Χωνεύοντας τον Πασχαλινό Ρίζο

Ξεφυλλίζοντας τον Πασχαλινό Ριζοσπάστη

Αν αυτές τις μέρες, τα προσωπικά προφίλ στο διαδίκτυο, γεμίζουν με πρωτότυπες ευχές για "καλή επ-ανάσταση", τα πρωτοσέλιδα του Ρίζου κάνουν παραδοσιακά, εδώ και δεκαετίες νομίζω, λόγο για ανάσταση λαού, σε διάφορες παραλλαγές. Για του λόγου το αληθές:

2001: Αγώνες ταξικοί για την ΑΝΑΣΤΑΣΗ των λαών
2002: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΛΑΩΝ
2007: Καλή Ανάσταση Λαών
2011: Ανάσταση λαού
2013: Λαϊκή "Ανάσταση"
2014: "Ανάσταση λαού" χωρίς τα δεσμά της ΕΕ και του κεφαλαίου
2015: Η "ανάσταση του λαού" απαιτεί ρήξη με ΕΕ - κεφάλαιο
2016: Ανάσταση για τους λαούς!

Νομίζω ότι αποτελεί πια κομμάτι της εορταστικής παράδοσης. Χωρίς αυτό, γρανάζι δε γυρνά, δε βάφονται αυγά, και γενικώς δεν υπάρχει Πάσχα και πέρασμα στο σοσιαλισμό. Κι αν κάποιοι τοποθετούν αυτόν τον τελευταίο στη Δευτέρα Παρουσία, εναποθέτοντας μεταφυσικά τις ελπίδες τους σε έναν ανθρώπινο καπιταλισμό, οφείλουν τουλάχιστον να εξηγήσουν αν παραδέχονται την πρώτη παρουσία του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε ή έκαναν τους άπιστους Θωμάδες, αντιμετωπίζοντας την ήττα του σαν απιστία-προδοσία του ιδανικού, με ψυχολογία απατημένου εραστή.

Αλλά το ζουμί είναι στις μέσα σελίδες. Ξεκινάμε με ορεκτικό τη στήλη της Κανέλλη, όπου δίνει ένα μεστό και συμπυκνωμένο ορισμό-παράδειγμα αντιιμπεριαλιστικής θέσης:
Αυτό το χωράφι που το λένε πατρίδα οι άνθρωποι που το δουλεύουνε και χώρα αυτοί που το εκμεταλλεύονται, πασχαλίζει πάσχοντας εφέτος. Η θερμή άνοιξη μοιάζει με έγκαυμα τρίτου μνημονιακού βαθμού.

Δε θυμάμαι, εν τω μεταξύ, ποιος μου έλεγε ότι η Λιάνα προέτρεπε τους πιστούς να μη φεύγουν αμέσως μετά από το "δεύτε λάβετε φως", γιατί χάνουν τους καλύτερους ύμνους, το κλίμα κατάνυξης, κτλ. Δεν είμαι πιστός, αλλά το πιστεύω πως έτσι είναι.

Συνεχίζουμε μία από τις καλύτερες (προσωπική γνώμη) γελοιογραφίες του Ιάκωβου Βάη στο Ρίζο, που δίνει ωραία πάσα στο άρθρο του Βαγενά για το προσφυγικό ζήτημα και την ευρωαριστερά. Που δεν κάνει λόγο για ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, και αποδίδει το φαινόμενο στις φυσικές καταστροφές και τους εμφύλιους πολέμους!

Και να σκεφτεί κανείς

α) ότι κάποιοι αμφέβαλλαν αν ήταν σωστή κίνηση να αποχωρήσουμε από τη συγκεκριμένη ευρωκοινοβουλευτική ομάδα

και β) ότι ο Σύριζα φλερτάρει με τη μεγάλη αγκαλιά της ευρωσοσιαλιστικής ομάδας. Λες και έχουν καμία ουσιαστική διαφορά.

Αντιγράφω επίσης στατιστικούς πίνακες από τα πολύ διαφωτιστικά ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη για τις αιματηρές περικοπές συντάξεων και τις αυξημένες ασφαλιστικές εισφορές, παρά τις αλχημείες της κυβέρνησης, που κοινώς πουλάει τρέλα, λέγοντας πως δε θα κοπεί καμία κύρια σύνταξη.

Προσπερνάμε κάποια ενδιαφέροντα κείμενα για τον Σέξπιρ (!), το "αντι-εμβολιαστικό κίνημα" και την προαναγγελία των εκδηλώσεων για τα 80χρονα από το Μάη του 36', με το ιδιαίτερα πλούσιο πρόγραμμα (παρεμπιπτόντως, η κε του μπλοκ αναζητά έκτακτη συνεργασία με ανταποκριτή για τις συζητήσεις στις 13 (Μαργαρίτης, Μαΐλης, κτλ) και 14 του μηνός (Λεοντιάδης, Ζαριανόπουλος, κτλ).

Στεκόμαστε στο κομμάτι για την απαγόρευση των αμβλώσεων στην ΠΟλωνία -κι άλλες καθολικές χώρες- που δείχνει αφενός τη "δημοκρατική πρόοδο" σε αυτές τις χώρες μετά τις ανατροπές και το γενικότερο θρίαμβο του δημοκρατικού ιδεώδους σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δείχνει με κάθε ευκαιρία τις ευαισθησίες της σε όλα τα επίπεδα -και προφανώς στη μητρότητα και τις έμφυλες σχέσεις.

Κλείνουμε με δύο διεθνείς νότες.

Το κείμενο για τη συνεδρίαση της Συντακτικής Επιτροπής της Διεθνούς Κομεπ, όπου πληροφορούμαστε ότι:

Το περιοδικό «Etudes Marxistes», του Κόμματος Εργατών Βελγίου, για τους δικούς του λόγους, επέλεξε να σταματήσει τη συμμετοχή του στη «Διεθνή Κομμουνιστική Επιθεώρηση».

Και λίγο παρακάτω:

"Συζητήθηκαν, επίσης, ζητήματα που αφορούν το 7ο τεύχος της ΔΚE, το οποίο αποφασίστηκε να είναι αφιερωμένο στα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Έγινε ανταλλαγή απόψεων για τις διεθνείς εξελίξεις και τις εμπειρίες από τη δράση των κομμάτων, ενώ εγκρίθηκε Κοινή τοποθέτηση των κομμάτων, για την Πρωτομαγιά".

Και την κριτική στη γαλλική εκδοχή των αγανακτισμένων, όπου χαιρέτισε μεταξύ άλλων κι ο μεγάλος αγωνιστής των κινημάτων, Γιάνης (με ένα νι) Βαρουφάκης.

Παρεμπιπτόντως, αν κάποιοι δυσκολεύονται να διαχωρίσουν την κριτική στο Νουί Ντεμπού (ολονυχτία) από τη στήριξη στους εργατικούς αγώνες που αναπτύσσονται αυτό το διάστημα, έχει μαύρα μεσάνυχτα. Κι είναι σα να μπερδεύει τις αγανακτισμένες Κυριακές στην πλατεία, με τις πανεργατικές απεργίες εκείνων των ημερών. Και βασικά, το πιο πιθανό είναι ότι αυτό ακριβώς κάνει...

Υγ: καλή ανάσταση λαών είπαμε; Δεν είπαμε...