Αν ήταν όλοι οι δεξιοί σαν τον Ξαρχάκο...

 Η βραδιά που αφιέρωσε το ΚΚΕ στον Σταύρο Ξαρχάκο είχε τόσα αξιοσημείωτα, συνειρμούς και προεκτάσεις, που δεν ξέρεις από ποιο να αρχίσεις να σχολιάζεις: απ' τα πιο σοβαρά και πολιτικά, μέχρι κάποια ζουμερά παραπολιτικά ή και τα πιο ευτελή, όπως η κλασική καζούρα στους γάβρους: "Από πότε έχει να δει τόσο κόσμο το ΣΕΦ;" και "Πότε παίζει πάλι το ΚΚΕ να ξαναγίνει sold out;".
Ή το... άτυπο "αριστερόμετρο" στους ερμηνευτές, που κάθονταν σχεδόν με τη σειρά. Αριστερά οι "βαμμένοι" Πασχαλίδης - Μποφίλιου, στο κέντρο ο Νταλάρας που εξιλεώνεται για το αμαρτωλό πρόσφατο παρελθόν, και στα δεξιά ο αμφίβολος Μητσιάς και η Γαλάνη, που είχε 30 χρόνια να έρθει σε κομματική εκδήλωση, από το Φεστιβάλ του '93...!

-Και η Σαΐα;
-Η Σαΐα χόρευε... όπως είπε σεφερλίζοντας ένας από τους θεατές.
Βασικά όμως απέδειξε πως ήρθε με το σπαθί της και όχι "βυσματικά", ως σύζυγος του Ξαρχάκου, ο οποίος έχει πάντα (πιο) νέες συντρόφισσες δίπλα του και ξανανιώνει. Το βασικό ελιξήριο της νιότης του κόσμου, ωστόσο, είναι η τέχνη του, αυτές οι συναυλίες και η αποθέωση που γνώρισε, που τον κάνουν να νιώθει δέκα χρόνια νεότερος -όπως και ο Θάνος πριν λίγα χρόνια.

Ακόμα και έτσι, βέβαια, θα ήταν μόλις 73 στα 74 και ίσως δε θα ήταν ενδεδειγμένο να βρίσκεται στη σκηνή και να διευθύνει τη συναυλία. Αλλά όποιος τον έβλεπε χτες εκστασιασμένο, με ενέργεια εφήβου, να σεληνιάζεται σε κάποια κομμάτια, θα αναθεωρούσε και ας μην είναι αναθεωρητής -έναν είχαμε, χτες τον πήρανε.

Και αν πρόσεχες τους ερμηνευτές, δύσκολα θα έβρισκες άλλη συναυλία που να συμμετέχουν και να την ζούνε με τόσο πάθος και οι ίδιοι, κάνοντας ως και χάι-φάιβ μεταξύ τους (το "κόλλα το", μάνα), σαν την Μποφίλιου στους άλλους. Και βασικά, το βασικό είναι να βρούμε όλοι μας κάποι@ να μας κοιτάζει με λατρεία, όπως η Νατάσσα τον ΓΓ.

Ο οποίος ήταν ο κλέφτης της χτεσινής παράστασης. Κι αν όλοι περίμεναν (κατά βάθος ήξεραν πως θα έχουμε) έναν χορό ή κάτι αντίστοιχο, λίγοι γνώριζαν τι θα γινόταν στο φινάλε, όταν πήρε το μικρόφωνο του Πασχαλίδη και το κρατούσε -χαμηλά- σιγουραγουδώντας μαζί με τους υπόλοιπους την "Άπονη Ζωή" κτλ. Κι αυτός εκεί, ούτε ένα mic drop. Αλλά αυτός είναι!
-Ρε Κουτσούμπα, τι λες τώρα
Που θα παίζεις ως τις 4 η ώρα...

Κι αν έκλεισαν λίγο "ανέμελα", με το "Κάνε υπομονή", ήταν έμμεση αναφορά στις συνθήκες που αργούν να ωριμάσουν, χωρίς να κοιτάζουν τη δική μας ανυπομονησία, για να γίνει ο ουρανός πιο γαλανός -μπορεί και κόκκινος, δε θα τα χαλάσουμε εκεί Σταύρο. Και βασικά δικός μας με έφοδο επουράνια. Που δεν το έγραφε στο ταμπλό, αλλά περίπου υπονοούνταν, όπως με τα περίφημα αποσιωπητικά της 2ης Ολομέλειας το '46...

Κι ήταν όλοι τους εκεί, όπως ο Φέρης που σκηνοθέτησε το "Ρεμπέτικο". Ακόμα και αυτοί που δε θα περίμενες ποτέ να είναι. Όπως ο Ζουράρις με το μπαστούνι του. Και ο Μίμης Δομάζος, σε λάθος σπορ - στάδιο, ομάδα και πολιτική παράταξη, πιθανότατα γιατί γνώριζε καλά τον Ξαρχάκο από τον καιρό της συνεργασίας του με τη Μοσχολιού που ήταν γυναίκα του (με κουμπάρο αξιωματούχο της χούντας). Κι ο εκκολαπτόμενος δήμαρχος Αθηναίων με τον Σύριζα -που τα έκανε όλα σωστά, εκτός από το κόμμα που διάλεξε να τον στηρίξει. Και ο Αλέξης Κωστάλας, αν και δεν είδα τι βαθμό έβαλε στην προσπάθεια του Κουτσούμπα.
So you think you can sing...

Σε κάποιους έλειψε το "Μεγάλο μας Τσίρκο" από την επιλογή των τραγουδιών, αλλά ήταν εκεί ως πανό με σύνθημα το πάντα επίκαιρο: Λαέ μη σφίγγεις άλλο το ζωνάρι...

Κι ύστερα συνειδητοποιείς πως έχουν περάσει 50 χρόνια από τότε που γράφτηκε και ανέβηκε. Πως ο Ξαρχάκος έγραψε κάτι μεγάλο και ανεξίτηλο -που θα ήταν υπεραρκετό και ας μην είχε γράψει τίποτα άλλο στη ζωή του- πριν καν κλείσει τα 35. Ενώ ο σημερινός μέσος 35χρονος δυσκολεύεται να μείνει σε δικό του σπίτι, γιατί του λένε να σφίξει και άλλο το ζωνάρι και να ζήσει χειρότερα από τους δικούς του.
Για απόφοιτος Λυκείου, καλά τα κατάφερα, όπως είπε ειρωνικά και ο ίδιος για τους κυβερνώντες...

Συνειδητοποιείς πως κάποιοι νοσταλγούν εκείνα τα χρόνια, που ζούσε και βασίλευε ο έκπτωτος, που ήταν παράνομο το ΚΚΕ αλλά και οι παραστάσεις με τη μουσική του Ξαρχάκου, που υποτίθεται πως τον τιμούν, ως ομοϊδεάτη τους. Και πως μισούν δικαίως τη μεταπολίτευση, ως στιγμή που άλλαξε η μορφή πολιτεύματος αλλά και ως περίοδο συνολικά. Γιατί ακόμα και όσοι δήλωναν δεξιοί, σαν τον Ξαρχάκο, έγραφαν τόσο σπουδαία έργα, που πιστοποιούν την "ιδεολογική ηγεμονία" της αριστεράς, που τους κυνηγά ως εφιάλτης μέχρι σήμερα.

Ο Ξαρχάκος δήλωσε χτες πως το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που έχει τα κότσια να κάνει την υπέρβαση, δίνοντας εκ των προτέρων απάντηση στα τρολάκια του βαθέως μηχανισμού, που ξεσαλώνουν από χτες με σημαία τους την ιδεολογική μούχλα του αντικομμουνισμού. Κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν μειδιώντας την "υπέρβαση του '89", με κομμάτια αμπελόφυλλα στα δόντια τους και ψαγμένες αμπελοφιλοσοφίες για τον "ιστορικό συμβιβασμό αλά ελληνικά".

Αλλά το ΚΚΕ κάνει αυτή την υπέρβαση εδώ και χρόνια. Όταν κρίνει κάθε άτομο από τη θέση του στην παραγωγή και όχι από το ψηφοδέλτιο που έριξε στην κάλπη. Όταν επιδιώκει την πιο πλατιά κοινωνική συμμαχία, ενάντια σε κάθε λογής ξύλινα και ψευδεπίγραφα προοδευτικά αντινεοφιλελεύθερα μέτωπα. Και πρωτίστως όταν εκτιμά και αναδεικνύει αυτή την τέχνη που χειραφετεί και ανυψώνει το είδος μας, ενάντια στη λογοκρισία της αγοράς -όπως είπε εισαγωγικά ο ΓΓ, πριν πάρει το μικρόφωνο ανά χείρας.

Το κόμμα αυτό δε γεννά Ξαρχάκους, ούτε υπερανθρώπους χωρίς αντιφάσεις. Ξέρει όμως να παράγει πολιτισμό -πολιτικό και όχι μόνο- που μοιάζει με αληθινή υπέρβαση για έναν πολιτικό φορέα, αλλά είναι μονόδρομος για ένα κόμμα που έχει τα κότσια να υπερβεί τον κόσμο της εκμετάλλευσης και την ασχήμια του, που αποτυπώνεται στις ευτελείς καλλιτεχνικές του αξίες.

Κι αν κάποιοι δεξιοί ανησυχούν μήπως καπηλευτεί το ΚΚΕ τον Ξαρχάκο, αν έχουν αθώες ανησυχίες για τις ελευθερίες σε μια σοσιαλιστική κοινωνία αλλά δεν τους πειράζει αυτό το είδος αγοραίας ανελευθερίας που φιμώνει τον Ξαρχάκο και κρύβει το έργο του από τη νέα γενιά, μπορούμε να τους καθησυχάσουμε.

Αν όλοι οι δεξιοί είναι χρήσιμοι και αξιόλογοι σαν τον Ξαρχάκο, το βασικό μας καθήκον στην κοινωνία του μέλλοντος θα είναι να τιμάμε το έργο τους και να τους δίνουμε όλα τα εφόδια να το συνεχίσουν. Κι αν πάλι έχουν τις "αθώες ανησυχίες" του Τζήμερου, μπορούν να πάνε μαζί του στον βόθρο της ιστορίας να κάνουν τις τουαλέτες των γαλαζοαίματων. Ή εναλλακτικά να τους βάλουμε παρκαδόρους στο ΣΕΦ, που θέλει σχεδόν μια αιωνιότητα και μια μέρα για να αδειάσει από όλα τα αμάξια, για να έχουν αρκετό χρόνο να σκεφτούν πάνω στην αξία και χρησιμότητα του κεντρικού σχεδιασμού, κατά την εκκένωση ενός σταδίου -ή ενός βασιλικού πισινού...