Αρχαίο πνεύμα αθάνατο

Βαδίζοντας (τρέχοντας, κολυμπώντας, ό,τι προτιμάει κανείς) προς την τελική ευθεία των αγώνων του Ρίο, η κε του μπλοκ συγκεντρώνει μερικές ιδιαίτερες ολυμπιακές ψηφίδες και τις παρουσιάζει σε ένα μωσαϊκό-κολάζ.

Μετά από τα δύο μετάλλια της Κορακάκη, ήρθε άλλο ένα χρυσό από τον Πετρούνια στους κρίκους, η κατάθεση ψυχής του Γιαννιώτη στο μαραθώνιο της κολύμβησης (ω ναι, είναι αφόρητο κλισέ αυτό το "χρυσός στις καρδιές μας", έλα όμως που ισχύει απολύτως σε αυτήν την περίπτωση, πόσο μάλλον που δε δέχτηκε καν να κάνει ένσταση) και άλλο ένα, εξασφαλισμένο -που μένει να δούμε το χρώμα του- στην ιστιοπλοΐα. Ενώ μπορεί να είναι και κάνα ακόμα στο δρόμο, πχ σήμερα (τελικά δεν ήταν σήμερα, mea culpa) στο επί κοντώ, με τη Στεφανίδου.

Κι αφού λοιπόν βρήκαμε το βασιλιά των κρίκων, έχουν ωριμάσει ασφαλώς οι συνθήκες, για να ψάξουμε εκείνο τον κρίκο (αίτημα, στόχο πάλης) που θα μας επιτρέψει να πάρουμε κινηματικά τα πάνω μας (επιτέλους), να οξύνουμε τις αντιφάσεις και να κάνουμε την Ελλάδα -όχι μία ολυμπιακή υπερδύναμη- αλλά αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας και του χαλκά που μας κρατά σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Είναι η πρώτη φορά που η ελληνική αποστολή πετυχαίνει τέτοια συγκομιδή σε μετάλλια, μετά από τους αγώνες της Αθήνας, το 04'. Και ναι μεν το σημιτικό ιδεολόγημα της "ισχυρής Ελλάδας" έχει ξεφτίσει (τόσο στην οικονομική-πολιτική, όσο και στην αθλητική του εκδοχή), αλλά δεν αποκλείεται να αξιοποιηθούν οι πρόσφατες επιτυχίες για να χτιστεί το αφήγημα ενός νέου σαξές στόρι, της Ελλάδας που ανακάμπτει, αντεπιτίθεται κι αφήνει πίσω της την κρίση.

Εν τω μεταξύ, με την Παπαχρήστου να παίρνει μεν -για τα μάτια του κόσμου αποστάσεις- από όσους θέλουν να καπηλευτούν τις διακρίσεις της (δηλ το κόμμα του πρώην αγαπητικού της, του Κασιδιάρη) αλλά να μην πείθει κανένα και να προκαλεί σε πολλούς από χαρά έως ανακούφιση, μένοντας σχεδόν ένα μέτρο πίσω απ' τις δύο μαυρούλες-μιγαδούλες (την Κολομβιανή καλλονή και μια Βενεζουελάνα) που ήταν στην κορυφή, το ενδιαφέρον στράφηκε στους Ολυμπιονίκες.

Κι η αλήθεια είναι πως σε όλους σχεδόν μπορεί να βρει κανείς καλά στοιχεία. Η εκπληκτική ατάκα της Κορακάκη πως τα παιδιά πρέπει να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, που είναι υγιής, σε αντίθεση με τον πρωταθλητισμό. Η μητέρα του Πετρούνια, που είπε ότι δε θα είχε καμία αξία το χρυσό και οι διακρίσεις του γιου της, αν δεν ήταν καλός χαρακτήρας. Τα δάκρυα χαράς του Γιαννιώτη -που πρέπει να έγιναν δάκρυα απόγνωσης, όταν τον ρώτησε ο τιτάνας Ιωάννου εάν πρόκειται για δάκρυα χαράς- κι η ανταμοιβή των κόπων του στην πέμπτη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς. Το ταπεινό προφίλ που έχουν όλοι.

Αυτά όμως δεν είναι ιδιαίτερα γνωρίσματα των πρωταθλητών, αλλά πολλών αθλητών που παλεύουν για να υπερβούν τον εαυτό τους, τα όριά τους, ή τα όρια του άρρωστου πρωταθλητισμού, όπως έγινε σε αυτήν την περίπτωση, με την αγκαλιά δύο αθλητριών που δεν ασχολήθηκαν με την πρόκριση (και τελικά την πήραν, πιθανότατα για λόγους ευ αγωνίζεσθαι). Οι ωραιότερες ιστορίες στον αθλητισμό δεν έχουν πάντα να κάνουν με ρεκόρ, πρωταθλητές και μετάλλια...

Αλλά μιας και τα αναφέραμε, ας κάνουμε κι έναν τέτοιο απολογισμό.
Η Κούβα άρχισε να παίρνει τα πάνω της, μετά από ένα μουδιασμένο ξεκίνημα, και να ανεβαίνει στο σχετικό πίνακα (όπου είναι κοντά στην εικοστή θέση, λίγο πάνω από την Ελλάδα και ακριβώς κάτω από την καλή Κορέα). Κι αυτός που ξεχώρισε ήταν ο Κουβανός παλαιστής της ελληνορωμαϊκής, Λ. Νούνες, που πήρε το τρίτο χρυσό κι ισοφάρισε το επίτευγμα του θρυλικού σοβιετικού Καρέλιν (και ενός Σουηδού από την προπολεμική εποχή).

Από κοντά κι η ΛΔ Κορέας, που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των δυτικών δημοσιογράφων, όχι τόσο με τα αθλητικά της επιτεύγματα, αλλά τις αντιδράσεις των αθλητών της, όπως ενός αρισβαρίστα, που πήρε το αργυρό μετάλλιο (χάνοντας στις λεπτομέρειες το χρυσό από τη... ρεβιζιονιστική Κίνα), αλλά έσπευσε να ζητήσει συγνώμη από την πηγή έμπνευσής του, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, για την... αποτυχία του. Ένας ΛΔ-Κορεάτης γυμναστής κατέκτησε το χρυσό (αφιερώνοντάς το κι αυτός στο μεγάλο Κιμ, που ήταν η πηγή έμπνευσής του), αλλά μπήκε στο στόχαστρο των δυτικών δημοσιογράφων, ως ο πιο αγέλαστος χρυσός ολυμπιονίκης της ιστορίας. Δεν τους πιάνεις πουθενά...

Άντε να τελειώνουμε με τα διεκπεραιωτικά,
έχουμε κι ένα σοσιαλιστικό κόσμο να χτίσουμε

Την ίδια στιγμή, οι νοτιοκορεάτες ποδοσφαιριστές σκίζονται να συμμετέχουν στην ποδοσφαιρική εθνική ομάδα (ολυμπιακή ή μη), για να εξασφαλίσουν την απαλλαγή τους από τη στρατιωτική θητεία (που διαρκεί 21 μήνες). Αυτό θα πει κίνητρο... Που θα το έχουν και την επόμενη φορά, γιατί στους Ολυμπιακούς αποκλείστηκαν πρόωρα...

Απ' τους BRICs, η Κίνα θα παλέψει για τη δεύτερη θέση με τη Βρετανία (που έχει κεκτημένη φόρα από τους αγώνες του Λονδίνου), η διοργανώτρια Βραζιλία έχει μείνει χαμηλά αλλά με ανοδική τάση κι η Ρωσία είναι αρκετά χαμηλά για τα δεδομένα της, αλλά με το ένα τρίτο της αποστολής της εκτός αγώνων (σε αθλήματα όπου είναι παραδοσιακή δύναμη, όπως ο στίβος, η άρση βαρών, κτλ).

Σε άλλα ολυμπιακά νέα, ξεχωρίζουν:
-ο αποκλεισμός ενός Αιγύπτιου τζουντόκα, επειδή αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στον Ισραηλινό αντίπαλό του (που τον νίκησε εντός αγωνιστικού χώρου). Όπως (δε) θα έκανε δηλ με οποιονδήποτε αθλητή από τη χώρα του Σιωνισμού (κι ας μη φέρει άμεσα ο ίδιος ευθύνη για όσα κάνει η κυβέρνησή του). Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως (αν δεν κάνω λάθος) ο Αιγύπτιος δεν αποκλείστηκε από τους διοργανωτές και τις αρχές των αγώνων, αλλά από τη δική του ομοσπονδία, που κατά άλλους έσπευσε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να προλάβει τη γενική κατακραυγή, και κατά άλλους να δείξει τα διαπιστευτήρια της υποτέλειάς της στα μεγάλα αφεντικά.

-Η πρώτη αφροαμερικανή που κατακτά χρυσό μετάλλιο στην κολύμβηση. Κι αν απορεί κανείς γιατί άργησε τόσο, ας συνυπολογίσει πως μέχρι το 70' απαγορευόταν η είσοδος των αφροαμερικάνων στις πισίνες...

-Το παραλήρημα των απανταχού μεταλλάδων, με το σλοβάκικο ντουέτο στη συγχρονισμένη κολύμβηση, που έντυσε μουσικά την εκτέλεση του προγράμματός του, με το κλασικό Trooper των Maiden. Κι απορούσαν γιατί δεν τους απονεμήθηκε αυτομάτως το χρυσό. Χρυσές στις καρδιές μας κι αυτές...



-Οι φίλαθλες αντιδράσεις-αποδοκιμασίες (γεμάτες ολυμπιακό πνεύμα κι ηθική) του βραζιλιάνικου κοινού στο Γάλλο Λαβιλενί (τον επικοντιστή που κυριαρχεί στο αγώνισμά του κι έχει κατακτήσει τα πάντα εκτός από ένα χρυσό σε Ολυμπιακούς αγώνες) ενώ επιχειρούσε το άλμα του, για να αποτύχει και να πάρει την πρώτη θέση ο δικός τους, Βραζιλιάνος επικοντιστής. Κι οι δηλώσεις του Λαβιλενί, που πάνω στα νεύρα του έκανε μια τελείως άκυρη σύγκριση με τον Τζέσε Όουενς, που αποδοκιμάστηκε στο Βερολίνο, το 36', από τους ναζί. Ας ηρεμήσουμε...

Όσο για το βραζιλιάνικο κοινό, δεν έκανε τίποτα παραπάνω από αυτό που σκέφτονται όλοι, αλλά χωρίς να κρατήσει προσχήματα. Τέτοιοι είναι/είμαστε όλοι, απλώς οι Βραζιλιάνοι λίγο πιο τέτοιοι και πιο εκδηλωτικοί. Αποδοκιμάζουν τον Γκάτλιν γιατί υποστηρίζουν τον Μπολτ (κρίμα που δε φώναξαν και "Κεντέρης-Κεντέρης") και στήνουν ένα μικρό χορό στο τένις, ανάμεσα στους πόντους (όταν δεν παίζουν με τους Αργεντίνους, που είναι ένας μικρός πόλεμος), βγάζοντας την ψυχή του διαιτητή, που μαλλιάζει η γλώσσα του, ζητώντας ησυχία σε όλες τις γλώσσες (όχι για λόγους ευ αγωνίζεσθαι, αλλά γιατί προβλέπεται καταστατικά, βάσει κανονισμών).

Θα μου πεις λοιπόν, ποιοι είμαστε εμείς, για να ζητάμε τα ρέστα από τους Βραζιλιάνους; Εμείς είμαστε η πολιτισμένη Δύση. Η γηραιά ήπειρος, που (ξανα)γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το αθάνατο ολυμπιακό πνεύμα. Και που ο επικεφαλής της ολυμπιακής της επιτροπής συνελήφθη στο Ρίο, αντιμετωπίζοντας κατηγορίες για μεταπώληση εισιτηρίων στη μαύρη αγορά... Αυτοί είμαστε.

-Κι ενώ στην Ελλάδα άνοιξε επικοινωνιακός πόλεμος μεταξύ (παλιών και νέων) Πασόκων, δηλ της Αυγής και του Πύρρου Δήμα, στη Βραζιλία "θρηνούν" το θάνατο του Ζοάο Χαβελάνζε, ενός από τα μεγαλύτερα λαμόγια στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που διετέλεσε πρόεδρος της ΦΙΦΑ στο τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα, συνέβαλε τα μέγιστα στην άκρατη εμπορευματοποίησή του και φρόντισε ακόμα και για το διάδοχό του, το μπουμπούκι, Ζεπ Μπλάτερ, με το πρόσφατο ατιμωτικό τέλος (λόγω της εμπλοκής του σε σκάνδαλα). Κι έφυγε πάνω στο άνθος της ηλικίας του, μόλις εκατό χρονών, κατά τη διάρκεια των αγώνων που τελούνται σε ένα στάδιο που φέρει το όνομά του (ε πώς να μην τιμήσεις τέτοιο καθίκι).

Είναι χαρακτηριστικό το τιτίβισμα του βετεράνου ποδοσφαιριστή (και απολαυστικού σχολιαστή, που τις προάλλες βγήκε στον αέρα με το εσώρουχό του, εκπληρώνοντας την υπόσχεση που είχε δώσει σε περίπτωση που κατακτούσε τον τίτλο η Λέστερ), Γκάρι Λίνεκερ: του έδωσε πολλά το ποδόσφαιρο...
(κι όχι το κλασικό κλισέ "έδωσε πολλά στο ποδόσφαιρο"), που λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις.

Σε άλλα αθλητικά νέα, αξίζει να δείτε το επικό τρολάρισμα των οπαδών της Ντιναμό Βουκουρεστίου στην αιώνια αντίπαλό τους, Στεάουα, που έδινε χτες προκριματικό αγώνα για το Τσου-Λου ενάντια στη Σίτι του Γκουαρδιόλα. Κι όταν οι οπαδοί της τελευταίας ξεδίπλωσαν το κορεό που συνηθίζεται στην έναρξη του αγώνα (σαν μεγάλο, ανθρώπινο κολάζ), είδαν το σύνθημα: μόνο Ντινάμο...

Προσωπικά θα με έψηνε να στήσουμε κάτι αντίστοιχο σε μια επίσημη εκδήλωση της Πολιτείας ή άλλου κόμματος, και στα αποκαλυπτήρια να βγει πχ ένα δικό μας σύνθημα. Αλλά δε νομίζω να είναι πολύ εύκολο. Ή μήπως είναι;