αποτελεί στήριγμα της αστικής τάξης ή μια επανάληψη του πασόκ. Γιατί το πασόκ ήταν καθαρά μια εναλλακτική στρατηγική για την αστική τάξη, σε αντίθεση με το σύριζα (κάτι που φαίνεται κι από τα δημοσκοπικά ζόρια που αντιμετωπίζει).

Γενικώς πάντως υπήρχε μια αγωνία σε κάποιους που πήραν και στη συνέχεια το λόγο να αποδείξουν ότι το κουκουέ έχει λαθεμένες εκτιμήσεις είτε για το σύριζα είτε για τη στήριξη ή μη της εξόδου από την ευρωζώνη από μια μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου που πλήττεται. Εγώ αυτό που καταλαβαίνω πάντως –χωρίς να αποκλείω να υπάρχει όντως τέτοια μερίδα και χωρίς να προσπαθώ να ερμηνεύσω πολιτικά τις θέσεις του κόμματος- είναι ότι η αστική τάξη προετοιμάζεται με ενιαίο πλάνο και σχέδιο για κάθε ενδεχόμενο, έχοντας τον σύριζα ως βασική πολιτική εφεδρεία για την περίπτωση που κληθεί να διαχειριστεί πολιτικά την έξωθεν επιβολή ενός πιθανού αποκλεισμού από την ευρωζώνη.

Ο τρίτος ομιλητής ήταν ένα μάλλον «καταπιεσμένο» κουκουνάρι, άξιο της πολιτικής του μοίρας με τους συμμάχους που βρήκε κι έμπλεξε, που τσίταρε από μπογιόπουλο στη ρίαλ μέχρι κι έναν παλιό ευρωβουλευτή του κκε (ευφραιμίδη) και θύμισε ότι ιστορικά δεν είχε όλη η αριστερά ενιαία θέση στο ζήτημα της εοκ και της εε –σημειώνοντας τις θετικές του ψήφους του εσ. για την ένταξη στην εοκ και του συνασπισμού για το μάαστριχτ. Επέμεινε στο σημείο ότι ο ελληνικός λαός δε ρωτήθηκε ποτέ για όλα αυτά κι εν συνεχεία έδωσε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία πχ για την χρεοκοπία της ελλάδας στα 1897 και την έξοδό της από την επιτήρηση μόλις το 1978 (ενώ τώρα ο ορίζοντας της αποπληρωμής είναι μειωμένος κατά μία με δύο δεκαετίες), για τα εσπα που πλούτισαν τον μπόμπολα και για άλλα ζητήματα τοπικού ενδιαφέροντος. Μέχρι που τον έκοψε ένας ελαφρώς σουρωμένος απ’ το κοινό, που δεν είχε ούτε πέντε λεπτά στη συζήτηση και του φώναξε: για το σήμερα πες!

Και με αυτό εισερχόμαστε στη ζώνη του λυκόφωτος και μια πιο προλεκάλτ διάσταση του διημέρου, που θα δώσει τον τόνο ως το τέλος του κειμένου. Γιατί έχω βαρεθεί ειλικρινά αυτή τη «σημερολογία» του «εδώ και τώρα» και τις «μικρές κινηματικές νίκες στο σήμερα» που έρχονται κατά κύματα κι όλο χαμένοι βγαίνουμε στο τέλος, άσο ημίχρονο – διπλό τελικό, με (αντικαπιταλιστική) ανατροπή. Ε ας φέρουμε και καμιά ισοπαλία βρε αδερφέ, όχι μόνο νίκες –και η μπάγερν γκελάρει πότε-πότε, δεν χάλασε ο κόσμος. Κι αρχίζει μετά να παίζει μηχανικά στο πικάπ του μυαλού μου το «σήμερα» της μαρινέλας, όπου ο poe xania τρολάρει και το τραγουδάει «τζήμερο, άσε με να σ’ αγαπάω τζήμερο». Γιατί να αναβάλουμε για αύριο εξάλλου τις αυταπάτες που μπορούμε να μοιραστούμε τζήμερο;

Ύστερα μίλησε κι άλλο ένα κουκουνάρι, από τους φίλους των γραμμάτων, που είπε πολύ σωστά πως και στη βρετανία που είναι εκτός ευρωζώνης δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας προς το καλύτερο. Δίκιο έχει αλλά πού να το βρει. Κι εγώ θα πρόσθετα πως και στη νορβηγία που δεν είναι ενταγμένη στην εε η ταξική ουσία του πράγματος παραμένει η ίδια και δεν αλλάζει, παρά μόνο για τον καζάκη που την αναφέρει συχνά ως πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση.

Κι ύστερα το κουκουνάρι είπε πως αυτή η ιστορία με τα μέτωπα του θυμίζει τον ψαρά με το δόλωμα που περιμένει τους άλλους να τσιμπήσουν στην πρότασή του –αν κατάλαβα καλά τον παραλληλισμό. Άσε που καμιά φορά μπορεί να μπλεχτούν στην πετονιά και τίποτα σκουπίδια –λέω εγώ. Και ξέρεις σφε αναγνώστη τι θα κολλούσε να γίνει στο καπάκι; Να βγει ο αλαβάνος πχ και να τραγουδήσει αντί απάντησης το διασκευασμένο ρεμπέτικο που λένε μεταξύ τους οι αρασίτες σύντροφοι της τσίχλη.
Γιατί δε με θες ναρίτη, επειδή είμαι (ψ)αράς;

Πιο πριν ένας φοιτητής, που δεν ξέρω αν του ξέφευγαν ή τα εννοούσε, έλεγε πως οι μυημένοι που έχουν παρακολουθήσει από κοντά τη δημιουργία του δημοτικού σχήματος, θα έμειναν μάλλον με την εντύπωση ότι... «σφαχτήκαμε μεταξύ μας». Αλλά οι παραδόσεις της πλουραλιστικής, ανανεωτικής αριστεράς επιβάλλουν να συζητιούνται και να επιλύονται ανοιχτά οι αντιθέσεις. Ναι αλλά έτσι που το διατύπωσε, είναι σα να ‘λεγε να πάρει κάθε κουζουλός ένα μαχαίρι για τα συντροφικά μαχαιρώματα και να δώσουν ραντεβού στα μαρμαρένια αλώνια να σφαχτούνε με διαφάνεια, μπροστά στο λαό. Αλλά το καλύτερο είναι άλλο: Ποιον ακριβώς εννοούσε λέγοντας «ανανεωτική αριστερά»; Τα εαακ;
Τα ύστερα της ιστορίας…

Ύστερα από ένα σημείο, η συζήτηση θύμιζε διαγωνισμό πλατφόρμερς σε ριάλιτυ –με προτεινόμενο όνομα τον τίτλο της ανάρτησης. Και με παράλληλο διαγωνισμό –το λεγόμενο drinking game- να πίνεις ένα ποτηράκι τσικουδιά, κάθε φορά που κάποιος λέει «ας πούμε» και να γίνεις ντίρλα πριν καν αρχίσουν οι συναυλίες.

Αν και οι περισσότεροι είχαν πιάσει ήδη θέση στην κερκίδα του συναυλιακού χώρου, σνομπάροντας τη συζήτηση. Αλλά δεν είχαν δίκιο, γιατί κάποιοι ταλαντούχοι πολυτεχνίτες της ενωτικής, μπορεί να μην είχαν τίποτα από τη νιότη του κόσμου και τη φρεσκάδα της ηλικίας τους αλλά σε κάποια σημεία του λόγου τους ήταν (μα τον τουτατί) σα να ραπάρουν σχεδόν, με το επιτηδευμένο στιλ και τις λέξεις φετίχ του χώρου για συμπλήρωμα. Και η σύνταξη έβγαινε περίπου ως εξής (Υ-Ρ-Α):
Ρα-πά-ρω, ρα-πά-ρω/ ας πούμε/ επίδικο
Ρα-πά-ρω, ρα-πά-ρω/ ας πούμε/ στοχοθεσία
Ρα-πά-ρω, ρα-πά-ρω/ ας πούμε/ επέκεινα
Και πάει λέγοντας…

Το καλύτερο βέβαια ήταν ο λιτός και περιεκτικός λόγος των πλατφόρμερς. Ένας φοιτητής μιλούσε ήδη κανά δεκάλεπτο κι ενώ περιμένεις το κλείσιμο, κάνει μια σύντομη παύση και λέει: «δεύτερο σύντροφοι…»
Τι εννοείς δεύτερο; Τόση ώρα στο πρώτο ήμασταν; Τι λε ρε λιοντάρι τρύφωνα; Μέχρι κι ο βέγγος, διαιτητής πυγμαχίας με το καμάρι της πλατανιάς ξάπλα στο ρινγκ, πιο γρήγορα θα έφτανε στο τρία.


Ένας άλλος εαακίτης πλατφόρμερ μιλούσε κι αυτός κανά δεκάλεπτο και ξαφνικά λέει: «τώρα, πώς θα το κάνουμε αυτό συγκεκριμένο». Γιατί τόση ώρα μας το έλεγε γενικά κι αφηρημένα, χωρίς τις πολλές λεπτομέρειες.
Είναι σαν εκείνη την ιστορία με το σπουργίτι του αρκά, που του δίνει ο ψυχίατρος μια μουτζούρα σε χαρτί να του πει τι βλέπει. Αλλά δεν ικανοποιείται με την προφανή απάντηση γιατί θέλει τη φαντασία να καλπάσει ελεύθερη. Κι ο μικρός αρχίζει να περιγράφει: έναν ιππότη, ένα δράκο, ένα κάστρο, τον βασιλιά και τη βασιλοπούλα, με στολές, δόντια, φωτιές, χρώματα και ένα σωρό λεπτομέρειες. Αυτά στο κάτω δεξιά μέρος. Στην υπόλοιπη εικόνα τώρα…

Να φανταστείς, ως και το κουκουνάρι επηρεάστηκε κάπως. Κι όταν ήρθε η σειρά του να μιλήσει, είπε πως αγχώθηκε γιατί οι προηγούμενοι δυο ομιλητές ήταν στον χρόνο τους, περιεκτικοί και σύντομοι, ενώ αυτός δεν ξέρει αν θα το κρατήσει. Ενώ το λογικό θα ήταν να αγχωνόταν για το αντίθετο, αν δηλ μιλούσαν με τις ώρες και δεν του είχε μείνει χρόνος να πει όσα ήθελε.

Θα μου πεις βέβαια σφε αναγνώστη πως αυτά είναι γνωστά κι αναμενόμενα. Αλλά καταφέρνουν πάντα να σου κάνουν εντύπωση –ιδίως αν έχεις ξεσυνηθίσει λίγο καιρό και σου ξανάρχονται ένα-ένα.
Ας κλείσουμε λοιπόν στο ίδιο μήκος κύματος, με το προλεκάλτ σχόλιο ενός φίλου που πέρασε από το φεστιβάλ της αραν στο ιβανώφειο και –δεν ξέρω τι ακριβώς είδε και αν τους αδικεί, αλλά- είπε στο τέλος ότι πρέπει βασικά να μετονομαστούν σε «αραπ» από το αριστερή αποσύνθεση. Θα τους πάει περισσότερο.
Τι είπες τώρα…

18 σχόλια:

  1. Εγώ ήμουν αυτός που είχε μιλήσει κάποτε για (πολιτικές) "μπουρδελότσαρκες", όχι για "σαλιαρίσματα". Πάντως, υποθέτω ότι εμένα φωτογραφίζεις στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου σου. Σε κάθε περίπτωση, το διάβασα το κείμενο (παρά το warning) και έχω την εξής ερώτηση: τι σημαίνει "κουκουνάρι";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όσοι βρίσκονται κάπου μεταξύ κκε και ναρ (είδος υπό εξαφάνιση). Ή παλιοί ναρίτες που διατηρούν ακόμα στοιχεία από την κκε μόρφωσή τους, κρατώντας απόσταση από κάποιες χυδαιότητες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σεχτάρ ο Τρομερός2 Απριλίου 2014 στις 11:02 μ.μ.

    Σπαρταριστό, Κάπταιν!
    Με την ευκαιρία, και με αφορμή την γενικευμένη πίεση από την Αντίδραση, για "ενότητα", που εκτός από τον χώρο του πασοξύριζα και τον μικροαστικό αγώνα έχει απήχηση και στα κουκουνάρια, να εξομολογηθώ, ψιλο-οφτόπικ, και μια σκέψη σχετική.
    Την αφορμή μου έδοσε χτες, μέσα στους καπνούς της μάχης του συλλαλητηρίου, κοινός μας φίλος, που συνήθως μένει άναυδος με αυτά, που ακούει. "Εμάς μας συμφέρει", έλεγε, "να έχει αυτοδυναμία ο πασοξύριζα". Προφανώς για να γλυτώσουμε τη φθορά της άρνησης της "ενότητας", η την ακόμη μεγαλύτερη φθορά της "ενότητας". Και να λουστεί την αποτυχία μόνος του ο πασοξύριζα. Και, κατόπιν, επεκτείνοντας τη σκέψη του, (σαν πονηρός πελοποννήσιος εγώ), λέω: "Μήπως, λοιπόν, η ίδρυση του "ποταμιού", μέχρι και το διακριτικό-συγκρατημένο πλασάρισμα των άλλων "αριστερών", εαακιτών, πλανοβητατζήδων και λοιπών αριστερών αντιϊμπεριαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων, που αντικειμενικά κονταίνει τον πασοξύριζα, εξυπηρετεί τα μάλα τον Νο1 στόχο: Τη φθορά του ΚΚΕ;
    Είναι προφανές, πως με έναν κουρεμένο-μη-αυτοδύναμο πασοξύριζα η πίεση για "ενότητα" θα γιγαντωθεί. Πιθανόν να σηκώσουνε από τους τάφους και τα μαυσωλεία, εκτός από τον Τσίγκα και τον Λένιν, ίσως και τον Μουστάκια, για να μας νουθετήσουνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δηλαδη, θελεις να μας πεις οτι το ΠΑΜΕ ηθελε να σπασει την απαγορευση και δεν εβρισκε δρομο να περασει; ετσι απλα για να γελασουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Mου προκαλει χαμογελο ο ορος ''κουκουναρι''.Πριν μερικα χρονια ημουν και γω,οχι ακριβως κουκουναρι,αλλα υπερ των ΕΑΑΚ(χωρις να συμμετεχω στα σχηματα) και αργοτερα αναμεσα σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ.Με βοηθησαν πολυ και τα κειμενα σου στο να μπαλατζαρω υπερ του ΚΚΕ και μου ειχες λυσει αποριες(εγραφα με αλλο νικ τοτε).

    Οσο και αν φαινεται περιεργο,αυτο που με απογοητευσε περισσοτερο σε εκεινους ηταν η αντιφαση αναμεσα στην συνεχη επικληση στα μετωπα και στα εξισου συνεχη μαχαιρωματα μεταξυ τους.Θυμαμαι χαρακτηριστικο διαλογο με εαακιτη

    Εγω:Ο (ταδε) ειναι στο ΝΑΡ?
    Εαακιτης:Οχι ευτυχως(!!),ειναι συνειδητοποιημενο ατομο(!!)

    λες και μιλουσε για την ΧΑ,οχι για συντροφικη οργανωση κατα τα αλλα.Και αλλα πολλα...

    Δεν μπορεσα επισης να μην γελασω με τον σχολιασμο που εκανες για τις μακροσκελεις ομιλιες.Μου ηρθαν στο μυαλο αναμνησεις απο διημερα και συντονιστικα,που κρατουσαν απο τις 8 το απογευμα μεχρι τις 8 το πρωι της επομενης μερας(ακου ωραρια οι θεουληδες!).Να παιρνει ο ενας εαακιτης τον λογο μετα τον αλλον,καθε ομιλια να ξεκιναει με την λεξη ΣΥΝ-ΤΡΟ-ΦΟΙ,ρυθμικα,και υστερα να ακολουθουν αλλες 999 σχεδον πανομοιοτυπες ομιλιες.Ολα αυτα μεσα σε μια αποπνικτικη ατμοσφαιρα απο τα τσιγαρα και την ζεστη μεσα σε αμφιθεατρο του ΕΜΠ.Και τα ξημερωματα,μαχαιρωματα για το ποιανης οργανωσης η ατακα θα μπει στο κειμενο του διημερου.

    Ανεκτιμητες αναμνησεις,δεν μπορω παρα να τους βλεπω με συμπαθεια ακομα και τωρα.

    ΥΓ Απο τα κουκουναρια,φτασαμε στα κουκουσυριζα,και γενικα κουκου η κατασταση με την εκλογικη μας βαση.

    Παπουτσωμενος Γατος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια και το αρχικό κείμενο είναι λίγο ανάλαφρο, να το ελαφρύνω ακόμα περισσότερο παίρνοντας αφορμή από την παρέμβαση του παπουτσωμένου γάτου και να πω ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι ΕΑΑΚίτες τις παρατάξεις τους δεν τις λένε "παρατάξεις" (αυτό που είναι δηλ.), αλλά "σχήματα". Τι θα πει "σχήματα"; και τι είδους "σχήματα"; κύκλοι; τετράγωνα; ρόμβοι; ορθογώνια παραλληλεπίδα;

    ΥΓ: Την ερώτηση την είχα κάνει προ αμνημονεύτων ετών σε ΕΑΑΚίτη και μού ψέλιζε κάτι ακατονόητα για "συνδιαμόρφωση", "αμεσοδημοκρατία", "οριζόντιες επικοινωνίες" και άλλα "όμορφα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργο, αν μπορώ να ανταποδώσω ένα μικρό έστω μέρος από το γέλιο που μου πρόσφερε το διήμερο είναι τιμή κι υποχρέωσή μου.
    Δεν ήμουν αθήνα για να έχω άποψη από πρώτο χέρι. Αλλά από όσα διάβασα και άκουσα, ναι, το παμε ήθελε να σπάσει την απαγόρευση. Γι'αυτό και περίμενε εξάλλου κολλημένο στις δύο κάθετες του συντάγματος, τόση ώρα. Αν έχεις διαφορετική εικόνα το συζητάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΠΓ είναι καλοί άνθρωποι τα κουκουνάρια κι όντως ανεκτίμητες οι αναμνήσεις για όποιον τις έχει. Δε θα φανταζόμουν ποτέ πάντως πως θα μπορούσε κάποιος να πειστεί από τα κείμενα του μπλοκ. Το πολύ να είχε πειστεί για το αντίθετο, δηλ :)

    -σχήματα θα πει θεωρητικά ότι αποφασίζουν και διαμορφώνουν μόνα τους γραμμή. Στην πράξη βέβαια οι ανένταχτοι δύσκολα διαμορφώνουν κάτι και νικά συνήθως η οργάνωση που έχει τους συσχετισμούς στο σχήμα.
    Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Γιατί η αρας πχ επιμένει να υπογράφει τις αφίσες και τα υλικά (όπου έχει τους συσχετισμούς) μόνο με το όνομα του σχήματος, εξ ου και τα (σχήματα) εαακ, εννοώ το ναρ έχει πιο ενιαία αντίληψη, εξ ου και η (παράταξη) εαακ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ''ΠΓ είναι καλοί άνθρωποι τα κουκουνάρια κι όντως ανεκτίμητες οι αναμνήσεις για όποιον τις έχει. Δε θα φανταζόμουν ποτέ πάντως πως θα μπορούσε κάποιος να πειστεί από τα κείμενα του μπλοκ. Το πολύ να είχε πειστεί για το αντίθετο, δηλ :)''

    Καποια στιγμη αρχισα να διαβαζω μονος μου τους κλασσικους,και ειδα οτι αυτα που ελεγες εσυ και το ΚΚΕ,ηταν πιο κοντα στο πνευμα τους,απ οτι οι ΕΑΑΚιτικες αερολογιες.Εκει σε συνδιασμο με το μπαχαλο στα οργανωτικα τους,ηταν το τελος για μενα.

    @ανωνυμους

    Και γω την εχω,αν και δεν την διατυπωσα ποτε.Λογικα θα ειναι τα πλαισια της ντεμεκ δημοκρατικοτητας,αμεσοτητας και αλλων κουσουριων που εχουν κληρονομησει απο την αναρχια.

    Απο την στιγμη που στα σχηματα συμμετεχουν οργανωμενοι απο συνιστωσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ+ανενταχτοι που στην πλειοψηφια τους λογω απειριας και ζυμωσης με τους ενταγμενους,στηριζουν καποια ταση,πρακτικα τα σχηματα ειναι τοπος συγκρουσης των (οχι και τοσο) διαφορετικων γραμμων μεσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.Κυριως του ΝΑΡ και της ΑΡΑΝ.

    Παπουτσωμενος Γατος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εύγε, ανάρτηση βγαλμένη απ' τα παλιά, όχι τυχαία δεν τράβηξε τους trollers που μας έοχυν γίνει τσιμπούρια τώρα τελευταία.

    ΠΓ έχω την ίδια ακριβώς εντύπωση για τους εξωκοινοβουλευτικούς. Όλες οι αυτές οι μικρές οργανωμένες ομάδες που αποσχίζονται από το κόμμα νομοτελειακά καταλήγουν γκρουπούσκουλα κατωτάτης πολιτικής και ηθικής ποιότητας, ανεξάρτητα από προθέσεις και απο προσωπικές εξαιρέσεις.

    Εκεί οδηγεί ο μικρομεγαλισμός του στυλ εμείς (ο καθένας τους εννοεί "εγώ προσωπικά ως άτομο") θα σώσουμε το κόμμα. Εκεί θα καταλήξει και Ο Ε.Α. ανεξάρτητα αν οι θέσεις του είναι πολύ μπροστά σε σχέση με το Πουλιοπολικό ΚΚΕ. Κι αυτό γιατί το ΚΚΕ σώζεται μόνο από τα μέσα, κι αυτό αν του έχουν απομείνει τα κατάλληλα αποθέματα... ΟΚ σώθηκε μια φορά κι απ' έξω το '31, αλλά αυτό ήταν από την Κομιντέρν, όχι απ' τον κυρ' φούφουτο το συνδικαλιάρη...

    Κριτίας, ο εκ των Κασσιτερίδων νήσων ορμώμενος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ωραιο ανεκδοτο αυτο οτι το ΚΚΕ σημε ρα ειναι τροτσκιστικο και σωζεται μονο απο μεσα. ισως να ειμαστε στην εποχη της ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ και να νομιζου με οτι ειμαστε στον ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΣΕ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ. ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΑΚΑ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μπρεζνιεφικό απολίθωμα, Αυτο που λες οτι το ΠΑΜΕ συμφωνα με ασφαλεις πληροφοριες που εχεις (αραγε απο ποιους) ηθελε να σπασει
    την απαγορευση, αλλα δεν προκαμε, περιμενε περιμενε, βαρεθηκε και εφυγε, ουτε οι πιο μεγαλοι παραμυθαθες δεν τολμουν να το ξεστομίσουν και βεβαια δεν αναγραφεται σε κανενα κομματικο εντυπο η σαιτ. Μαλλον το κρυβουν για να αφνιδιασουν τον ΤΑΞΙΚΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καταρχάς, "είπα απ' όσα άκουσα και διάβασα", και όχι για ασφαλείς και ανασφαλείς πληροφορίες που μου λες Θα μπορούσα να σου απαντήσω στο ίδιο στιλ για το τι ακριβώς κάνατε τελικά και εν όψει τίνος πράγματος αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Εγώ λέω πως το παμε ήθελε να φτάσει στο σύνταγμα, είχε προετοιμαστεί για να το κάνει, αλλά δεν μπορούσε να περάσει πάνω από τα μπροστινά μπλοκ για να έχει να λέει ότι το έκανε. Προφανώς, το αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όχι μόνο το παμε δεν είχε διάθεση σύγκρουσης, αλλά δεν είχε ούτε το θεϊκό πανώ που είχε βγει σε αντι-εε διαδήλωση (δεν ξέρω αν το είχαν και την τρίτη) του τιμημένου εξωκοινοβουλίου: "λαέ θυμίσου ο λόγος που πεινάς δεν είναι ο μετανάστης αλλά ο σαμαράς"

    Ijon Tichy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δεν ειχε καμια μερα αφιερωμενη στην απεργοσπασια λογω επαναστατικων ασκησεων; (δες πενθημερες επαναλαμβανομενες μεχρι κυβερνηση συριζα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Renton

    αυτό με το παμε που δεν είχε διάθεση σύγκρουσης, εμένα μου θυμίζει τον γεναροφλεβάρη σε κάτι συντονιστικές για να καταλήξουμε σε κοινό πλαίσιο, και έλεγαν οι συνάδελφοι εαακίτες, στο τέλος στο κεφάλαιο περνάμε σε : συλλαλητήριο μπλα μπλα μπλα και σύγκρουση στο υπουργείο, ή συλλαλητήριο μπλα μπλα μπλα και να συγκρουστούμε μπροστά στο υπουργείο. Και φτάναμε στο υπουργείο τελοσπάντων και ούτε ένας μπάτσος στα κοντά, όλοι μέσα στο προαύλιο κρυμμένοι οπότε ''τι κάνουμε συναγωνιστές?'' σύγκρουση με τα κάγκελα του υπουργείου και δωστου στην επόμενη συντονιστική τα ίδια και πάλι σύγκρουση με τα κάγκελα. Ο μόνος κερδισμένος ο μάστορας καγκελάς .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σεχτάρ ο Τρομερός5 Απριλίου 2014 στις 9:06 μ.μ.

    Γιατί;
    Λίγο είναι να συγκρούεσαι με τον ...καγκελάριο!;!;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. με πολυ μεγαλη καθυστερηση , ζηταω το ΕΑΑΚ νο 3 , με αποκλειστικη εξειδικευση στα κομματια που προερχονται απο τις συσπειρωσεις . . . ειναι το μονο κομματι εντος εαακ με το οποιο δεν εχεις καταπιαστει .

    ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΕΡΑΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.