Ο χειμώνας ήρθε

Ποιο είναι το συμπέρασμα από τις χτεσινές εκλογές;

Ότι ο λαός δεν έβγαλε συμπεράσματα. Και ήθελε μία από τα ίδια, να απορρίψει τα sequel, για να ξαναδεί το ίδιο ακριβώς έργο. Κι ότι προχώρησε σε ένα ιστορικός λάθος –ε ναι, δεν μπορεί να τα κάνουμε μόνο εμείς, κάπου έχει και ο λαός τις δικές του ευθύνες, εφόσον δεν αξιοποιεί την πλούσια πείρα αυτού του διαστήματος. Όπως λέει κι ο 2310, το τελικό στάδιο του πένθους είναι αυτό της αποδοχής.

Ότι ο χειμώνας ήρθε (αν δηλ είχε φύγει ποτέ), για να μας βρει γυμνούς κι ανέτοιμους να τον αντιμετωπίσουμε από καλύτερες θέσεις.

Ότι το 62% όχι του δημοψηφίσματος πήγε όντως μέχρι τέλους κι εξεμέτρησε τον πολιτικό του βίο, εξανεμίστηκε πιο γρήγορα και από τη σκιά του, δίνοντας την ολόπλευρη συναίνεσή του και 90% στα κόμματα του μνημονίου και της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας. Δίνοντας δηλ ακόμα μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (από τους 222 της περασμένης φοράς), για να περάσουν τα επόμενα αντιλαϊκά, μνημονιακά μέτρα. Κάτι που θα μπορούσε να στριμώξει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα, μες στους επόμενους μήνες. Μόνο που τώρα, οι βουλευτές ξέρουν πως χρωστάνε την εκλογή τους στο μεγάλο Αρχηγό, όχι στους ψηφοφόρους τους, κι ότι χωρίς αυτόν δε θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους…

Ότι η χώρα είχε κυβέρνηση όχι σε τρεις μέρες, αλλά πριν καν περάσουν τρεις ώρες από το κλείσιμο της κάλπης.

Ότι το Πασόκ ποτέ δεν πεθαίνει, είτε στην κανονική είτε στη γενόσημη εκδοχή του. Και ευτυχώς που το Κόμμα βρέθηκε το Γενάρη πάνω από το κίνημα του πράσινου ήλιου και αξιωθήκαμε να το δούμε κι αυτό, ικανοποιώντας ένα απωθημένο χρόνων.

Ότι επιστρέψαμε κατά μία έννοια σε δεδομένα του 93’, όπου αντί για το προσφυγικό ζήτημα κυριαρχούσε το «Σκοπιανό», ο φασισμός βρισκόταν στα πάνω του, ενώ η ΛαΕ της εποχής, ο διασπασμένος Συνασπισμός, έμενε οριακά εκτός βουλής (όπως είχε προβλέψει πρώτος ο Αγγουράκης) με 2,93% (σχεδόν πλήρης ταύτιση, ακόμα και στα ποσοστά). Και πως αυτή η κατάσταση επηρέασε πολύ κόσμο σε κάποια κόκκινα νησιά, όπου είναι ντροπή να ανεβαίνει η χρυσή αυγή.

Ότι οι παντελώς αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις και τα exit poll δυστυχώς πέφτουν μέσα στο δικό μας ποσοστό. Κι ότι πολύς κόσμος που έκανε το αγροτικό του στο Σύριζα και μάλλον θα επαναπατριζόταν, τελικά το ξανασκέφτηκε, ή μας είπε ψέματα, ή το μετάνιωσε τελευταία στιγμή, για να το μετανιώσει ξανά την επαύριο των εκλογών, σα γνήσιος κοψοχέρης. Αλλά προς το παρόν έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στις αυταπάτες του, που τον γλύκανα τόσο πολύ την πρώτη φορά (αριστερά). Κι έτσι, ψηφίζοντας με βαριά καρδιά, φανερά απογοητευμένος, κατάφερε να μας απογοητεύσει κι εμάς στο τέλος με τη στάση του. Πήρε τοις μετρητοίς το περιβόητο ΤΙΝΑ, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, και τα άφησε όλα τα ίδια και στις κάλπες.

Ότι τα αποτελέσματα βρίσκονται μπροστά στις πύλες του ανεξήγητου. Δεν ξέρω πόσοι τα έβλεπαν να έρχονται, έστω και τις τελευταίες μέρες, αλλά είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις πώς η απογοήτευση κι η οργή των εξαπατημένων ψηφοφόρων του Σύριζα, θα άφηνε άθικτα τα ποσοστά του, δε θα διαφοροποιούσε δραματικά τους συσχετισμούς του Γενάρη, αλλά θα επηρέαζε πχ δικούς μας ψηφοφόρους.

Ότι ο  ελληνικός λαός διακατέχεται πιθανότατα από το σύνδρομο της Στοκχόλμης για τους βιαστές του. Ή απλά από αυτό που έλεγε κάποτε ο Χάρρυ Κλυνν (τον καιρό που είχε ακόμα πλάκα) για το Πασοκ: ο κόσμος θα τους ξαναψηφίσει, γιατί αυτοί τα ‘καναν μούσκεμα, αυτοί να μας ξελασπώσουν τώρα.

Ότι, για να μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, κι επειδή δε δίνω λέξεις παρηγοριά, το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο αρνητικό, όχι μόνο για το Κόμμα, αλλά συνολικά (κι αυτό δε θα άλλαζε, αν πχ το δικό μας ποσοστό είχε ένα εξάρι μπροστά). Το Κόμμα δεν εισέπραξε κάτι από την απογοήτευση που μεταφράστηκε σε αποχή, και έχασε μερικές χιλιάδες ψήφους (σε απόλυτες τιμές), για να κλειδώσει τελικά στις 300 (χιλιάδες) και να παραπέμπει στους τριακόσιους του Λεωνίδα, και το διαχρονικό «πλην Λακεδαιμονίων». Κι ευτυχώς κρατήσαμε τις 15 έδρες και τα αντίστοιχα «προνόμια», που απορρέουν από αυτό το όριο για την κοινοβουλευτική ομάδα. Αλλά η βραδιά πήγε στραβά ακόμα και στις λεπτομέρειες, ώστε ούτε καν τις δηλώσεις του ΓΓ δεν μπορούσαμε να ακούσουμε. Όπως λέει κι ο νόμος του Μέρφι (που δεν είναι το δίκιο του εργάτη), αν στραβώσει κάτι εξ αρχής, θα πάει έτσι μέχρι τέλους (όπως πήγε το όχι του δημοψηφίσματος).

Ότι τελικά θα ήταν μάλλον περίεργο να ανέβει το ποσοστό του Κόμματος, με αυτούς τους όρους και την κινηματική νηνεμία που επικρατεί γύρω μας.

Κι ότι ο λαός σκέφτηκε κάπως σαν τους 53 του Σύριζα, που διαφωνούν αλλά τον στηρίζουν με αστερίσκους, ή ακόμα χειρότερα σαν το Γλέζο και το Μητρόπουλο, που αναγνωρίζουν και καταλαβαίνουν πως η πιο έντιμη και σωστή απόφαση είναι η κόκκινη ψήφος στο Κόμμα, αλλά αυτό δε σημαίνει κιόλας πως θα τη ρίξουν εκεί.

Κατά τα άλλα, ψάχνεις να βρεις με το ψαροντούφεκο κάποια θετικά σημεία μες στο βυθό του αποτελέσματος.

Το ποτάμι πχ μοιάζει να ξόφλησε και να στερεύει, από την άλλη όμως ανέβηκε ο Λεβέντης –κι αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο η… λεβεντομάνα Θεσσαλονίκη, που τον πριμοδότησε, για να μπει στη βουλή.

Βγήκε ο τσολιάς στον Άλφα, αλλά πέτυχε πάλι τη Διαμάντω κι έβγαλαν σέλφι, ενώ στο Σταρ ο Ζαραλίκος διαφήμιζε το Φεστιβάλ –αλλά ο ίδιος μάλλον δε θα είναι στο πρόγραμμα.

Έμεινε εκτός βουλής και η ΛαΕ (με την αναλογία 5 προς 3 υπέρ μας, που είχαμε πει), αλλά αν είχε μπει, θα έκοβε έδρες από το Σύριζα, που θα αναγκαζόταν να ψάξει δεύτερο κόμμα-συνεργάτη, για να κουμπώσει το κυβερνητικό σχήμα. Κι ενώ γενικά δεν είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις τον κόσμο να ανακυκλώνει τις αυταπάτες του και να τις βαφτίζει ελπίδες, δεν μπορεί να μη σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά (αριστερά) που ο λαός ψήφισε απλά και καθαρά το μνημόνιο και τους εκπροσώπους του, χωρίς αυταπάτες, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς σχήματα κι αφηγήματα που να το εξωραΐζουν και να κάνουν το άσπρο μαύρο.

Αλλά ίσως αυτό τελικά να ‘ναι το μόνο πεδίο, που μπορεί να μας χαρίσει κάνα χαμόγελο το επόμενο χρονικό διάστημα. Οι ζυμώσεις με τους παράγοντες που θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από τη ΛΑΕ, το μπαλάκι των ευθυνών με την Ανταρσυα για τη μεταξύ τους συνεργασία που δεν τελεσφόρησε εγκαίρως, για να μπούνε στη Βουλή, αλλά μπορεί να γίνει τώρα με πολύ καλύτερους όρους, με κατεβασμένα σκέλια και χωρίς τάσεις ηγεμονισμού.

Αλλά αυτά έχουμε χρόνο μπροστά μας να τα δούμε στην πορεία…