Τα κουτάκια που αναλύαμε χτες βρίσκουν την απόλυτή τους εφαρμογή στον "αριστερό ευρωσκεπτικισμό" και την τακτική του για την προσέγγιση του στρατηγικού στόχου (λέμε και καμιά πολυσύλλαβη επαναστατική κορόνα για να περνάει η ώρα). Η οποία θυμίζει το ανέκδοτο με το φυλακισμένο που δεν μπορεί να αποδράσει και σπάει την αποδέσμευσή του σε κομμάτια. Ένα χέρι, ένα μάτι, ένα αυτί, και... μια μέρα, θα έχει απελευθερωθεί ολόκληρος στα εξ ων συνετέθη και θα μαζεύει τα κομμάτια του.
Σε αυτό το σκεπτικό, τα συνθήματα κι οι στόχοι πάλης δεν μπαίνουν για να πετύχουν τη συσπείρωση και τη συγκέντρωση δυνάμεων, για να ξεδιπλωθεί όλη η βεντάλια των σκοπών και των διεκδικήσεών μας, αλλά για να την κρατήσουν κλειστή και να μην τρομάξουν τις μάζες με μαξιμαλισμούς που δεν αντιστοιχούν στο επίπεδο της συνειδητοποίησής τους. Μπαίνουν θεωρητικά προς άμεση υλοποίηση, σε αντίθεση με το σοσιαλισμό που αφορά κάποιο απώτερο, μακρινό μέλλον. Κι οι ευρύτερες μάζες θα οδηγηθούν σε αυτόν, περίπου εν αγνοία τους -και με άγνοια κινδύνου- από την ίδια τη δυναμική των πραγμάτων και διάφορων κρίκων-μοχλών.
Με βάση το θεωρητικό σχήμα, η διαδρομή αυτή δε θα είναι φουρτουνιασμένη, με ζιγκ-ζαγκ και πισωγυρίσματα, με επικίνδυνα επαναστατικά άλματα στο κενό, και με τη λυσσασμένη επίθεση του ταξικού εχθρού, που θα απαιτεί όλα τα πιθανά μέσα (στρατό, οικονομικά εργαλεία, με δυο λόγια την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας) για να αποκρουστεί. Θα είναι κάτι σαν βαρκάδα, σε απάνεμο λιμάνι, μια γραμμική διαδρομή σε συνθήκες εργαστηρίου, από στάση (πληρωμών) σε στάση και τερματικό σταθμό τα όνειρά μας. Παρακαλώ, προσέξτε το κενό στην αποβάθρα, μεταξύ θεωρίας και πραγματικότητας.
Σε αυτά τα πλαίσια, κάθε μικρό βήμα-σύνθημα, που θα ζύμωνε συνειδήσεις και θα συσπείρωνε δυνάμεις σε μια κατεύθυνση ρήξης με το σύστημα, αποκόπτεται από την προοπτική και γίνεται αυτόνομο σκαλοπάτι, σε μια σκάλα προς τον ουρανό (stairway to heaven) που υποκαθιστά την έφοδο και κόβει δρόμο. Η μετάβαση γίνεται ένα απλό παιχνίδι με κουκίδες, όπου ενώνεις τα σημεία μεταξύ τους και βλέπεις στο τέλος τι εικόνα θα σχηματιστεί -με τη διαφορά πως δεν πρέπει ποτέ να γίνεται μονοκοντυλιά, αλλά σταδιακά.
Ή σαν σκόρπιες συλλαβές, που δεν ενώνονται ποτέ, για να σχηματιστεί μια λέξη και να βγει νόημα, και μοιάζουν τελικά σαν... κεκέδισμα.
-Κο-κο-κο... -Κομμουνισμός;
-Κο-κο-κο... -Κολεκτιβοποίηση;
-Κο-κο-κο... -Κοτανίδης;
Δώστου ρε ένα Κοκο-μίλκ, γιατί μέχρι να το πει, θα τελειώσει η επαναστατική κατάσταση.
Και να έχεις το αριστεροχώρι να σου λέει για τον ευρωκομμουνισμό του ΚΚΕ (οι κομμουνιστές του ευρώ). Και να στο λένε αυτό: ΛαΕτζήδες που συμπορεύονταν με την ευρωλαγνεία του Σύριζα και δε βάζουν ούτε καν τώρα καθαρά ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Οργανώσεις που προέρχονται από τη Β' Πανελλαδική, κουβαλώντας τις πολιτικές καταβολές και θέσεις τους. Πρώην κομματικά μέλη, που αναπολούν την εποχή της πάλης ενάντια στις συνέπειες της ένταξης (τότε δηλαδή που δεν ήμασταν αριστερισταί). Ρεύματα, που διαφώνησαν με τον ενιαίο Συνασπισμό (όταν μπήκε σε αστική κυβέρνηση) αλλά έκτοτε δεν έχουν αφήσει μπανανόφλουδα που να μην έχουν πατήσει, και ούτε μία μορφή-μετεξέλιξη του Σύριζα, για την οποία να μη τρέφουν αυταπάτες.
Σε αυτά τα πλαίσια, ζυμώνεται ο νέος οπορτουνιστικός πόλος, με προγραμματικό πυρήνα τον ευρω-σκεπτικισμό και μαγιά τη συνύπαρξή τους σε σωματεία, το μαζικό κίνημα, ακόμα και την Αμαλιάδα, στο μουσείο Μπελογιάννη. Ο σκόπελος του αντι-ΕΕ μετώπου -και τα σχετικά μισόλογα της ΛαΕ- παραμερίζεται -και για κάποιους δεν υπήρξαν ποτέ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ένα παλιό βιντεάκι με την Κουτσούμπα της Ανταρσυα, αμέσως μετά τις δεύτερες εκλογές του 15', όπου εξηγεί γιατί δεν ευοδώθηκε η συνεργασία με τη ΛαΕ, και δείχνει τις "μεγάλες διαφορές" τους, που μπαίνουν από... θέση αρχής, και πώς το "αγεφύρωτο χάσμα" γίνεται ένα τόσο δα χασματάκι (όπως έλεγε κι ο Οβελίξ, "ένα τόσο δα Κολοσσαίο").
Με τα τωρινά δεδομένα, φαίνεται απίθανο να μην καταλήξει το φλερτ τους σε εκλογικό γάμο και κοινή κάθοδο. Δεν πρόκειται δηλ να επαναλάβουν το "μοιραίο λάθος" του Σεπτέμβρη του 15', που τους άφησε εκτός βουλής.
Λίγα λόγια και για τον κρίκο της αποδέσμευσης από την ΕΕ -που αναφέρεται σε κάποιες μορφές πιο "αριστερού, ριζοσπαστικού ευρωσκεπτικισμού".
Η εισήγηση της απερχόμενης ΚΕ λέει καθαρά πως ο λαός πρέπει να βάλει στην προμετωπίδα του το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ (με τη δική του θέληση και δράση) και να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα κλειδιά της οικονομίας και το πέρασμα της εξουσίας σε δικά του χέρια. Ενώ σε άλλο σημείο αναφέρει πως το λαϊκό κίνημα πρέπει να αξιοποιήσει και να βαθύνει κάθε πιθανό ρήγμα.
Λέγαμε χτες πως αυτό το "ταυτόχρονα" είναι πρωτίστως πολιτική έννοια: η αποδέσμευση πρέπει να συνδέεται με το στρατηγικό στόχο της εξουσίας. Δεν αναιρείται όμως η χρονική διάσταση -που και αυτή πολιτική είναι, σε τελική ανάλυση.
Λένε κάποιοι πως το "ταυτόχρονα" είναι η ιδανική περίπτωση, αλλά κανείς δεν είναι μάντης, για να το προβλέψει αυτό με σιγουριά. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε όλα τα ενδεχόμενα. Η περίπτωση ενός πιθανού Grexit, ακόμα κι αν έρθει χωρίς τη σφραγίδα του κινήματος, αντανακλά μια περίοδο απότομης όξυνσης των αντιθέσεων του συστήματος, άρα είναι μια υπέροχη και ευνοϊκή κατάσταση.
Αυτά είναι σωστά σε γενικές γραμμές. Αλλά τόσο γενικές, που καταλήγουν να μη λένε τίποτα ουσιαστικά.
Το κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο να αξιοποιήσει κάθε πιθανό ρήγμα, να το βαθύνει, κοκ. Αλλά αυτό είναι ένα πράγμα, και τελείως διαφορετικό ζήτημα είναι τι πρέπει να επιδιώκει, ως δικό του αυτοτελή στόχο κι όχι ως ενδεχόμενα που μπορεί να προκύψουν.
Εάν η αποδέσμευση προκύψει στα πλαίσια της όξυνσης των αστικών αντιθέσεων και με πρωτοβουλία τμημάτων της αστικής τάξης, το βασικό ζητούμενο είναι ποιος και με ποιον τρόπο θα βαθύνει αυτό το ρήγμα, προβάλλοντας μια προοπτική. Αλλιώς θα έχουμε μια περίπτωση τύπου Brexit, χωρίς επαναστατική -ή απλώς ενδιαφέρουσα- κατάσταση, όπου το πρόβλημα δεν ήταν πως το L-exit ήταν αδύναμο και χάρισε τον ευρωσκεπτικισμό στην αντιδραστική ακροδεξιά, αλλά πως δεν υπήρχε μια πολιτική πρωτοπορία με επαναστατική στρατηγική, για να βαθύνει το όποιο ρήγμα.
Αν πάλι η αποδέσμευση προκύψει με όρους κινήματος, θα είναι παράλογο κι αυτοκτονικό να υπάρχει ένα τόσο δυνατό κίνημα, που να επιβάλλει ένα βασικό στόχο και να μην προχωρά παραπέρα, οργανώνοντας κι ανυψώνοντας τη δύναμή του σε επίπεδο εξουσίας. Επιπλέον, θα είναι παράλογο κι επικίνδυνο να αντιλαμβάνεται αυτό το βλήμα ως αυτόνομο σκαλοπάτι-σταθμό, ως μια κατάσταση που θα διαρκέσει για μεγάλη χρονική περίοδο, χωρίς να οδηγεί άμεσα στο επαναστατικό άλμα (ή αλλιώς, αν όχι αυτό, στο πισωγύρισμα).
Ας κατανοήσουμε λοιπόν μια βασική διαφορά. Άλλο ζήτημα ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε οποιοδήποτε ρήγμα, ενδεχόμενο, κοκ (κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με επαναστατική στρατηγική, που θέτει επιτακτικά το ζήτημα της εξουσίας). Κι άλλο να επιδιώκεις σώνει και καλά έναν ενδιάμεσο σταθμό, που καθιστά το ενδεχόμενο βασικό, στρατηγικό στόχο.
Εν κατακλείδι: η αποδέσμευση από την ΕΕ μπαίνει στην προμετωπίδα της πάλης μας, για να ζυμώσει συνειδήσεις και να συγκεντρώσει δυνάμεις. Δεν μπαίνει πχ προς άμεση υλοποίηση σε αντίθεση με το στρατηγικό στόχο που παραπέμπεται στις καλένδες. Μπαίνει ενταγμένη στα πλαίσια του στρατηγικού στόχου, που είναι πρόταση για το σήμερα, πρόταση διεξόδου από την κρίση και εξουσίας. Κι όχι συνθήματα που θα μπουν κάπου-κάπως-κάποτε, μόνο όταν κι εφόσον προκύψει επαναστατική κατάσταση.
Υστερόγραφο
Το κείμενο αυτό ήταν έτοιμο από χτες, αλλά οι εξελίξεις στη Συρία το ξεπερνούν. Και δίνουν μία ακόμα επίκαιρη διάσταση, κι έναν επιπλέον βασικό λόγο, για συμμετοχή στα σημερινά απογευματινά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.
Σε αυτό το σκεπτικό, τα συνθήματα κι οι στόχοι πάλης δεν μπαίνουν για να πετύχουν τη συσπείρωση και τη συγκέντρωση δυνάμεων, για να ξεδιπλωθεί όλη η βεντάλια των σκοπών και των διεκδικήσεών μας, αλλά για να την κρατήσουν κλειστή και να μην τρομάξουν τις μάζες με μαξιμαλισμούς που δεν αντιστοιχούν στο επίπεδο της συνειδητοποίησής τους. Μπαίνουν θεωρητικά προς άμεση υλοποίηση, σε αντίθεση με το σοσιαλισμό που αφορά κάποιο απώτερο, μακρινό μέλλον. Κι οι ευρύτερες μάζες θα οδηγηθούν σε αυτόν, περίπου εν αγνοία τους -και με άγνοια κινδύνου- από την ίδια τη δυναμική των πραγμάτων και διάφορων κρίκων-μοχλών.
Με βάση το θεωρητικό σχήμα, η διαδρομή αυτή δε θα είναι φουρτουνιασμένη, με ζιγκ-ζαγκ και πισωγυρίσματα, με επικίνδυνα επαναστατικά άλματα στο κενό, και με τη λυσσασμένη επίθεση του ταξικού εχθρού, που θα απαιτεί όλα τα πιθανά μέσα (στρατό, οικονομικά εργαλεία, με δυο λόγια την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας) για να αποκρουστεί. Θα είναι κάτι σαν βαρκάδα, σε απάνεμο λιμάνι, μια γραμμική διαδρομή σε συνθήκες εργαστηρίου, από στάση (πληρωμών) σε στάση και τερματικό σταθμό τα όνειρά μας. Παρακαλώ, προσέξτε το κενό στην αποβάθρα, μεταξύ θεωρίας και πραγματικότητας.
Σε αυτά τα πλαίσια, κάθε μικρό βήμα-σύνθημα, που θα ζύμωνε συνειδήσεις και θα συσπείρωνε δυνάμεις σε μια κατεύθυνση ρήξης με το σύστημα, αποκόπτεται από την προοπτική και γίνεται αυτόνομο σκαλοπάτι, σε μια σκάλα προς τον ουρανό (stairway to heaven) που υποκαθιστά την έφοδο και κόβει δρόμο. Η μετάβαση γίνεται ένα απλό παιχνίδι με κουκίδες, όπου ενώνεις τα σημεία μεταξύ τους και βλέπεις στο τέλος τι εικόνα θα σχηματιστεί -με τη διαφορά πως δεν πρέπει ποτέ να γίνεται μονοκοντυλιά, αλλά σταδιακά.
Ή σαν σκόρπιες συλλαβές, που δεν ενώνονται ποτέ, για να σχηματιστεί μια λέξη και να βγει νόημα, και μοιάζουν τελικά σαν... κεκέδισμα.
-Κο-κο-κο... -Κομμουνισμός;
-Κο-κο-κο... -Κολεκτιβοποίηση;
-Κο-κο-κο... -Κοτανίδης;
Δώστου ρε ένα Κοκο-μίλκ, γιατί μέχρι να το πει, θα τελειώσει η επαναστατική κατάσταση.
Και να έχεις το αριστεροχώρι να σου λέει για τον ευρωκομμουνισμό του ΚΚΕ (οι κομμουνιστές του ευρώ). Και να στο λένε αυτό: ΛαΕτζήδες που συμπορεύονταν με την ευρωλαγνεία του Σύριζα και δε βάζουν ούτε καν τώρα καθαρά ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Οργανώσεις που προέρχονται από τη Β' Πανελλαδική, κουβαλώντας τις πολιτικές καταβολές και θέσεις τους. Πρώην κομματικά μέλη, που αναπολούν την εποχή της πάλης ενάντια στις συνέπειες της ένταξης (τότε δηλαδή που δεν ήμασταν αριστερισταί). Ρεύματα, που διαφώνησαν με τον ενιαίο Συνασπισμό (όταν μπήκε σε αστική κυβέρνηση) αλλά έκτοτε δεν έχουν αφήσει μπανανόφλουδα που να μην έχουν πατήσει, και ούτε μία μορφή-μετεξέλιξη του Σύριζα, για την οποία να μη τρέφουν αυταπάτες.
Σε αυτά τα πλαίσια, ζυμώνεται ο νέος οπορτουνιστικός πόλος, με προγραμματικό πυρήνα τον ευρω-σκεπτικισμό και μαγιά τη συνύπαρξή τους σε σωματεία, το μαζικό κίνημα, ακόμα και την Αμαλιάδα, στο μουσείο Μπελογιάννη. Ο σκόπελος του αντι-ΕΕ μετώπου -και τα σχετικά μισόλογα της ΛαΕ- παραμερίζεται -και για κάποιους δεν υπήρξαν ποτέ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ένα παλιό βιντεάκι με την Κουτσούμπα της Ανταρσυα, αμέσως μετά τις δεύτερες εκλογές του 15', όπου εξηγεί γιατί δεν ευοδώθηκε η συνεργασία με τη ΛαΕ, και δείχνει τις "μεγάλες διαφορές" τους, που μπαίνουν από... θέση αρχής, και πώς το "αγεφύρωτο χάσμα" γίνεται ένα τόσο δα χασματάκι (όπως έλεγε κι ο Οβελίξ, "ένα τόσο δα Κολοσσαίο").
Με τα τωρινά δεδομένα, φαίνεται απίθανο να μην καταλήξει το φλερτ τους σε εκλογικό γάμο και κοινή κάθοδο. Δεν πρόκειται δηλ να επαναλάβουν το "μοιραίο λάθος" του Σεπτέμβρη του 15', που τους άφησε εκτός βουλής.
Λίγα λόγια και για τον κρίκο της αποδέσμευσης από την ΕΕ -που αναφέρεται σε κάποιες μορφές πιο "αριστερού, ριζοσπαστικού ευρωσκεπτικισμού".
Η εισήγηση της απερχόμενης ΚΕ λέει καθαρά πως ο λαός πρέπει να βάλει στην προμετωπίδα του το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ (με τη δική του θέληση και δράση) και να διεκδικήσει ταυτόχρονα τα κλειδιά της οικονομίας και το πέρασμα της εξουσίας σε δικά του χέρια. Ενώ σε άλλο σημείο αναφέρει πως το λαϊκό κίνημα πρέπει να αξιοποιήσει και να βαθύνει κάθε πιθανό ρήγμα.
Λέγαμε χτες πως αυτό το "ταυτόχρονα" είναι πρωτίστως πολιτική έννοια: η αποδέσμευση πρέπει να συνδέεται με το στρατηγικό στόχο της εξουσίας. Δεν αναιρείται όμως η χρονική διάσταση -που και αυτή πολιτική είναι, σε τελική ανάλυση.
Λένε κάποιοι πως το "ταυτόχρονα" είναι η ιδανική περίπτωση, αλλά κανείς δεν είναι μάντης, για να το προβλέψει αυτό με σιγουριά. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε όλα τα ενδεχόμενα. Η περίπτωση ενός πιθανού Grexit, ακόμα κι αν έρθει χωρίς τη σφραγίδα του κινήματος, αντανακλά μια περίοδο απότομης όξυνσης των αντιθέσεων του συστήματος, άρα είναι μια υπέροχη και ευνοϊκή κατάσταση.
Αυτά είναι σωστά σε γενικές γραμμές. Αλλά τόσο γενικές, που καταλήγουν να μη λένε τίποτα ουσιαστικά.
Το κίνημα πρέπει να είναι έτοιμο να αξιοποιήσει κάθε πιθανό ρήγμα, να το βαθύνει, κοκ. Αλλά αυτό είναι ένα πράγμα, και τελείως διαφορετικό ζήτημα είναι τι πρέπει να επιδιώκει, ως δικό του αυτοτελή στόχο κι όχι ως ενδεχόμενα που μπορεί να προκύψουν.
Εάν η αποδέσμευση προκύψει στα πλαίσια της όξυνσης των αστικών αντιθέσεων και με πρωτοβουλία τμημάτων της αστικής τάξης, το βασικό ζητούμενο είναι ποιος και με ποιον τρόπο θα βαθύνει αυτό το ρήγμα, προβάλλοντας μια προοπτική. Αλλιώς θα έχουμε μια περίπτωση τύπου Brexit, χωρίς επαναστατική -ή απλώς ενδιαφέρουσα- κατάσταση, όπου το πρόβλημα δεν ήταν πως το L-exit ήταν αδύναμο και χάρισε τον ευρωσκεπτικισμό στην αντιδραστική ακροδεξιά, αλλά πως δεν υπήρχε μια πολιτική πρωτοπορία με επαναστατική στρατηγική, για να βαθύνει το όποιο ρήγμα.
Αν πάλι η αποδέσμευση προκύψει με όρους κινήματος, θα είναι παράλογο κι αυτοκτονικό να υπάρχει ένα τόσο δυνατό κίνημα, που να επιβάλλει ένα βασικό στόχο και να μην προχωρά παραπέρα, οργανώνοντας κι ανυψώνοντας τη δύναμή του σε επίπεδο εξουσίας. Επιπλέον, θα είναι παράλογο κι επικίνδυνο να αντιλαμβάνεται αυτό το βλήμα ως αυτόνομο σκαλοπάτι-σταθμό, ως μια κατάσταση που θα διαρκέσει για μεγάλη χρονική περίοδο, χωρίς να οδηγεί άμεσα στο επαναστατικό άλμα (ή αλλιώς, αν όχι αυτό, στο πισωγύρισμα).
Ας κατανοήσουμε λοιπόν μια βασική διαφορά. Άλλο ζήτημα ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αξιοποιήσουμε οποιοδήποτε ρήγμα, ενδεχόμενο, κοκ (κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με επαναστατική στρατηγική, που θέτει επιτακτικά το ζήτημα της εξουσίας). Κι άλλο να επιδιώκεις σώνει και καλά έναν ενδιάμεσο σταθμό, που καθιστά το ενδεχόμενο βασικό, στρατηγικό στόχο.
Εν κατακλείδι: η αποδέσμευση από την ΕΕ μπαίνει στην προμετωπίδα της πάλης μας, για να ζυμώσει συνειδήσεις και να συγκεντρώσει δυνάμεις. Δεν μπαίνει πχ προς άμεση υλοποίηση σε αντίθεση με το στρατηγικό στόχο που παραπέμπεται στις καλένδες. Μπαίνει ενταγμένη στα πλαίσια του στρατηγικού στόχου, που είναι πρόταση για το σήμερα, πρόταση διεξόδου από την κρίση και εξουσίας. Κι όχι συνθήματα που θα μπουν κάπου-κάπως-κάποτε, μόνο όταν κι εφόσον προκύψει επαναστατική κατάσταση.
Υστερόγραφο
Το κείμενο αυτό ήταν έτοιμο από χτες, αλλά οι εξελίξεις στη Συρία το ξεπερνούν. Και δίνουν μία ακόμα επίκαιρη διάσταση, κι έναν επιπλέον βασικό λόγο, για συμμετοχή στα σημερινά απογευματινά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.
Θα το ξανασκεφτουν πολλες φορες ακομα την κοινη καθοδο του αριστεροχωριου σε εκλογες γιατι υπαρχουν και καποιες ριζοσπαστικες δυναμεις εκει που θα τσινισουν ,ιδιατερα αν δουν συμπραξη και με πλευσεις και επαμ .Απο την αλλη επειγεται η αστικη ταξη να φκιαξει ταμπουρι αριστερα του Συριζα γιατι παιζει μπαλα το κομμα μονο του ως ωρας
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με τη Συρία, σκοτεινιάζει απότομα το τοπίο, και διευκολύνει αφάνταστα την ανακοίνωση του ...τζερεμέ(!) του 4ου Μνημόνιου της "αξιολόγησης", που φαίνεται πως μόλις μας φόρεσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ, από χτές το βράδι, το επίδοξο ανάχωμα είναι σκέτη κηδεία, μετά την παταγώδη αποτυχία της ..."κινητοποίησης των πρωτοβαθμίων και συλλογικοτήτων μπλα, μπλα...", που βασικά έγινε υπό την ...αιγίδα των ΑΔΕΔΥ-ΛΑΕ!
Τα site τους έχουν κλείσει, ούτε σχόλια δεν βάζουν.
Τρεις (πασόκοι) κι ο κούκος ήταν, κότες, μπροστά στην ...ανυπεράσπιστη από το ...ΠΑΜΕ Βουλή!
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΠΟΨΕ, στις πάνω από 60 κινητοποιήσεις, που οργανώνει το ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα!
@ Σεχτάρ ο Τρομερός,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ωραίο είναι ότι οι της ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν οι ίδιοι που έκαναν επίθεση πριν ένα χρόνο στο ΠΑΜΕ ότι δήθεν δεν έκανε τίποτα για να μην περάσει το ασφαλιστικό και μέμφονταν την ΑΔΕΔΥ ότι υιοθετούσε το σχεδιασμό του ΠΑΜΕ για παροπλισμό (και το αντίστροφο αναλογα με το ακρωατήριο)!!! Τώρα φαντάζομαι η ΑΔΕΔΥ ξανάγινε όργανο ταξικής πάλης....
Το ακόμα πιο ωραίο είναι ότι κατηγορούν το ΠΑΜΕ ότι οργανώνει δήθεν διασπαστική πορεία στις 7/4, αντί να συμπορευτεί με τις δυνάμεις της "αντίστασης" στις 6/4!!!!!
Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.....
Αλήθεια η ΑΔΕΔΥ για το ευρώ τι λέει;;;;;;
kk-1
Ξερατε οτι εχουμε και ΝΑΤΟικη αριστερα ?Ευθεως χρηματοδοτουμενη απο τον Σορρος
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://tillthehalt.blogspot.gr/2017/03/18.html
http://tillthehalt.blogspot.gr/2017/03/blog-post_19.html
Στο "Pandiera" πρέπει να επικρατεί Ο πανικός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚόβουν σχόλια αβέρτα...
Και στην iskra. Μιλάω εκ πείρας...
ΔιαγραφήΝίκος από Λαμία
https://www.rt.com/politics/383597-stalins-popularity-in-russia-grows/
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα αυτό αγγίζει πλευρές της στρατηγικής του 15ου συνεδρίου που πολλά μαλώματα γίναν. Είναι σημαντικό να πεις εδώ ότι το παλιό πρόγραμμα καθόριζε το χαραχτήρα της επικείμενης επανάστασης ως σοσιαλιστική χωρίς στάδια και το μέτωπο που έπρεπε να συγκροτηθεί θα ήταν ΑΑΔ, έχοντας ωστόσο πάρει την ορολογία απ το ακόμα παλιότερο που είχε σαν πρώτο από δυο στάδια το ΑΑΔ. Οι καχύποπτοι είχαν πει τότε ότι το μέτωπο ήταν μασκαρεμένο στάδιο, δεν ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ προσωπικά το υποστήριζα αυτό το πρόγραμμα -του 15ου- και ποτέ δεν είχα την εντύπωση ότι το μέτωπο το αντιμετωπίζαμε σαν στάδιο. Θα μου πεις, δεν είχε προβλήματα το πρόγραμμα; Είχε βεβαίως, με εκείνες τις περίφημες φράσεις για ΑΑ κυβερνήσεις που μπορούσαν να προκύψουν κλπ, τα έχουμε πει κι ακούσει χιλιάδες φορές. Ίσως αυτά να ταν κατάλοιπα παλιότερων επεξεργασιών κι αντιλήψεων αλλά και το κόμμα είναι ολόκληρος οργανισμός και ισορροπεί ανάμεσα σε αντιλήψεις, συγκυρίες και ιστορικές αναφορές,. Και η εγκατάλειψη του όρου Λαϊκή Συμμαχία απ το 20ο (μένει φυσικά να δούμε και την πολιτική απόφαση, ας μη βιαστούμε) αντί της κοινωνικής συμμαχίας εντάσσεται στο ξεπέρασμα μιας περιόδου και μιας σειράς αντιλήψεων. Άλλωστε το καινούργιο πρόγραμμα προβλέπει ΕΕΛΜ σε επαναστατική κατάσταση που το περνάμε λίγο στο ντούκου.
Καλώς ή κακώς, η ΑΑΔ στρατηγική (να μη συγχέεται με το στρατηγικό στόχο που πάντα ήταν ο σοσιαλισμός) έχει ηττηθεί -αν υποθέσουμε ότι δεν έχει ξεπεραστεί-οπότε θα πορευτούμε μ’ αυτό πού έχουμε.
Πάντα όμως υποστηρίζω τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα τώρα με αφορμή τους βομβαρδισμούς του Τραμπ και δεν ξεχνώ πώς έγινα κουκουές εγώ ο ίδιος, όταν αυθόρμητα ξεσηκώθηκα απ τον καναπέ τότε με τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία κι ας μην ταυτιζόμασταν ιδεολογικά με τον Μιλόσεβιτς κι ας μην ήξερα από σοσιαλισμό. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας ξεκλειδώνει μυαλά, ρίχνει κόσμο στη μάχη, βάζει σε σκέψεις. Θα θελα να δω ξανά τέτοιους αγώνες με κόσμο και κόκκινες σημαίες και το all time classic σύνθημα “αυτοί σκοτώσαν”
"Με τα τωρινά δεδομένα, φαίνεται απίθανο να μην καταλήξει το φλερτ τους σε εκλογικό γάμο και κοινή κάθοδο. Δεν πρόκειται δηλ να επαναλάβουν το "μοιραίο λάθος" του Σεπτέμβρη του 15', που τους άφησε εκτός βουλής."
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς είσαι τόσο σίγουρος; Ο "γάμος" ποιους θα περιλαμβάνει; ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ ή και Ζωή κλπ; Και αν συμφωνήσουν όλοι αυτοί (άλλος λέει βέρος "αντικαπιταλισμός" -χωρίς, προς θεού, ομοιότητες με τον... "κρατικό καπιταλισμό" που γνωρίσαμε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, χωρίς σοβιέτ, δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, κεντρικό σχεδιασμό, καθοδήγηση του ΚΚ, δε συζητάμε για την περίοδο του Στάλιν, που είναι κόκκινο πανί για όλους τους, με λίγα λόγια σοσιαλισμός χωρίς σοσιαλιστική εξουσία και σχέσεις παραγωγής, μόνο στο όνομα και χωρίς ένοπλη επανάσταση αλλά με "αριστερή" κυβέρνηση που όμως θα... "πιέζεται" και από το λαϊκό κίνημα για να κάνει σοσιαλισμό-, άλλος λέει μεταβατικός κρίκος στον "αντικαπιταλισμό" η έξοδος από την ΕΕ, άλλος λέει μεταβατικός κρίκος στην έξοδο από την ΕΕ η έξοδος από το ευρώ, άλλος λέει έξοδο από το ευρώ σκέτο, άλλος λέει παραμονή στο ευρώ, άλλος μερική κι άλλος ολική διαγραφή του χρέους, η Ζωή του παράνομου χρέους, άλλος κατάργηση κι άλλος καταγγελία των μνημονίων, άλλος με κι άλλος χωρίς τις δανειακές συμβάσεις και δε συμμαζεύεται...). Αν το σκεφτείς το μόνο κοινό τους είναι η απέχθειά τους προς το ΚΚΕ και το πάσης φύσεως "μεταβατικό πρόγραμμα". Άλλωστε αν δεν υπήρχε ΚΚΕ δε θα είχαν λόγο ύπαρξης όλοι αυτοί γιατί το σύστημα δε θα τους χρειαζόταν πια... Όταν αυτοί πήγαιναν (αγανακτισμένοι, δεν πληρώνω, θολό αντιευρώ, αντιμνημόνιο, αντιΝΔΠΑΣΟΚ, αντιμερκελ, ανοχή και στήριξη "κόκκινων γραμμών" στον ΣΥΡΙΖΑ με διαδηλώσεις και δημοψήφισμα) το ΚΚΕ ερχόταν (ταξικό εργατικό κίνημα και λαϊκή συμμαχία, αποδέσμευση από την ΕΕ και ολική μονομερής διαγραφή του χρέους με εργατική - λαϊκή εξουσία και οικονομία). Κατά τα άλλα η Κουτσούμπα "δικαιώθηκε". Και μας νουθετεί: "άλλο είναι το να βγεις από το ευρώ για να κάνεις εθνικό καπιταλισμό", "άλλο είναι το να βγεις από ευρώ σε συμφωνία με την ΕΕ, αυτό το λέει ο Σόιμπλε". Όσο οξύνουν τη φραστική τους αντιπαράθεση με το ΚΚΕ τόσο πιο κοντά έρχονται στις θέσεις του εκεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα αδιέξοδα του οπορτουνισμού... Μήπως να αλλάξετε κόμμα "σύντροφοι";
Απορώ γιατί ασχολείσαι μαζί τους. Πολύ περισσότερο ζουμί έχει η υπόθεση της Συρίας, που αναφέρεις στο τέλος. Φαίνονται εκεί όλες οι αντιθέσεις και όλη η βαρβαρότητα του συστήματος... Περιμένουμε άρθρο σου.
Νίκος από Λαμία
Μολις παρακολουθησα το βιντεο με τη δεσποινα κουτσουμπα και ξυπνησαν αναμνησεις απο φοιτητικη συνελευση. Α ρε σφυροδρεπανε τι μας κανεις.. Τις καλημερες μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήInspector
Οι ηγεσίες προβλέπω να κατέβουν στα δύο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντινοπουλικοι – υπόλοιποι.
Όπως είχε πει και μία ψυχή, λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και όταν το μεγάλο ατού από το αριστεροχώρο πιέζονταν να μην κατέβει στις εκλογές για να αποκτήσει ο Σύριζα την Αυτοδυναμία
Γ.Ρούσσης: Δεν κόβουμε ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ, από το ΚΚΕ κόβουμε!
http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/01/blog-post_65.html
Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot
Δεν υπάρχει περίπτωση να κατέβουν μαζί ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει εσωτερική φαγωμάρα βίντεο και γκρίνια και στους δύο.Η Πλεύση θα πλεύσει εντελώς μόνη της και όλοι θα πάρουν από 1-2 το πολύ ο καθένας (Άντε 2 και κάτι η Ζωή αν δεν πάθει κανένα νευρικό κλονισμό πάλι).Αν κατέβουν μαζί δεν παίζει η προοπτική της αθροιστικής δυναμικής και το ξέρουν καλά ,θα έχουν απώλειες από τους διαφωνούντες που θα πάνε σπίτια τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το ΚΚΕ είναι φανερό ,ότι ο κόσμος να χαλάσει και στο μηδέν να πάνε ο σύριζας και οι αριστεριστές, έχει κολλήσει στο 5-6 % γιατί έτσι γουστάρει λίγους και πιστούς ,την μέρα έτσι το βράδυ γιουβέτσι αν αυτό πει η ΚΕ.Οπορτουνισμός πρώτου μεγέθους.Και από αυτοκριτική τίποτα, ο νέος ΓΓ και η Αλέκα των 2 δεκαετιών βγαίνουν και ήρωες από πάνω, γιατί ως γνωστόν ο λαός φταίει πάντα που δεν καταλαβαίνει.
Ένας αιώνας
Τοσα μπονους που θα κερασεις και τα σογια σου μαλλον μνημονιουλη...
ΔιαγραφήΣτρατάρχα μου, γι αυτό εδώ, 7 Απριλίου 2017 - 8:19 μ.μ., νάσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέτοια λινκ καταξιώνουν το διαδίκτυο, βάνε κι άλλα, όταν βρίσκεις.
Εχω ένα αρχείο για τις γκρούπες και ένα άλλο για τα πρακτοριλίκια.
Ε, λοιπόν, μάλλον πρέπει να τα ενοποιήσω, αφού το 90% των καταχωρήσεων, που κάνω, τις βάζω και στα δύο.
Θα προσέθετα, κάθε αξιοπρεπής ιμπεριαλισμός πρέπει να έχει και την ..."Αριστερά" του!
Κι ευτυχώς, από τα σκυλοφαγώματα, μαθαίνουμε κι εμείς πράμματα.
Εσείς, π.χ. ξέρατε πως ο ...γκαργκάνας είναι αδερφός του ...γκαργκάνα;
Εγώ, όχι.
Δελάρζ, συμφωνώ ότι χρειάζεται ένταση της αντι-ιμπεριαλιστικής πάλης και να ξαναζήσουμε (και γιατί όχι καλύτερες και πιο έντονες) κάποιες στιγμές. Δε θα έλεγα πάντως (και δε λέω πως εσύ το λες) ότι αυτό έχει να κάνει με την επιλογή της μίας ή της άλλης στρατηγικής επεξεργασίας. Η αντικαπιταλιστική-αντιμονοπωλιακή γραμμή συσπείρωσης δε σημαίνει πως αφήνει σε δεύτερη μοίρα και παραμελεί το αντι-ιμπεριαλιστικό μέτωπο -αν κάποιοι το σκέφτονται έτσι, κάνουν λάθος. Η κρίση δεν αφήνει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην άκρη, ίσα-ίσα που συνδέεται άμεσα με αυτόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια πράγματα πάντως θα μετρηθούν στην πράξη, κι εκεί είναι που πρέπει να βρει αποτύπωμα η ένταση αυτής της πάλης.
Νίκο από Λαμία, μιλάω με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα -πχ της Αμαλιάδας- το πρόσφατο παρελθόν αυτών των χώρων (που ενώνονταν σχεδόν πάντα με τη δεύτερη) κι εν πάση περιπτώσει, παρουσιάζω μια εκτίμηση, όχι μια βέβαια πρόβλεψη.
Δεν μπαίνει ζήτημα αν τους υπερτιμά ή τους υποτιμά κανείς, αλλά να αναμετρηθεί με τις απόψεις τους, που μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερη επίδραση από το πολιτικό μπόι των φορέων τους.
Ινσπέκτορ, θυμήθηκες τα αμφιθέατρα λόγω της παλιάς σου συμφοιτήτριας ή του αμφιθεατρικού χαρακτήρα των επιχειρημάτων;