Ο πόλεμος χτυπάει την πόρτα μας

Μερικές πρόχειρες (αν όχι βιαστικές) κωδικοποιημένες σημειώσεις.

-Τι ενδιαφέρον μπορεί να παρουσιάζει στις μέρες μας ένα διεθνές σοσιαλιστικό συνέδριο το 1912; Πολύ μεγάλο. Γιατί ήταν το συνέδριο της 2ης σοσιαλιστικής διεθνούς στη Βασιλεία, που πήρε σημαντικές αποφάσεις για τη στάση και τα καθήκοντα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ενάντια στον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο (άλλο αν στην πράξη ελάχιστα από αυτά τις εφάρμοσαν).

Έναν αιώνα μετά, η σοσιαλδημοκρατία έχει περάσει ανοιχτά στην υπηρεσία της αστικής τάξης. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα παλεύει τις τελευταίες δεκαετίες να ξεπεράσει την κρίση μετά την αντεπανάσταση. Κι η ανθρωπότητα -ή μάλλον για την ακρίβεια, οι αστικές τάξεις του πλανήτη- οδεύουν ολοταχώς προς μια γενικευμένη σύρραξη κι έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

-Το γαϊτανάκι των συμφερόντων που συγκρούονται στη Συρία εμπλέκει μια σειρά χώρες και ουδείς γνωρίζει πού θα σταματήσει ένα πιθανό ξέσπασμα: από τον Περσικό ως τη Μεσόγειο, από τα Βαλκάνια ως τον Καύκασο και την Κασπία, και από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα, οι εξελίξεις επηρεάζουν δεκάδες χώρες, λιγότερο ή περισσότερο άμεσα.

Το Ιράν μπορεί να είναι ο επόμενος στόχος των "ανθρωπιστικών επεμβάσεων". Ενώ η Τουρκία μπορεί να γίνει η επόμενη Συρία. Ο πόλεμος δεν είναι -γενικά κι αόριστα- στη γειτονιά μας. Ήδη χτυπάει την πόρτα μας -και περιμένει να δει αν είμαστε μέσα. Όσοι δεν αισθάνονται ασφάλεια (ίσα-ίσα) βλέποντας τον Καμμένο ντυμένο Ράμπο, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν -και βασικά να δρουν.

-Πρώτα ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραβίαζε ο Μιλόσεβιτς κι οι εθνοκαθάρσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Μετά η Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν και τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ. Η Αραβική Άνοιξη, τα πυρηνικά του Κιμ, τα χημικά του Άσαντ. Οι ίδιες δικαιολογίες επαναλαμβάνονται συστηματικά ως προσχήματα, χωρίς να ενδιαφέρονται καν για τα προσχήματα και την πραγματικότητα.

Το εντυπωσιακό είναι πως σε αντίθεση με άλλες φορές (πχ Λιβύη) ακόμα και στα ΜΜΕ των ΗΠΑ υπάρχουν φωνές που αμφισβητούν ανοιχτά την εκδοχή που παρουσιάζει η κυβέρνησή τους και τους λόγους που προβάλλει.

-Δεν είναι ασφαλώς θέμα που προσφέρεται για κομπορρημοσύνη, αλλά οι θέσεις του ΚΚΕ για την όξυνση των αντιφάσεων και η εκτίμηση για το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης επιβεβαιώνονται με τραγικό τρόπο, λίγες μόλις μέρες μετά το 20ό συνέδριο. Προφανώς το ζητούμενο δεν είναι η επιβεβαίωση, αλλά η οργάνωση της πάλης των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο (που τον γεννά, όπως το σύννεφο τη βροχή). Είναι πολύ σημαντικό όμως, απαράβατος όρος και προϋπόθεση, να έχεις σωστά εργαλεία και κριτήριο για την ανάλυση της πραγματικότητας. Να μην ξεπέφτεις στο επίπεδο όσων αποτιμούσαν θετικά την περίοδο Ομπάμα, τους βομβαρδισμούς και τις δικές του "ειρηνευτικές επεμβάσεις" ή όσους τάσσονταν ανοιχτά υπέρ της μακελάρισσας Χίλαρι, στις αμερικάνικες εκλογές. Να μην ξεπέφτεις ούτε στο επίπεδο της ΛαΕ, που επιλέγει φανερά ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο (Ρωσία) και σχεδόν πανηγύριζε για την εκλογή Τραμπ και την "αντιπολεμική". "αντιΝΑΤΟϊκή" προεκλογική ρητορεία του.

-Η επίθεση αυτή είναι πολύ διδακτική και χρήσιμη για όσους δε γαντζώνονται στις ιδεοληψίες τους και μπορούν να καταλάβουν κάποια πράγματα. Μπορεί να υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου με ανταγωνιστικά συμφέροντα και διαφορετικές επιμέρους στοχεύσεις, να υπάρχουν οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις -που εκφράστηκαν και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ- αλλά η αστική τάξη έχει ενιαία στρατηγική στόχευση και παραμένει ενωμένη στον πόλεμο και την εκμετάλλευση των λαών. Η πολιτική μιας μεγάλης ιμπεριαλιστικής δύναμης καθορίζεται αυστηρά κι αποκλειστικά απ' τα συμφέροντά της και τους αμείλικτους νόμους της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Δεν αλλάζει με βάση τα πρόσωπα και την εναλλαγή κυβερνήσεων.

-Απερίφραστη καταδίκη σημαίνει καταδίκη, σαφής και κατηγορηματική, χωρίς "ναι μεν αλλά" για τις επιθέσεις με χημικά όπλα, που λειτούργησαν αντικειμενικά προβοκατόρικα, ανεξάρτητα από το ποιος τις εξαπέλυσε στην πραγματικότητα.

-Η ίδια η πραγματικότητα αναδεικνύει τον επίκαιρο χαρακτήρα της πάλης ενάντια στον πόλεμο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς -που μπαίνει και στα υλικά του πρόσφατου συνεδρίου. Η κρίση δεν αφήνει σε δεύτερη μοίρα το ζήτημα του πολέμου και τις συνέπειές του. Αντιθέτως, συνδέεται οργανικά μαζί του και αναδεικνύει τη σημασία του. Και το βασικό ζητούμενο είναι να ενταθεί και να μαζικοποιηθεί στην πράξη η πάλη αυτή το επόμενο διάστημα, με αίτημα αιχμής να κλείσει η βάση της Σούδας, να σταματήσει η συστηματική της αξιοποίηση στα πλαίσια των επιχειρήσεων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.