Η μεγάλη πορεία

Που δεν ήταν του Μάο, ούτε (μόνο) του Πελετίδη, αλλά όλου του κόσμου που την αγκάλιασε και την έκανε δική του υπόθεση.

Ναι, αλλά δεν είναι λίγο παλιομοδίτικο μέσο, από τα χρόνια του Λαμπράκη και της ΕΔΥΕ (που υπάρχει ακόμα, αλλά και το όνομά της ακόμα παραπέμπει σε άλλες εποχές, με τελείως διαφορετικό διεθνή συσχετισμό); Και τι είναι σύγχρονο και της μόδας δηλαδή; Να κάθεσαι στον καναπέ και να κάνεις αφ' υψηλού κριτική από το πληκτρολόγιό σου; Ό,τι έκαναν δηλ οι υποτιθέμενοι αμύντορες της "παλιάς γραμμής", που ειρωνεύονταν τον ποδαρόδρομο του μέλλοντός μας.

-Δεν μπορώ άλλο, θα γίνω ΝΔ, να μην χρειάζεται να τρέχω πουθενά, όπως έλεγε γελώντας ιδρωμένη μια σφισσα. Ή έστω ΛαΕ, να τρέχει με τη σημαία της, μόλις δει τηλεοπτικές κάμερες, για να πάρει τα λεπτά δημοσιότητας που (δεν) της αντιστοιχούν.

Ε ναι λοιπόν, το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία, δωρεάν μπουκαλάκια νερό από το δήμο Χαϊδαρίου και μπόλικο ξεποδάριασμα. Και ιδρώτα και Ρεξόνα και αγώνα. Αλλά δε θα μυρίζει ποδαρίλα, όπως κάτι διαδικτυακοί υπόνομοι. Και δε θα έρθει μόνο του, νέτο-σκέτο, στο πιάτο μας, αν δεν κινήσουμε εμείς να το βρούμε. Και μόνο όσοι κινήσουν, μπορούν να νικήσουν (κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει). Μόνο αυτοί που κινούνται και δε μένουν στάσιμοι στον καναπέ ή τις ιδεολογικές εμμονές τους, δικαιούνται να κάνουν λάθη, πατώντας πχ καμιά φορά τη γραμμή. Όπως γινόταν δηλαδή χτες στην πορεία από το Χαϊδάρι, που ένας Πατρινός σφος έτρεχε πάνω κάτω, κατά μήκος των μπλοκ, για να παραμείνουμε στις δικές μας λωρίδες κυκλοφορίας και να μην έχουμε κανένα ατύχημα: τη γραμμή σύντροφοι, μην πατάτε τη γραμμή.
Είτε από τη μία είτε από την άλλη λωρίδα όμως, η αντίσταση και ο αγώνας είναι μονόδρομος.

Η κε του μπλοκ έπιασε την πορεία από το Χαϊδάρι, στην υποδοχή της και τα τελευταία της χιλιόμετρα, που ήταν μάλλον και τα πιο εύκολα, καθώς ο ενθουσιασμός έσβηνε την κούραση και τα χιλιόμετρα από το κοντέρ, οι θερμές αντιδράσεις του κόσμου έδιναν φτερά στα πόδια κι οι πεζοπόροι ένιωθαν πως έχουν τη δύναμη να πάρουν ποδαράτα και την επιστροφή για την Πάτρα, συναντώντας ξανά όλους τους φίλους που έκαναν στη διαδρομή. Ή εναλλακτικά να συνεχίσουμε για Βρυξέλλες, όπως (αντι)πρότεινε για να τρολάρει η δημοτική παράταξη του Σύριζα στην Πάτρα, πιστεύοντας πως λέει κάτι πραγματικά έξυπνο κι αποστομωτικό.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, αύριο θα ανέβει στο μπλοκ ένα μικρό κείμενο που συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά στιγμιότυπα και επεισόδια από την τελική ευθεία της πορείας -αν και όσοι την έπιασαν από την αρχή, θα είχαν σαφώς περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πουν (μπορείτε εδώ να διαβάσετε ένα άλλο κείμενο αποτίμησης). Σήμερα θα σταθούμε λίγο ακόμα στη σημασία και τον απόηχο της μαραθώνιας πορείας. Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα, που δεν πρέπει να έχει ιστορικό προηγούμενο στη χώρα μας -και όχι μόνο- ή στον αιώνα μας συνολικά.

Ο Πελετίδης είπε στο Σύνταγμα πως ο δήμος δε διοργάνωσε τη μαραθώνια πορεία, επειδή δεν είχε τι άλλο να κάνει ή γιατί δεν ήξερε πώς αλλιώς να παραδώσει την απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και τις προτάσεις του για την αντιμετώπιση της ανεργίας στις αρχές και το κοινοβούλιο. Έκαναν την πορεία για να αναδείξουν ένα από τα πιο καυτά μέτωπα, που αγγίζει κάθε λαϊκό σπίτι, να αφυπνίσουν τον κόσμο με έναν πρωτότυπο τρόπο, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα, τη μίζερη ρουτίνα του, και κεντρίζει το ενδιαφέρον του. Και μεταξύ άλλων, για να θέσει προ των ευθυνών τους κάτι αριστερούς ευαίσθητους που περιορίζονται σε γενικές διακηρύξεις συμπάθειας προς τους άνεργους και γενικές διαπιστώσεις για την ταξική σύνθεση της κοινωνίας μας, χωρίς να ξεκαθαρίζουν με ποιο στρατόπεδο συντάσσονται. Τώρα που το κόμμα καταθέτει πρόταση νόμου με τις προτάσεις του Δήμου Πάτρας, θα αποδείξει ο καθένας πόσο ειλικρινής και έμπρακτη είναι η συμπάθειά του, ή αν μένει τελικά στο τσάι και συμπάθεια.

Κάποιοι λένε πως το πρόβλημα της ανεργίας δε λύνεται με πορείες και συμβολικές κινήσεις. Όπως δε λύνεται και με διαδικτυακές κορόνες κι αναλύσεις -πχ σαν κι αυτή που διαβάζετε. Λύνεται μόνο όταν ενώσουν μυριάδες τη φωνή τους και κατέβουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Κι όταν καταφέρουν να τραβήξουν μαζί τους όσους έστεκαν μέχρι χτες απαθείς κι αδιάφοροι. Καλή ώρα σαν τους κατοίκους μερικών περιοχών από τις οποίες πέρασε η πορεία, ρίχνοντας το σπόρο της σε πόλεις και χωριά με συντριπτικά αρνητικό πολιτικό συσχετισμό, για να σπάσει το τείχος της προκατάληψης, αλλά και της δικής τους απομόνωσης. Γιατί είναι ξεχασμένοι κι από το θεό, κι ας βρίσκονται μόλις σε απόσταση μερικών λεπτών από την πρωτεύουσα. Κάτι που φαίνεται ακόμα κι απ' την τραγική εικόνα της εθνικής οδού, που συνδέει την Αττική με το τρίτο αστικό κέντρο της Ελλάδας, πέρα από όλα τα άλλα προβλήματα.

Η μαραθώνια πορεία που κορυφώθηκε κι ολοκληρώθηκε χτες ήταν μια γενική εξέταση (τσεκ απ) για τη φυσική κατάσταση του κινήματος. Προφανώς δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι και σκληραγωγημένοι, για να βγάλουμε τρέχοντας τον ανήφορο που έχουμε μπροστά μας. Αλλά δεν είμαστε και στον πάτο, όπως οι διάφοροι Σίσσυφοι που τρέφονται με φρούδες ελπίδες και ξεκινάνε πάντα από το μηδέν -για να μείνουν εκεί. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό, κανένα μεγαλύτερο αποκούμπι από το σύντροφο δίπλα σου, το σταθερό του βήμα, την παρουσία του που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις και να μην τα/τον παρατήσεις ποτέ.

Μπροστά μας είναι η μάχη της επικείμενης 48ωρης απεργίας. Και η ψυχολογία των συντρόφων είναι σαφώς ανεβασμένη μετά απ' όσα προηγήθηκαν την τελευταία βδομάδα. Σαν το ηθικό των πεζοπόρων χτες, στην τελική ευθεία προς το Σύνταγμα. Κι ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό.