Αμπαλαέα

Αποχαιρετώντας τη χρονιά που φτάνει στο τέλος της, η κε του μπλοκ παίρνει τη σκυτάλη από την ανασκόπηση του 2310net και ξεχωρίζει ως πιο ιδιαίτερη (γιατί πρακτική σημασία δεν είχε) στιγμή της πρωτοδεύτερη φορά Αριστεράς το δημοψήφισμα του Ιουλίου, όταν δηλ το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι.

Κι αν αναρωτιέται κανείς πώς έγινε αυτό, θα μπορούσε να το δει και σε μικρογραφία, ακολουθώντας αυτόν το σύνδεσμο στο left.gr και την είδηση για το δημοψήφισμα στην περιφέρεια των Ιονίων νησιών, όπου οι πολίτες τάχθηκαν με την ψήφο τους ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων στην κοινοπραξία Fraport-Κοπελούζος.

Κι εδώ αρχίζει ένα μικρό μπέρδεμα. Γιατί όσοι ήθελαν να ψηφίσουν όχι στην ιδιωτικοποίηση, έπρεπε να βάλουν το ψηφοδέλτιο που έλεγε "ναι" στην πρόταση της περιφέρειας, που πρόσκειται στο Σύριζα. Πώς να μην μπερδευτεί λοιπόν κι ο συντάκτης του left, που έβαλε τίτλο στο κείμενό του: Ιόνια νησιά, λένε ΝΑΙ στην ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων.

Σε κάποια φάση κατάλαβαν το λάθος και το διόρθωσαν εκ των υστέρων, αλλά ευτυχώς το luben είχε προλάβει να κρατήσει τη μεγάλη στιγμή (με printscreen) και να τους εκθέσει, με τίτλο: εν τω μεταξύ ο Σύριζα προσπαθεί να μας πιάσει μαλάκες για δεύτερο δημοψήφισμα σε έξι μήνες.

Το λάθος του συντάκτη φυσικά μπορεί να ήταν αθώο, αλλά η σημειολογία του πράγματος ήταν όλα τα λεφτά. Και μας αφήνει με μια γλυκιά νοσταλγία γι' αυτές τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, που αναδεικνύουν τη λαϊκή βούληση. Αλήθεια, σφε αναγνώστη, δε σου έχει λείψει ένα δημοψήφισμα, μια κάλπη τέλος πάντων; Τι θέμα θα μπορούσε να έχει άραγε το επόμενο; Και θα μας έχει γίνει (εμάς σα λαός συνολικά) το πάθημα μάθημα, ή θα δούμε μία από τα ίδια;

-Ας κλείσουμε όμως τη χρονιά με κάτι πιο εύθυμο και με ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στο ράδιο Παρατηρητής, λίγο μετά το διαβόητο "τέλος της ιστορίας", όπως αυτό καταγράφηκε στο βιβλίο "εκ βαθέων" (που περιέχει κι άλλες αντίστοιχες συνεντεύξεις του στην ίδια εκπομπή). Εδώ ο Λεωνίδας Κύρκος μοιράζεται με τους ακροατές του την αγωνία για το πώς μπορεί η Αριστερά να γίνει σύγχρονη και να πιάσει το σφυγμό της νεολαίας. λίγο ντίσκο, λίγο παμπ και αμπαλαέα...

Έχω την εντύπωση ότι εάν η Αριστερά ωριμάσει πολιτικά, αντιληφθεί το μήνυμα των καιρών, θελήσει αυτήν την αναγέννησή της να την πραγματοποιήσει σε όλους τους χώρους και θελήσει να μιλήσει με τη γλώσσα της εποχής μας, μόνο τότε νομίζω ότι θα είναι ελκυστική.

Έλεγα πρόσφατα, γιατί να έρθει ένας νέος στα γραφεία του Συνασπισμού; Στα γραφεία του Συνασπισμού πρέπει να 'ρθει ένας νέος, ελπίζοντας ότι εκεί μέσα θα βρει κάτι από την ατμόσφαιρα της συντροφικότητας που δεν τη βρίσκει πια, κάτι από την ατμόσφαιρα της παμπ ή από την ατμόσφαιρα της ντίσκο, κάτι από την ατμόσφαιρα ενός χώρου πάλης των ιδεών που θα τον διδάξει και θα δώσει τη δυνατότητα να διδάξει κι αυτός άλλους, κάτι από την αναζήτηση μιας συνάντησης στη διαφορετικότητα, κάτι, κάτι...

Τέτοιος πρέπει να γίνει ο Συνασπισμός, κάτι από έναν αθλητικό χώρο, κάτι από τον ενθουσιασμό που κίνησε χιλιάδες ανθρώπους προχτές να κατεβούν στους δρόμους για να υποδεχτούν τον ΠΑΟΚ. Μια παρένθεση: την ώρα που γινόταν η υποδοχή του ΠΑΟΚ βρέθηκε και το δικό μου αυτοκίνητο εκεί μέσα και είπα χαριτολογώντας στους συντρόφους μου: "Μωρέ, θαυμάσια λαϊκή υποδοχή μας έγινε σήμερα! Ένα μικρό λάθος συνέβη και λένε ΠΑΟΚ-ΠΑΟΚ, αντί να φωνάζουν Συνασπισμός".

Συ-να-σπι-σμός! Συ-να-σπι-σμός!

Αυτά τα μικρά λαθάκια είναι που κάνουν τη διαφορά. Όπως στο δημοψήφισμα...