Μυστικός Δείπνος

Τέτοιες μέρες η ένωση άθεων (rojo, ateo, ateo) διοργανώνει φανερό δείπνο με κρεατοφαγία, ανήμερα Μεγάλης Παρασκεής, γιατί όλες οι Παρασκευές το ίδιο μεγάλες είναι. Αλλά ο φανερός δείπνος έχει γίνει σχεδόν μυστικός, για το φόβο των Ιουδαίων, ή μάλλον Εσσαίων, τέλος πάντων των σύγχρονων, φανατικών πιστών, που απειλούν ότι δε θα αφήσουν αναπάντητη τη δημόσια πρόκληση της δημόσιας πρόσκλησης στο τσιμπούσι.

Το δίπολο που στήνεται, ακόμα και μεταξύ μας, θυμίζει τις χειρότερες στιγμές του δικομματισμού. Από τη μια υπάρχει η λογική να προκαλέσουμε τους θρήσκους και τις ιδέες τους, για να δείξουμε τι ντούροι επαναστάτες γινόμαστε, πόσο διαφορετικοί από αυτούς και πόσο γαμάτοι είμαστε. Κι από την άλλη η λογική να πάμε με τα νερά των φιλήσυχων νοικοκυραίων, τα ήθη και τα έθιμά τους, να μην τους τρομάξουμε και τους προσβάλουμε.

Κάποιοι σφοι δε συμμερίζονται απλώς αυτό το πασχαλινό νταβαντούρι. Σχεδόν το απολαμβάνουν και το θεωρητικοποιούν, γιατί πρέπει να συμμετέχουμε όλοι με χαρά στα λαϊκά πανηγύρια. Που 'ναι σαν ετήσιος θρίαμβος του ελληνικού χωριού, της παράδοσης και των κλαρίνων. Η ανάσταση της φύσης, που νικάει τη χειμερία νάρκη και το θάνατο (κι ο ύπνος εξάλλου, μοιάζει με όμορφο, μικρό θάνατο). Κι η δευτέρα παρουσία, που για εμάς είναι ο σοσιαλισμός, αλλά για τους σύμμαχους μπορεί να είναι κάτι άλλο.

Ναι αλλά για εμάς ο σοσιαλισμός δεν αφορά τη δευτέρα παρουσία. Και για τους άλλους δεν υπήρξε καν πρώτη παρουσία (στα πλαίσια του υπαρκτού, που τον βάζουν πάντα εντός εισαγωγικών, για να δείξουν πως ήταν ανύπαρκτος), συνεπώς πώς μιλάνε για δεύτερη; Απλά και μόνο για να δείξουν πως για αυτούς ο σοσιαλισμός είναι κάτι απόμακρο και βασικά προσωπική υπόθεση του καθενός, όπως η θρησκεία, να αλλάξουμε πρώτα μέσα μας, συνειδήσεις, (πασχαλινά) ήθη κι έθιμα κι ύστερα κάνουμε και την επανάσταση.

Το βασικό πρόβλημα που έχουμε με τη θρησκεία δεν είναι μόνο με τα δόγματα -που τους διαφεύγει η κινούμενη και αντιφατική πραγματικότητα, και συνοψίζονται σε φόρμουλες, παραβολές και τσιτάτα- ούτε με τους πιστούς. Ούτε, πρωτίστως, με τα προνόμια του κλήρου -που έτσι κι αλλιώς αποδείχτηκε ιστορικά πως δεν είναι -δεν ήταν τουλάχιστον- κάτι το ενιαίο, με ενιαία στάση στις κρίσιμες στιγμές.

Το πρόβλημα είναι με τη νοοτροπία που καλλιεργείται, την αναμονή της ανταμοιβής στη μετά θάνατο ζωή, το πίστευε και μη ερεύνα. Και προπαντός μην αγωνίζεσαι, μην προκαλείς, για να μην επέλθει η ύβρις, η Νέμεσις, η Κάθαρση -τα διδάγματα από το λάθος της "συγκυβέρνησης", κοκ. Κι αν η πείρα είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας, δεν είναι όμως "λαθολογία" να μελετάμε την πείρα μας και να βγάζουμε συμπεράσματα.

Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τη νηστεία, που είναι λέει σκοπός κι όχι μέσο, συγκεκριμένη νοοτροπία, μίζερη εγκράτεια κι αποχή από τις χαρές της ζωής και τις απολαύσεις της, όπως το φαΐ κι ο έρωτας (όποια απ' τις δυο κι αν έρχεται πρώτη για τον καθένα). Και βασικά την επανάσταση, που είναι ασυγκράτητη και τα διεκδικεί όλα, κι είναι μια μορφή τέχνης για όσους είναι ερωτευμένοι με τη ζωή και τον αγώνα, που ψάχνει να βρει και να της δώσει νόημα.

Κατά τα άλλα, γνωρίζω σύντροφο που νήστεψε για να ζήσει την εμπειρία, σφισσα που βρήκε την ευκαιρία για αποτοξίνωση από το κρέας, κι άλλον που το κάνει για να αδυνατίσει, γιατί στις μέρες μας η παχυσαρκία είναι μια λαϊκή αρρώστια, η άλλη όψη του νομίσματος της πείνας και της κακής διατροφής, της έλλειψης χρόνου, κοκ. Αλλά είναι τόσο αδύναμοι, χωρίς πρωτεΐνες, που όταν τρώνε μπακαλιάρο με σκορδαλιά, τους πέφτει η πίεση, και πέφτουν νοκ άουτ για κάνα διήμερο...

Ξέρω ακόμα και σφους που πήγαιναν για ένα φεγγάρι κατηχητικό, γιατί τους τραβούσε με τα ωραία ομαδικά παιχνίδια που έπαιζαν μετά την κατήχηση. Κι άλλους (σφους, με την πολύ ευρεία έννοια), που προσπαθούν να κάνουν παρέμβαση στις αθεϊστικές ενώσεις, όπου κυριαρχεί η αστική σκοπιά.
Εξάλλου ο Βλαδίμηρος έλεγε πως οι κομμουνιστές πρέπει να κάνουν δουλειά και μαζικό άνοιγμα, ακόμα και σε αντικαπνιστικές λέσχες -αν θυμάμαι καλά- μόνο που αυτό θα 'ταν λίγο σεχταριστικό, αν λάβεις υπόψη πόσοι σφοι και μη καπνίζουν αρειμανίως και δεν ψήνονται για τέτοια μέτωπα.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθαυτή η δευτέρα παρουσία, αλλά η (κλονισμένη) πίστη του κόσμου στη δεύτερη φορά αριστερά, η απουσία του από τις κρίσιμες μάχες, που τον στρέφει σε μεταφυσικές, κυβερνητικές ελπίδες και άνωθεν σωτηρίες. Το πρόβλημα είναι εκείνο το είδος της "εγκράτειας" που μασκαρεύει το φόβο, αρκείται στα λίγα και αρνείται να διεκδικήσει, το "μέτρο" που ορίζει τη στάση των μονίμως μέτριων και πάντα μετρημένων-φοβισμένων.

-Κάποιοι από εσάς δε θα κατέβουν στο δρόμο για τις κινητοποιήσεις.
-Αλήθεια; Μα ποιος θα το κάνει αυτό;
-Μήπως εγώ σύντροφε;
-Μήπως εγώ;

Κι εντάξει, ο Ιούδας πήρε τριάντα αργύρια για να ξεπουληθεί.
Τι γίνεται με αυτούς που δεν παίρνουν τίποτα για να εξαγοραστεί η (ταξική) συνείδησή τους; Την έχουν μονίμως σε λήθαργο, υπνωτισμένη και δεν ξυπνάει ούτε καν όταν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις
Ξύπνα Βασίλη...
Ήρθε η ώρα να άρεις τον καναπέ σου και να περπατήσεις...

Ξύπνα Βασίλη, ενσαρκωμένο σε σήμα...

Χωρίς (ενεργή, ταξική) συνείδηση, δεν έχουν και τύψεις συνείδησης, να κρεμαστούν -όπως ο Ιούδας- για την προδοσία της τάξης τους, και την απραξία τους, η οποία τους περνάει ούτως ή άλλως από μόνη της τη θηλιά στο λαιμό τους...

Το πρόβλημα είναι τα πένθιμα εμβατήρια της αυριανής Παρασκευής σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά ευτυχώς υπάρχει το διαδίκτυο και το You-tube, όπου μπορείς -μέχρι νεωτέρας δηλ- να διαλέξεις να ακούσεις τα τραγούδια που θέλεις. Ενώ το μητροπολιτικό κέντρο της Αθήνας λύνει και το πρόβλημα της νηστείας, για όσους δεν έχουν καλές σχέσεις με τη μαγειρική και δε βρίσκουν ανοιχτά μαγαζιά γιορτάρες μέρες να παραγγείλουν, χάρις στους μετανάστες με τα φαλαφελατζίδικα, ντονεράδικα, ινδικά, κοκ.

Το πρόβλημα είναι η έλλειψη φαντασίας στις πασχαλινές ευχές για καλή επ-ανάσταση, (που θα έπρεπε να απαγορευτεί δια νόμου, σε όσους περνάνε τα είκοσι, άντε βαριά τα είκοσι πέντε χρόνια).
Και βασικά η έλλειψη προσπάθειας στην πράξη, για να γίνουν πραγματικότητα.

Υγ: αφιερωμένο στους σφους που συμμετείχαν σε ένα άλλο φανερό δείπνο χτες στο Αιγάλεω (ξέρουν αυτοί).