Κουτάκια... Κουτάκια...

Το οποίο πάει στη μουσική του Parole-Parole (λόγια-λόγια...).
Και μπορεί να συνδεθεί με το μεγάλο (κι ας έχει μαδριλένικη ψυχή και παρελθόν) Ίκερ Κασίγιας, που δεν έχει την παραμικρή επαφή-σύνδεση με το κίνημα, παρά μόνο εν αγνοία του, μιας και το επίθετό του, μεταφρασμένο, σημαίνει αυτό ακριβώς: κουτάκια, σαν αυτά που μπαίνουν στη σκέψη μας και τη δράση μας. Ξέρεις όμως, σφε αναγνώστη, πόσοι μικροί Ίκερ κυκλοφορούν πολλές φορές και ανάμεσά μας; Και δεν εννοώ μόνο στην πράξη -όπου η ρουτίνα και η τυποποίηση είναι εν μέρει λογικές κι αναπόφευκτες. Αλλά για λογικά -ή μάλλον ευλογοφανή- σχήματα, που σε ζωγραφίζουν παύλα-τελεία και φέρνουν το ερώτημα στα μέτρα τους. Όπως ακριβώς στις δημοσκοπικές έρευνες και  τα στημένα δημοψηφίσματα.

Έχουμε και λέμε:
-Το ΚΚΕ δεν είναι υπέρ της αριστερής κυβέρνησης, άρα θέλει να έρθει ο Κούλης στα πράγματα. Η λογική του αριστερού ψάλτη, αλά Σύριζα.
Αυτό το πιστεύουν και το διαδίδουν κυρίως έμμισθα τρολ, όπου η ταρίφα του πεντακοσάρικου διαμορφώνει συνειδήσεις κι αντίστοιχα φτηνά επιχειρήματα. Ό,τι πληρώσεις παίρνεις.

-Το ΚΚΕ είναι με την κρατική-δημόσια ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, συνεπώς υποστηρίζει τον κρατισμό. (Με το ίδιο σκεπτικό, οι αναρχικοί είναι σαν τους φιλελεύθερους, που θεωρητικά θέλουν "λιγότερο κράτος" για να μην μπλέκεται στα πόδια της "ελεύθερης αγοράς".
Εδώ φτάνουμε τα επίπεδα σκέψης του Αρκά και της θεωρίας των δύο άκρων. Που κυκλοφορεί όμως σε διάφορες παραλλαγές.
Πχ, οι φασίστες είναι κατά της αστικής (κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας, όπως ακριβώς και οι κομμουνιστές, άρα μπαίνουν στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι.

-Το ΚΚΕ αρνήθηκε να συνταχθεί με το "ΟΧΙ" (μέχρι τέλους) στο δημοψήφισμα, άρα πριμοδότησε ουσιαστικά το στρατόπεδο του "ΝΑΙ" και των "μένουμε Ευρώπη". Κι αν επικρατούσε οριακά το Ναι, κι έλειπαν οι δικές του ψήφοι από το Όχι, τότε θα έπρεπε να σβήσει από τον πολιτικό χάρτη.
Αυτό το τελευταίο εκφράζεται μάλλον ως μύχιος πόθος, παρά ως πολιτική εκτίμηση ή προειδοποίηση.

Πάμε όμως και σε πιο φρέσκα κουλούρια.
-Το ΚΚΕ δε θεωρεί σοσιαλιστική τη ΛΔ της Κορέας ή ασκεί κριτική στην οικογενειοκρατία, την ιδεολογία του Τζου-τσε (ή όπως αλλιώς λέγεται) κι άλλα τινά που τα θεωρεί ξένα με το σοσιαλσιτικό ιδεώδες.
Ακλόνητο συμπέρασμα: το ΚΚΕ συντάσσεται βασικά με την τρομολαγνική υστερία των δυτικών ΜΜΕ και τις αιχμές του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού.
Σχόλιο: αν τελικά ο Κιμ πατήσει ποτέ το κουμπί, θα επιβιώσουν μόνο οι κατσαρίδες κι η αντι-ΚΚΕ βλακεία, που είναι αήττητη.

-Το ΚΚΕ είναι κατά του ευρωσκεπτικισμού, άρα είναι υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη και θεωρεί πως αν φύγουμε από αυτήν, θα είναι καταστροφικό για τα φτωχά, λαϊκά στρώματα.
Αυτή είναι μια κορυφαία σκέψη, που μπορεί να τη βρει κανείς σε διάφορες παραλλαγές.

α) η αστική, φιλελέ εκδοχή -τύπου Κοττάκη- που επιχειρεί να φέρει τις θέσεις του ΚΚΕ στα μέτρα της και να τις αξιοποιήσει για τους δικούς της σκοπούς: παρά τις στρατηγικές διαφωνίες μας, το ΚΚΕ είναι ένα υπεύθυνο, σοβαρό κόμμα και γι' αυτό απορρίπτει την έξοδο από το ευρώ ως καταστροφική.

β) η κυβερνητική παραλλαγή, που θέλει να αξιοποιήσει τις θέσεις του ΚΚΕ, για να βγάλει λάδι το Σύριζα, την ευρωλαγνεία του και τη συνολική του στάση.
Χαρακτηριστικό είναι ένα κεντρικό άρθρο της κυβερνητικής ΕφΣυν για το "ρεαλισμό του ΚΚΕ". Κι ένα ξεκάρφωτο εγκώμιο του Καρτερού της Αυγής για το κόμμα, λίγες μόλις μέρες μετά την χυδαία, κομπλεξική επίθεσή του στο Μαργαρίτη.

γ) η προπαγάνδα της ΛαΕ, που ηγεμονεύει στο αριστεροχώρι και το σέρνει πίσω της σε μαγικά, ρωσόφιλα μονοπάτια, με τεχνικίστικες αναλύσεις για το νόμισμα, την ευρωζώνη και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Θέσεις τόσο ρηχές και αστικές, εμποτισμένες με φτηνή αντικουκουεδίλα (οκτώ κόμματα-μία πολιτική, στη βουλή για το ευρώ), που και να θες να τις περάσεις για αντι-ΕΕ κι αντικαπιταλιστικές ή απλά ριζοσπαστικές, δε σου αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας. Είναι το σχέδιο Βήτα της αστικής τάξης.

δ) το εξωκοινοβούλιο -αριστερά της ΛαΕ- που ξεπλένει τον ευρωσκεπτικισμό του Λαφαζάνη, ενθουσιάζεται με την ευκαιρία του Brexit και συντάσσεται ολόπλευρα με τον κρίκο του εθνικού νομίσματος. Θα μου πεις, αυτοί βάζουν και το αντι-ΕΕ σκέλος -που λένε πως το απεμπολεί ως θέση το ΚΚΕ. Αλλά αν η αποδέσμευση μπαίνει ως αυτόνομος κρίκος-σκαλοπάτι, ανεξάρτητα από το στρατηγικό στόχο, γιατί να μην μπει και το νομισματικό Grexit ως προκαταρκτικός πλην αυτόνομος κρίκος για την αποδέσμευση; Κι ύστερα κάτι άλλο ως κρικάκι, για να δέσει ο κρίκος του νομίσματος;
Εξάλλου, αν παίζεις στα δάχτυλα την τακτική, γίνεσαι ειδικός στο piercing, τους κρίκους του Λούνα Παρκ, κοκ.

Όλα τα σφυριά βαράνε στην ίδια κατεύθυνση. Ή όπως λέει κι ένα αναρχικό σύνθημα, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί. Και το πιο ωραίο είναι πως παραπέμπουν ο ένας στον άλλο (πχ ΛαΕ, Ανταρσυα και συνοδοιπόροι στον Κοττάκη) για να αποδείξουν το αληθές του πολιτικού λόγου τους.
Ρωτήστε και το φίλο μου τον ψεύτη.

Η λαθροχειρία βέβαια είναι πολύ χοντρή για να περάσει αμάσητη. Εμπεδώνεται όμως ως δεδομένη αλήθεια δια της επανάληψης ενός χοντροκομμένου ψέματος. Κι αν κάποιος μπει στη διαδικασία να ελέγξει την αξιοπιστία της, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα και το πραγματικό κείμενο της εισήγησης της απερχόμενης ΚΕ, που λέει:

Από τη μετάβαση, είτε σ’ ένα "διπλό νόμισμα" (ένα για την εσωτερική κυκλοφορία και ένα για τις διεθνείς συναλλαγές) και -στη συνέχεια- σ’ ένα αμιγώς εθνικό νόμισμα είτε στη σύνδεση με οποιαδήποτε μορφή με νόμισμα άλλης ισχυρής καπιταλιστικής δύναμης, μεγάλος χαμένος θα είναι και πάλι ο λαός, κάτι που ισχύει φυσικά και στην περίπτωση της υπογραφής μιας νέας δανειακής Συμφωνίας-Μνημονίου με σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Δηλαδή: είτε εντός ευρώ με μνημόνια, είτε με διπλό νόμισμα, είτε με εθνικό νόμισμα... ο λαός είναι που θα κληθεί να πληρώσει το λογαριασμό. Υπάρχει άραγε σοβαρή και τεκμηριωμένη αντίρρηση επ' αυτού;

-Και γιατί αφιερώνει η εισήγηση τόσο μεγάλο χώρο στο ένα από τα δύο ενδεχόμενα, αυτό της εξόδου από το ευρώ;
Κουτάκι: συνεπώς το αξιολογεί ως πιο σοβαρό ή χειρότερο.
Συμπέρασμα: το ΚΚΕ θεωρεί καταστροφική την έξοδο από το ευρώ, εφόσον δε συνοδεύεται με επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Απάντηση στο αρχικό ερώτημα: γιατί το μνημόνιο είναι η πραγματικότητα που ζούμε τώρα. Δε χρειάζεται ειδική περιγραφή κι ανάλυση, πέραν της σημείωσης πως η παραμονή στην ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας, μέχρι να σβήσει ο ήλιος του ΠαΣοΚ (και των γενόσημών του) και οι αυταπάτες περί έντιμης διαπραγμάτευσης, κοκ.
Κι επειδή ο ευρωσκεπτικισμός σήμερα γίνεται το βασικό ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση ανήσυχων συνειδήσεων, που εγκλωβίζονται στο θέμα του νομίσματος, όσο κι αν κάποιοι επιμένουν να το φαντασιώνονται ως κρίσιμο κρίκο.

-Κουτάκι: αν η αποδέσμευση από την ΕΕ δεν μπαίνει ως άμεσος στόχος προς υλοποίηση, αυτόνομα και σε διαφορετικό χρόνο από το στρατηγικό στόχο, τότε μετατίθεται για τις σοσιαλιστικές καλένδες.
Απάντηση: η στρατηγική πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι για τη Δευτέρα Παρουσία αλλά για το σήμερα.

Επιπλέον, η εισήγηση σημειώνει καθαρά.

Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να επιλέξει ο ίδιος -με τη θέληση και τη δράση του- την έξοδο από την ΕΕ, να βάλει αυτό τον στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, να οργανώσει την πάλη του με τέτοιο τρόπο ώστε να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα "κλειδιά" της οικονομίας και το πέρασμα της εξουσίας στα δικά του χέρια.

 Όπως σημειώνει κι ένας σφος σχολιαστής, αυτό το ταυτόχρονα έχει κυρίως πολιτική έννοια, χωρίς να αναιρεί, κατά τη γνώμη μου, τη χρονική διάσταση, που κι αυτή έχει πολιτικό περιεχόμενο. Αλλά περισσότερα επ' αυτού, πιθανότατα στο αυριανό σημείωμα.