Διευκρινιστικό σημείωμα

Ο Λουκιανός, που έχει διάφορα διαμαντάκια κρυμμένα στους ανάλαφρους στίχους του, λέει κάπου, στους "Εντιμότατους φίλους" του:
όλα στη ζωή μας τα βρήκαμε εντάξει
κι είπαμε για κάποιους πως είναι χαζοί

Μπορεί να μη βγαίνει πάντα στο αποτέλεσμα -ιδίως σε κείμενα που αναφέρονται σε άλλο πολιτικό χώρο- αλλά η κε του μπλοκ προσπαθεί πάντα να παίρνει υπόψη της τον κίνδυνο της αυταρέσκειας που μπορεί να βγάζει μια κριτική ματιά, και να μην πουλάει εξυπνάδα στους άλλους. Ο διάβολος κρύβεται όμως στις λεπτομέρειες: να τρυπώσει σε κάποια διατύπωση ή σε κάποιο αθώο (;) αστείο -που κάποιοι το απολαμβάνουν κι άλλοι το εκλαμβάνουν ως κακό χαβαλέ και προσβολή. Μπορεί να φταίει η μορφή, το περιεχόμενο ή ο συνδυασμός τους. Μπορεί να φταίει ο γραφιάς, ο αναγνώστης, η αμοιβαία καχυποψία ή η κακή προαίρεση του καθενός -ακόμα κι οι καλές προθέσεις όμως μπορούν να στρώσουν το δρόμο προς την κόλαση.
Δε χρειάζεται πάντως να αγαπιόμαστε και να είμαστε σύντροφοι. Αρκεί να ξέρουμε τι διαβάζουμε και σε τι απαντάμε, δηλ (να) καταλαβαινόμαστε τώρα. Δε χρειάζονται περσότερα.

Το κείμενο αυτό δε γράφεται εν είδει απολογίας, αλλά διευκρινιστικά προς ναυτιλλομένους που είδαν link και μπήκαν για πρώτη φορά (αναρχικά) στο μπλοκ, για να διαβάσουν τα "τρία κόκκινα γράμματα" και μπορούν συμπληρωματικά να πάρουν κι αυτά υπόψη τους. Οι τακτικοί σφοι αναγνώστες μπορούν να ακολουθήσουν ενδεικτικά τους παρακάτω συνδέσμους (στο βουνό) για να πάρουν μια γεύση περί τίνος πρόκειται.
(1), (2), (3), (4)

Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά, για να φτάσουμε κλιμακωτά στα μεγάλα.

-Η φυλακή των Βούρλων βρίσκεται στη Δραπετσώνα κι όχι στα Καμμένα Βούρλα, όπως νόμιζα μέχρι πρότινος, για να με διορθώσει και να με βγάλει από την πλάνη του ένας σφος σχολιαστής. Δε θέλω να χαλάσω το συμπέρασμα σε όσους πιάστηκαν από αυτό για να με βγάλουν ημιμαθές βούρλο και να απαξιώσουν το κείμενο, αλλά αγνοούσα μόνο την ακριβή τοποθεσία, όχι την ιστορία με την απόδραση των κομμουνιστών πολιτικών κρατουμένων. Θα δεχόμουν πάντως ευχαρίστως το βιβλίο του Ροδάκη, που προτείνει κάποι@ στο Ιντιμίντια να μου χαρίσουν.

-Όπως γράφω και στο πρώτο κείμενο, παρακολούθησα μόλις μία ενότητα από τη δεύτερη μέρα των εκδηλώσεων και όχι συνολικά το διήμερο. Καταγράφω συνεπώς αποσπασματικές εντυπώσεις, χωρίς να έχω συνολική εικόνα. Αν θέλει κάποιος, μπορεί να απαντήσει συγκεκριμένα στο επιμέρους ή να πει πως το σύνολο αναιρεί αυτά που γράφω, ή αδικείται από αυτά που γράφω.
Ή αλλιώς μπορεί να πει πως ήμουν περαστικός κι έμεινα μάλλον κάνα δεκάλεπτο, κι αυτό είναι μια θέση...

-Το σημείο για τις "ωραίες αντάρτισσες", το παράστημα του Χαρίλαου κλπ ήταν βασικά κοινωνικό σχόλιο για τις συνθήκες και τις κακουχίες της εποχής και δευτερευόντως για την εμφάνισή τους -εξάλλου "κανείς δεν είναι άσχημος, όλοι έχουμε σχήμα". Είναι πάντως μεγάλη κουβέντα τι ορίζει ως σεξισμό ο χώρος και πού τον εντοπίζει, οπότε ας μην επεκταθούμε, γιατί θα χαθούμε σε άλλα μονοπάτια.

-Για όσους κόλλησαν με το Νίκο Καρούλια και το... "έτσι" -που είναι ό,τι και το "ας πούμε" στα φοιτητικά αμφιθέατρα.
Ο εισηγητής τη ενότητας για το λαϊκό, επαναστατικό πόλεμο του ΔΣΕ μίλησε βασικά εκτός κειμένου, δηλ χωρίς δίχτυ ασφαλείας, αλλά ήταν κακός -ή μάλλον αγχωμένος- ρήτορας. Αυτό αφορά τη μορφή κι όχι το περιεχόμενο, που περιείχε κυρίως γνωστά πράγματα -σε μένα τουλάχιστον- και νομίζω πως βασίστηκε αρκετά στο βιβλίο του Μαργαρίτη -αλλά μπορεί να πέφτω κι έξω. Η εκτίμηση πως ο εισηγητής κούρασε το κοινό του είναι προφανώς υποκειμενική (θα μπορούσε να την κρίνει ο καθένας, βλέποντας τη μαγνητοσκόπηση της εκδήλωσης, αλλά νομίζω πως ο χώρος έχει ως τακτική να μην ανεβάζει βίντεο, για να μην εκθέσει πρόσωπα και φυσιογνωμίες -άλλο αν μια ανακοίνωση με αναφέρει με πλήρες ονοματεπώνυμο κι όχι με διαδικτυακό ψευδώνυμο.

Αντικειμενικό είναι, νομίζω, πως ο εισηγητής δεν κατάφερε να συγκροτήσει ποτέ τη σκέψη του. Κι αποδεικνύεται από τη δική του προτροπή στο κοινό να πιάσει στη συζήτηση θέματα για τη δομή και την κοινωνική σύνθεση του ΔΣΕ, στα οποία ο ίδιος είτε δεν εμβάθυνε εισηγητικά, είτε δεν πρόλαβε ν τα αναφέρει, ακροθιγώς έστω, στην ημίωρη παρέμβασή του.

Σε μια ανακοίνωσή τους οι διοργανωτές κάνουν λόγο για το τέλος της ιστορίας, τις μεταμοντέρνες αφηγήσεις, τη μετα-πολιτική και τον εξαμβλωματικό φαιό χυλό, στον οποίο περιλαμβάνουν και το επίμαχο κείμενο. (Εδώ κολλάει ένας συνειρμός από τον Ισοβίτη του Αρκά και την "ιδεολογία" του Μοντεχρήστου, που είναι "ασύδοτος ατομικισμός" ή κάτι άλλο παρόμοιο, "Ουάου- το ήξερα ότι έχει εντυπωσιακό όνομα". Το βάζω συνοπτικά και εντός παρένθεσης, για να μη γράψει κανείς πως είναι μια μεταμοντέρνα, μεταπολιτική αφήγηση που χώνει σε λίγες γραμμές τον Κηλαηδόνη, τον Αρκά, το ΔΣΕ, κοκ, και για να μην τον αποπροσανατολίσει από την ουσία, που ακολουθεί αμέσως παρακάτω).
Σε άλλο νήμα τους στο Ιντιμίντια στηλιτεύουν την ιδιοκτησιακή λογική που (θεωρούν πως) εκφράζει το κείμενο απέναντι στους λαϊκούς αγώνες, στο ΔΣΕ, την πολιτική κληρονομιά και την παρακαταθήκη που άφησε πίσω του.

Καταρχάς, εγώ είμαι ένα άτομο, εκφράζω τον εαυτό μου -και όχι κάποιο χώρο- και σίγουρα δεν την έχω ψωνίσει τόσο, ώστε να πιστεύω πως αυτό το ιστορικό φορτίο μου ανήκει προσωπικά. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η λογική διαλέγει ένα πολύ βολικό σχήμα, μακριά από την πραγματικότητα.

Όταν γράφω πχ ότι δεν περίμενα ποτέ να ακούσω τραγούδια του Θεοδωράκη κι από το Μεγάλο μας Τσίρκο, ή να δω φωτογραφίες του Χαρίλαου σε εκδήλωση αναρχικών, είναι κατανοητό πιστεύω πως δε θεωρώ ιδιοκτησία "μας" τον Καμπανέλλη ή λέω "κάτω τα χέρια από το Μίκη, είναι δικός μας". Εκφράζω ειλικρινή έκπληξη για κάτι που δεν έχω συναντήσει -ούτε περίμενα να βρω.

Παρομοίως, τα σχόλια για τη διαμόρφωση του Γκίνη (πανό, φωτογραφικό υλικό, κτλ) και το κομμάτι του διημέρου που παρακολούθησα δε λεν "γιατί έπιασαν οι αναρχικοί το ΔΣΕ, που δεν τους ανήκει;" αλλά εστιάζουν στο "πώς το έπιασαν", από ποια οπτική γωνία: από τη σκοπιά της κριτικής υπεράσπισης, με έμφαση στο δεύτερο σκέλος και ελαφρά κριτική, που ήταν οριακά πιο "ήπια" από την αυτοκριτική του ΚΚΕ για την ίδια περίοδο και το στρατηγικό έλλειμμα του διεθνούς ΚΚ (τονίζω ξανά: τουλάχιστον στην ενότητα που είδα και για την οποία έχω άποψη).
Με φωτογραφικά υλικά παρμένα εξ ολοκλήρου από μια έκδοση της Σύγχρονης Εποχής και το φωτογραφικό αρχείο του Μουσούρη. Και με μια θεματική ενότητα για τις γυναίκες στο ΔΣΕ, που μπορεί να είναι "συμπτωματική σύμπτωση" που λέει και μια ψυχή, αλλά τυγχάνει να είναι ακριβώς το θέμα μιας άλλης πρόσφατης συλλογικής έκδοσης της Σύγχρονης Εποχής.
Χωρίς καμία μπηχτή (στο κομμάτι που παρακολούθησα) περί Ζαχαριάδη, Βάρκιζας, ιεραρχικής δομής, γραφειοκρατικής ηγεσίας, ξεπουλήματος, ταξικής σύνθεσης (μη αμιγώς εργατική) του ΔΣΕ κι άλλα παρόμοια που θα περίμενε ίσως να ακούσει από μια αναρχική σκοπιά.

Για τα παραπάνω δεν εκφέρω κάποια αξιολογική κρίση, απλώς τα αναφέρω ως έχουν -ή μάλλον όπως τα είδα και τα αντιλήφθηκα. Κι αν ήταν να τα αξιολογήσω, δε θα το έκανα προφανώς βάζοντας αρνητικό πρόσημο.

Αν λοιπόν υπάρχει επ' αυτών συγκεκριμένη αντίρρηση, διαφορετικές γνώμες, αντεπιχειρήματα κτλ, θα μπορούσαμε φυσικά να τα συζητήσουμε.
Αν όμως κάποιος διαλέγει μια έτοιμη προκάτ αφήγηση για να αμυνθεί, αν μένει σε λεπτομέρειες και αστειάκια που του φαίνονται πικρόχολα για να αποφύγει το κύριο, ή αν απλώς τα λέει για να τα δουν και να τα ακούσουν κάποιοι άλλοι, στα πλαίσια εσωτερικών αντιθέσεων, αυτό ξεφεύγει από τα δικά μου όρια και δεν μπορώ να το ελέγξω.