Η κοντομάνικη απεργία

Εμπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την πορεία

Πολλές φορές η εξέλιξη των ανοιχτών (από την άποψη του χώρου) κομματικών και κινηματικών εκδηλώσεων τείνει να ταυτιστεί με το δελτίο καιρού. Ή θα βρέξει, ή θα χιονίσει ή σκατά καιρό θα κάνει. Αυτή τη φορά όμως είχαμε ακραία καλές συνθήκες, χωρίς κανένα πρόβλημα. Ο ήλιος ήταν καυτός, ο ουρανός γαλανός και το βάθος του πάντα κόκκινο. Άντε να ζεστάθηκαν κάπως όσοι φορούσαν κάτι βαρύ από τις πρωινές περιφρουρήσεις και δεν είχαν κάτι άλλο από κάτω, οπότε έγιναν ένα με τον ιδρώτα (εξ ου κι ο τίτλος της ανάρτησης)

Η καλή μέρα από τις προσυγκεντρώσεις φάνηκε, κι από τον κόσμο που προσήλθε μαζικά κι έμεινε παγερά αδιάφορος, πχ στην Κάνιγγος, όταν πέρασε από δίπλα μας ο μεγάλος ηγέτης της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, Παναγιώτης Λαφαζάνης, που μάλλον περαστικός ήταν, χωρίς ενωτική διάθεση και υπονοούμενα (από τη στιγμή που δεν υπήρχαν κάμερες να τα καταγράψουν).

Στην προσυγκέντρωση της Κάνιγκος ήταν (με απόφαση σωματείου, όπως είδαμε) και το ΣΜΤ, που είχε, ειδικά για την περίσταση, ένα πανό από αυτά τα ψηλά, με τα «κοντάρια», για να ξεχωρίζει από μακριά. Κι είχε επίσης και μια τριμελή επιτροπή από τρία άτομα, που έγιναν πέντ-έξι, στην πορεία της πορείας κι όσο μεσημέριαζε. Κι αν είχαν χιούμορ θα έπρεπε να πάρουν ένα πανό, σαν αυτό που κρατούσαν οι μαθητές από τη Σιβιτανίδειο: ξυπνήσαμε!

Κι ήρθαμε και στην ώρα μας

Αν κι είναι φανερό (έλα παραδέξου το) ότι ο ακραίος σεχταρισμός μας έφτασε στο σημείο να φύγουμε κατευθείαν για Σύνταγμα, χωρίς ομιλίες στην Ομόνοια, απλά και μόνο για να μη μας προλάβουν οι άλλοι και υλοποιήσουν ενωτικά την απόφαση της συνέλευσης.

Με τούτα και με εκείνα, δεν προλάβαμε καλά-καλά ούτε την καθιερωμένη βόλτα στη συγκέντρωση, για τα αξιοθέατα. Στα οποία συμπεριλαμβάνονται δύο κομματοσκυλάκια (στην κυριολεξία) με μαντίλι ΚΚΕ στο λαιμό, σε στιλ Παπάζογλου. Οι μαθητές στην Αθηνάς να ξεκουφαίνουν τον κόσμο γύρω τους, παλιμπαιδ... Βασικά αυτοί φέρονταν σύμφωνα με την ηλικία τους, εμείς γεράσαμε (Γεράσιμε) κι εκνευριζόμαστε εύκολα.

Οι κεραίες της κε του μπλοκ έπιασαν επίσης.

Το πανό της συντεχνίας αρτοποιών Αθήνας και της αντίστοιχης συντεχνίας των επιπλοποιών –που θα ‘ταν βούτυρο στο ψωμί των κλασικών ρεπορτάζ των ΜΜΕ για τις συντεχνίες και τα προνόμιά τους. Το πανό των φοροτεχνικών με τα αρχικά ΕΦΕΕΑ, όπου είχε κρυφτεί λιγάκι το άλφα στο τέλος και μας χάρισε μια στιγμιαία συγκίνηση για την επανεμφάνιση της ΕΦΕΕ στα πράγματα, είκοσι χρόνια μετά. Τα πλακάτ της ΠΣΟ στα αγγλικά, με συνθήματα που μπορεί να (μας) φαίνονταν κάπως αστεία, αλλά είναι ζήτημα αν αυτό οφείλεται στο πώς ακούγονται με προφορά Χολογουέι και Καλλίνικος ή στις δικές μας γνώσεις. Θέλω να πω, και το περιβόητο Crisis Pay the Plutocracy ακουγόταν λίγο καλτ, αλλά δεν υπάρχει κανένα λάθος (ούτε γλωσσικό, ούτε από άλλη άποψη).

Το βασικό ζήτημα μετά το κλίμα που πήγε να φτιάξει το τουίτερ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις για τη Λέσβο και τους... αλληλέγγυους (που υπογράφουν και με το ψευδώνυμο «πρόσφυγες» τις ανακοινώσεις τους), ήταν αν θα συνέβαινε τίποτα και αν θα φτάναμε στο Σύνταγμα ομαλά (που αν δεν... ίσως να ξενέρωναν κάποιοι σύντροφοι) ή θα συναντούσαμε «φυσικά εμπόδια».

Σε απεργιακές μέρες βέβαια, το βιολογικό ρολόι των άλλων (πλην Λακεδαιμονίων) είναι κουρδισμένο δύο ώρες αργότερα, κι οι πιθανότητες εμπλοκής κι αλληλεπίδρασής μας στο χωροχρόνο δεν είναι πολλές. Κι εκμηδενίστηκαν με τον ελιγμό Σταδίου-Πανεπιστημίου για Σύνταγμα του ΠΑΜΕ. Μέχρι και στα λουλουδάδικα έστριψε ένα μικρό μέρος της πορείας (φανερές εδώ οι επιρροές από ΣΜΤ κι εξωκοινοβούλιο) για να χωρέσουν όλα τα μπλοκ στην πλατεία.

Εκεί όπου ακούσαμε από τα μεγάφωνα της συγκέντρωσης τους φορείς που έστιελαν μηνύματα αλληλεγγύης από το εξωτερικό κι ανάμεσά τους σωματεία από το Κογκό, την χώρα των Βάσκων και το Σωματείο Εργαζομένων Μεταναστών (!) από τη Ρωσία. Και στο καπάκι «μα εγώ δε ζω γονατιστός, είμαι της Γερακίνας γιος», οπότε μύρισε Φεστιβάλ και ζεμπεκιά Κουτσούμπα. Πήραμε ένα φυλλάδιο των Σπαρτακιστών που είχε τίτλο «όχι στο ξεπούλημα του Σύριζα στην ΕΕ», κι ήταν σα να καλούσε να παλέψουμε για Σύριζα δημόσιο, για όλο το λαό. Μάθαμε την ιστορία του Οδοντιατρικού Συλλόγου Πειραιά, που ‘ρθε πρώτη φορά μαζί μας, και της προέδρου του, που ξεκίνησε με σέλφι από την Κάνιγγος, συνέχισε με έξαλλα, αντικαπιταλιστικά συνθήματα και στην Αμαλίας έψαχνε να βρει καλή θέση για να φαίνεται το πανό στη Βουλή. Πήραμε το σχόλιο του Γραφείου Τύπου της Κετουκε για τις εντολές διακοπής ρεύματος σε λαϊκά νοικοκυριά, ενώ το απόγευμα διαβάσαμε και για την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ, στα γραφεία της ΔΕΗ στην Καλαμάτα –όπου τελευταία έχουν αγριέψει τα πράγματα.

Ενώ είδαμε και καλτ, μεμονωμένες φιγούρες σαν κι αυτές.

Η βασική μας προϋπόθεση είναι η αποζημίωση για την Ελλάδα

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα...

Κι αν αυτή είναι μία και δικαιολογείται, γιατί νίκησε τουλάχιστον το φόβο της και κατέβηκε στο δρόμο να αντιδράσει, όπως κι αν το έχει στο κεφάλι της, αυτό που νικάει τα πάντα σαν υπερατού είναι το κλαψούρισμα των εργατοπατέρων και τα κεντρικά τους συνθήματα, του τύπου: «δεν αντέχουμε άλλο».

Παρεμπιπτόντως, η κε του μπλοκ δεν έχει προσωπική εικόνα για το σκορποχώρι της ΓΣΕΕ και τη σαφώς μαζικότερη συγκέντρωση του Μουσείου. Υπάρχουν ωστόσο σπαρταριστές ανταποκρίσεις από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Πάτρα, όπου έπεσαν μάλλον μερικές ψιλές μεταξύ ΛαΕ και ΣυΡιζΑ, και στη Δράμα, όπου έγιναν τρεις πορείες (όσες δηλ και στην Αθήνα), γιατί η ΑΔΕΔΥ δεν ήθελε να συμπορευτεί με τη συμβιβασμένη ΓΣΕΕ!

Στον αντίποδα, η πορεία του ΠΑΜΕ ήταν, κατά γενική ομολογία (ακόμα και από τα αστικά ΜΜΕ) μία από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών, θυμίζοντας περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαψουρίζεις σαν τους εργατοπατέρες) του πρόσφατου παρελθόντος. Και αν υπάρχει κάτι θετικό από όλο αυτό το πλήθος, είναι πως φαίνεται να υπάρχει δυναμική και για τη συνέχεια –όπως λέει κι η ανακοίνωση της αποτίμησης από το ΠΑΜΕ.

Να προετοιμάσουμε γερά το επόμενο βήμα αγωνιστικής κλιμάκωσης, να απαντήσουμε με νέα γενική απεργία ενάντια στην επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση, στα δικαιώματά μας, στη ζωή μας.

Η μεγαλύτερη απεργία μέχρι την επόμενη, που θα έλεγε κι ο Γκάλης, βλέποντας το φόβο στα μάτια των εργατοπατέρων και των αφεντικών τους...