Ενός κακού μύρια έπονται

BRexit δε θέλατε λαοί της Βρετανίας; Ακυβερνησία δε θέλατε λαοί της Ισπανίας; Να τώρα λοιπόν τα πρώτα αποτελέσματα. Λουστείτε τις συνέπειες των αποφάσεών σας...

Ταπεινωτικός αποκλεισμός για την εθνική Αγγλίας από τους "σον" της Ισλανδίας, που έχουν για τερματοφύλακα ένα σκηνοθέτη και περισσότερα ενεργά ηφαίστεια απ' ό,τι επαγγελματίες παίκτες, όπως έγραψε ο Γκάρι Λίνεκερ -αλήθεια θυμάται κανείς, χωρίς να το γκουγκλάρει, το όνομα εκείνου του ηφαίστειου που εξερράγη το 10' και γέμισε καπνούς όλη την Ευρώπη; Κι έχουν πιο προβλέψιμες καταλήξεις καταλήξεις κι από τους Γαλάτες στο Αστερίξ (ή από τους βάρβαρους στο "Αστερίξ και οι Νορμανδοί"). Και είχαν την άνωθεν βοήθεια του Ευλόγησον, κι έναν κρυφό πράκτορα στον αντίπαλο πάγκο, τον Ρόι Χόντσον. Λες και χρειάζονται οι Άγγλοι προπονητική βοήθεια, για να αποκλειστούν. Α, και μην ξεχνάτε. Φέτος θα είναι η χρονιά τους.

Πάρε κι εσύ Ισπανία ένα ξεγυρισμένο χαστούκι από την Ιταλία, με τη μακρόχρονη παράδοση των κυβερνήσεων συνεργασίας και των πολυκομματικών πόλων. Γιατί αυτή η ομάδα συνέδεσε τη λάμψη της με το καλό φεγγάρι και την κυριαρχία της Μπάρτσα του Γκουαρντιόλα και την παρακμή της με το κλείσιμο αυτό του κύκλου. Και δεν μπορεί να έχουν όλοι την τύχη της Ρεάλ, για να φτάσουν στον τελικό με άκοπα σταυρώματα (αν βέβαια δεν είχαν χάσει από τους Κροάτες στον όμιλο, θα 'ταν στην καλή πλευρά του ταμπλό και θα τα είχαν όλα έτοιμα στρωμένα ως το Παρίσι. Κακό του κεφαλιού τους...)

Η Βρετανία κι η Ισπανία είναι δύο πολυεθνικά βασίλεια, όπου μπορεί να χάσεις τον μπούσουλα και να μπερδευτείς χειρότερα απ' ό,τι με τις διασπάσεις του εξωκοινοβουλίου. Υπάρχει καταρχάς το ΗΒ, που είναι όμως κάτι διαφορετικό από την Κοινοπολιτεία, με τις παλιές βρετανικές αποικίες, αλλά δεν ταυτίζεται ούτε με την Αγγλία, ούτε καν με τη Βρετανία ως νησί, γιατί παίρνει και το βόρειο κομμάτι της Ιρλανδίας, και γίνεται Μεγάλη Βρετανία (σαν αυτή που έπρεπε να ανατινάξουμε το 44, αλλά...) Εκτός κι αν τη χάσει τώρα με δημοψήφισμα, όπως και τη Σκωτία, που θέλει να μείνει στην ενωμένη Ευρώπη (αυτή τη γλίτωσε και δεν τη λέμε Ηνωμένη) που ξεσκίζεται από αντιθέσεις και φυγόκεντρες τάσεις. Όπως έγραψε κι ο Μώμος στο τουίτερ: φεύγουν Σκωτία, Β. Ιρλανδία, η Μεγάλη Βρετανία γίνεται Βρετανία, διεκδικεί το όνομα η Γαλλία λόγω Βρετάνης, από το Ηνωμένο Βασίλειο (Η.Β) φεύγει το "Η" και το φωνάζουν όλοι Βασίλη.
Κι υπάρχει πάντα το Γιβραλτάρ (και το ενδεχόμενο συγκυριαρχίας) ως συνδετικός κρίκος με την επόμενη παράγραφο.

Στην Ισπανία υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά ιδιώματα, που δεν ξέρω πώς θα ΄ταν καλύτερο να τα χαρακτηρίσουμε (γλώσσες, διαλέκτους, κτλ), αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να τα καταλάβει κάποιος που μιλάει Καστιγιάνικα (τα επίσημα Ισπανικά). Ιδίως τη γλώσσα των Βάσκων (Euskadi) που πρέπει να παραμένουν αναλλοίωτα (και... σεχταριστικά απομονωμένα) πριν καν εμφανιστούν στη γειτονιά μας τα ινδοευρωπαϊκά φύλα. Κι υπάρχουν τουλάχιστον δύο κοινότητες-περιφέρειες (comunidades), που είναι αυτόνομες αλλά επιδιώκουν την ανεξαρτησία τους. Κι αν αυτό πριν από κάποια χρόνια είχε το χαρακτήρα της εναντίωσης στον Φράνκο και γενικά προοδευτικό πρόσημο, σήμερα γίνεται από μάλλον αντιδραστική, εθνικιστική σκοπιά, με βάση τα συμφέροντα της καταλανικής αστικής τάξης, που δε θέλει να πληρώνει τα σπασμένα του φτωχού νότου (Ανδαλουσία) και πιστεύει πως μόνη της θα πορευτεί καλύτερα. Περίπου ό,τι γίνεται και στο BRexit δηλαδή...

Τώρα, πώς ακριβώς καταφέρνουν να τα συμβιβάζουν όλα αυτά στο πρόγραμμά τους και τι θέση παίρνουν κάποια κόμματα με εκπροσώπους σε πανεθνική κλίμακα, όπως οι Podemos, που βγαίνουν πρώτοι σε Καταλονία και Βασκονία, η απάντηση είναι σαφής: έλα ντε. Προσωπικά, μου θυμίζουν πολύ "το Δώρο του Καίσαρα" από το Αστερίξ, όπου στο γαλατικό χωριό γίνονται εκλογές, η αντιπολίτευση προσπαθεί να συσπειρώσει κάθε πικραμένο από τη διακυβέρνηση του Μαζεστίξ, όπως τον ένα βαστάζο του και τον ψαρά Αλφαβητίξ, και καταλήγει να υποστηρίζει την υποχρεωτική και ταυτόχρονη κατανάλωση ψαριού και κρέατος, για να τους αφήσει όλους ικανοποιημένους.

Κι αφού μιλήσαμε για γαλατικά χωριά, κάπως έτσι μοιάζουν οι συνεπείς αδελφές δυνάμεις, σε αυτές τις χώρες. Τόσο το νέο ΚΚΒ -που δεν έχει σχέση με το ανοιχτά φιλοΠΑΣΟΚικό (αν έγραφα φιλΕργατικό, θα χανόταν το νόημα) ΚΚΒ. Όσο και το ΚΚ των Λαών της Ισπανίας, που δεν παίρνει ούτε καν 30 χιλιάδες ψήφους (όσοι πηγαίνουν κατά μέσο όρο σε έναν αγώνα της Primera Division), σε διάκριση με το ΚΚΙ που την είδε Σύριζα και ενώθηκε με τους Podemos. Όσο και το ΚΚΓ στη Γαλλία, όπου οι αδελφές μας δυνάμεις βρίσκονται συγκεντρωμένες σε κάποια διαμερίσματα του Παρισιού, για να θυμίζουν πιο πολύ γαλατικά χωριά.
Κι αν για τις δύο πρώτες περιπτώσεις, έχουμε τα διαλυτικά αποτελέσματα του τρεϊντγιουνιονισμού και του ευρωκομμουνισμού, είναι ζήτημα τελικά τι ακριβώς γίνεται με το απεργιακό κίνημα στη Γαλλία, κι αν θα αφήσουν να τους νικήσει το όπιο του EURO ή το (χρυσωμένο) υπνωτικό χάπι ενός ρεφορμιστικού συμβιβασμού.

Από ιστορική σκοπιά, να σημειώσουμε επίσης ότι μιλάμε για δύο ξεπεσμένες, ξεδοντιασμένες αυτοκρατορίες, που κάποτε κυριαρχούσαν παγκόσμια, πολέμησαν και μεταξύ τους και τώρα έχουν αρκετά κατάλοιπα της πληγωμένης εθνικής συνείδησης, που (αν και συνείδηση) δε συνειδητοποιεί ακριβώς την απώλεια αυτών των πρωτείων. Πχ σαν τους διάφορους αγγλοχτυπημένους οπαδούς, που νομίζουν πως έχουν το καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο, επειδή κάποτε η Λίβερπουλ, κτλ...
Θαυμάσια ασίστ (που θα έλεγε κι ο ισπανολάτρης Μανόλο) για την επόμενη παράγραφο.

Από αθλητική, ποδοσφαιρική σκοπιά, οι Άγγλοι κι οι Ισπανοί έχουν τα πιο δυνατά πρωταθλήματα και τους πιο ακριβούς συλλόγους, που κυριαρχούν στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις. Αλλά σε επίπεδο εθνικών ομάδων, θεωρούνται από τους πιο ηττοπαθείς, τους μεγαλύτερους loser διαχρονικά. Η Ισπανία κατάφερε να αποτινάξει αυτή τη ρετσινιά στον προηγούμενο θριαμβευτικό της κύκλο, που μόλις έκλεισε, αλλά οι Άγγλοι παραμένουν εγγύηση για τη (νυχτερινή) διασκέδαση, από τον εκάστοτε τρύπιο τερματοφύλακά τους, μέχρι τον εκάστοτε προπονητή τους, ακόμα και όταν ξεχειλίζει από ταλέντο η ομάδα τους.

Το ωραίο είναι πως η Ισπανία παραμένει τυπικά ενιαία ως εθνική (Roja) και πρωτάθλημα (κι ας έχει ζητήματα με τον Καταλανό Πικέ, που δεν πανηγυρίζει πολύ τα ισπανικά γκολ, χώρια κάτι περίεργες χειρονομίες που κάνει κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου. Ο οποίος πάντως δεν έχει λόγια, αφενός γιατί σε ποια γλώσσα θα ήταν κι αφετέρου γιατί σιγά μη συμφωνούσαν μεταξύ τους τι να λέει).

Σε αντίθεση με τη Βρετανία, που έχει τέσσερις διαφορετικές εθνικές ομάδες και ξεχωριστά πρωταθλήματα (όπως το σκωτσέζικο). Αλλά το ΗΒ κατεβαίνει με ενιαία αποστολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες (σαν τους Γαλάτες που κατέβηκαν ως Ρωμαίοι, μαζί με τους κατακτητές του, στην ομώνυμη περιπέτεια του Αστερίξ). Αλλά οι Βορειο-Ιρλανδοί κατεβάζουν ενιαία εθνική με τους άλλους Ιρλανδούς, τους... ΕΙΡΕγιώτες, σε άλλα αθλήματα. Αλλά οι Ουαλοί έχουν δική τους ποδοσφαιρική ομοσπονδία και εθνική, με τις ομάδες τους όμως να συμμετέχουν στο πρωτάθλημα της Αγγλίας (Κάρντιφ, Σουόνσι). Και για αυτό παίκτες σαν το Ράιαν Γκιγκς έμειναν χωρίς διακρίσεις σε αυτό το επίπεδο, γιατί έπαιζαν σε αδύναμες εθνικές ομάδες, και με την απορία τι θα γινόταν, αν μπορούσαν να παίξουν πχ στην εθνική Αγγλίας (τίποτα πιθανότατα, γιατί εντάξει, Αγγλία είσαι). Αλλά η Ουαλία φέτος είναι η μόνη βρετανική ομάδα που συνέχισε στην οκτάδα, μετά από το μαζικό BRexit στη φάση των 16 (είχε γίνει και το δημοψήφισμα), σε ένα φινάλε που ούτε ο τερματοφύλακας των Ισλανδών δε θα το σκηνοθετούσε καλύτερα.

Και τώρα έχουμε προημιτελικά με το ευρωπαϊκό clasico, Ιταλία-Γερμανία, αλλά αυτά εν καιρώ...

Είχα προβλέψει και ένα μέρος για τη σημερινή πολιτική κατάσταση σε Βρετανία και Ισπανία, και την ελπίδα που έρχεται από το BRexit και τους Podemos, hope, esperanza, από το esperar, που σημαίνει "περίμενε" ως τη Δευτέρα Παρουσία. Αλλά έχουμε ξεφύγει σε έκταση και γενικώς και δε βρέθηκε χώρος. Όχι για την ανάλυση, για την ελπίδα...

Υγ: η αθλητική ανάλυση θα μπορούσε να είναι και μικρότερη (ή και όχι). Αλλά τη βρίσκω αφάνταστα, καθώς φαντάζομαι τα ξινά μούτρα κάποιων στρυφνών, σοβαροφανών δημοσιολόγων, που μας κοιτάνε υποτιμητικά για τα "ταπεινά μας πάθη" κι εκτονώνουν τη δική τους καφενειακή διάθεση στα σοβαρά, πολιτικά θέματα και τις "αναλύσεις" τους για το ΚΚΕ. Αν ξεγκάβλωναν όμως (όπως το λέμε στη Θεσσαλονίκη) λίγο με την μπάλα, μπορεί να ήταν καλύτερα για όλους μας...