Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

H Αγία Οικογένεια

Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι ακριβώς αποκηρυγμένο, αλλά αποτελεί ένα κουβάρι σκέψεων σφου αναγνώστη, που δεν ξετυλίχτηκε, όπως θα ήθελε, για να βγει κάτι ολοκληρωμένο, όπως θα το ήθελε. Από την άλλη όμως, θεώρησα ότι έχουν κάτι χρήσιμο να πουν για ένα ενδιαφέρον θέμα, και αυτός είναι ο λόγος που δημοσιεύονται εδώ σήμερα. Καλή ανάγνωση.

Κάποιοι τη θεωρούν θεσμό που αναπαράγει το σύστημα και στέκει εμπόδιο για την επανάσταση. Μια άλλη (αντ)«επανάσταση» την είχε στο τρίπτυχο με τις βασικές αρχές της: πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Και κάποιοι τρίτοι (δηλ οι πρώτοι και πάλι) κηρύσσουν ανένδοτο αγώνα ενάντια στην πυρηνική ενέργεια και την πυρηνική οικογένεια. Αν και βασικά φοβούνται να αναλάβουν τις ευθύνες που περιλαμβάνει το δεύτερο και μάλλον θεωρητικοποιούν το φόβο τους, με τσιτάτα κι ιστορικά παραδείγματα, παρμένα από τους κλασικούς και την προσωπική τους ζωή. Ή μήπως έχουν δίκιο;

Πόσοι από τους «επώνυμους» επαναστάτες που έχουμε γνωρίσει, είχαν μόνιμη σχέση; Αρκετοί. Οικογένεια; Λιγότεροι. Οικογένεια που να μην παραμέλησαν; Σχεδόν κανείς.

Εδώ βέβαια μπαίνει και η προσωπική κρίση του καθενός, ανάλογα και με τις προσωπικές του επιλογές. Μπορεί να πιστεύει πχ ότι αν είναι πολυγαμικός, ακολουθεί το ιστορικό χνάρι του Κάρολου που έκανε κάτι με την υπηρέτριά του και το πλατωνικό ειδύλλιο του Βλαδίμηρου με την Ινές Αρμάν. Ή ότι όλα αυτά είναι γελοίες εικασίες και συκοφαντίες.
Εγώ πάλι δεν ήμουν μπροστά, για να ξέρω, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να ‘χουμε πάντα ως πρότυπο τον ιδιωτικό βίο μεγάλων επαναστατών, όπως του Μαρξ (και βασικά δεν ξέρω αν στο σπίτι του περίσσευαν λεφτά για να έχουν υπηρέτρια, με τα οικονομικά ζόρια που είχαν). Όχι γιατί είναι αδιάφορο και διάφορο από το δημόσιο βίο τους, που δε χωρίζεται με σινικά τείχη, αλλά γιατί προφανώς ήταν κι αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες.

Εδώ ανοίγει η κουβέντα πώς μας αλλοτριώνει το σύστημα, τι κατάλοιπα αφήνει στην ερωτική μας συμπεριφορά και ποια θεωρούμε ως τέτοια: την «ιδιοκτησιακή λογική» της μονογαμίας ή την εμπορευματική, καταναλωτική μανία της πολυγαμίας; Αλλά αυτό ξεφεύγει από το θέμα μας. Που είναι αυτό που σημειώνει στα απομνημονεύματά του ο (ανεκδιήγητος σε πολλά σημεία αλλά απολαυστικός σε άλλα) Βλαντάς και πολλοί σφοι, ως συμπέρασμα από την πολυτάραχη αγωνιστική τους ζωή. Ότι δηλ ο επαναστάτης δεν πρέπει να φτιάχνει οικογένεια, αφενός για να αφιερώνεται απερίσπαστος στον αγώνα, αφετέρου για να μη λούζονται τα αγαπημένα του πρόσωπα τις συνέπειες της δικής του στάσης ζωής. Και το οποίο περιγράφει ανοιχτά τις ενδόμυχες σκέψεις πολλών από εμάς. Ότι η οικογένεια για έναν επαναστάτη δεν μπορεί παρά να αποτελεί τροχοπέδη για τη δράση του. Κι ότι οι μόνιμες συναισθηματικές δεσμεύσεις τον καθιστούν ευάλωτο στους συναισθηματικούς εκβιασμούς του αντιπάλου (και όχι μόνο).

Ας δούμε μερικά ιστορικά παραδείγματα.

Ο Μαρξ είχε την αγαπημένη του Τζένη κι επτά παιδιά. Όταν η Τζένη πέθανε, ο Ένγκελς έγραφε ότι μαζί της χάθηκε για τον Κάρολο και «κάθε διάθεση για ζωή». Ο ίδιος ο Φρίντριχ, οπαδός της μονογαμίας, είχε για είκοσι χρόνια σχέση με την Μέρι Μπερνς, χωρίς να παντρευτούν ποτέ (κάτι που αποτελούσε πράξη αντίστασης) και χωρίς να κάνουν παιδιά. Η σχέση μάλιστα του Ένγκελς με την ίδια του, την πλούσια οικογένεια, μπορεί να περιγραφεί από ένα γράμμα της μητέρας του που ανέφερε: «Έδωσες περισσότερη σημασία σε άλλους ανθρώπους, σε άγνωστους και δεν έλαβες ποτέ στα σοβαρά τις παραινέσεις της μητέρας σου. Μόνο ο θεός ξέρει πόσο υπέφερα τελευταία. Έτρεμα όταν πήρα την εφημερίδα κι είδα ότι υπήρχε επικήρυξη για τη σύλληψή σου».

Και συνεχίζοντας με κάποιες πιο πρόσφατες περιπτώσεις, που δεν μπαίνουν πάντως στο ίδιο τσουβάλι.
Η Κουκούλου ψήφισε την καθαίρεση και διαγραφή του συζύγου της, Νίκου Ζαχαριάδη, που στη συνέχεια δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί της. (Αν θες μπορείς να πεις ότι το ίδιο έκανε κι η Αύρα Παρτσαλίδου, που νομίζω ότι ήταν πιο τραγική περίπτωση, γιατί τον ξέγραψε το 50’, μετά την 3η Συνδιάσκεψη, τον ξαναπήρε πίσω, με την αποκατάστασή του (αποζαχαριαδοποίηση) και ξαναγύρισε στο αρχικό συμπέρασμα, μετά το 68’. Και ότι αυτές είναι κάπως διαφορετικές περιπτώσεις. Το δίλημμα δεν έμπαινε μεταξύ έρωτα και επανάστασης, αλλά μεταξύ συζύγου και κόμματος. Και η αφοσίωση στο τελευταίο δεν ήταν πάντα ώριμη επιλογή, με σωστό, πολιτικό κριτήριο, αλλά τυφλή πίστη, με στοιχεία απανθρωπιάς, ως ένα βαθμό).
Ο Νίκος Μπελογιάννης, δεν έκανε πίσω, αντιμέτωπος με το εκτελεστικό απόσπασμα, την ώρα που η αγαπημένη του Έλλη κυοφορούσε τον γιο τους. Ο Στάλιν δε δέχτηκε την πρόταση των Γερμανών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να ανταλλάξει τον αιχμάλωτο γιο του με ναζί βαθμοφόρους. (Εγώ θα εξέταζα την περίπτωση να εντάξω το Στάλιν στην παραπάνω παράγραφο, για να πω: ερχόμαστε τώρα στα καθ’ ημάς).
Ο Άρης πιθανότατα δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει λόγω των βασανιστηρίων που υπέστη, ενώ δεν υπάρχουν αναφορές σε οποιαδήποτε ερωτική ζωή, πέρα από τη λάσπη που προσπαθούσαν να του ρίξουν οι φασιστικές φυλλάδες, ότι τάχα κοιμόταν με τους μισούς μαυροσκούφηδες.

Δε μιλάμε όμως μόνο για κρίσιμες, οριακές καταστάσεις, όταν πχ ο ανακριτής σου λέει ότι βάζεις σε κίνδυνο τη ζωή των αγαπημένων σου και σε απειλεί ότι θα ξεσπάσει πάνω τους. Υπάρχουν πολύ πιο κοντινά (χρονικά κι όχι μόνο) παραδείγματα κι εκβιασμοί, που δεν χρειάζεται καν να διατυπωθούν άμεσα, για να λειτουργήσουν. Μην απεργήσεις και μην μπλέκεις με τα συνδικαλιστικά, γιατί μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, να βρεθείς χωρίς εισόδημα και πώς θα τα βγάζεις πέρα, πώς θα μπορέσεις να θρέψεις τους δικούς σου, να φροντίσεις να μη στερηθούν τίποτα. Κι ενώ το μόνο βέβαιο είναι πως αν δεν αντιδράσουμε, θα χάσουμε γρήγορα ή ακόμα πιο γρήγορα, όσα έχουμε σήμερα.

Πόσες χιλιάδες υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας κι αποκήρυξης του κόμματος, των ιδεών τους, του ίδιου τους του εαυτού, για τον ίδιο ακριβώς λόγο (μόνο στη δική μου οικογένεια μπορώ να βρω δύο τέτοια παραδείγματα). Πόσες δεκάδες αν όχι εκατοντάδες ανθρώπους γνωρίζει ο καθένας μας, που έκαναν πίσω από την οργανωμένη κομματική ζωή είτε και απλά από τη δράση, όταν δημιούργησαν οικογένειες;

Νομίζω ότι αυτό απαντάει και στο φαιδρό επιχείρημα που ακούγεται κατά κόρον, από ανθρώπους που νομίζουν τους εαυτούς τους για προοδευτικούς ή και κομμουνιστές (!), όταν ισχυρίζονται ότι οι ομοφυλόφιλοι (τουλάχιστον όσοι κρύβουν το σεξουαλικό τους προσανατολισμό), είναι πιο ευάλωτοι από τους άλλους απέναντι στον ταξικό εχθρό, είτε λέγεται εργοδότης, είτε κράτος, μυστικές υπηρεσίες, δυνάμεις καταστολής.

Αλήθεια όμως, ποιος είναι πιο ευάλωτος; Ο άτεκνος ομοφυλόφιλος που φοβάται μη τυχόν αποκαλυφτεί η σεξουαλική του ταυτότητα ή ο φοβισμένος οικογενειάρχης, η κλασική φιγούρα που συναντάμε σε διάφορες απεργιακές περιφρουρήσεις και που τη συμπυκνώνει πολύ καλά ο ρόλος του απεργοσπάστη στην «κόρη μου τη σοσιαλίστρια» (έχω δυο παιδάκια να θρέψω, φίλησα κατουρημένες ποδιές για να μπω εδώ, κτλ); Κι αν η οικογένεια γίνεται πρόσχημα για να εγκαταλείψει κανείς το μαζικό κίνημα, δεν είναι η άλλη όψη του νομίσματος της περηφάνιας του Αλ Μπάντι, που νοσταλγεί τα νιάτα του και πιστεύει πως αν δεν είχε παντρευτεί την Πέγκι, θα είχε γίνει μεγάλος αστέρας του ράγκμπι; Αλλά τελικά κάθεται στον καναπέ, χώνει το χέρι στο παντελόνι και δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να νοσταλγεί, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Όπως ακριβώς κι οι παλιοί σύντροφοι, που έγιναν φαντάσματα, αντί να επιχειρούν να δώσουν σάρκα κι οστά στο φάντασμα που πλανάται (ακόμα) πάνω από την Ευρώπη.

Ποια είναι η λύση λοιπόν; Μήπως να παραμείνουμε ανέραστοι σε όλη τη ζωή μας, μακριά από οικογένειες, παιδιά, δεσμεύσεις και πειρασμούς; Όχι σύντροφοι, δεν είναι αυτή η λύση. Κι υπάρχει ένα ερώτημα που έρχεται πεισματικά να σου κουνήσει λίγο το κεφάλι.

Αν ο επαναστάτης ή ο καθένας μας τέλος πάντων, δεν ερωτευτεί, δεν αγαπήσει την/το σύντροφο ή το παιδί του και μείνει μακριά από ανθρώπινες σχέσεις και αδυναμίες, τότε για ποιον διάολο παλεύει να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο; Θα μείνει απλά στο μοιρολόι με το Νίκο Τσιαμτσίκα: σε τι κόσμο θα φέρουμε, άραγε, τα παιδιά μας; Τι θα απαντήσει στο παιδί του, όταν αυτό ρωτήσει: τι έκανες στον πόλεμο πατέρα-μητέρα; Έκανε άραγε ό,τι περνούσε από το χέρι του, για να αλλάξει αυτόν τον κόσμο (που το έχει ανάγκη) και να κληροδοτήσει τουλάχιστον μια προοπτική στην επόμενη γενιά;

Και τι ελπίδα υπάρχει αν δε συνδέσουμε τον έρωτα με την επανάσταση, η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά, για να φωτίσεις τις αιτίες που σε αφήνουνε μισό, όχι μόνο χωρίς ταίρι και μια κατακόκκινη νιφάδα, αλλά χωρίς να αναπτύσσουμε ολόπλευρα και συλλογικά τις ικανότητές μας, να ρουφάμε όλους τους χυμούς της ζωής; Να πιάσουμε το νήμα από την κατάργηση της μίζερης συνήθειας και να προετοιμάσουμε την έφοδό μας στον ουρανό, καθώς νιώθουμε να πετάμε δίπλα στον άνθρωπο που μας ανεβάζει, που μας εξυψώνει και θα μας φέρει στο ύψος των απαιτήσεων. Ο άνθρωπός μας δεν μπορεί παρά να είναι στήριγμα, πηγή ενέργειας που μας δίνει δύναμη για τον αγώνα και δε μας την αφαιρεί, ως ανασταλτικός παράγοντας.

Κι αν τελικά δείχνει πότε-πότε αδυναμίες, αυτό είναι ανθρώπινο, δηλαδή κομμάτι της δύναμής του. Γιατί ο επαναστάτης δεν μπορεί να είναι θεός, κάτι τέλειο και μακρινό, που ο «κοινός θνητός» νιώθει πως δε θα μπορέσει να φτάσει ποτέ. Αλλά κάτι βαθιά ανθρώπινο, αγάπη από την κορφή ως τα νύχια, παράδειγμα προς μίμηση, βγαλμένο μέσα από τη ζωή, όχι από την εξιδανίκευσή της. Όπως θα έλεγε ο Ρίτσος, εμείς δεν τραγουδάμε (και δεν παλεύουμε) για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, ακόμα κι οι υπεράνθρωποι (νέου τύπου), όπως ο Σούπερμαν, είχε τη Λόις Λέιν, τον κρυπτονίτη και μια σειρά αδυναμίες, που θόλωναν την κρίση του και τον έκαναν να μπλέξει σε μάχες με όρους που δεν είχε επιλέξει ο ίδιος.

Όπως γράφει κι ο Λειβαδίτης, σε ένα ποίημά του:

«Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…» 

6 σχόλια:

  1. Δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να φανταστώ (ασχέτως αν αλήθευε ή όχι μια τέτοια εκτίμηση) ότι με το θάνατο της γυναίκας του ο Μαρξ θα έχασε "κάθε διάθεση για ζωή". Και τούτο γιατί πιθανολογώ ότι αυτή θα τραβούσε απίστευτο κουπί για να τροφοδοτείται συνεχώς η διάθεσή του για ζωή. Πόσο πιθανό είναι όμως να συμβαίνει αυτό συχνά; Πόσο συχνά θα είναι διατεθειμένος κάποιος να τραβά το κουπί στα "πεζά" για να κάνει ο άλλος το επαναστατικό του καθήκον; (χωρίς καμιά δόση ειρωνείας αυτό).
    Πολύ σπάνια πιστεύω εγω.
    Καλός ο έρωτας αλλά δε σηκώνεται αυτός να ηρεμήσει το βράδυ το μωρό, ούτε ξεσκατώνει, ούτε βάζει σίδερο. Κι όλα αυτά είναι αντικειμενικές συνθήκες.
    Όταν τυχαίνει, αυτός/ή που το κάνει δικαιούται όχι μικρότερο σε αξία βραβείο με το φαντεζί που παίρνει ο ήρωας σύντροφος/συντρόφισσά του. Αυτό το βραβείο βέβαια, εύκολα γράφεις ότι αξίζει πολύ, δε βλέπω όμως πολλούς πρόθυμους να το διεκδικήσουν.
    Υπάρχει βέβαια και η λογική που έχω ακούσει ορισμένες φορες(για διάφορα θέματα, όχι κατ ανάγκη για τούτο εδώ), η λογική του τύπου "θέληση να υπάρχει κι όλα συνδυάζονται με απόλυτη επιτυχία". Όποτε το ακούω χαμογελώ. Εγώ είμαι ο χριστιανός αλλά βλέπω κι άλλοι πιστεύουν σε θαύματα.
    Δύσκολο θέμα διάλεξε για να ασχοληθεί ο φίλος σφυροδρέπανε, ειδικά σε μη επαναστατικούς καιρούς.

    ρα (απολύτως ανίκανος και ακόμη πιο απολύτως απρόθυμος να πετάξει έστω κι ένα πούπουλο ενάντια στην πυρηνική οικογένεια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απ όσο ξέρω η οικογένεια και η σεξουαλικότητα συνδέονται με τις σχέσεις παραγωγής, με την "αγορά" και το πως και πόσες ώρες αυτή εκμεταλλεύεται τις ζωές των ανθρώπων.



    Θα το πω με παράδειγμα λοιπόν. Έχω έναν φίλο, κάτω από 30, που μετά από μεταπτυχιακό στα οικονομικά κατάφερε να γίνει δούλος που προσλαμβάνει δούλους για άλλες εταιρείες. Πχ διαλέγει άτομα για τηλεφωνικά κέντρα. Απίστευτα ωράρια, τρομοκρατίες και απειλές του τύπου "ψηφίστε ναι, γιατί θα βγούμε από την Ευρώπη και θα απολυθείτε όλοι", κόσμος και κοσμάκης περνά μπροστά από τα μάτια του. Στο τέλος της βδομάδας κοιμάται εξαντλημένος μέχρι Σάββατο μεσημέρι και ετοιμάζεται για το δικό του Saturday night fever. Μπουζούκια, τσιγάρα και ποτά.

    Στα εκτονωτήρια (χρόνος για αναπλήρωση και μπλα μπλα μπλα) συνάντησε την καινούρια μόδα: φοιτήτριες κερνάνε φιλάκια σε 4-5 άντρες κάθε βράδυ για να πιουν τα ποτά τους, να διατηρήσουν και μια ψευδαίσθηση πως φλέρταραν. Ερωτεύτηκαν τάχα.

    ...

    Για μένα το παραπάνω παράδειγμα περιγράφει απόλυτα τη σύγχρονη δυτική κοινωνία, το που βαδίζει η Ευρώπη και το λευκό κολλάρο. Το που βαδίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις χέρι χέρι με τις συνέπειες μιας κρίσης χωρίς προηγούμενο, αλλα και μαζί με την υπερσυσσώρευση εμπορευμάτων και την διόγκωση του εμπορευματικού κεφαλαίου.


    Ζούμε ένα ξεπούλημα χωρίς προηγούμενο. Μας έχουν βγάλει στη βιτρίνα σε εκπτώσεις. Από την αφθονία και την ψευδαίσθηση πως "ανήκουμε στην Δύση" - οπότε όλα είναι εξασφαλισμένα, έχουμε περάσει σε μια αλματώδη πτώση του εργατικού κόστους, του ελεύθερου χρόνου με πραγματικά ελεύθερες επιλογές, οπότε όσα καλύπτονταν με τη μάσκα του φαντεζί ξεπουλήματος, έρχονται στο προσκήνιο σαν πραμάτεια σε γυφτοπάζαρο.

    Οι νέοι άντρες, αμήχανοι, βαράνε τατουάζ πορτορικανών μαφιόζων. Εφόσον δεν μπορούν να κουβαλήσουν το ψωμί, θέλουν να δείχνουν πως έτσι και αλλιώς είναι σκληροί.
    Οι γυναίκες ξεπουλάνε το... κορμί τους όσο όσο. Και διαλέγουν ανάμεσα στην καρικατούρα ενός γκετο-αμερικανού και ενός μουλτι-κούλτι απ τα βερολίνα μποεμομηδενικού.

    ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ

    σαπόρ τουτούρκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σ αυτά τα πλαίσια λοιπόν, δημιουργούνται σχέσεις, ζευγάρια, γάμοι.
    Στα πλαίσια ενός απροκάλυπτου ξεπουλήματος.
    Μια τόσο ξεπουλημέμη "πυρηνική οικογένεια" δεν έχεις λόγο να την προστατεύσεις. Δεν κουνιέται με τίποτα από την αγία τριάδα (π - θ - οι).

    Για την οικογένεια ενός πραγματικού επαναστάτη, εύχομαι καλή της τύχη. Μόνο από τύχη γλιτώνει τα αποτρόπαια εγκλήματα των φασιστών.

    Τι σωστό ερώτημα είναι: κατά πόσο οι κοινωνικές μας οργανώσεις, τα κόμματά μας, τα συνδικάτα μας κλπ είναι εικόνε από το μέλλον??? Δλδ, είναι οινοργανώσεις αυτές μεγάλες -μη πυρηνικές- οικογένειες;

    Μια απάντηση είναι ότι μπροστά στον Μαρξ, που φιλοξενούσε επαναστάτες και πρόσφυγες ή μπροστά στις γυναίκες εξόριστες στο Τρίκκερι που ήταν μια μεγάλη οικογένεια*, είμαστε ελάχιστοι.

    *αναφέρω αυτές τις εξόριστες γιατί την Κυριακή το ΚΚΕ έχει εκδήλωση

    Αλλά, τι ήταν και αυτές οι γυναίκες πριν... έρθουν οι συνθήκες. Απλές νοικοκυρές κλεισμένες κατά κύριο λόγο σπίτια τους. Εκτός από τις κομμουνίστριες και λόγοες προοδευτικές που είχαν κάτι καινούριο να φέρουν.


    Τελειώνοντας λοιπόν, θα πω.ότι βλέπω και αυτό το ποστάρισμα σαν μια ακόμα κραυγή: πότε επιτέλους θα ενωθούμε, πότε θα ξεσηκωθούμε, πώς γίνεται να μας κλείσανε σε τέσσερος τοίχους και να ζούμε καθένας μόνος του, ποιος θα στηρίξει εμένα, πόσο ακόμα θα μπορώ να παλεύω;
    Κλπ κλπ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μην ξεχναμε τον κρισιμο ρολο ης αναπαραγωγης και για την αναπληρωση των δικων μας γραμμων
    και η αναπληρωση δεν γινεται αν δεν εισαι παρον να φροντισεις τον απογονο σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://www.902.gr/eidisi/ergatiki-taxi/99049/na-afethoyn-amesa-eleytheroi-oi-syllifthentes-syndikalistes-i-tromokraia

    Πώς να το πούμε τώρα αυτό; Αριστερή επιχείρηση τρομοκράτησης και εκφοβισμού, ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, το κράτος και ή κυβέρνηση λακεδες της μεγάλοεργοδοσίας;

    Τελικά δεν υπάρχει όριο στην κατρακύλα.

    Άντε, με το καλό να φτιάξουμε και απεργοσπαστικα τάγματα, να βάζουν μπρος τις μηχανές στα εργοστάσια που απεργουν οι εργάτες(με τις ευλογίες της αριστεράς, βεβαίως).

    Προλεκαλτ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ενα σημειο που πρεπει να διελευκανθει περισσοτερο, ειναι το κατα ποσο συνδεεται το φτιαξιμο και διατηρηση της οικογενειας με το φτιαξιμο και διατηρηση της περιουσίας ως ιδιοκτησιας. Ειχα καποτε διαβασει στο tweeterστο ασχετο, την ατακα οτι οσο και εαν κοινωνικοποίησεις οτιδηποτε υπαρχει στην κοινωνια, την γυναικα (ή τον ανδρα )σε ενα ζευγαρι δεν γινεται να τους μοιραστεις με κανεναν. Εχει δηλαδη η κοινωνικοποίηση ενα οριο: στο δεσιμο 2 ανθρωπων και την αποκλειστικότητα, την κτητικοτητα τους.Δεν ξεριζωνεται δηλαδη εντελως η αναγκη για "ιδιοκτησια" εστω συναισθηματικη και απο κει και περα ειναι πολυ ευκολο να ενδωσει καποιος σε αλλες μορφες κτητικοτητας, οπως το σπιτι του ζευγαριού, εξασφαλιση των απογόνων, το αμαξι τους κτλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.