Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

Το γράμμα

Ο μη αστικός μύθος λέει λοιπόν πως όταν μια τοπική Κόβα μετακόμιζε κι άλλαζε γραφεία, κάποιοι σφοι βρήκαν ένα κιτρινισμένο χαρτί, που έμοιαζε με γράμμα και έλεγε περίπου τα εξής:

Μου αρέσει που η γιαγιά σου σε νανούριζε, όταν ήσουνα μικρή, με τα «μαύρα κοράκια». Κι αν ακούσεις κάποιον να μιλάει για γίγαντες, σου έρχεται αμέσως στο νου ο (γίγας στους γίγαντες) Ντιμιτρόφ, που ξεσκεπάζει και ποδοπατά τους δικαστές του.
Και που αν τύχει να αναφερθεί κανείς σε ήρωες (πχ που πολεμούν σαν Έλληνες, κτλ), εσύ θα προσθέσεις μουρμουριστά, για να σε ακούσω μόνο εγώ: «άπαρτα βουνά...»
Και που όταν ένας φίλος μας έλεγε για την καινούρια του δουλειά και την απογευματινή του βάρδια, δύο με δέκα, άρχισες να σφυρίζεις το σκοπό της Φάμπρικας.
Και που όταν γύρισε το θέμα στα άτομα που ψάχνουν το άλλο (τους) μισό, εσύ είπες: «στην Κίνα βρίσκεται» κι ας ήμουν εκεί μπροστά σου.
Και που όταν στο ραδιόφωνο, ο σταθμός που ακούγαμε έκανε ζωντανή σύνδεση για κάποιο αγώνα με το κλειστό της Δραπετσώνας, γυρίσες να με δεις και μου είπες: «...πια δεν έχουμε ζωή».

Μου αρέσει που όταν συζητούσαμε με τα παιδιά πού θα πάμε το καλοκαίρι κι ήθελες οπωσδήποτε να γίνει το δικό σου, τους λες με μια ανάσα: «προτείνω να πάμε στο τάδε νησί, λευκά-κατά-άκυρα; Πέρασε». Κι έναν που είχε κάποιους δισταγμούς, τον έκαμψες λέγοντας «διακοπές πάμε, δε θα συνδιαμορφώσουμε πλαίσιο...»
Και που όταν στο πλοίο μπήκαμε στις πιο ακριβές θέσεις, μπας και κοιμηθούμε μια στάλα, και μας ξύπνησαν για τον έλεγχο, τους πούλησες τρέλα καθώς μας έδιωχναν και τους είπες σαν το Βλαδίμηρο: «εμείς θέλουμε να καταργήσουμε την τρίτη θέση, όχι την πρώτη»
Και όταν πήγαμε στο νησί, σε ένα λαογραφικό μουσείο, και είδαμε μια αγροτική αξίνα, σκέφτηκες αμέσως τον αυχένα του Λέοντα και μου το είπες.
Κι όταν βρήκαμε κοντά στο κάμπινγκ ένα πηγάδι, έσκυψες κι έψαχνες για τα κονσερβοκούτια.
Κι όταν ο κολλητός σου έλυνε σταυρόλεξο και μας ρώτησε για το «δύο καθέτως, τρία γράμματα», του είπες «μόνο φωτίζουν» και τον άφησες να ψάχνει αν χωράει και τι εννοείς.
Κι όταν βρεθήκαμε στη μαρίνα με τους σκαφάτους και τα κότερα, εσύ είπες για πλάκα να ψάξουμε να δούμε ποιο είναι αυτό του Χαρίλαου, και να χωθούμε.
Κι όταν ένας δήθεν ελευθεριακός σου εκθείαζε την πολυγαμία και σου έλεγε πως «μέχρι τριες είναι σχέση», για να σε κομπλάρει, του απάντησες πως «από τρεις και πάνω είναι Κόβα».
Και που αν ποτέ χωρίζαμε, δε θα βλεπόμασταν φιλικά κι αδιάφορα, αλλά ψυχροπολεμικά, σα να βγήκαμε από διάσπαση και δε γνωριζόμαστε. «Κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένς καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει».

Μου αρέσει που όταν έφυγε, πλήρης ημερών, η γιαγιά σου, μετά από δύο απανωτά εγκεφαλικά, σε παρηγορούσε λίγο πως κάπως έτσι πήγε κι ο Λένιν.
Και που όταν πήραμε το ανιψάκι σου βόλτα, για να ξεφύγει λίγο από τη μαυρίλα, του είπες «πάμε για καθαρό αέρα...»
Και που όταν βρήκαμε στο σταύλο το γαϊδαράκο σας, θυμήθηκες τον Κάρολο και ήθελες να το φωνάζουμε Μπακούνιν.
Και που ήθελες να ρωτήσεις το Βούλγαρο, που βοηθούσε τους δικούς σου με τις ελιές, ποια είναι η άποψή του για την κολεκτιβοποίηση και την αντίθεση πόλης-υπαίθρου.
Και που ο κωδικός στο κινητό σου και στην κάρτα της τράπεζας είναι το 1917, αλλά εσύ το λες δεκαεννιά δεκαεπτά, για να μπερδευτούν οι άλλοι και να μην κάνουν τη σύνδεση. Πραγματικά σατανικό...

Και μου αρέσει που αυτά που λες τα καταλαβαίνω συνήθως μόνο εγώ και δεν ξέρω κανένα/καμία να τα λέει. Και αυτό είναι αγάπη... Μια διαλεκτική σχέση, με δύο πόλους που μετατρέπονται ενίοτε στο αντίθετό τους, που αλληλοπροϋποτίθενται αλληλοαποκλειόμενοι, μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε...

Οι σφοι που το βρήκαν όμως σκέφτηκαν κι αποφάνθηκαν πως δεν είναι γραμμένο για ένα μόνο πρόσωπο αλλά σαν μυθικός, συλλογικός ήρωας που συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά πολλών σφων και σφισσων. Και το αρχειοθέτησαν στο σορό με τις στάχτες, μαζί με ό,τι άλλο έπρεπε να καεί.

9 σχόλια:

  1. Σε νοιωθω σφε ....σε νοιωθω
    και προσφατο να μην ειναι ,αιωνιο θα ναι ...να ξερεις
    ειναι που αγαπαμε βαθια ..
    με την καρδια και το αιμα μας ...
    εμεις τα παλιοκομμουνια ..
    Ομως γιατι ρε γαμοτι παντα σε καθε Φεστιβαλ ...ανεβαινει αυτος ο λυγμος και πνιγεται ;
    να ναι που ο κομμουνισμος θα ειναι παντα η νιοτη ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τετοια κατήφεια ρε σύντροφοι ουτε οταν έπεσε ο Γράμος δεν είχαμε.
    Τι πάθατε μετα τις εκλογές δεν σας αναγνωρίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζουσες οταν επεσε ο Γραμμος και τα θυμασαι καλα...

      Διαγραφή
  3. Επειδή είμαστε και κάποιοι νέοπες,όλα τα άλλα καλά,ο αυχένας του Λέοντα που αναφέρεται ρε παιδιά;Και άμα μου πείτε στον Μπρόνσταιν ρίξτε και λίγη βιβλιογραφία να καταλάβουμε κι εμείς οι νουμπάδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω γιατί το εκλάβατε ως κατήφεια το κείμενο.

    @skatopsyxos
    Ο Μερκαντέρ κατάφερε το φονικό χτύπημα στον Μπρονστάιν με ορειβατική αξίνα (το έχω διαβάσει και ως πολέ κάπου), ενώ αυτός έβλεπε το προσχέδιο ενός άρθρου του πρώτου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. O συνδυασμός της τελευταίας πρότασης και του τραγουδιού δίνει ένα μελαγχολικό τόνο.Εξαιρετικό κείμενο όπως και να'χει,όσοι το διαβάσαμε και μας ξύπνησε αναμνήσεις(δεν ήθελε και πολύ εδώ που τα λέμε)είμαστε τυχεροί που το ζήσαμε έστω και αν τελείωσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ρε σεις για τους ερωτες της ζωης μας μιλαμε !!!!
    Τι γραμμους και "μας πηρε απο κατω απο τις εκλογες " και κατηφειες τσαμπουνατε ...?
    Πολεμαμε ,αγαπαμε και τραγουδαμε ρε σεις (και τα τρια με την ψυχαρα μας τα κανουμε )
    ... και μενουμε ΠΑΝΤΑ ΚΝιτες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

    Α περί αυτού μιλάμε;Εγώ φαντάστηκα κανά φιλοσοφικό πόνημα του ή καμιά κριτική από κανέναν Λένιν.Ευχαριστώ πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ξυπνάει μια νοσταλγία κάθε που φτάνει το κεντρικό Φεστιβάλ...

    Λέων

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.