Ελλάς-Γαλλία-λυκοσυμμαχία

Αρχικά κάποιες επισημάνσεις για την κοινωνική ασφάλιση και την προωθούμενη διάλυσή της.

Όταν λέμε διάλυση, δεν εννοούμε μόνο τα ταμεία και τα αποθεματικά τους που έχουν κατακλαπεί στο παλιότερο και το πρόσφατο παρελθόν. Εννοούμε πρωτίστως τον κοινωνικό της χαρακτήρα και την αλληλεγγύη των εργαζόμενων, τον κεφαλαιοποιητικό κι εξατομικευμένο χαρακτήρα, που επιχειρούν να της δώσουν, με βάση τις προσωπικές εισφορές του καθενός. Αυτό με τη σειρά του έχει μια σειρά πρακτικές συνέπειες, όπως την έλλειψη κινήτρου για να ασφαλιστεί κανείς και την απροκάλυπτη εύνοια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών. Εφόσον οι εισφορές κι η ανταπόδοσή τους κρίνονται σε προσωπική βάση, γιατί να μην επιλέξει κανείς μια «μεγάλη και σίγουρη» εταιρία, από ένα επισφαλές δημόσιο ταμείο;

Αυτή η έλλειψη κινήτρων αφορά και τους υπόλοιπους, που βράζουν στο ίδιο καζάνι του μισοεργαζόμενου-μισοάνεργου. Πολλοί νέοι (και όχι μόνο) σπάνε και ξεγελανε τη χρόνια ανεργία τους, με συμβάσεις, βάουτσερ και τα πεντάμηνα προγράμματα της κοινωφελούς. Δουλεύουν μερικούς μήνες κι ύστερα πάλι από την αρχή, μένουν ένα χρόνο ανενεργοί, περιμένοντας να ξαναμαζέψουν τα απαιτούμενα μόρια για την επόμενη σύμβαση/πεντάμηνο. Κι είναι φανερό πως στο ενδιάμεσο, εφόσον δε βρούνε κάτι μόνιμο, θα ψάξουν μια δουλειά του ποδαριού, που να πληρώνει μαύρα, για να μη χάσουν τα μόρια της ανεργίας.

Κι αν για πολλούς 30άρηδες (λίγο πάνω-λίγο κάτω), που υπολογίζουν πως με αυτήν την κατάσταση δε θα πάρουν ποτέ σύνταξη, η προοπτική μιας εγγυημένης εθνικής σύνταξης, έστω 390 ευρώ, δεν ακούγεται άσχημα, αυτό το ποσό δεν είναι καθόλου εγγυημένο, καθώς βασίζεται σε οικονομικά μεγέθη που διαρκώς επιδεινώνονται και έτσι διαρκώς θα μειώνεται.

Το καλύτερο σε όλα αυτά είναι η προκλητική στάση της (δεύτερη φορά) αριστεράς, που ετοιμάζεται να τα θεσπίσει κι αποτυπώνεται στο πρόσωπο του Κατρούγκαλου και της πρόσφατης εμφάνισής του στον Ενικό. Αφενός χρησιμοποίησε το άλλοθι της καμένης γης κι ότι παρέλαβαν ένα χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύσημα (οπότε γιατί να μην το ενταφιάσουμε;), αφετέρου έπαιζε με τη νοημοσύνη των καλεσμένων και των τηλεθεατών και συμφωνούσε μαζί τους, κλείνοντας κάθε φορά με τη μόνιμη επωδό: έχετε δίκιο. Αν κάναμε όλα όσα λέτε, δε θα ήμασταν αριστερά. Αλλά εμείς δε θα τα εφαρμόσουμε...

Ό,τι κάνουν και τώρα δηλ, στο ρόλο του καλού μπάτσου, που δε θα δεχτεί εύκολα τις προτάσεις της επιτροπής σοφών και του πορίσματος που οι ίδιοι παρήγγειλαν.

Μετά από αυτές τις γενικές επισημάνσεις, περνάμε στην ανταπόκριση από τη χτεσινή πορεία.

Η χτεσινή μέρα ξεκίνησε με μια φθινοπωρινή καταιγίδα, που πλησιάζει τα όρια της νομοτέλειας, όταν υπάρχει προγραμματισμένη πορεία –όπως σχεδόν νομοτελειακό είναι ότι στη Δυτική Αττική θα επέρθει κατακλυσμός, κάθε φορά που βρέχει τέτοια εποχή. Για το απόγευμα οι προβλέψεις έδιναν τριπλή παραλλαγή (ή θα βρέξει, ή θα χιονίσει ή καλό καιρό θα κάνει), αλλά τελικά βγήκε ένας ωραίος ήλιο να στεγνώσει την φρεσκοπλυμένη πόλη.

Στα αξιοσημείωτα της μέρας καταγράφουμε.

Τα σπιτάκια-περίπτερα, αγνώστου χρήσης και περιεχομένου, που είχαν καταλάβει το κέντρο της Ομόνοιας κι έτσι αναγκαστήκαμε να στήσουμε την κεντρική εξέδρα λίγο παραπέρα, στη γωνία με τη Σταδίου.

Η επανεμφάνιση των απεργών της Κόκα-Κόλα (που νομίζω ότι απουσίαζαν από το πρόσφατο Φεστιβάλ), των μπαλονιών τους και του εκπροσώπου τους, που μίλησε για το μποϊκοτάζ και τον αγώνα τους. Ούτε γουλιά.

Στους «φιλοξενούμενους» πρέπει να ανήκαν κι οι συνταξιούχοι του ΟΑΣΑ, που ήρθαν με δικό τους πανό, με τριχρωμία: μπλε-μαύρο-πράσινο.

Οι τροτσκιστές-σπαρτακιστές-εισοδιστές, που αυτή τη φορά πουλούσαν ένα φυλλάδιο με τίτλο: «προδομένη επανάσταση»! Δεν ξέρω όμως αν αναφέρονταν στο πρωτότυπο του Λέοντα ή υπήρχε κάποιο άλλο υπονοούμενο.

Το αυτοσχέδιο πλακάτ μιας μεσόκοπης κυρίας για τον Ολάντ και την επίσκεψή του στην Ελλάδα, που περιλάμβανε ποτό στο Γκαζάρτε με τον συστημικό χιουμορίστα Λάκη Λαζόπουλο κι ένα συνολικό πακέτο, από το γαλλικό ενδιαφέρον για τον ΟΣΕ και το ξεπούλημά του, μέχρι το ελληνικό (αλλά όχι μόνο) χρέος και το περιβόητο μέτωπό του ευρωπαϊκού νότου. Δυστυχώς όμως δεν πέρασε η ιδέα ενός συντρόφου να πούμε το σύνθημα του τίτλου της ανάρτησης: Ελλάς-Γαλλία-λυκοσυμμαχία, που θα ήταν εύστοχο κι επίκαιρο.

Όπως λέει και μια σφισσα πάντως, όταν έρχεται τέτοιος «χύμα» κόσμος, με δικά του πλακάτ, κτλ, σημαίνει πως έχουμε πολύ κόσμο. Κι όντως έτσι ήταν, με μεγαλύτερη μαζικότητα από την περασμένη Παρασκευή, μολονότι υπήρχε διάσπαση δυνάμεων και ξεχωριστή συγκέντρωση στον Πειραιά.

Αντιθέτως, αυτοί που δεν είχαν πολύ κόσμο ήταν οι δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου, που δεν κινητοποίησαν ούτε τα μέλη τους και έκαναν μάλλον ένα τυπικό κάλεσμα, με προσυγκέντρωση στα Προπύλαια και συμμετοχή γενικά στην πορεία. Ακόμα και έτσι πάντως, ήταν θετικό ότι περίμεναν να περάσουμε, για να μπουν στην ουρά της πορείας. Κι όταν τους συναντήσαμε, φωνάξαμε «τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», για να μας υποδεχτούν με το «ούτε ΔΝΤ, ούτε και ΕΕ, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου λαέ».

Ακολούθως η πορεία έστριψε στο ύψος του αγάλματος του Κολοκοτρώνη, και επέστρεψε στην Ομόνοια, χωρίς να φτάσει στο Σύνταγμα, γιατί μας έκλειναν το δρόμο οι κλούβες των ΜΑΤ, που προστάτευαν τους ηγέτες της ελληνογαλλικής λυκοσυμμαχίας. Κι αν λειτουργούσαμε με όρους μάρκετινγκ, θα έπρεπε ίσως να κάναμε ένα μικρό ντου, για την τιμή των όπλων. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά για να μάθει κι ο έξω κόσμος, που κλείστηκε μέσα, πως κάτι έγινε στο κέντρο της Αθήνας. Αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να μάθει κάτι από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τον ασφυκτικό κλοιό με τον οποίο απέκλεισαν την πορεία από τα δελτία τους, τις σελίδες τους, κτλ.