Συναρπαστικά χρόνια

Κι ενώ η επικαιρότητα τρέχει πιο γρήγορα κι από τον Άδωνη Γεωργιάδη στους «δρόμους της Φωτιάς» (κρίμα πάντως να μην έχει ακόμα ως σήμα τη δάδα η ΝΔ, για να τρέχει κι ως λαμπαδηδρόμος), η κε του μπλοκ κάνει μια αναδρομή σε ό,τι μας έκανε σοφότερους αυτές τις μέρες.

Η ελληνική Βουλή απέκτησε νέο πρόεδρο στη θέση της Ζωής, που έδινε την εντύπωση πως είχε ταμπουρωθεί εκεί τις τελευταίες μέρες της θητείας της. Αντ’ αυτής σε ρόλο Γουλιμή, το ανθρωπάκι της Μονόπολης-εσωτερικού, που θα βοηθήσει τα μονοπώλια εσωτερικού και εξωτερικού να αυξήσουν απρόσκοπτα την κερδοφορία τους.

Όσο για τις πομπώδεις δηλώσεις του πρωθυπουργού πως τα μεγάλα συμφέροντα θα είναι η πραγματική αντιπολίτευση στην κυβέρνησή του, η μόνη περίπτωση να αποκτήσουν κάποια βάση είναι να εκπροσωπεί κάποια άλλα μεγάλα συμφέροντα στα πλαίσια μιας ενδοαστικής σύγκρουσης, ή εναλλακτικά να παίξει το μεγάλο εναλλακτικό επιτραπέζιο αντι-Monopoly, που είναι τόσο ριζοσπαστικό, όσο κι ο Σύριζα. Αλλά δεν ξέρω αν έχει κρατήσει το κλασικό ανθρωπάκι της κλασικής Μονόπολης ή αν το έχει αντικαταστήσει με το Βούτση.

Αυτή τη φορά μπορεί να μην υπήρχαν οι γελωτοποιοί του Ποταμιού να καμαρώσουν τους εαυτούς τους με «σέλφι», προσπάθησε να καλύψει επάξια το κενό τους ο σελΦίλης, που πήρε ήδη πολύ σοβαρά το ρόλο του.

Όσο για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ο Τσίπρας διάβασε από μέσα ένα ανιαρό κείμενο, κατορθώνοντας να γίνει ακόμα πιο βαρετός, όταν μιλούσε εκτός κειμένου. Μίλησε για ένα σωρό εικονικές μάχες της κυβέρνησής του, όχι όμως για κάποια ναυμαχία, προς τιμήν του κυβερνητικού του εταίρου. Ενώ ακόμα κι από αυτά τα ανιαρά κείμενα, που συνήθως εξωραΐζουν την πραγματικότητα, δεν προκύπτει καμία αχτίδα φωτός, προοπτική άμεσης ανακούφισης, αναπτυξιακής φούσκας, κτλ, για να ξεγελάει ο κόσμος τον πόνο του. Το αστικό πολιτικό σύστημα ολοκληρώνει ομαλά την αναμόρφωσή του, το αντιμνημονιακό μέτωπο περνάει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αφού επιτέλεσε το ρόλο του, κι η ελπίδα περιμένει παγωμένη τον μαρμαρωμένο βασιλιά...

Προχτές, παρεμπιπτόντως, έγινε η παρουσίαση ενός βιβλίου για τον κοινοβουλευτικό Κάππο, με την επιμέλεια του γιου του, Θανάση. Το κοινοβουλευτικό έργο του Κάππου είναι πράγματι πλουσιότατο και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μια ενδιαφέρουσα κι αποκαλυπτική μελέτη για το φάκελο της Κύπρου, όταν εδέησε να τον ανοίξει το Πασόκ. Αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τον (εξω)κοινοβουλευτικό κρετινισμό της Ίσκρα και κατά καιρούς του Πριν, όπου αρθρογραφούσε, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ο γιος Κάππος.

Παραμένοντας στην κατηγορία νέες κυκλοφορίες, ο Μπογιό θα βγάλει καινούριο βιβλίο, με άρθρα του από τον Ενικό (αν δεν κάνω λάθος), όχι όμως από τις εκδόσεις Λιβάνη, με τις οποίες είχε συμβόλαιο και υνεργάστηκε για το μπεστ-σέλερ «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε», αλλά από το ΚΨΜ, με τη συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση.

Βιβλία, όπως και γέλιο επίσης, βγάζει κι ο Άδωνης (για να κλείσουμε το φαύλο, διαλεκτικό κύκλο του κειμένου), που βάζει υποψηφιότητα για Πτ(Ν)Δ, δηλαδή Πρόεδρος της (Νέας) Δημοκρατίας, και χτες βγήκε στο Χατζηνικολάου, βάζοντας τα δυνατά του για να μας δείξει πως δε βγήκε από κάποιο πολιτικό τζάκι, για αυτό ζορίστηκε να βρει πενήντα ονόματα να βάλουν γι’ αυτόν την υπογραφή τους, και να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά, βάζοντας την ακροδεξιά σφραγίδα του στη Συγγρού, και να ξεχαστούν οι παλιές ατασθαλίες και τα μπες-βγες από την παράταξη. Εξάλλου, όπως λέει και ο ίδιος: «τι ήταν το ΛΑΟΣ; Δεξιό δεν ήταν; Τι ήταν δηλ, το ΚΚΕ;»

Από την εμφάνιση του Άδωνη κρατάμε επίσης τη δέσμευσή του πως αν εκλεγεί, θα ζήσουμε συναρπαστικά χρόνια (πολλά μπορεί να μην είναι, τουλάχιστον όμως δε θα πλήξουμε) και τον ιδεολογικό αγώνα των στελεχών μιας παράταξης, που συνέδεαν πάντα τις ιδεές τους με τη μάσα, για το προφίλ που θα πουλήσουν: περήφανο ακρο-δεξιό ή φιλελεύθερο ή κεντρώο μετριοπαθές ή φρέσκο, καινό και κενό, σαν το ροδομάγουλο Τζιτζικώστα. Γράφω προφίλ, γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά, όχι απλώς μεταξύ των υποψηφίων της Νδ, αλλά κι όλων των επιμέρους συστατικών του αστικού πολιτικού χυλού. Θα μπορούσε κάλλιστα στη θέση τους να είναι υποψήφια η Φώφη, ο Σταύρος ή ακόμα κι ο Αλέξης, που έχει πάρει το κολάι και βγαίνει νικητής σε κάθε κάλπη. Κάποιος δεξιός, όπως βγαίνεις, ή πιο αριστερός, όπως μπαίνεις. Τι σημασία έχει άλλωστε; Αφού ακριβώς την ίδια πολιτική εφαρμόζουν.

Το μεγάλο κατόρθωμα κι η πρωτοτυπία του Σύριζα, δηλ του νέου Πασόκ, είναι πως ενώ σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, η σοσιαλδημοκρατία παρακμάζει και οι ψηφοφόροι της γυρίζουν την πλάτη, γιατί «προτιμούν» την αυθεντική δεξιά, για να εφαρμόσει τα μέτρα που πιστεύει, εδώ το σχήμα αντιστρέφεται κι ο κόσμος εμπιστεύεται αυτόν που θα εφαρμόσει ακριβώς τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα, αλλά παρά τη θέλησή του, κι αυτό του δίνει ηθικό πλεονέκτημα.