Παραιτηθείτε

Δεν ξέρω αν φταίνε κάτι σκηνές από την τηλεόραση που μας έχουν εντυπωθεί σαν προσωπικές μας απόψεις κι αιώνιες αλήθειες, αλλά γενικά θεωρείται από μαγκιά ως ζήτημα τιμής να μη σε απολύουν, αλλά να προλαβαίνεις εσύ να παραιτηθείς πρώτος, σα να είναι δική σου επιλογή. Όπως ακριβώς με τα ζευγάρια και το ποιος χωρίζει ποιον, γιατί άλλο να λες εσύ αντίο σε κάτι που έχει τελειώσει για σένα κι άλλο να σε σχολάει ο άλλος-η και να σου θίγεται ο εγωισμός. Σαν εκείνο το τιτίβισμα που λέει:
-Νομίζω πως πρέπει να χω...
-Χωρίσουμε! Χωρίζουμε! Σε πρόλαβα! Χα! Παλιο-μπι-μπιπ

Μεταξύ μας βέβαια -και με το "μας" εννοώ του συντρόφους, η παραίτηση δεν παίζει σαν επιλογή και δυνατότητα. Ακόμα κι αν είσαι σε μια απαίσια δουλειά, με κάκιστες συνθήκες και απάλευτο περιβάλλον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να χαρίσεις στο αφεντικό σου (κι όσο πιο αντιπαθές είναι, τόσο περισσότερο) τα λεφτά μιας πιθανής αποζημίωσης, λόγω απόλυσης. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να την "εκβιάσεις" από το να συμμετέχεις σε μερικές απεργίες, που πάντα φοβόσουνα, για να φύγεις με ψηλά το κεφάλι.

Αν και έτσι που έχει πέσει το ύψος των αποζημιώσεων που δικαιούσαι, σε λίγο δε θα έχει διαφορά με την παραίτηση κι έτσι η παραίτηση θα είναι πάλι ζήτημα τιμής, δηλαδή φιλότιμου, αφού η τιμή της εργατικής δύναμης έχει ευτελιστεί. Επειδή όμως δε βρίσκεις εύκολα δουλειά στις μέρες μας, ενώ αντιθέτως είναι πολύ εύκολο να τη χάσεις, πολύς κόσμος ανέχεται αδιαμαρτύρητα τα σκατά που τρώει καθημερινά και μένει στη δουλειά του από ανασφάλεια, όπως ακριβώς κάνει πχ και σε ένα χρεοκοπημένο γάμο. Η διαφορά είναι πως στο γάμο υπολογίζεις να έχεις κάποιον στα γεράματα, για να τα απαλύνεις, ενώ από τη δουλειά ούτε καν αυτό δεν μπορείς να περιμένεις, με τις συντάξεις πείνας που θέσπισε η ΔΦΑ.

Για τους συντρόφους πάντως δε νοείται καμιά παραίτηση γενικώς, καμία απογοήτευση κι ιδιώτευση, μακριά από τον αγώνα. Ο οποίος, σε αντίθεση με το ασφαλιστικό σύστημα, δεν έχει κάποιον (άμεσα) ανταποδοτικό χαρακτήρα, όχι γιατί δεν έχει πρακτικό αντίκρισμα, αλλά γιατί μπορεί να καρπίσει σε βάθος χρόνου, να φέρει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, και κυρίως γιατί στον αγώνα μπαίνουμε για να προσφέρουμε ανιδιοτελώς κι όχι για να αποκομίσουμε προσωπικό όφελος. Υπάρχει ωστόσο, κατά μία έννοια ένα είδος "κεφαλαιοποίησης", με την παρακαταθήκη που αφήνει στις επόμενες γενιές.

Μετά από αυτά τα εισαγωγικά στοιχεία, ας κάνουμε μια ανακεφαλαίωση μερικών γεγονότων που απασχόλησαν την επικαιρότητα.

Προχτές απεβίωσε ο Παναγιωτακόπουλος, η αιώνια φωνή της νεκρής (αν υπήρξε ποτέ) αριστερής συνείδησης του ΠαΣοΚ, που παρόλα όσα, δεν παραιτούνταν ποτέ, κι όταν τελικά το έκανε, πριν από μερικά χρόνια, ήταν κάπως σαν την ιστορία με το βοσκό, το λύκο και την πλάκα που έκανε στους συγχωριανούς του, για να την πληρώσει ακριβά στο τέλος.
Ο Πιλάφης, ως άξιος διάδοχός του, κατάφερε τελικά να απεγκλωβιστεί πέρυσι από το δικό του ΠαΣοΚ (ένεκα ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος των καιρών μας), όταν του πήραν τις υπουργικές θέσεις και θα έμενε εκτός ψηφοδελτίων. Η ομάδα των 53 που έμεινε στο Σύριζα και υποτίθεται πως διαφοροποιείται σε διάφορα μέτωπα, είναι απλώς ένα θλιβερό υποκατάστατο του αστείου Πιλάφη, και δε φτάνει ούτε μια τρίχα από το φυσικό μαύρο μαλλί του.

Ο Κοκός, αν τον θέλει ο λαός, θα μας έκανε τη χάρη να ξαναγυρίσει, για να αποδείξει μεταξύ άλλων τα δημοκρατικά του φρονήματα, τόσο στο παρόν (όπου είναι υπέρμαχος της απλής αναλογικής), όσο και στο παρελθόν, όπου πολέμησε εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών -όταν τον πρόλαβαν με το πραξικόπημά τους, προτού εκδηλώσει αυτός το δικό του με τους στρατηγούς. Μολονότι είναι τέως όμως, αρνείται να παραιτηθεί από την ιδιότητα του βασιλέα Κων/νου.

Ο Τσίπρας δε θα ήταν -λέει- πρωθυπουργός παντός καιρού, για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύει (κι έχει απόλυτο δίκιο σε αυτό, προσωπικά δεν πιστεύω ότι εφαρμόζει σήμερα κάτι που είναι έξω από την πολιτική του λογική). Κι αποδεικνύει τον τελευταίο χρόνο πως δεν υπάρχει τίποτα πιο κολλητικό από το μέλι της εξουσίας και τις κυβερνητικές καρέκλες, που σε κρατάνε βιδωμένο. Όλη η ρητορική του Σύριζα, εξάλλου, τους τελευταίους μήνες είναι πως αυτός -τουλάχιστον- φέρνει μνημόνια με πόνο ψυχής, χωρίς να τα έχει ως ιδεολογία του, και με πολύ περισσότερη βαζελίνη, για πιο ήπια προσαρμογή. Και επίσης τα βάζει με τον Κοκό και τις πριγκίπισσες...

Η ΝΔ τέλος διοργανώνει ένα ακομμάτιστο συλλαλητήριο, τύπου "μένουμε Ευρώπη", με τον τίτλο "παραιτηθείτε". Μιλάμε βασικά για το ίδιο κόμμα, που -αν και ετοιμόρροπο- είχε γαντζωθεί από τα κυβερνητικά οφίτσια και δε θα ξεκουνούσε, αν δε μεσολαβούσε η εκλογή ΠτΔ. Και συνολικά για τον αστικό πολιτικό κόσμο, που εξαναγκάζεται σε παραίτηση, μόνο εάν χρειάζεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος, που πετιέται σα βαρίδιο από το αερόστατο, για να σωθούν οι υπόλοιποι. Ούτε καν για λόγους φιλότιμου, όπως ο Μαυρογιαλούρος. Εξάλλου ό,τι είναι νόμιμο (όπως οι οφ-σορ) είναι και ηθικό.

Όσο για το λαό, που παρακολουθεί σχετικά αμήχανος τις εξελίξεις, είναι προφανές πως τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει από κάποια παραίτηση. Κανείς αστός πολιτικός δεν αφήνει οικειοθελώς τη θέση του για να παραιτηθεί. Κι αν το κάνει, θα έρθει στη θέση του κάποιος άλλος πανομοιότυπος. Ο μόνος τρόπος να πετύχει ο λαός τις παραιτήσεις που θέλει, είναι να γίνει ο ίδιος πολιτικό αφεντικό, και να απολύσει όσους του έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο κι είναι το πολιτικό, υπηρετικό προσωπικό των παράσιτων που λυμαίνονται τον κόπο του, για να πλουτίζουν. Κι αυτό δε θα το καταφέρει ποτέ, όσο μένει παραιτημένος στο περιθώριο, μακριά από τον αγώνα, αν δεν παλέψει να βρει το δίκιο του, και παραιτείται από κάθε δράση και διεκδίκηση (κι ενίοτε, ακόμα κι από τη σκέψη).