Καταδικάζετε;

Καταδικάζετε απερίφραστα το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι;

Τι ακριβώς καλούμαστε να καταδικάσουμε όμως; Τους τζιχαντιστές;

Και τι γίνεται με αυτούς που τους εξέθρεψαν και τους εξόπλισαν; Με την καλλιεργούμενη ισλαμοφοβία, που τσουβαλιάζει συλλήβδην; Με τα υποκριτικά «φλογερά» κηρύγματα περί ελευθεροτυπίας, ιδίως στην Ελλάδα που ξεπερνά στις παραβιάσεις της πολλές χώρες του τρίτου κόσμου; Με τα ανόητα ιδεολογήματα περί «σύγκρουσης πολιτισμών»;

Τι γίνεται με τον κόσμο της ελεύθερης εκμετάλλευσης, που γεννά τη βαρβαρότητα και την καταπίεση, όπως το σύννεφο τη βροχή; Με τα ψεύτικα διλήμματα και τις εύκολες καταδίκες, που κρύβουν τον πραγματικό ένοχο;

Η δική μας καταδίκη είναι αυτονόητη, αλλά είναι συνολική. Και με ενοχλητικές (για το σύστημα) περιφράσεις…

-.-.-

Je suis Charlie. Δηλ λευκός χριστιανός, ενίοτε θρησκόληπτος, στην χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και σκότωσε τον ξένιο δία, σε αντίθεση με τους μελαμψούς φονταμενταλιστές και τους άφρονες ηγέτες τους, που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς και πρέπει να τους εκδημοκρατίσουμε, όπως έκανε κάποτε ο μεγαλέξανδρος.

Je suis Charlie, στο εργοστάσιο σοκολάτας. Που καλείται σαν ψηφοφόρος μπροστά στις κάλπες να επιλέξει ανάμεσα στο αριστερό και το δεξιό τουίξ, με τις τεράστιες διαφορές τους: το ένα στρώνει τη σοκολάτα πάνω στο μπισκότο και το άλλο καλύπτει το μπισκότο με σοκολάτα, το ένα επαναδιαπραγματεύτηκε τους όρους του μνημονίου, το άλλο θα καταγγείλει το μνημόνιο, κοκ. Κι αν είσαι πολύ ριζοσπαστικός, έχεις ως επιλογή σου και τη συμπόρευση της ανταρσυα με το μαρς: τη μετωπική, αριστερή συμπόρευση. Δεν ξέρω εάν κατεβαίνει πάλι με τους ανελ και ο παύλος κοντογιαννίδης, που διαφήμιζε κάποτε τη λίλα πάουζε –εκτός κι αν πήγε με το δημαρά στο άρμα πολιτών.

Je suis Charlie. Είμαστε τα πάντα, ό,τι  χρειαστεί για να νιώσουμε πως έχουμε ταυτότητα, με οποιαδήποτε ιδιότητα εκτός από την ταξική μας θέση και τις πράξεις που απορρέουν απ’ τη συνειδητοποίησή της. Όπως ήμασταν κάποτε (όλοι) Αμερικανοί, μετά την 11^η σεπτέμβρη. Τα πάντα για να ξεχάσει ο καθένας από εμάς την απλή, βασική αλήθεια που οφείλουμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας. Πως je suis εργάτης, άνεργος, αγρότης, μικρομεσαίος εβε, χωρίς προοπτικές, κομμάτι της λαϊκής συμμαχίας και του αγώνα της.

*το πρώτο μέρος της ανάρτησης είναι σχόλιο που γράφτηκε για το διαδικτυακό περιοδικό ατέχνως, που θα βγει στον αέρα στις 15 γενάρη. Κι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...