Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος

Κείμενο που έπρεπε κανονικά να μπει χτες, που ήταν τα γενέθλια της Μπάρτσα, αλλά το ξεπέρασαν οι εξελίξεις.

Ο φιλελές Πανούτσος είχε γράψει κάποτε αφοριστικά πως η βαριά φανέλα και η περιβόητη ιστορία των ομάδων είναι ότι έχουν παίξει πολλούς αγώνες, κάποιοι από αυτούς ήρθαν "άσο", κάποιοι άλλοι "χι" κι άλλοι διπλό. Αυτό ως απάντηση σε οπαδούς που απαιτούν τρελαμένοι σεβασμό στην ιστορία της ομάδας τους. Αλλά κι ως δείγμα περιφρόνησης του σνομπ, φιλελέ "άριστου" για τη γνώμη του πόπολου. Έχει πάντως ένα δίκιο, μες στην υπερβολή του.

Η Μπάρτσα ωστόσο δηλώνει -και είναι- κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος, mes que un club, με εμβέλεια που ξεπερνά κατά πολύ τις γραμμές του γηπέδου. Κι αυτό είναι που επιτρέπει στους διοικούντες της να χτίζουν στις πλάτες της χρυσές δουλειές ή μάλλον κάτι παραπάνω από μια απλή, εμπορική συναλλαγή. Παραφράζοντας τον αφορισμό του Πανούτσου, οι σύγχρονες ομάδες είναι ανώνυμες εταιρίες, που πουλάνε το προϊόν τους, το μύθο τους, την ικανότητά τους να παράγουν στιγμές και συγκινήσεις, άλλες με περισσότερη κι άλλες με λιγότερη επιτυχία.

Η Μπάρτσα δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, μια αποεμπορευματοποιημένη ποδοσφαιρική νησίδα κι ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, γιατί αν δεν ακολουθούσε το γενικό κανόνα, θα έπαυε αυτομάτως να είναι ανταγωνιστική, να είναι σε θέση να αποκτά κορυφαίους παίκτες και να διεκδικεί τρόπαια. Κι αυτό είναι ίσως το πιο απλό και εκλαϊκευτικό παράδειγμα για όσους αρνούνται να καταλάβουν τον ουτοπικό χαρακτήρα της αυτοδιαχείρισης, του "εναλλακτικού εμπορίου" και βασικά του σοσιαλισμού σε μία μόνο επιχείρηση.

Αν διαφέρει κάπου, είναι στο μύθο και το ιστορικό φορτίο που κουβαλάει, το μέγεθος και τη γοητεία του, τις εξωαγωνιστικές προεκτάσεις και τους συνειρμούς που μπορεί να γεννήσει: η καταπίεση του φρανκικού καθεστώτος, η επί χρόνια ανόθευτη φανέλα, η λαϊκή βάση κι οι εκλογές για την ανάδειξη προέδρου. Θα μου πεις όλα αυτά μπορούν να πείσουν μόνο ένα μικρό παιδί. Αφενός όμως σε αυτήν την ηλικία είναι που διαλέγει κανείς ομάδα, αφετέρου τα αθλητικά είναι το βασικό καταφύγιο του παλιμπαιδισμού μας, μετά την ενηλικίωση. Το πρόβλημα είναι αν συνεχίζουμε να παίρνουμε στα σοβαρά το μύθο και να τον μπερδεύουμε με την πραγματικότητα.

Το άλλο βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτό το μύθο τον εκμεταλλεύεται εμπορικά η εκάστοτε διοίκηση, που φροντίζει κάθε φορά να τον ακυρώνει στην πράξη. Είτε στην υπόγεια συνδιαλλαγή με το λαομίσητο φρανκικό καθεστώς για την αρπαγή του Ντι Στέφανο, σε ρόλο ποδοσφαιρικής ωραίας Ελένης, από τη Ρεάλ. Είτε σπιλώνοντας τη φανέλα με χορηγό, μια συμβολική, ιδεολογική "καθαρότητα" -που είχε αρχίσει ωστόσο να θυμίζει το παράδειγμα με τον υποκριτή που είναι χωμένος στο βούρκο ως το λαιμό, αλλά τον ενδιαφέρει να κρατήσει καθαρά τα νύχια του.

Η Μπαρτσελόνα είναι το καμάρι της Καταλονίας, σύμβολο της διαφορετικότητας και του αγώνα της για ανεξαρτησία. Αλλά η διοίκησή της δε θα εγκατέλειπε ποτέ την ισπανική Primera Division, την αίγλη και τα κέρδη ενός clasico, για να παίξει σε μια ανεξάρτητη, καταλανική λίγκα, με βασική αντίπαλο την Εσπανιόλ -που το όνομά της δηλώνει το φιλο-ισπανικό της φρόνημα, αλλά η καταλανική γραφή του (Espanyol και όχι με το κλασικό "περισπώμενο" ñ) τονίζει τη σχιζοφρένεια και την αντιφατικότητα των καταστάσεων.

Το Σάββατο έρχεται άλλο ένα Clasico στο Καμπ Νου, με την Μπάρτσα στριμωγμένη στον τοίχο, στο -6 και τους λευκοφρουρούς να έχουν το πάνω χέρι. Από μια άποψη το Μπάρτσα-Ρεάλ είναι η ποδοσφαιρική απεικόνιση της ταξικής πάλης και της σύγκρουσης δυο κόσμων. Η Μπάρτσα που στον ισπανικό εμφύλιο έχασε τον πρόεδρό της (εκτελέστηκε απ' τους φασίστες), που έκανε περιοδείες ανά τον κόσμο για την ενίσχυση των δημοκρατικών, κι ήταν το αποκούμπι των εθνικά καταπιεσμένων Καταλανών, που μόνο στο Καμπ Νου μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα τη γλώσσα τους, εναντίον της Βασίλισσας και της αγαπημένης του φρανκικού κατεστημένου.

Μια πάλη που συνεχίζεται στους καιρούς μας με νέες, συμβολικές μορφές κι απέκτησε άλλο περιεχόμενο. Πχ με τη μαζική παραγωγή αστέρων από τα σπλάχνα της και τη φημισμένη ακαδημία της ομάδας (Masia) απ' όπου βγήκε κι ο Μέσι (κι ο Ινιέστα κι ο Πικέ, κτλ) αντί της συνταγής των ακριβοπληρωμένων galacticos. Ή με την αδιαπραγμάτευτη στρατηγική επιλογή να έχει αυτή παντού και πάντα τη μπάλα, την πρωτοβουλία κινήσεων, να φτιάχνει παιχνίδι και να επιτίθεται συνεχώς, ακόμα και αν πέφτει πάνω σε τείχος ή αφήνει ακάλυπτα τα νώτα της, κόντρα στον τακτικό μακιαβελισμό του Μουρίνιο, που τα θυσίαζε όλα στο βωμό της σκοπιμότητας και προτιμά να περιμένει πίσω τον αντίπαλό του.

Μόνο που αυτά δεν καθιστούν την Μπάρτσα το άοπλο ποδοσφαιρικό τμήμα της επανάστασης. Γιατί η ίδια αναγκάζεται (;) πολλές φορές να δανειστεί τις συνταγές του αντιπάλου (όπως η Σοβιετία στα τελευταία της), να προσαρμόζει το παιχνίδι της, να το κάνει πιο "ρεαλ-ιστικό", και να βάζει μπόλικο νερό στο κρασί της. Ουσιαστικά δηλαδή να πηγαίνει με αυτόματο πιλότο και κεκτημένη ταχύτητα από την πρόσφατη ιστορία της, την (επαναστατική) περίοδο του Γκουαρντιόλα και την προγενέστερη μαγεία του Ροναλντίνιο. Ο οποίος δεν έμεινε για πολλά χρόνια στην κορυφή ενός επαγγελματικού ποδοσφαίρου που τον χλευάζει ως τσιρκολάγνο, δε σηκώνει τη διδασκαλία του και τους γλεντζέδες μάγους, που έχουν ως πρώτιστο μέλημά τους να διασκεδάσουν (τους άλλους και τον εαυτό τους) εντός κι εκτός γηπέδου.

Μια Μπάρτσα που δείχνει πολλές φορές άψυχη, γιατί πούλησε την ψυχή της στο διάβολο της σκοπιμότητας, σαν επανάσταση που μένει μετέωρη και τελειώνει από καύσιμα, χωρίς ιδέες για τη συνέχεια. Παραμένει όμως η καλύτερη θυμίζοντας, σε κάποιες αναλαμπές της, την αίγλη και τις αξίες αυτού του παρελθόντος της, που είναι πολύ νωπό, για να σβήσει εντελώς.

Χρόνια πολλά λοιπόν. Αλλά το "ευτυχισμένα" δεν εξαρτάται πάντα από τους τίτλους και τα αποτελέσματα, ιδίως όταν αυτά γίνονται αυτοσκοπός και δεν έρχονται στην πορεία και παρεμπιπτόντως. Κάτι που είναι, μεταξύ άλλων, κι η βασική διαφορά της κοινωνίας του μέλλοντος από τη σημερινή (της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης).

Visca Barça Visca Catalonia

Πραξικόπημα στο Ατέχνως

Στις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ έληξε, σε ό,τι μας αφορά ως “Οικοδόμο” και “Σφυροδρέπανο”. Καταλήφτηκε ανοίκεια, αιφνιδιαστικά και χωρίς προηγουμένως κήρυξη πολέμου από τον ως τώρα συνταξιδιώτη Ηρακλή Κακαβάνη, που μπορεί να μας κατηγορήσει άδικα ―ήδη δεν είναι η πρώτη φορά― ότι δε σταθήκαμε Ηρακλείς στο στέμμα του. Ουδέποτε είχε θρόνο το ΑΤΕΧΝΩΣ. Τώρα αποχτά και παύει να είναι ΑΤΕΧΝΩΣ.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης επιχειρεί να μετατρέψει το ΑΤΕΧΝΩΣ σε μαγαζί, χωρίς τη δική μας σύμφωνη γνώμη, για την εξυπηρέτηση των προσωπικών του φιλοδοξιών, παραβιάζοντας κάθε κανόνα συνεργασίας και τις αρχές στις οποίες βασίστηκε το ΑΤΕΧΝΩΣ, από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του, μέχρι που μας ανακοίνωσε ως άλλος Ανδρέας: “Θέσατε εαυτούς εκτός περιοδικού”.

Όταν ξεκινήσαμε ούτε λεφτά είχαμε στο κεφάλι μας, ούτε επιχειρηματικά σχέδια, μόνο την ελπίδα ότι χάρη στη συμβολή τόσων και τόσων συνεργατών, που αγκάλιασαν το ΑΤΕΧΝΩΣ με την ανιδιοτελή, εθελοντική συμμετοχή τους και γέμισαν τις σελίδες του με δουλειά, φαντασία, μεράκι, την αφειδώλευτη και χωρίς υλικά ανταλλάγματα προσφορά τους, μπορεί κάποια μέρα να μετατραπεί σε μεγαλύτερη και πιο επαγγελματικοφανή ιστοσελίδα.

Τρεις άνθρωποι δε μπορούν να συμφωνούν πάντα, ούτε να διαφωνούν συνεχώς. Έτσι για παράδειγμα όταν τρεις άσχετοι τεχνικά με το διαδίκτυο, ανακαλύψαμε ότι το domain το ’χει στο όνομά του ο κατασκευαστής της ιστοσελίδας, και είπαμε να το πάρουμε, προσφέρθηκε ο Ηρακλής Κακαβάνης να το πάρει αυτός. Για μας ισοδυναμούσε ότι το είχαμε ως η καλώς εννοούμενη «τρόικα» του ΑΤΕΧΝΩΣ. Για τον Ηρακλή Κακαβάνη το domain ισοδυναμεί με dominium (κυριαρχία).

Τώρα πώς και γιατί ένα πρωί ο Ηρακλής Κακαβάνης μάς αφαίρεσε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στην ιστοσελίδα του ΑΤΕΧΝΩΣ για να μη μπορούμε να κάνουμε αναρτήσεις, άλλαξε τους κωδικούς των λογαριασμών ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τους κωδικούς του προφίλ του περιοδικού στο facebook, καθώς και τους κωδικούς των σελίδων του ΑΤΕΧΝΩΣ στο facebook και στο twitter, εκπαραθυρώνοντας ουσιαστικά τους δύο από τους τρεις συνδημιουργούς του περιοδικού από το σπίτι τους, είναι και κρίμα και άδικο. Το κρίμα άντε να το επιμερίσουμε στους λαιμούς των τριών μας, το άδικο αφορά στον Ηρακλή Κακαβάνη που δεν άντεξε προφανώς τη συλλογικότητα, όταν ονειρευόταν τη θέση του διαδικτυακά και όχι μόνο.

Αν το κρατήσει μόνος του θα το δούμε. Από δω κι εμπρός, δυστυχώς, εμάς δεν θα μας αφορά γιατί δεν μετρήσαμε ποτέ, ούτε αποτιμήσαμε υλικά αριθμό αναρτήσεων, προσωπικές και ανθρώπινες σχέσεις με συνεργάτες, σχέδια και προτάσεις, με αντίληψη ένα… ΕΣΠΑ που έσπασε τα αυγά και κανείς δεν τρώει ―Ατέχνως― ομελέτα.

Ο Ηρακλής Κακαβάνης οφείλει να δώσει λόγο, όχι σε εμάς, αλλά στους συνεργάτες και τους αναγνώστες του περιοδικού γιατί διέσπασε το ΑΤΕΧΝΩΣ και ποια κίνητρα δικαιολογούν τις κινήσεις του. Και το κυριότερο, τι θεωρεί ότι εκπροσωπεί και υπερασπίζεται, στο όνομα του ΑΤΕΧΝΩΣ και από ποιον, ενεργώντας αυθαίρετα και πραξικοπηματικά.

Από τις 25 Νοέμβρη το ΑΤΕΧΝΩΣ δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ της συντακτικής του ομάδας και των δεκάδων συνεργατών του. Δεν είναι το ΑΤΕΧΝΩΣ που εμπιστεύτηκαν οι χιλιάδες αναγνώστες και οι φίλοι του. Εξακολουθεί να υφίσταται τυπικά και να 'χει το ίδιο όνομα.

Συμμεριζόμαστε απόλυτα τη δύσκολη θέση των συνεργατών (έχουν ήδη ενημερωθεί) και των φίλων του περιοδικού που ξαφνιάζονται δυσάρεστα από όσα μαθαίνουν σήμερα. Αυτή η κατάληξη μάς στενοχωρεί περισσότερο από τον καθένα. Έχουμε όμως καθαρή τη συνείδησή μας ότι εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο, προτού αναγκαστούμε να καταγγείλουμε ανοιχτά αυτές τις ενέργειες.

Θα μας λείψει, μας λείπει ήδη, και από αυτό το μετερίζι δεν αποχαιρετάμε κανέναν. Άλλωστε η θάλασσα είναι πολύ πλατιά, και χάριν των όσων ζήσαμε από τον Γενάρη του 2015 ως τώρα, αφήνουμε παρακαταθήκη στο αρχείο του ΑΤΕΧΝΩΣ ό,τι μας αφορά, φτάνει να μην αλλάξει η χρήση του.

Βασίλης Κρίτσας (Σφυροδρέπανο) – Νίκος Πουρναράς (Οικοδόμος)

Φιντέλ και προσωπολατρία

Η προσωπολατρία είναι ένα είδος θρησκευτικής πίστης, που προσγειώνεται κι επικεντρώνεται στα εγκόσμια. Προσωπολατρία είναι πχ οι βοσκοί της Σιέρα Μαέστρα που διηγούνται κατά καιρούς πως βλέπουν οράματα με τον Τσε, πιστεύουν ότι είναι κάπου ζωντανός κι ίσως πήγε ο Φιντέλ να τον βρει, να συζητήσουν το επόμενο κόλπο τους. Κι είναι μάλλον μια αυθόρμητη μορφή μαζικής συνείδησης, παρά κάτι που καλλιεργήθηκε από τα πάνω.

Η προσωπολατρία είναι ένα σύνηθες γνώρισμα των αγροτικών κοινωνιών, σαν την κουβανική. Όπως είναι όμως κι η αγάπη για τη γη, ο έντονος πατριωτισμός, η εθνική περηφάνια, το αντιιμπεριαλιστικό φρόνημα, σε ένα μακρόστενο νησί, απέναντι από τη Φλόριδα, που μπαίνει σαν αγκάθι στο μάτι της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης. Στο στόμα του λύκου, όπου οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχε λυγίσει και θα γινόταν η 52η πολιτεία των ΗΠΑ (51η είναι το Πουέρτο Ρίκο που, εκτός από τα χρώματα της σημαίας, αντιστρέφει πλήρως και την περήφανη στάση της Κούβας).

Οι περισσότεροι Κουβανοί αγαπούν την πατρίδα τους, γαλουχούμενοι με το Patria o Muerte, με το οποίο υπέγραφε ο Τσε τις επιστολές του, κι ας μην ήταν ακριβώς δική του πατρίδα, παρά μόνο με την ευρεία έννοια της Λατινικής Αμερικής. Μια (κουβανική) πατρίδα, που δεν είναι οποιαδήποτε χώρα -τ λέει κι ο Ντιέγκο στο αποχαιρετιστήριο σημείωμά του για το Φιντέλ- αλλά το νησί της επανάστασης, που καταφέρνει να έχει την καλύτερη ποιότητα ζωής σε όλη την Καραϊβική, παρά το μακροχρόνιο κι εγκληματικό αποκλεισμό της Κούβας.

Μαζί με την πατρίδα τους, οι Κουβανοί αγαπού(σα)ν το Φιντέλ, που ήταν ένα είδος πατρικής μορφής για το λαό του. Πολλοί αγαπούσαν το Φιντέλ περισσότερο από το σοσιαλισμό και τους κομμουνιστές και πάντως, χωρίς να είναι οι ίδιοι κομμουνιστές, στην πλειοψηφία τους. Μπορεί οι περιγραφές του Ραφαηλίδη για τον κουβανέζικο σοσιαλισμό, ως ένα μείγμα ήλιου και ρούμπας, να είναι μονόπλευρες και χοντροκομμένες, αλλά καταφέρνουν μες στην υπερβολή τους να δώσουν μια γλαφυρή εικόνα για το επίπεδο συνειδητοποίησης ενός μέσου Κουβανού.

Οι Κουβανοί είναι πιθανότατα ο πιο ηρωικός λαός της εποχής μας, αλλά δεν είναι λαός φτασμένων κομμουνιστών, ούτε έχει (και δε θα μπορούσε να) υπάρξει ποτέ κάτι τέτοιο. Η προσωπολατρία από την άλλη, μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά είναι βαθιά λαϊκή κι αυθόρμητη. Πόσο μάλλον που δεν αφορά γενικά τη λατρεία κάποιου αρχηγού, αλλά του ηγέτη της επανάστασης, που ενσαρκώνει τα ιδανικά της -και ας μην τα έχουν αφομοιώσει συνειδητά οι μάζες που τα τιμούν, στο πρόσωπο του επαναστάτη.

Είναι βέβαιο πως οι Κουβανοί θα δείξουν με διάφορους τρόπους τη λατρεία τους στη διάρκεια του λαϊκού προσκυνήματος στην περιφερόμενη σορό του Φιντέλ. Δεν μπορούν όμως όλα να μπουν στο ίδιο τσουβάλι της προσωπολατρίας. Δεν τον περιφέρουν σε κάποιο θρόνο, για να τον θάψουν πάνω σε αυτόν. Δε θα του χτίσουν μαυσωλείο. Δε γέμισαν με παράσημα τη λιτή, στρατιωτική στολή, που φοράει για το τελευταίο του ταξίδι. Και το δεκαήμερο εθνικό πένθος της Κούβας δε θα συνοδευτεί από μεσαιωνικά κι ειδωλολατρικά έθιμα, που επιβεβαιώνουν στον "πολιτισμένο, δυτικό κόσμο".

Εκεί όπου η προσωπολατρία επιβιώνει σε διάφορες πολιτικές αναλύσεις, προπαντός σε όσες δαιμονοποιούν το Φιντέλ, ως πηγή όλων των κακών, επιβεβαιώνοντας άθελά τους από την ανάποδη την αξία και το μέγεθος του ανδρός.
Επιβιώνει σε όσους φυτοζωούν, περιμένοντας έναν Φιντέλ ουρανοκατέβατο να τους σώσει, αντί να τολμήσουν οι ίδιοι την έφοδο στον ουρανό.

Επιβιώνει σε όσους βάζουν για το Φιντέλ πονηρά το δίλημμα "επαναστάτης ή κομμουνιστής", υπονοώντας πως ξεκίνησε να είναι το πρώτο, για να καταλήξει στο δεύτερο και να σκοτώσει τον επαναστάτη μέσα του! Για αυτό το είδος, οι κομμουνιστές δεν είναι επαναστάτες ακριβώς λόγω της πολιτικής του ιδιότητας, αλλά παρά κι ενάντια σε αυτήν. Είναι χρήσιμοι μόνο ως ηττημένα, ακίνδυνα σύμβολα, που όταν τύχει και νικήσουν, η "εξουσία τους αλλοιώνει". Κι ως μοναχικές, παρεξηγημένες φιγούρες, πχ ως "αρχηγοί των ατάκτων", δηλ ως ασκέρια που συγκροτούνται γύρω από έναν αρχηγό κι όχι γύρω από αρχές ή έστω κάποια συλλογική ηγεσία.

Επιβιώνει τέλος σε όσους προδικάζουν το τέλος της επανάστασης και το συνδυάζουν με το βιολογικό τέλος του Φιντέλ. Αν η φλόγα σβήσει κάποτε στο νησί της επανάστασης, αυτό βασικά έχει να κάνει με κάποιες διεργασίες που ήδη δρομολογούνται, κι όχι γιατί έσβησε ο Φιντέλ. Αυτός θα μείνει πάντα φωτεινός φάρος για όσους εξακολουθούν να θεωρούν την επανάσταση επίκαιρη κι όχι ιστορία από το μακρινό παρελθόν, για να τρώει ο λαός το φαΐ -ή μάλλον το σανό του- αμάσητο.

Αντί επιλόγου, κάτι που άκουσα σήμερα και το κλέβω γιατί το ζήλεψα -και δε νομίζω να παρεξηγηθεί από αυτόν που το σκέφτηκε.
Όσοι ταξίδεψαν στην Κούβα, για να ανακαλύψουν φτηνές πόρνες, επιβεβαιώνουν πως οι μόνες, φτηνές πόρνες (άλλου είδους) είναι οι ίδιοι και κανείς άλλος...

Υγ: φόρος τιμής στους ποσαδίστας, για το φόρο τιμής στον κομαντάντε

"Αμφιλεγόμενη" προσωπικότητα

Χτες το βράδυ η ΕΡΤ πρόβαλε το ντοκιμαντέρ "αναζητώντας το Φιντέλ". Προφανώς της πήρε λίγη ώρα αυτή η αναζήτηση, γιατί το πρωί ανέφερε τον Κάστρο ως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Κάτι που μου θυμίζει από την ανάποδη, την εισαγωγή του Αστερίξ με την παρουσίαση των ηρώων και το σημείωμα για τον Κακοφωνίξ: οι γνώμες για το ταλέντο του διίστανται. Ο ίδιος βρίσκει τον εαυτό του μεγαλοφυή, όλοι οι άλλοι τον βρίσκουν αχαρακτήριστο, αλλά αξιαγάπητο κι ευχάριστο για παρέα, όταν κρατάει το στόμα του κλειστό.

Προφανώς κι ήταν αμφιλεγόμενος για την ΕΡΤ κι άλλα αστικά μέσα ο Φιντέλ. Δεν ήταν βλέπεις... κοσμαγάπητος, σαν τον Ομπάμα, που τον έγλειφαν από οθόνης ολημερίς, σαν σκυλάκια του καναπέ. Δεν ήταν καν εκλεγμένος με αρχαιρεσίες δυτικού τύπου, σαν κι αυτές στις ΗΠΑ, όπου δεν επικρατεί ούτε καν η σχετική πλειοψηφία. Τότε λοιπόν, γιατί δεν κατάφεραν να τον ρίξουν, εφόσον στερούνταν λαϊκού ερείσματος; Πώς κατάφερε να είναι καρφί στο μάτι τους για παραπάνω από μισό αιώνα και να πάει κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης; Εδώ πια μπαίνουμε στις πύλες του ανεξήγητου για τις αστικές αναλύσεις, ανεξαρτήτως απόχρωσης.

Τον θεωρούν όμως αμφιλεγόμενο, γιατί πανηγύρισαν το θάνατό του κάτι αντιφρονούντες Κουβανοί στη Φλόριδα (παραδοσιακή δεξαμενή πρακτόρων και καταφύγιο για κάθε κοινωνικό κατακάθι), που έπαιξαν περισσότερο χρόνο απ' την είδηση για το θάνατο του Φιντέλ, μεγάλοι πολιτικοί άνδρες, σαν τον πλανητάρχη Τραμπ και τον Τζήμερο, που απλώς εξέφρασαν μεγαλόφωνα το ταξικό ένστικτο και το μίσος των αστών πολιτικών που είναι υποχρεωμένοι να κρατήσουν τα προσχήματα, και η ομάδα του Protagon (του Σταύρου Θεοδωράκη, που κάποτε έχτιζε "προοδευτικό προφίλ" με τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις του από την Κούβα).

Την ίδια στιγμή ένας άλλος Θεοδωράκης, ο Μίκης, με τις όποιες αντιφάσεις και παλινωδίες είχε κατά καιρούς, έστειλε ίσως το πιο συγκινητικό μήνυμα της ημέρας: αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες κι είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ μαζί σου. Συγκινητικό, γιατί φαίνεται (και είναι) ειλικρινές, από καρδιάς, σε αντίθεση με την αβάσταχτη υποκρισία του Τσίπρα κι άλλων κυβερνητικών στελεχών. Φαντάζεσαι να ταξιδέψει ο Αλέξης στην Κούβα για την κηδεία του Φιντέλ, μία ημέρα πριν κλείσει η αξιολόγηση στην Ελλάδα, για να ρίξει "αριστερή στάχτη" στα μάτια της παλιάς του βάσης; Δεν το θεωρώ πιθανό, αλλά δε θα είναι η πρώτη φορά που θα (απο)δείξουν ότι είναι αδίστακτοι.

Κάπως έτσι, οι ροζ "αριστεροί" κι "αντιμνημονιακοί", που προσπαθούν να τσιμπήσουν κάτι από τη λάμψη του Φιντέλ και την παγκόσμια θλίψη για το θάνατό του, να βγάλουν πολιτική υπεραξία από τη μορφή του και το έργο του, καταφέρνουν να γίνουν πιο προκλητικοί κι από όσους σκατόψυχους φιλελέδες, σαν τον Τζήμερο και τον Τραμπ, πανηγυρίζουν για την "πτώση του δικτάτορα". Κάτι που συνοψίζει πολύ καλά στο κείμενό του στο (αθλητικό) Contra, ένας παλιός δεξιός, ο Κ. Καίσαρης, που συν-έγραφε κάποτε τη στήλη του Αποδυτηριάκια, στο Φίλαθλο.

Αποδίδω λοιπόν τα του Καίσαρος τω Καίσαρη, μαζί με την παράθεση ενός αποσπάσματος από το κείμενο, με τον εύγλωττο τίτλο "αριστερός είναι ο Κατρούγκαλος, ο Φιντέλ ήταν επαναστάτης".

Ντροπή. Ντροπή και ιστορικό ψεύδος να αποκαλείς τον Φιντελ Κάστρο αριστερό. Αριστερός είναι ο Κατρούγκαλος. Αριστερός ειναι ο Βαρεμένος. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν επαναστάτης. Γι' αυτόν θα μιλήσει η ιστορία. Οχι ο κάθε αγράμματος. Oχι ο κάθε νάνος. Κι εν πάση περιπτώση τι σχέση έχουν οι νεόκοποι αριστεροί του Σύριζα με την επανάσταση, τους αγωνες των λαών, που επικαλούνται και το σοσιαλισμό; Όση σχέση έχουν με τη πατρίδα και τη θρησκεία οι ελληνες δεξιοί. Οσο πατριώτες και χριστιανοί είναι ο Αδωνις Γεωργιάδης και ο Καμμένος άλλο τόσο είναι αριστεροί ο Τσίπρας κι ο Παππάς.
Παραμύθι πουλάνε. Επαγγελματίες είναι. Οπως κάποιος πρέπει να πουλήσει τρόφιμα κάποιος άλλος αυτοκίνητα, έτσι κάποιοι πρέπει να πουλήσουν ελπίδα.Προϋπόθεση της προσφοράς είναι η ζήτηση.Οταν υπάρχουν θύματα που θέλουν να ακουνε για την πατρίδα και τη θρησκεία θα βρεθεί ένας Καρατζαφέρης να ανοίξει ένα μαγαζί γιά να τα πουλήσει. Μέχρι να βρεθεί κάποιος σαν τον Καμμένο που θα ξέρει να πουλάει καλύτερα και να τον κλείσει.
Οταν υπάρχουν ψημάρια που θέλουν να ακούνε για σοσιαλισμό, θα βρεθεί ένας Ανδρέας Παπανδρέου για να τους τον πουλήσει. Μέχρι να βρεθεί κάποιος σαν το Τσίπρα να ανοίξει απέναντι ένα καινούργιο μαγαζί και να τους κάνει να βαράνε μύγες. Κι επειδή η δουλειά τους ειναι να πουλάνε αέρα, δεν έχουνε κανένα προβλήμα μέσα στο μπαλαμούτι και τον αχταρμά που τα ανακατεύουνε ολα να μπερδέψουνε και τον Φιντέλ Κάστρο.Τι είχανε τι χάσανε;

Για τον επίλογο του σημερινού σημειώματος, επέλεξα να αποδώσω πρόχειρα το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του Μαραντόνα, που είχε φιλική, προσωπική σχέση με τον Φιντέλ και ταξίδεψε στην Κούβα, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του και την εξάρτησή του από τα ναρκωτικά. Και δεν το επιλέγω για συναισθηματικούς λόγους, ή γιατί ο Μαραντόνα είναι πρότυπο προς μίμηση και κάποια ξεχωριστή προσωπικότητα. Το διαλέγω για την ειλικρίνειά του, και για να τονίσω το κοντράστ με τα ξύλινα μηνύματα των εγχώριων υποκριτών.

Το πρωτότυπο μήνυμα μπορείτε να το δείτε εδώ, στο προφίλ του Μαραντόνα στο Facebook. Η δική απόδοση μου είναι κάπως πρόχειρη, αλλά πιστεύω πως δεν αλλοιώνει το νόημα.

Πέθανε ο φίλος μου, ο έμπιστός μου, αυτός που με συμβούλευε, που με καλούσε οποιαδήποτε στιγμή να μιλήσουμε για πολιτική, ποδόσφαιρο, μπέιζμπολ, αυτός που μου είπε πως όταν έφευγε ο Κλίντον, αυτός που ερχόταν, ήταν χειρότερος, γιατί ήταν (ο) Μπους. Όπως/επειδή δεν έσφαλλε ποτέ, για μένα ο Φιντέλ είναι, ήταν και θα είναι αιώνιος, ο μοναδικός, ο πιο μεγάλος. Πονάει η καρδιά μου γιατί ο κόσμος χάνει τον πιο σοφός από όλους.

Δεν ανατρέπει ο καθένας μια δικτατορία με είκοσι άνδρες, προκαλώντας τη βορειοαμερικάνικη αυτοκρατορία.
Δεν εξαλείφει ο καθένας τον αναλφαβητισμό σε ένα χρόνο.
Δε μειώνει ο καθένας την παιδική θνησιμότητα από το 42% στο 4%.
Δε δημιουργεί οποιοσδήποτε πάνω από 130 χιλιάδες γιατρούς, εξασφαλίζοντας ένα γιατρό για κάθε 130 άτομα, τον υψηλότερο δείκτη-ποσοστό γιατρού κατά κεφαλή στον κόσμο.
Δε δημιουργεί ο καθένας τη μεγαλύτερη σχολή Ιατρικής στον κόσμο, δίνοντας κάθε χρόνο πτυχίο σε 1500 γιατρούς από το εξωτερικό, με 25 χιλιάδες γιατρούς απόφοιτους σε 84 χώρες.
Δε στέλνει οποιοσδήποτε περισσότερο από 30 χιλιάδες γιατρούς να εργαστούν σε περισσότερες από 68 χώρες του κόσμου, σχεδόν σε 600 χιλιάδες αποστολές συνολικά.

Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι το μοναδικό έθνος της Λατινικής Αμερικής, χωρίς παιδικό υποσιτισμό.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μόνη χώρα της Λατινικής Αμερικής χωρίς πρόβλημα ναρκωτικών.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε το 100% της σχολικής εκπαίδευσης (εννοεί την ελεύθερη πρόσβαση στις βαθμίδες της).
Δεν μπορεί ο καθένας να κυκλοφορεί στην πατρίδα του χωρίς να βλέπει ούτε ένα παιδί να κοιμάται στο δρόμο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που εκπληρώνει την οικολογική βιωσιμότητα.
Δεν καταφέρνει ο καθένας να έχει ο πληθυσμός του προσδόκιμο ζωής στα 79 χρόνια, όταν γεννιέται.
Δε δημιουργεί ο καθένας εμβόλια κόντρα στον καρκίνο.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να είναι η μοναδική χώρα που εξαλείφει τη μετάδοση του ιού του AIDS από τη μητέρα στο παιδί.
Δεν καταφέρνει οποιοσδήποτε να έχει τη μεγαλύτερη ποσότητα ολυμπιακών μεταλλίων στη Λατινική Αμερική.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 600 και πλέον απόπειρες δολοφονίας εναντίον του και 11 προέδρους των ΗΠΑ που προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν.

Δεν επιβιώνει ο καθένας από 50 χρόνια εμπάργκο και οικονομικού πολέμου.
Δε φτάνει ο καθένας τα 90 χρόνια, με τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στην παγκόσμια ιστορία.
Αγαπητός σε εκατομμύρια, ακατανόητος για άλλους τόσους. Αυτό που δεν μπορεί κανείς να κάνει είναι να τον αγνοήσει.

Q.E.P.D.* Fidel #Castro!

*είναι το σηματάκι του πένθους

Λάμπει το άστρο του Φιντέλ Κάστρο

Το όνομά του σημαίνει "πιστός" και δε θα μπορούσε να έχει πιο δυνατή κι εύστοχη σημειολογία. Ο Φιντέλ δεν ήταν μαρξιστής στα νιάτα του, αλλά συνάντησε το μαρξισμό στην πορεία και έμεινε ως το τέλος της ζωής του πιστός στα ιδανικά της επανάστασης, παρά κι ενάντια στο κύμα της παγκόσμιας αντεπανάστασης, παρά κι ενάντια στις άπειρες, ανείπωτες δυσκολίες κι εμπόδια που προκαλεί η απομόνωση που έχουν επιβάλει στην Κούβα οι ΗΠΑ και το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Το επίθετό του είναι Κάστρο, και στα ελληνικά δε θα μπορούσε να έχει πιο δυνατή κι εύστοχη σημειολογία. Η Κούβα ήταν και παραμένει μέχρι σήμερα το νησί της επανάστασης, ένα φρούριο ελεύθερων πολιορκημένων, που αντέχουν όρθιοι και περήφανοι. Ο ορισμός του γαλατικού χωριού, που είναι περικυκλωμένο από ρωμαϊκά οχυρά, κι ένα από αυτά μάλιστα βρίσκεται στην άκρη του νησιού, σαν στρατιωτική βάση (Guantanamo). Μόνο που αντί για μαζικό ζωμό, ο κουβανικός λαός έχει ρούμι και ζαχαροκάλαμα, μια ακατανίκητη εσωτερική παρόρμηση για χορό και μια απέραντη εμπιστοσύνη κι αγάπη στον ηγέτη του, που μάλλον θα τη γιγαντώσει, παρά θα τη σβήσει ο θάνατός του (κι είναι εντελώς βέβαιο πως οι αυθόρμητες εκδηλώσεις λατρείας θα γίνουν αντικείμενο χλευασμού από τα "αντικειμενικά, δυτικά ΜΜΕ").

Ο θάνατός του ήρθε λίγους μόλις μήνες μετά από την επίσκεψη του Ομπάμα στην Κούβα και δε θα μπορούσε να έχει πιο ιδιαίτερη σημειολογία. Οι Αμερικανοί είδαν να συμβαίνει αυτό που προσπαθούσαν να πετύχουν εδώ και (παραπάνω από) μισό αιώνα, εδώ και δέκα διαφορετικούς προέδρους των ΗΠΑ, με (τουλάχιστον) 634 αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ. Είδαν δηλαδή να "πετυχαίνουν" ως "φίλοι" αυτό που μάταια προσπαθούσαν να πετύχουν τόσα χρόνια ως εχθροί της Κούβας -κι αυτό είναι μια συμβολική προειδοποίηση για το νησί της επανάστασης. Από την άλλη μεριά, μπορεί να πει κανείς πως ο Φιντέλ έζησε αρκετά, για να δει έναν πρόεδρο των ΗΠΑ να επισκέπτεται την Κούβα, κι από τη στιγμή που τα είχε δει όλα σε αυτή τη ζωή, μπορούσε ήσυχος να κλείσει τα μάτια του. Εκτός κι αν το έκανε, για να μη δει τη συνέχεια.

Ο Φιντέλ Κάστρο δεν ξεκίνησε ως κομουνιστής, αλλά συνάντησε το μαρξισμό στην πορεία νομοτελειακά, όπως λένε οι μαρξιστές, κι όπως θα έκανε δηλαδή κάθε συνεπής επαναστάτης. Κι αν κάπου τον "παραβίασε" δεν είναι στα όποια τυχόν λάθη έχει κάνει κατά καιρούς, στις υποχωρήσεις που έκανε για να αντιμετωπίσει τους συντριπτικά αρνητικούς συσχετισμούς ή στη σημερινή στροφή της Κούβας, που αποτυπώνεται και στις αποφάσεις του τελευταίου (7ου) συνεδρίου του ΚΚ Κούβας.

"Παραβίασε" όσα διδάσκει ο μαρξισμός για τον ιστορικό ρόλο και τα όρια της προσωπικότητας στο κοινωνικό προτσές, και το περίφημο συμπέρασμα πως είναι η ιστορία αυτή που δημιουργεί τα πρόσωπα κι όχι αντίστροφα. Είναι αυτή που ψάχνει τους πρωταγωνιστές με εκείνα τα γνωρίσματα, που θα εκφράσουν σαν αναγκαιότητα τις κοινωνικές τάσεις και μπορεί να αντικαταστήσει κάποιο πρόσωπο που θα εκλείψει από το προσκήνιο με ένα άλλο, που θα έχει παρόμοια χαρακτηριστικά.

Παραβίασε όλα τα παραπάνω, όπως κάθε μεγάλη προσωπικότητα, που ξεφεύγει από το μέσο όρο, κάνοντας τους πάντες να αναρωτιούνται ενδόμυχα αν η επανάσταση μπορεί να επιζήσει μετά από το δικό του θάνατο, την απώλεια ενός και μόνο προσώπου (αν και υπάρχει και ο Ραούλ). Αφήνει όμως μια σπουδαία, ανεκτίμητη παρακαταθήκη, το άστρο του που φωτίζει το δρόμο της επανάστασης, που επιβίωσε από τον πόλεμο (των άστρων) με τα 50 αστέρια της αστερόεσσας, και που γιγαντώνεται με το βιολογικό του τέλος, περνώντας στα όρια του μύθου, πέρα κι από την αθανασία της ιστορίας.

Αφήνει πάνω από όλα πολύτιμη παρακαταθήκη τα προφητικά του λόγια στο πρόσφατο συνέδριο του ΚΚ Κούβας (που μοιάζουν αρκετά με τη φράση του Χαρίλαου για τους ζευγάδες που φεύγουν και τη σπορά που μένει).
Για όλους έρχεται η ώρα μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών κομμουνιστών θα μείνουν ζωντανές...

Hasta Siempre Fidel, Hasta Siempre Comandante

Διαβάστε επίσης ένα πρόσφατο κείμενο για τα 90χρονα του Φιντέλ.

Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά

Αλλά ενίοτε μπορεί να γίνει λευκή, σαν του Βόλου κι άλλων πρωτοπόρων περιοχών, που γιορτάζουν για τα πολυκαταστήματα που μένουν ανοιχτά τις νύχτες, αντί να σκοτίζονται για όσα μαγαζιά βάζουν λουκέτο στο φως της μέρας. Το παν είναι να έχεις θετική στάση ζωής, να μην κολλάς στα αρνητικά, γιατί οι φιλελέδες έχουν ανακαλύψει πως η οικονομία είναι πρωτίστως θέμα ψυχολογίας...

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε το μαύρο Νοέμβρη της Μπάρτσα -που έχει γενέθλια σε λίγες μέρες- το μαύρο στην ΕΡΤ, που απέκτησε ξανά σήμα, αλλά της έμεινε η φαιά προπαγάνδα. Διάφορες μαύρες βίβλους (με ροζουλί περιτύλιγμα), τις υποσχέσεις των κοψοχέρηδων για μαύρο στην κάλπη, το μαύρισμα των διακοπών που ξεφτίζει γρήγορα σαν προεκλογική υπόσχεση. Τους μαύρους πάνθηρες, το μαύρο γάτο που "τους είδε μαύρους νόμιζε με φίλους πως θα κάνει" -αλλά ακόμα να γίνει μάθημα σε ορισμένους ερυθρίζοντες η μαύρη αντίδραση κι οι μεταμφιέσεις της- κι η μαύρη Τρίτη από το κραχ του 29'.

Ήρθε λοιπόν ο καιρός για τη μαύρη Παρασκευή, όπου σε αντίθεση με τη "μεγάλη" (Παρασκευή), οι καμπάνες χτυπάνε χαρμόσυνα, για να υποδεχτούν το ποίμνιο (δηλ κοπάδι) των καταναλωτών και την ανάσταση της ψόφιας αγοράς και της χειμαζόμενης οικονομίας. Κι εφόσον το έθιμο είναι ξενόφερτο, σταλμένο πάντα απ' την Αμερική, όπως λέει ένας στίχος, λογικό και επόμενο ήταν να πάρει ένα ξενικό όνομα (Black Friday), κατά τη μηχανική μεταφορά του στην ελληνική πραγματικότητα.

Μπορεί εμείς να μην έχουμε ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving), αλλά έχουμε τις "ευχαριστίες στην Αμερική", σε ροζ (σαν κραγιόν) και πράσινη εκδοχή, με την ανάμειξη της Τουρκίας, αντί για γαλοπούλα (που και αυτή turkey είναι). Έχουμε αμερικανάκια που θαυμάζουν τον Ομπάμα και τον εκάστοτε πρόεδρο των ΗΠΑ, ασχέτως χρώματος. Μαύρος πρόεδρος, άσπρος πρόεδρος, το ζήτημα είναι να κάνει το ιμπεριαλιστικό γεράκι και να πιάνει ποντίκια, για να  παραφράσουμε τον Κινέζο Ντενγκ. Αυτός είναι ο νόμος που κινεί διαχρονικά τον καπιταλισμό.



Έχουμε επίσης θύματα του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού (που ακολουθεί πάντα τον οικονομικό) που γιορτάζουν σαν αμερικανόβλαχοι το Halloween μες στο Νοέμβρη και την κολοκύθα που κουβαλάν αντί για μυαλό πάνω από το λαιμό τους. Κι όπως σημειώνει πολύ σωστά ο Poe δεν πρόκειται πια για την εμπορευματοποίηση μιας γιορτής (που ξεχειλώνεται για να ξεκινήσει ένα μήνα πριν) αλλά για τη γιορτή-εορτασμό της εμπορευματοποίησης, που ψάχνει αφορμές για να εκδηλωθεί.

Οι θιασώτες της "ελεύθερης οικονομίας" σοκάρονται με τα δελτία-κουπόνια διανομής προϊόντων στα οποίο παρατηρούνταν έλλειψη στις χώρες του υπαρκτού, αλλά έχουν άλλα μέτρα και σταθμά για τις αντίστοιχες ουρές στον καπιταλισμό και τις υποτιθέμενες κοινωνίες αφθονίας. Δε βρίσκουν την ίδια ευαισθησία για τους πεινασμένους που στοιβάζονται για μια δωρεάν σακούλα λαχανικών. Δεν τους ενοχλεί ο κανιβαλισμός των καταναλωτικών ζόμπι που μπορεί να ποδοπατηθούν μεταξύ τους, για να αποκτήσουν το ιερό δισκοπότηρο προϊόν που θέλουν και ξεροσταλιάζουν στην ουρά ενός ιδιωτικού γυμναστηρίου, για τη δωρεάν εγγραφή.

Όχι βέβαια πως όλα αυτά μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Οι μεν στερούνται απλώς χρημάτων, ενώ οι δε στερούνται αξιοπρέπειας, που την αφήνουν στην είσοδο του πολυκαταστήματος μαζί με τα υπόλοιπα προσωπικά τους αντικείμενα.

Το βασικό πρόβλημα δεν είναι οι μαύρες Παρασκευές, αλλά η μαύρη ζωή μιας μεγάλης πλειοψηφίας, που ψάχνει χαραμάδες φωτός και λίγου χρώματος, για να μη βουλιάξει. Είναι οι κυνηγοί προσφορών και κεφαλών. η μαύρη φασιστική αντίδραση που φωλιάζει στις εξωνημένες συνειδήσεις. Και που την ενοχλούν οι κολασμένοι της γης, ιδίως όταν είναι μελαψοί, εκτός κι αν έχουν το μαύρο του καμένου, απανθρακωμένου πτώματος. Τότε αλλάζει το πράγμα...

Βγαίνουμε μωρό μου βγαίνουμε

Χτες στήθηκε ένα παράλληλο show με τις ομιλίες των αρχηγών του νέου διπολισμού στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, αμφιβάλλω όμως αν υπάρχει κάτι άξιο σοβαρού σχολιασμού. Το βασικό συμπέρασμα από το λόγο του Τσίπρα είναι πως του έμεινε κουσούρι η αμερικάνικη προφορά στα "ρω του έρωτα" (για τον Ομπάμα) και ο λογογrάφος του πrέπει να αrχίσει να τα αποφεύγει, αλλιώς η φάση θα θυμίζει σκηνή από το Life of Brian.



Κατά τα άλλα, παρακολουθήσαμε ζωντανά ένα ωραίο μασαζάκι εν όψει των ανατροπών που έρχονται στα εργασιακά, με πάρα πολλές αναφορές στη ΝΔ, που είναι το βασικό επιχείρημα για να (ξανα)ψηφίσει κανείς ΣΥΡΙΖΑ -ή μάλλον το βασικό πρόσχημα, όπως μπορεί να δει κανείς πχ σε αυτήν τη συνέντευξη του μικρού (από κάθε άποψη) Μπελογιάννη, που θα το ρίξει με βαριά καρδιά στο Σύριζα, για να μην έρθει ο Κούλης. Ε ναι, φαντάζεσαι να έρθει στα πράγματα η Δεξιά και να ψηφίσει κανένα (δεξιό) μνημόνιο; Ούτε να το σκέφτομαι...

Το 'πε κι ο Αλέξης άλλωστε, πως η στρατηγική της ΝΔ είναι το 4ο μνημόνιο. Ενώ για το Σύριζα προφανώς θα προκύψει τυχαία, παρά κι ενάντια στην πολιτική του βούληση. Άλλο αν το ψηφίζουν μετά όλοι μαζί. Είναι αυτή η "διαλεκτική" της αστικής ενότητας κι η θαυμαστή τακτική "μαζί να χτυπάμε-ψηφίζουμε, χωρίστά να βαδίζουμε", για να εγκλωβίζουν περισσότερες συνειδήσεις.

Είχε "ενδιαφέρον" πάντως, από μια άποψη, η αισιόδοξη κατακλείδα του Τσίπρα: εμείς θα γίνουμε η κυβέρνηση που θα βγάλουμε τη χώρα από την κρίση. Που ειπώθηκε μάλλον συνθηματολογικά, γιατί κάτι έπρεπε να ειπωθεί, για να ανεβάσει τους τόνους και το ηθικό, παράλληλα όμως δείχνει και μια ορισμένη αντίληψη για την κρίση και το χαρακτήρα της: οι κυβερνήσεις είναι αυτές που φέρνουν ή απομακρύνουν μια κρίση. Με άλλα λόγια η κρίση δεν απορρέει αντικειμενικά αλλά ως αποτέλεσμα μιας κακής διακυβέρνησης, υποκειμενικών λαθών, κτλ. Και σε κάθε περίπτωση, αντιμετωπίζεται ως ένα είδος συλλογικής τιμωρίας του λαού μας για τον πρότερο ανέντιμο ή μάλλον σπάταλο βίο του, λογική που συμπυκνώνει άριστα η φράση "όλοι μαζί τα φάγαμε" κι ο μύθος του Έλληνα τζίτζικα, που ζει εις βάρος των ευρωπαϊκών μυρμηγκιών και του μόχθου τους.

Με την εκδήλωση της κρίσης και την έλευση των μνημονίων, εντάθηκε η προπαγάνδιση αυτών των ιδεολογημάτων, παράλληλα όμως οξύνθηκε κι η ενδοαστική αντιπαράθεση για το καλύτερο μείγμα διαχείρισης της κρίσης.

Η (σχηματικά μιλώντας) κεϊνσιανή πλευρά κριτικάρει τη μνημονιακή λιτότητα, γιατί στοχεύει σε χαμηλά, μηδενικά ελλείμματα και σε πρωτογενή πλεονάσματα, βάζοντας εμπόδια στη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και τη συνεπακόλουθη αναθέρμανση της αγοράς-οικονομίας. Προβάλλει δηλ μια συγκεκριμένη ειδική πτυχή, που "τεκμηριώνει" την ορθότητα της δικής της συνταγής: απομείωση χρέους, χαλαρά ελλείμματα, κτλ.

Στον αντίποδα, το μνημονιακό στρατόπεδο επιδιώκει τη νομιμοποίηση της στρατηγικής του ως μονόδρομου χωρίς εναλλακτικές, κι απαντάει πως δεν είναι τα μνημόνια που έφεραν την κρίση, αλλά αντιστρόφως, η κρίση είναι που κατέστησε αναγκαία κι επέβαλε τα μνημόνια, που έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί καιρό τώρα (ακόμα κι ο Βαρουφάκης που διεκδικεί δάφνες αντιπολίτευσης θεωρούσε το 70% του μνημονιακού πυρήνα θετικό κι αναπόφευκτο).

Λένε δηλ κι αυτοί τη μισή αλήθεια -κι ούτε καν- καθώς δε θεωρούν αντικειμενική και νομοτελειακή την εμφάνιση της καπιταλιστικής κρίσης, σε αυτό το πλαίσιο, αλλά εντοπίζουν τις αιτίες της στο ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας και καταναλώναμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε. Κι αυτό τη στιγμή που η κρίση καταδεικνύει ακριβώς το αντίθετο -ότι υπάρχουν δηλ εμπορεύματα που δεν μπορούν να πωληθούν και βασικά κεφάλαια που "περισσεύουν" και δεν μπορούν να επενδυθούν κερδοφόρα.

Αυτό που καμία πλευρά δε λέει, είτε γιατί δεν έχει τα θεωρητικά εργαλεία να το δει είτε βασικά γιατί δεν ευνοεί τα ταξικά συμφέροντα που υπηρετεί, είναι πως η κρίση εμφανίζεται αντικειμενικά, έχει τις ρίζες της στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και δε θεραπεύεται στα στενά του όρια. Κάθε βήμα για την υπέρβασή του από αστική σκοπιά, σημαίνει νέα επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα. Κι ο λαός οφείλει να φιλτράρει ταξικά τις έννοιες και τα όμορφα, αταξικά λογάκια που του πλασάρουν "έξοδος από την κρίση κι ανάπτυξη για ποιον;".

Μακάρι να μπορούσαμε να τους ανταποδώσουμε την υπόσχεση και να πούμε πως εμείς θα γίνουμε αυτοί που θα βάλουν τη χώρα σε "επαναστατική κρίση", προσφέροντας στο καπιταλιστικό σύστημα τον επιθανάτιο ρόγχο του. Κάτι που δεν περνάει όμως εξ ολοκλήρου από τα χέρια μας, καθώς η επαναστατική κρίση -όπως και η οικονομική, καπιταλιστική- εμφανίζεται αντικειμενικά. Συν Αθηνά και χείρα κίνει όμως, για να μη γίνουμε στο ίδιο έργο θεατές.

Τζήμερο, άσε με να σ' αγαπάω, Τζήμερο

κι άλλες μικρότητες

Ο Τζήμερος κατήγγειλε χτες (στα social media, γιατί δεν υπάρχει κράτος και δικαιοσύνη στην Ελλάδα) πως τον προπηλάκισε ο Μανουσογιαννάκης στο Συμβούλιο της Περιφέρειας Αττικής, όταν κατέβασε μερικές αφίσες του ΠΑΜΕ.
Διχασμένη η κοινή γνώμη, καθώς άλλο λένε "να αγιάσει το χέρι του Μανουσογιαννάκη" ενώ άλλοι ασκούν δριμεία κριτική στο ΚΚΕ, που δεν ανέλαβε νωρίτερα αντίστοιχη δράση.

Η γλαφυρή αφήγηση του Τζήμερου για λαβές και τις κινήσεις πνιγμού που τον έφεραν στα πρόθυρα της λιποθυμίας και της απώλειας των αισθήσεών του, δίνουν μια εσάνς Φώσκολου στο σενάριο και απογειώνουν τα φαιδρά του χαρακτηριστικά. Το διαψεύδει όμως η Κουτσούμπα -τι περίμενες, αίμα του μοβόρου γγ είναι κι αυτή, κι ας είναι σε άλλο κόμμα- που λέει πως συγκράτησε μαζί με άλλους το Μανουσογιαννάκη. αλλά το μετάνιωσε Δεκάδες Εαακίτες, εν τω μεταξύ, περιμένουν κάποιον να διαψεύσει την εκδοχή της Κουτσούμπα, που γλίτωσε τον Τζήμερο από τα χειρότερα. Ξέρεις τι είναι να έχεις χτίσει όλες σχεδόν τις παρεμβάσεις σου στον πυροσβεστικό ρόλο του ΚΚΕ στο κίνημα και τώρα να βλέπεις τη δική σου συντρόφισσα να μπαίνει στη μέση, ως ειρηνοποιός;

Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Και τη φράση: και μόνο που υπάρχεις Τζήμερε, είναι πρόκληση. Δε νομίζω να ειπώθηκε όντως, αλλά ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει; Εξάλλου είναι οργανωμένο σχέδιο της αριστεράς και του ερυθρού φασισμού να εξοντώσει μια αδέσμευτη, φιλελέ φωνή, που ενοχλεί (τον κοινό νου και την ανθρώπινη αισθητική).

Όταν λέτε δηλ "ερυθρός φασισμός", υπάρχει κι άλλου είδους; Ενδεχομένως, αλλά όπως έγραψε κι ο Τζήμερος σε ένα σχόλιό του, στην ίδια ανάρτηση, οι χρυσαυγίτες μπορεί να είναι ηλίθιοι αλλά είναι τύπος κι υπογραμμός μες στην αίθουσα του συμβουλίου. Επιτέλους, κάποιος που λέει την αλήθεια, μακριά από τις "ίσες αποστάσεις".



Κατά τα άλλα, ένας σφος λέει πως αν ο Τζήμερος δεν είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο κι έβγαζε τη σχολή του, θα μάθαινε από πρώτο χέρι πως κανείς δε σκίζει έτσι απλά κι ατιμώρητα τις αφίσες των άλλων. Ενώ ένας άλλος σχολιάζει πως αν είναι παράνομη η αφισοκόλληση, τότε ο Τζήμερος πρέπει να πάει μέσα, για αντιποίηση αρχής. Έπρεπε να φωνάξει την αστυνομία να τις κατεβάσει.

Μα το σημάδι στο λαιμό σου, απ' τη γροθιά μου
θα μαρτυράει πως σε είχα αγκαλιά μου

* * *

Επόμενη ιστορία: πώς ένα viral γλιστράει μέσα απ' τα χέρια σου.
Το Λαϊκό Στρώμα είχε την αποκλειστικότητα, αλλά ήθελε να τη βάλει πρώτα στο ΦΒ του κι από εκεί το τσίμπησαν τα αρπακτικά του Luben και το έκαναν viral (δηλ κάτι που διαδίδεται ευρέως, σαν ιός -και σαν Εβραίος, μπορεί να πρόσθετε κάποιος με IQ Τζήμερου).

Ψευτοδιλήμματα

Ε ναι λοιπόν, το ΚΚΕ κληρώνει ταμπλετάκια, γιατί κατά (πολύ) βάθος είμαστε παιδιά της ΕΤΕ, μαζί με γουρουνόπουλα, γιατί κατά πλάτος και κατά μήκος, είμαστε με/σαν το γαλατικό χωριό του σφου Οβελίξ. Κι όσοι είναι τακτικοί αναγνώστες, μπορεί να θυμούνται πως στην Κρήτη, σε ένα φεστιβάλ της οργάνωσης, οι σφοι κλήρωναν "ένα ντράο" -ετσι το ακούσαμε δηλ- που δεν ήταν κάποιο μοντέλο αυτοκινήτου, αλλά ένας τράγος (έναν τρά'ο) -υποθέτω όχι ζωντανό, αλλά δεν είμαι και σίγουρος.

* * *

Εκλογές ΤΕΕ: εδώ μπορείτε να δείτε την ανακοίνωση της ΔΗΠΑΚ -που δεν πρέπει να συγχέεται με τους Πασόκους της ΔΗΠΑΜ, που ποντάρουν μάλλον σ' αυτή τη σύγχυση για να τσιμπήσουν κάποιες ψήφους- για τις εκλογές στο ΤΕΕ και τη μικρή πτώση (200 ψήφοι λιγότερες) ή σχετική συγκράτηση δυνάμεων, με βάση τα δυσοίωνα δεδομένα και τους αρνητικούς συσχετισμούς (που να το πάρετε, αν δεν το κάνατε ήδη): πολλοί ψάχνουν διέξοδο στο εξωτερικό, ενώ άλλοι τόσοι "μένουν Ελλάδα" αλλά δεν έχουν να πληρώσουν τις υπέρογκες εισφορές στο επιμελητήριο.

Η κρίση δε μας χτυπάει προφανώς όλους το ίδιο κι αυτό ισχύει και για τους μηχανικούς. Άλλοι έχουν πρόβλημα επιβίωσης και άλλοι αναγκάζονται να κόψουν τις βόλτες με το ατομικό τους ελικόπτερο -που είχε κάνει την εμφάνισή του σε κάτι πρόσφατες εκλογές στο ΣΕΦ (κι όχι, δεν ήταν της ΚΟΕ).
Άστα να πάνε. Το κρασί παλιό, το χαβιάρι μαύρο...

Έτσι κάθε τι που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό, εντός ή εκτός εισαγωγικών (αυθεντικοί κι εναλλακτικοί-εξωκοινοβουλευτικοί Συριζαίοι, παλιό και νέο εξωκοινοβούλιο, κτλ), είδε το ποσοστό του να ψαλιδίζεται σημαντικά. Ενισχύθηκε όμως η ΝΔ (που ανεβαίνει ακόμα και στους δασκάλους, τον τελευταίο καιρό) και η Πασοκάρα, που κυκλοφορεί όμως σε τρεις συσκευασίες και "διασπά" τις δυνάμεις της στα τρία, σαν το Λέτσοβο.
Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με την παρανοϊκή ποσότητα των ψηφοδελτίων -νομίζω πως οι μηχανικοί ψηφίζουν για πέντε διαφορετικά όργανα- και την ακόμα παρανοϊκότερη ψήφο των πολυσυλλεκτικών, που ψηφίζουν τα πάντα, από μία φορά.

* * *

Ζαχαριάδης: μέχρι τώρα γνωρίζαμε το Αντικείμενο του Φρέντυ Γερμανού, που δεν πρόλαβε όμως να το τελειώσει, και δεν ξέρω αν ο Τζήμερος έχει κάποια θεωρία για το πώς τον έφαγαν οι σταλινικοί. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το κόκκινο τανγκό, που νομίζω πως προσπάθησε να μιμηθεί κάπως το Αντικείμενο. Και δεν ξέρω αν με προσέχεις, φίλε Τζήμερε, αλλά φέτος πέθανε και ο Κουτσομύτης.

Αυτές τις μέρες ανεβαίνει κι η παράσταση Ομπίντα (που έχω την αίσθηση πως δεν προφέρεται έτσι στα ρώσικα) για το Νίκο Ζαχαριάδη, τις τελευταίες του στιγμές, τη δική του αναδρομή στο παρελθόν και τα συναισθήματά του. Πρωταγωνιστής είναι ο Κοτανίδης, που έχει μια ιδιαίτερα αντιφατική πολιτική διαδρομή, από το μαοϊκό ΕΚΚΕ στον ευρωκομμουνισμό και ενδεχομένως ένα μικρό φλερτ με το "φιλελεύθερο" χώρο. Ταξίδεψε όμως ως το Σοργκούτ της Σιβηρίας, διάβασε πολύ για το θέμα του και συμβουλεύτηκε το Σήφη, το γιο του Ζαχαριάδη, για μια σειρά ζητήματα. Παράλληλα στις συνεντεύξεις του για την παράσταση βγάζει μάλλον μια τιμιότητα, μες στις αντιφάσεις του, οπότε ίσως αξίζει τον κόπο να την παρακολουθήσει κανείς, παρά τους όποιους περιορισμούς.

* * *

Αξίζει επίσης να δει κανείς -κι ας έχει μπαγιατέψει λίγο- το ρεπορτάζ του 902 για την κατάθεση του Νίκου Σοφιανού, οικονομικού υπεύθυνου του ΚΚΕ, στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, για τα οικονομικά των κομμάτων.
Κι επίσης ένα πρόσφατο άρθρο του Μαργαρίτη, που αναφέρεται μεταξύ άλλων στην ανακίνηση του Κυπριακού και έχει πολλούς και διάφορους αποδέκτες..

Υγ: ο Γιατζόγλου δηλ ψήφισε Σύριζα; Αλήθεια τώρα...

Τι Κουτσόγιωργας, τι Στεφανόπουλος

Η κε του μπλοκ θα πάει κόντρα στο κλίμα και η γενική συγκίνηση των ημερών*, όπως τουλάχιστον την εισπράττει και την αντιλαμβάνεται στα social media, ακόμα κι από χρήστες που κινούνται κοντά μας πολιτικά ή στο ευρύτερο αριστεροχώρι και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως "τον πήγαιναν" τελικά το πρόεδρο -όπως θα έλεγε κι ο Χριστόδουλος. Ο οποίος εμφανιζόταν στην κορυφή της κατηγορίας με τις δημοφιλείς προσωπικότητες, στις δημοσκοπήσεις της εποχής.

(*εξάλλου νομίζω πως το "ο νεκρός δεδικαίωται" δεν έχει ακριβώς τη σημασία με την οποία συνήθως το χρησιμοποιούμε, αφήνοντας στο απυρόβλητο ένα μακαρίτη και τα πεπραγμένα του).

Εγώ πάλι δεν πήγαινα ποτέ το Στεφανόπουλο -ούτε το Χριστόδουλο- και δεν είχε τύχει ποτέ να απαντήσω σε κάποια πολιτική δημοσκόπηση ή να γνωρίσω κάποιον άλλον που να έχει απαντήσει. Συνεπώς αναρωτιόμουν εύλογα, αφενός ποιοι απαντάνε τέλος πάντων σε αυτές τις έρευνες και "διαμορφώνουν" αυτά τα ευρήματα, κι αφετέρου τι μπορούσε να καθιστά συμπαθή μια πολιτική μαριονέτα, γιατί τέτοιος ήταν κι είναι εκ των πραγμάτων, ο ρόλος του παρελασιάρχη προέδρου. Αν αυτό οφειλόταν στο "εναλλακτικό" προφίλ του προέδρου με το ποδήλατο, νομίζω πως είχαμε μια πολύ σοβαρή προειδοποίηση για τη μετέπειτα εμφάνιση κι εδραίωση του χιπστερισμού, αλλά την αγνοήσαμε και δεν της δώσαμε σημασία εγκαίρως.

Ήταν όμως και η "περήφανη", "αιχμηρή" ομιλία του στην επίσκεψη Κλίντον, που δεν ήταν ακριβώς τέτοια, σημασία όμως έχει πώς πέρασε επικοινωνιακά, κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Αμερικανοί. Βάλε πχ τον Ομπάμα να αμπελοφιλοσοφεί στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία (άλλο αν της βγήκε ανάπηρη, με τερατογένεση και δουλοκτησία. Και τρέχα γύρευε ποιος θα σκεφτεί πως μιλάει ο απερχόμενος πρόεδρος μιας χώρας, όπου δεν εκλέγεται καν αυτός που συγκεντρώνει την πλειοψηφία του σώματος.
Και στα καθ' ημάς, άλλο να βάλεις τον Πάκη ψοφοδεή, σαν ικέτη, να απαγγέλλει Ελύτη, κι άλλο να πιάσεις το κλίμα της εποχής -που ήταν τελείως διαφορετική- και να φαίνεται πως το εκφράζεις, μαζί με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Έχει μια ιδιαίτερη σημειολογία ότι ο θάνατος του Στεφανόπουλου ήρθε πάνω στην επέτειο εκείνης της επίσκεψης και λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη Ομπάμα. Σα να λέει: να δω πιο αμερικανόδουλη κυβέρνηση από τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη (που να μου θυμίζει τα νιάτα μου στην ΕΡΕ και την επίσκεψη του Άικ) κι ας πεθάνω. Ή να δω Αμερικανό πρόεδρο να γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό, κι ας κλείσω τα μάτια μου, θα τα έχω δει όλα.

Ο καλός συγχρονισμός κι η κατάλληλη συγκυρία είναι το παν. Τι λιγότερο είχε δηλ συγκριτικά με το Στεφανόπουλο ο Παπούλιας, με το αντιστασιακό παρελθόν και το ήπιο προφίλ για τη θέση του ΠτΔ παρελασιάρχη; Απολύτως τίποτα. Μόνο που ο Κάρολος είχε την ατυχία να πέσει πάνω στην περίοδο της κρίσης, της μούντζας και των αγανακτισμένων, και να δει το γόητρό του να τσαλακώνεται, μαζί με το θεσμό.

Έχει, παρεμπιπτόντως, ένα ενδιαφέρον να σημειώσουμε το φαινομενικά παράδοξο πως οι πιο πολλοί πρόεδροι της δημοκρατίας προέρχονται απ' τη δεξιά. Κι αυτό συμβαίνει γιατί τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε η "κουλτούρα" και το έθιμο της συγκατοίκησης-συνεννόησης. Κάτι που, αν διαβαστεί αντίστροφα, σημαίνει πως τη χώρα την κυβερνά, ως επί το πλείστον, το ΠαΣοΚ στις διάφορες εκδοχές του. Κι είναι αξιοσημείωτη σύμπτωση πως όλα αυτά τα ΠαΣοΚ επιλέγουν συχνά αυτό το πεδίο, για να οξύνουν τεχνητά τα πνεύματα και να αναδείξουν τις "αγεφύρωτες διαφορές" τους με τη Δεξιά.

Το 85' το ΠαΣοΚ έσπασε τη συγκατοίκηση με τον Καραμανλή, προτείνοντας το Σαρτζετάκη, τον τελευταίο Βυζαντινό Αυτοκράτορα, όπως έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν. Ενώ ο Σύριζα χρησιμοποίησε στα τέλη του 14' την εκλογή ΠτΔ, για να προκαλέσει εκλογές και να γίνει κυβέρνηση.
Το 86' η αυθεντική Πασοκάρα έκανε συνταγματική αναθεώρηση, με φούμαρα περί διασφάλισης της δημοκρατίας, επειδή ψαλίδισε τις εξουσίες του ΠτΔ. Ενώ τώρα ο Σύριζα πουλάει το ίδιο παραμύθι, με τη συνταγματική αναθεώρηση και το σενάριο της απευθείας εκλογής ΠτΔ από το λαό.

Είναι επίσης ενδιαφέρον πως ο Στεφανόπουλος κατάφερε να επισκιάσει όλους τους προκατόχους και επιγόνους του -των Πασόκων συμπεριλαμβανομένων- και να φανεί ως ο πιο "προοδευτικός" χτίζοντας επιδέξια την υστεροφημία του. Κι όλα αυτά ενώ ένα χρόνο πριν την ανάδειξή του στο αξίωμα, είχε αποτύχει να μπει στην ευρωβουλή με τη ΔΗΑΝΑ κι έμοιαζε με στυμμένη λεμονόκουπα για το σύστημα που υπηρετούσε.

Αρκούν όμως όλα αυτά και η συγνώμη του Κλίντον, που του πιστώθηκε προσωπικά, για να σβήσει το ακροδεξιό του παρελθόν;
-Τον πορωμένο αντικομμουνισμό του, για τον οποίο θεωρητικά μετάνιωσε εκ των υστέρων, ενώ ψήφισε και Κύρκο σε κάποιες ευρωεκλογές (σύμφωνα με τη Νίτσα Λουλέ) που δεν το λες πάντως αριστερή στροφή.
-τη συμμετοχή του σε διάφορα αντιλαϊκά κυβερνητικά σχήματα, από καίρια, υπουργικά πόστα
-την αρχηγική του φιλοδοξία στη ΝΔ, που τον οδήγησε στην έξοδο -εφόσον δεν ικανοποιήθηκε- και τη δημιουργία δικού του κόμματος, της ΔΗΑΝΑ, ενός ακροδεξιού μορφώματος, από το οποίο προήλθε η διαρροή-ψήφος του Κατσίκη, του 151ου βουλευτή που έλειπε από το Μητσοτάκη, για να σχηματίσει κυβερνητική πλειοψηφία.
-μία από τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του υπέρ της κυβέρνησης Παπαδήμου, που έπρεπε να ολοκληρώσει την τετραετία.

-και μια ιστορία που αναφέρει ο Δήμος Μπότσαρης -που έχει την πλάκα του/της, κι ας θεωρείται μειωμένης αξιοπιστίας. Ο Στεφανόπουλος ήταν νομικός από την Αχαΐα, όπως κι ο Κουτσόγιωργας. Κι όταν σε μια ενδοπασοκική κόντρα, οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Μένιου ήθελαν λέει να τον πικάρουν, έγραψαν στην πόλη συνθήματα που έλεγαν "τι Κουτσόγιωργας, τι Στεφανόπουλος" κατά το περίφημο "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος".
Το ότι τα επόμενα χρόνια, ο Στεφανόπουλος κατάφερε να αποτινάξει αυτή τη ρετσινιά, μπορεί να καταλογιστεί στα θετικά του -από αστική σκοπιά. Δε βλέπω όμως με ποιον τρόπο θα μπορούσε να τον καταστήσει συμπαθή, με τα δικά μας κριτήρια...

Αρνητικοί συσχετισμοί

Το λεύκωμα “αρνητικοί συσχετισμοί” του Πάνου Ζάχαρη κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες από τις εκδόσεις “Τόπος” στα βιβλιοπωλεία, περιλαμβάνοντας λίγες επιλεγμένες γελοιογραφίες της τελευταίας τριετίας που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα “το Ποντίκι” και στο δικό μας ηλεκτρονικό περιοδικό, το “Ατέχνως”.

Το να σκιαγραφείς και να γελοιογραφείς κάτω από αρνητικούς συσχετισμούς, μοιάζει κάπως με το δύσκολο καθήκον της αγωνιστικής δράσης σε μη επαναστατικές συνθήκες. Αλλά και με το γέλιο που (μας) δίνει διέξοδο από μια μίζερη καθημερινότητα, που παραμένει πεισματικά ίδια και απαράλλαχτη, όσο δεν παίρνουμε εμείς πρωτοβουλία να την αλλάξουμε.

Στο προλογικό σημείωμα της έκδοσης, ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, παρομοιάζει τους σκιτσογράφους με τερματοφύλακες που “παρατηρούν, καταγράφουν και προετοιμάζονται για τη στιγμή που θα τους χρειαστούν” ενώ “κάθε σκίτσο τους είναι μια απόκρουση, αντίδραση, σωτήρια κι αναγκαία, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει σύνθεση και ζωή δίχως σύνθεση, είναι μισή”.

Αλλά το βασικό για έναν τερματοφύλακα, είναι να έχει καλές εξόδους (από την εστία του, την ΕΕ, το σύστημα και όχι εξόδους του Μεσολογγίου), να είναι αποφασισμένος για αυτές και να μην τις αφήνει στου δρόμου τα μισά, μπες-βγες κι ήξεις-αφήξεις. Στο άλμπουμ του Πάνου Ζάχαρη, υπάρχει μια ειδική ενότητα για τη μεγάλη ιδέα της καπιταλιστικής Ευρωλάνδης, τη λυκοσυμμαχία, που “δεν πρέπει” να εγκαταλείψουμε, για να… μη μας φάει ο λύκος.

Μόνο που ένας τερματοφύλακας-σκιτσογράφος μπορεί απλώς να μας προσφέρει μικρές καθημερινές (δι)εξόδους κι όχι τη νίκη στο πιάτο. Γι’ αυτήν πρέπει εμείς μόνοι μας να παλέψουμε. Αυτό ακριβώς αναδεικνύει η τελευταία θεματική ενότητα του άλμπουμ, που εστιάζει στις δικές μας ευθύνες. Κανείς δε γίνεται πρόβατο επί σφαγή, χωρίς τη δική του συναίνεση. Όταν δηλαδή φοβάται ακόμα και να βελάξει, μη τυχόν προκληθεί νευρικότητα στις αγορές από την αντίδρασή του -όπως το προβατάκι στο εξώφυλλο της έκδοσης.

Θυμάμαι πως ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου, όπου ζήτησα το αλμπουμάκι, θυμόταν την έκδοση αλλά όχι το ράφι στο οποίο βρισκόταν, και ψάχνοντας στον υπολογιστή, πληκτρολογούσε στην αρχή λάθος, ανορθόγραφα, τον τίτλο, πιστεύοντας ενδόμυχα πως θα υπήρχε κάποιο λογοπαίγνιο με το πρόβατο στο εξώφυλλο και τον τίτλο: “αρνι-τικοί συσχετισμοί” ή κάτι αντίστοιχο. Κι ίσως να είχε δίκιο, γιατί τα πρόβατα που προσπαθούν να αποφύγουν το λύκο της ΕΕ είναι συχνό μοτίβο στα σκίτσα του Ζάχαρη, χωρίς να είναι όμως αθώα του αίματος, ακόμα κι αν πρόκειται για το δικό τους, τη δική τους σφαγή, εφόσον στοιχίζονται στη λογική “σφάξε με αγά μου να αγιάσω” και αποφεύγουν συνειδητά το μαζικό αγώνα, για να μη γίνουν “κοπάδι”.

Γιατί αρνητικοί συσχετισμοί; Γιατί το άλμπουμ πάει ενάντια στο ρεύμα και τις συλλογικές αυταπάτες μιας χώρας, όπου κάποιοι μαγεύτηκαν με τις 17 ώρες (διαπραγμάτευσης) που συγκλόνισαν τον κόσμο. Κι οι άλλοι μισοί τους “αντιπολιτεύονται” από τη σκοπιά του γαλάζιου “σανσεξ στόρι” . Ή ακόμα χειρότερα υψώνοντας φράχτες στα σύνορα, που “μποδίζουν τους ανθρώπους να βαδίσουν” και στρώνουν το έδαφος για το νεοναζί ζόμπι που πλανάται κάτω από την Ευρώπη.

“Και γιατί να αγοράσω το άλμπουμ, αφού έχω δει ήδη τα περισσότερα σκίτσα του στο διαδίκτυο;” μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί κανείς. Όχι, δεν είναι μόνο για να στηρίξει την προσωπική δουλειά του Πάνου και το πρώτο προσωπικό του λεύκωμα, ούτε γιατί είναι φίλος και σύντροφος, και δημοσίευσε εδώ μερικά σκίτσα.

Είναι γιατί τα σκίτσα του μοιάζουν με ένα άλμπουμ πολιτικών αναμνήσεων, που το ξεφυλλίζεις και θυμάσαι διάφορες στιγμές και ψηφίδες της τελευταίας τριετίας. Τόσο εύστοχα που αποδίδουν και συμπυκνώνουν το κλίμα των ημερών, αλλά αρκούντως διαχρονικά για να μην τα καταπιεί, σαν κινούμενη άμμος, η επικαιρότητα και ο εφήμερος χαρακτήρας της.

Αξίζει να το πάρει κανείς για τον εαυτό του, γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δε σου έχει ξεφύγει κάτι από τη σατανική έμπνευση του σκιτσογράφου, που κρύβεται -σαν το διάβολο- στις λεπτομέρειες (πχ στο όνομα του “Συριζαίου πολιτευτή” Άρης Τερίδης, που αγανακτεί υποκριτικά με τον εαυτό του και τις δικές του δηλώσεις).

Ή ως δώρο για φίλους, ακόμα και τους λιγότερο μυημένους, σαν ένα πακέτο πολιτικών προκηρύξεων στην ελκυστική συσκευασία των σκίτσων, με αιχμηρά μηνύματα που εντυπώνονται πολύ πιο εύκολα από ό,τι μια βαριά ανάλυση, ένα τσιτάτο ή ένα σύνθημα.

Κλείνουμε με την ανυπόμονη ευχή να είναι καλοτάξιδο το λεύκωμά του, τόσο που να πειστεί να βγάλει σύντομα και δεύτερο (πχ με την πετυχημένη σειρά του Working Dead ή κάποια από τα εξίσου πετυχημένα μοντάζ του). Και με τον επίλογο που διάλεξε ο Ζάχαρης για τη δική του έκδοση, δανειζόμενος έναν άκρως επίκαιρο στίχο του Μανόλη Αναγνωστάκη:

Κι όχι αυταπάτες προπαντός.

Δημοσιεύτηκε στο Ατέχνως

Γεύση από συνδιάσκεψη

-και δεν εννοώ το παστίτσιο που πρόσφερε το catering στο ΣΕΦ

Από μια άποψη, είναι κάπως άχαρο να γράφει κανείς για κάτι στο οποίο δεν παρέστη ως αυτόπτης μάρτυρας, ή κάτι για το οποίο δεν έχει σφαιρική εικόνα. Δεν μπορεί βέβαια να τοποθετούμαστε στα πάντα ως ειδικοί κι ειδήμονες. Αλλά ειδικά σε αυτό το ζήτημα, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία μια συγκεκριμένη ανάλυση, από κάποιον που έχει στοιχειώδη γνώση των δεδομένων γνώση των δεδομένων και κάποιων κρίσιμων δεικτών, παρά μια φλύαρη, γενικόλογη έκθεση ιδεών.

Παρόλα αυτά, δεν είναι δυνατόν να μη γίνει καμία αναφορά στον κορυφαίο σταθμό της 4ης πανελλαδικής σύσκεψης του ΠΑΜΕ, που ξεκίνησε χτες κι ολοκληρώνεται σήμερα στο ΣΕΦ.

Ένα πρώτο πρόχειρο στοιχείο είναι ότι η αίθουσα Μελίνα Μερκούρη αποδείχτηκε μικρή για να χωρέσει όλους τους αντιπροσώπους της Συνδιάσκεψης και τις διεθνείς αποστολές, κι έτσι κάποιοι "βολεύτηκαν" στη δεύτερη "εξωτερική" ζώνη.

Στη Συνδιάσκεψη πήραν μέρος συνολικά 1221 αντιπρόσωποι από 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις (13 Ομοσπονδίες, 14 Εργατικά Κέντρα, 451 πρωτοβάθμια σωματεία και 52 επιτροπές αγώνα) με 530 αποφάσεις ΔΣ και πάνω από 300 γενικές συνελεύσεις.
Αν υπολογίσουμε πως το γενικό μέτρο εκπροσώπησης ήταν ένας αντιπρόσωπος για κάθε εκατό εργάτες που πήραν μέρος στις αρχαιρεσίες κάθε σωματείου, βγαίνει χοντρικά ως συμπέρασμα πως στη συνδιάσκεψη εκπροσωπήθηκαν πάνω από εκατό χιλιάδες εργαζόμενοι -και δε μιλάμε για όλο το δυναμικό των κλάδων συνολικά, αλλά για τα ενεργά μέλη των σωματείων ή τέλος πάντων όσους είναι οργανωμένοι και πήραν μέρος (τουλάχιστον) στις αρχαιρεσίες.
Αυτός όμως είναι ένας μπακαλίστικος, πρόχειρος υπολογισμός, που δεν παίρνει υπόψη του κάποιες πιθανές επικαλύψεις και μπορεί να πέφτει τελείως έξω.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν (και πού) συγκριτικά στοιχεία με την προηγούμενη αντίστοιχη διαδικασία -που ήταν όμως αρκετά χρόνια πριν, το 2007, σε αρκετά διαφορετικές συνθήκες- αλλά ο Πέρρος είπε εισηγητικά πως με κάποια από αυτά τα 450 σωματεία το ΠΑΜΕ συναντήθηκε πρώτη φορά (αριστερά) στον αγώνα για τις συλλογικές συμβάσεις -κι είναι ζητούμενο να στερεωθούν αυτοί οι δεσμοί.

Όπως και να έχει, πρέπει να είναι καθαρό κάτι που είχε σημειώσει πολύ γλαφυρά ο ΓΓ εισηγητικά στην πανελλαδική συνδιάσκεψη για τη δουλειά του κόμματος στο εργατικό κίνημα: παρά κι ενάντια στο διαδεδομένο στερεότυπο για "κομματικό συνδικαλισμό"  και περιορισμένη απήχηση στις στενές επιρροές και το κομματικό ακροατήριο, στο ΠΑΜΕ υπάρχει "κάθε καρυδιάς καρύδι" -με την καλή έννοια. Πόσο μάλλον στα σωματεία εκτός αυτού -ή που πρωτοέρχονται σε επαφή μαζί του.

Από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε το ΠΑΜΕ, η αγωνία όλων των άλλων δυνάμεων και του αστικού τύπου ήταν να το παρουσιάσουν ως διασπαστικό, που επιχειρεί να υποκαταστήσει τη ΓΣΕΕ. Κι αν για τη ρετσινιά της απομόνωσης, παίρνουν κάθε φορά αποστομωτική απάντηση στο δρόμο απ' τους πραγματικούς συσχετισμούς στο κίνημα, το δεύτερο μπορεί να αποτελεί κατηγορία από τη δική τους σκοπιά, αλλά προβάλλει μάλλον ως αναγκαιότητα για πολλούς σφους κι απλούς παρατηρητές, που βλέπουν τη μετεξέλιξη της ΓΣΕΕ σε ένα γραφειοκρατικό καρκίνωμα, χωρίς την παραμικρή συμβολή (ίσα-ίσα) στην ανάπτυξη και το συντονισμό των μαζικών αγώνων, την προκήρυξη-οργάνωση απεργιακών κινητοποιήσεων, κτλ.

Αλλά αν το ανοιχτό κάλεσμα κι η μαζική ανταπόκριση σωματείων παρέπεμπαν αρχικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο-σκεπτικό-στόχευση, για συντονισμό σε τριτοβάθμιο επίπεδο, ίσως να χρειάζονται ακόμα περισσότερα για να αποτολμηθεί ένα τέτοιο βήμα και να είναι ουσιαστικό, για να επιδράσει άμεσα και καθοριστικά στις διεργασίες. Παραφράζοντας ένα παρεμφερές απόφθεγμα, δεν είμαστε αδύναμοι γιατί επικρατούν (εκλογικά) οι συγκεκριμένες δυνάμεις στη ΓΣΕΕ, αλλά -αντιστρόφως- επικρατούν αυτές οι δυνάμεις, επειδή είμαστε αδύναμοι.
Στον αντίποδα όμως, εξακολουθούν να βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη των αγώνων -οπότε έχει μια σημασία κι η αντίστροφη ανάγνωση, στο πρώτο σκέλος- και θα κυριαρχούσαν εκλογικά ούτως ή άλλως, με κάθε απίθανο, μη θεμιτό τρόπο. Συνεπώς...

Στις εργασίες της πρώτης ημέρας -απ' όσα έπιασαν οι κεραίες κι οι ανταποκριτές της κε του μπλοκ- πολύ δυνατό χειροκρότημα απέσπασαν οι συνταξιούχοι, οι διεθνείς αποστολές κι ιδιαίτερα ο Σέρβος-Γιουγκοσλάβος, που έκανε μια συγκινητική αναφορά στην περίοδο των νατοϊκών βομβαρδισμώ στην πατρίδα του και την αλληλεγγύη του λαού μας το 99', που είναι κι η χρονιά ίδρυσης του ΠΑΜΕ.

Αλλά το πιο ζεστό κι αυθόρμητο χειροκρότημα πρέπει να το κέρδισε ο ασιατικής καταγωγής -όχι πως έχει καμία σημασία το χρώμα κι η εθνικότητα, μπροστά στην ταξική καταγωγή κι ένταξη- από ένα σωματείο της Τρίπολης, που κατάφερε μες σε δυο λεπτά να συγκινήσει όλη την αίθουσα, καθώς διηγούνταν, με τα σπαστά ελληνικά του, πώς έσπασαν με τους συναδέλφους του την τρομοκρατία του εργοδότη που ήθελε να επιβάλει μείωση μισθών και να μην τους παράσχει μέτρα ασφαλείας.
Θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες.
Ποτέ άλλοτε τα "σπαστά" ελληνικά δεν ήταν τόσο γλαφυρά και δεν κατάφεραν να μεταδώσουν τόσο πολλά και δυνατά μηνύματα.

Στις διεθνείς αποστολές, υπήρχε μεγάλο φάσμα εθνικοτήτων κι αποχρώσεων (πολιτικών και φυλετικών), από την Κούβα, όπου έχουν τελείως διαφορετικές συνθήκες κι άμεσους στόχους, μέχρι συνδικαλιστές με παραδοσιακές στολές της πατρίδας τους, τους συναδέλφους από τη Σρι Λάνκα, που έφεραν ως δώρο το αγαλματίδιο ενός ελέφαντα, και τους πιο σύγχρονους Ιταλούς της USB, που δεν έφεραν δώρο κάποιο φλασάκι, όπως θα ήθελε το Λαϊκό Στρώμα, για τη σημειολογία του πράγματος.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η παρέμβαση του Κύπριου της ΠΕΟ που έθεσε πολύ προσεκτικά διατυπωμένο το ζήτημα του Κυπριακού και το στόχο για ένα ομόσπονδο κράτος με μια κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένη στρατιωτική παρουσία (χωρίς δηλ το επίμαχο σημείο για τη "διζωνική-δικοινοτική" ομοσπονδία).



Δεν κρίνω σκόπιμο να γράψω κάποιον επίλογο, χωρίς να έχω καν έμμεση εικόνα για τη δεύτερη μέρα (και προσωπική άποψη για τα πιάτα της). Πόσο μάλλον που ο πραγματικός επίλογος θα γραφτεί σε άλλο πεδίο, με όρους κινήματος, στα χνάρια της έναρξης των εργασιών, όπου το πρόγραμμα έγραφε:
9πμ: ξεκινάμε τραγουδώντας το "πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες..."

Άραγε η Προφιντέρν να είχε δικό της ύμνο;

Ερωτική ιστορία

Δεν είναι πως δεν υπάρχουν θέματα για σχολιασμό αυτές τις μέρες, αλλά η κε του μπλοκ έχει μπλέξει με κάποιες κοινωνικές υποχρεώσεις, για αυτό και σήμερα αντιγράφει ένα διήγημα του Θωμά Μάρα με τον τίτλο της ανάρτησης από τη συλλογή "με απόφαση της κεντρικής επιτροπής" (που είναι το πρώτο και το πιο εκτενές διήγημα της συλλογής).

Τι χρειάζεται να ξέρετε ως εισαγωγικά στοιχεία;
Πρώτον ότι ο Μάρας κινείται γενικά στον προοδευτικό χώρο, όπως τον ορίζαμε και εμείς τότε, αλλά ασκεί αμφίπλευρη κριτική και στις δύο πλευρές -κάτι που αυξάνει νομοτελειακά την "εκτίμηση" που του τρέφει (και) το άλλο στρατόπεδο. Είχε όμως θετικές κριτικές και στις στήλες του Ρίζου.

Δεύτερον πως το διήγημα με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο, που τον δάνεισε και σε όλη τη συλλογή, ουσιαστικά αντλεί έμπνευση από τη γνωστή ιστορία στα χρόνια της παρανομίας, και την απόφαση της ηγεσίας (δηλ του Ζαχαριάδη) να αξιοποιήσει ένα διπλό πράκτορα (μέλος του κόμματος που είχε σπάσει στην ασφάλεια και έγινε πράκτοράς της, αλλά το ομολόγησε στο κόμμα), για να στήσει μια δεύτερη παράπλευρη οργάνωση, που θα έμενε ανενόχλητη, παρά τα χτυπήματα που θα δίνονταν εκ των έσω στην πρώτη -που θα ήταν γνωστή και στην ασφάλεια.
Τα ονόματα και τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά ο ιστορικός συνειρμός είναι κάτι παραπάνω από σαφής στο διήγημα του Θ. Μ.

Τρίτον, πως έχει γράψει μεταξύ άλλων τη μελέτη "οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης" στα τέλη της δεκαετίας του 70' και καταδικάστηκε σε δέκα μήνες φυλάκιση, για "προσβολή της θρησκείας".

Αν σας τραβήξουν την προσοχή τα παραπάνω, τα υπόλοιπα θα τα βρείτε μόνοι σας, διαβάζοντας το έργο του.
Καλή ανάγνωση.

* * *

Η καρδιά της χτύπησε άτακτα. Πίσω απ' το τζάμι της βιτρίνας την κοιτούσαν δυο μάτια χαμογελαστά, που όλες οι μεταμφιέσεις του κόσμου δεν ήταν ικανές να την παραπλανήσουν.

Φώναξε με τρεμουλιαστή φωνή την υπάλληλο και της "πέρασε" την πελάτισσα. Με αργά βήματα, νιώθοντας πως θα πέσει, πήγε προς την πόρτα. Εκεί, μια γνωστή φωνή, πολύ συγκινημένη, της είπε:
-Αν μετά από δυο χρόνια δεν άλλαξε τίποτα, δώσ' μου το κλειδί σου.

Γύρισε σαν υπνωτισμένη, πήγε στο γραφείο πήρε την τσάντα της. Την άνοιξε. Ξαναγύρισε με τον ίδιο τρόπο. Άπλωσε το χέρι κι εκείνος το πήρε. Για δυο λεπτά, έβλεπε την πλάτη του να απομακρύνεται μέσα στον κόσμο.

Η υπάλληλος κάτι της είπε για την τιμή του φουστανιού. Απάντησε "εντάξει". Πήγε στο γραφείο, κάθησε, άνοιξε ένα συρτάρι, έδωσε ρέστα.

Το πρόσωπό της την κοίταξε απ' τον απέναντι καθρέφτη. Ήταν χλωμό. Σαν αστραπή της πέρασε η σκέψη να μη κάνει καμιά γκάφα. Πήρε μια βαθειά αναπνοή. Κοίταξε τις δύο κοπέλλες. Κουβέντιαζαν σιγά χαμογελώντας μια και το μαγαζί ήταν άδειο αυτή τη στιγμή. Κατάλαβε πως, όπως ήταν απασχολημένες, δεν είχαν αντιληφτεί τίποτα.

Ηρέμησε. Σήκωσε τ' ακουστικό και πήρε τον καφετζή.
-Νίκο. Στείλε μου μια λεμονίτα.

Χαμογέλασε καθώς τον σκέφτηκε στο μπάνιο να σιγοτραγουδά. Θάχε πετάξει ένα γύρω τα ρούχα του... Ύστερα θα πήγαινε κατευθεία στη ντουλάπα με τις αλλαξιές του.
Το χαμόγελό της έγινε πλατύτερο. Μια ευτυχία που σιγά-σιγά την πλημμύρισε, την έκανε να θέλει να φωνάξει.
"Η ώρα είναι έξη. Σε δυο ώρες κλείνουμε".

* * *

Τον βρήκε μισόγυμνο. Είχε ξυρίσει το μούσι και δε φορούσε εκείνα, τα δήθεν, γυαλιά μυωπίας, για τη μεταμφίεση. Είχε γίνει, αυτός. Λίγο πιο αδύνατος από την προηγούμενη φορά, λίγο πιο γκριζαρισμένος, όμως Αυτός.
Έπεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας.

Όταν τον γνώρισε ήταν εικοσιεπτά χρόνων κι αυτός τριανταδύο. Τους σύστησε ο Μιχάλης. Βρέθηκαν να χορεύουν κι είπαν τις ιστορίες τους. Εκείνη την αληθινή της κι αυτός, ο ψεύταρος, τη δική του. Ήταν λέει κάτι σαν έμπορος καπνού, κάτι σαν "ενδιάμεσος" ανάμεσα στους καπνοπαραγωγούς και τις καπνοβιομηχανίες. Έτσι, είχε προστέσει, ήταν αναγκασμένος να λείπει στην επαρχία για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Την αλήθεια την έμαθε όταν η Ασφάλεια έπιασε την Ελένη Μ. Ήταν αδελφή του κι αυτή δεν το 'ξερε. Μάλιστα όταν κατατύχη τους είδε ένα πρωϊνό στην Αιόλου να περπατούν αγκαζέ και να χαμογελούν ο ένας στον άλλο είχε πολύ ζηλέψει.

Είχαν τη φωτογραφία της στην πρώτη σελίδα. Και δίπλα άλλες τρεις, που η μια τους ήταν εκείνος. Ένας πολιτικά παράνομος, επικηρυγμένος μ' αρκετά εκατομμύρια.

Αυτή, τότε στο χορό, του 'χε μιλήσει για τον άτυχο, χωρίς κανένα παιδί, γάμο της, για το διαζύγιο, για το "μαγαζί" γυναικείας μόδας, που 'χε ανοίξει μόλις χώρισε, για την ανεξάρτητη, απ' τους γονείς και τ' αδέλφια, ζωή της.

Ζήσαν μαζί επτά καλοκαιριάτικες μέρες, επτά αιώνες. Σ' ένα χωριουδάκι κοντά στη θάλασσα σχεδόν ακατοίκητο, επτά μαγεμένους αιώνες.

Ύστερα αυτός, ένα πρωϊνό, χάθηκε. "Είμαι αναγκασμένος να πάω στον Έβρο" είπε κι έφυγε χωρίς ούτε μ' ένα βαλιτσάκι στο χέρι. Και πέρασαν επτά μήνες χωρίς καμιά είδηση μέχρι που οι εφημερίδες κι η σύλληψη της Ελένης Μ. της έδωσαν να καταλάβει.

Δεν πέρασαν όμως δέκα μέρες κι ένα βράδυ ένα χτύπημα στην πόρτα της. Έπεσε στην αγκαλιά του, όπως τώρα, κλαίγοντας. Κι έμεινε κλεισμένος εκεί, χωρίς να βγαίνει ούτε για ένα λεπτό, δώδεκα μέρες. Μέχρι το σούρουπο, ανήμερα του Ευαγγελισμού. Χτύπησε η πόρτα, όχι το κουδούνι, αλλά η πόρτα με το χέρι, τρεις φορές. Άνοιξε ο ίδιος και μπήκε μια γυναίκα εβδομήντα, περίπου χρόνων. Κάτι του είπε, κάτι της απάντησε, έβαλε το σακάκι και το παλτό του. Τη φίλησε σιωπηλός, έπιασε την άλλη απ' το μπράτσο και βγήκαν, αφού πρώτα φόρεσε ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά, σημάδι πως θα παράσταινε τον τυφλό.

Σε κανέναν δεν είπε τίποτα γιαυτόν. Ούτε στο Μιχάλη που της τον σύστησε. Ήταν σα να μην υπήρξε ποτέ σα να 'ταν ένα όνειρο.

Κάπου-κάπου μια κάρτα απ' την Ευρώπη, της έφερνε τ' ανώνυμα φιλιά του. Όταν τη ρωτούσαν, απαντούσε: "-Μια τρελή φίλη που 'χει χόμπυ της τα ταξίδια".

Και τώρα είναι εδώ. Λίγο αδύνατος, λίγο γκριζαρισμένος, όμως Αυτός. Κι αυτή κλαίει στην αγκαλιά του, ενώ της χαϊδεύει τα μαλλιά και της φιλάει το πρόσωπο. Κλαίει από ευτυχία κι ας ξέρει πως και τούτο δεν πρόκειται να κρατήσει πολύ.

Τον κοιτάει.
-Ναι, απαντάει αυτός που κατάλαβε. Θα "ξεκουραστώ" πέντε ολόκληρες μέρες. Και θα τις περάσουμε μαζί. Θα γυρίσουμε όλη την Ελλάδα.
Προσθέτει χαμογελώντας.
-Με τη φαντασία μας. Γιατί θα κλειστούμε εδώ μέσα και θ' απομονωθούμε εντελώς -τόνισε το "εντελώς"-, απ' τον κόσμο.

Γελάει, ενώ τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα στα μάγουλά της. Ξέρει πως μια τέτοια ζωή αξίζει. Εικοσιδυό χρόνων παντρεύτηκε, εικοσιέξη χώρισε. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια, μέρα με τη μέρα, ώρα την ώρα, ν' ανακαλύπτεις πως ο άνθρωπος που κοιμάσαι μαζί του, τρως μαζί του, ακόμα και γλεντάς μαζί του, σου είναι άγνωστος. Ένας εντελώς άγνωστος. Ενώ πέντε μέρες μ' εκείνον που είσαι εσύ, κι εσένα που είναι αυτός, είναι μια ολόκληρη ζωή. Μια ευτυχισμένη ζωή.

Λέει μ' ένα συνεσταλμένο, πονηρά, χαμόγελο:
-Πάω να κάνω ένα μπάνιο.
Και τον φιλάει στα χείλη.

* * *

Κάνουν τους λογαριασμούς στο κρεβάτι. Αγόρασα τόσο κρέας, τόσο γάλα, τόσο ψωμί, (μόνο που θα μπαγιατέψει, δεν πειράζει), τόσα φρούτα. Α, ναι! Και το κρασάκι.
Σκέφτεται.
-Δε νομίζω πως χρειάζεται να ξαναβγώ.

-Εμπρός μητέρα. Γεια σου. Ξέρεις... φεύγω σήμερα για το Παρίσι. Πότε φεύγω; Τώρα αμέσως. Ε, πώς μου 'ρθε. Έτσι. Αποφάσισα να ξεσκάσω, θα παρακολουθήσω κι όλας τη φουστανοκίνηση. Και το μαγαζί; Όχι δε θέλω να πάει κανείς εκεί να μ' αντικαταστήσει. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις κοπέλλες. Θα γυρίσω στις εικοσιτρείς. Ναι, σε έξη μέρες. Ναι, μόλις γυρίσω θα σε πάρω. Άντε γεια σου.

Αφήνει τ' ακουστικό μ' ανακούφιση. Ξαναπαίρνει.
-Τούλα. Ναι, εγώ είμαι. Κοίταξε. Φεύγω αυτή τη στιγμή για το Παρίσι και θα γυρίσω σε έξη μέρες. Όλες τις παραγγελίες που έχουμε κάνει θα τις παραλάβεις. Τα υπόλοιπα μόλις γυρίσω. Θέλεις εσύ τίποτα να μου πεις; Εντάξει. Άντε γεια σας.

Ακούει το "καλό ταξίδι σας" και χαμογελάει. Ύστερα ψάχνει μήπως έχει κάποιον ακόμα να ειδοποιήσει για το "φευγιό" της. Όχι. Σηκώνει τους ώμους και πηγαίνει στην πόρτα. Διπλοκλειδώνει, βγάζει το κλειδί και τ' αφήνει πάνω στο κομοδίνο. Γυρίζει, αφήνει τη ρόμπα να πέσει στο πάτωμα, και γλιστράει ολόγυμνη στο κρεβάτι. Χώνεται στην αγκαλιά του κι ακουμπάει το κεφάλι στο μπράτσο του. Χαμογελάει πονηρά.

-Λοιπόν, που είχαμε μείνει;
Της χαϊδεύει το στήθος και γέρνει από πάνω της.

Ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ' τα παιδιά

Η πρώτη μέρα του Πολυτεχνείου κίνησε υποτονικά, εν αναμονή των σπουδαίων του απογεύματος -που δεν ήρθαν ποτέ. Ήταν όμως οι ιδανικές συνθήκες για την κλασική περιήγηση στους απλωμένους πάγκους με τις πολιτικές "πραμάτειες" των οργανώσεων και διάφορα ευρήματα από τα οποία ξεχώρισα:

-Μια μπροσούρα της ΟΚΔΕ σκέτο (Εργατική Πάλη) για τις διαφορές τους με το ρεφορμισμό κι άλλες οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς -sic. Επιτέλους, εκεί που έλεγες πως μπορεί να μην τις ξέρουν ούτε οι ίδιοι, ένα βιβλίο που φωτίζει ένα καίριο ζήτημα των καιρών μας -που εγώ πάντως το βρίσκω ενδιαφέρον, κι ας γελάνε κάποιοι.

-Τους μαύρους (δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους αναρχικούς μεταξύ τους) που μαζί με την έκδοση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου (ποιο 73 ανόητοι; Την εξέγερση του 95' βεβαίως) είχαν και ένα άλλο βιβλίο για την "τελευταία σύγκρουση" του 03', στη σύνοδο κορυφής της Θεσσαλονίκης. Τελευταία, υποθέτω, επειδή μετά από αυτό σταμάτησαν να γίνονται οι σύνοδοι ανά εξάμηνο στην εκάστοτε προεδρεύουσα χώρα κι όχι γιατί είχαμε κάποιο κινηματικό τέλος της ιστορίας.

-τη ΔΕΑ που έχει διευρύνει ενωτικά το ΛαΕτζίδικο ρεπερτόριό της, εκτός από τις κλασικές, τροτσκιστικές εκδόσεις, με Πι-πι, Χάρβεϊ και λοιπά "λαϊκοδημοκρατικά αναγνώσματα". Και τα τραπεζάκια του Ναρ, που φέτος δεν ήταν άδεια, αλλά φορτωμένα με τα "τετράδια μαρξισμού" που είναι η δική τους (μη χιουμοριστική) επιθεώρηση και θεωρητική συμβολή στο καθήκον της επαναθεμελίωσης.

Αλλά το περισσότερο ζουμί το έχει συνήθως ο πάγκος του πλανόδιου παλαιοπώλη παραδίπλα, όπου μεταξύ πολλών άλλων βρήκα ένα βιβλίο του Βάσου Γεωργίου, από τη Σύγχρονη Εποχή, με τις εντυπώσεις του από ένα ταξίδι του στην Αλβανία, κάπου το 80' (ομολογώ πως αγνοούσα την ύπαρξή του και γενικώς ότι υπήρχε κάτι δικό μας για την Αλβανία του Χότζα). Και μια συλλογή διηγημάτων με τον προλεκάλτ τίτλο "με απόφαση της ΚΕ"!

Στις καταθέσεις στεφάνων, η κε του μπλοκ πέτυχε μεταξύ άλλων τον καπετάν-Πριόβολο, σε βαθιά γεράματα, με μια κονκάρδα του Βελουχιώτη στο πέτο, επικεφαλής μιας ομάδας-ένωσης συνταξιούχων αντιστασιακών, που σίγουρα δεν είναι δική μας. Και τη μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, που αρχικά έπεσαν πάνω στην κατάθεση από το κόμμα και την ΚΝΕ, μετά πάνω στην αλυσίδα-περιφρούρηση για τους φαντάρους, και μετά πάνω στους Ναρίτες που τους διάβασαν από τη ντουντούκα την καταγγελία τους για το ΕΚΑ και το δικαστικό πραξικόπημα που αποφάσισε την ακύρωση των αρχαιρεσιών του και την καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας του.

Μου διηγήθηκαν επίσης την αμήχανη στιγμή που ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα η κατάθεση στεφάνων από την επιτροπή γονέων-ΑμΕων!
Αλλά δεν πρέπει να έφτασε τη δική μου αμήχανη στιγμή χτες, με ένα σφο που κρατούσε κουπόνια -ή μήπως λαχνούς;- ενίσχυσης και νόμιζα πως έλεγε για μια κλήρωση για τα 98 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ.
-Τι έκανε λέει, κληρώνει σήμερα;
-Όχι! Συμπληρώνει σήμερα 98 χρόνια ζωής.
-Α, είπα κι εγώ. Χρόνια (μας) πολλά.

Συν τοις άλλοις, το Πολυτεχείο πέφτει πάντα μες στην ετήσια οικονομική εξόρμηση κι έτσι μπορείς να δεις και τη δική μας "πραμάτεια". Όπου αν δεν είσαι πραγματικός κουκουές να ξέρεις να λες "όχι" (κι όχι μόνο αυτό, επιβεβαιώνοντας το ηλίθιο στερεότυπο) μπορεί να βρεθείς με καμιά 10αριά ημερολόγια για το 17', αφίσες, cd, σπάνιες ταινίες, κοκ.
Μιας και είπα σπάνιες ταινίες, το σινεφίλ -κι όχι μόνο- κοινό αξίζει να τσεκάρει το αφιέρωμα στο ρώσικο κινηματογράφο, που ξεκινάει σήμερα στο Αλκυονίς, περιλαμβάνοντας και σύγχρονες ταινίες (και συζητήσεις με διάφορους πρωταγωνιστές ή συντελεστές των ταινιών).



Κατά τα άλλα, ο κόσμος ήταν πολύς -ως συνήθως- των άλλων λιγότερος -ως συνήθως- και γενικά δεν ξεφύγαμε ιδιαίτερα από τον κανόνα της συνήθειας (στον οποίο περιλαμβάνονται φυσικά τα κλασικά επεισόδια στην Πατησίων, γύρω από το Πολυτεχνείο, το "σοκ" για την καμένη σημαία, η οποία όμως δοξάζεται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, κοκ).

Κάναμε τον εθιμοτυπικό ελιγμό από την Πανεπιστημίου, για να πάρουν μπρος και να κινήσουν οι αριστεροχωριανοί μπροστά μας -που έχουν κάλεσμα από τις 3μμ αλλά πάντα περιμένουν εμάς που καλούμε για τις 5μμ. Φωνάξαμε τα γνωστά αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα, αλλά πιο έντονα και με μεγαλύτερη συχνότητα από άλλες χρονιές. Είχαμε τις κλασικές στάσεις μέχρι να ξεμπερδεύουν (με την Αριστερά) οι μπροστινοί και την κλασική, συνηθισμένη παρουσία της ΕΔΟΝ, που επιμένουν να έρχονται μαζί μας, και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει για να καταλυθούν αυτοί οι ακατάλυτοι δεσμοί με τους ΑΚΕΛίτες.
Κι αν φωνάζαμε Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη;

Μοναδική ασυνήθιστη νότα ένας γραφικός τύπος με σημαία της ΔΕΑ, που συμπορευόταν -με το μυαλό του- παραπλεύρως.

Στην πρεσβεία ο Μανουσογιαννάκης έδινε σύνθημα για τις σημαίες και σχολίαζε με το ωραίο λαϊκό αξάν του, όσους έπιαναν κουβέντα ή δίπλωναν πανό στη μέση του δρόμου και δε διαλύονταν συγκροτημένα. Κι ενώ προχωρούσαμε προς το μετρό των Αμπελοκήπων, αν και ήταν τελικά ανοιχτοί κι οι άλλοι σταθμοί, σκάει μύτη ένα μπλοκ κακόμοιρων Συριζαίων (οι οποίοι νομίζω είχαν για χτες ένα γενικό φλου κάλεσμα όλοι στις πορείες, στην αμερικάνικη πρεσβεία ή κάτι παρόμοιο), που πιθανότατα τους κυνηγούσαν όλοι και έτσι βρήκαν καταφύγιο πίσω μας -ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ' τα παιδιά- για να φωνάξουν προκλητικά.
Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά
Δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά...
Κρρίμα μόνο που δεν είχαν την ελληνοαμερικάνικη πρροφορά του πρροέδρρου Τσίπρρα, για να ακούγεται ακόμα πιο αστείο.

Κι ενώ ξέρω Αστερίξ πόσο ευγενικοί είμαστε, τον πολιτικό μας πολιτισμό και τη σωστή λογική μας ενάντια στις αντισυγκεντρώσεις (που μπορεί να σου γυρίσουν εύκολα μπούμερανγκ) νομίζω πως έπρεπε να κάνουμε μια κυκλωτική κίνηση, να τους αφήσουμε ένα διάδρομο για να περνάνε και να τους λούζουμε με συνθήματα, χωρίς να τους πειράξουμε.

Αν και η Ρένα Δουρου-τι έχει διαφορετική άποψη και λέει πως έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να τους βαράμε. Και ομολογώ πως δυσκολεύομαι να βρω σοβαρά αντεπιχειρήματα να την αντικρούσω.

Χαίρε Καίσαρα, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν

Το βασικό δεν είναι αν ζούμε σε μια χώρα εξαρτημένη ή ανισότιμα αλληλεξαρτημένη. Έτσι κι αλλιώς η ανισότητα κι οι αντιθέσεις οξύνονται. Κι αυτό που περιέγραφε χτες ο Ομπάμα για τις παρενέργειες της παγκοσμιοποίησης δεν είναι παρά ο ιμπεριαλισμός και η βαθιά ανισομετρία που τον διέπει -και δεν αλλάζει η ουσία της, όσο κι αν της αλλάζουν το όνομα.

Το βασικό ζήτημα είναι ο Χατζηαβατισμός του πολιτικού προσωπικού, του δημοσιογραφικού εσμού και μιας -όχι ακριβώς αμελητέας- μερίδας του κόσμου, που διαμορφώνει αυτοβούλως την άποψη που του επιβάλουν και που όλα μαζί παραπέμπουν σε προτεκτοράτο -κι ας μην είμαστε τέτοιο στην πραγματικότητα. Η υποτέλεια μπορεί να μην είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ελληνικού καπιταλισμού, διακρίνει όμως την πολιτική του ηγεσία και τα παπαγαλάκια που το υπηρετούν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Ομπάμα δεν έχει απλούς λογογράφους με τετριμμένη έμπνευση, αλλά ολόκληρο επιτελείο σεναριογράφων. Ότι ο ίδιος είναι πολύ καλός ερμηνευτής-ηθοποιός με επικοινωνιακό χάρισμα. Κι ότι ο λόγος του ήταν προσαρμοσμένος στις ανάγκες του ελληνικού κοινού, με λεκτικές χάντρες και καθρεφτάκια που θα το εντυπωσίαζαν, από κάποιον λογογράφο με γνώση των ελληνικών και της ελληνικής πραγματικότητας.

Το αποτέλεσμα ήταν να αντιστραφούν οι τυπικοί ρόλοι με τους κλασικούς τουρίστες που θαμπώνονται από το mousaka, souvlaki, syrtaki, opa, και να μας εντυπωσιάζει-καλοπιάνει ο επισκέπτης με τις ίδιες περίπου λέξεις, επειδή μπήκε στον κόπο να τις μάθει και να τις συμπεριλάβει στην ομιλία του. Κι είναι (ή μάλλον φαίνεται) σπουδαίος επειδή είπε "φιλότιμο" -που δεν υπάρχει (;) σε καμία άλλη γλώσσα- φουστανέλα, ούζο, σπανακόπιτα και (βασικά) καλησπέρα σας. Κι ένα αστείο για τον Αντετοκούμπο, γιατί είναι φοβερός, μπασκετικός, cool τύπος.

Είναι απίστευτη η επικοινωνιακή καταιγίδα των τελευταίων ημερών που προσπαθεί να αποδείξει αυτό το τελευταίο: πόσο γαμάτος είναι ο Ομπάμα, και τι θα κάνουμε χωρίς αυτόν τώρα που χάνουμε τέτοιο φίλο-σύμμαχο.

"Αντικειμενικά ρεπορτάζ" που βάφτισαν "ιστορικό λόγο" τις κοινότυπες αμπελοφιλοσοφίες για τη δημοκρατία, την αρχαία Ελλάδα, το χρέος, την ανάπτυξη και τις ανισότητες (από τον πρόεδρο μιας χώρας, που δεν εκλέγεται καν από τη σχετική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και που λέει πως όλοι είμαστε κάτω από τον ίδιο ήλιο, θυμίζοντας εκείνη τη φράση για την ισότητα του άστεγου που κοιμάται κάτω από γέφυρες και του πλούσιου νοικοκυραίου που μοιράζεται τον ίδιο ουρανό).

Αφιερώματα σε αθλητικές ιστοσελίδες για την ερωτική σχέση του Ομπάμα με το μπάσκετ, τη σχέση του με διάφορους NBAers, το παράστημα και τις σπουδαίες αθλητικές του ικανότητες.
"Αυθόρμητες" εκθέσεις μαθητριών που τον εκθειάζουν -πάλι καλά που δεν μπήκε υποχρεωτικό θέμα έκθεσης στα σχολεία, όπως κάποτε η αποταμίευση.
Άρθρα "γνώμης" και βαρυασήμαντες αναλύσεις για το αντιαμερικάνικο κόμπλεξ και τα βαρίδια του παρελθόντος -πολλές φορές από τα ίδια πρόσωπα-κόμματα που σήμερα λένε υποκριτικά πως... "το Πολυτεχνείο ζει" -έξω οι Αμερικανοί. Γιατί να νιώθει κανείς ενοχές που γουστάρει τον ιμπεριαλιστή ηγέτη; Ας εκσυγχρονιστούμε σύντροφοι.

Ή έστω αυτοκινητοπομπή για να κρύψεις τις πομπές των "αριστερών"

(Τα βάζει πολύ καλά κι ο 2310net στο κείμενό του για το πόσο ανεπίκαιρο είναι σήμερα για κάποιους το μήνυμα του Πολυτεχνείου και τα συνθήματά του).
Ζωντανές συνδέσεις κι ανταποκρίσεις θαυμασμού για την αυτοκινητοπομπή του Ομπάμα, το κτήνος στο οποίο επιβαίνει, και τη χλιδή του, βγαλμένες από τα χρόνια της μαύρης αντίδρασης και τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα για... το γάμο της Σοφίας με το Χουάν Κάρλος.

Θα άξιζε τον κόπο να συγκεντρώσει κανείς τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα και να κάνει ένα κολάζ-αφιέρωμα στο χατζηαβατισμό. Όπως επίσης να κάνει τη σύγκριση με όσα έδειχναν τα ΜΜΕ το 99' για την επίσκεψη Κλίντον. Προφανώς υπήρχαν και τότε έμμισθα παπαγαλάκια, τσανακογλείφτες ή αγνοί (;) βλάκες σαν τον ποδοσφαιρικό Γεωργίου με αυτό το διαμάντι καφενειακής αποχαύνωσης. Και τότε πασόκοι κυβερνούσαν άλλωστε.

Δε στερούνταν εξάλλου προσωπικής γοητείας ο Κλίντον με τις ερωτικές ατασθαλίες, το σαξόφωνο και τις ρητορικές του ικανότητες. Όπως δεν ήταν και λίγοι αυτοί που ενθουσιάστηκαν -μη σου πω τσουτσούρωσαν- με την περίφημη "συγνώμη" του -ιστορική κι αυτή- για το ρόλο των ΗΠΑ στη χούντα (που ο Σύριζα την ξέχασε και η πλάκα είναι πως την ξαναθυμήθηκε στη φετινή ανακοίνωσή του, όπου μιλάει για "αμερικανοκίνητη χούντα", για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις).

Όλη εκείνη τη χρονιά όμως μπορούσες να διαβάσεις φλογερά αντινατοϊκά (αν όχι αντιιμπεριαλιστικά) άρθρα για τους βομβαρδισμούς στη Γιυογκοσλαβία, ακόμα και στον ακραιφνώς φιλοκυβερνητικό τύπο (Νέα, Ελευθεροτυπία, κτλ). Κι όχι μόνο από τους συνήθεις υπόπτους, όπως ο Διακογιάννης κι ο Στάθης, αλλά από διάφορα συστημικά παπαγαλάκια όπως ο Τσίμας (με το αριστερό παρελθόν) και άλλοι, που κινούνταν πονηρά στο κλίμα της εποχής, και το ακολουθούσαν σκόπιμα, παρά το διαμόρφωναν (άλλο αν τελικά συνέβαλαν άθελά τους σε αυτό).

Σήμερα έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι της αντεπανάστασης και της διάβρωσης συνειδήσεων κι οι παλιές μάσκες τους είναι περιττές. Κάτι που απαντά εν μέρει και στο ερώτημα για τις αιτίες ενός διαφορετικού κλίματος στη σημερινή συγκυρία και το ερώτημα αν αυτό διαμορφώνεται εντέχνως ή απλά αποτυπώνεται -σαν καθρέφτισμα- στα ΜΜΕ. Κι αν έφτιαξε το αυγό την κότα ή η κότα το αυγό του φασισμού και του χατζηαβατισμού.

Υγ: εν αρχή ην το 99'. Για το ΠΑΜΕ, τον Αρσένη και το γιγάντωμα της ΚΝΕ, τις μεγάλες καθημερινές αντι-ιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις, το πρώτο εκλογικό ξεπέταγμα, κοκ. Αλλά σήμερα γιορτάζουμε τα 98 -μαζί με τα 99 της Οχτωβριανής. Και στα εκατό...

Το δώρο του Καίσαρα

Η ιστορία μας αρχίζει στο ηλιόλουστο γαλατικό χωριό του Πολυτεχνείου, που τόσο καλά γνωρίζουμε, περιστοιχισμένο από ασφαλιταριό, ματάδες και ρωμαϊκά οχυρά, αλλά χωρίς κανένα Συριζαίο, γιατί αν τολμούσαν να φανούν, θα είχαν την τύχη του Κακοφωνίξ στα τσιμπούσια.
-Όχι, δε θα καταθέσεις (στεφάνι).
Τελικά το έκαναν σαν κλέφτες -ή μάλλον σαν Δαπίτες- τα ξημερώματα. Αυτοί που δεν τα κατάφεραν πριν από λίγη ώρα ήταν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ -δεν ξέρω αν το ξαναδοκίμασαν στη συνέχεια.

Δίπλα στο μνημείο όπου γίνονται οι καταθέσεις ήταν ένα ανυπόγραφο πανό που έλεγε: Τσίπρας-Ομπάμα ανεπιθύμητοι.
Στα μεγάφωνα έπαιξε σε κάποια φάση και το Trooper των Maiden -που 'σαι Sniper για να δεις και να ακούσεις... Στα πέριξ η κίνηση ήταν μάλλον πεσμένη αλλά υπήρχαν διάφορα μικρά κι αξιοσημείωτα, που τα κρατάω για κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις.
Κατά τις 3.30 οι σφοι αποχώρησαν συγκροτημένα, πιθανότατα για ένα μικρό διάλειμμα πριν από τις προσυγκεντρώσεις.

Κι οι τρεις προσυγκεντρώσεις (εργατικά σωματεία στα Χαυτεία, Λαϊκές Επιτροπές στο Μεταξουργείο, περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης) ήταν μαζικότατες, παρά τις σχετικές δυσκολίες χτες στη μετακίνηση -ακόμα και με το μετρό, πόσο μάλλον με το αυτοκίνητο. Κοίτα να δεις όμως -ένα περίεργο πράγμα. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν τα κλασικά ρεπορτάζ με αγανακτισμένους πολίτες, μποτιλιαρίσματα κι οδηγούς που σιχτιρίζουν. Υπήρχαν όμως λεπτομερείς κι αναλυτικές αναφορές στην 15λεπτη διαδρομή του Ομπάμα και της αυτοκινητοπομπής του από το αεροδρόμιο στον Αστέρα Βουλιαγμένης, την ίδια στιγμή που ο οδηγός ήθελε κάνα δίωρο για να πάει από το ένα τετράγωνο στο άλλο.

Στα Χαυτεία ήμασταν λίγο στριμωχτά, για να περάσει στη Σταδίου η πορεία του αριστεροχωριού, που δεν ήταν κάτι εντυπωσιακό σε όγκο -έλειπαν άλλωστε κι οι Συριζαίοι που κατεβάζουν ποτάμια κόσμου στο δρόμο. Η ΛαΕ, με τη σχετική πείρα, μπήκε μπροστά-μπροστά για να καπελώσει, η Ανταρσυα (που δεν έβαλε μυαλό με το Σύριζα) κράτησε αποστάσεις κι ακολουθούσε, ενώ είδα για πρώτη φορά χτες και μπλοκ της ΚΟΝΤΡΑ, με πανό που είχε τον τίτλο του τελευταίου τους φύλλου (όλοι οι σκύλοι μια γενιά). Είναι αντι-ιμπεριαλιστές, τι να κάνουμε;

Οι δικοί μας έκαναν ελιγμό από την Πανεπιστημίου, πριν ξεκινήσουν καλά-καλά οι ομιλίες, σαν τους λόγους του Μαζεστίξ, που κανείς Γαλάτης δεν κάθεται να τους ακούσει ως το τέλος και τον αφήνουν να τα λέει μόνος του. Ακούσαμε μόνο τον πρώτο χαιρετισμό του Βασίλη Σταμούλη, αν και προς στιγμήν είχα ακούσει "Βασίλη Σπανούλη". Kill Bill, GO HOME KILLERS

Πορευτήκαμε παράλληλα -κι όλα είναι ακατάλληλα για να σμίξουμε πάλι- με τους άλλους στη Σταδίου, φτάσαμε στο φράγμα στην Ομήρου, μείναμε κάνα δεκάλεπτο και κάναμε μεταβολή προς την Ομόνοια.
-Αστερίξ, να τους δείξω πόσο ευγενικός μπορώ να γίνω;
-Όχι Οβελίξ, πάμε.

Φαιδρή νότα στην πορεία το σύντομο πέρασμα μιας μικρής μαυρούλας που μπήκε ανάμεσα στα μπλοκ κι έκανε πως προχωρούσε μαζί μας για λίγα μέτρα, έχοντας κολλημένο στην πλάτη της ένα χαρτάκι που έγραφε: FUCK WHITE PEOPLE HATING OBAMA
Μπράβο κοπελιά, μες στην επικαιρότητα, το 'πιασες το νόημα. Εκτός κι αν της έκανε φάρσα ο διπλανός της και της το κόλλησε, χωρίς να το καταλάβει.

Ο κόσμος που κατέβηκε ήταν πολύς, δείχνοντας τα αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά της βάσης σε τέτοιες περιπτώσεις. Ομολογώ όμως πως μου έμεινε ένα κενό (σαν αυτό που δηλώνει στα σύνορα ο Οβελίξ για το στομάχι του) και μια αίσθηση ανικανοποίητου (όπως στο "Αστερίξ στην Ελβετία", όπου το βέλος πετυχαίνει το στόχο κι όχι το μήλο στο κεφάλι του παιδιού), γιατί περίμενα με κάποιον τρόπο (δεν έχω ιδέα ποιον) να εκδηλωθεί η συσσωρευμένη οργή και το λαϊκό ένστικτο. Πχ όπως το 99' που οι σφοι στη ΛΔ του Βορρά είχαν αλλάξει τις πινακίδες-οδοδείκτες και μπέρδεψαν τους νατοϊκούς που έκαναν βόλτες στη λαχαναγορά. Κι αυτό ήταν ό,τι κοντινότερο υπάρχει στο γαλατικό τέχνασμα στο "γύρο της Γαλατίας" που αφήνει τους Ρωμαίους χαμένους στα στενά του Λουγκντουνούμ (Λιόν) για μια μέρα.

Αλλά η ελληνοαμερικάνικη προφορά του Τσίπρα, βγαλμένη από τα χειρότερα, κρύα ανέκδοτα, ήταν ό,τι πιο κοντινό στην υποτέλεια του Ηθικελαστίξ (από το "Αστερίξ κι η χύτρα") που θέλει να τα έχει καλά με την Pax Romana και να πληρώνει τους φόρους του. Κατάφερε έτσι να ξεπεράσει σε γλοιώδη γλιτσότητα:

-τον Καμμένο με τη γραφική υποδοχή στο αεροδρόμιο.
-το Σταύρο Θεοδωράκη, που ζήλεψε τη δόξα του Καμμένου, διαμαρτυρήθηκε, κι έφτιαξε μια μαντινάδα για τον Ομπάμα
Ομπάμα φίλε των φτωχών, γίνε και των προσφύγων
Γίνε ελπίδα των πολλών, και φόβος των ολίγων

-αυτούς που είχαν την καταπληκτική έμπνευση να διαλέξουν για μουσική υπόκρουση το Imagine (τόσοι κομμουνιστές εξάλλου ήταν εκεί, η Λάτση, η Βαρδινογιάννη) και το Θεοδωράκη (όχι το Σταύρο) για τον παλμό (Φαραντούρη-Θεοδωράκη, Φαραντούρη-Θεοδωράκη, που έλεγε κι ο Σπύρος στους Απαράδεκτους) με τον Πάκη να λέει: μη λησμονάτε τη χώρα μου.
Άξιος! Άξιος (εστί)!

-τη δική του κυβέρνηση που έκλεισε την Ακρόπολη σήμερα, για να κάνει prive επίσκεψη ο Ομπάμα. Και ο τουρισμός; Η δυσφήμηση στους επισκέπτες που θα τη βρουν κλειστή; Το πλήγμα στη "βαριά βιομηχανία" της Ελλάδας; Αυτά προφανώς ισχύουν μόνο όταν μπαίνει κάνα πανό, όχι γενικά...

-τους ρεπόρτερ που ανακάλυψαν ότι ο Τσίπρας μίλησε στον Ομπάμα στον ενικό, λες και υπάρχει στα αγγλικά πληθυντικός ευγενείας.
-τον Πάνο Χαρίτο που έκανε μια τελείως γλειψιματική ερώτηση και δε σεβάστηκε τα χρόνια που ήταν ανταποκριτής στην Παλαιστίνη.
-και την ΕΡΤ που έχει βάλει κάφρους-συνδεσμίτες στη θέση παρουσιαστών, να κόβουν και να ειρωνεύονται κάθε διαφορετική φωνή που τους ενοχλεί (μόνο "άντε γεια" που δεν είπαν στο Βαγενά)



Τι άλλο είχαμε; Την κοινή συνέντευξη τύπου (φωτεινέ ήλιε του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας κι εσύ ο άλλος δίπλα του) με μπόλικο σανό για το διαφορετικό κεϊνσιανό μείγμα διαχείρισης που έφερε αποτέλεσμα στις ΗΠΑ και τις έβγαλε από την έξοδο, σε αντίθεση με τη συνταγή της λιτότητας στην ΕΕ. Και να στο λέει αυτό ο (απερχόμενος) πρόεδρος μιας χώρας που ελέγχει απόλυτα το ΔΝΤ, το οποίο κάνει λόγο για απομείωση χρέους, αλλά με μια σειρά μέτρα και περικοπές ("αναδιαρθρώσεις" λέγονται στα νεοταξίτικα). Κι ο οποίος μας συγχαίρει για το 2% του προϋπολογισμού που ξοδεύει η χώρα για το ΝΑΤΟ (ειδικά κι όχι γενικά για στρατιωτικές δαπάνες) χωρίς προφανώς να κάνει καμία νύξη για μείωσή τους -τα έβαλε κι ο Ijon Tichy στο σχόλιό του.

Αντιθέσεις προφανώς κι υπάρχουν για το μείγμα του ζωμού, μόνο που ο λαός δεν πρόκειται ποτέ να τον γευτεί -όπως ο Οβελίξ- γιατί έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός και πρέπει να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, για να τη χρησιμοποιήσει επιτέλους σε άλλη κατεύθυνση. Και να μην παραμυθάζεται για τα δώρα του Καίσαρα και το φως στο τούνελ με το χρέος.

Κλείνουμε με το ηθικό πλεονέκτημα της "αριστερής κυβέρνησης", της Pax Romana και των Πραιτοριανών τους, που μπορεί να ψέκασαν διαδηλωτές με χημικά (μετά τη δέσμευση του Τσίπρα ότι θα σταματήσει η χρήση τους), να απέκλεισαν τα Προπύλαια με ματάδες (σε άλλους καιρούς κάποιοι θα φώναζαν για καταπάτηση του ασύλου), να απαγόρεψαν διαδηλώσεις και να γέμισαν με ασφαλίτες το χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά δεν μπορεί να τους τσουβαλιάζουμε στο ίδιο σακί με τους προηγούμενους. Είναι εμφανείς οι διαφορές...

Συνεχίζεται

Υγ: Είδες; Ούτε μια συνειρμική αναφορά στις Δάφνες του Καίσαρα. Να γιατί πρέπει να τα διαβάζεις όλα ξανά από την αρχή και να μην επαναπαύεσαι στις δάφνες του παρελθόντος (και του Καίσαρα).