Κοινές αξίες

Κοινές αξίες με Ομπάμα, κοινές αξίες με την Κούβα του Κάστρο...
Μήπως τότε τα προς τρίτων ίσα, και μεταξύ τους ίσα; Όχι ακριβώς. Γιατί ο ένας είναι... "αμφιλεγόμενη προσωπικότητα", ενώ τον Ομπάμα τον έγλειφαν πατόκορφα μια βδομάδα πριν έρθει και μία μετά. Κι η Κούβα μπορεί να έχει τη μεγαλύτερη ιατρική σχολή στον κόσμο, θεραπεύοντας ακόμα και την πάθηση ενός από τους δολοφόνους του Γκεβάρα, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με το περιβόητο Obamacare και το πεντάευρο εισιτήριο για τα νοσοκομεία που κατάργησε η ΔΦΑ.

Κοινές αξίες... Το βασικό κοινό που μοιράζονται όλες οι αστικές κυβερνήσεις είναι ότι πασχίζουν να μειώσουν στα όρια της εξαθλίωσης την ανταλλακτική αξία του εμπορεύματος "εργατική δύναμη", διασφαλίζοντας έτσι τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Οι ίδιες έχουν μικρή ανταλλακτική αξία, για να ξεπουληθούν (αν υποτεθεί δηλ πως δεν ήταν πάντα από την άλλη ταξική μεριά) και να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία ευκολότερα. Κι έχουν συγκεκριμένη αξία χρήσης, με ημερομηνία λήξης, για να πεταχτούν ύστερα σα στυμμένες λεμονόκουπες στο σκουπιδοτενεκέ (χρονοντούλαπο) της ιστορίας.

Τι κοινές αξίες μπορεί να μοιράζεται ο Τσίπρας με τον Κάστρο όμως;
Ας δούμε μερικά σημεία που θα μπορούσε να προσθέσει στον επικήδειο λόγο του.

-Εσείς κρατάτε 57 χρόνια τώρα μια επανάσταση. Εμείς κρατήσαμε 17 ώρες μια διαπραγμάτευση και τα προσχήματα. Δεν είναι μεγάλη η απόσταση. Μια ένοπλη εξέγερση, ένας έρπης κι ένα πούρο Αβάνας δρόμος.

-Εσείς είχατε την κρίση των πυραύλων με τους Σοβιετικούς. Εμείς στείλαμε το Λαφαζάνη στους Ρώσους για δανεικά, αλλά γύρισε άπραγος. Κι έχουμε και το Φεστιβάλ Σπούτνικ.

-Υποδεχτήκαμε με θριαμβευτικά πρωτοσέλιδα (Αυγή) την εκλογή Ομπάμα και με κόκκινο χαλί τον ίδιο, στο τελευταίο του ταξίδι, όπου σημειώσαμε τις κοινές μας αξίες και μας έκανε διάλεξη περί δημοκρατίας. Στο ενδιάμεσο τον υποδεχτήκατε και εσείς με κόκκινες σημαίες στην Αβάνα, όπου ο Φιντέλ αρνήθηκε να παραστεί κι ο Ραούλ να τον αγκαλιάσει.

-ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι το ίδιο συνδικάτο. Κι εμείς στηρίζουμε τα συνδικάτα. Είμαστε υπέρ της ευρωπαϊκής ιδέας και της ΕΕ που σας επέβαλε σκληρό εμπάργκο. Αλλά εμείς θέλουμε να την αλλάξουμε. Σύριζα-Podemos-Venceremos.

-Στηρίζουμε εκείνα τα συνδικάτα που έχουν γραφειοκρατικές ηγεσίες και την Πρωτομαγιά μαζεύονται καμιά χιλιάρα άτομα, όλοι μαζί. Μόλις τρία μηδενικά λιγότερα από το ένα εκατομμύριο κόσμου στην Αβάνα.

-Ψηφίζουμε λευκό (αντί να καταδικάσουμε) σε εναντίον σας ψηφίσματα και αφήνουμε βρόμικα υπονοούμενα για την υποχρεωτική παρουσία του λαού σας σε διάφορες εκδηλώσεις, όπως εδώ σήμερα, με τους εκατομμύρια Κουβανούς και τους οπλισμένους στρατιώτες που τους απειλούν.

-Εσείς κάνετε επανάσταση τη δεκαετία του 50', κι εμείς δικάζουμε ένα μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας με ένα νόμο (περί διατάραξης κοινωνικής ειρήνης...) από την ίδια δεκαετία και το νομικό οπλοστάσιο της μετεμφυλιακής περιόδου.

-Εσείς έχετε ιστορικό σημείο αναφοράς την 26η Ιούλη και το κίνημά της. Εμείς έχουμε την περυσινή 5η Ιούλη (το σημαντικότερο λαϊκό αγώνα της μεταπολίτευσης, όπως το βαφτίσαμε) με το περήφανο ΟΧΙ και το ξεπούλημά του.

-Κάνουμε συμβιβασμούς, όπως κι εσείς, γιατί ο δρόμος προς το σοσιαλισμό είναι δύσκολος. Και σας χρησιμοποιούμε ως παράδειγμα, όταν μας τελειώνουν τα επιχειρήματα για το Μπρεστ Λιτόφσκ και την μπροσούρα του Λένιν για τον αριστερισμό.

Έχουμε κι εμείς τον τουρισμό ως βαριά βιομηχανία.
Εσείς παράγετε ζάχαρη κι εμείς (Πάνο) Ζάχαρη* και πολλά παχιά λόγια (τα λίγα μέλι και τα καθόλου ζάχαρη).

-Θέλουμε απομείωση του δημόσιου χρέους, για την οποία πιέζει κι ο Ομπάμα, στα χνάρια των θέσεων του Φιντέλ για το ρόλο του χρέους στη μεταφορά υπεραξίας προς τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

-Έχουμε ομοφοβικά στελέχη στην κυβέρνησή μας. Αλλά προερχόμαστε και στηριζόμαστε σε ένα αριστεροχώρι που πιστεύει ακράδαντα πως στην Κούβα καταπιέζονται οι ομοφυλόφιλοι.

-Και μην ξεχνάτε. "Τιμούμε" κι "επισκεπτόμαστε" (αντλώντας πολιτική υπεραξία μάλλον παρά διδάγματα) είτε νεκρούς που δεν μπορούν να μιλήσουν, να σηκωθούν και να μας κυνηγήσουν, όπως στο Σκοπευτήριο, είτε ζωντανούς, που έχουν μισό αιώνα τώρα το πιστόλι στον κρόταφο και δε μιλάνε (εναντίον μας) γιατί ψάχνουν εναγώνια μια χαραμάδα στο τείχος του εμπάργκο -που κι εμείς συμβάλαμε να υπάρχει.

Του (Πάνου) Ζάχαρη

*Θα έλεγα -και σας λέω δηλαδή- να έρθετε στη σημερινή παρουσίαση του άλμπουμ του Πάνου Ζάχαρη στο Art Polis Cafe. Αλλά να ξέρετε πως είναι μικρό το γήπεδο. Θα γεμίσει ασφυκτικά και δεν έχει πια τόσο καλό καιρό, για να μείνει κανείς απέξω. Οπότε ελάτε καλύτερα από νωρίς, για να πιάσετε θέση ή μια γωνιά να σταθείτε.

-Αντί επιλόγου, μερικά πρωτοσέλιδα από την εποχή ακόμα που η κουβανική επανάσταση δεν είχε κηρύξει επίσημα το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της και τα αστικά μέσα αμφιταλαντεύονταν ή είχαν πιο φιλική διάθεση απέναντί της.
Ευχαριστώ θερμά το σφο που μου τα έστειλε (δεν αναφέρω το όνομά του δημόσια, γιατί δεν ξέρω αν θα το επιθυμούσε).

Γ.Σ του ΟΗΕ, με τον Κάτρο να μένει στο Χάρλεμ, να
αποθεώνεται από τον αφροαμερικάνικο πληθυσμό
και να συναντά το Νικήτα

Αναλυτικό ρεπορτάζ από τις μέσα σελίδες

Και μια γελοιογραφία του Μποστ με το Φιντέλ