Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους...

Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κακό χωριό με λίγα σπίτια (ποτέ δεν έπαψε να είναι τέτοιο) και τα στελέχη του γίνονται από δυο χωριά χωριάτες (κατακαημένο Λέτσοβο). Δεν έχει βέβαια ανάγκη από μέλη, εφόσον υπάρχουν followers. Και μπορεί να μην έχει ούτε αμυδρή σχέση με το αριστεροχώρι πλέον, αλλά τα σκηνικά στην πρόσφατη ΚΕ του παραείναι γκροτέσκα, ακόμα και για αστικό κόμμα.

Βλέποντας τον Κασσελάκη, σαν (όχι τόσο) εξελιγμένο ανθρωποειδές, με φτωχή απομίμηση ανθρώπινου λόγου και σκέψης, να αποκηρύσσει την «κομματίλα» από το β(λ)ήμα της ΚΕ ενός πολιτικού κόμματος, αναρωτιέσαι βασικά τι να πεις και τι να τραγουδήσεις. Θα είναι σα (να μπαίνει η Άνοιξη της Πράγας) να κλέβεις εκκλησία -που θα διαχωριστεί από το κράτος, για να μην κλέβουμε το δημόσιο. Ή έστω τον Πάπα, με το αλάθητο και τα αγέρωχα μούσκουλα, που ανήκουν μόνο στη βάση που τα εξέλεξε. Έξω οι βάσεις του θανάτου. Και αγάπη μόνο.

Τι να σου πω (3)/ που να μην το έχει πει κανένας σε κανέναν, που θα έλεγε αν μπορούσε και ο Λουκιανός στον Κασσελάκη, στην πρόσφατη συναυλία στον Λυκαβηττό. Και ύστερα θα έβλεπε τη Βαγενά δίπλα στον Στέφανο και θα άρχιζε να λέει το εμβατήριο της σιωπής.
Και τώρα αναρωτιούνται για ποιαν Αριστερά...
«Τη σύγχρονη. Την κυβερνώσα. Την επαγγελματική» που λέει και ο πρόεδρος. Ας του γράψουν να λέει και μερικά τσιτάτα του Λένιν, για τα επαγγελματικά στελέχη και το κόμμα νέου τύπου, να καεί το πελεκούδι.

Τι πρέπει να πεις άραγε για κάποιον που παράγει τόσο επικοινωνιακό θόρυβο, χωρίς να λέει τίποτα. Βασικά είναι δύσκολο και να σατιρίσεις κάποιον που καταφέρνει να αυτογελοιοποιείται έτσι -πιο εύκολα κι από τον γουρλομάτη, που θα έλεγε ένα συριζοτρόλ. Οπότε είναι λεπτή η γραμμή. Ή που θα διαλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ -σιγά το κατόρθωμα- ή που θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός. Μια χαρά είσαι, πάνε κυβέρνα τους... 

Όπως δηλαδή ο Μητσοτάκης! Στην τελική δε λένε πολύ διαφορετικά πράγματα -από πολιτική άποψη-, κάποιες φορές ακόμα και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ...

Θυμάμαι συνειρμικά όσα έγραφε αυτοκριτικά εκ των υστέρων ο λαογερμανός ιστορικός Κουρτ Γκοσβάιλερ για τον Γκόρμπι και την«Περεστρόικα», που συνοψίζονταν βασικά σε ένα ερώτημα που έθεσαν πολλοί σφοι στον εαυτό τους -το μεταφέρω κατά προσέγγιση, με δικά μου λόγια: «Μα πώς μπόρεσα εγώ, ένας σοβαρός μαρξιστής, να δώσω βάση σε τέτοιες ανοησίες και την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική σκουριά που μεταμφιέστηκε σε νέα σκέψη;»

Μόνο που το πρόβλημα, όπως ακριβώς με τον Γκόρμπι, δεν ξεκίνησε όταν εμφανίστηκε ο Κασσελάκης -που στην τελική δε φύτρωσε μόνος του, ούτε κατά τύχη. Πριν φτάσουμε στην καρδιά του κρεμμυδιού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ (δάνειο σχήμα από το άρθρο του Γκοσβάιλερ), είχαν προηγηθεί πολλά στρώματα.

Το «μοντέρνο» ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν ένα καταφύγιο για όσους ήθελαν να δηλώνουν ακόμα κομμουνιστές, χωρίς να είναι σε κομμουνιστικό κόμμα. Η διαδρομή του Συνασπισμού -από όταν ήταν ενιαίος ακόμα- είναι η πορεία ενός... «αριστερού» κόμματος που δίνει συνεχώς πειστήρια για το αντίθετο, από τον «ραφινάτο αντικομμουνισμό» και το Μάαστριχτ, μέχρι το Κυπριακό και τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν απλώς η φυσική κατάληξη μιας πορείας χρόνων -αν και το βαρέλι δε φαίνεται να έχει πάτο. «Αριστεροί» που βλέπουν τα παλιά τους ρούχα σαν βαρίδια, τα πετάνε χωρίς ταμπού και αποβάλουν τύψεις και προσχήματα, για να φανεί γυμνή η σοσιαλδημοκρατική ουσία.

Λένε πολλοί Συριζαίοι πως ο Κασσελάκης δεν έχει σχέση με την Αριστερά. Και ποιος έχει δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι σχέση, ούτε one night stand, τη νύχτα του δημοψηφίσματος δεν έχουν. Τι αριστερό είχε δηλαδή η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, το τρίτο Μνημόνιο, το ψαλίδι στις συντάξεις, το ξύλο στους συνταξιούχους, η θετική ψήφος στους μισούς νόμους της ΝΔ; Όσο αριστερά είναι τα λογύδρια του Στέφανος (που δεν ξέρει καν να τα λέει από μέσα και χαμογελά με το ύφος του ανόητου που δεν κατάλαβε τίποτα), τόσο αριστερά είναι τα καπετανάτα όσων θέλουν να λένε και να κάνουν του κεφαλιού τους, βάζοντας τον εαυτό τους πάνω από κάθε συλλογικότητα.

Λένε επίσης ότι ο Κασσελάκης φέρεται σαν Βοναπάρτης, μακριά από δημοκρατικές διαδικασίες. Ο Μαραντζίδης είναι έτοιμος να γράψει το βιβλίο «στη σκιά του Μουσολίνι», μόλις κατακάτσει η σκόνη και ξεχαστεί το αντικομμουνιστικό «στη σκιά του Στάλιν». Θα είχαν ένα δίκιο, αν δεν ήταν οι ίδιοι που ψήφισαν να γίνει reality show η εκλογή προέδρου, αν δεν έβλεπαν τον Τσίπρα σαν το θείο βρέφος (όχι τον Λαλιώτη) που διαδέχεται τον Ανδρέα, αν δεν είχαν καταπιεί σε ένα παλιό συνέδριο τη διόρθωση του Καίσαρα Αλέξη στο κοινό του: δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά ψηφίζετε ενάντια στην εισήγησή μου...

Δε χρειαζόταν να έρθει κανένας Κασέλ για να τα δούμε όλα αυτά. Όσοι δε μίλησαν τότε, γιατί τους φίμωνε η προοπτική της εξουσίας, σήμερα λούζονται τις συνέπειες της σιωπής τους. Και δε θα βρουν πολύ κόσμο να τους συμπονέσει. Γιατί όλα αυτά έχουν μπόλικο πάταγο και φαιδρότητα, αλλά ελάχιστη αισθητική και καθόλου αριστερό προβληματισμό. Και ο μόνος λόγος που τα πιάνει τώρα η κε του μπλοκ, είναι για να δέσει κάτι παλιότερες σημειώσεις για 24χρονους, οι οποίες δεν έγιναν ποτέ κείμενο, αλλά ήταν κρίμα να μείνουν έτσι.

Αριστερά 24 καρατίων

Υπέρ του Ρίγκαν και της οικονομικής πολιτικής του. Υπέρ της μείωσης μισθών -για να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία. Υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και της άρσης του ασύλου. Υπέρ της απόλυσης (περισσότερων) δημόσιων υπαλλήλων και της λογικής να διοικηθεί η Ελλάδα σαν επιχείρηση.

Γιατί, όπως θα έλεγε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, αν στα 24 σου δεν είσαι δεξιός, πώς θα ωριμάσεις για να γίνεις αριστερός κι επαναστάτης, όταν μεγαλώσεις. Ή κάπως έτσι...

Και η Λιάνα τι ήταν δηλαδή στην ίδια ηλικία; ρωτάνε τα κασελοτρόλ. Φώναζε συνθήματα στις συγκεντρώσεις της ΝΔ του Καραμανλή, είναι η απάντηση. Εν τω μεταξύ, όμως, έχουν περάσει 24 χρόνια που η Λιάνα συμπορεύεται με το ΚΚΕ, με τα (πολλά) καλά της και τα (όποια) στραβά της. Ενώ ο Κασσελάκης δεν έχει παίξει πειστικά τον αριστερό ούτε για 24 ώρες. Κοίτα να δεις όμως κάτι συμπτώσεις. Τα ίδια άτομα που γίνονται λάβρα με το δεξιό παρελθόν της Λιάνας, μιλάνε τώρα για το δικαίωμα του Κασσελάκη στην αλλαγή -και με άλφα κεφαλαίο, ου μην και σε κύκλο. Και ας μην έχουν ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα για να δείξουν ότι άλλαξαν κάπου οι θέσεις του.

(Παρένθεση: όσοι θέλουν να ξέρουν πάντως τι έκανε η δεξιά Λιάνα στα είκοσί της, μπορούν να διαβάσουν στον «Θάλαμο Ανανήψεως» της Πέπης Ρηγοπούλου -που κυκλοφόρησε πριν λίγες βδομάδες και με μια έκδοση της ΕφΣυν- τη μαρτυρία του Αστέριου Καραμήτου για το τριήμερο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ακολουθεί το επίμαχο απόσπασμα.

Με το που μπήκε το τανκ και έπεσες, τρέξαμε να σε σηκώσουμε. Ήμασταν τρεις. Όμως εκεί που σε κρατούσα, ένιωσα να σε χάνω από τα χέρια μου. Αυτό ήταν. Σε έχασα. Μου φαίνεται πως έγινε όταν μας ρίχτηκαν οι παρακρατικοί με ρόπαλα. Κουβαλούσαμε κόσμο στο ιατρείο. Καθώς πηγαινοερχόμασταν, οι παρακρατικοί μας χτυπούσαν, αλλά μπήκε στη μέση ένας αξιωματικός Λοκατζής και τους σταμάτησε. Κάποια στιγμή φύγαμε και εμείς από τον χώρο. Ζητήσαμε καταφύγιο στην Ιπποκράτους 75, στο σπίτι της Λιάνας Κανέλλη. Δεν είχε τα κλειδιά, που ήταν στο ψιλικατζίδικο. Ευτυχώς η γυναίκα το κρατούσε ξημερώματα επίτηδες ανοιχτό. Μας βάλανε στο διαμέρισμα. Γύρισα στο σπίτι μετά από δύο μέρες.)

Φαντάζεσαι όμως στη ΝΔ να κοιτούσαν στα δόντια τους «γενίτσαρους» που αλλαξοπίστησαν, για να τσεκάρουν αν είναι γνήσια η στροφή τους; Τον κεντρώο αποστάτη, τον Μίκη που τους αγάπησε το ’89, τον ρηγά Λαζαρίδη, τον Τσιόδρα που ήταν κάποτε στην ΚΝΕ.

Μα ο δεξιός δε χρειάζεται πειστήρια για να δείξει ότι παλεύει για την πάρτη του. Και ο πρώην αριστερός μπορεί εύκολα να αποδείξει ότι ξέχασε τις αρχές και τις αξίες που είχε. Για το αντίθετο είναι που χρειάζονται «αποδείξεις» κάθε μέρα -και δεν είναι ποτέ αρκετές.

Κι εμείς τι κάναμε στα 24 -ρωτάνε συνεχώς στα ΜΚΔ;

Η κε του μπλοκ έκανε το φανταρικό της. Κανονικό και 12 μηνο. Αν μπορούσα θα περίμενα λίγα χρόνια να γίνει εννιάμηνο, αλλά δεν είχα άλλη προοπτική μπροστά μου. Οι θέσεις αυτοδημιούργητων εφοπλιστών στις ΗΠΑ είχαν κλείσει και στον κλάδο μου δεν κοιτούσαν καν το πτυχίο της σχολής -πόσο μάλλον μεταπτυχιακά κτλ. Δε χρειάζεσαι τόσα προσόντα, για να ξεκινήσεις πρακτική απλήρωτος στη δημοσιογραφία.

Ο στρατός είναι εκ των πραγμάτων μια βίαιη διακοπή της κανονικής ροής, ένα επώδυνο διάλειμμα από τη ζωή σου. Αν έχεις γονείς να πληρώνουν, είναι κάτι σαν τις τελευταίες διακοπές της ζωής σου, μια μικρή παράταση «ανεμελιάς» πριν αρχίσουν οι αμείλικτες υποχρεώσεις της πραγματικής ζωής. Αν έχεις παιδιά να θρέφεις, είναι μια φυλακή που σε βουλιάζει γρήγορα και σταθερά στην απόγνωση. Για τον Στεφ είναι κάτι μεταξύ ίνστα στόρι και ντοκιμαντέρ. Και όσο για τις διακοπές του, την τελευταία φορά που πήγε του προέκυψε η αρχηγία ενός -ας πούμε- κόμματος.

(...)

Τη συνέχεια δε θα τη μάθουμε ποτέ -ούτε εγώ. Γιατί κάπου έχασα τις χειρόγραφες σημειώσεις μου και δεν είμαι σε θέση να τις θυμηθώ τόσο καλά, για να τις ξαναγράψω. Μεταξύ άλλων έλεγαν για τους 24χρονους που αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό, χωρίς επιστροφή. Και αν γράφονταν τώρα, ίσως είχαν αναφορές σε 17χρονους Ρομά που δεν είχαν σωστό χρώμα δέρματος, για 16χρονες κοπέλες που αυτοτραυματίστηκαν όταν συνάντησαν μπάτσους και για βρέφη στην Παλαιστίνη που αντιμετωπίζονται ως μελλοντικοί εγκληματίες -αν και το «μελλοντικοί» είναι μάλλον πλεονασμός.

Πράγματα απείρως σοβαρότερα δηλαδή από τον Κασσελάκη και την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για το Πολυτεχνείο και την αιματοχυσία στην Παλαιστίνη -κοίτα να δεις που χύνεται μόνο του αυτό το αίμα, που κυλάει...