Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

Το καλό αφεντικό

Το κεφάλαιο είναι σχέση. Αυτό είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κανείς στη μαρξιστική Πολιτική Οικονομία. Το κεφάλαιο δεν είναι ο πλούσιος κι ο φτωχός, γενικά και αόριστα, ο αυστηρός επιστάτης με τη βίτσα (αυτά τα λένε οι αλτουσεριανοί) κι ένα στριμμένο αφεντικό που σου κάνει καψόνια και σου ψήνει το ψάρι στα χείλη. Είναι σχέση εκμετάλλευσης, υπεραξία, η αλυσίδα χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα τόνος, κι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Κι η ταξική πάλη δεν είναι να φτύσεις με μίσος στον καφέ του αφεντικού ή να κάνεις μικρά παραγωγικά σαμποτάζ, για να πάρεις γλυκιά εκδίκηση, αλλά να διεκδικήσεις με αγώνα από το αφεντικό τα δικαιώματά σου και σε μια προοπτική να εξαλείψεις τον καπιταλιστή και την τάξη του.

Αυτά όμως είναι μια πρώτη βασική ανάγνωση, σε ένα πρώτο γκεστάλτ, που θα έλεγαν και στους Απαράδεκτους. Πάντα θα υπάρχει μια (πιο) σύνθετη συγκεκριμένη πραγματικότητα να σου χαλάσει (εμπλουτίσει) μια ωραία αφαίρεση. Το αφεντικό μπορεί πχ να επαναλαμβάνει την εξουσία πάνω σου, να σου σπάσει τα νεύρα -και βασικά τον τσαμπουκά- για να σου κόψει το βήχα, να σου επιβάλει εκνευριστικές δουλίτσες, που δεν έχουν άμεση παραγωγική σκοπιμότητα, να ψάχνει αφορμή για να σε ταπεινώνει, για να εμπεδώσεις τη θέση σου, να επιβεβαιώσει τη δική του "ανωτερότητα" που προκύπτει από τη δική του ταξική θέση ως καπιταλιστής.

Κι ένας κομμουνιστής που δουλεύει σε μια επιχείρηση πρέπει να τα παίρνει κι αυτά υπόψη στο ξεδίπλωμα της δουλειάς του στις μάζες, να δίνει μικρές καθημερινές μάχες, πρακτικές αλλά και ψυχολογικές, να μην ψαρώσει, να μη φοβηθεί ή να μη δείξει τον όποιο λογικό φόβο μπορεί να έχει όταν παίζει το κεφάλι του, να υπερασπίζεται κατακτήσεις, αλλά και την αξιοπρέπεια τη δική του και των συναδέλφων.

Τα σημειώνω αυτά με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά στην επιχείρηση Γεωργίου και τον ξυλοδαρμό ενός μετανάστη από το αφεντικό του, επειδή τόλμησε να ζητήσει τα αυτονόητα: ένα πιστοποιητικό υγείας και το χαρτί της απόλυσής του. Αν σε καβαλήσουν τα αφεντικά, δεν το έχουν σε τίποτα να αρχίσουν να σου συμπεριφέρονται σαν κτήμα τους, όπως στον καιρό της δουλοκτησίας.

Αυτά όμως δεν αναιρούν σε τίποτα το πρώτο γκεστάλτ. Οι δούλοι που γίνονται έρμαιο στις διαθέσεις του αφεντικού τους δεν τον βοηθούν να επιβεβαιωθεί κοινωνικά ως αρχηγός, αλλά να κατεβάσει την τιμή της εργατικής δύναμης των άλλων μισθωτών σκλάβων, που δεν είναι αρκετά ανταγωνιστικοί. Τσαλαπατώντας τους σκλάβους σαν προσωπικότητες τα αφεντικά δεν ικανοποιούν το σαδισμό τους ως τέρατα που απολαμβάνουν να τυραννούν τους άλλους, γιατί είναι γενικά κακοί -μπορεί κι αυτό να συμβαίνει, αλλά παρεμπιπτόντως. Διασφαλίζουν κυρίως πως οι δούλοι δεν πρόκειται να σηκώσουν ποτέ κεφάλι, ταξικό ανάστημα, για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Εξασφαλίζουν δηλ με άλλα λόγια φτηνό εργατικό δυναμικό.

Το ζήτημα δεν είναι το καλό ή το κακό αφεντικό, αλλά η ύπαρξη αφεντικών γενικά, όχι επειδή στέκονται πιο ψηλά από τους άλλους και τους εξουσιάζουν, αλλά γιατί τους εκμεταλλεύονται, ανεξάρτητα από τις προθέσεις του καθενός. Κι από τη θέση τους στην παραγωγή, ως ιδιοκτήτες των πλουτοπαραγωγικών μέσων απορρέουν οι όποιες άλλες εξουσίες τους.

Αλλά ο δρόμος προς την εκμετάλλευση μπορεί να είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Πολλές φορές βλέπουμε τα όποια ίχνη ταξικής πάλης να σβήνουν πίσω από μια προσωπική 'φιλική' σχέση του υπαλλήλου-εργάτη με το αφεντικό του: μην κάνεις τώρα απεργία και με κρεμάσεις ρε μαλάκα...

Εξίσου πολλές φορές ακούμε να παίζεται το χαρτί του καλού εργοδότη, που "βλέπετε πόσα κάνει για εμάς, οπότε πρέπει να του το ανταποδώσουμε, να ματώσουμε κι εμείς για αυτόν, γιατί βλέπουμε πώς είναι η κατάσταση εκεί έξω, δε θέλετε να μείνουμε χωρίς δουλειά, έτσι;".

Δεν εννοώ προφανώς πως πρέπει να ανέχεται κανείς τις ταπεινώσεις στη δουλειά, γιατί στην τελική, είτε έτσι είτε αλλιώς, η εκμετάλλευση υφίσταται και δεν αλλάζει. Αλλά κάθε δικαίωμα είναι δική του κατάκτηση (και των συναδέλφων του) που δε χαρίστηκε από κανέναν. Και η ουσία δεν είναι να στοχοποιήσουμε τα κακά αφεντικά, για να επιβραβεύσουμε τα καλά και να τα προβάλουμε ως κάποιο πρότυπο προς μίμηση. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως υπάρχουν τέτοια, είναι απλώς πρότυπα εκμετάλλευσης και κερδοφορίας, ακολουθώντας τη λογική πως ο ικανοποιημένος εργαζόμενος είναι και πιο αποτελεσματικός για την επιχείρηση.

Και επίσης, εφόσον μιλήσαμε για πολιτική οικονομία, δεν είναι γενικά αφεντικά, αλλά καπιταλιστές. Άλλο αν βολεύει καμιά φορά περισσότερο στις ρίμες και τα συνθήματα και το χρησιμοποιούμε και εμείς...

5 σχόλια:

  1. Off topic: Προ ολίγου βρέθηκε γείτονας, λίγα μέτρα πιο κάτω από το σπίτι μου, κρεμασμένος. Σαραντάρης(;). Ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει ποιός ήταν - σίγουρα θα τον έχω δεί εν ζωή.
    Ζωή σε μας! Τώρα, που έγινε και η ..."αξιολόγηση".
    Σπολάτη σας αφεντικά, και καλές κονόμες. Γιατί όλοι έχουμε αφεντικά, ακόμη και όσοι περνιώμαστε για "ανεξάρτητοι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στις μικρες οικογενειακες επιχειρησεις πυο απασχολουν 2-3 εργαζομενους τα πραγματα ειναι δυσκολα διοτι τα παντα διαμεσολαβουνται απο προσωπικες σχεσεις του εργαζομενου με τον εργοδοτη. Το θεμα σε αυτηες τις περιπτωσεις ειναι να καταλαβει και ο εργοδοτης οτι ταξικα ειναι στο συμφερον του να συνταχθει με την απεργια, αλλα και παλι ειναι κατι πολυ δυσκολο να το καταλαβει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα αφεντικά και η σχέση που αναπτύσσουν με τους εργαζόμενους (κεφάλαιο), είναι τελικά από τα πράγματα που επηρεάζουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τη ζωή μας, και ας μην παίρνουμε χαμπάρι. Αυτή η σχέση υπάρχει με άλλες μορφές και στα σχολεία, τις σχολές, τα ζευγάρια και παντού.
    Ένας από τους πιο διαδεδομένους τρόπους ιδεολογικής παρέμβασης των αστών, είναι αυτή η καθημερινότητα που περιγράφεις. Απλά κανένας δεν την αναγνωρίζει σαν τέτοια, και όλοι βλέπουν απλά κάτι "φυσιολογικό" μιας και έτσι μεγαλώνουμε και ζούμε, να θεωρούμε δηλαδή την εκμετάλλευση κάτι κανονικό...
    Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνουμε, είναι να σπάσουμε αυτή την αντίληψη του "φυσιολογικού", αντίληψη που ιδικά σε σκατοεποχές σαν αυτή που ζούμε είναι ριζωμένη μέχρι το μεδούλι. Τη είναι φυσιολογικό ρε μάστορα δηλαδή, να βλέπεις τον δίπλα σου σαν ένα κομμάτι κρέας που σου βγάζει λεφτά;
    Όταν σπάει αυτό, η δικιά μας ιδεολογική παρέμβαση γίνετε ευκολότερη, από όποια αφετηρία και αν ξεκινάμε.

    Ιβάν Τζόνι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το πρόβλημα περαν οσων γραφει το απολιθωμα είναι και στο ποσο κυριαρχη είναι και στους εργατες και στην κοινωνία η αστικη ιδεολογία. Το ποσο σαν καπιταλιστες σκεφτονται οι ιδιοι οι εργατες. Το εχει δουλέψει μέσα απο την εκπαιδευτική διαδικασία μια χαρά αυτό η αστική ταξη. Και εχει συμβαλει η λογικη του ρεφορμισμου καθοριστικα.
    Για παράδειγμα πριν ενα διάστημα εταιρεία απολύει φίλο μέλος του σωματείου. Το σωματείο κινητοποιειται, παει στο χώρο ενημερωνει καλεί σε απεργια και απαιτει ανάκληση. Το μαθαίνω και γω και το μοιράζομαι με ένα φιλο που ειμασταν μαζι εκεινη την ώρα. Ο συγκεκριμένος εκλογικα εφαγε το 2012 την παπατζα ΣΥΡΙΖΑ απο τοτε σταθερα ΚΚΕ. Συμμετοχή στο κινημα ελάχιστη την περίοδο 10-12 κυρίως. Πρωην εργατης, νυν αυτοαπασχολουμενος. Οποτε ακομα χειρότερα τα πράγματα απο πλευρας προσλαμβάννουσας.
    Μου λεει "γιατι τον απελυσαν?"
    Του απανταω "δεν ξερω την προσφαση μπορεί να του παν δεν είναι παραγωγικος ή να κάνουν γενικα περικοπές προσωπικού"
    Μου λεει τοτε "ρε φίλε αν ομως η επιχείρηση δε βγαίνει, τι θα κανει? Να τον κρατάει απληρωτο ή να κλείσει και να μεινουν στο δρόμο ολοι?"
    Πολυ εύκολα ενας άνθρωπος μπήκε στη θέση του καπιταλιστη παραωτου εργατη.
    Γιατι ομως? Περα απο το προφανές οτι ετσι διαπαιδαγωγουνται ολοι απο την εκπαιδευτικη διαδικασία απο τα πρώτα χρόνια της ζωής τους υπάρχει και το ζήτημα οτι ο ρεφορμισμος διαπερναγε ολους τους αγωνες δεκαετιες τωρα και κυριαρχουσε πάντα οταν αυτοι αποκτουσαν μαζικα χαρακτηριστικα.
    Ποιος ρεφορμισμος? Αυτος που λεει οτι με την ανάπτυξη γινοντουσαν και αυξήσεις αφου η πιτα μεγαλωνε παραβλεποντας τα τρελα κερδη, την ανοδο της παραγωγικοτητας της εργασίας και την σχετικη εξαθλιωση που συμβαίνει την περίοδο της ανάπτυξης, αυτος που εψαχνε να βρει λογιστικά το επαχθες χρεος λες και υπήρχε και κανονικό χρεος των εργατών, αυτος που βαζει κατω αριθμους με τα κέρδη της ανάπτυξης και αφαιρει τις απώλειες της κρισης για να δειξει αν μπορουν οι οχι οι κσπιταλιστες να μην καταστρέφουν σήμερα σε αυτό το βαθμο την εργατική δυναμη, αυτος που παντα παίρνει ως θεσφατο οτι θα υπάρχει καπιταλισμός, ατομικη ιδιοκτησία, αφεντικό και εργατης και η δουλειά του δεύτερου είναι να παλεύει μονο για βελτίωση των όρων που θα τον εκμεταλλευονται.
    Αν ομως παρουμε αυτο ως δεδομένο η κουβέντα καταλήγει σε αδιεξοδο.
    Γιατι του εβαλα και γω του φιλου μου οτιβτην περιοδο της ανάπτυξης κανενας καπιταλιστης δε μοιραστηκε τα δις κερδη του με τους εργάτες αλλα την κριση θελει να τους τη φορτώνει. Οτι να κοψει το λαιμό του, να πουλήσει τα δεκα αμαξια, τα εξοχικα, τις βιλες και τις θυρίδες στην Ελβετία και να μην απολύσει αλλα αυτό δεν παει μακριά. Αν θελετε και σε αυτο το απιθυυποθετικο σενάριο, η ατομική περιουσία καποτε θα τελειωσει και τοτε το πρόβλημα τι να γίνει απολυσεις ή λουκέτο? Αρα το θέμα είναι το ιδιο το συστημα. Η ύπαρξη της σχεσης του κεφαλαιου. Το θεμα δεν είναι αν εχει ή οχιβνα πληρώσει ο καπιταλιστης. Αλλα οτι η ιδια αυτη η σχέση παραγωγης θα οδηγεί παντα και πάντα στο ιδιο αδιέξοδο γιατι είναι ξεπερασμενη απο την ιστορία. Την ξεπερασε η ανάπτυξη που η ιδια εφερε στις παραγωγικες δυναμεις. Αν ο εργάτης δεν καταλαβει οτι σε τελική ανάλυση οι καπιταλιστες με την λογιστικη τους πάντα δε θα βγαινουν για να ικανοποιησουν με το "επιχειριν" τους τις λαϊκές ανάγκες τοτε πρέπει να τους αφαιρεθεί η "ευθυνη" να κινουν τον τροχο της ιστορίας και να καθορίζουν τη ζωη αυτών που πραγματικά με την εργασία τους ζουν την κοινωνία.

    ratm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και κατι που πηρε το ματι μου.
    Οταν ο αντικομμουνισμος χτυπαει κοκκινο, οταν η ψυχραιμια εχει χαθει πληρως και τη θεση του πολιτικου αδιεξοδου καταλαμβανει μονο ο σκοπος να πληρωθεις καλα για τις υπηρεσιες σου τοτε ακομα και η μια μερα γινεται μια βδομαδα....
    Δε βαριεσαι αν η πραγματικοτητα δε συμφωνει με τα τσιρακια τοσο το χειροτερο για την πραγματικοτητα...

    εδω η ''αποκαλυψη''

    Μηχανή παραγωγής αντιπροσώπων;

    Ή διαδικασίες αντάξιες της εργατικής τάξης και των αγώνων της;

    Η Εφορευτική επιτροπή που διεξάγει τις αρχαιρεσίες του συλλόγου εμποροϋπαλλήλων Αθήνας αποφάσισε παράταση μιας εβδομάδας των εκλογών, ως τις 11 Ιούνη. Δεν έφτασε φαίνεται ο χρόνος των δεκαπέντε ημερών διάρκειας που αποφασίστηκε στην αρχή, από 21 Μάη έως 4 Ιούνη και ήταν αναγκαίες άλλες επτά μέρες, συνολικά εκλογική διαδικασία τριών εβδομάδων, χρόνος πρωτοφανής έστω και για ένα σωματείο που καλύπτει την περιοχή της Αθήνας. Κάλπες στήθηκαν στα γραφεία του συλλόγου, στα παραρτήματά του και σε χώρους δουλειάς.

    Αναρωτιέται κανείς: ήταν τόσο μαζική η προσέλευση που δεν έφτασαν δυο βδομάδες για να ψηφίσουν, ήταν τόσο μεγάλες οι ουρές ώστε χρειάστηκε μία βδομάδα ακόμη; Κάτι μας λέει ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα, επιδίωξη είναι να στηθεί μια μηχανή παραγωγής αντιπροσώπων και όχι διαδικασίες τέτοιες που συμβάλουν στην δημιουργία ενός ισχυρού σωματείου με πλατειά επιρροή στους εργαζόμενους και κύρος, όπως έχει ανάγκη ο κλάδος και η εργατική τάξη της Αθήνας.

    Μ’ αυτόν τον τρόπο μάλλον υπονομεύεται μια τέτοια πορεία και δεν ενισχύεται. Έπρεπε το ΠΑΜΕ που πλειοψηφεί στο σωματείο να προβληματιστεί βαθειά από την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος και να αλλάξει περπατησιά, ώστε να ελκύουν οι διαδικασίες τους εργαζόμενους και να τους κινητοποιούν να τους αποσπούν από τον συμβιβασμένο συνδικαλισμό και την πολιτική επιρροή των αστικών κομμάτων. Αντί γι αυτό βλέπουμε εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες να διατηρούν τις δυνάμεις τους και οι όποιες μετατοπίσεις σημειώνονται να είναι μεταξύ τους, ή το διαλυμένο και παντελώς αναξιόπιστο ΠΑΣΟΚ που κάνει κάθε τι για να επιβιώσει να φέρνει σε πάμπολλες περιπτώσεις πρωτοφανή ποσοστά.

    Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από εκλογικές και κάθε μορφής διαδικασίες που δεν έχουν καμία σχέση με την διαφθορά που έζησε μέχρι τώρα και όχι από μηχανή παραγωγής αντιπροσώπων για να αυξάνονται οι συσχετισμοί σε ένα ανυπόληπτο συνδικαλιστικό κίνημα που οι συμμετοχή των συνδικαλισμένων εργατοϋπαλλήλων έπεσε σε μονοψήφιο αριθμό.

    και εδω η πραγματικοτητα...

    http://emporoipalliloi.blogspot.gr/search?updated-max=2017-06-07T12:22:00%2B03:00&max-results=5

    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

    Οι αρχαιρεσίες του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας για την ανάδειξη Διοίκησης, Εξελικτικής Επιτροπής και αντιπροσώπων του Συλλόγου στο ΕΚΑ και την ΟΙΥΕ παρατείνονται κατά μια ημέρα σύμφωνα με απόφαση της Εφορευτικής Επιτροπής που εκλέχθηκε από την εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση στις 14 – 5 – 17.
    Η Εφορευτική Επιτροπή υλοποίησε την απόφαση της Γενικής Εκλογοαπολογιστικής Συνέλευσης για παράταση των αρχαιρεσιών αν κριθεί αναγκαίο, προκειμένου να διευκολυνθούν τα μέλη του Συλλόγου να συμμετάσχουν στις αρχαιρεσίες του σωματείου τους.
    Η παράταση ορίστηκε για την Κυριακή 11-06-2017 και ώρες 10.00π.μ. με 15.00μ.μ.

    1. Οι αρχαιρεσίες θα διεξαχθούν στα γραφεία του Συλλόγου που βρίσκονται στην οδό
    Αγ. Φιλοθέης 5Β, για την συγκεκριμένη μέρα και τις συγκεκριμένες ώρες .


    ratm

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.