Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει να μάθεις να κάνεις αφαιρέσεις και να φεύγεις από τα στενά όρια του εαυτού σου, του σπιτιού, του χωριού ή της γειτονιάς σου, να μπορείς να πας πέρα από την άμεση εμπειρία και τα δεδομένα του κοντινού περιβάλλοντος. Χωρίς λοιπόν να καθίστανται απάνθρωποι ή να υστερούν όσοι δεν έτυχε να σπουδάσουν και πέρασαν μόνο από το μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής, και χωρίς να εξασφαλίζουν αυτομάτως πιστοποιητικό ανθρώπινης ιδιότητας οι υπόλοιποι, το πανεπιστήμιο σε φέρνει κατά κανόνα σε επαφή με έναν τελείως διαφορετικό κόσμο, που σου προσφέρει τα ερεθίσματα, για να καλλιεργήσεις και να αναπτύξεις ικανότητα αφαιρετικής σκέψης –άλλο ζήτημα αν το κάνει σωστά ή πόσοι αξιοποιούν τελικά αυτά τα ερεθίσματα.

Υπάρχουν βέβαια και μερικά «αλλά», σα βασικοί σκόπελοι. Μια ειδοποιός διαφορά του ανθρώπινου είδους είναι πως αποτελεί κοινωνικό ζωάκι, που δεν ιδιωτεύει, αλλά ασχολείται με τα κοινά. Αυτό το είδος όμως κινδυνεύει με εξαφάνιση στα αμφιθέατρα, καθώς πληθαίνουν τα ζωάκια που κλείνονται στη γυάλα τους και νοιάζονται μόνο για το πτυχίο τους –χωρίς να τα ανησυχεί ιδιαίτερα πως θα είναι ένα κουρελόχαρτο χωρίς αξία. Αυτό το καθεστώς της φοιτητικής προστατευτικής γυάλας –που εκτρέφει πολλά αμνήμονα χρυσόψαρα, ξεκομμένα από τα άλλα και έτοιμα να προσφερθούν στο πιάτο των μεγαλύτερων ψαριών- επηρεάζει σαφώς και τα πιο πολιτικά ζωάκια, που βλέπουν τον κόσμο παραμορφωμένο μέσα από τη γυάλα (χωρίς τα απαραίτητα ταξικά γυαλιά), ή και κάποια σκέτα ζώα, κατ’ επίφαση πολιτικά, που συναγωνίζονται σε πολιτική νοημοσύνη τα τετράποδα.

Ένα άλλο κατεξοχήν ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι ο γραπτός λόγος, η αποθήκευση πληροφοριών –και με άλλους τρόπους πλέον- κι η αποθησαυρισμένη γνώση, που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και μας βοηθάει να μην ξεκινάμε κάθε φορά από το μηδέν. Μόνο που το φοιτητικό κίνημα μηδενίζει πολλές φορές το κοντέρ, γιατί κάποια πράγματα αφομοιώνονται καλύτερα μόνο μέσα από τη δική μας πείρα. Κι όταν εμείς φτάνουμε στο σημείο να διαμορφώσουμε ένα επαρκές δικό μας κριτήριο, καθίσταται σχεδόν άχρηστο, γιατί τελειώνουν οι σπουδές κι ο φοιτητικός μας χρόνος και πρέπει να παραδώσουμε τη σκυτάλη στους επόμενους (περίπου όπως και με τη ζωή, που έχει στο τέλος τις οδηγίες χρήσης). Εκτός κι αν είσαι αιώνιος φοιτητοπατέρας, οπότε το βασικό κριτήριο που έχεις είναι η κινηματική αυτοπροβολή σου.

ένα άλλο ζήτημα είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει την επιθυμητή αφαιρετική σκηνή από την αφηρημένη, που ατενίζει την πραγματικότητα από το συννεφάκι της καθαρής θεωρίας κι αποσπάται από τα επίγεια –κουσούρι που συναντά συχνά κανείς μεταξύ των μεγάλων ρητόρων-αμφιθεατρίνων των συνελεύσεων.

Το πανεπιστήμιο δίνει αρκετά ενδιαφέρουσες διαστάσεις σε όσα έχει πει ο βλαδίμηρος για το απέξω στην επαναστατική θεωρία αλλά και για τις οργανωτικές-πολιτικές (γιατί το οργανωτικό είναι πάντα πολιτικό) αδυναμίες των μικροαστών διανοούμενων. Έξω από το άγχος της καθημερινής βιοπάλης και την αλλοτρίωση της καπιταλιστικής παραγωγής, οι φοιτητές μπορούν να έρθουν σε επαφή και να ασπαστούν πιο εύκολα κάποιες επαναστατικές ιδέες. Αλλά έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λένε. Και είναι ζήτημα πόσοι από εμάς χορεύουμε μόνο όταν λείπει ο γάτος και το σκάμε σαν τα ποντίκια στη συνέχεια και πόσοι συνεχίζουν να χορεύουν στο ταψί της ταξικής πάλης –τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες, που έλεγε και μια συριζαία ψυχή. Χώρια η παραδοσιακή έλλειψη πειθαρχίας και οργάνωσης, που κάνει πρωινό κάλεσμα για να μαζευτούν όλοι προς το μεσημεράκι.

Αυτή η πτυχή μπορεί να φορά κυρίως μικρές γκρούπες που ευδοκιμούν σχεδόν αποκλειστικά εντός της πανεπιστημιακής γυάλας, αλλά επηρεάζει ως ένα βαθμό και τη δική μας δουλειά –πχ τους δείκτες στρατολόγησης, που έρχονται στο προσκήνιο αυτό το διάστημα με την άμιλλα για τα 100χρονα του κόμματος είναι πάντα ψηλότεροι στη σπουδάζουσα. Το ζητούμενο δεν είναι προφανώς να απολυτοποιήσουμε τη θετική ή την αρνητική πλευρά και να αντιπαραθέσουμε το φοιτηταριάτο στο προλεταριάτο. Αλλά ένας ιδανικός συνδυασμός που θα μετέφερε τον φοιτητικό ενθουσιασμό και μεράκι στους χώρους δουλειάς. Με άλλα λόγια, θα χρειαζόμασταν ρυθμούς σπουδάζουσας στη μαζική στρατολόγηση και το στήσιμο νέων οργανώσεων στους εργασιακούς χώρους και το φοιτητικό στιλ δουλειάς με το μαζικό άνοιγμα, τις συνεχείς εξορμήσεις, τους «πολιτικούς καφέδες», την ευρηματικότητα στα υλικά και τα συνθήματα, κτλ, όπως ακριβώς στο φοιτητικό κίνημα είναι απαραίτητο το μπόλιασμα με την εργατική πειθαρχία και οργάνωση.

Μετά από αυτή τη μακρά εισαγωγή, περνάμε και στο δια ταύτα των σημερινών φοιτητικών εκλογών, που έχουν καταρχάς ένα αριθμητικό κομμάτι.

-Η πασπ θα συνεχίσει πιθανότατα την ελεύθερη πτώση της, αλλά λανσάρει το κόλπο της ανεξαρτησίας (λαϊκής κυριαρχίας) στο δρόμο που χάραξαν οι πράσινοι δήμαρχοι που θυμήθηκαν ξαφνικά πόσο αδέσμευτα πνεύματα είναι και πόσο εύκολα μπορεί να ελιχθεί η πράσινη γλίτσα που κυνηγάν οι γκοστμπάστερς.

-Η δαπ παραμένει σχετικά ακλόνητη, αλλά είναι καιρός να αρχίσει να φθείρεται και να ακολουθήσει σταδιακά την πορεία που έχει το δίδυμο αδελφάκι της.

-Η κυβερνητική αρεν δύσκολα θα κάνει φέτος το ξεπέταγμα, εφόσον δεν το κατάφερε την τελευταία τριετία. Μία ακόμα απόδειξη για το πόσο αδύναμος και μη γειωμένος σε διάφορους χώρους είναι ο εκλογικός μηχανισμός του σύριζα, που λειτουργεί με δανεικές ψήφους –εν προκειμένω, κυρίως από όσους ψήφισαν εαακ.

-Για την πανσπουδαστική ο πήχης έχει μπει πολύ ψηλά από πέρσι, και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να συνεχιστεί η αυξητική τάση της δύναμής της.

Το αριθμητικό κομμάτι όμως δεν είναι παρά μόνο ένας δείκτης που έρχεται πίσω από τα βιογραφικά (στρατολογία), τις συνελεύσεις και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Το φοιτητικό κίνημα έχει μπροστά του να αντιμετωπίσει τις συμπληγάδες της κυβερνητικής ενσωμάτωσης (αφού η αριστερή κυβέρνηση διευθετεί, υποτίθεται, τα ζητήματα για τους αιώνιους φοιτητές, τα συμβούλια διοίκησης, κτλ) και της φιλελέ, αντιδραστικής αντιπολίτευσης, με τα κανάλια να παρουσιάζουν την χτεσινή, φαιδρή σύναξη στο σύνταγμα με του φακούς ως τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων για το εκπαιδευτικό (τρίζουν τα σεντόνια από το φάντασμα του μαϊούνη).

Όσο το κίνημα δεν καταφέρνει να ξεφύγει από αυτό το δίπολο, κανένα εκλογικό αποτέλεσμα, όσο ελπιδοφόρο κι αν είναι, δε θα έχει ουσιαστικό αντίκρισμα.